NATRYSK.
           Jak mógłbyś odrzucić czystość miłości . Byłem zaskoczony, jak mogłem zapomnieć o przeszłości. To wprost niewiarygodne. Ranny zniknął. Sakeo podszedł do mnie na dystans, jaki wywołuje atak ze strony powiedzmy lwów. Wystarczy go tylko przekroczyć o centymetr by wywołać atak. Sakeo nie znał się na dystansach, ani nie był lwem. Był za to starym lisem, który wystrychnął na dudka niejednego dzięcioła, próbującego okpić go z marszu przy rogaliku z marmoladą. Sakeo od dawna handlował antykami i przez jego korytarze przewinęły się spore ilości obsydianowych i złotych artefaktów, świadectw dawnych kultur i dumy nieżywych królów. Dawno zapomniane królestwa miały u Sakeo wymiar współczesnych pieniędzy i nazwiska współczesnych i jeszcze żywych odbiorców, czyli kupców.

     Traktował ich jak żywe, chwilowe przetrwalniki, których jedyną funkcją w świecie jest chwilowe przechowanie, za własne pieniądze, owych wspaniałości dla potomnych, a ich spadkobiercy będą o nie walczyć powodując rozłamy i animozje rodzinne ciągnące się latami wzajemne pretensje i zadry. Sakeo był ponad to. Wyznaczał rytm pobierania opłat za prawo do informacji o najnowszych ofertach i przywileju pierwszeństwa. Sakeo podszedł do mnie zbyt blisko. Samo to dało mi sygnał, że jest źle. Sakeo powiedział kilka słów. Za dużo. To wystarczyło bym zrozumiał, że tej transakcji nie mogę mu powierzyć.
- Co się dzieje, Hombre? - Spytał Sakeo wysuwając szczękę do przodu jakby uwierał go kołnierzyk ściśnięty krawatem.
- Będę musiał pojechać na kilka dni do Cajamarki. - Powiedziałem po namyśle.
- Sprawdzę kontakt i powiem ci, co i jak. Pomyśl o cenie, bo za te pieniądze nie wchodzę wcale. Jak wrócę z Cajamarki dopracujemy wszystko.
- Po co jechać? Załatwmy wszystko teraz i tutaj. Co z tobą, Hombre?
     Sakeo potarł czoło chustką, chociaż wcale nie musiał.
Był pozytywnym bohaterem w świecie moich wynaturzeń. Tym razem jednak ktoś go próbował. Albo dostał jakąś dużą ofertę, albo może była to przysługa wdzięczności. Tak czy siak, coś tu mi nie pasowało a on za bardzo się starał. Nie musiał tego robić. Mógł wrzucić na luzik i pojechać po innych zamówieniach ze zwykłą swadą i lekkością. Sakeo był spięty. Sakeo był śliski. Sakeo był już spocony zanim naprawdę się spocił.
- Sakeo, spotkamy się w środę. - Powiedziałem i zbierałem się do odejścia.

           Jechałem autem z Manolito. Śnieg walił prosto w szybę i przesuwał się na boki spychany wycieraczkami. Manolito nie miał nic do roboty i pił piwo za piwem oraz drapał się po kroczu myśląc, że tego nie widzę. Myślałem o Sakeo. Czyżby się postarzał do tego stopnia? Mijaliśmy jakieś dziwne przełęcze a w nich zagubione wioski. Skały były daleko, to znów wyrastały po jednej stronie drogi ścianą olbrzymiej góry, w którą wczepiona była szosa podobna klepisku. Uważnie mijałem zakręty pozbawione słupków i barierek nasypy górskich poboczy i osuwiska zatrzymane w zamiarze. Manolito śpiewał znów swą pieśń. Do dzisiaj nie udało mi się jej zrozumieć. Niezamieszkałe górskie doliny. Zimne pasaże i wietrzne przesmyki. Rankiem dotarliśmy do lotniska wśród chmur. Manolito wyskoczył z auta i przewęszył teren.
           Lot nie był zbyt nudny a kawę piliśmy z wibrujących kubków nie słysząc siebie nawzajem.
Do stanowiska dojechaliśmy późnym popołudniem. Wejście było otwarte a moi ludzie wynosili paczki na ciężarówkę. Weszliśmy do katakumb i posuwaliśmy się wzdłuż oświetlonego jasno chodnika. Wszędzie wiły się kable powietrzne i rury z płuczką, która bomblowała niosąc błoto i żwir od wyrobiska aż do sit. Weszliśmy do hali skąd wybiegały gwiaździście wgłąb góry ciemne korytarze. Posuwaliśmy się jednym z nich mijając ludzi w gumowych kombinezonach i maskach azbestowych na twarzach.
     Dotarliśmy do stanowiska grobów. Archeolodzy fotografowali, co się dało. Było tam całe mnóstwo drobnych złotych odlewów. Pewnie były też resztki innych artefaktów wykonane z innych materiałów, ale tutaj i po takim czasie, nic prócz złota nie przetrwa i nawet po srebrze pozostają tylko czarne smużki na piasku. Należało więc przyjąć, że większość tych przedmiotów, kiedyś wielkiej wartości lub znaczeniu rytualnym, zamieniło się tu w proch, a przetrwały tylko błyskotki. Nie były wcale najcenniejsze ale w naszych czasach do wartości archeologicznej dodawała się wartość złota i dreszczyk przygody, które wraz ze zdjęciami kupował jakiś podniecony kolekcjoner. Chwilowy nośnik kultury, jak nazywał ich Sakeo. Błyskotek było pełno i wszędzie. Figurki i elementy naszyjników. Kawałki skorup i wypalone mizantropki a w nich zawarte prośby i zaklęcia osób, których imion już nie wypowiedzą nigdy gliniane usta. Światy nie oglądane glinianymi oczami o wielkich rzęsach wyskrobanych patykiem w glinie. Wypukłe brzuchy z wyraźnym pępkiem i nieudolne rączki o stylizowanych palcach i za długich paznokciach.

           Wchodzili coraz dalej i otwierali a raczej rozmywali ścianki z błota zasklepiające następne dalsze odcinki korytarzy i zgniłe nisze, które onegdaj ktoś przez dziesięciolecia kolejno zalepiał, chowając tam zmarłych lub powierzając dziwne rodzinne tajemnice. Potem wchodzili tam ludzie w azbestowych kombinezonach by wypalić wiszący jad.

           Wypalanie gazu w otwartych grobach było koniecznością. Należało usunąć też powielające swój trujący odpad pokolenia grzybów i ich supertrujących zarodników. Spory te pokrywały wszystko i wszędzie. Ogień jest jedynym znanym sposobem na zabicie grzyba. Grzyby sa tak naprawdę nieśmiertelne i rozciągają się nitkami swojej pleśniowej plechy w każdym dostepnym środowisku. Nic nie robią sobie z braku tlenu czy światła. Mogą istnieć również w spirytusie jak i w krystalicznie czystej wodzie. W roślinie i w zwierzęciu. Zawsze wydają spory czyli zarodniki, które pyłem roznoszą grzyba dalej. Grzyby to Marsjanie lub może mieszkańcy innego świata. Ale my nie dostrzegamy ich, gdyż niższe istoty nie dostrzegają wyższych jaźni ani z nimi nie komunikują. Wypalanie nowootwartych nisz i grobów jest sprawą życia i śmierci. Każdy oddech zabija, rozsadza płuca. Módlmy się o ocalenie. Strach zasnuwa umysł ciemna kotarą. Carolina spisywała dane z ekranu. Twarz umazaną miała błotem a długie gumowe buty zapięte na szelkach do ramion.
- Teraz to nazywa się rabunkiem? – Zagadneła idących w jej strone Hombre i Manolito.
- Jeśli chcesz, to tak, ale nie przegap też badań, bo kiedyś musimy wiedzieć czy kopać dalej czy przestać. Wiemy, że pod spodem sonar namierzył następne piętro korytarzy, lecz nie wykrylismy metali żadnym detektorem. A więc przestajemy tam szukać, czy kopiemy dalej?
- Bezładny odwrót, magiczne znaczenie bitew? – Spytała ironicznie, chociaż widziała zmęczonych ludzi w kombinezonach ciągnących kable i sprężarki po błocie.
- Zapewne zechcesz seniora przyjąć wyjaśnienie. – Równie ironicznie odparł Hombre, bo i on miał już dość błota, które wsysało buty w gliniasty grunt, czyniąc każdy następny krok niepewnym i uciążliwym.
- A czy ono mnie ucieszy?
- Obawiam się, że nie. – Powiedział Hombre wypuszczając powietrze i z ulgą stając na jakimś podeście z deski.
- A więc wystarczy, że zostanie to usunięte, co niezbędne dla naszych potrzeb.
- Myślę, że mamy tu jeszcze nie jedną niespodziankę. Co z transportem ? – Hombre zwrócił się do Manolito.
- Ciężarówki już tu jadą, będą najpóżniej za dwa dni. Inhibitor już przyszedł wczoraj i rozlokują go, jak tylko podzielą beczki.
- A broń?
- Już zabezpieczona. Muszą jeszcze odświezyć wycinkę drogi w kierunku szosy.
- Namioty?
- Carolina się tym zajmowała.
- Są gotowe, możemy spać jak w hotelu. – Potwierdziła zadowolona. Faktycznie wgłębi większej komory stały podświetlone wewnętrznym światłem cztery namioty, wygodne i wysokie. Obok generator z prądem. I słupy z lampami oświetlały całą komorę.








>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS160