توزیع ، پردازش و ذخیره یون های منیزیم در بدن انسان:

در بدن انسان با وزن 70 کیلوگرم حدود 24 گرم منیزیم وجود دارد (این مقدار بسته به منبع آن بین 20 گرم تا 35 گرم متغیر است). حدود 60٪ از این مقدار در استخوان ، 29٪ در ماهیچه ها ، 10٪ در سایر بافتهای نرم و تنها 1٪ در مایعات داخل سلول است. در ارگانیسم های سالمندان (بیش از 60 سال) ، میزان منیزیم به 60 تا 80٪ از محتوای بافت های کودکان کاهش می یابد.
بیشترین مقدار منیزیم شامل بافتهایی با بیشترین شدت فرآیندهای متابولیکی مانند مغز ، عضلات (حدود 9.5 میلی مول در کیلوگرم) ، قلب (حدود 16.5 میلیمول در کیلوگرم) ، کبد و متاسفانه بافت سرطانی (حدود 8 میلی مول در کیلوگرم) است. . گلبولهای قرمز حاوی سه برابر بیشتر منیزیم (2.4-2.9 میلی مول در لیتر) از پلاسما (6 / 0-6 / 0 میلی مول در لیتر) است. اکثر فرآیندهای فیزیولوژیکی وابسته به منیزیم با حضور شکل یونیزه شده از عنصر درون سلولی تعیین می شود.
با توجه به خواص هومیوستاتیک بالای پلاسما ، منیزیم و سایر عناصر با غلظت ثابت در آن وجود دارند ، آنها همچنین با پروتئین های پلاسما و سایر ترکیبات شیمیایی تعیین کننده سطح آنها هستند ، بنابراین تعیین سطح منیزیم در پلاسما بسیار غیرقابل اطمینان است. شرایط پزشکی در بدن انسان تأثیر کمی بر روی سطح عناصر موجود در پلاسما دارد ، در حالی که آنها هموستاز عناصر درون سلولی یونیزه شده را به شدت مختل می کنند.

جذب یون های منیزیم عمدتاً در ژژونوم و ایلئوم جایی که محیط اسیدی غالب است رخ می دهد. جذب در دو مرحله انجام می شود:
• از طریق حمل و نقل غیرفعال ، براساس پدیده شیب الکتروشیمیایی ؛
• انتشار تسهیل شده توسط پروتئین حامل TRPM6 (گیرنده گذرا پتانسیل ملاستاتین) واقع در سلولهای اپیتلیال روده.
جذب منیزیم موازی با جذب آب است. این فرآیند زمانی طولانی تر است که کارآمدتر باشد. میزان جذب به میزان یونیزاسیون عنصر ، تعادل رژیم غذایی و هموستاز هورمونی وابسته است. جذب منیزیم در یک محیط اسیدی سریعتر است ، با رژیم غذایی سرشار از پروتئین های حیوانی ، چربی های اشباع نشده ، ویتامین B6 ، سدیم ، لاکتوز ، ویتامین D ، با ترشح مناسب انسولین و هورمون پاراتیروئید به خون. به نوبه خود ، جذب منیزیم توسط: قلیایی محیط ، برخی پروتئین ها ، بعضی از چربی ها ، اسیدهای چرب اشباع شده تشکیل دهنده ترکیبات نامحلول با منیزیم ، فیبرهای غذایی ، اسید فیتیک موجود در غلات ، اسید اگزالیک است که در بسیاری از گیاهان (ریواس ، اسفناج ، ترشک) یافت می شود. کلسیم (از این رو لبنیات همزمان) ، الکل ، فلوراید و فسفاتها. لازم به یادآوری است که برخی داروها همچنین مانع جذب منیزیم می شوند.
منیزیم به طور کلی عنصری است که جذب آن دشوار است. محاسبه شده است که فقط حدود 30٪ منیزیم مصرفی روزانه انسان جذب می شود (که از این میزان 10٪ در مکانیسم انتشار منفعل). بقیه به طرق مختلف اخراج می شوند. انواع بیماری های روده ای از پرولیفراتیو تا خود ایمنی تأثیر مستقیمی در این فرآیند دارند.
پایداری سطح منیزیم در بافتها نه تنها جذب روده کارآمد و دست نخورده را تعیین می کند ، بلکه میزان جذب مجدد صحیح عنصر در قسمت صعودی نفرون را نیز تعیین می کند.

منیزیم یک یون عمدتا درون سلول است. بیش از نیمی از منیزیم در استخوان ها یافت می شود ، حدوداً یک چهارم در ماهیچه ها وجود دارد و حدوداً یک چهارم در کل بدن توزیع می شود ، عمدتا در سیستم عصبی و اندامهایی که فعالیت متابولیکی بالایی دارند مانند کبد ، دستگاه گوارش ، کلیه ها ، غدد درون ریز. احتمالاً ذخیره منیزیم در درجه اول در استخوانها قرار دارد.
در حال حاضر ، با این حال ، ما اطلاعات کمی در مورد مکانیسم های انتقال منیزیم به داخل سلول و حفظ افزایش غلظت این عنصر درون سلولی داریم. با این حال ، ما می دانیم که جذب منیزیم عمدتا ناشی از انتشار آسان است و به بسیاری از فرآیندهای متابولیک و هورمونی بدن بستگی دارد.
مشخص شده است که ویتامین های B6 و D و همچنین انسولین قادر به افزایش محتوای منیزیم داخل سلولی هستند ، جایی که آدرنالین یا کورتیزول کاملاً برعکس کار می کنند.
دفع
ارگان اصلی که منیزیم را از بدن ما خارج می کند کلیه ها هستند. مقادیر کمی از این عنصر نیز از طریق روده ها و همچنین با عرق دفع می شود. کلیه ها مسئول غلظت مناسب منیزیم در فضای خارج سلول هستند.
http://www.e-manus.pl/