KIKUTY .

Odetnij dwa ciała a będą złączone. Zmień się w odrazę. Wiesz jak odrywać palce w przegubach. Wciągasz woń mdłością napełniając serce. Zepsutą czcią namaszczasz powieki. Skronie płoną ci, gorycz rozsadza mózg. Trucizną ssiesz mleko suk dodając uśmiech znachora. Drga twój kręgosłup. Osikowa proteza zsunęła się z kikuta śniąc o stalowym rumaku i gęstwinie zarośli, gdzie łatwo ukryć odcisk drewnianej stopy. Upokorzona paskami, przywiązana do ciała, bezwładnie posłuszna i grzeszna
Myślą i nie swym uczynkiem zgrzypi rdzewiejąc zaciekiem wzdłuż włókien
Aż do skarpety sięga jej smutek poprószony pyłem bawełnianych onuc wysilonych kroków nie jej. Wbrew niej. Na przekór.
Była drzewem, odkąd ją ścieli sama jest kikutem osikowego ciała. Nadal czuje listków drżenie na końcach najcieńszej gałązki i ssanie w korzeniach, i pazurki wiewiórek biegających po korze. Jest kikutem uciętym piłą i zaoblonym na kształt kikuta.
Słyszysz jak spada kartka papieru?
Ta sama piła odcięła nogę drwala.








>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS142