Js.e.dzzizza
ZIMNY LIRYK I KOTY .

Będąc zimnym lirykiem zastanawiam się.
Czy można tak zimnokrwistymi słowami o miłości ?
A co wtedy gorące tchnienia, warg szepty, bicia serc i drżenie ramion?
Gdzie ten eon? Gdzie wszechwładny powiew eterów i empatów?
Spocone dłonie podają liściki konspiracyjnymi ruchami. Rzęsy opuszczają wstydliwie zasłony dla obnażonych piersi a nieświadome niczego przedmioty pożądań idą do domu, gdzie matki ukroiły już chleb i posmarowały dżemami lub chrzanem.
Dziś pamiętniki wysuszyły swe łzy a pożółkłe fotografie zdigitalizowały treści.
Już zbadali częstości „oom”, mruczenia produkowanego przez koty. Jest to około 4 harce .To jest zbliżone do drgań mis tybetańskich pieszczących mózgi tamtejszych mnichów. Wibracje te pono ściągają boską energię. Mantra kota jest zależna od humoru kota i może ją sprytem modulować od rytmu alfa do beta. Harcuje se.
Tak więc będąc zimnym lirykiem ściągam z nieba rytmy słów.
Miłość jest najważniejsza ale rytm jest jej kotem.
Tu zaczyna się przygoda.
Koty nie jedzą kotów. Chyba, że nieudane młode noworodki.
Zimny liryk poszedł na lody.
Zimny liryk wysącza krew młodych dziewczątek przez szklaną kapilarę.
Młode serca nie wiedzą jak drżeć.
W zapamiętaniu czekają kochanka na białym koniu.
Pęknięty szew sukienki przytrzymują agrafką lub fastrygą.
Wierzą w fałszywe przeprosiny i ścięte zawiązane w supeł róże.
Nie pamiętają łąk i podmokłych bagien.
Nie chcą nic wiedzieć o gotowaniu kury w garnku na ogniu.
Nie są świadome swej funkcji a upuszczają haftowaną chustkę.
Nie mają pamięci a chciałyby kolekcjonować przeżycia.
Są zimne i dlatego akceptują słowa zimnokrwistych liryków razem z ich fałszem i solą łez. Nie uratuje ich ratownik. Nurt nie wkręci w śmiertelny wir cichej wody. Słońce nie wysuszy im łez szczęścia. I nie wpadną w sieć własnej intrygi.
Pokornie będą czekać na ożenek bez prawdziwej miłości, która jest najważniejsza, i której nie da się słowami ożywić ani stworzyć.
Dlatego tylko rytmem będę się upajał.
Dlatego tylko tchnieniem serce me ogrzeję.
Słowa zimne nie ważne.
Ptaki za oknami lecą za swą czernią oszukując wiatr. Już przycichły liście na osiki krzewach. Już czerwone karły przyczaiły się. Kot nie zjada kota, a liryk liryka. Wesz wytwarza gnidy, Garncarz miesi dnie. Chodź więc ze mną. Dotknij mej twarzy. Weź mnie za rękę. Obejmij mnie. Wypuść łzy szczęścia bym mógł je zlizać. Daj tchnienie swym marzeniom aby stały się. Dobrze, tak zrobię!
Kim teraz jesteś?
To ja, Słońce!
Jesteś moją siostrą?
Jestem Księżycem grającym na bębnie.
Jestem pocałunkiem z językiem ognia.
Jestem mgłą kołyszącą twe myśli.
Jestem twoja i na wieki.
Jestem i będę.

Pretekineterka siedziała na stołku.
Dlaczego tak jest, że płaczę? Nic się przecież nie stało. Nic nie zmąciło tafli losu.
To tylko zimne słowa ! Bez znaczenia i marne, bo wyplute.
Już dzisiaj nie dotkną moje dłonie twojej twarzy. Me usta nie pocałują twoich.
A przecież obraz jeszcze się nie zamazał i wspólne chwile jeszcze jarzą się w pamięci.
To boli, ale łzy płyną dalej.
Nie widać końca ani sensu.
A jednak.
Ptak ogląda robaka.
Spalmy listy na stosie a nasze zaklęcia miłosne zetnijmy razem z drzewem.
Serce na korze wydrapane wtedy i litery w środku.
Chodzimy po kamieniach. Deptamy zwiędły świat, a on od milionów lat odradza się bez nas. Nie oszukujmy samych siebie! Za miłością jest tylko zapomnienie.
Kim jesteś teraz?
Nikim.
Ważne, że nie płaczę i nie czuję.

To ja Słońce.
Przemykam promieniami po jesiennych liściach. Jeszcze lato a już jesień. Liście kołyszą się na gałązkach. Nie wiedzą, czy spaść już? Dotykam ciepłem zimnych liryków i usidlam ich. Nagrzewam asfalt w mieście. Spopielam mrówki. Leżą pod kocem lirycy. Dzikim okiem toczą w niemocy i o kaczki proszą. Leżą szeregiem a słońce ogrzewam ich sczerniałe sny. Leżą i milczą. Termometry naciągają słupki.
Książki telefoniczne dzwonią z zimna. Szukamy złudzeń. A one same nas dopadły.
Poradniki zielarskie piszczą jak mandragora. Już czas. Pretekineterko, już czas.

EL Micho spojrzał Pretekineterce prosto w oczy. A może to ona pierwsza w niego zarzuciła spojrzenie, podobne do tych, którymi zaglądała za horyzont niosąc ciekawość pytania w przyszłe sprawy. Nie poczuła jednak nic prócz miłości, której nie rozumiała, gdyż stała się ludzka. Ludzie zaś z natury nie rozumieją ni cierpienia, ni grzechu, ni nagrody za szczęśliwy, dobry znak przesuwający się bokiem w ich życiu.
Jak dać życie swoim marzeniom?

Chodź więc ze mną. Dotknij mej twarzy. Weź mnie za rękę.
Obejmij mnie. Wypuść łzy szczęścia bym mógł je zlizać.
Daj tchnienie swym marzeniom aby stały się.

Dobrze, tak zrobię!


To ja, Słońce!
Jesteś moją siostrą?
Jestem Księżycem grającym na bębnie.
Jestem pocałunkiem z językiem ognia.
Jestem mgłą kołyszącą twe myśli.
Jestem twoja i na wieki.
Jestem i będę.


- Jak się pozbyć myśliwego? - Spytał El Micho.
- Usunąć zwierzynę. - Bez namysłu rzekła Pretekineterka.
- Pamiętasz to piękne miejsce, gdzie zrobiliśmy zdjęcie? - Spytał El Micho.
- Będę tam czekał. Spij dobrze. - Doszeptał jej do ucha.

- Dając ci ten pierścień biorę cię wobec świata za żonę.
- Niech nasza miłość będzie wieczna.
Włożył pierścionek na długi wypielęgnowany palec Pretekineterki.
- Miałam seniorze przypomnieć o lekcjach muzyki.
- Nie mogą być one ważniejsze od ślubu. - Odparła Pretekineterka z uśmiechem.
- Jesteś egoistyczna i uparta.
- Od dziś nie wolno ci wychodzić z domu.
- Senior El Micho! Niech pan nie wpędza tego dziecka w kłopoty! Przez ten czas proszę wyjaśnić swoją sytuację.
- Trzymaj się z dala od tego wąsatego diabła !
- Musisz wziąć lek.
- Będziesz miała dziecko.
- Wiesz jaki lek trzeba wziąć.
- Takiego wstydu ojciec nie zniesie.
Rzeko, pomóż mi proszę , pomóż mi.
- Chciałeś ze mną mówić ojcze.
- Jestem zadowolony z wyniku rozmowy i marzę o całej gromadce wnucząt.
Chciałbym w prezencie ślubnym podarować ci te kolekcje.
- Myślę odwiedzić panią od muzyki i pożegnać się zabierając nuty. Dziękuję ci z całego serca ojcze i jestem szczęśliwa. Miałam szczęście. Zabierze mnie kapitan frachtowca. Dobry z niego Rzecznik i nawet Wodnik.
- Nie sposób podziękować pani za wszystko, co pani dla nas zrobiła.
- Zdaje sobie pan sprawę, że ona popełniła czyn dla pana, senior, który według tradycji pretekineterskiej karany jest najbardziej?
Związała się z człowiekiem, który choć jest jej poślubionym i nie jest w stanie dojść do Weterana.
Mieszaniem łyżeczką w filiżance nie ugnieciesz czasu. Płynęli 400 razy po 400, aż dopłynęli.
Niech Weterani mają cię w opiece.
- Dziękuję ci za wszystko Rzeko i tobie Rzeczniku. Nigdy cię nie zapomnę.
- To jedyne twoje wyjście z tej sytuacji. Wsiadaj do łódki.
- Już nigdy cię nie zobaczę.
- Rzecznik też wyjechał. Mam dla pani małpi skalp.

- To już wszystko.

- Złoty lotos przyda się na wszystko.
- Nie znoszę pogardy Europejczyków. To się nie uda.
- Nawet w restauracji nie traktują mnie jak gościa.
- A twoja matka patrzy na mnie jak na powietrze.
- Będą musieli się do tego przyzwyczaić.
- Wydziedziczę cię jeśli to zrobisz.
- Proszę bardzo.
- Spróbuj uszanować moją decyzję.

- Zaraz wracam.
- Przygotować coś do picia?
- Kawę z Buenos Aires poproszę.
- Idę długim korytarzem.
- Co widzisz? - Spytała Pretekineterka ujmując dłoń El Micha czule i mocno.
- Podwójne drzwi.
- Moje nazwisko w złocie.
- Lustra skrzywiły mój obraz.
- Z głębi serca składam wyrazy uznania.
- Widzę cień.
- Na przedzie ciała gwiazda świecąca pulsująco.
Lustra skręcają się ze śmiechu twardością swych tafli.
Szkłem hartowanym i zimnym.
Niezwykłym śmiać się. Pretekineterka szepnęła mu do ucha:
- Starannie odbij się pozornie w miłości. Uważnie zetrzyj kurz z powierzchni wolności.
I nie zwracaj uwagi na wycięty księżyc i jego wydęte wzgardliwie wargi clowna.
Wolnymi krokami sunąc pod kolor dywanu przechodzi do następnej kwadry.
- A ty?- Zapytał El Micho drżąc na całym ciele. Pokręciła przecząco głową. I dalej mówiła.
- Ty płyniesz kajakiem z eskimoską kiełbasą z mrożonych jajek mew i tłuszczu fok.
Schowaną zeszłego sezonu łowieckiego w szczelinie nadmorskiej skały, o którą rozbijały się cały ten czas, nieświadome kiełbas, mroźne fale.
Skrzypią kry, gdy słońce niskie skrobie je płomieniem.
Podobne planktonowi krele kotłują się tłocznie. Zjadając wszystkich mniejszych od siebie nie dowidzą większych sobie.
Na przykład wieloryba, co jak sito z ogonem i wodotryskiem, odcedza miliony istnień za każdym swym oddechem.
Ścisnęła mocno jego rękę i naiwnym głosem powiedziała.
- Będziemy mieli dzidziusia.
El Micho przytulił ją i nie rzekł nic.
 
A co na to Niczijanie? Książka przeznaczona jest dla każdego dziecka od 30 roku życia.
Nibyfaktem określam 0 dążące logicznie do jedynki. Jest to wygodna forma budowania opowieści o fizyce. Zawsze w końcu prowadzi to do prawdy. Nibyfakty rozumieją się zanim zaczniemy budować opisy, i nie mają o tyle nic wspólnego z hipotezami o ile są faktami.

Przykładem może być Bzdura.
 Bzdura jest nibyfaktem.

A tu wszyscy piją rzeczywiście. I do tego faktycznie rzygają.
Nie w smak samcom rzeczywistość. A samicom samice.
El Micho wziął bębenek i poszedł na pustkowi zapylone i wypalone Słońcem.
Zanucił pieśń, której słowa przenikały kurz i upał.
Dźwięk jego bębenka wibrował przez wiatr, który ucichł w końcu podążając za jego muzyką.

Miłości moja,

Serca otulonego tęsknotą,
Tkliwością napełnionych słów,
Mi potrzeba.
Już naradzają się ptakowie,
Zakrzepłe łzy tkwią w kącikach.
Zwiędłe maliny chorą czerwienią,
Leżą na poprzek mojej drogi.
Samotni ptacy kraczą pod ołowiem niebios,
Czarne ich oczy smutkiem gonią chmury.
Ciemne skrzydła nad głową rysują pieśń spalenia.
Gołymi dłońmi dotykasz mej twarzy.
Ziemia między nami wilgotna i płodna.
Chcesz zapamiętać chwile, których nie ma,
Nie będzie , ani ich wskrzesić nie umiesz.
Miłości moja !
Nie dokończone nasze oblubianie.
Nie powiedziane szepty słów.
Dotyków nie spełnione moce.
Zaklęcia wyczerpany ogień
Nie płonie już.
Wąska jest ścieżka mego przeznaczenia.
Ziarna piasku kwaśne w niej.

Kwaśne w niej leżą ziarna piasku.

Ptacy w namyśle posmutnieli.
Nie pozostaną razem z nami.
Popioły targa wiatr północny.
Zimny rozwiewa życia czar.
Dotknięta iskra mnie parzy.
To miłość twoja
Czy jej chcę?
Pragniesz mnie całym swym jestestwem.
I każdym oddechem się oddajesz.
Spojrzenia twoje tylko dla mnie,
Całego mnie obejmujesz.
Jakież pragnienia , pożądanie, wycharczy serce me bez cienia?
Dlaczego z miejsca się nie ruszam?
Dlaczego patrzę tak z oddali?
Twe piersi i różane usta są dla mnie, wiem.
Miłości moja !
Nieważne sny ptaków mają długie pióra.
W snach widzą obiecane
Łąki, szelesty i słońce.
Nie tu.





>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS104