FILM 1. WOJSKOWY URLOP W ZATOCE

Europa dawała dystans do samego siebie. El Micho dał mi ten adres. To jego stare mieszkanie. Zamknięte od lat. Notariusz dał mi klucz i powiadomił administratora, że przyjdę. Wszystko było w porządku, i okna odnowione. Kiedy poszedł zajrzałem do ostatniego pokoju, Nikt tu nie miał dostępu. Było brudno i ciemno a podłoga chrupała trupkami rozgniatanych much. Szafa stała przy ścianie. Odsunąłem ją i rozdarłem tapetę. W ścianie wmurowane były okrągłe pudełka z filmami. Wydłubałem je . Było ich kilka. Oczyściłem pokój z kurzu. Zamówiłem scampi i zimne napoje. Pochłonąłem kilka kęsów w jednaj chwili i popiłem szklaną białego. Filmy były pełne prawdziwych historii dokumentalnych. EL Micho nakazał abym się tym zaopiekował.
Wiedziałem, co na nich jest. Są okrutne prawdą o succubach.

 Wysokie ostrołuki katedry. Na nich rozetki i pąki przedłużone gałązką wysmuklającą się w półwałek schodzący aż do cokołu, bez wybrzuszeń i skręceń. Po murarsku. Najwyższym stopniem murarskim nie był wtedy majster lecz Polier. Rodzaj mistrza nad mistrze. A jego nadirem, przeciwbiegunem był Schlitzohr. Rzemieślnicy nosili swoiste dla każdego cechu kolczyki w uchu, a złego i nieuczciwego rzemieślnika karano zerwaniem kolczyka i rozerwaniem przy okazji kawałka ucha. Pozostawała blizna czyli szlic. Łuki katedry łączyły się pod rozetką skrywającą najważniejszy kamień, zwornik. Zwornik blokował łuki nadając całej konstrukcji potrzebny, spływający rozkład sił, które jak wiadomo przenoszą się wzdłuż prętów i stabilizują wzajem całą konstrukcję nawet wtedy, gdyby coś nią na boki poruszało. W późniejszym okresie łuki budowano tak, że zwornik stawał się pozornie zbędny, a raczej zastępowany był przez koronkę lub pierścień kilku mniejszych kamieni blokujących się wzajem w pierścieniu koliście i dociskanych zewnętrznie przez końcówki łuków wraz z przyporami. Zasada zwornika nie zmienia się tu nadal, choć wydaje się, że najważniejszy kamień zastąpiono tu powietrzem-kamień . A co się działo piętro wyżej? Tu po posadzce kamiennej chodzili i stukali laskami ludzie nie wiedzący tego, że trafienie i wybicie zwornika spowodowałoby zawalenie się przynajmniej części kolumnady. Pamiętajmy przy tym, że z powodu ciężaru cegieł starano się zrobić strop jak najlżejszym , więc siłą rzeczy musiał być najcieńszy w miejscach, gdzie pod spodem kwitły kamienne rozety, gdzie schodziły się ramiona kolumn. Tam też posadzka miała grubość tylko i wyłącznie taką, jak kamień zwornik.
Gdy było tam powietrze otoczone pierścieniem, Polier kładł w tym miejscu po prostu płytkę posadzki i już. Był mistrzem nad mistrze. Pamiętajmy, że nikt nie robił żadnych obliczeń statycznych. Architekt rysował bryłę budowli, a reszta należała do murarzy. Gdyby ktoś stuknął tam laską. mógłby przez tak powstały otwór oglądać światy niższe. Wysokie ostrołuki katedry a my przechodzimy pod nimi. Nie myślimy, że kilkadziesiąt kamieni trzyma całą budowlę w równowadze statycznej. A miliony i tysiące okruchów wapiennej zaprawy skleja tylko jej skórę. Tysiące cegieł i kamiennych bloków. Katedra gliniana i wypalona kamień po kamieniu tętni rytmem swych ceglanych pamięci i drga w zwornikach mrowieniem wieków i głosami murarzy.
Przechodzimy obserwując malowane postacie na freskach i witraże okien żyjące kolorami a nie widzimy istotnej siły równowagi sprawującej tu swą moc. Jesteśmy powierzchowni jak te freski i dla kolorowych plamek tracimy głowę. Boimy się potęgi murów i ich chłodu. Przeczuwamy wszystkie zdarzenia, które skrył ten mur ale nie przyznamy się do tego na głos za żadne skarby świata. Jesteśmy workami wodnymi, miękkimi i przemijającymi jak bańka mydlana w obrazach symbolistów. Zwykłe vanity a obok koziorożec i kwiat trzymany dziewiczymi palcami patrzącej w bok na parzące się barany i depczącej jedną stopą księgę. Nie wiemy, ile kamieni buduje katedrę. Rozumiemy stopami w butach posadzki, nawet, gdy w niektórych miejscach zapisane są nieczytelnymi znakami. Boimy stąpać się po nich boso. Wiemy, że woda święcona w marmurowej misie w ścianie przy wejściu ma kolor kamieni. Przesiąkła nimi, a nawet zdaje się być nieodłącznym mlekiem tej opoki kamiennej i źródłem dla moczenia palców lubieżnych dotykających mokrością w następnym momencie, czół, w geście pokornym. Żyjemy więc a ona stoi i drga. Pamięta wszystkie życia, które do niej weszły. Dlatego jest katedrą. Ludzie przychodzą tutaj pozbierać swoje myśli.
Nad nimi kupa kamieni i geniusz sił otwierają swą gębę. Za nic nie wejdziemy do kościoła boso!

















  Wyjąłem z szafy projektor, walczyłem z nim jakiś czas zanim uruchomiłem i wyczyściłem go w miarę. Skrzypiąc terkotał podając celuloid na migacz.
Zobaczyłem marynarza czy raczej lotnika, który stacjonował na Pianosie, małej włoskiej wysepce, w czasie drugiej wojny światowej. Dostał swój amerykański urlop i przyjechał tutaj nad małą zatoczkę. Kamera pokazała to, co filmował dla swoich bliskich w Ameryce. Głupie miny do kamery, wygłupy z napinaniem muskułów , otaczający las i zatokę. Położył kamerę w piasku aby siebie sfilmować, jak kąpie się w wodzie, pochlapał się trochę ale zaraz wrócił. Jeszcze raz omiatał powolnym ruchem kamery zatokę, gdy dość daleko na wodzie dostrzegł kilka małych, ciemnych figurek do pasa zanurzonych w wodzie.
To jednak wydało mu się dziwne, gdyż w tamtym miejscu woda musiała mieć ze trzy metry głębokości. Tkwiły one niezależne od ruch fal. I nieludzkie było to, że tkwiły nie podnosząc się ani falując wraz z wodą. Postawił kamerę znowu na plaży i podbiegł nad sam brzeg machając rękami do nich. Coś wołał. Biegał jak pies na linii wody , to w lewo to w prawo, gestykulując żywo i łapiąc się za głowę. Przecież był lotnikiem, trzeźwo myślącym i umiejącym ocenić w sekundę sytuację. Nie raz zetknął się z niebezpieczeństwem, techniką, śmiercią. Postacie były bez twarzy a może było zbyt daleko aby kamera wyłapała szczegóły tych fantomów. Jedna postać pomachała do żołnierza. Stanął i wpatrywał się nie wierząc własnym oczom. Kamera pracowała.
Wszedł w końcu do wody i zaczął iść w ich kierunku coraz dalej i dalej. Kamera pokazała jak unosi się na falach i jak nieruchome przy nim są te fantomy. W końcu było widać, że z trudem wychyla tylko samą głowę. Płynie w ich kierunku. Figurki maleją i nikną razem z żołnierzem. Pojawiają się jeszcze raz. Same. Kamera pracuje jeszcze pół godziny pokazując fale na pustej zatoczce i zmieniający się cień przy ubraniu żołnierza, który wszedł do wody i poszedł z nimi na zawsze. W pudełku była notatka, że żołnierza uważa się za zaginionego. Rodzina nigdy nie zobaczyła tego filmu. Film nie posiadał sklejeń ani manipulacji retuszu ręcznego. Czas, pora i nakręcenie zdarzeń nie mogło być zamanipulowane. El Micho miał te filmy. Archiwum wojskowe U.S. Army. Teraz ja musiałem dać sobie radę z tym wszystkim.















>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS020