Pierwsi Piastowie:

Książę Siemowit
(Ziemowit)

Według zapisanej w XII w.
tradycji dynastycznej, syn Piasta. Książę Polański.
Żył i panował w 2 poł. IX w.
Są przypuszczenia, że poszerzył
granice państwa Polan.



Książę Lestek
Urodzony prawdopodobnie w latach 70-tych IX w., syn Siemowita. Książę Polański. Od przełomu IX i X w. władca potężnego państwa Polan, znanego za granicą, jako Sclavinia lub "państwo gnieźnieńskie". Musiał być władcą o silnej indywidualności, skoro jeszcze w poł. X w. mieszkańców państwa Polan określano mianem Lestków lub Lestkowiców. Zmarł prawdopodobnie w latach 30-tych X w.


Książę Siemiomysł
Urodzony zapewne w pocz. X w.
syn Lestka. Książę polański.
Panował od ok. 930 do ok. 960 r.
Prawdopodobnie poszerzył jeszcze
granice państwa Polan zagarniając -
być może - ziemię lubuską,
co doprowadziło do konfliktu z
państwem niemieckim.
Przypuszczalnie opanował także
Pomorze Gdańskie.
Zmarł ok. roku 960.


Książę Polański Siemiomysł z
przyboczną drużyną.

Pierwsze organizacje państwowe na ziemiach Polski :

a) Państwo Wiślan z ośrodkiem w Krakowie, szybko upadło , a jego książę w czasie walk z Morawinami znalazł
   się niewoli , w której miał zostać ochrzczony
b) Państwo polan z ośrodkiem w Gnieźnie. Uzależnili od siebie sąsiednie plemiona , Po opanowaniu Kujaw i Mazowsza
   w ich ręce dostała się także część Pomorza . Na ziemiach tych wznosili nowe grody, które stały się ośrodkami władzy
   wspomniane powyżej Opola. Rozszerzenie to było możliwe dzięki drużynie książęcej utrzymywanej na koszt księcia .

Co jeszcze wiemy ?
Ludność rolnicza utrzymywała się z uprawy roli i bartnictwa. Od X wieku miód był pozyskiwany w pasiekach metodą chodowlaną (ule) . Wcześniej poprzez zbieractwo z gniazd dzikich pszczół. Miód był cennym towarem wymiennym i wraz z bursztynem powodował napływ kupców z południa. Polanie wzięli swą nazwę od pól, które przeważały na ich terytorium plemiennym. W pierwszych wiekach istnienia państwa polskiego nastąpiły duże zmiany w sposobie gospodarowania. Zaczęto stosować nową metodę uprawy ziemi, zwaną trójpolówką. Polegała ona na tym, że grunt w gospodarstwie dzielono na trzy części, dwie z nich obsiewano zbożem (jarym i ozimym), natomiast trzecia część nie była uprawiana (ugorowała), by w następnym roku mogła wydać lepsze plony. Dzięki stosowaniu tej metody uzyskiwano wyższe plony. Udoskonalono też narzędzia rolnicze. Zaczęto stosować drewniane radło wyposażone w żelazne okucie, co poprawiło jakoś orki. Istotną zmianą było stosowanie w XII w. pługa, brony i kosy. Nad rzekami budowano młyny wodne, usprawniające przetwarzanie zboża.

Rozwój osadnictwa:
Wielu mieszkańców przeludnionej zachodniej Europy uważała, że niezagospodarowane obszary w jej wschodniej części stanowią atrakcyjny teren osadniczy. Przybywający ludzie przynosili do Polski prawa, które obowiązywały w ich dawnych ojczyznach. Nowe wsie i miasta zakładano w inny niż dotychczas sposób. Osadnik zawierał umowę z właścicielem ziemi i zgodnie z nią otrzymał zwolnienie ze świadczeń na okres kilku lub nawet kilkunastu lat na zagospodarowanie. Była to tzw. wolnizna. Po tym czasie osadnicy musieli płacić właścicielowi ziemskie-mu czynsz pieniężny. Ten rozwój osadnictwa był bardzo korzystny, gdyż nowe osady zakładano często na ziemiach dotychczas nie wykorzystywanych rolniczo . W Polsce najliczniejszą grupę przybyszów stanowili Niemcy, dlatego nowy system osadniczy określano jako prawo niemieckie.
Udoskonalenia w sposobie uprawy roli pozwoliły na zwiększenie produkcji żywności, a tym samym umożliwiły wyżywienie większej liczby ludzi. Dzięki uzyskiwanym nadwyżkom bogacili się chłopi, którzy za otrzymane pieniądze kupowali produkty rzemieślnicze. Także właściciele ziemscy przeznaczali pieniądze z czynszów na zakup towarów. Spowodowało to rozwój produkcji rzemieślniczej i handlu.
Rzemieślnicy produkujący takie same wyroby organizowali się w cechy. Nadzorowały one wielkość i jakość produkcji, a także ustalały ceny wyrobów. Wytwarzano nie tylko towary użyteczne, ale i przedmioty luksusowe. Na Śląsku odkryto złoża złota, które przyczyniło się do rozwoju tego regionu. Rozwój handlu oraz oddzielenie rzemiosła od rolnictwa doprowadziło w przyszłości do rozkwitu miast. Sprzyjały temu także przywileje nadawane przez władców. W miastach władzę sprawował samorząd złożony z wójta i rady miejskiej.


Książę Mieszko I

Urodzony ok. 930 r., syn Siemomysła. Pierwszy historyczny władca Polski. W czasie swego panowania podwoił obszarowo ziemie otrzymane od ojca. Rozpoczynał panowanie jako władca Polan, Goplan, Mazowszan i Lędzian. Być może w granicach państwa znajdowały się również ziemia lubuska i Pomorze Gdańskie. Ok. 964 r. walczył z Wieletami o Pomorze Zachodnie. W 965 r. sprzymierzył się z Czechami i poślubił księżniczkę czeską Dobrawę. W roku 966 przyjął wraz z całym dworem chrzest. W dwa lata później zostało utworzone biskupstwo misyjne w Poznaniu. W roku 967 pokonał Wieletów i opanował część Pomorza. W roku 972 rozgromił pod Cedynią wojska margrabiego Hodona, z którym konkurował w walce o Pomorze Zachodnie. W roku 979 odparł wyprawę cesarza Ottona II na Polskę. Po śmierci Dobrawy w roku 977, ok. roku 980 poślubił Odę, córkę margrabiego Dytryka. Ok. roku 990 doszło do konfliktu z Czechami zakończonego opanowaniem przez Mieszka Śląska i ziemi Wiślan. W tym czasie, dla umocnienia państwa polskiego, oddał swe posiadłości pod opiekę papiestwa wystawiając dokument zaczynający się od słów "Dagome iudex". W czasach jego panowania dokonało się zjednoczenie ziem etnicznie polskich w jedno państwo.


W latach 928 -940 królowie niemieccy przystąpili do zdecydowanej rozprawy z ze Słowianami Połabskimi. Najszybciej uporali się z Serbami Łużyczanami. Widukind (kronikarz saski) napisał, że około roku 940 wszystkie plemiona słowiańskie między Łabą a Odrą uznały władzę króla Ottona I (936-973) i płaciły mu daninę. W 950 r Otton I zmusił do tego też księcia czeskiego Bolesława.. W połowie X wieku Otton I (wtedy już cesarz) zajął się sprawami włoskimi, a ekspansję na ziemie słowiańskie przejęli Hermann Billung i Geromargrabia maMarchii Wschodniej. Gero zdradziecko wymordował trzydziestu słowiańskich wodzów podczas uczty, dzięki czemu ujarzmił plemiona serbskie i umocnił panowanie niemieckie na obszarach między Soławą, a Odrą. Na północy pozostały jeszcze tylko dwa plemiona: Obodrytów, którzy przyjęli chrześcijaństwo i Wieletów czczących Swarożyca. W 954 r. Madziarzy zaczęli najeżdżać obszary niemieckie. Wtedy oba plemiona podniosły bunt i i kilkakrotnie pokonały Sasów. Otton położył kres najazdom, zadając Madziarom klęskę nad rzeką Lech, a następnie Słowianom nad Rzeknicą. Po tych wydarzeniach Gedro dopełnił dzieła podporządkowując sobie ziemie słowiańskie, aż po Odrę. Na linii Odry napotkał już jednak zdecydowany opór Państwa Polan. Twórcami państwa polskiego byli Polanie, lud zamieszkały na terenach obecnej Wielkopolski. Panowała tam dynasti Piastów, która podporządkowała sobie sąsiednie plemiona Goplan i Mazowszan. W 966 r. polański książę Mieszko I przyjął chrzestza pośrednictwem Czech i poślubił Dobrawę, córkę czeskiego księcia Bolesława I. Mieszko kontynuował ekspansję na Pomorzu. Jego działania zaniepokoiły Wieletów, którzy pod wodzą niemieckiego Wichmana dwukrotnie atakowali Mieszka I. Było to w 963 i 967 roku. Z zajętych ziem nadodrzańskich i pomorskich Mieszko I płacił trybut cesarzowi niemieckiemu.Zabezpieczało go to przed atakami przygranicznych margrabiów.

 Bitwa pod Cedynią:
Siły obu stron były zapewne wyrównane (nie przekraczały paru tysięcy), aczkolwiek Hodon posiadał zapewne więcej ciężkiej konnicy. Silnym punktem Mieszka byli natomiast łucznicy i ruchliwa piechota dobrze przygotowana do walki na nierównym terenie.
Polski książę z częścią sił (zapewne większością jazdy) wybrał się nad Odrę z zamiarem bronienia przeprawy (sprawą sporną pozostaje, jak długo miał zamiar ją utrzymać) podczas gdy resztę swego wojska pozostawił pod dowództwem swego brata Czcibora, a w niedalekiej odległości od grodu Cedynia (Cidini).W pierwszej fazie bitwy Hodon przedarł się ze swym wojskiem przez Odrę.
Rozpoczął się pościg margrabiego za Mieszkiem, który kierował się w stronę Cedynii.
Gdy przekonani o zwycięstwie Hodon i Zygfryd z Walbeck gotowali się do szturmu na gród, w którym schroniły się wojska Mieszka, rozległ się dźwięk rogu i runęły na nich od wschodu, z zalesionego wzniesienia (a możliwe, że i z innych stron), zastępy wojów pod wodzą Czcibora. W tym czasie nastąpił kontratak z grodu i wojska Marchii zostały wzięte w kleszcze. Bitwa zamieniła się w rzeź, a z życiem uszła jedynie garstka Niemców (z Hodonem i Zygfrydem na czele), której udało się wydostać z okrążenia i pędem przeprawić na lewy brzeg Odry.

Tradycja niemiecka przyznaje za kronikarzem Thietmarem główny laur za zwycięstwo w bitwie pod Cedynią Czciborowi,
który miał jakoby uratować Mieszka przed klęską. Wielu badaczy skłonna jest jednak uważać bitwę pod Cedynią za z góry zaplanowany manewr Mieszka, którego celem było wciągnięcie Niemców w zasadzkę pod Cedynią. Świadczyłoby za tym pozostawienie części wojska w głębi kraju, a także popularność tego manewru we wczesnym średniowieczu wśród Słowian. Także zdrowy rozsądek Mieszka nakazywałby mu upatrywać swych szans raczej w rozegraniu bitwy na mniej równym terenie. Nie znaczy to jeszcze, że Mieszko nie mógł zakładać możliwości skutecznej obrony na Odrze, a odwód Czcibora miał go zabezpieczać w wypadku niepowodzenia.


Jednym z ważniejszych odcinków, na którym przejawiały się dążenia monarchii frankijskiej, było terytorium Słowian Połabskich. Już u schyłku VI w. zachodnie granice zwartego osadnictwa słowiańskiego dotarły do Łaby i ustabilizowały się nad tą rzeką w bezpośredniej bliskości takich ludów germańskich jak Turyngowie, Sasowie i Duńczycy. Mniejsze grupy Słowian przeszły na zachodni brzeg rzeki i zatrzymały się w głębi ziem germańskich.
W zapiskach karolińskich znajdujemy niekiedy wyraźne ślady dosyć daleko na zachód osiedlonych grup słowiańskich. Z dokumentu cesarza Ludwika Pobożnego wydanego dla biskupa Wtirzburga w latach 826-830, a odwołującego się do wydarzeń z czasów Karola Wielkiego, znajdujemy wzmiankę o dwóch plemionach słowiańskich, nazwanych tu Moinvinidi i Radanzwinidi, mieszkających na terenie diecezji wiirzburskiej między rzekami Menem a Radencą. Słowianie ci byli ochrzczeni i zaleca się w dokumencie wybudowanie dla nich kościołów.
Dokument księcia Bawarskiego Tassilona, wystawiony w 777 r. dla klasztoru w Kremsmtinster, mówi o nadaniu klasztorowi danin z osad słowiańskich położonych w górnej Austrii koło dzisiejszego miasta Steyer. Mowa jest tam m. in. o trzech żupanach (książętach) słowiańskich, których imiona brzmią Taliup, Sparuna i Fisso. Również roczniki klasztoru w Fuldzie wymieniają liczne grupy Słowian mieszkających obok Franków w różnych miejscowościach należących do klasztoru (m. in. Giesa, Sa1zungen, Hagen, Sommerda i in.) i płacących należną daninę.

    Wspomniane wyżej grupy ludności słowiańskiej żyły bądź to w zwartych grupach plemiennych pod przywództwem lokalnych książąt, bądź to rozproszone w osadach obok ludności germańskiej. Ludność ta nie była w stanie zachować odrębności politycznej, a jedynie przez długi czas zachowywała odrębność etniczną, językową i obyczajową. Nie przedstawiała też żadnej groźby dla Franków. Stopniowo przechodziła proces asymilacji, do czego przede wszystkim przyczyniało się walnie skłanianie jej do przyjmowania chrześcijaństwa. Poważny problem dla monarchii Franków stanowiły nie owe daleko wysunięte na zachód i rozproszone osady słowiańskie, a zwarte ich osadnictwo na ziemi, którą Słowianie przywykli uważać za swoją, na prawym brzegu Łaby i Solawy. Już w początkach VII w. trwały zabiegi Franków, zmierzające do podporządkowania sobie poszczególnych plemion czy związków plemiennych.
 Dowiadujemy się o tym ze wzmiankowanej już kilkakrotnie wiadomości o księciu związku plemiennego Serbów, Derwanie,
w latach 30-tych VII w. Z kroniki Fredegara wynika, że do czasu klęski Franków pod Wogastisburgiem Derwan był trybutariuszem tego państwa. Liczne plemiona, zasiedlające prawy brzeg Łaby występują już w najdawniejszych wzmiankach frankijskich w postaci trzech ugrupowań zwanych: Obodrytami, Wieletami i Serbami. Poszczególne związki plemion podlegały zmianom na przestrzeni czasu. Niektóre mniejsze plemiona widzimy raz w jednych, raz w drugich ugrupowaniach. Tyczy to zwłaszcza związku wieleckiego i obodryckiego. Niektóre plemiona występowały ze związku plemiennego i zyskiwały czasową niezależność. Wreszcie też niektóre związki plemienne rozpadały się na swoje części składowe, tworząc szereg równoległych sobie, nie związanych organizmów politycznych. Wobec pewnych luk w źródłach, jak i nie zawsze dokładnym rozeznaniu u kronikarzy, podane niżej zasięgi i składy związków plemiennych nie mogą być: przyjmowane z absolutną dokładnością.
             Wierzenia:
Mitologia Słowian, współistnienie wierzeń tradycyjnych i wnoszonych, stapianie ich w jedną kulturę świadomości społecznej trwa wśród narodów słowiańskich od dawna (do X w.); najczytelniejsze przykłady: wianki puszczane na wodę, topienie Marzanny, wypiekanie obrzędowego kołacza na wesele, ognie rozpalane w noc świętojańską, przywoływanie deszczu w czas posuchy, modły wznoszone do bóstw i pogańskich bogów wśród, których najważniejszy był Perkun bóg niebios, piorunów i grzmotów. Do obrzędów z tamtego okresu należy noc Kupały (noc Świetojańska) i puszczanie wieńców z kwiatów z prądem rzeki. Obok wielokształtnej rzeszy bożków, którzy wypełniają lasy i pola tamtego okresu wierzą też w jednego Boga (kronikarz Helmold XIIw.- opis IX w.). Znane są typowe cechy pogaństwa w tamtym okresie jak oddawanie czci boskiej posągom ( ale czym jest dzisiaj wypełnione wnętrze kościołów ?) i siłom przyrody.

Bogowie słowiańscy:
Perun - (mitologia słowiańska), bóg piorunów, błyskawic i grzmotów. Czczony przez wszystkich Słowian, a także Bałtów, czego dowiodły badania językoznawcze. Za dom boży Peruna, jak wynika z opisów Hieronima z Pragi (XV w.) szerzącego chrześcijaństwo na Litwie, uważano najstarszy dąb w lesie. Bronią Peruna w tradycji bałtosłowiańskiej jest kamienny piorun, zwany strzałą bożą, piorunową strzałą lub piorunowymi prątkami.
Był on utożsamiany z belemnitami (skamielinami mięczaków) bądź z fulgurytami (szkliwem kwarcowym wytopionym przez piorun). M.in. na Mazurach odróżniano fulguryty od innych kamieni i nazywano je bożymi prątkami. Uważano je za dar losu. Wkładano do kolebki niemowlęcia, pocierano nimi wymiona krów, gdy traciły mleko. Wśród Słowian południowych umieszczano je pod dachem, by chroniły domostwo przed piorunami. Używano ich także w leczeniu chorób oczu, boleściach itp.
Broń Perunowa zabezpieczała i chroniła również przed nieczystą siłą. Do dziś przetrwał ogólnosłowiański obyczaj uderzania po głowie kamieniem, gdy rozlegnie się pierwszy grzmot wiosenny. Na Ukrainie wypowiada się słowa "kamiń hołowa", by nadać głowie odporność kamienia.
W zachowanych wątkach mitologicznych Perun jawi się jako najwyższy bóg słowiański. W wyobrażeniach ma rysy patriarchalne, podobnie jak w innych religiach Mitra, Zeus czy Jupiter. Jest jakby obrazem "ojca" przeniesionym w sferę sacrum.
Współcześnie kult Peruna został w Polsce odnowiony przez Polski Kościół Słowiański z siedzibą w Ciechocinku oraz Rodzimy Kościół Polski z siedzibą w Warszawie. Podstawą doktrynalną obu Kościołów jest wiara w "istnienie jednego boga", sławionego pod różnymi imionami: Peruna, Swaroga, Swarożyca, Welesa, Rygiela i Świętowita
Światowid - Przedstawiany jako postać o czterech głowach lub czterech twarzach. Ze Świętowitem pierwotnie wiązały się rytuały świąt urodzaju, przede wszystkim obchodzone na początku września dożynki. Wraz ze wzrostem znaczenia kultu Świętowita stał się bóstwem wojny, urodzaju, losu i przepowiedni. Jego symbolami były: duży róg do picia (corocznie napełniany winem), biały rumak i wielki miecz.
W 1848 na dnie Zbrucza znaleziono prawie 3-metrowej wysokości, rzeźbiony, kamienny posąg, przypominający z opisu Świętowita. Zabytek eksponowany jest w Muzeum Archeologicznym w Krakowie.
Jarowit-Jaryło opiekun plemienia i jednoczśnie bóg wojny, którego przychylność zapewniała zwyciestwo w boju.
Swarożyc - (Trzygłów – szczeciński) - solarne bóstwo słowiańskie, najprawdopodobniej syn Swaroga. Jego kult, wg niektórych badaczy, był powszechny w całej Słowiańszczyźnie, poświadczony jest jednak tylko dla Luciców-Redarów, u których był naczelnym bóstwem, czczonym w Radogoszczy także pod imieniem Radogosta. Obok niego czczony był drugi
syn Swaroga - Dadźbóg ("dawca bogactwa").Zapewniał przychylnosć przyrody.


Weles
  Bóg magii i zaświatów.
Często utożsamiany z Trzygłowem
Czczone też były święte
       gaje, stare drzewa (dęby)


Żródła historyczne:
1.Pewnych wiadomości dostarcza dzieło HEKATAIOSA z Miletu p.t. "Obejście Ziemi"
Jednym z najstarszych zabytków greckiej literatury są "Dzieje", spisane przez HERODOTA z Halikarnasu. Przy okazji opisu wyprawy króla perskiego - Dariusza I przeciw Scytom, zajmującym ziemie leżące na północ od Morza Czarnego, wspomniał autor o ludach z tym krajem sąsiadujących. Wśród wielu plemion wymienił NEURÓW /którzy "... mają pewien określony czas, kiedy wedle woli mogą zamieniać się w wilki i na powrót przybierać pierwotną postać. " - prawdopodobne odniesienie do germańskich i słowiańskich wierzeń o wilkołakach/,lokalizując ich w okolicach dzisiejszego Wołynia oraz BUDINÓW /którzy "... wszyscy niebieskoocy i rudzi. .. drewniane są ich domy i świątynie... są oni koczownikami. jedyni tylko w tych stronach jedzą szyszki... Kraj ich cały porosły jest lasami. W największym lesie jest jezioro wielkie i rozległe... łowi się tam wydry, bobry i inne zwierzęta... których futrem obszywa się kożuchy i których jądra pożyteczne są przy leczeniu macicy. "- fragment, uznawany za odniesienie do dzisiejszego Polesia, o którego naturalnym bogactwie Herodot gdzieś słyszał.../siedzących między Donem a Wołgą. Warto nadmienić, że w swoim dziele przekazał Herodot dokładny opis SCYTÓW-ich zajęć, zwyczajów, wierzeń, co znalazło potwierdzenie we współczesnej archeologii .
2.W I w.p.n.e. DIODOR SYCYLIJSKI donosił, że bezpośrednio na północ od Scytii-za Galią - leży na oceanie wyspa BAZYLIA, na którą fale wyrzucają obficie bursztyny, zbierane i dostarczane przez mieszkańców na sąsiedni ląd.
3.Podobną wzmiankę przekazał także w I w.n.e. dowódca eskadry rzymskiej, pisarz, erudyta -PLINIUSZ /powołujący się w swoim dziele "Historia naturalna "na greckich autorów: Pyteasa, Timaiosa, Hekataiosa, Ksenofona, Filemona .

4.Najwybitniejszy historyk rzymski TACYT / I w.n.e./ w opracowaniu pt. "Germania" ,wymienił wschodnich sąsiadów tytułowego ludu: PAUCYNÓW, WENEDÓW, FENNÓW, HELLUSIÓW, ETIONÓW.,SARMATÓW. Wenedów zaliczył do Germanów oraz potwierdził ich osiadły tryb życia. Pisał: "Wenedowie wiele przyjęli z obyczajów Sarmatów, albowiem w swych wyprawach łupieskich przebiegają wszystkie lasy i góry, jakie wznoszą się między Peucynami a Fennami. Raczej jednak należy ich do Germanów zaliczyć, ponieważ budują stałe domy, noszą tarcze, lubują się w pieszych marszach i chyżości...".Tacyt, wymieniając również plemiona LUGIÓW / Hariów , Helwekonów, Manimów, Helizjów, Nahanarwalów /, wyraźnie nawiązywał do stworzonego przez te plemiona ZWIĄZKU LUGIJSKIEGO, który wg historyków miał wówczas powstać dla ochrony szlaku bursztynowego. Lugiowie zajmowali południową i być może środkową część Polski, a na północ od nich mieszkali GOCI. Sporo uwagi poświęcił Tacyt plemionom ESTIÓW, pisząc, że trudnią się zbieraniem bursztynów, a ich siedziby znajdują się nad morzem.


5.Nazwa LUGIOWIE pojawiła się po raz pierwszy w dziele STRABONA /I w. p.n.e. - Iw.n.e./ p.t.:Geografia". Uczony przekazał informację o wielkim ludzie, podległym zwierzchnictwu markomańskiego państwa Marboda.

6.Podziału LUGIÓW na: OMANÓW, DIDUNÓW oraz BURÓW /których Tacyt uważał za odrębny lud, zamieszkujący od Sudetów po źródła Wisły/ dokonał PTOLEMEUSZ /100-178 r.n.e. /-egipski Grek, badacz i pisarz w dziele p.t." Zarys geografii ". Uczony ze skrupulatnością starał się zlokalizować poszczególne terytoria i siedziby ludów. Opisał i umieścił na mapie m.in. SARMACJĘ EUROPEJSKĄ która wg niego rozpościerała się od Morza Czarnego i Kaspijskiego ku północy do Zatoki Weneckiej Oceanu Sarmackiego, gdzie wpada WISŁA. W obrębie tego kraju zaznaczył również góry: Sarmackie, Karpackie, Weneckie, Pełkińskie, będące zapewne dzisiejszymi Karpatami.
Siedziby WENETÓW rozciągały się więc wzdłuż wybrzeży Bałtyku, ku południowi dochodząc do Gór Weneckich / wzgórza morenowe na Pojezierzu Mazurskim /. Badacz wymienił również ludy "Galindai" i " Soudinoi ", lokalizując ich na wschód od Gotów, czyli prawdopodobnie na Pojezierzu Mazurskim natomiast od wschodu z Gotami sąsiadować mieli Fennowie. Poniżej siedzib Wenetów wymienieni byli: Galindowie, Sudinowie, Stawanowie /Stavanoi, utożsamiani z Wenetami Tacyta/ i Alanowie. Na uwagę zasługuje fakt, iż w opisie położenia miast germańskich, Ptolemeusz wymienił KALISSIA, co przypuszczalnie odnosi się do wielkopolskiego Kalisza.

7.O SARMACJI "...rozciągającej się na większą szerokość w głąb lądu niż nad morzem...",napisał w "Chorografii" /44r./ POMPONIUSZ MELA. Oprócz opisów obyczajów ludności sarmackiej, dorzucił sporą garść konkretnych informacji dotyczących Morza Bałtyckiego /...skrzywia się potem morze i wytwarza, luk wzdłuż długiego wybrzeża swego..."oraz Wisły, którą umieścił między Sarmacją a Dacją.

8.Obyczaje, wojny, politykę HUNÓW, opisał w V w. PRISKOS z PANION - historyk, który w 448r. uczestniczył w orszaku poselskim do władcy Hunów- Attyli. Tam / dzisiejsze Węgry, Budapeszt/, prawdopodobnie zetknął się ze SLOWIANAMI. Opowiadał o tym jeden z epizodów jego dzieła /"Historia"/, w którym wspominał, że częstowano go napojem zwanym "medos" /prawdopodobnie słowiańskim miodem/. Wspominał też o łodziach wydłubanych z jednego pnia /charakterystycznych dla Słowian tamtego okresu/, którymi przeprawiał się przez okoliczne rzeki.

9.Po raz pierwszy pod imieniem SKLAWINOWIE, występują Słowianie u CEZARIUSZA z Najzenzu / IV w. /.

10.Nazwą SKLAWINOWIE posłużył się również PROKOPIUSZ z CEZAREI prawnik, żyjący w czasach cesarza Justyniana. W dziele "Historia wojen"/Justyniana z Persami ,Wandalami i Gotami/. Wymieniając jeszcze HUNÓW i ANTÓW dał dość obszerne informacje na temat Słowian, których znał, gdyż ci przysparzali Bizantyjczykom kłopotów, naciskając na granice cesarstwa, niepokojąc walkami pogranicznymi. Wspomniał również o plemionach GOTÓW, wywodzących się ze Skandynawii.

11.O germańskim ludzie Gotów pisali: Tacyt /Gothones/, Pliniusz/Gutones/ czy Ptolemeusz /Gythones/, ale najobszerniejszy ich obraz przedstawił KASJODOR /VIw. / - rzymski uczony, autor dzieła "O pochodzeniu i czynach Gotów ".Na podstawie tego opracowania, któro nie dotrwało do naszych czasów, w 551r.mnich /być może gockiego pochodzenia/ JORDANES napisał dzieło p.t. "Gethica" /"Gotowie wyszedłszy. z łona wyspy Skandia...przybili do brzegu z tej strony Oceanu, to znaczy do Gothiskandii...; "Gepidowie obrali za swoją siedzibę wyspę otoczoną mieliznami rzeki Viskli. Wyspie tej nadali w rodzinnym języku miano Gepidos.". Wg tego przekazu, Goci i Gepidowie przybyli ze Skandynawii / I w. n.e./, do wybrzeży Zatoki Gdańskiej, osiedlając się nadali tym ziemiom miano Gothiskandiii, Gepidos natomiast historycy identyfikują z Wyżyną Elbląską. Lud ten miał pozostać na ziemiach polskich przez wiele pokoleń, z biegiem czasu przesuwając się ku południowemu-wschodowi.

12.Jordanes podał również nieco informacji o Słowianach, z którymi ponad wszelką wątpliwość utożsamiał Wenedów, osiadłych licznie u źródeł Wisły i bliżej morza /Indivariowie-Vindivariowie/ oraz cenną wiadomość o wspólnym pochodzeniu WENETÓW, ANTÓW i SKLAWENÓW, jak również garść informacji, odnoszących się do obyczajowości tych ludów. Nadmienił również, że północno-wschodnie wybrzeża Bałtyku /na wschód od Widiwariów/ zajmowane były przez ESTÓW.

Wzmianki dotyczące interesujących nas terenów znalazły się również w materiałach kartograficznych.

Jednym z pierwszych takich dokumentów była mapa, stworzona przez AGRYPPĘ w 12r.p.n.e.Miała pełnić rolę zwierciadła, w którym odbijałyby się wszystkie polityczne poczynania Cezara, a tym samym utrzymywać lud w przekonaniu o potędze państwa rzymskiego. Rejony ziem polskich znalazły się na tym propagandowym "bilboardzie" nie z racji podbojów, ale z powodu jednego z największych przedsięwzięć ekonomicznych starożytności - handlu bursztynem. Pojawił się na mapie obszar wybrzeży Morza Bałtyckiego oraz szlak bursztynowy wzdłuż Wisły, która wg Agryppy stanowiła granicę między Germanią a Dacją.

Kolejnego dzieła kartograficznego dokonał /wspominany już wcześniej w tej pracy/ Klaudiusz PTOLEMEUSZ /90-168 r./, który ziemie polskie zakwalifikował do dwóch obszarów: Germanii i Sarmacji Europejskiej.

Jedną z najstarszych /II-IVw.?/ zachowanych map antycznych jest TABULA PEUTINGERIANA, na której zaznaczono pod pasmem Oceanu Północnego nazwę VENADI SARMATAE / odnoszącą się do Wenetów / oraz LUGIONES SARMATAE / Lugiów/.. Po raz kolejny zaznaczono tu Wenetów /Venedi/ w pobliżu delty Dunaju a rzeką Dniestr - co budzi pewne wątpliwości w kołach historyków, którzy uwazają, że ta lokalizacja może mieć związek z ruchami osadniczymi Słowian na południu.. Ponieważ w obrębie terenów ziem polskich przytoczono na mapie tylko Wenetów i Lugiów, nasuwa się wniosek że plemiona te miały prawdopodobnie przewagę i być może usuwały w cień inne ludy...wszystkie te przypuszczenia pozostają w sferze domysłów.



Die ersten Piasten:


Prinz Siemowit
(Ziemowit)

Nach den Aufzeichnungen des 12. Jahrhunderts
dynastische Tradition, Sohn des Piasten. Prinz Polanski.
Er lebte und regierte in der zweiten Hälfte des 9. Jahrhundert
Es gibt Annahmen, dass es sich ausgeweitet hat
Grenzen des polnischen Staates.

Prinz Lestek
Geboren wohl in den 70er Jahren des 9. Jahrhunderts, Sohn von Siemowit. Prinz Polanski. Ab der Wende vom 9. zum 10. Jahrhundert war er der Herrscher des mächtigen Staates Polans, im Ausland als Sclavinia oder "Staat Gnesen" bekannt. Er muss ein Herrscher mit starker Individualität gewesen sein, denn noch mitten in der Die Einwohner des Staates Polanie aus dem 10. Jahrhundert wurden als Lestków oder Lestkowice bezeichnet. Er starb wahrscheinlich in den 30er Jahren des 10. Jahrhunderts.


Prinz Siemiomysł
Geboren wahrscheinlich in den frühen 10. Jahrhundert
Sohn von Lestek. Prinz von Polanski.
Er regierte von etwa 930 bis etwa 960.
Vermutlich noch erweitert
die Grenzen des Staates Polan -
vielleicht - Lebuszland,
was zu einem Konflikt mit
der deutsche Staat.
Vermutlich auch gemeistert
Danzig Pommern.
Er starb um 960.


Prinz Polański Siemiomysł mit
ein Bodyguard-Team.

Die ersten staatlichen Organisationen in Polen:

a) Der Weichselstaat mit seinem Zentrum in Krakau verfiel schnell und sein Fürst fand
   die Gefangenschaft, in der er getauft werden sollte
b) Der Stand der Lichtungen mit einem Zentrum in Gnesen. Benachbarte Stämme wurden voneinander abhängig, nachdem sie Kujawien und Masowien übernommen hatten
   Auch ein Teil Pommerns fiel in ihre Hände. Sie bauten in diesen Ländern neue Burgen, die zu Machtzentren wurden
   Oppeln oben erwähnt. Ermöglicht wurde diese Expansion durch die auf Kosten des Fürsten unterhaltene Fürstenpartei.

Was wissen wir noch?
Die bäuerliche Bevölkerung lebte von der Landwirtschaft und der Imkerei. Ab dem 10. Jahrhundert wurde Honig in Bienenhäusern nach der Züchtungsmethode (Bienenstöcke) gewonnen. Früher durch das Sammeln von Wildbienen aus den Nestern. Honig war ein wertvolles, austauschbares Gut und sorgte zusammen mit Bernstein für einen Zustrom von Kaufleuten aus dem Süden. Die Lichtungen erhielten ihren Namen von den Feldern, die in ihrem Stammesgebiet vorherrschten. In den ersten Jahrhunderten des Bestehens des polnischen Staates gab es große Veränderungen in der Landwirtschaft. Eine neue Methode der Landbewirtschaftung, die sogenannte Drei-Felder-Kultivierung, wurde angewendet. Es bestand darin, dass das Land auf dem Hof in drei Teile geteilt wurde, zwei davon wurden mit Getreide (Frühling und Winter) gesät, während der dritte Teil nicht bewirtschaftet wurde (Brache), damit er im nächsten Jahr bessere Ernten produzieren konnte Jahr. Dank dieser Methode wurden höhere Ausbeuten erzielt. Auch landwirtschaftliche Geräte wurden verbessert. Es wurde ein Holzpflug mit Eisenbeschlägen verwendet, was die Pflugqualität verbesserte. Eine bedeutende Veränderung war der Einsatz von Pflug, Egge und Sense im 12. Jahrhundert. Entlang der Flüsse wurden Wassermühlen gebaut, um die Getreideverarbeitung zu verbessern.

Siedlungsentwicklung:
Viele Bewohner des übervölkerten Westeuropas hielten die unbebauten Gebiete im östlichen Teil für ein attraktives Siedlungsgebiet. Die ankommenden Menschen brachten die Gesetze, die in ihren früheren Heimatländern galten, nach Polen. Neue Dörfer und Städte wurden anders als zuvor gegründet. Der Siedler schloss mit dem Grundeigentümer einen Vertrag und wurde nach diesem für einen Zeitraum von mehreren oder sogar mehreren Jahren für die Erschließung von den Leistungen freigestellt. Es war die sogenannte langsam. Danach mussten die Siedler dem Landbesitzer eine finanzielle Pacht zahlen. Diese Siedlungsentwicklung war sehr günstig, da oft neue Siedlungen auf bisher nicht landwirtschaftlich genutzten Flächen entstanden. In Polen waren Deutsche die zahlreichste Gruppe von Neuankömmlingen, daher wurde das neue Siedlungssystem als deutsches Recht bezeichnet.
Verbesserungen der Anbaumethoden haben die Nahrungsmittelproduktion erhöht, wodurch mehr Menschen ernährt werden können. Dank der erzielten Überschüsse wurden die Bauern, die handwerkliche Produkte kauften, reicher. Die Gutsbesitzer verwendeten ihre Miete auch, um Waren zu kaufen. Dies führte zur Entwicklung der handwerklichen Produktion und des Handels.
Handwerker, die die gleichen Produkte herstellten, organisierten sich in Zünften. Sie überwachten das Volumen und die Qualität der Produktion und legten die Preise der Produkte fest. Es wurden nicht nur Gebrauchsgüter hergestellt, sondern auch Luxusartikel. In Schlesien wurden Goldvorkommen entdeckt, die zur Entwicklung dieser Region beigetragen haben. Die Entwicklung des Handels und die Trennung des Handwerks von der Landwirtschaft führten in der Zukunft zur Blüte der Städte. Es wurde auch durch die Privilegien der Herrscher begünstigt. In den Städten wurde die Macht von der Selbstverwaltung ausgeübt, die sich aus dem Bürgermeister und dem Stadtrat zusammensetzte.


Fürst Mieszko I.

Geboren um 930, Sohn von Siemomysł. Der erste historische Herrscher Polens. Während seiner Regierungszeit verdoppelte er die von seinem Vater erhaltene Landfläche. Er begann seine Herrschaft als Herrscher von Polany, Goplan, Mazowszan und Lędzian. Vielleicht lagen auch die Länder Lebus und Gdańsk Pommern innerhalb der Staatsgrenzen. Ca. 964 kämpfte er mit der Familie Wielety für Vorpommern. 965 verbündete er sich mit den Tschechen und heiratete die tschechische Prinzessin Dobrawa. 966 wurde er mit dem gesamten Hof getauft. Zwei Jahre später wurde in Posen ein Missionsbistum gegründet. 967 besiegte er Wielet und eroberte einen Teil Pommerns. 972 besiegte er Cedynia Schlacht gegen das Heer des Markgrafen Hodon, mit dem er im Kampf um Vorpommern antrat. 979 schlug er die Expedition Kaiser Ottos II. nach Polen zurück. Nach Dobrawas Tod im Jahr 977, um 980, heiratete er Oda, die Tochter des Markgrafen Dytryk. Ca. Im Jahr 990 kam es zu einem Konflikt mit den Tschechen, der mit der Eroberung Schlesiens und des Landes Wiślanie durch Mieszko endete. Um den polnischen Staat zu stärken, stellte er damals seinen Besitz unter den Schutz des Papsttums und stellte ein Dokument aus, das mit den Worten "Dagome iudex" begann. Während seiner Herrschaft wurden die ethnisch polnischen Länder zu einem Staat vereinigt.


In den Jahren 928-940 begannen die deutschen Könige mit einem entschiedenen Vorgehen gegen die polabischen Slawen. Mit den Lausitzer Sorben hatten sie am schnellsten zu tun. Vidukind (Sächsischer Chronist) schrieb, dass um 940 alle slawischen Stämme zwischen Elbe und Oder die Autorität von König Otto I. (936-973) anerkennen und ihm Tribut zahlen. 950 zwang Otto I. den böhmischen Fürsten Bolesław dazu, Mitte des 10. Jahrhunderts kümmerte sich Otto I. (damals schon Kaiser) um die italienischen Angelegenheiten und Hermann Billung und Geromargrabia maMarchii Eastern übernahmen die Expansion in die slawischen Länder . Gero ermordete heimtückisch dreißig slawische Häuptlinge während eines Festes, wodurch er die serbischen Stämme unterwarf und die deutsche Herrschaft in den Gebieten zwischen Solawa und Oder stärkte. Im Norden blieben nur zwei Stämme übrig: Obodriten, die zum Christentum konvertierten, und diejenigen, die Swarożyc verehrten. 954 begannen die Magyaren, in deutsches Gebiet einzudringen. Dann revoltierten beide Stämme und besiegten die Sachsen mehrmals. Otto beendete die Invasionen, besiegte die Magyaren am Lech und dann die Slawen an der Rzeknica. Nach diesen Ereignissen vollendete Gedro das Werk durch die Unterwerfung der slawischen Länder bis zur Oder. An der Oder stößt sie jedoch bereits auf entschiedenen Widerstand der Polaner. Die Schöpfer des polnischen Staates waren Polanie, Menschen, die in den Gebieten des heutigen Großpolens lebten. Dort regierte die Piasten-Dynastie, die die Nachbarstämme Goplan und Masowien unterwarf. Im Jahr 966 wurde der Polaski Fürst Mieszko I. durch die tschechische Vermittlung getauft und heiratete Dobrawa, die Tochter des böhmischen Fürsten Bolesław I. Mieszko setzte seine Expansion in Pommern fort. Seine Aktionen störten Wielet, der unter der Führung des Deutschen Wichman zweimal Mieszko I. angriff, 963 und 967. Mieszko I. zollte dem deutschen Kaiser aus den besetzten Gebieten der Oder und Pommern Tribut, der ihn vor Angriffen der Grenzmarkgrafen schützte.

Schlacht von Cedynia:
Die Kräfte beider Seiten waren wahrscheinlich gleich (sie überstiegen nicht einige Tausend), obwohl Hodon wahrscheinlich mehr schwere Kavallerie hatte. Auf der anderen Seite waren die Bogenschützen und die mobile Infanterie, die für den Kampf auf unebenem Gelände gut vorbereitet waren, die Stärke von Mieszko.
Der polnische Prinz ging mit einigen Truppen (wahrscheinlich mit der Mehrheit der Kavallerie) an die Oder, um den Übergang zu verteidigen (wie lange er ihn behalten wollte), während der Rest seiner Armee unter dem Kommando von stand seinem Bruder Czcibor und unweit der Stadt Cedynia (Cidini) In der ersten Phase der Schlacht durchbrach Hodon mit seinem Heer die Oder.
Die Markgrafen jagen Mieszko nach, der Richtung Cedynia unterwegs war.
Als Hodon und Zygfryd von Walbeck, überzeugt von ihrem Sieg, sich darauf vorbereiteten, die Stadt zu stürmen, in die Mieszkos Armee geflüchtet war, ertönte ein Horn und sie fielen von Osten, von einem bewaldeten Hügel (und möglicherweise von anderen Seiten) auf sie. , angeführt von Czcibor. Damals gab es einen Gegenangriff von der Wallburg und die Armee der Marken wurde in Zangen geraten. Die Schlacht wurde zu einem Gemetzel, und nur eine Handvoll Deutscher (angeführt von Hodon und Zygfryd) überlebte und schaffte es, aus der Einkreisung herauszukommen und zum linken Ufer der Oder zu eilen.

Die deutsche Tradition verleiht Czcibor nach dem Chronisten Thietmar den Hauptlorbeer für den Sieg in der Schlacht von Cedynia,
die Mieszko vor einer Niederlage bewahren sollte. Viele Forscher neigen jedoch dazu, die Schlacht von Cedynia als geplantes Manöver von Mieszko zu betrachten, das die Deutschen in einen Hinterhalt bei Cedynia ziehen sollte. Dies würde durch die Tatsache belegt, dass ein Teil der Armee im Landesinneren verblieb, sowie die Popularität dieses Manövers im frühen Mittelalter bei den Slawen. Außerdem würde Mieszkos gesunder Menschenverstand ihm sagen, dass er seine Chancen eher darin sehen sollte, den Kampf auf weniger ebenem Terrain zu spielen. Dies bedeutet jedoch nicht, dass Mieszko nicht von der Möglichkeit einer effektiven Verteidigung an der Oder ausgehen konnte und dass Czcibors Rückzug ihn im Falle eines Scheiterns schützen sollte.


Einer der wichtigsten Abschnitte, in dem sich die Bestrebungen der fränkischen Monarchie manifestierten, war das Gebiet der polabischen Slawen. Bereits Ende des 6. Jahrhunderts erreichte die Westgrenze einer kompakten slawischen Siedlung die Elbe und stabilisierte sich an dieser in unmittelbarer Nähe germanischer Völker wie Thüringer, Sachsen und Dänen. Kleinere Gruppen von Slawen überquerten das Westufer des Flusses und hielten tief in den germanischen Ländern.
In karolingischen Aufzeichnungen finden wir manchmal deutliche Spuren des besiedelten Westens ganz weit durch slawische Gruppen. Aus der Urkunde Kaiser Ludwigs des Frommen, die in den Jahren 826-830 an den Bischof von Würzburg ausgestellt wurde und sich auf die Ereignisse zur Zeit Karls des Großen bezieht, finden wir eine Erwähnung von zwei slawischen Stämmen, hier Moinvinidi und Radanzwinidi genannt, die in das Bistum Würzburg zwischen Main und Radenca. Diese Slawen wurden getauft und es wird im Dokument empfohlen, für sie Kirchen zu bauen.
Die 777 für das Kloster Kremsmünster ausgestellte Urkunde des bayerischen Fürsten Tassilon berichtet über die Gewährung eines Tributs aus slawischen Siedlungen in Oberösterreich nahe der heutigen Stadt Steyer an das Kloster. Sprache ist da, unter anderem. über drei slawische Zupans (Fürsten), deren Namen Taliup, Sparuna und Fisso sind. In den Jahrbüchern des Klosters Fulda werden auch zahlreiche Slawengruppen erwähnt, die neben den Franken in verschiedenen zum Kloster gehörenden Städten (ua Giesa, Sachsen, Hagen, Sommerda u.

    Die oben genannten Gruppen der slawischen Bevölkerung lebten entweder in dichten Stammesgruppen unter der Führung lokaler Fürsten oder in Siedlungen neben der germanischen Bevölkerung verstreut. Diese Menschen konnten ihre politische Getrenntheit nicht aufrechterhalten und behielten nur lange Zeit ihre ethnische, sprachliche und moralische Getrenntheit. Sie stellte auch keine Gefahr für die Franken dar. Sie durchlief allmählich den Prozess der Assimilation, der hauptsächlich auf ihre Neigung zum Christentum zurückzuführen war. Ein ernstes Problem für die fränkische Monarchie waren nicht die weit westlich gelegenen und verstreuten slawischen Siedlungen, sondern ihre kompakte Besiedlung auf dem Land, das die Slawen früher als ihr eigenes betrachteten, am rechten Elbufer und Solava. Bereits zu Beginn des 7. Jahrhunderts bemühten sich die Franken um die Unterwerfung einzelner Stämme oder Stammesverbände.
 Wir erfahren davon aus den Nachrichten über den mehrfach erwähnten Prinzen des serbischen Stammesverbandes Derwan,
in den 30er Jahren des 7. Jh. Aus den Chroniken von Fredegar geht hervor, dass Derwan bis zur Niederlage der Franken bei Wogastisburg ein Nebenfluss dieses Landes war. Zahlreiche Stämme, die das rechte Elbufer bewohnen, tauchen in den ältesten fränkischen Erwähnungen in Form von drei Gruppen auf: Obodritami, Wieletami und Serbami. Die individuellen Beziehungen der Stämme haben sich im Laufe der Zeit verändert. Wir sehen einige kleinere Stämme in einigen Gruppierungen, manchmal in anderen. Dies gilt insbesondere für die Gewerkschaft Wieleckie und Obodrycki. Einige Stämme gingen aus einem Stammesverband hervor und erlangten vorübergehende Unabhängigkeit. Schließlich zerfielen einige Stammesgewerkschaften in ihre Bestandteile und schufen eine Reihe paralleler, nicht miteinander verbundener politischer Organismen. Angesichts einiger Lücken in den Quellen und der Tatsache, dass Chronisten diese nicht immer genau kennen, können die unten angegebenen Bereiche und Zusammensetzungen der Stammesverbände nicht mit absoluter Genauigkeit akzeptiert werden.
             Überzeugungen:
Die Mythologie der Slawen, die Koexistenz traditioneller und impliziter Überzeugungen, die sie zu einer Kultur des sozialen Bewusstseins verschmelzen, gibt es bei den slawischen Völkern schon lange (bis zum 10. Jahrhundert); die deutlichsten Beispiele: Kränze aufs Wasser legen, Marzanna schmelzen, einen rituellen Kuchen für eine Hochzeit backen, Feuer in der Mittsommernacht entzünden, Regen während der Dürre aufrufen, Gebete zu Gottheiten und heidnischen Göttern, von denen Perkun, der Gott des Himmels, der wichtigste war , Donner und Donner. Zu den Ritualen aus dieser Zeit gehören die Kupała-Nacht (Świętojańska-Nacht) und das Freilassen von Blumenkränzen flussabwärts. Neben der facettenreichen Schar von Idolen, die die Wälder und Felder dieser Zeit füllen, glauben sie auch an einen Gott (Chroniker Helmold XII. Jahrhundert - Beschreibung des IX. Jahrhunderts). Die typischen Merkmale des damaligen Heidentums sind bekannt, wie die Verehrung von Statuen (aber was füllt heute das Innere von Kirchen?) und die Naturgewalten.

