Kiedy Ewa zjadła z drzewa poznania, wąż został jej towarzyszem. Położył się na ramionach Ewy i szeptał do niej, żeby więcej jadła, starała się o więcej i by wiedziała więcej. Nauczyła się od węża o bólu, cierpieniu, żalu, wstydzie i smutku. Ale także o przyjemności i pożądaniu. Im bardziej się starała, tym mniej zauważała ciężar węża na ramionach, szepczącego jej do ucha dzień i noc o tym, co jeszcze zostało do odkrycia i osiągnięcia. Opętany pragnieniem, wąż stał się jej „ja”.
To „ja”, które raczej chciało niż zaprowadziło ją na górę, której szczytu nigdy nie można było osiągnąć. I wszyscy ludzie podążyli za swoim wężem i ustawili matrycę, aby zawsze mogli dążyć do jeszcze piękniejszych owoców. Każdy chciał więcej sukcesu i więcej przyjemności niż drugi. I walczyli i cierpieli, cieszyli się i walczyli dalej. Zapomnieli o Stwórcy i stali się zimni i chorzy. Było tyle do przemyślenia, tyle do zrobienia i tyle do posiadania. Stali się niewolnikami czasu, bojąc się poranka i bojąc się bólu. Nauczyli się zadowalać strach przyjemnością i przez tysiące lat wpadli w cykl pożądania, aż tęsknota za zbawieniem stała się głośniejsza.
Wyczerpana bolesną iluzją, którą Ewa nazywała swoją rzeczywistością, postanowiła umrzeć i siedziała nieruchomo przez 10 dni. Wąż przemówił do niej, ale nie odpowiedziała. Trzeciego dnia wąż rozgniewał się i powiedział, że umrze, jeśli nie będzie walczyła o owoce. Ale Ewa chciała umrzeć. Piątego dnia została zaatakowana przez węża walczącego o życie i po raz pierwszy rozpoznała jego prawdziwą twarz. Siódmego dnia wąż był cichy i bezsilny, ponieważ nie dano mu nic do jedzenia, a Ewa zdała sobie sprawę, że ten wąż nie jest jej prawdziwym „ja” i nigdy nim nie był. Dziesiątego dnia wąż umarł, a Ewa zapłakała. Nagle jej serce rozgrzało się i dawno zapomniany głos przemówił z jej wnętrza: „Chodź do mnie”. I weszła do domu, gdzie czekał na nią jej Stwórca.