PO 60 LATACH

   Widziałem ją płaczącą, jak zsunęła się ze skarpy czerwonej skały. Jej indiańska krew nie uchroniła jej przed upadkiem. Gdybym nie był tysiące kilometrów stąd, pomógłbym jej opatrzyć obity bok. Mam jej myśli mimo tej odległości. Tyle bólu, tyle bezsilności i słabości. Nie słucha mnie aby siedzieć w domu. Łazi po górach. Na starych ludzi nie ma sposobu. Już takie z nich uparciuchy. Czy wie, że mam inne kobiety? Pewnie tak, mimo odległości. Czy wie, że tylko ona się liczy? Taaa... jest za stara na oszustwo. Gdzie była ostatnie 60 lat?

Jarimeni iarenumuyu! Usłyszałem w głowie jej myśli. Kurde! Ukochana, stara Indianka przysłała mi smsa do mózgu! Nie mogłem posiąść się z dzikiej radości. Jak to? Na taką odległość? Tysiące kilometrów? To przecież nie w jej języku! Ale działa! Śmiałem się na głos jak debil , a stewardessa podeszła do mnie zawodowo zatroskana moim dziwnym zachowaniem. Z samolotu widziałem wschód słońca i idący spać księżyc.
Wyskoczyłem na płytę lotniska rześki i wyspany. Nabrałem powietrza i lekkim krokiem pomaszerowałem do otwartych drzwi terminalu. Za barierką zobaczyłem ją i El Micha, który ją podtrzymywał pod ramię. Marija skurczyła się jeszcze bardziej i wychudła, jakby miała już z dziewięćdziesiąt lat. El Micho podpierał ją by trzymała się w miarę prosto. Uścisnąłem go, a ją wziąłem na ręce. Uwiesiła się na mojej szyi i przytuliła mocno.
- Marija! - Powtórzyłem raz jeszcze. - To na prawdę już ty.
- Tak, kochany Hombre. Tak. Tak.
Pojechaliśmy do domu. EL Micho pożegnał nas przy wejściu. Zapowiedział, że jutro wstąpi. Chciałem być z nią sam. Moja podróż do Europy przeciągnęła się, a ona czekała z dnia na dzień na mój powrót. Wreszcie jej stare oczy widzą mnie swoim indiańskim wzrokiem, a jej nozdrza chłoną chciwie mój zapach. Inny i obcy, przefiltrowany hotelowym powietrzem i suchością samolotów. Wilgocią europejskich lasów i miast. Krakowską kiełbasą i żurem. Jej twarz jaśniała szczęściem.
- Wreszcie jesteś, Hombre. Wreszcie w domu. - Tylko dwie łzy pojawiły się na jej dumnej indiańskiej twarzy. Wiedziałem już wszystko. Kochała mnie niezależnie od przeznaczenia, i od tego co będzie i co było. Ta starowinka była cała miłością jedyną dla mnie, a ja dostrzegłem to dopiero dzisiaj. Po sześćdziesięciu latach! Idiotyczne? Dlaczego to tak działa? Poszła do drugiego pokoju i chwilę jej nie było.
- Hombre! - Zawołała mnie. - Chodź tutaj!.
 Podszedłem do niej. Klęczała przy otwartej szufladzie, której nie miała siły wyjąć do końca z rozeschłej szafy.
- Popatrz tutaj. - Rzekła uroczyście. W szufladzie w jedwabnych chusteczkach pełno było pozawijanych kamieni.
- To już ostatni. - Powiedziała wyjmując jeden z nich i podając mi do rąk. Nie umiałem określić, co to za uczucie, które kazało mi nagle uciec z tego pokoju, opanowało moje serce. Biegałem po całym domu w różnych kierunkach, aż w końcu uspokoiłem bicie serca i wróciłem do niej. Tych myśli nie czytałem u niej wcale. Dałem się zaskoczyć, czego nie umiałem sobie wytłumaczyć. Przecież tak, już dawno, nie było między nami. Powinienem był wiedzieć, po co poszła. I co jest w szufladzie.
- Jak to? - Uklęknąłem przed nią a ona podała mi kamień. Odwinąłem chustkę i wziąłem kamień do ręki. Pasował!

- Dlaczego tak robisz? - Zadałem pytanie, na które na prawdę nie znałem odpowiedzi.
Wzięła kamień z moich dłoni i schowała drżąc do szuflady. Miałem w głowie pustkę.
Wcale mi się to nie podobało.
- Marija, co się dzieje?
- Nie wiem, Hombre. Mam pustkę w głowie. - Powiedziała wystraszona, skurczona staruszka. Przytuliła się do mnie mocno. Siwe warkocze ściśle związane kolorową wełną osłoniłem chustą i zaniosłem ją całą, i skurczoną pod koc. Marija popatrzyła na mnie i cicho powiedziała.
- Nie pytaj, bo całe sześćdziesiąt lat byłam ciągle przy tobie, Hombre. Tylko, że ty się nie zmieniłeś, a ja tak. – Podniosła się do mnie.
- Kiedyś zrozumiesz. Kamienie mamy wszystkie. Mogę być spokojna. - Drżała na całym ciele. - Hombre, kocham cię, mój mężu. - Uśmiechała się słabo i przyjaźnie. Jej oczy były pełne szczęścia. Koc trzymała pod brodą zaciśniętymi, wiotkimi dłońmi. Dobrze, że jesteś przy mnie.
















W białej pościeli jej mała, skurczona, ciemnoskóra postać staruszki odcinała się kontrastem do całości pokoju. Patrzyła na mnie indiańskimi pięknymi oczami. W pokoju zaroiło się od succubów, którzy napływali ze wszystkich stron i oblegli całkiem łóżko. Stali przy mnie tak gęsto, że bałem się poruszyć. Mimo to nie obawiałem się ich. Nie przyszli tu po śmierć, bo jej nie znali. Ani po miłość, bo rozmazała się w ich świecie. Inna i gęsta. Nieludzka a może nadludzka. Ale w mojej głowie panowała pustka. Są pustki pełne przestrzeni, ale moja pustka była całkiem pusta i nie było tu żadnej przestrzeni, ani nic innego. Nawet moje myśli urywały tu swój bieg. Zatracałem się w niebycie, i widziałem, jak cały ja rozmywam się w pokoju, przenikam przez wszystko wokół. Znikł pokój, Indianka, succuby, a ja zobaczyłem gdzieś u dołu malutką postać El Micha. Podskakiwał niezdarnie starając uczepić się mojego dużego palucha u nogi. Moje stopy były spuchnięte czy nadmuchane a on wpił się w kciuk rękami z całej siły ciągnąc na dół. Zobaczyłem, że mam dziesięć palców u dwóch nóg i ścięgna,, co rosną mi w nich półprzejrzyste i cienkie. Włókniste, jakby uplecione z błękitnego drutu. El Micho ciągnął z całych sił. Ale moje baloniaste kończyny nie robiły sobie z tego nic a nic. Muszę do Mariji. Pomyślałem. Wtedy zacząłem osuwać się i tężeć . Stanąłem mocno na Ziemi. Pokój urósł wkoło mnie. Przydrożne trawy wydały ostry syk. Szuflada była pusta. El Micho siedział przy stole z wielkim cygarem i podawał mi drugie. Popołudniowe Słońce dawało ostre oświetlenie całego pokoju. Poczułem się wypoczęty a moje mocne nogi trzymały się Ziemi tak, jakbym niewidzialnymi pazurami przenikającymi przez buty, zaczepiał się o jej powierzchnię kuli.
- Idź do niej! - Powiedział mi w myślach El Micho. On też trzymał się mocno Ziemi. Pociągnąłem z cygara , tak jakby nic innego nie istniało na świecie. W łóżku klęczała stara Indianka.
- Marija. - Powiedziałem powoli a wszystkie myśli wróciły na swoje miejsce.
- Hombre, Hombre? - Zapytała patrząc na szufladę.
- Tak. - Potwierdziłem oczami. Jej zapadła klatka piersiowa zaczęła falować, a ręce spuchły bez bólu jak balerony. Patrzyła na to zdziwiona, gdy krótkie oddechy szybko wyskakiwały z jej płuc. Charczenie i kaszel rwał jej oskrzela i płuca na strzępy. Zwinęła się w pół ale nie czułem jej bólu, a może go nie miała. Skóra pokryła się białym nalotem i zaczęła złuszczać się i odpadać kawałami, coraz prędzej i prędzej. Włosy nabrały czerwonej barwy i skruszyły się prawie całkiem, a pięty odrzuciły narośla starości i stały się różowiutkie i świeże. Wymiotowała żółcią i szlamem. Zęby wypluła do miski a z języka zeszła jej skóra. Wszystko było jasne. Stawała się młodą Indianką , jak ja i El Micho. I robiła to pierwszy raz w swym życiu? Nieudolnie i skutecznie. Leżała na boku dysząc ciężko. Pachniała seksem i świeżością. Koc i cała pozostała pościel były do wyrzucenia. Nie było jednak w tym widowisku nic odrażającego. To było życie mocne i młode, budzące się do radości świata. Staliśmy zachwyceni patrząc na młodą Indiankę, piękną w swej świeżości i wyzwoloną od starczych trosk. Leżała tak i oddychała cicho. Poczułem jak jej uczucia napływają na nas, i razem z El Micho postąpiliśmy dwa kroki w jej stronę.
- Przenieście mnie do wanny. - Powiedziała cicho. Wytarliśmy ją trochę i ostrożnie zanieśliśmy do wody. Leżała tak oparłszy głowę o moje kolana. A stopy o El Micho. Myłem i płukałem jej włosy. El Micho patrzył na nią w milczeniu.






















>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS016