การกระจายการแปรรูปและการเก็บรักษาแมกนีเซียมไอออนในร่างกายมนุษย์:

ในร่างกายมนุษย์ที่มีน้ำหนัก 70 กิโลกรัมมีแมกนีเซียมประมาณ 24 กรัม (ค่านี้แตกต่างกันไปจาก 20 กรัมถึง 35 กรัมขึ้นอยู่กับแหล่งที่มา) ประมาณ 60% ของจำนวนนี้อยู่ในกระดูกกล้ามเนื้อ 29%, 10% ในเนื้อเยื่ออ่อนอื่น ๆ และมีเพียง 1% ในของเหลวในเซลล์ ในสิ่งมีชีวิตของผู้สูงอายุ (มากกว่า 60 ปี) ปริมาณแมกนีเซียมจะลดลงเป็น 60-80% ของเนื้อหาในเนื้อเยื่อของเด็ก
ปริมาณแมกนีเซียมที่สูงที่สุดรวมถึงเนื้อเยื่อที่มีกระบวนการเผาผลาญอาหารที่รุนแรงเช่นสมองกล้ามเนื้อ (ประมาณ 9.5 mmol / kg) หัวใจ (ประมาณ 16.5 mmol / kg) ตับและน่าเสียดายที่เนื้อเยื่อมะเร็ง (ประมาณ 8 mmol / kg) . เม็ดเลือดแดงมีแมกนีเซียมมากกว่าสามเท่า (2.4-2.9 mmol / L) มากกว่า plasma (0.8-1.6 mmol / L) กระบวนการทางสรีรวิทยาขึ้นอยู่กับแมกนีเซียมส่วนใหญ่จะถูกกำหนดโดยการปรากฏตัวของรูปแบบการแตกตัวเป็นไอออนขององค์ประกอบภายในเซลล์
เนื่องจากคุณสมบัติของ homeostatic สูงของพลาสมาแมกนีเซียมและองค์ประกอบอื่น ๆ ที่มีอยู่ในความเข้มข้นคงที่พวกเขายังเกี่ยวข้องกับโปรตีนในพลาสมาและสารเคมีอื่น ๆ ที่กำหนดระดับของพวกเขาดังนั้นการกำหนดระดับแมกนีเซียมในพลาสมาไม่น่าเชื่อถือมาก เงื่อนไขทางการแพทย์ในร่างกายมนุษย์มีผลกระทบเพียงเล็กน้อยต่อระดับขององค์ประกอบในพลาสมาในขณะที่พวกเขารบกวนสภาวะสมดุลขององค์ประกอบภายในเซลล์ที่แตกตัวเป็นไอออน

การดูดซึมของไอออนแมกนีเซียมส่วนใหญ่เกิดขึ้นใน jejunum และ ileum ที่สภาพแวดล้อมที่เป็นกรดเกิดขึ้น การดูดซึมเกิดขึ้นในสองขั้นตอน:
•โดยการขนส่งแบบพาสซีฟตามปรากฏการณ์ของการไล่ระดับสีด้วยไฟฟ้าเคมี
•การแพร่กระจายอำนวยความสะดวกโดย TRPM6 (transast receptor potential melastatin) ของโปรตีนพาหะที่อยู่ในเซลล์เยื่อบุผิวในลำไส้
การดูดซึมแมกนีเซียมนั้นขนานกับการดูดซึมน้ำ กระบวนการนี้มีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อระยะเวลายาวนานขึ้น ระดับการดูดซึมขึ้นอยู่กับระดับของอิออไนเซชันองค์ประกอบความสมดุลของอาหารและสภาวะสมดุลของฮอร์โมน การดูดซึมแมกนีเซียมจะเร็วขึ้นในสภาพแวดล้อมที่เป็นกรดโดยอาหารที่อุดมไปด้วยโปรตีนจากสัตว์ไขมันไม่อิ่มตัววิตามินบี 6 โซเดียมแลคโตสวิตามินดีมีการหลั่งอินซูลินและฮอร์โมนพาราไทรอยด์เข้าสู่กระแสเลือดอย่างเหมาะสม ในทางกลับกันการดูดซึมแมกนีเซียมถูกยับยั้งโดย: alkalization ของสิ่งแวดล้อมโปรตีนบางไขมันกรดไขมันอิ่มตัวที่เกิดสารประกอบที่ไม่ละลายน้ำด้วยแมกนีเซียม, เส้นใยอาหาร, กรดไฟติกที่มีอยู่ในธัญพืช, กรดออกซาลิกที่พบในพืชหลายชนิด แคลเซียม (ผลิตภัณฑ์จากนมพร้อมกัน) แอลกอฮอล์ฟลูออไรด์และฟอสเฟต ควรจำไว้ว่ายาบางชนิดยังยับยั้งการดูดซึมของแมกนีเซียม
แมกนีเซียมเป็นองค์ประกอบที่ยากต่อการดูดซับ มีการคำนวณว่ามีการดูดซึมแมกนีเซียมเพียง 30% ที่มนุษย์บริโภคทุกวัน (ซึ่ง 10% ในกลไกการแพร่กระจายแบบพาสซีฟ) ส่วนที่เหลือจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนในรูปแบบต่างๆ โรคลำไส้ทุกชนิดตั้งแต่การเจริญไปจนถึงการแพ้ภูมิตัวเองมีผลกระทบโดยตรงต่อกระบวนการนี้
ความเสถียรของระดับแมกนีเซียมในเนื้อเยื่อนั้นไม่เพียง แต่หมายถึงการดูดซึมของลำไส้ที่มีประสิทธิภาพและไม่ถูกรบกวนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการดูดซับองค์ประกอบที่ถูกต้องในส่วนที่ขึ้นไปของ nephron

แมกนีเซียมเป็นไอออนภายในเซลล์ส่วนใหญ่ แมกนีเซียมมากกว่าครึ่งหนึ่งถูกพบในกระดูกประมาณหนึ่งในสี่อยู่ในกล้ามเนื้อและประมาณหนึ่งในสี่นั้นกระจายไปทั่วร่างกายส่วนใหญ่อยู่ในระบบประสาทและอวัยวะที่มีกิจกรรมการเผาผลาญสูงเช่นตับทางเดินอาหารไตต่อมไร้ท่อ แมกนีเซียมสำรองอาจตั้งอยู่ในกระดูกเป็นหลัก
อย่างไรก็ตามในปัจจุบันเรามีความรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับกลไกการขนส่งแมกนีเซียมเข้าสู่เซลล์และรักษาความเข้มข้นที่เพิ่มขึ้นขององค์ประกอบนี้ภายในเซลล์ อย่างไรก็ตามเรารู้ว่าการดูดซึมแมกนีเซียมส่วนใหญ่เกิดจากการแพร่กระจายที่สะดวกและขึ้นอยู่กับกระบวนการเผาผลาญและฮอร์โมนของร่างกาย
เป็นที่ทราบกันดีว่าวิตามินบี 6 และดีรวมถึงอินซูลินสามารถเพิ่มปริมาณของแมกนีเซียมในเซลล์ที่ซึ่งอะดรีนาลีนหรือคอร์ติซอลทำงานค่อนข้างตรงกันข้าม
การขับถ่ายออก
อวัยวะหลักที่กำจัดแมกนีเซียมออกจากร่างกายของเราคือไต องค์ประกอบนี้จะถูกขับออกมาทางลำไส้และเหงื่อ ไตมีหน้าที่ในการกำหนดความเข้มข้นของแมกนีเซียมที่เหมาะสมในพื้นที่นอกเซลล์
http://www.e-manus.pl/