Legenda tybeto-buddyjska o Szambali ściśle przypomina legendę o podziemnym kraju Agartha . Wspomina również o długich podziemnych korytarzach, które kończą się kamiennymi drzwiami, „ których nikt nigdy nie otwierał”. Przejścia są chronione przed intruzami poprzez głazy i pola siłowe. Z podziemnych jam czasami wylatują dziwne dyski . Jeden taki dysk został zaobserwowany przez N. Roericha w 1926 r. w pobliżu gór Karakorum, inny - przez lokalnych mieszkańców w 1967 r. w pobliżu Shilong (prowincja Assam). W niektórych legendach buddyjskich Szambala jest uważana za stolicę Agharti.

Według starożytnego greckiego historyka i pisarza Filostratusa (170 -250 rne), niegdyś starożytny grecki filozof ze szkoły pitagorejskiej Apoloniusz z Tyany (I wne) otrzymał tajną mapę od kapłana Apolla, która wskazywała drogę do Miasta Bogów, położonego daleko na wschodzie. Pomimo wszystkich trudności na drodze i czekających go niebezpieczeństw Apoloniusz natychmiast wyruszył na poszukiwanie tego tajemniczego świata. Jego podróż wiodła przez Mezopotamię, Babilon i Indie. Tutaj zatrudnił lokalnego przewodnika, który zabrał go w głąb Himalajów. Po najtrudniejszej piętnastodniowej podróży krajobraz wokół nich nagle zmienił się dramatycznie, a ścieżka, po której przybyli, zniknęła. Cały obszar wokół nich wydawał się zmieniać orientację w przestrzeni i wydawało się, że znajdowali się w świecie, w którym panowała iluzja.

Podszedł do nich chłopiec i pozdrowił ich po grecku. Zabrał ich do władcy tego niesamowitego kraju, Khiarshasa. Następnie wyruszyli w podróż przez święte królestwo. Apoloniuszowi pokazano różne cuda, o których nikt mieszkający poza tym krajem nie mógł się domyślić.


Jasno świecące kamienie nieustannie emitowały światło, a majestatyczne słupy światła wypełniały niebo. Filostratus donosił w biografii Apoloniusza, że mieszkańcy tego kraju lewitowali, a kiedy siadali do jedzenia, doskonałe maszyny przygotowywały dla nich jedzenie i napoje. W takich chwilach Hiarshas z dumą mówił Apoloniuszowi, że mieszkańcy Miasta Bogów wiedzą wszystko. Według Filostata „ żyją na ziemi i jednocześnie nie są na niej”.
Nikt nie wie, co to oznacza. I chociaż opis wizyty Apoloniusza w Mieście Bogów, czyli Szambali, nie mówi, gdzie był, na ziemi lub pod nim, niektóre szczegóły podane przez Filostratusa, takie jak kamienie emitujące światło, dają powód, by sądzić, że był znajduje się pod ziemią.
Tybetańskie sztandary przedstawiają Szambalę pośrodku oazy otoczonej wysokimi górami ze szczytami pokrytymi śniegiem. Według N. Roericha „na zboczach Himalajów znajduje się wiele grot (jaskiń), a od tych jaskiń, które sięgają daleko pod Kapchenjunga, rozciągają się podziemne przejścia. Niektórzy nawet widzieli kamienne drzwi, które nigdy nie były otwarte ... Za kamiennymi drzwiami w jaskini kryją się tajemnice na przyszłość ... Mongolscy przewodnicy dużo mówią o podziemnych przejściach. Poszukaj wejścia do sekretnych lochów na piaszczystych wzgórzach. Wejście do nich jest bardzo wąskie, ale potem rozszerza się i prowadzi do całego podziemnego miasta… ” (N. Roerich,„ Altai-Himalayas ”).


Starożytna tradycja bramińskiego Hindustana mówi o dużej wyspie o „niezrównanym pięknie”, która w starożytności znajdowała się na środku rozległego morza w Azji Środkowej, na południe od Himalajów. Na tej wyspie żyła rasa Nefilim .czy ludzie „ złotego wieku ”. Między nimi a lądem nie było innego połączenia niż tunele, które rozchodziły się we wszystkich kierunkach, długie na setki mil. Ukryte w nich przejścia podobno nadal istnieją w starożytnych zrujnowanych miastach Indii, takich jak Ellore, Elephanta lub w jaskiniach Ajunta w górach łańcucha Sandor.