Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 07-06-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Pierwsze ukryte metro w Ameryce i koncepcja Elona Muska w XXi wieku.

: Opis.: Pierwsze ukryte metro w Ameryce i koncepcja Elona Muska w XXi wieku. Nowy Jork, znane jako „miasto, które nigdy nie śpi”, nowojorskie metro również nie śpi. System działający 24 godziny na dobę zapewnia nieprzerwaną obsługę każdego dnia w roku. Nowojorskie metro zostało oficjalnie otwarte 27 października 1904 r.; Ale większość ludzi nie wie, że nie było to pierwsze metro. Nowojorski system kolei podziemnej rozpoczął się w 1870 r. wraz z budową podziemnego metra Alfred Ely Beach na Broadwayu, co stanowiło praktyczne rozwiązanie narastającego kryzysu środowiskowego w mieście. Podróżowanie po Nowym Jorku w latach 50. i 60. było koszmarem: szalały szczury, śmieci i brud. Musiała istnieć nowa alternatywa transportu. Wynalazca Alfred Ely Beach uważał, że ma kreatywny plan: czysty, tani i praktyczny; system pneumatyczny. Układ pneumatyczny: Transport materiałów ziarnistych za pomocą sprężonego powietrza lub różnych materiałów pędnych. Na Broadwayu zbudował podziemną linię kolejową przez tunel, używając gigantycznego wentylatora do napędzania wagonu tam i z powrotem . Budowa metra, która rozpoczęła się w latach 60. XIX wieku, była oparta na systemie pneumatycznym opartym na ciśnieniu powietrza. 30 - miejscowy samochód, zasilany sprężonym powietrzem, był niewątpliwie pierwszym nowojorskim metrem. CO STAŁO SIĘ POD ZIEMIĄ? Beach został zaproszony do przetestowania swojego pomysłu na Wystawie Amerykańskiego Instytutu w 1867 roku. Opinia była wspaniała; New York Times miał opinię Beacha w nagłówkach. Wynalazca wystąpił następnie o więcej zezwoleń na system pneumatyczny. Była to jednak poważna przeszkoda dla państwa. Ta przeszkoda nie wystarczyła, by powstrzymać wynalazcę; rozpoczął budowę swojego niezwykłego urządzenia dosłownie na oczach Urzędu Miejskiego. Beach i jego załoga kopali o zmierzchu tunel pod Broadwayem. Udało im się ukryć, gdyż brud ukryto w piwnicy zakupionego w tym celu budynku. Ostatecznie prace zostały zakończone i w lutym 1870 r. otwarto dla zwiedzających metro pneumatyczne z transportem z jednego przystanku. Eksploatowany w latach 1870-1873 tunel miał tylko jedną stację i jeden wagon. Płacąc dwadzieścia pięć centów za pasażera, pasażerowie podróżowali jeden przystanek z Warren Street do Murray Street przez trzy lata. To miasto było wielką przemianą; System metra w Beach zdołał przewieźć ponad 400 000 pasażerów. Metro pneumatyczne zostało zamknięte w 1873 r., a nowojorczycy musieli czekać do 1904 r., aby korzystać z elektrycznie zasilanego nowojorskiego systemu metra. Tunel pod Broadwayem został zniszczony podczas budowy rozbudowy nowojorskiego metra. PNEUMATYKA MASKI ELON W 2013 roku Elon Musk zaproponował system Hyperloop , który szybko napędzałby pociągi wzdłuż rur za pomocą sprężonego powietrza . Koncepcja jest podobna do Beach Pneumatic Metro, chociaż istnieją rozbieżne opinie w niektórych kwestiach technicznych . https://www.ensonhaber.com/

: Data Publikacji.: 27-05-25

Telefony, które nosimy ze sobą, nie są jeszcze częściami naszych ciał w sensie biologicznym.

: Opis.: Telefony, które nosimy ze sobą, nie są jeszcze częściami naszych ciał w sensie biologicznym. Ale czy to ma jakieś znaczenie? Telefon jest elementem tego kim jestem, jak żyję i jak się zachowuję. Nie chodzi oczywiście o samo urządzenie, ale o to, że umożliwia ono połączenie z danymi i narzędziami w internetowej chmurze oraz… z innymi ludźmi. Musimy zdawać sobie sprawę, że nasze mózgi mają ograniczoną pojemność. Nie dadzą rady gromadzić i przetwarzać niepohamowanie wzrastającej ilości informacji. Jest jednak rozwiązanie tego problemu – podłączenie mózgu do komputera. Jeszcze przed latami 30. XXI wieku będziemy dysponowali nanobotami, które poprzez naczynia włosowate wnikną do mózgu i połączą naszą korą mózgową (a konkretnie neocortex, czyli nową korę mózgową – przestrzeń mózgu, która odpowiedzialna jest za myślenie, pamięć, język) ze sztuczną, elektroniczną korą mózgową. Ten obecny poza ciałem i lokujący się w sieciowej chmurze mechanizm, będzie działać w taki sam sposób jak nasz naturalny organ. Właściwie zewnętrzny mózg stanie się tym, co jest dostępne w sieci. Będzie on całą siecią. Zwielokrotni to nasze możliwości umysłowe, pozwoli być mądrzejszymi i sprawniejszymi w selekcjonowaniu i wykorzystywaniu informacji – twierdzi amerykański futurolog. Możemy zakładać pewien ogólny scenariusz funkcjonowania „człowieka z podwójnym mózgiem”. Możemy również pofantazjować, jak się będzie objawiało działanie takiego „dual-brain mega-power”. Wyobraźmy sobie choćby, że do namysłu jest kilka sekund, a nasza reakcja musi być odpowiednia, np. gdy spotykamy na ulicy szefa i trzeba w ciągu chwili powiedzieć coś inteligentnego, ciekawego, zabawnego… Wtedy rozszerzony umysł znajdzie w zasobach sieci i podsunie nam w trybie ekspresowym właściwe słowa. Jednak nasze ograniczenia, nasza przeszłość i doświadczenia z niej wydobywane mogą okazać się nieprzydatne do uświadomienia sobie, co przed nami się szykuje. Innymi słowy zmiany technologiczne zastają nas z całym bagażem sposobów myślenia, odziedziczonych po dalekich, afrykańskich przodkach lub wyuczonych przez starsze pokolenia. Mogą one być niewystarczające do zrozumienia zmiany, która to myślenie przekształca, rozszerza i jak pastę z tubki, wyciska poza biologiczno-kulturowe ramy teraźniejszości. Po pierwsze komputer zda test Turinga, czyli człowiek nie rozpozna, że to maszyna, a nie inny człowiek się z nim komunikuje (dostępne są informacje, że taka sytuacja już nastąpiła – Kurzweil o tym nie wspomina). Po drugie niebywale rozwinie się biomedycyna. Możliwe będzie programowanie naszego biologicznego software’u, czyli genów – co powstrzyma choroby i starzenie się. Bardzo ciekawy artykul w linku: https://nauka.uj.edu.pl/.../56.../74541952/136492854

: Data Publikacji.: 27-05-25

W kronikach można odnaleźć szereg refleksji dotyczących nieba i bytów, które mogą je zamieszkiwać. UFO.

: Opis.: W kronikach można odnaleźć szereg refleksji dotyczących nieba i bytów, które mogą je zamieszkiwać. W kulturze ludowej zakładano, że struktura powietrza jest zbliżona do oceanu. Konsekwencją tego sposobu myślenia było postrzeganie machin latających jako okrętów żeglujących w przestworzach. Z tego powodu pojawiły się podania o pojawianiu się tych nieziemskich okrętów. W źródłach średniowiecznych odnaleźć można wzmianki o spadających z nieba kotwicach. Ten niespodziewany fakt alarmował społeczność wiernych, którzy następnie byli świadkami, jak podniebni przybysze próbowali odciąć linę kotwiczną, by móc kontynuować żeglugę w przestworzach. Takie opisy są częste w legendach celtyckich. Nieco odmienny wątek związany z statkiem unoszącym się w powietrzu odnotowano we Francji. Około 820 roku biskup Lyonu piętnował przekonanie, panujące wśród miejscowej ludności, że żeglarze z nieziemskiego okrętu podkradali owoce i plony z pól.

: Data Publikacji.: 27-05-25

Giovanni Fontana, XV-wieczny wenecki wizjoner, mimo że z wykształcenia był medykiem, snuł plany podboju przestworzy.

: Opis.: Epoka wieków średnich nie tylko wydała prawdziwych wizjonerów przyszłej aeronautyki, ale i osoby, które wykonały pierwsze eksperymenty wzniesienia się w przestworza. Kogo możemy zaliczyć do tego grona? Giovanni Fontana, XV-wieczny wenecki wizjoner, mimo że z wykształcenia był medykiem, snuł plany podboju przestworzy. Uważał, że przyszłość należeć będzie do mechanicznych skrzydeł napędzanych przez człowieka. Warto podkreślić, że odrzucił on pomysł skonstruowania balonu wypełnionego rozgrzanym powietrzem, gdyż mógłby być niebezpieczny dla ludzi. W średniowieczu nie brakowało śmiałków, którzy podejmowali próby szybowania w powietrzu przy użyciu własnoręcznie zrobionych skrzydeł. Próby takie podejmowano w Szkocji, Wenecji, Norymberdze, Konstantynopolu, muzułmańskiej części Hiszpanii, Chorasanie (historyczna kraina w Azji Środkowej - przyp. red.) oraz Chinach, skąd pochodzi jeden z najbardziej przerażających przypadków. Śmiałek Wan-Hoo sięgnął po niespotykany środek transportu. Polecił przymocować 47 rakiet do swojej lektyki i podpalić je. Kronikarz odnotowujący to wydarzenie opisał je niezwykle lapidarnie: dym, eksplozja i już nie było Wan-Hoo. W przekrojowych pracach poświęconych historii lotnictwa czy artykułach omawiających tragiczne wypadki śmierci spowodowanej przez upadek z wysokości wiele uwagi poświęcono Eilmerowi z Malmesbury. Dlaczego jego próba wzbicia się w przestworza zasługuje na szersze omówienie? - Bezsprzecznie to najciekawsza i najbardziej znana postać. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że był benedyktynem, a przecież od zakonników oczekiwano zainteresowania sferą ponadziemską, ale w nieco innym wymiarze niż eksperymenty z wzbiciem się w przestworza. Otóż Eilmer, po przymocowaniu do rąk i nóg własnoręcznie zrobionych skrzydeł, rzucił się w powietrze z klasztornej wieży. Jego eksperyment udał się połowicznie. Jak podaje jeden z XII-wiecznych kronikarzy, mnich po przeleceniu około 200 metrów, złamał obie nogi podczas próby lądowania. Jego próba wzbicia się w powietrze jest z pewnością wiarygodna, gdyż wspomina o nim klasztorna kronika spisana ponad 100 lat później po tym zdarzeniu. Mnisi widocznie zapamiętali ten niezwykły przypadek. Historia ta była także powielana przez wielu kronikarzy i już w XIII wieku stała się powszechnie znana. Nade wszystko została włączona do jednej z najważniejszych encyklopedii średniowiecza „Speculum maius” Wincentego z Beauvais. W XIV wieku imię Eilmer zniekształcono na Oliver. Błąd ten pojawił się między innymi w „Polychroniconie”, uważanym przez następne wieki za jedno z ważniejszych dzieł poświęconych historii Anglii. Z kolei w XVII wieku dzieje średniowiecznego lotnika przytoczył w swoim dziele, dotyczącym pierwszych prób latania podejmowanych przez człowieka, angielski filozof i biskup Chester John Wilkins. W 1850 roku wątek ten spożytkował też John Wises w jednej z pierwszych i ważniejszych publikacji poświęconej lataniu, która została wydana w Stanach Zjednoczonych. Można więc śmiało stwierdzić, że losy XI-wiecznego zakonnika trwale wpisały się w historię lotnictwa. Na zdjęciu: Witraż z wyobrażeniem Eilmera z Malmesbury. Licencja CC BY-SA, via WIkimedia https://nauka.uj.edu.pl/aktualnosci/ Dr Wiktor Szymborski

: Data Publikacji.: 27-05-25