Podczas wielkiego boomu, bariera ustawiona w celu zatrzymania kłód na rzece w Glens Falls w stanie Nowy Jork nad rzeką Hudson.
W 1849 roku tartaki w Glens Falls połączyły się z firmami drzewnymi, tworząc Hudson River Boom Association .
W 1859 r. wysięgnik „był wykonany z ciężkich, ciosanych belek, cztery z nich skręcano na tratwie. Końce grup były połączone łańcuchami, które pracowały nad rolkami ciernymi, aby umożliwić wysięgnikowi przystosowanie się do ruchu wody. Każdy koniec wysięgnika był przymocowany do ciężkiego podparcia za pomocą łańcuchów”. Celem bomu było zapobieganie ucieczce kłód dalej w dół rzeki. W 1859 roku, kiedy wybuchł Wielki Bum, „uwolnione” kłody uciekły aż do Troi, oddalonej o 40 mil.
Te biegi rzeczne zrewolucjonizowały przemysł pozyskiwania drewna. Według Dicka Nasona, w latach 1851-1929 ponad 5 miliardów stóp drewna spłynęło rzeką do tartaków w Glens Falls. Stan Nowy Jork stał się głównym eksporterem drewna konstrukcyjnego, w dużej mierze dzięki tartakom w Glens Falls i kłodom z lasów Adirondack, którymi sprowadzano je na rzece Hudson.
Po przecięciu na drewno, większość z nich została wysłana do Troi i Albany, gdzie doki zostały wyłożone drewnem przez kanał Champlain, a stamtąd wysłane na zachód kanałem Erie lub na południe do Nowego Jorku i na wybrzeże Atlantyku. Oprócz drewna potrzebnego do budowy drewnianych budynków, drewno było potrzebne do budowy kolei; w samym tylko 1870 roku rozbudowa linii kolejowych w kraju wymagała 39 milionów przewiązek. Glens Falls stało się wówczas jednym z najbogatszych małych miast w kraju, opartym przede wszystkim na przemyśle drzewnym.
Według zapisów Hudson River Boom Association, wyrąb w górnym zlewni rzeki Hudson osiągnął szczyt w 1872 roku. W tym roku 18 firm zajmujących się wyrębem wysłało ponad 2 miliony pojedynczych kłód, łącznie ponad 213 milionów metrów drewna w dół rzeki do tartaków w Glens Falls. Ale potem ta aktywność zwolniła; od 1900 do 1929 roku w dół rzeki spławiano tylko 1,2 miliarda stóp drewna.