Slawische Götter:
Perun - (slawische Mythologie), Gott des Donners, des Blitzes und des Donners. Von allen Slawen sowie Balten verehrt, wie die Sprachforschung belegt. Das Gotteshaus von Perun galt nach den Beschreibungen des Prager Hieronim (15. Jh.), der das Christentum in Litauen verbreitete, als die älteste Eiche des Waldes. Peruns Waffe in der balto-slawischen Tradition ist ein steinerner Blitz, der als Gottespfeil, Donnerkeil oder Blitzbazillen bezeichnet wird.
Er wurde mit Belemniten (Molluskenfossilien) oder Fulguriten (durch Blitze geschmolzene Quarzglasur) identifiziert. Einschließlich in Masuren wurden Fulgurite von anderen Steinen unterschieden und als Mykobakterien Gottes bezeichnet. Sie galten als Geschenk des Schicksals. Sie wurden in die Wiege des Babys gelegt, und die Euter der Kühe wurden damit gerieben, wenn sie ihre Milch verloren. Bei den Südslawen wurden sie unter ein Dach gestellt, um das Haus vor Blitzschlag zu schützen. Sie wurden auch bei der Behandlung von Augenkrankheiten, Schmerzen usw.
Auch die Waffe von Perunov sicherte und schützte gegen unsaubere Gewalt. Der slawische Brauch, beim ersten Frühlingsdonner mit einem Stein auf den Kopf zu schlagen, hat sich bis heute erhalten. In der Ukraine werden die Worte "Hołowa-Stein" verwendet, um den Kopf gegen einen Stein widerstandsfähig zu machen. In den erhaltenen mythologischen Fäden erscheint Perun als der höchste slawische Gott. Er hat patriarchale Züge in seiner Vorstellung, wie in anderen Religionen Mithra, Zeus oder Jupiter. Es ist wie ein Bild des "Vaters", das in die Sphäre des Heiligen übertragen wird.
Heutzutage wird der Perun-Kult in Polen von der Polnischen Slawischen Kirche mit Sitz in Ciechocinek und der Polnischen Kirche mit Sitz in Warschau erneuert. Die lehrmäßige Grundlage beider Kirchen ist der Glaube an "die Existenz eines Gottes", der unter verschiedenen Namen verherrlicht wird: Perun, Swaroga, Swarożyca, Welesa, Rygiela und Świętowita
Światowid - Dargestellt als Figur mit vier Köpfen oder vier Gesichtern. Ursprünglich waren die Rituale der Erntedankfeste mit Świętowit verbunden, hauptsächlich das Erntedankfest, das Anfang September gefeiert wurde. Mit der wachsenden Bedeutung des Kultes wurde Świętowita zu einer Gottheit des Krieges, der Ernte, des Schicksals und der Prophezeiung. Seine Symbole waren: ein großes Trinkhorn (jährlich mit Wein gefüllt), ein weißes Ross und ein großes Schwert.
Im Jahr 1848 wurde am Fuße des Zbruchs eine fast 3 Meter hohe, gemeißelte Steinstatue gefunden, die der Beschreibung von Świętowit ähnelte. Das Denkmal ist im Archäologischen Museum in Krakau ausgestellt.
Jarowit-Jaryło, Beschützer des Stammes und zugleich Kriegsgott, dessen Gunst den Sieg im Kampf sicherte.
Swarożyc - (Trzygłów - Szczecin) - eine slawische Sonnengottheit, wahrscheinlich der Sohn von Swarog. Sein Kult, nach Ansicht einiger Gelehrter, war in der gesamten slawischen Region verbreitet, aber er ist nur den Lucice-Redars bezeugt, wo er die Hauptgottheit war, die auch in Radogoszcz unter dem Namen Radogost verehrt wurde. Der andere wurde neben ihm verehrt
Der Sohn von Swarog - Dadźbóg ("Vermögensgeber"), der die Gunst der Natur gewährleistete.


Weles
  Gott der Magie und der Unterwelt.
Wird oft mit Trzygłów gleichgesetzt
Auch Heilige wurden verehrt
       Haine, alter Baumbestand (Eichen)


Historische Quellen:
(1) Bestimmte Neuigkeiten werden durch die Arbeit von HEKATAIOS von Milet, p.t. "Umgehe die Erde"
Eines der ältesten Denkmäler der griechischen Literatur ist "Die Geschichte", geschrieben von HERODOTEN von Halikarnassos. Bei der Beschreibung der Expedition des persischen Königs - Darius I. gegen die Skythen, die die Länder nördlich des Schwarzen Meeres besetzte, erwähnte der Autor die Nachbarvölker dieses Landes. Unter vielen Stämmen erwähnte er NEURS / die "... eine gewisse Zeit haben, in der sie sich nach Belieben in Wölfe verwandeln und in ihre ursprüngliche Form zurückkehren können" - ein wahrscheinlicher Hinweis auf germanische und slawische Überzeugungen über Werwölfe /, die sie in der Nähe lokalisieren der heutigen Volyn und BUDINÓW / die "... alle blauäugig und rothaarig... ihre Häuser und Tempel sind aus Holz... sie sind Nomaden. die einzigen in diesen Gegenden essen Zapfen... ihr ganzes Land ist überwuchert mit Wälder. Im größten Wald gibt es einen großen und riesigen See ... Fischotter, Biber und andere Tiere werden dort gefangen ... deren Fell Schaffellmäntel bedeckt und deren Hoden bei der Behandlung der Gebärmutter nützlich sind. zwischen Don und Wolga sitzen. Es ist erwähnenswert, dass Herodot in seinem Werk eine detaillierte Beschreibung von SCYTES lieferte - ihre Aktivitäten, Bräuche und Überzeugungen, die in der modernen Archäologie bestätigt wurden.
2) Im 1. Jahrhundert v. Chr. DIODOR SICILIAN berichtete, dass direkt nördlich von Skythen - jenseits von Gallien - die Insel BASIL im Ozean liegt, auf die die Wellen reichlich Bernstein werfen, der von den Bewohnern gesammelt und an das Nachbarland geliefert wird.
3 Eine ähnliche Erwähnung machte er auch im ersten Jahrhundert u. Z. Kommandant des römischen Geschwaders, Schriftsteller, Gelehrter -PLINIUS / der sich in seinem Werk "Naturgeschichte" auf die griechischen Autoren bezog: Pyteas, Timaios, Hekataios, Xenophon, Philemon.

4.Der herausragendste römische Historiker TACITE / 1. Jahrhundert n. Chr. / in der Studie mit dem Titel "Germania", erwähnte die östlichen Nachbarn des namensgebenden Volkes: PAUCINS, VENEDS, FENNS, HELLUSS, ETIONS, SARMATS. Er zählte die Wenden zu den Deutschen und bestätigte ihre sesshafte Lebensweise. Er schrieb: „Die Wenden haben viel von den Bräuchen der Sarmaten mitgenommen, denn alle Wälder und Berge, die sich zwischen den Peuchins und den Fenn erheben, durchlaufen ihre Plünderungsexpeditionen. Sie gehören jedoch eher den Deutschen, weil sie dauerhafte Häuser bauen.“ , Schilde tragen und marschieren genießen. und chościości ... "Tacitus, der auch die Stämme LUGIA / Hariów, Helwekonów, Manimów, Helizjów, Nahanarwalów / erwähnt, eindeutig auf die von diesen Stämmen gegründete LUG UNION anspielt, die laut Historikern , sollte zum Schutz der Bernsteinstraße angelegt werden. Die Lugas besetzten den südlichen und vielleicht zentralen Teil Polens, und die GOCI lebte nördlich von ihnen. Tacitus schenkte den ESTIA-Stämmen große Aufmerksamkeit und schrieb, dass sie Bernstein sammeln und dass ihre Sitze am Meer liegen.


5.Der Name LUGIOWIE taucht zum ersten Mal im Werk von STRABON / 1. Jahrhundert v. Chr. auf. - Iw.n.e./ p.

6. Die Aufteilung von LUGIÓW in: OMANÓW, DIDUNÓW und BURÓW / die Tacitus als eigenständiges Volk betrachtete, das von den Sudeten lebte nach der Weichselquelle / von PTOLEMEUSZ / 100-178 n. Chr / -ägyptisch-griechisch, Forscher und Schriftsteller in der Arbeit mit dem Titel "Übersicht der Geographie". Der Gelehrte versuchte akribisch, einzelne Territorien und Sitze von Völkern zu lokalisieren. Er hat unter anderem beschrieben und auf der Karte platziert EUROPÄISCHE SARMACY, die sich seiner Meinung nach vom Schwarzen Meer und dem Kaspischen Meer im Norden bis zur venezianischen Bucht des Sarmatischen Ozeans erstreckte, wo die Weichsel fließt. Innerhalb dieses Landes markierte er auch folgende Berge: Sarmatian, Carpathian, Venetian, Pełkińskie, die wahrscheinlich die heutigen Karpaten sind.
Die Sitze der VENEZIANER erstreckten sich entlang der Ufer der Ostsee, die im Süden das venezianische Gebirge / Moränenhügel in der Masurischen Seenplatte erreichten. Der Forscher erwähnte auch die Völker "Galindai" und "Soudinoi", die sie östlich der Goten, also wahrscheinlich in der Masurischen Seenplatte, lokalisierten, während die Fenns Nachbarn aus dem Osten sein sollten. Unter den Sitzen der Wenets waren aufgeführt: Galinds, Sudins, Stawanowie / Stavanoi, identifiziert mit Wenets Tacitus / und Alans. Bemerkenswert ist, dass Ptolemaios in der Beschreibung der Lage germanischer Städte KALISSIA erwähnte, was sich vermutlich auf Kalisz in Großpolen bezieht.

7. ÜBER SARMACY "... weiter ins Landesinnere als am Meer ...", schrieb er in "Chorography" /44 / POMPONIUSZ MELA. Neben Beschreibungen der Bräuche des sarmatischen Volkes fügte er eine große Handvoll spezifischer Informationen über die Ostsee / ... das Meer krümmt sich dann und erzeugt eine Lücke entlang seiner langen Küste ... "und die Weichsel, die er stellte sich zwischen Sarmatien und Dacia.

8. Die Sitten, Kriege und Politik der Hunnen wurden im 5. Jahrhundert von PRISKOS von PANION beschrieben - einem Historiker, der 448 nahm an dem Gesandten des Herrschers der Hunnen - Attila - teil. Dort / dem heutigen Ungarn, Budapest / kam er wohl mit den SLOWENEN in Kontakt. Eine der Episoden seiner Arbeit / "Historia" / erzählte davon, in der er erwähnte, dass er mit einem Getränk namens "Medos" / wahrscheinlich slawischem Honig / verwöhnt wurde. Er erwähnte auch aus einem Baumstamm geschnitzte Boote / charakteristisch für die Slawen dieser Zeit /, mit denen er die umliegenden Flüsse überquerte.

9. Unter dem Namen SKLAWINOWIE treten erstmals die Slawen bei CEZARIUS von Najzenz / IV w. / auf.

10. Der Name SKLAWINOWIE wurde auch von PROCOPIUS von CEZAREA verwendet, einem Rechtsanwalt, der zur Zeit des Kaisers Justinian lebte. In der Arbeit "Geschichte der Kriege" / Justyniana z Persami, Wandalami i Gotami /. Bei der Erwähnung der HUNA und ANTÓW gab er ziemlich umfangreiche Informationen über die Slawen, die er kannte, weil sie den Byzantinern Ärger bereiteten, auf die Grenzen des Reiches drängten und sie mit Grenzkämpfen störten. Er erwähnte auch die GOTÓW-Stämme aus Skandinavien.

11.Die Goten schrieben über das Germanische: Tacyt / Gothones /, Pliniusz / Gutones / oder Ptolemeusz / Gythones /, aber das umfassendste Bild davon lieferte KASJODOR / VIw. / - Römischer Gelehrter, Autor des Werkes "Über den Ursprung und die Taten der Goten". "Gethica" / "Die Goten kamen aus dem Schoß der Insel Skandia ... sie legten auf dieser Seite des Ozeans an, das heißt Gothiskandia ..." Die Gepiden wählten die von den Untiefen des Viskli . umgebene Insel Fluss als Wohnort. Diese Insel wurde in ihrer Muttersprache Gepidos genannt.“ Demnach kamen die Goten und Gepiden aus Skandinavien (1 Historiker identifizieren Gepidos mit dem Elbinger Hochland, bleiben viele Generationen in Polen und wandern im Laufe der Zeit in Richtung Südosten.

12. Jordan lieferte auch einige Informationen über die Slawen, mit denen er die Wenden identifizierte, die in großer Zahl an der Weichselquelle und näher am Meer wohnten / Indivariowie-Vindivariowie /, und wertvolle Informationen über die gemeinsame Herkunft von VENETES , ANTES und SKLAVENS sowie einige Informationen über die Gebräuche dieser Völker. Er erwähnte auch, dass die nordöstlichen Küsten der Ostsee / östlich von Widiwaria / von ESTÓW besetzt waren.

Erwähnungen über die für uns interessanten Bereiche wurden auch in die kartografischen Materialien aufgenommen.

Eines der ersten Dokumente dieser Art war eine von AGRYPPA im Jahr 12 v. Die Regionen Polens wurden nicht wegen ihrer Eroberungen, sondern wegen eines der größten wirtschaftlichen Unterfangen der Antike - dem Bernsteinhandel - in diese Propaganda-"Reklametafel" aufgenommen. Auf der Karte erschien das Gebiet der Ostseeküste und die Bernsteinroute entlang der Weichsel, die laut Agrippa die Grenze zwischen Germanien und Dakien war.

Ein weiteres kartographisches Werk wurde gemacht / früher in diesem Werk erwähnt / Klaudiusz PTOLEMEUSZ / 90-168 /, der polnisches Land in zwei Bereiche einteilte: Germanien und europäische Sarmation.

Eine der ältesten / II-IV Jahrhundert? / erhaltene alte Karten Es gibt TABULA PEUTINGERIANA, auf der die Namen VENADI SARMATAE / in Bezug auf die Venezianer / und LUGIONES SARMATAE / Lugiów / in den Kreisen der Historiker, die glauben, dass dieser Ort mit den Siedlungsbewegungen der Slawen im Süden, andere Völker ... all diese Annahmen bleiben im Bereich des Rätselratens.



Konieczność docierania do nowych źródeł historycznych lehickich, polskich i zagranicznych – część 1.


Ważniejszych 17 - tu władców starożytnej wielkiej dynastii sarmacko-lehickiej z pocztu 93 władców tego okresu

Polska.