Jesteśmy dla siebie tacy surowi. Obwiniamy się. Wymagamy od siebie. Stale się krytykujemy. Stawiamy wymagania dotyczące niemożliwych scenariuszy.
Jeden z nich, najczęstszy, dotyczy wszystkiego, czego w przeszłości nie umieliśmy zrobić lepiej.
Zwłaszcza, gdy po długim czasie wyłaniamy się ze szponów toksycznego związku.
Bijemy się zwrotami typu „nie wiem, dlaczego tego nie widziałem”, „byłem taki głupi, ślepy”, „jak mogłem na to wszystko pozwolić?”, „zawiodłam się ”, "po co to zrobiłam" etc… lista jest długa…
Nie zdajemy sobie sprawy z tego, co ignorujemy w naszym gniewie lub bólu to, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy.
Nic więcej ni mniej tylko tyle ile w danym momencie mogliśmy i uważaliśmy za stosowne.
Nie ma sensu żądać od nas winy, skargi lub krytyki.
Chociaż jest to reakcja logiczna, jest to droga, która nas oddala, a nie zbliża do zapomnienia i szczęścia.
Spójrz na osobę, którą byłaś z tej innej perspektywy.
Patrzysz ze współczuciem na swoje cierpienie, swoje błędy, swoją niezdolność do robienia rzeczy lepiej.
To samo współczucie, jakie miałbyś dla przyjaciela, dziecka, kogoś, kogo bardzo kochasz, ale który w przeszłości wybrał złą drogę.
„Co byś powiedział tej wersji siebie z przeszłości?
Jak byś ją potraktował, gdybyś mógł zobaczyć swoje oczy, gdybyś mógł poczuć, jak Twoje życie kruszy się pod ciężarem tak wielkiego bólu?
Weź tę wersję w swoje ramiona.
Daj tej osobie, którą jesteś TY, swoje przebaczenie i powiedz jej, że nauczyłeś się na jej błędach, co było konieczne, abyś stał się tym, kim jesteś dzisiaj.
Daj jej zrozumienie, że gdyby wiedział, jak kochać siebie bardziej, wybrałby lepiej.
Ale przede wszystkim daj jej swoją akceptację i obietnicę, że będziesz dalej, z nim ręka w rękę kroczyć ścieżką powrotną do twojego serca.