Do.ac.dzaiazaz
REBUS

           Jeśli człowiek znajdzie się w sytuacji, której nie rozumie ZUPEŁNIE np.: wszystko co widzi wokoło siebie jest niezrozumiałe i nie interpretowalne, to, gdy złapie jakikolwiek element rozpoznawalny, to robi z niego problem czy cel, na którym ogniskuje całą swoją jaźń i ...wtedy nie zauważa tego, czego nie rozumie, a cały kadr widzenia wypełnia mu tylko element „do rozwiązania” (,który, jak uważa, że go rozwiąże, że sobie z nim poradzi.)
  W ten sposób dzieci aż do późnej starości starają się zrozumieć otoczenie.
Dlatego nie pamiętają dzieciństwa, bo go nie asocjują, a wśród pamięci nie znajdują niezrozumiałych obrazów, nie nazwanych dziecięcym językiem majaków, z niczym nie skojarzonych scen i uczuć nie pasujących do dorosłego wzorca listy odczuwań i odruchów, i zachowań.
   Dzieciństwo patrzy na świat poprzez teleskop, ale świat jest tuż już.
Percypujesz czy jarzysz jak twój towarzysz?
Wystarczy przygotować go z ulubionymi dodatkami.
Starość patrzy natomiast na świat przez grapefruitowe okulary : różowe i gorzkie. A zdrowe dziąsła są potrzebne zawsze. Dlatego chroń swoje dziąsła i masuj. Gorące pozdrowienia ślemy dla ciebie. Życząc zdrowych dziąseł na zimno i na gorąco z abonamentem możesz więcej. Gumowa lala męska ? A czy sprawdziłaś, czy ma wentylek? Pomyśl o nicości. Kieruj się zyskiem. A może lubisz coś innego?
Pora powiedzieć matkom, dlaczego umarły ich córki. Trudno zaufać nurkowi, bo się nie uśmiecha. Lekarz odchodzi od łóżka pacjentów. Pacjenci odchodzą od zmysłów.
Lekarz nie uśmiecha się, chociaż tlen wsysa bez rury. Tak zmysłowo cię otacza i dlatego, gdy raz spróbujesz, będziesz wciąż wracał do tego smaku. Jest tylko jeden tak głęboki smak. Spokojnie, ma pan wszystko pod kontrolą, bo Pan kontroluje czas i dwa czasy i pół czasu. Dzwoni telefon.
- Już łączę. Dzwoni Hombre.
- Praca w pojedynkę nie służy mi jednak. – Mówi Rico. Rico ma problem. Głupia sprawa. Nie wyśle swoich ludzi by zabić rodzinę da Esvas, spalić ich domostwa, zniszczyć i wypalić do gleby wszystko.
Wcześniej nie wiedział, że chodzi o Carolinę, a może było mu to obojętne. Nie był też chłopcem do wynajęcia. Śmierć synów targnęła nim wstecz i skaleczyła, lecz mogła być jedynie pretekstem dla zniszczenia da Esvas. A tu cyk, i lama pokazała mu język plując na jego los.
- Jak tam Manolito? - Spytał głos Hombre przez siteczko słuchawki. Rico milczał chwilę, w końcu rzekł lakonicznie.
- Żyje i przeżyje. - Słychać było jakieś trzaski.
- Rico, dowiedzieliśmy się, że to Amarilla namówiła twoich synów. Teraz uważaj: Twoja córka to też jej dzieło. W odwecie dla Esvas. Prowokuje po chińsku.
- Skąd wieści? – Spytał głupio Rico i zaraz pożałował niedowiarstwa. Głupio tak do Hombre mówić. Chinka Amarilla urodziła się w indiańskiej rodzinie i była już od urodzenia Chinką. Miała skośne oczy i trójkątny przekrój włosa, pasujący pewnie do stożkowych kapeluszy jej rasy. Dwa przednie siekacze wystające upodabniały ją do karykatur Chinczyków z kreskówek lat trzydziestych. Nawet okulary nosiła okrągłe obrysowane zdziwionymi, cieniutkimi, wyrysowanymi depilacjami brwi. Nie wiadomo skąd się taka urodziła, może jej ojcem był chiński marynarz a może była indiańskim wybrykiem natury. Długa a raczej wysoka i chuda jak tyczka o muskularnych ramionach, na których praca od dziecka wybiła piętno tragarza w postaci szram i znaków jakie mają wszyscy nosiciele skrzyń i pasów jucznych. Życie skazało ją na dobrobyt więc pięła się po drabinie kariery połykając pomniejsze ryby i rekinki wraz z ich organizacjami i wpływami.
- Mamy video z Amarillą. Dostała zlecenie z koncernu Nim, no.... a teraz rozgrywa własna grę. Tiago zawiadomiony.
- Będziecie jutro? – Z nadzieją w głosie spytał Rico, bo wreszcie powiał ożywczy wiatr.
- Jadę do ciebie. - Powiedziała słuchawka. Rico położył telefon i myślał. Nie odwoła akcji tylko zwróci się przeciwko Amarilli. A tu wystarczy jeden helikopter i dwie godziny lotu. Miał już dość tej wściekłej baby i jej maniackich rozgrywek. Babsztylowi nie dość. Ma linię narkotykową i jeszcze porywa tłuściochów dla okupu. Pracują dla niej setki ludzi, i Rico nigdy nie wtrącał się do jej rewiru. Kto naprawdę zmiażdżył ciało ich córki ? I kto faktycznie zabił ją łamiąc kark? Na pewno nie Carolina.















           Wszedł Hombre. Rico spojrzał nań krótko, tak jakby nic się nie stało. Rico zobaczył w Hombre w tej jednej chwili więcej niż chciał. I nie było w jego spojrzeniu żadnego błysku, i wiedział już, że mózg Hombre powziął decyzję i Hombre tnie ścieżkę. Zawiadomili Tiago i pojechali spotkać się z nim przy helikopterze. Był już na miejscu i siedział koło pilota. Dwóch ludzi z tyłu. Hombre i Rico zajęli swoje miejsca. Lecieli i noc okleiła ich nieprzenikliwą gęstością.

Wylądowali na dachu płaskiego olbrzymiego, lecz niskiego budynku. Poszli do wieżyczki windy zostawiając swą broń ludziom Chinki. Zjechali. Rico zapalił cygaro. Szli wolno korytarzem prowadzeni przez straże. Milczeli. Przejęli ich inni uzbrojeni po zęby. Szli znowu korytarzem. W pokoju na końcu było ciemno nie licząc małej zielonej lampki na biurku. Amarilla nie uśmiechnęła się na powitanie. Podeszła do Rico. Była wyższa od niego i spojrzała mu głęboko w oczy.
- Nie spodziewałam się ciebie tutaj, Rico. - Była faktycznie mieszanką indiańskiej i chińskiej krwi. Miała słodki, głęboki głos, który nie znosił sprzeciwu. Podeszła potem do Tiago uśmiechając się dziwnie i do Hombre, gdzie specjalnie spoważniała. Patrzyła mu długo w oczy. Hombre nie spuścił spojrzenia aż zirytowana zawróciła w kierunku Rico.
- Więc? Co teraz Rico? Po co przyjechałeś?
      Rico westchnął ciężko.
- Jakie zadanie ma Treser? - Wyrzucił z siebie.
- Czy dostaniemy kawę? - Spytał nagle Hombre. Amarilla machnęła ręką aby przynieśli kawę.
- To samo, co ty, Rico. - Powiedziała. Rico skrzywił się i usiadł w fotelu. Cygaro wisiało jakby nagle straciło smak.
- Widzę, że mnie się tu obraża. - Stwierdził cynicznie Rico. Chinka stanęła na wprost niego i rzuciła krótko.
- Córka Da Esvas żyje jeszcze?
     Rico wypuścił jej dym w nos. Babsztyl się wściekł i próbowała dać jakiś znak ręką, ale Tiago obciął jej ramię swoją plastikową batutą wyciągniętą zza kołnierzyka. Było w tym coś kiczowatego i nierealnego, i wszystkich zdziwiła szybkość Tiago. Babsztyl upadł a Hombre nadepnął jej na grdykę miażdżąc gardło. Tiago zabił w tym czasie strażników. Hombre zabił tego, który zjawił się z kawą. Chinka martwa a Rico ciągle trzymał w ręce jej żywe, obcięte ramię.
- Co teraz? - Spytał. Hombre spojrzał na Tiago. Podeszli do biurka i przetrząsali papiery. Znaleźli kwit na glicerynę i notatki z adresem. Hombre położył nagle zdjęcie przed nosem Rico. Byli tam dwaj całkiem żywi synowie Rica, jeszcze z torsami. Rico wstał i złapał Chinkę za włosy. Nożykiem do listów z biurka naciął skórę trupa i ściągnął skalp. Niedbale schował go do kieszeni marynarki upychając włosy. Kopnął rękę i zadzwonił po chłopaków w helikopterze by oczyścili drogę. Starał się nie pobrudzić klapki telefonu.













:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS074