CIEMNA MYSZ - BIAŁA MYSZ W PUDEŁKU PO ZAPAŁKACH CHOWANE


Czy jednak górnicy na zmianie szychty jak zjeżdżają pod ziemię, a za chwilę winda wyjeżdża z drugiej strony - > to czy to są ci sami górnicy? Tak ! mówi fizyka. Włożyliśmy ludzi sztuk 8 do pudełka i schowali pod ziemię, a ziemia za chwilę obok wypluła to pudełko z dokładnie 8 ludźmi i wagowo też się zgadzało. Wniosek: ziemia na krócej lub dłużej przechowuje pudełka z 8 górnikami w środku, po czym je wypluwa.

A jeśli jesteś sportowcem, to zauważasz w mieście pełno hal sportowych i basenów. A jakiej masz auto marki, to takich najwięcej widzisz.

  Inna najkrótsza droga do gwiazd dla poety, dla głupka, dla wieprza. Najcieńsza wstążeczka szeroką autostradą dla igły. Ile czasu igła potrzebuje aby przejść przez skrzyżowania asfaltowego świata? Świeca dopala się na kominku. Lusterko obok pochłania jej blask. To jest najkrótsza droga do gwiazd, i kończy się zaraz za przykładem dobrze zakamuflowanych wchłaniaczy ciemnego światła w woreczki jasnobytów. Dziesięć stron świata nie rozbłyśnie objawieniami wszechoczu widzących o jeden, wydawałoby się, krok dalej i o dwa mgnienia domyślnej przestrzeni. Świeca daje tyle samo światła co całe kosmosy.
- Dlaczego ciągle żartuje pan i nigdy nie jest serio?
- Ależ jestem i to nawet w tej chwili. - Spotkała mnie na placu przed kościołem, gdy próbowałem łapać gołębie. Ostre słońce oślepiło mnie na ułamek sekundy i wtedy wpadłem na nią. Dawno nie byłem w Europie a plac rynku krakowskiego wydał mi się większy niż pamiętałem. Dwie godziny rozmowy o niczym ujawniło mi, że nie była prostytutką ani ja zainteresowany seksem z nią. Pewnie rozejdziemy się po południu do swoich spraw i nigdy już nie spotkamy. Ma męża i to już kolejnego i traktuje ich jak płaszcz na wieszaku u fryzjera męskiego. Chodzimy w kółko. Chce mi zrobić zdjęcie ale odmawiam.
- Wydaje się, że nosi pan maskę, jakby nic pana nie obchodziło.Ironia?
- A jednak. - Oponuję nieśmiało.
- Wiem. Skrywasz pan bolesną ranę.
- Tańczysz tango kobieto? Gdy się pomylisz tańczysz dalej. Histeria nie ważna. W życiu, gdy się pomylisz, żyjesz dalej na niby. Nie myl tanga z milongą. - Powiedziałem nagle.
- Czuję jak wali mi serce. - Przyznała wtedy.
- Nic mnie w życiu nie spotkało poza panią. Zapewniam. - Zażartowałem.
- Ależ mężczyzna bez przeszłości nie mógłby być tak pociągający. - Zakpiła.
- A jednak, może wcale nie mam własnej twarzy?
- Znowu to samo! Jak mam z panem rozmawiać?! Jest pan uczuciowy, ale mija się z moim wzrokiem i omija słowami moje. Dlaczego?
- Droga pani, może nie nadaję się już do niczego i nie przystoi mi grać głównej roli przy podziale plemiennych łupów?
- Jak ma pan na imię? Może w końcu się dowiem? - Zrobiliśmy jeszcze kilkanaście kroków zanim zdecydowałem się powiedzieć. Odwróciłem się twarzą do niej. Z namysłem powiedziałem.
- A nie powiesz pani nikomu?
- Nie, oczywiście, jeśli tego sobie pan życzy.
- No tak, to ta ciekawość a tu słońce świeci tak jasno jak dwa dni po wybuchu Czernobyla. Powiem tylko moje imię jakim stało się po latach, jakie zespoliło się z moim życiem. Jest tajemne i tylko dla wybranych znajomych. Dla pani też będzie.
- A więc jednak jest coś pod tą maską. Wreszcie coś się dowiem o panu.
- Skoro tak pani uważa. Nazywają mnie Hombre.
Uniosła zdziwiona brew.
- Przecież to nic nie znaczy, to faktycznie imię?
Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Dla mnie wystarczy.
- A na prawdę jak panu na imię?
- Człowiek, przecież to wystarczy. - Rzekłem powoli i zdałem sobie sprawę, że cedzę słowa a ona nie zna świata i może się wystraszyć. Co ty wiesz o cierpieniu , przybłędo znad Wisły. Toniesz w ciemnościach, zapachy mieszczaństwa każą ci płacić składkę emerytalną. Nie znasz smaku niebezpieczeństwa a słowo oddział onkologii oblewa cię paniką. Powiedziałem za to na głos i miękko, pojednawczym tonem.
- Mam na imię Hombre, może to nic nie znaczy i może brzmi kiczowato. To przecież wystarczy, proszę mi uwierzyć. Niektórzy boją się tego imienia, a niektórzy chcieliby go usłyszeć w swoim życiu choć raz. Ale nawet pani ma z pewnością swoje tajemne imię jakim nazywał ją pani ojciec, gdy siadała mu małą dziewczynką na kolanach.
- Będzie się pan śmiać...
- Nie będę.
- No to...
- Proszę mi nie mówić swego imienia. Ja nadam pani imię. Będzie to imię jak wiatr, deszcz i twarda ziemia razem wzięte. – Ugryzłem się w język z tego patosu. Machnąłem ręką jakbym chciał zamazać ostatnie słowa.
- Nadam je, i, taka pani od dzisiaj się stanie. -Podniosła drugą brew i trochę rozbawiona dziwną sytuacją oznajmiła po babsku.
- Słucham, to naprawdę niesłychane. Miłe i bezczelne zarazem. - Starała się kopnąć w gołębia.
- A więc to jest pod tą pańską maską? – Skonstatowała, zła, wreszcie.
- Być może. - Powiedziałem cicho. - Od dzisiaj będzie pani nosić imię Ziarno.
Pomału zaczynała się niepokoić słysząc moje słowa. Ich sens zaczynał docierać do niej i spoważniała w sekundę.
- Hombre? Czy pan to mówi poważnie?
- Cóż, powiem tylko, że na to imię będzie musiała pani zasłużyć.
Patrzyła na mnie dziwnie. Jak na wariata. W budce obok Wieży Mariackiej sprzedawali dyplomy wysłuchania hejnału. Pierwszy raz dotknęła mojej dłoni. Poufale i porozumiewawczo. - Mój mąż idzie. - Szepnęła.
Wzięła szybko karteczkę z numerem telefonu. Pomyślałem, że na to imię na prawdę będzie musiała sobie zapracować. Cóż, wpadła na mnie i spytała o drogę, to jej wskazałem. Urodziła się dzisiaj jako Ziarno. Pani Ziarno. Phi. Et lupus fabula.
   Apage satanas powiedz albo lepiej. Pomnij na glinę, która twoją matką. O słodka Isztar, kochanko mojego ciała ! To mówią wargi Bero wyschłe tęsknotą do ciebie.















>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS029