ŻYCIE

Apage satanas powiedz albo lepiej. Pomnij na glinę, która twoją matką. O słodka Isztar, kochanko mojego ciała !
A matka tu, a dzieciątko z głodu umiera. Drapieżnikiem jest moje dziecię i umiera.
Ach, moje maleństwo, którz zbada cię szczypcami po śmierci, i którz oderwie twoje sztuczne rzęsy. Kto wysuszy sterylnym tamponem twoje prawdziwe łzy. Słowa niezrozumiale wyartykułowane zza maski gazowej doktora mówią coś o wiecznym śnie biologicznej tkanki. A serce gdzie? Odpowiem tak. Przecież to serce twoje wydrę. Czy ojcem twoim Bóg grecki a może Tajski, tutaj francuskim pasztetem ochrzczony przez łeb. Z głodu dzisiaj umierasz, ach, maleństwo moje. Głos słabnie i sens tężeje. Już wąż się podkradł garbaty chcąc uwieńczyć dzieło mego grzechu, uśmiechając się nieśmiało wśród ostrych traw. Przechodzi metamorfozę stając się od nowa wężem. Płochym i cichym zwierzem usuwającym się w cień. Maleństwo moje, gdybyś miało tyle sił aby go złapać. Gdybyś umiało wbić się w niego zębami przyciskając ze wszystkich sił do twej twarzy. Piłobyś jego soki, jadłobyś jego mięso, zgruchotałobyś kręgosłup. O szczęście niepojęte, zrodzone zbrodnią przedłużania życia. Dzieciątko z głodu umiera. Wzrok mętnieje. Już koniec. Wąż odchodzi do cienia. Na ścieżce jego meandrowy ślad. A matka tu. Ojciec bóg nie patrzy wcale.
Isztar przysłoniła twarz włosami by tego nie widzieć. Isztar ponownie przysłoniła twarz. Dotknęła mojego ramienia bym nie spadł w przepaść ze stoku. Auto wspina się serpentyną omiatając reflektorem ścianę góry.
Z zamyślenia wyrywa mnie biel śniegu, który zaczął padać niespodziewanie i nachalnie w szybę auta.
Jedziemy górską wijącą się drogą. Nie ma końca. Jest wysoko w chmurach.
Śnieg pada robiąc czarną noc białą. Tierra elana.
Jedziemy w prysznic śniegowy, wycieraczki skrobią łuki na szybie.
Marija wpatruje się w ten śnieg. Mruży oczy .
Jest piękna.
Włosy gładko zaczesane.
Już noc.
Ona zakochana.
Zadzwonię później. Sevicze zjedliśmy kilka godzin wcześniej. Silandro cholunder, cebulka, sok z limonki, sól. Dorada musi być w soku z limony aż zmieni kolor.
Tylko Marija umie takie robić. Tylko Marija. Ryba śmierdziała a ja uwielbiałem ten zapach.













 Przypomniałem sobie, że kiedyś byli obrazoburcy. Wschodni Kościół do dzisiaj aprobuje tylko ikony. Islam tylko arabeski abstrakcyjne bez figuralnych przedstawień personifikacji bóstw i sił natury. Tylko pismo wywindowane siłą rzeczy do piktogramu idealnego wzoru jest graficznym przesłaniem abstrakcji. Kościołowi katolickiemu zagrażali w Europie protestanci. Najlepiej spalić wszystkie obrazy, boć niegodne aby przedstawiać istoty boskie. A co z tymi biednymi, którzy nie umieją czytać? Czyż nie są godni aby dowiedzieć się z malowideł prawd boskich? W odpowiedzi katolicyzm zaczął bogato malować kościoły. Michelangelo Merisi da Caravaggio luminista był Lombardem. Ginekolog leczy oko, a powinien....okulista! Zwierasz ząbki? Iskrzysz z wściekłości? Bo on iskrzył całe życie w latach 1573 do 1610. Dżuma zabrała mu rodziców. Terminował w Mediolanie, do Rzymu pojechał 1596 roku. Stworzył malarstwo realistyczne, awangardowe i o rewolucyjnym wyzywającym , szokującym spojrzeniu na świat. manierę tenebrossa. Ale najpierw pokonał lukry i glazury akademickiego kopiarstwa i manieryzmu realistycznego. Wiedział jak robi się karierę w Rzymie. A kogóż dziś to obchodzi? Kiedy to jest, ten 1596? Czy wtedy podrożały cukier i lustra? Czy pierniki toruńskie dotarły do Watykanu? A może auta założyły katalizator i tłumiki? Ilu spalono na stosie? Ile panien w wieku dziewięciu lat wydano za niechcianych mężów, staruchów posażnych, których należało szanować i truć po cichutku?
Pokornie kopiował starych mistrzów, aż zaczęli do niego wołać: Ty osrany dupolizie! Tak powstawały wizje raju i najsubtelniejsze, wysmakowane w formie kształty, owiane drgającym światłem i blaskiem wewnętrznych barw. Zmienił nagle cały ten świat i zastany porządek rysunku i barwy. Ciemność i Chaos były jego piastunkami. Świecące kolory wyłaniały się z tła oświetlonego świecą, błyskiem, brzaskiem, łuną. Caravaggio niczego nie rysował. Obserwacja i od razu malarstwo. Brał ludzi z targu, z ulicy. Malował. To było jak szorstka przyjaźń sierżanta. Chłopiec z koszem owoców, niezgrabny i nieporadny w swych ruchach. Następnie swój autoportret jako Bachus, symbol piękna i młodości. Nic bardziej mylnego! Winogrona zdechłe i zgniłe. Dłoń otłuszczona z obwódką brudu. Twarz chora o zielonkawych ustach.
 I nie wyspanych oczach. Kardynał poznał się na tym cudzie. Del Monte. Michelangelo maluje szulerów o różanych ustach i jędrnych policzkach. Kardynał kupuje obraz za bezcen i wprowadza Caravaggia do swego domu. Caravaggio lubił muzykę. Czy grał na kornecie? Śpiewak już wypłakuje oczy, a przecież dopiero stroi lutnię. Może nie umiał nastroić? Instrument do pieśni o miłości. Obok siedzi Amor ukazując garba pleców. Caravaggio maluje bliskość. Brak dystansu między duszami w obrazie a duszami oglądających. Jest mistrzem. Generał Tarik zza grobu całuje kraj jego szaty, by nie rzec, koniuszek pędzla...głupie skojarzenia.

Obraz Męczeństwo Mateusza prosił się o zastępy anielskie na niebiesiech. Kościół prosił się sam o plugastwo. Jezus wskazuje na Mateusza palcem w małej spelunce. Zmienia grzesznika w ucznia Chrystusa. Mateusz był łotrzykiem i został wybrany. Czy dziś nazwalibyśmy go terrorystą czy partyzantem? Nie miał wyboru i na niego padło. Cóż, to palec boży. Chrystus umieszczony w cieniu. Widzimy palec w jasności.

Drżenie . Migotliwe światło. Wirujące światy. Oświetlona postać grzesznika szykuje się do ciosu. Tchórz ucieka przed śmiercią. Pokazuje drugie oblicze. Porywcze, brutalne, nieobliczalne. Wyrzeka się własnego brata, i myśli, że wszystko ujdzie mu płazem. Uczy swego psa, Kruka, chodzenia na tylnych łapach. Usmażymy ci jaja w oliwie. To pogróżka zapisana w aktach sądowych. Palec niewiernego Tomasza głęboko wprowadzony w otwarta ranę Jezusa. Uwierzyli wszyscy. Jezus chwycił go za nadgarstek i przyciągnął dłoń Tomasza do siebie. To najważniejsza prawda o ludziach. Jak zranić boskość aby przekonać człowieka? Jak ugryźć ranę, by doświadczyć prawdy? Szokujące twarze , stwardniałe stopy, brudne paznokcie. Jego malarstwo coraz częściej określano mianem, nieprzyzwoite. Caravaggio wychodzi z aresztu po miesiącach. Bez wyroku. Trenuje walki na sztylety. Michelangelo da Caravaggio. Do strażnika, który sprawdzał czy ma pisemne pozwolenie na miecz i sztylet powiedział aby wsadził sobie w dupę swoje dobranoc. I został ponownie aresztowany. Brutalnie kazał wąchać słudze karczochy chcąc wymusić, czy są na maśle, czy na oliwie. Awanturował się nie tylko w tawernach. Pędzle, wilgoć farb, nie malował bezcielesności, lecz ciało. Zielona skóra prostytutki topielicy wykradzionej z prosektorium. Caravaggio maluje ją jako świętą dla Karmelitanek w najuboższej dzielnicy Rzymu , jako pietę. Tej, co niby zasnęła, zanim dostąpiła wniebowstąpienia. Co ten suchar tak cieniutki a na wierzchu ciut wątróbki? Do klasztoru staczam się. Do klasztoru żydowska dziewczyna?















Lana była jedną z tych pięknotek rzymskich. Jędrna lalka, jak ją określano. Pozowała Michelangelo niestrudzenie. Zainteresował się nią inny mężczyzna, który zaoferował się sprowadzić ją na drogę cnoty. Pasqualloni. Był nawiedzony duchem porządku i nie cierpiał świeżych truskawek. Wytłumaczył matce Lany, co jej córka robi w pracowni artysty i matka wzburzona niczym potok górski z Dolomitów, wpadła do pracowni wrzeszcząc i wyrywając korzonki. Caravaggio został oczerniony. Oczernienie miało swoje konsekwencje. Wyzwał Pasqualloniego na pojedynek, którego tamten tchórzliwie nie chciał przyjąć. Więc w knajpie pojedynek odbył się jedynie na wrzaski. W nocy z tyłu, w ciemnościach ktoś zaszedł Pasqualloniego i próbował go zabić. Wszyscy domyślali się kto to. Artysta znalazł się o krok od zbrodni. O krok od zbrodni. Stój, ja będę frunąć. Snów nie odbieraj mi. Rzekł anioł do Michelangela.
Karczemna awantura jednej z tych upalnych nocy, gdy nie da się spać. Biegły w fechtunku osiłek Tomassoni nawinął się tej nocy zaczepiając czy prowokując. I los spotkał pyszałka przy Via Atella Scropa z pomocą miecza Caravaggio. Wiele kobiet pracowało dla Tomassoniego. Los dopełnia się. Tomassoniego zabrano do domu, gdzie wykrwawił się na śmierć. Caravaggio rzuca się do ucieczki. Za głowę malarza zostaje wyznaczona nagroda. Generał Tarik wiedział, że jest częścią planu Bożego i nie uciekał. Jako Filistyn był tak przebiegły, że nie musiał biegać. A głowa Caravaggia?
Powiedziane zostało dosłownie: Przynieś ją w koszyku a dostaniesz nagrodę.
Proste i skuteczne? Siatka protektorów i papież ratują mu tyłek, by nie poszedł na dno. Otrzeźwiło go to. Znów maluje w skromności i ciszy, chroni go to.
Caravaggio jest gwiazdą. Nie sięga go jurysdykcja papieska . Neapolitańczycy są zachwyceni. Caravaggio nie wdaje się w bójki. Niesłychane! Dlaczego więc wyjeżdża na Maltę? Co daje mu ta wyspa? Joannici oferują w 1608 szatę z krzyżem i jeden z największych malarzy wszech czasów dzięki protektorom pociągającym za odpowiednie sznurki zmazuje swoją winę mordercy zostając kawalerem maltańskim.
Zaczyna malować obraz Ścięcie Jana Chrzciciela dla Joannitów, rycerzy maltańskich. Czarny wielki prostokąt wielkości ekranu kinowego.
Ponure szlachtowanie Jana na więziennym dziedzińcu. Krąg oprawców daje mrok bezgranicznego okrucieństwa i przerażających myśli. Idealna liliowa ręka podaje złotą tacę aby spadła nań głowa odrąbana brutalnie. Śnijcie, w obliczu tej ponurej ciemności musimy wyciągać szyje aby coś zobaczyć, scena mrozi krew w żyłach. Okrucieństwo usankcjonowanej zbrodni. Sygnował ten obraz podpisując to krwią Jana Chrzciciela.
Płatny zabójca zada cios nożem,. Poważny żołnierz .będący prawdą oficjalną przygląda się usankcjonowanej zbrodni. Caravaggio nie potrafi, jak ten cyklofrenik, zapanować nad sobą. Wdaje się w nowe awantury i zostaje osadzony w twierdzy. Kadzidła dyndają na długich łańcuchach zadymiając znamiona przemocy i pamięć krwi. Niebywałe!. Więzień uciekł z podziemnej celi zamku i wskoczył do łodzi, która zawiozła go na Sycylię. Potem spotkali go wrogowie, przypadeczkiem, w neapolitanskiej knajpie, pocięli go i zmasakrowali mu twarz. Porzucili myśląc, że nie żyje. Autoportret jaki namalował, to Goliat, odcięta głowa. Obok smutny Dawid. Cóż to za zwycięstwo Dawidzie? Homilitas sub... Wizja człowieka bez cnoty, upadłego. Prawda o nas? W 1610 zwija swoje płótna, które zamierza podarować Borgese i wraca z Neapolu do domu. Pipilipipo! Zwinął swoje płótno z Goliatem i Dawidem. W małym porcie Paolo zostaje zaaresztowany przez kapitana straży portowej, który snadź nie wiedział o jego ułaskawieniu. Obrazy odpłynęły zanim Carravagio zdołał się wykupić. Goni płótna. Podąża przez obszary bagienne na skróty. Biegnie w końcu po plaży. Wyczerpany upada. Trawiony gorączką umiera nędznie, jak żył. Wspaniale, jak żył. Syn Tarika wychodzi z morza i mówi: Ojcze zanurzyłem się w morzu i posłusznie wracam do ciebie.

Gdzie cierpienie, które trzeba znieść? Tak łatwo przychodzą płody i owoce niezasłużone. Ach, ach, co za wstyd. Nic nie powinno przychodzić tak łatwo, nawet talent! Ach, ach, co ja teraz pocznę?! W XXX wieku po narodzinach Chrystusa ciężko wyobrazić sobie szlachtowanie świni, gdy jada się tylko tabletki. Wtedy też wnętrzności śledzia przemawiają do nas okrucieństwem.

   Noc i śnieżyca zrobiły swoje. Zasnąłem za kierownicą i auto gwałtownym skrętem wyskoczyło z drogi uderzając z wielkim hukiem w granitową ścianę góry. Przekrzywione z pogniecionymi blachami było faktycznie małym trupkiem wobec gór i ich potężnej natury. Mariji i mnie nic się nie stało. A jednak sami w tym miejscu zamarzlibyśmy do rana. Wydawało się, że sytuacja jest beznadziejna.
Po dobrej godzinie udało mi się uruchomić silnik i wymienić koło. Oderwałem blachy błotnika a przednia maskę zawiązaliśmy pończochami byle tylko utrzymać ją na swym miejscu. Bez świateł pomału dowlekliśmy się do najbliższej wioski, nad ranem.














>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS046