Dz.jj.dzziaa

ZWYCIĘSTWO

           W roku 2054 ta piarga kończyła się brązowymi krzaczkami. Podciągnąłem portki i zakręciłem nitkę za guzik szelek. Muzyk wypił całą szklankę na raz a ja wciąż słyszałem ta muzykę jak echo, mimo że schował instrument do kuferka i pomaszerował do auta.
- Nasze święto życia? Po co go tu sprowadziłeś? – Spytała stara Indianka podchodząc całkiem blisko. - Nie umrę jeszcze teraz, Hombre.
- Widziałem raz jak gra. - Mówiłem szeptem. - Potem widziałem jego starcie z mistrzem. - Zwróciłem się do Mariji.
- Dobre sobie. - Żachnęła się. - Oni wszystko wiedzą najlepiej, Hombre! Kiedy deszcz zacznie padać, inaczej będą śpiewać. - Powiedziała i zaczęła się rozglądać na boki. Jej stara, poorana i zmięta twarz Indianki pilnie śledziła coś na horyzoncie.
- Już rozmąciło się niebo. I bieda wyszła przed dom. Za duże buty tupią. Wtedy pójdziemy na pole zrobić pomiary. - Wygłosiła a ja powiedziałem grobowym głosem. - Wbijemy kołki w ziemię, aby demony nie miały przystępu do wymierzonych metrów.
A ona na to. - Każdy musi uporać się ze swoimi demonami zanim pójdzie do zwycięstwa.
Wypiłem duszkiem całą szklankę.
Za słońcem podążają źdźbła trawy. Nie możesz nauczyć się Słońca. Ale zapomnieć o nim, to już ciągle noc. Popatrzyła mi w oczy i odkuśtykała kilka kroków po trawie. Krzyknęła stamtąd do mnie.
- Każdy rodzi się ze swoim oryginalnym węchem. Nie pozwól go stłumić ani zapomnieć! - Przeszła kilka kroków i wierciła piętą dołki w trawie.
Oryginalny węch pozwoli ci przejść przez tarapaty i skryć się w kropli rosy, gdy tylko zechcesz, i na tak krótką chwilkę, jaka potrzebna do zebrania myśli.
 Stała tak dalej, i patrzyła na mnie spode łba, dziwnie nieufnie. Oddech miała równy, czułem, że chce jeszcze coś wytłumaczyć, ale nie widziałem jej myśli tym razem. Skryła je skrzętnie pod warstwą nachalności i starości.
- Przepraszam , że cię publicznie upokorzyłam. Mimo, że to nie moja wina, ale twoja.
Przyjmujesz przeprosiny?
- Nie.
- Oczami duszy poszukasz miejsca, gdzie wszystko staje się jednością. W idealnej harmonii zmilczysz. Hombre, ty jesteś tylko Przejściem.
Zakręciło mi się wszystko nagle i pomyślałem, że ktoś ujął wielką korbę i kręci sprężyną świata napinając jej ślimak do oporu. Świdrujące słowa sączyły się w moje uczucia . Przyjmowały formę i gasły niezrozumiałe w końcu nawet naiwne, bo bez treści.
- Widzisz jak przesuwają się światy. Eksplozje wyrywają ci z rąk podwójną szkocką, a gwiazdy migają karlejąc na niebiesko. Mimozy płoną dygocząc. A ty nie poddajesz się. - Kiwała się na boki jak mała dziewczynka.
- Cienkie trąbki i grube puzony! – Zaśmiała się gorzko.
- Marija, spójrz mi w oczy i powiedz, co widzisz. - Wycedziłem powoli.
- Chcę, teraz. - Ucięła krótko. - Czy mężczyzna, którego kocham, jeszcze mnie pamięta?! - Zawołała po chwili wahania z mojej strony.
- Nic nie przychodzi mi na myśl.- Powiedziałem cicho spuściwszy głowę.
- To tylko brak wiary w zwycięstwo.
- To tylko mgła w oczach wśród much. - Posmutniała patrząc na mnie uporczywie. Była stara i znużona powtarzaniem od nowa wiadomych prawd. Pomyślała, że Hombre wymagał pouczenia. Poczuła, że ma szorstkie dłonie starej i słabej.
 I poczuła resztki kory na kijku, który trzymała w ręce. Hombre musiał zdecydować się i należało mu pomóc.
- To taki ciężar, nosisz go zbyt długo. Zrzuć go, minęło już zbyt dużo czasu.
Dokonaj wyboru i wyjdź z cienia. – Mówiła spokojnie. - Przyszedłeś na ten świat. Inne już przeminęły, a ten jest twój. Już czas. – Odwróciła się do Hombre.
- Od początku tak twierdziłam. - Przeszła kilka kroków niezdarnie i zwróciła się do mnie.
- Jeśli zabijanie jest twoim talentem, to stanie się twoim przekleństwem?! - Rzekła starucha. Zbliżyła się do mnie i zaczęła okładać kijem po głowie. Złapałem ją wpół i przycisnąłem do siebie. Jej marne ciałko było kruche i zwiotczałe. Stara Indianka zwinięta i skurczona jak wyschnięta papryka. Pocałowałem ją mocno i przytuliłem do serca.
- Marija. - Szeptałem ciągle. - Marija.
Staliśmy tak przytuleni jakiś czas.
- Zapytaj o zabijanie. - Powiedziała wolno. Widziała wszystkie moje czyny. A co najgorsze, moje zamiary. Była tak stara, że czułem jej choroby i ból, i gorycz. Wiedziała to i czuła moją miłość dla niej.
- Idź już, Hombre. Czekają na ciebie.
Odwróciła się i wgramoliła nieudolnie na swojego muła. Nacisnęła kapelusz na czerwoną chustę, którą owinęła głowę. Pogoniła kijkiem muła i znikła za zakrętem drogi zostawiając mnie samego na pustkowiu.
Stałem tak jakąś chwilę zanim wyrzekłem się zabijania.
Zszedłem po zboczu, potykając się o kamienie i płacząc.














>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS013