Tlingit z północno-zachodniego Pacyfiku mówi, że północ jest rządzona przez Tahit i to ona decyduje „czy wojownicy i rodzące kobiety umrą, a także jakie będą dzieci seksualnie. Kiedy dusze w jej królestwie przygotowywały się do bitwy, Aurora Borealis była czerwona. Coś podobnego można znaleźć wśród Czuwasów z Syberii, którzy nazwali ich Shuratian-Tura, co oznacza Narodziny-Nieba, i powiedzieli, że pokazem było niebo, które rodzi syna. Powiedzieli też, że poród podczas pokazu był jej dobrodziejstwem i miał być bezbolesny.
Na półkuli południowej występuje aurora australis, czyli światła południowe, które według ludu Kurnai Koori z Wiktorii są oznaką gniewu Wszechojca Mungan Ngoura. Mudrooroo wyjaśnia, że „kiedy Mungan Ngour ustanowił zasady inicjacji chłopców w dorosłość, powierzył ceremonii tajnych mężczyzn swojemu synowi Tundunowi. Ktoś wyjawił je kobietom, a Mungun Ngour rozgniewał się i trwał czas wielkiego chaosu, w którym ludzie wpadali w amok, zabijając się nawzajem, a morza wdzierały się, zalewając większą część lądu. To zakończyło okres śnienia i po tym Tundun i jego żona zostali morświnami. Wszechojciec wstąpił do nieba, a jeśli jego prawa i zwyczaje są lekceważone, pokazuje swój gniew, rozświetlając niebo nocą. Dla Maorysów południowe światła to odległe ognie od ich przodków, którzy podróżowali na południe, a teraz „sygnalizowały swoim krewnym nadzieję, że zostaną uratowani. Nazywali to Tahu-Nui-A-Rangi, Wielkie Płonięcie na Niebie.
https://www.amberofthesea.uk/