Nadmi
- Kraj:Polska
- : Język.:deutsch
- : Utworzony.: 06-10-15
- : Ostatnie Logowanie.: 11-04-25
: Profil użytkownika:
Nadmi : ogłoszenia.
Czy Napoleon miał sterowce, które mogły przewozić 3000 uzbrojonych ludzi każdy?
: Opis.: Czy Napoleon miał sterowce, które mogły przewozić 3000 uzbrojonych ludzi każdy? W czasie rewolucji francuskiej faktyczna propozycja Francuza imieniem Thilorier, określanego mianem fizyka, wywołała sporne zaniepokojenie, gdy pojawiła się w listopadzie 1797 roku. Zaproponował on skonstruowanie ogromnego balonu, aby wznieść i przetransportować armię do serca Anglii. Plan Thiloriera był nadal przedmiotem dyskusji w 1803 roku, kiedy na ten temat napisano sonet zatytułowany: "O planie inwazji M. Thiloriera przez ludzi z balonów powietrznych, niosących po 3000 uzbrojonych ludzi" Zdjęcia powyżej: "La Thiloriere ou descente pl Angleterre projet d'une Montgolfiere zdolny d'enlever 3000 hommes et qui ne coutera que 300.000 franków”; przez Barges, Argaud de. Graveur, 1802. „Wzniosły wynalazek, latanie balonem w Europie, 1783–1820”, Michael R. Lynn, 2010 (strona 99), fire_cannot_kill_a_dragon
: Data Publikacji.: 01-04-25
CHAPTER V: HOW TO BUILD A FLYING SAUCER
: Opis.: CHAPTER V: HOW TO BUILD A FLYING SAUCER Author’s Disclaimer In consideration of the author’s sale, and of the reader’s purchase or reading of this book, the purchaser or reader is hearby deemed to understand and agree to the following: That she or he assumes all physical risks of any harm to anyone, attendant to the constructing, testing, flying, or attempting to fly, a flying saucer constructed as herein suggested that the author assumes no liability whatsoever, either civil or criminal, as to these suggested plans or the theories contained herein, and is hereby released from any and all liability or claim, or allegation of liability that the purchaser or reader, who is presumed to be an ordinary, reasonable and prudent person, with control over his or her decisions and actions, is urged to respect the obvious and inherent dangers of electricity, the force of gravity, and flight, and to become familiar with pertinent F.A.A. regulations and applicable state and federal laws, if any, and hereby assumes complete responsibility for all such particulars It is hereby agreed and understood that these plans are hypothetical, provided only for the purpose of the investigation and understanding of flying saucer theory, flight and construction, and that the author gives no warranty, either express or implied, that a flying saucer constructed according to these plans will work or be safe to the operator or others A. GENERAL CONSIDERATIONS First, it is recommended that a flying model be built and tested before proceeding further, as it would be very disappointing to build an elaborate saucer which doesn’t work. The fundamental principle is simple: to electromagnetically synthesize momentum, employing a high voltage D.C. brush discharge, in the direction of desired acceleration, to draw in and cause the exchange of ether carriers, which also brings in the tubes of electrical force, and to cause the tubes to dissolve in the conductors of the ship, which imparts momentum to the conductors, at 90 degrees to the electric current and magnetic inductance. In order to facilitate the dissolution of the tubes of force, an alternating current of sufficiently high frequency is utilized on the opposite end of the ship, to compress and block the ether carriers and tubes of force, so that they cannot pass out the rear, and are thereby forced to dissolve to impart momentum in the opposite direction. The hull should be accelerated, creating electromagnetic momentum in the desired direction almost instantaneously. A Tesla coil is used to create a negative D.C. brush discharge on one electrode, and another Tesla coil is used on the opposite electrode, to create an A.C. high frequency, which compresses the ether carriers and tubes of force, and blocks their passage. These two electrodes comprise a “p2”—two different primaries—one—the D.C. brush— which draws in the tubes of force, and the other—the A.C. current—which blocks the ether carriers and forces the tubes of force to dissolve. The D.C. brush produces “negative (“hairy”) corona”, and the high frequency A.C. produces “positive (“cloudy”) corona”. It is believed that this system not only creates instant momentum in the direction of the D.C. brush, but eliminates the problem of inertia in the direction of the A.C. high frequency current, so that the rate of acceleration is virtually unlimited, and the destructive effect of acceleration is eliminated, since all parts of the ship and its contents accelerate at the same rate, without inertia. This also applies to instant turns, in which the force of acceleration acts on all parts of the ship and its contents, to re-orient the force of momentum on each atom and molecule, in the new direction, eliminating centrifugal force. The kind of ship shown by these plans however, is of what I call the “linear type”, which turns in a curving path, rather than in sharp angles, because this type of ship is easier to construct and control. In order to properly control the currents from the Tesla coils, specially designed switches, relays, capacitors, dielectrics, inductors and conductors are required. In these hypothetical plans, I provide my own design, which could conceivably be built by a skilled home craftsman. I also describe what I believe to be a control system which will be practical, reliable, and easy to construct, probably similar to what Tesla used on his “Flivver” machine, his manned, electro-propulsive ship of the earliest type. 1. SIZE AND SHAPE Since this ship is to be of the simplest type, it is no larger than required for one or two people. It is designed to be as small as possible, yet to have the necessary equipment and space for comfort. The general shape of the craft can be described as an oblate spheroid, the shape of a moving “point charge” system. The first manned ship built by Tesla was described as the approximate size and shape of a “gas stove”, which would be a sort of long, rectangular box on legs. The legs were presumably stand-off insulators so the craft could get off the ground. I assume that it was of the linear type, with Tesla crouched inside, perhaps on some sort of support, which allowed his hands to be free for the controls, with his head pointed toward a small window at one end. Electromagnets on the “front”, with switching and polarity provisions to divert the brush to the right or left, would allow for complete control, with the ‘buoyancy’ control determining altitude. The bottom and rear would be activated by the high frequency A.C. blocking current. If Tesla wanted to turn right, he would use the electromagnets to divert the brush so that the right corner was pulled, as the air pressure would cause the ship to swing around in a circular turn. To go down, all he had to do was to diminish the current to the top brush. Since the most efficient application of electrical energy is desired, to conserve energy and to transmit the respective propulsive force effectively, with the least expenditure of energy, it is recommended to use rounded surfaces, similar to the design of electrostatic generators, the design of corona rings, or the design used by Tesla in his Wardenclyffe Tower electrodes—rather than sharp points, shapes, or edges—which tend to cause “point discharge”, the wasteful and uncoordinated leakage of electric charges into space in a manner which is unproductive. Since the primary function is to get the ship off the ground and to remain stable while hovering, the upper surface area is generally a horizontal surface, but is spheroidally curved and somewhat symmetrical. I call the electrode from which a brush discharge is emitted at the center top of the ship, the “buoyancy electrode”. This electrode is used at almost all times during flight, in addition to an electrode which may be activated at the front of the ship, to cause horizontal acceleration and to turn the ship. Apparently, the ship will not work without the high frequency A.C. blocking and compressing current to the rear and on the bottom, otherwise, anything with a D.C. brush discharge would take off and fly away at fantastic speed. There is always an “equal and opposite” reaction. In order for there to be a “reaction”, there must be a “disturbance to the equilibrium”. As the ether carriers continue to exchange, bringing in the tubes of force, there is nothing to prevent them from passing out the other end of the ship, so that there would be no “reaction”, and the ship would acquire no momentum. As Tesla said, the A.C. current (at the rear and bottom of the ship), when of “sufficiently high frequency”, will draw ether carriers and tubes of force to itself, until they are so compressed that no further action will occur. This is apparently intended to “block” the field of gravity and to block inertia - like Dr. Cavour’s ‘door’, painted with “Cavourite - and to force the tubes of force in the ship’s forward conductors to dissolve, so that momentum is imparted to the conductors (and the ship to which they are attached), as J. J. Thomson said. 2. POWER SYSTEM One of Tesla’s patents, Method for Signaling, Patent No. 723,188, which has the two primaries marked as “p1 “and “p2”—possibly the origin of the title “p2” given to the 1935-38 New Mexico project run by von Braun—shows an oscillator system having two separate pancake-coils, tuned differently, running off a common rotary spark gap and dynamo. A copy of a drawing from that patent follows: If one coil is tuned to one quarter wavelength, and the other to a full wavelength, they would comprise a D.C. brush circuit and a high frequency A.C. circuit, respectively. The A.C. circuit could be run at all times on the bottom and rear, with the brush being activated at the top to lift off, and to the front to go forward or turn. I can’t recommend a better prime mover than the Tesla turbine, because of its compactness, light weight, and efficiency. Below are excerpts from Tesla’s Turbine patent #1,061,206 and related Valvular Conduit patent #1,329,559. Two conduits supply air and gas, respectively, to the firing chamber (second turbine): The second edition of Free Energy Surprise, when issued, will include my complete set of plans, redesigned, to be constructed using basic machine tools for the home builder. The turbine shown will produce at least 30 break horsepower and operate at about 30,000 rpm., and should weigh no more than ten pounds, including the valvular conduits and firing chamber. The firing chamber has a glow plug (the kind used in model airplane engines), and fires in a “reverberatory” way (the explosions come in rapid succession), producing a continuous supply of expanding hot gases, which enter the turbine on its outer edge as shown, and spiral between the disks toward the vents which are near the center shaft. I have routed the exhaust out one side of the turbine, through a single exhaust vent, rather than out both sides as Tesla did, to diminish turbulence, and to free one side of the turbine for the bearing mount and connection to the gearbox and mounting plate. The exploding gases will not blow back through the valvular conduit, which was Tesla’s valve system having no moving parts, and will continue to move into the turbine inlet vent, as the combustion chamber continues to produce the pressurized gases. Judging from the fact that the turbine will produce 30 hp on 125 lbs. steam, it should produce more horsepower on propane or gasoline, and should be adequate. For the generator, I recommend a heavy duty high amperage automotive alternator, such as the type used on heavy equipment, or a high output, lightweight alternator designed for power generators, normally having an engine of about 30 hp. It will be necessary to use step-down gearing to reduce the speed of the turbine, so that, at the optimum (most efficient) operating rpm of the turbine (about 25,000 rpm), it will be stepped down to the optimum operating rpm recommended for the alternator. For example, if the alternator is to run at 1,200 rpm., and the turbine at 25,000 rpm., the gearing would have to function at a 20:1 ratio. A battery will also be required to supply the appropriate exciter voltage, and to store electrical energy for appliances and other necessary on-demand current. Only herringbone gears should be used in the gearbox. By using an unrectified A.C. current from the alternator, it should be possible to route it directly into the high voltage transformer, with a variac to regulate it. For example, if the alternator produces three cycles per revolution, at 1,200 rpm., it would produce the approximate 60 cycle current for the high voltage transformer. The high voltage transformer(s) should be capable of producing a high amperage output commensurate to the horsepower of the turbine. A neon light transformer, producing .030 amps at 15 kv., would amount to only 450 watts in the secondary, for a generator which could produce 45 kw or more. To be on the safe side, you should use transformers for each pancake module which have high voltage ratings of at least 5 kw in their secondaries (totalling almost 50% of the alternator’s capacity). I can’t imagine that this system would be inadequate. This would be enough power to run about 50 Tesla coils of the powerful types which I have run off the neon light transformers. 3. HIGH VOLTAGE D.C. BRUSH DISCHARGE The high voltage D.C. brush discharge allows equal exchange of the electric and magnetic tubes of force in opposite directions. The Tesla coil is tuned to one-quarter wavelength, emitting negative pulses which are so rapid that the current continues to flow in the secondary, during current reversals in the primary. This steady D.C, “pseudo-electrostatic” brush discharge has a greater effect on the independent ether carriers, and ‘rarifies’ them, exerting an elastic, pulling force in the space in front of the ship. This induces the rapid exchange of the ether carriers through the front of the ship, and draws the tubes of force into the conductor. In the D.C., secondary conductor, the tubes of force have nowhere to go, and are forced to dissolve, as new tubes of force continue to be brought in. This imparts momentum to the conductor, which must be firmly attached to the ship. The thing which makes the tuned Tesla coil the ideal contrivance for this purpose, is the fact tat the principles of high frequency inductance make it possible to create very high D.C. potentials, using a relatively small coil, which may be placed flat against the walls of the ship, powered by a compact alternator. This eliminates the need for the large and cumbersome parts of an electrostatic generator, which would produce only a fraction of the amperage of the Tesla coil, and a greatly diminished exchange of the ether carriers and influx of tubes of force. It has also been shown that a D.C. pulse produces a greater effect in Hall effect pumping than a steady D.C. current.25 The negative D.C. pulse discharges will leave the inside of a closed hollow conductive vessel—such as a saucer is—and appear on its outer surface, as Michael Faraday discovered, which conveniently protects the pilot, crew and internal contents of the saucer from the effects of electrostatic charges. 4. HIGH VOLTAGE, HIGH FREQUENCY A.C. CURRENT The high frequency current, required to block the exchange of ether carriers and passage of the tubes of force through the rear of the ship, behaves with a “skin effect”, which means it travels over the surface atoms (the “skin”), rather than through the internal mass of the conductor, as well as the skin of other solid conductive bodies. This phenomenon also provides some convenient protection for crew members from the effects of this type current. Aside from the phenomenon of the skin effect of high frequency alternating current, internal circuits must be highly insulated and shielded where necessary, with care given to shielding of the pilot (and crew or passenger) from possible high voltage radiation dangers. The pancake-type coils have a higher threshold for arcing at a given voltage than cylindrical or conical ones, which makes them best for these very high voltage applications. Care must be taken at all times, in the design of high voltage circuits, that the close proximity of conductors having high opposite potentials is avoided, and sufficiently insulated and spaced where necessary. Silicone rubber, transformer oil, Formica, and plexiglass are good insulators, and there is a dielectric paste which is excellent. There is a tendency for the air close to the conductors to become ionized, creating pathways for the current to leak and arc through space to other conductors of opposite potential, whenever within range, roughly governed by the parameters of 20 kv/cm., at sea level pressure, adjusted downward for higher altitude and correspondingly lower pressure, which requires that the space be increased for the same difference in potential. Internal high voltage corona leakage and arcing between conductors, components or contacts, can be suppressed by use of pressurized inert gas environments, increased air or gas pressures, solid, rubber, plastic, oil, or paste insulators of high dielectric strength. 25Beckman Instruments, Inc., Hall Effect Manual, Helipot Division, Fullerton, California. 5. VERTICAL ASCENT AND DESCENT Due to the tremendous superiority of the electrical attractive force over the gravitational and aerodynamic forces, it should be possible to fly a saucer with a greatly diminished electric power system, but the saucer’s control is a very sensitive matter, requiring the ability to activate the appropriate electrodes rapidly, in response to a need to change directions of movement, or to quickly correct inappropriate movements of the ship, because of its great speed and ability to “jump around” without inertial/momentive resistance. The main buoyancy coil, mounted in an area above the cabin, provides the negative brush discharge, which, when paired with the high frequency A.C. coil, beneath the cabin floor, accelerates the ship upward, as the force is balanced to maintain the saucer at a particular vertical position. The high frequency current used on the bottom of the ship on hovering, seems to be the equivalent to Dr. Cavour’s “door”, which when shut, stops the gravitational effects from forcing the ship to accelerate toward the earth. The description in 19th century physics literature, as I documented in Occult Ether Physics (especially the 2nd Edition), implies that a normal gravitating body moving relative to earth, within earth’s electric, magnetic and gravitational fields, naturally draws the tubes of force into itself, where they are dissolved to impart momentum. The downward movement of the saucer can be effected by allowing it to drop by the force of gravity, with power diminished, though it can be effected more rapidly by a reversal of the forces which accelerate it upward, but, to eliminate unnecessary complexity and danger, I don’t recommend this for a prototype. The discharge electrodes shown in these plans are of the “pancake-coil” type, which can be placed parallel to the interior walls of the ship, and will be the recipient of the momentum, which is imparted on the third axis, perpendicular to the flat side of the coil, at 90 degrees to the other two axes, which are the magnetic inductance and electric current axes. Placing the flat coils parallel to the outer walls will therefore orient the momentum perpendicular to the outer surface of the ship. 6. HORIZONTAL TRAVEL Horizontal travel is effected by a pairing, along the ship’s longitudinal axis, of the two electrodes, the D.C. brush at the front, and the high frequency A.C. current to the rear. It was believed at one time, by Heinrich Hertz25, that two systems of varying current should exert a ponderomotive force on each other due to their variations, but Tesla proved that the “ponderomotive force” is due to the respective rarefaction and compression of the ether carriers, produced by different kinds of currents (D.C, A.C, and rapidly varying electrostatic forces)26, and their effects on the ether. 25Ann. d Phys. xxxi < 1887>, p. 421; Hertz’s Electric Waves, translated by D.E. Jones, p. 29. 26Nikola Tesla, Lecture Before theA.I.E.E., Columbia College, New York ; Nikola Tesla, Lecture Before the Institution of Electrical Engineers, London . B. CONSTRUCTION OF THE HULL Due to the magnitude by which the electrical attractive force is greater than the gravitational attractive force, tremendous stress is created on the hull of a saucer, which must therefore be constructed very strongly. While a spherical shape readily lends itself to such requirements, internal structuring members and walls should be designed, constructed and positioned for maximum rigidity and strength, to prevent the possible pulling apart of, or crumpling of the hull, as this would be the supreme misfortune. Construction of entrance and exit ports and other such contrivances, should anticipate powerful stresses, since openings are generally points of weakness. It is desirable that the hull have a smooth and continuous conductive outer surface, which has little or no small diameter protuberances, and as few weak or “blank” spots in it as possible, caused by such things as windows (See “C. Simplified Drawings and Plans” below for available excellent source of technical construction literature with materials suppliers). Windows must be of strong, thick material, firmly attached. 1. POWER PLANT Since the electrical attractive force is so much greater than the gravitational attractive force, it is logical that a relatively small engine, such as the Tesla turbine, or a snowmobile or motorcycle engine, would be adequate to power an alternator of sufficient power for this size saucer. Tesla designed his tiny turbines and remarkable high frequency alternators for this purpose, and they would be preferable. An independent air intake and exhaust system, separate from the air supply for the cabin, must be provided, with careful attention to preclude the mixture of exhaust gases with the air supply for crew and pilot. Batteries may be sufficient to supply electrical power for a saucer, with a small engine used periodically to recharge the battery system, as needed. As shown below in “Special Supplementary Notation on the WW II German Flying Saucers”, construction of manned, ‘hot-rod’-type saucers or spheres, perhaps only four feet in diameter, may be feasible, possibly using automotive spark coils (perhaps similar to some of the “foo fighters” seen and photographed by allied bomber gunnery crews, in the skies of WW II Germany). The atmospheric nitrogen-oxygen combustion system invented by Tesla, for the production of electrical energy from the air, is too complex to be covered here, and there is insufficient information as to just exactly how the system was constructed and used to produce useful energy. 2. SEATING AND VISIBILITY Ultra-light, strong, fiberglass bucket seats with seat belts, are recommended. The closer the pilot’s eyes to the windshield, the smaller the windows required for visibility, with care taken to electrically insulate the pilot’s head from the ceiling. A spherical shape will provide better visibility than a ‘discus’ shape, and a wide-angle optical viewer might be provided directly downward, between a solo pilot’s legs, if desired. This type of saucer involves a restricted pilot position, but since the saucer is so fast, satisfying flights, over great distances, should be of short duration. Small video cameras such as those often used on race cars or by skiers, having wide angle lenses, might be mounted in the saucer surface, with view screens around the interior of the cabin. For a small, ‘hot-rod’ saucer as these plans describe, there are several inconveniences which must be tolerated in the name of practicality and economy. The more wealthy builder will naturally find a way to include as much luxury and high-tech controls, accessories and other facilities as he can afford or desire. 3. FLIGHT SUIT The flight suit should provide electrical and heat insulation, with ultraviolet protection for the eyes. An insulated, cold-water wet suit might work well. Since a pilot will be looking out ports which are near the hull surface, the helmet should provide extra thick electrical insulation, to prevent arcing or electric shock to the head. In general, the suit should provide U.V. radiation protection, preferably by use of a special plastic already developed for this purpose. (NOTE: It was rumored early in the program, in the ‘50s, that only women pilots were used, since the male scrotal cavity is particularly sensitive to the electrical radiation problems of the saucers.) Ironically, the kind of pull-over headgear, used by actors or pilots, often used to fake the appearances of “aliens”, might be an ideal design for a saucer pilot’s headgear, with thick layers of foam insulation in the top (representing the bulbous brain cavities often depicted on the phony aliens), and the sunglass-lens eyes covers would provide U.V. protection. C. SIMPLIFIED DRAWINGS AND PLANS The following drawings, including nomenclature, are presented in a simplified format. The details of each particular part or section, are left to the creative imagination, ingenuity and resourcefulness of the individual reader or experimenter, with the author presenting his own suggested design, predicated to provide the least possible obstacles in procurement of materials and actual construction. The skilled experimenter will also recognize that there are relatively simple methods for construction of a scientifically adequate, test scale model, and only a fool would embark on such a project without making such a test, with care taken to insure that the model is suspended by insulative string running through pullies, so that the power may not drain to ground. Such details of saucer construction as particular metals and other materials, fabrication and technology, are generally omitted from these plans, since a complete, detailed set of working drawings, with accompanying technical literature, could conceivably require ten times the length of this book. As an excellent source for materials and techniques, I recommend Andrew C. Marshall’s Composite Basics28. This book even describes honeycomb metals and other metal/plastic bonding and structural materials and techniques, etc., and provides sources for a wealth of expert home-built aircraft construction materials and literature of many kinds. Aluminum, though light, may not be the best metal, because there are so many bonding problems with the metal. I am recommending stainless steel, since the electromagnetic flux used to divert the brush discharge for turning must be able to pass through the outer shell. 28Andrew C. Marshall, Composite Basics 1. Special Supplementary Notations on The WWII German Flying Saucers: In this short summary, I will avoid suspected misinformation, or material which is unrealistically speculative. There were purportedly several inventors working in Nazi Germany on various types of flying saucers, not all of which were electro-propulsive in concept, meant to operate on rocket, jet, turbojet, or prop-driven reactions of the aerodynamic type. All the video or literary material available to me, concerned this “aerodynamic” type, were either misinformational, or grossly ill-conceived “science” of the La La Land variety, seeming to be mostly contemporary Austrian new age ‘thinking’ or CIA-concocted garbage, containing only grains of truth. For example, there seems to be valid documentation concerning one example, the Habermohl “Pflugerad” (“Flying Wheel”) - which was little more than a re-designed gyrocopter—which actually may have gotten off the ground, though even in the supposed ‘documents’, was said to be unstable and dangerous to fly. It combined a gyrocopter or helicopter rotor in a wheel shape, concentrically rotating around a ball-shaped cockpit. It experienced several crashes during tests, probably because the rotor gave it too much gyrostability, so that it was unmaneuverable, there being no way to decouple the rotor/gyro from the airframe, during turns or changes in attitude. Some models showed a vertical stabilizer and rudder on the rear of the central non-rotating cockpit section, to turn it in the direction of flight. A rather good idea later used on “jet copters”, was rocket or jet engines attached to the rotor, which eliminated the torque problem normally encountered with shaft-driven rotors. The inertial guidance system (“Peiltochterkompass”, or “polar slave compass”) was built to meet the requirements of the “full electric” “Kreisel Teller” , because the electrostatic “Faraday cage” effect created by its propulsion system made a normal compass worthless, and the high speeds (c. 9,000 m.p.h.), zig-zag maneuverability, precession, and poor visibility created navigational problems which required a special, non-magnetic compass. The Peiltochterkompass was coupled to a “Meisterkreiselkompass” (“master gyrocompass”) mounted on gimbals, which generated its own angular momentum, and operated independent to the earth’s gravity and the ship’s momentum or inertia. This would be true even if the saucer externally cancelled the effects of gravity, inertia and momentum since, just as the sun transfers momentum to the earth by electrical current, the saucer power system transfers angular momentum to the gyro. Moving freely on its gimbals, the master gyrocompass pointed in the same direction all the time, no matter which way the ship turned, held into position by its angular momentum, as the motor on the slave compass was actuated when needed to turn the compass indicator dial in the direction of travel. This book is the only known documentation concerning the “KT-p2” project, which from my analysis appeared to be the only true electro-propulsive saucer, and hence true “UFO” possessed by the Germans. In reiteration, any other kind of “saucer” is not a “saucer” at all, but only some sort of jet, rocket, or fan-driven plane, which by coincidence was only shaped like a saucer. There is nothing inherent in the “saucer” shape which makes it particularly advantageous over a conventional aircraft, and in most cases, is a disadvantage, except in the context of electro-propulsion only, and this only if it is desired to have instant 360-degree maneuverability. The “saucer” projects carried out in Czechoslovakia were clearly disinformational, given the fact that von Braun had the electro-propulsive type as early as 1936 by my documentation. This has come as an embarrassment to those who have put so much stock in the so-called “S.S. documents from Wiener Neustadt”, which came under the jurisdiction of the CIA and were therefore misinformational. It would be wise of you to observe who among the “UFOlogy” network has been first to make so much of these documents, as well as who among them have been suckered in by them. It is likely that true saucers were available at the Wiener Neustadt base of General Otto Skorzeny, but were not as described in the tampered literature. It appears that the O.S.I. prepared the disinformation, and disseminated it with the help of Skorzeny, who was one of the first to make such deals to stay out of jail. Skorzeny was also crafty enough to conceal several stashes of high tech documentation and plans, so that he could coerce either the Soviets or the Allies into giving him the protection he desired. The O.S.I. directed attention to the misinformation, through UFOlogy channels, just in time to anticipate my book. Many suckers fail to realize that all German saucer materials had already fallen under the jurisdiction of the CIA O.S.S.), even before the armistice. One writer/speaker has attempted to distinguish between “saucers of the secret societies”, and “saucers which were secret weapons of the Third Reich”. What is secret” is secret, and the fact that the electro-propulsive saucers were used by the Third Reich in its air defenses meant that the “secret societies” scenario is only a fantasy ncouraged by the CIA, while the Gestapo clearly could qualify as a “secret society”. How secret can it get? My material is obviously more secret than the Wiener Neustadt stuff, and I had no help from the “Knights Templars” or anyone else, and have had to fight tooth and nail all the way to the day my first edition was finally published, and am still struggling. Most of my analysis of the saucer’s propulsion system was extrapolated from my 1953 sighting, confirmed by what I have learned from my Peiltochterkompass. In the years since the publishing of my first edition, read by many engineers and scientists, some of whom are experts on German aircraft of all kinds, no one has produced any mention of a “Peiltochterkompass” or the “KT-p2 Projekt”, from another German source or any other. This alone proves the German “documentation” has been tampered with, because of the conspicuous omission of this important project. From these facts, it is my assessment that the so-called “S.S. documents” are either complete fakes, or have been seriously tampered with for misinformational purposes. For example, one type of German ship is referred to in the documents by the name “Kraut Meteor”. Despite the fact that this was sometimes how the Allies referred to it on occasion, the Germans wouldn’t have called it that in their own documents, which would be tantamount to Idi Amin Dada building an aircraft, and calling it the “Nigger Watermelon”. I very seriously doubt that Hitler would have permitted the use of such derogatory and “decadent” American slang to name a supposed ‘super aircraft’ of the Third Reich. Having already been suckered in once by some of this material, I won’t do it again, and I urge extreme caution in accepting and repeating this material, unless you want to be made a sucker out of. Recently, I was contacted by a California person who sent me a copy of W.A. Harbison’s book, Inception (Dell, 1991). He was under the impression that Harbison’s book had pre-empted mine. Not so. Harbison’s book not only was fiction (and very interesting at that), but was based on the misconception that “German” flying saucers were the first ones, that they used an aerodynamic “boundary layer” air propulsion system purportedly invented by a fictitious American named John Wilson, and that the saucers we see today are headquartered out of an elaborate underground city built under the ice of Antarctica, run by the S.S. and worked by slave labor. Boundary-layer “saucers” would not be true “flying saucers”, but would only be unusual “air-planes” shaped like flying saucers. As proven by my Peiltochterkompass and my sightings and documentation, the German saucers were electro-propulsive Tesla craft (requiring an inertial navigation system, because of the high-voltage electrostatic discharges and “Faraday cage” effects), some of which had 360-degree peripheral maneuverability in 30-degree increments, just as I observed between 1947-53, in the night skies of West Texas. The purported Schauberger ships (the only information we really have are photos of models built by Felix Schauberger), purportedly built in Czechoslovakia, were supposedly designed to use an “implosion turbine” to generate the power to drive an ‘air-blower’ intended to propel the ship. As such, it was little more than a (flying?) air conditioning vent, with an unusual engine, and couldn’t have gotten off the ground. And even if by some miracle it could have gotten off the ground, it couldn’t have gone over 300 m.p.h., with the dumpy design, much less over 1,000 m.p.h. as claimed by misinformationists, especially since there is not even reliable information that the ship was ever built. It is too easy to say “the Russians got it”, and even if it had been built and had flown, it wouldn’t be worth classifying, any more than the little engine-powered UFO toys, which at least were more feasible, and are known to actually fly. There was purportedly a ship designed by Miethe said to be powered by 12 BMW engines—claimed in documents to run on helium—but said to use the “boundary layer” aerodynamics of Prandtl. Such a system, if true, automatically ruled out electro-propulsive ships. It is my belief that if any of the photos are partially real, the purported name and propulsion system were misrepresented, to throw investigators off the possibility of electro-propulsive ships. There is a photo (real or fake?) purporting to show Miethe explaining this type to Hitler on Apr. 7, 1944. It was purportedly tested in November, 1943, which would be only one month after the manufacture date of my Peiltochterkompass, which raises a probability against mere coincidence. For that reason, I believe that some of the photos—but not the usual ‘technical descriptions’—of these ships, may be genuine. The drawings of the basic internal structures may also be somewhat accurate, disregarding the misinterpretations given to them. Large, round ball shapes are shown in the drawings, and three of these are shown in the large “mother ships” (what I call “flying submarines”). These ball shapes could have been liquid helium fuel tanks. A “helium power” system could run “BMW engines”, as shown by the Papp engine shown in the Appendices. Twelve engines would suggest that each engine drove a separate electrical generator around the periphery of the saucer, which is consistent with the Peiltochterkompass design. The “Miethe saucer” could be from the “KT-p2 Projekt”, the particulars (name, power system, etc.) having been obliterated and faked with misinformation. Though labels and nomenclatures of drawings allegedly from Wiener Neustadt appear to have been altered—especially the written documents alleged to have been with them, which contain silly language—some of the physical designs makes sense in terms of electro-propulsive ships, when “corrected” by my material. One sketch shows a manned “Flying Turtle”, which is very similar to the ones I saw in the WW II 8th A.F. film taken by a B-17 bomber crew. I saw this film while a member of the 26th Strategic Reconnaissance Wing, Operations Intelligence Division, Strategic Air Command, Lockbourne, A.F.B., Ohio, in late 1957. We viewed the film with other intelligence personnel, several of whom had participated in the actual bombing raids in which the film was shot. My O.I.C., Lt. Col. Edward R. Jirles, was involved with Operation Paperclip, as he was among the first Army C.I.C. personnel in the Rheinland. In fact, he was responsible for hunting down and bringing in the “Werewolves”—the last fanatical holdouts of the S.S.—for S.E.A.T.O. Capt. Weismann still carried 9 pieces of shrapnel in his body which he received as one of the heroes who bombed the Ploesti oil fields in Romania, and was sufficiently recuperated in time to be aboard a bomber for the “foo fighter” incidents. Contrary to misinformation, the “foo fighters” were not radio-controlled, unmanned craft, but were small electro-propulsive ships flown by pilots, probably Hitlerjugend. German daredevils apparently flew these things around the bombers to disrupt their electrical equipment and ignition systems, and to draw their fire. Disruption of the equipment would have required no special equipment, since their dynamic electromagnetic fields and high frequency corona would have rendered the desired effect on allied aircraft, just as one shut down the electrical system on my father’s car in 1957, just outside Levelland, Texas. That ship was about 200 feet long and was egg shaped, similar to the Flying Turtles and to those seen by Lonnie Zamora near Soccorro, New Mexico. Since the “Flying Turtle” was perhaps the simplest of all the German types, I present a simplified set of hypothetical drawings and plans for it. We have no complete, detailed photos or drawings of its design, other than the 8th A.F. films I saw in 1957, and a preliminary sketch from German sources, which I give partial credence to, and present for you with as good an interpretation as possible. The advantage of the Flying Turtle was its good visibility, and its cheap, compact, one-man, simple “hot rod” design, audaciously sacrificing everything to function, to tear into the skies and interfere with the horrible Allied “fire-bombings” that killed several hundred thousand civilians in the Hamburg and Dresden areas. Because of its oblong (“turtle-shell-shaped”) design, the control system on these craft appeared to be simplified, with electromagnets in front to turn the ship. The blast of the air was relied on to pull the ship into line as the force was applied, to get the desired maneuverability in the simplest and most direct way. This explains perfectly how the “Foo Fighters” were able to fly in a spiralling pathway. The truth of the air combat over Germany reveals heroic tales of young daredevils and wily old veterans, such as Adolf Galland, who not only flew with only one leg and one eye, but parachuted out of several shot-up Gustavs to return immediately to the sky to fight again, over and over, until there were no more planes to fly29. Many of Germany’s pilots fought hard, well, valorously, and honorably to the bitter end. In the film I saw, in which the Flying Turtles circled the B-17s helically, along their flight paths, the gunners were unable to shoot them because they moved so fast, although they appeared to hit some of the much slower Me-163 “Komets” (c. 500 m.p.h.) which accompanied the Flying Turtles. The Komets were cheaply built “disposable ships”, abandoned in the sky once their rocket fuel was expended. In one shot, a Komet pilot could be seen bailing out. 29Heinz Knocke, I Flew For the Fuehrer. By comparison of both size and speed between the Komet and a Flying Turtle (moving more than twice as fast as the Komet), it was obvious that the central body of the Turtle was larger than the Komet’s, and was going at least 1,000 m.p.h., in a helical path. This maneuver would be the result of the pilots simultaneous actuation of both the “up” and “right” modes, in typical “joystick” fashion. These ships must have required a lot of dexterity, like a video game or a skate board. The speed was no surprise to me, since the saucer I saw in 1953 (about 5 years before I saw the film) was going at least that fast when it did its 90-degree turns. Since my discovery of how Tesla controlled the brush discharge, to turn the craft, my plans show only one front electrode, with the “buoyancy” coils used to create the “up” and “down” movement. (Actually, an electro-propulsive ship could be flown with only one set of coils, by diverting the brush at the top to ‘swing’ the ship sideways “pendulum” fashion, but the speed would not be nearly so high.) Since the momentum is imparted to the conductor at 90 degrees to the electric current and magnetic inductance, the flat, pancake types, which can be firmly imbedded inside the ship’s shell, are ideal. One would be placed inside the hemispherical nose. A type of simple joy-stick— controlling the electromagnets to the two sides of the front coil—divert the brush discharge in the desired direction, as the body of the craft is swung around by the air to the corresponding curving pathway, turning the craft right, left, or straight ahead. Intelligence agencies have exerted tremendous effort to obliterate the facts regarding combat reports of German flying saucers, even inducing false reports of post- war German and Austrian “new-age” type researchers, by feeding them misinformation. Some of the researchers even relied on information obtained from the FBI by FOIA procedures. They just can’t get it through their heads, that NO CURRENTLY CLASSIFIED INFORMATION CAN BE OBTAINED BY A CITIZEN THROUGH THE FOIA. All such information has been “screened out”. Released documents which (once) contained classified references have the classified portions censored. That’s what all those blacked out areas are, stupids! In addition, under the National Security Act, completely fabricated information is often released through the FBI, under the FOIA, to mislead researchers who seek to discover classified secrets. What better way to sucker in those who think that certain “documents” released by the FBI are necessarily valid? So-called ‘technical’ descriptions, according to dupes or those who pretend to know, are downright stupid. For example, the “Feuerball” (“Fireball”) is described as being a ‘circular’ or ‘spherical’, remote-controlled craft, from one to two meters in diameter, powered by a flat (radial) turbo-jet engine, which rotated the outer periphery around its axis, creating its “glowing” appearance from the effects of the expulsion of “over-rich” jet exhaust, as it spun around.30 Even more ridiculous, it contained a Klystron tube (developed around 1939 by the Varian brothers, for Sperry Gyroscope Company, in America), which pulsed synchronously with Allied radar, making it invisible to radar.31 If stealth technology were so simple everyone would have it. These descriptions just don’t cut the mustard. There was no way to make a remote- controlled device which did all the things reported, and the conspicuous effort was to avoid the categories, “electro-propulsive” and “manned flying saucers”. 30Haarmann, D. H. (1983), Geheime Wundervaffen (supra); Ratthofer, Norbert Juergen (no date), Demnaechst “Endkampf um die Erde”, Vienna, Austria; Flugscheiben und Andere Deutsche und Japanische Geheim und Wunderwaffen im Zweiten Weltkrieg, Sierndorf, Austria. 31Haarmann, Ratthofer (supra). 2. THE TWO BASIC TYPES OF GERMAN SAUCERS: 1. The ovoidal type, (or “linear type”) which flew lengthwise, and included the “Flying Turtles”, “Mother Ships”, and “egg-shapes” (which in some cases appeared to have more cylindrical shapes, like the “cigar” types, probably due to the necessity to use the most convenient means of fabrication and control at the time) 2. the silvery disk type, which flew peripherally, such as the ones seen by my mother, with some alterations to produce the “double-wok” shape seen by us in 1953. There are some very close correlations between the alleged “Vril” ships and those seen by my mother and the entire personnel of the City Hall in Kermit, in 1950, and the ones seen by our entire family in 1953.1 have some friends who saw a ship similar to the Vril type (with a slot around its center), near Pecos, New Mexico a few years back. If the so-called Miethe ship was electro-propulsive, the “12 BMW engines” idea was probably misinformational. A “boundary-layer/flying air conditioning vent”-type ship couldn’t have lifted off with the 3” tank cannon and turret alleged, even with 12 BMW engines. The measly vents would have carried insufficient thrust, and the air friction would have literally burned up the ship. Consistent with my mother’s information from Roswell and Alamogordo friends in 1948, helium was probably used as fuel in the German KT-p2 ships, which is the probable reason the Zeppelin program was abandoned, since all the helium was needed for flying saucer fuel. Besides, why have Zeppelins when you can have flying saucers, using similar construction techniques? The helium reactors and the KT-p2 ships probably worked as follows: NOTE: It is probable that a large Tesla coil system (2 coils for each direction, one for AC. and the other for D.C.) surrounded the cockpit area, triggered in 12 peripheral directions by “trigatrons”—triggered, helium-filled spark gaps—fired by 2,500-volt D.C. trigger currents, actuated by relays connected to the Peiltochterkompass. These could have controlled the discharges on demand, on the hull, thus easing problem of handling such high voltage currents. German technology on trigatrons was first made available to American electrical engineers at large, in 194632. Very little of this information was declassified even by 1959. The following illustrations regard my view of various German WWII ships: 32Published Proceedings of Institute of Electrical Engineering . 3. Recent Notes Regarding American UFOs In 1995, just after I had completed the manuscript for my second edition in August, an “Aurora” crashed and burned near La Luz, New Mexico, just to the north of Alamogordo and Holloman Air Force Base. This material developed too late for me to include in the second edition. Around five days after the crash, while at the intersection of Old Pecos Trail and Rodeo Road at the southeast corner of Santa Fe, I saw a gray, ‘pug-nosed’ stake bed truck which had exited 1-25 from the south, as it stopped at a light. It had a CIA license plate on the center front of its bumper. As it turned left to go west on Rodeo Road— which goes across the south side of Santa Fe—I noticed that it had a tarpaulin on its bed covering some debris. It went west to Cerrillos Road, turned north to Siler Road, then made a left down Siler, and took a right down a street leading to a recycling center which I often went to. There, it unloaded its ‘salvage’. The following day, I examined the debris, and even disassembled a component. The salvage included the following (drawn to the best of my recollection): The debris was blackened from the burning, and someone had taken a sledge hammer to the dish, in attempt to deface it, but failed to break a single “power-vac”. The entire assembly appeared to be a high-amperage switching system which carried 15.5 Kv current to two places at a time, totaling twelve in all, in bipolar pairs. This seemed to confirm the rumor that the “Aurora” could hover and use “UFO-like” electro-propulsive technology, in addition to its normal turbojet power. It is interesting that the name “Aurora” is used for this craft, since the discoveries by Kristian Birkeland and Hannes Alfven, that the Aurora Borealis is a giant current from the sun into Earth’s north pole, which transfers angular momentum from the sun to the earth, and showed the relation to Tesla’s electro-propulsive technology and Dynamic Theory of Gravity. The principle was illustrated by the sighting made by myself and several others as I sat in a hot tub at the Ten Thousand Waves Japanese Bath House near Santa Fe, on the evening of Jan. 26, 1996 (illustrated on page 181). The brush discharge extended above and ahead of the ship as momentum was transferred to it from the ether carriers. The usual practice in handling debris from a crashed classified aircraft, such as the Aurora mentioned above, is to separate it and haul it to the four winds, using several salvage yards, to avoid detection or identification of the debris, but how could I have missed it with the CIA stakebed, only days after the Aurora crash, coming from the south, with a tarpaulin-covered pile of debris on its bed? Why didn’t they just fire off flares to signal their arrival? Word apparently reached the CIA that I had examined the debris, since the salvage yard owner created some phony reasons to ban me from his yard. He said he had to play ball with the spooks, or they won’t bring him any more salvage. The time will eventually come when debris from salvaged saucers will become as common as that from old cars, and there will even be “used saucer lots”. The oblong, lozenge-shaped ship with rounded edges, was about 10,000 feet away, and executed a perfect, circular flight in around ten seconds. Since its circle was around 30 degrees across, its speed was around 2,000 mph. It was around ¾” long at arm’s length, which means that it was around 400 feet long, about 250 feet wide, and appeared to be about 50 feet thick. In other words, the ship was about the size of a five-story building which occupied the shape of the area inside the track around a football field. On July 19, 1998, 9:21 P.M., my son and I sighted a couple of huge, saucer-shaped ships, as we exited Furr ‘s Food Emporium, a large grocery store on St. Michael’s Drive, on the southeast side of Santa Fe. The ships were hovering and maneuvering between Santa Fe and the ‘tech’ areas to the south of Los Alamos National Laboratory. Due to the apparent distance to these ships—at least five miles—and their relative size, they were very large, several hundred feet across. One ship hovered horizontally for a short time, while the other appeared to be hovering at an angle, showing its bottom, which had four large, red lights on it. The horizontal ship had a single row of red lights around its middle, in what appeared to be a trough. These round red lights, which had to be around five to ten feet in diameter, ‘throbbed’ in sequence, from left to right, becoming bright then dim, one after the other. These were apparently to stabilize the ship’s precession, and the fact that they ‘throbbed’—increased and diminished gradually in power, rather than “flashed” abruptly—indicated that they smoothed out the transition of force from one electrode to another. This would produce a more stable effect to counteract the precession problem. The large lights each had a hexagonal, ‘honeycomb-like’ pattern, indicating that they were composed of many smaller infra-red lights, each mounted in hexagonal frames. This was probably because of the difficulty in getting larger I.R. lights, and the fact that, even though one light might burn out, the others would remain to function until the burnt out lights could be replaced. The I.R. emissions seem to have the opposite effect on the brush as a magnetic field, inducing the brush to follow the beam to counteract its tendency to spin, since the spinning creates the precession when the ship is hovering. The I.R. lights are to stabilize the ships. Here is a simplified drawing: 4. MY FLYING SAUCER DRAWINGS AND PLANS: Preliminary Technical Background Having determined that a DC. brush discharge induces movement in the direction it is pointed, by “rarifying” and stretching the ether, Tesla did intensive research with the phenomenon of rotating brush discharge, and how it can be controlled.33 This research led up to Tesla’s proof of concept, by 1894. The rotation of the brush, caused by rotation of a magnetic field, is the apparent cause of precession of spinning bodies, and of non-spinning flying saucers. Since the brush induces movement in the direction pointed, its rotation causes the precessive oscillations. This is also consistent with the rotation of the brush clockwise in the northern hemisphere, and counterclockwise in the southern hemisphere. Since a spinning body carries electrostatic charges as it spins, it generates an invisible brush which moves at a slower rpm, to create precessive movement. Here, Tesla artificially created a rotating brush by inductance, in a non-spinning body. P2 (or p2) is apparently two primaries, since two identical pancake secondaries can respond at different wave forms, determined by tuning in each of the two primaries. At one-quarter wave, the secondary will create a D.C. brush discharge. Referring to the illustration on page 197, Tesla’s patent #723,188, Method of Signalling, P1 and P2 are the two differently tuned pancake coil primaries, each having identical secondaries, run on the same system, which makes them appropriate for electropulsion. An electrostatic generator is unwieldy and has a low output for its size. The problem Tesla faced was how to produce a pseudo-electrostatic D.C. brush with his small, light-weight high frequency coils. In reiteration, in the page 197 illustration, the coil to the left can be tuned to a quarter wavelength, to produce the brush discharge, while the coil to the right is tuned to a half or full wave, constituting a high frequency alternating current. The brush enables the ether carriers and tubes of force to enter the ship’s conductors (the metallic shell), while the other coil compresses the ether carriers so that no tubes of force can pass, so that the ship will have no inertial resistance to hold it back, and it can be accelerated quickly as well as turned on a dime. Since the direction of momentum will be normal to the surface of the conductor, the brush can be diverted around a curved surface which is perpendicular to the direction of desired movement. It was necessary for Tesla to learn how to control the position of the brush, since a brush-control system (magnets) would make it unnecessary to have a cumbersome system of different coils for every direction. With a simple two electrode system, the ship could be propelled in any desired direction. As stated by Tesla34, “The rotation may be reversed by a magnet kept at some distance. “ “...the fact that the brush turns, as far as I could observe, in any position, would speak for this view.” In his vacuum tube experiments with the brush, using concentric (double, inner and outer) bulbs, with a central emission electrode, Tesla stated: “As to the cause of the formation of the brush or stream, I think it is due to the electrostatic action of the globe and the dissymmetry of the parts... “, saying that if the two bulbs had been perfect, concentric spheres, with identical quality and thickness of glass, he thought the brush would not form, since “...the tendency to pass would be equal on all sides.“ 33Nikola Tesla, Experiments with Alternate Currents of High Potential and High Frequency (Lecture before the Institute of Electrical Engineers, London, 1892) McGraw Publishing Co., New York (1904). 34Nikola Tesla, Experiments, etc. (Supra) p. 48. In 1899, after the London lecture, Tesla stated that he had developed what he called his “single terminal coil”35. The new coil, which could be in a cone shape or of the “pancake” type, could be tuned to one-quarter wave to produce the brush discharge by means of impulses which have a negative preponderance, or tuned to the half or full wave, to produce the high frequency A.C. current. As said by Tesla earlier36, “...in alternating currents of very high frequency the positive and negative impulses are not equal, but that one always preponderates over the other. “ The D.C. nature of high frequency quarter-wave pulses have been similarly analyzed in modern times37, as follows (in pertinent part, emphasis mine): “Since electromagnetic effects are not transmitted instantly from point to point in space...there is a time lag between changes in charge and current distribution on the dipole” which “...allows some of the energy to continue flowing outward even though conditions at the dipole may have changed to indicate an inward flow of energy...as ij some of the electric and magnetic field has become detached from the dipole or ‘shaken off’ by the oscillation. “ The intensity of the emitted wave is dependent upon the increased frequency, and the time lag becomes more significant, since “...the power radiated varies as the fourth power of the frequency. “ Tesla moved his primary to the outside of his new “single terminal coil”, with each turn of the secondary (inside it) having progressively increased spacing and insulation, as the potential increased between the turns, toward its single center terminal. This allowed for higher voltages with greater effect, since the vector product of the electric and magnetic force in a region of space determines the extent of electromagnetic momentum imparted.38 35Nikola Tesla, Letter, Some Experiments in Tesla’s Laboratory with Currents of High Potential and High Frequency ELECTRICAL REVIEW, N. Y. (1899). 36Nikola Tesla, Experiments, etc. (supra). 37R. L. Armstrong & J. D. King, The Electromagnetic Interaction, Prentiss-Hall, Englewood Cliffs, N. J. (1973). 38J. J. Thomson (supra). Since, as Thomson said, momentum is imparted to conductors at right angles to the magnetic inductance and current, it naturally follows that Tesla’s single terminal pancake coil is most appropriate, because it’s flat profile allow it to be conveniently positioned in the ship’s peripheral spaces, parallel to and inside its outer surfaces, which conserves space inside. The first of my proposed ships, of ultimate simplicity, has an electromagnetic turning system, with two coils used for vertical buoyancy, and two coils used for horizontal flight. Two sets of electromagnets mounted peripherally to the front coil are used to divert the brush to the right or left.
: Data Publikacji.: 31-03-25
JAK ZBUDOWAĆ LATAJĄCY SPODEK
: Opis.: ROZDZIAŁ V: JAK ZBUDOWAĆ LATAJĄCY SPODEK Zastrzeżenie autora Biorąc pod uwagę sprzedaż autora oraz zakup lub przeczytanie tej książki przez czytelnika, uznaje się, że nabywca lub czytelnik rozumie i zgadza się z następującymi warunkami: Że ona lub on ponosi wszelkie fizyczne ryzyko wyrządzenia jakiejkolwiek szkody komukolwiek, uczestnicząc w konstruowaniu, testowaniu, lataniu lub próbie latania latającego spodka skonstruowanego zgodnie z niniejszymi sugestiami że autor nie ponosi żadnej odpowiedzialności, ani cywilnej, ani karnej, w odniesieniu do tych sugerowanych planów lub teorii zawartych w niniejszym dokumencie i jest niniejszym zwolniony z wszelkiej odpowiedzialności lub roszczeń lub zarzutu odpowiedzialności że nabywca lub czytelnik, który jest uważany za zwyczajną, rozsądną i rozważną osobę, mającą kontrolę nad swoimi decyzjami i działaniami, jest zachęcany do szanowania oczywistych i nieodłącznych zagrożeń związanych z elektrycznością, siłą grawitacji i lotem, oraz zapoznać się z odpowiednią F.A.A. przepisów i obowiązujących przepisów stanowych i federalnych, jeśli takie istnieją, i niniejszym przyjmuje pełną odpowiedzialność za wszystkie takie dane Niniejszym uzgadnia się i rozumie, że plany te są hipotetyczne, przewidziane wyłącznie w celu zbadania i zrozumienia teorii, lotu i konstrukcji latających spodków oraz że autor nie daje żadnej gwarancji, wyraźnej ani dorozumianej, że latający spodek skonstruowany zgodnie z te plany będą działać lub będą bezpieczne dla operatora lub innych osób A. UWAGI OGÓLNE Po pierwsze, zaleca się zbudowanie i przetestowanie latającego modelu przed kontynuowaniem, ponieważ zbudowanie skomplikowanego spodka, który nie działa, byłoby bardzo rozczarowujące. Podstawowa zasada jest prosta: elektromagnetycznie syntetyzować pęd, stosując wyładowanie szczotkowe o wysokim napięciu prądu stałego, w kierunku pożądanego przyspieszenia, aby wciągnąć i spowodować wymianę nośników eteru, co również wprowadza rury siły elektrycznej, i spowodować rurki rozpuszczające się w przewodach statku, które nadają przewodom pęd pod kątem 90 stopni do prądu elektrycznego i indukcyjności magnetycznej. Aby ułatwić rozpuszczenie rur siły, na przeciwległym końcu statku stosuje się prąd przemienny o wystarczająco wysokiej częstotliwości, aby ściskać i blokować nośniki eteru i rury siły, tak aby nie mogły wyjść z tyłu, i są w ten sposób zmuszeni do rozpuszczenia się, aby nadać pęd w przeciwnym kierunku. Kadłub powinien zostać przyspieszony, niemal natychmiast wytwarzając pęd elektromagnetyczny w pożądanym kierunku. Cewka Tesli służy do wytworzenia ujemnego wyładowania szczotkowego prądu stałego na jednej elektrodzie, a druga cewka Tesli jest używana na elektrodzie przeciwnej, aby wytworzyć wysoką częstotliwość prądu przemiennego, która ściska nośniki eteru i rury siły i blokuje ich przejście. Te dwie elektrody składają się z „p2” — dwóch różnych podstawowych — jednej — szczotki prądu stałego — która wciąga rurki siły, a drugiej — prądu zmiennego — który blokuje nośniki eteru i zmusza rury siły do rozpuszczenia. Szczotka prądu stałego wytwarza „ujemną („włochatą”) koronę, a prąd przemienny o wysokiej częstotliwości wytwarza „dodatnią („mętną”) koronę”. Uważa się, że system ten nie tylko wytwarza natychmiastowy pęd w kierunku szczotki prądu stałego, ale eliminuje problem bezwładności w kierunku prądu wysokiej częstotliwości prądu przemiennego, dzięki czemu tempo przyspieszania jest praktycznie nieograniczone, a destrukcyjny efekt przyspieszenie jest wyeliminowane, ponieważ wszystkie części statku i jego zawartość przyspieszają w tym samym tempie, bez bezwładności. Odnosi się to również do natychmiastowych skrętów, w których siła przyspieszenia działa na wszystkie części statku i jego zawartość, aby zmienić orientację siły pędu na każdym atomie i cząsteczce w nowym kierunku, eliminując siłę odśrodkową. Jednak statek pokazany na tych planach jest tego, co nazywam „typem liniowym”, który skręca po łuku, a nie pod ostrymi kątami, ponieważ tego typu statek jest łatwiejszy do zbudowania i sterowania. Aby właściwie kontrolować prądy z cewek Tesli, wymagane są specjalnie zaprojektowane przełączniki, przekaźniki, kondensatory, dielektryki, cewki indukcyjne i przewodniki. W tych hipotetycznych planach przedstawiam własny projekt, który mógłby być zbudowany przez wykwalifikowanego rzemieślnika domowego. Opisuję również, jak sądzę, system sterowania, który będzie praktyczny, niezawodny i łatwy w budowie, prawdopodobnie podobny do tego, którego Tesla używał w swojej maszynie „Flivver”, swoim załogowym, napędzanym elektrycznie statku najwcześniejszego typu. 1. ROZMIAR I KSZTAŁT Ponieważ statek ten ma być najprostszego typu, nie jest większy niż wymagany dla jednej lub dwóch osób. Został zaprojektowany tak, aby był jak najmniejszy, a jednocześnie miał niezbędny sprzęt i przestrzeń dla wygody. Ogólny kształt statku można opisać jako spłaszczoną sferoidę, kształt ruchomego systemu „ładowania punktowego”. Pierwszy załogowy statek zbudowany przez Teslę został opisany jako przybliżony rozmiar i kształt „kuchenki gazowej”, która byłaby rodzajem długiej, prostokątnej skrzyni na nogach. Nogi były prawdopodobnie izolatorami dystansowymi, aby statek mógł oderwać się od ziemi. Zakładam, że był to typ liniowy, z Teslą przykucnięty w środku, być może na jakiejś podporze, która pozwalała mu uwolnić ręce do sterowania, z głową skierowaną w stronę małego okienka na jednym końcu. Elektromagnesy na „przodzie”, z możliwością przełączania i polaryzacji, aby skierować szczotkę w prawo lub w lewo, pozwoliłyby na pełną kontrolę, z kontrolą „wyporu” określającą wysokość. Dół i tył byłyby aktywowane przez prąd blokujący prądu przemiennego o wysokiej częstotliwości. Gdyby Tesla chciał skręcić w prawo, użyłby elektromagnesów, aby skierować szczotkę tak, aby pociągnięto za prawy róg, ponieważ ciśnienie powietrza powodowałoby kołysanie statku w kółko. Aby zejść na dół, musiał tylko zmniejszyć prąd do górnych zarośli. Ponieważ pożądane jest jak najefektywniejsze wykorzystanie energii elektrycznej, aby oszczędzać energię i efektywnie przenosić odpowiednią siłę napędową przy jak najmniejszym nakładzie energii, zaleca się stosowanie powierzchni zaokrąglonych, podobnie jak w konstrukcji generatorów elektrostatycznych, konstrukcji koronowej pierścienie lub projekt użyty przez Teslę w jego elektrodach w Wardenclyffe Tower – zamiast ostrych punktów, kształtów lub krawędzi – które mają tendencję do powodowania „wyładowania punktowego”, marnotrawnego i nieskoordynowanego wycieku ładunków elektrycznych w przestrzeń w sposób, który jest bezproduktywny. Ponieważ podstawową funkcją jest oderwanie statku od ziemi i utrzymanie stabilności podczas zawisu, górna powierzchnia jest generalnie powierzchnią poziomą, ale jest sferoidalnie zakrzywiona i nieco symetryczna. Nazywam elektrodę, z której wyładowanie szczotkowe jest emitowane w środkowej części statku, „elektrodą wyporu”. Elektroda ta jest używana prawie przez cały czas podczas lotu, oprócz elektrody, która może być aktywowana z przodu statku w celu wywołania przyspieszenia poziomego i skręcenia statku. Najwyraźniej statek nie będzie działał bez blokowania prądu przemiennego o wysokiej częstotliwości i sprężania prądu z tyłu i na dnie, w przeciwnym razie wszystko z wyładowaniem szczotkowym prądu stałego wystartuje i odleci z fantastyczną prędkością. Zawsze jest reakcja „równa i przeciwna”. Aby zaistniała „reakcja”, musi nastąpić „zakłócenie równowagi”. Ponieważ nośniki eteru kontynuują wymianę, wprowadzając tuby siły, nic nie stoi na przeszkodzie, aby przepłynęły przez drugi koniec statku, tak aby nie było „reakcji”, a statek nie nabierałby pędu. Jak powiedział Tesla, prąd przemienny (z tyłu i na dole statku), gdy ma „wystarczająco wysoką częstotliwość”, przyciągnie do siebie nośniki eteru i rury siły, dopóki nie zostaną tak skompresowane, że nie nastąpi żadne dalsze działanie. Najwyraźniej ma to na celu „zablokowanie” pola grawitacji i zablokowanie bezwładności – jak „drzwi” dr Cavoura, pomalowane „Cavourite” – oraz zmuszenie rurek siłowych w przednich przewodach statku do rozpuszczenia, aby nadać pęd do konduktorów (i statku, do którego są przymocowani), jak powiedział JJ Thomson. 2. SYSTEM ZASILANIA Jeden z patentów Tesli, Method for Signaling, Patent No. 723,188, który ma dwie podstawowe nazwy oznaczone jako „p1” i „p2” – prawdopodobnie pochodzenie tytułu „p2” nadanego projektowi z lat 1935-38 w Nowym Meksyku prowadzonemu przez von Braun — pokazuje system oscylatora z dwiema oddzielnymi cewkami naleśnikowymi, nastrojonymi inaczej, działającymi na wspólnej obrotowej iskierniku i dynamo. Kopia rysunku z tego patentu jest następująca: Jeśli jedna cewka jest dostrojona do jednej czwartej długości fali, a druga do pełnej długości fali, będą one zawierać odpowiednio obwód szczotki prądu stałego i obwód prądu zmiennego wysokiej częstotliwości. Obwód prądu przemiennego może być prowadzony przez cały czas z dołu iz tyłu, przy czym szczotka jest aktywowana u góry, aby się podnieść, a z przodu, aby poruszać się do przodu lub skręcać. Nie mogę polecić lepszego głównego napędu niż turbina Tesla, ze względu na jej zwartość, lekkość i wydajność. Poniżej znajdują się fragmenty patentu Tesli Turbine nr 1 061 206 i powiązanego patentu na przewód zastawkowy nr 1 329 559. Dwa przewody doprowadzające odpowiednio powietrze i gaz do komory wypalania (druga turbina): Drugie wydanie „Free Energy Surprise”, kiedy zostanie wydane, będzie zawierało mój kompletny zestaw planów, przeprojektowanych, które mają być skonstruowane przy użyciu podstawowych obrabiarek dla budowniczych domów. Pokazana turbina będzie wytwarzać co najmniej 30 koni mechanicznych i działać z prędkością około 30 000 obr./min. i powinna ważyć nie więcej niż dziesięć funtów, łącznie z przewodami zastawkowymi i komorą wypalania. Komora wypalania posiada świecę żarową (taką, jaka stosowana jest w silnikach modeli samolotów) i strzela w sposób „pogłosowy” (wybuchy następują szybko po sobie), wytwarzając ciągły dopływ rozprężających się gorących gazów, które dostają się do turbiny po jej zewnętrznej stronie. krawędzi, jak pokazano, i spiralnie między dyskami w kierunku otworów wentylacyjnych, które znajdują się w pobliżu środkowego wału. Poprowadziłem wydech z jednej strony turbiny, przez pojedynczy otwór wydechowy, a nie z obu stron, jak Tesla to zrobił, aby zmniejszyć turbulencje i uwolnić jedną stronę turbiny do mocowania łożyska i połączenia ze skrzynią biegów i płytą montażową. Wybuchające gazy nie wydmuchną z powrotem przez przewód zastawkowy, który był układem zaworów Tesli bez ruchomych części, i będą nadal przemieszczać się do wlotu wlotu turbiny, ponieważ komora spalania nadal wytwarza sprężone gazy. Sądząc po tym, że turbina wyprodukuje 30 KM na 125 lbs. pary, powinien wytwarzać więcej koni mechanicznych na propan lub benzynie i powinien być odpowiedni. Jako generator polecam wysokowydajny alternator samochodowy o dużym natężeniu, taki jak używany w ciężkim sprzęcie, lub wysokowydajny, lekki alternator przeznaczony do agregatów prądotwórczych, zwykle wyposażony w silnik o mocy około 30 KM. Konieczne będzie zastosowanie przekładni redukującej prędkość obrotową turbiny, tak aby przy optymalnych (najwydajniejszych) obrotach roboczych turbiny (ok. 25 000 obr./min.) została ona zesunięta do zalecanych optymalnych obrotów roboczych dla alternatora. Na przykład, jeśli alternator ma pracować przy 1200 obr/min, a turbina przy 25 000 obr/min, przekładnia musiałaby pracować w przełożeniu 20:1. Wymagany będzie również akumulator, który zapewni odpowiednie napięcie wzbudnicy oraz będzie przechowywać energię elektryczną dla urządzeń i inny niezbędny prąd na żądanie. W skrzyni biegów należy stosować wyłącznie koła zębate w jodełkę. Używając nierektyfikowanego prądu zmiennego z alternatora, powinno być możliwe doprowadzenie go bezpośrednio do transformatora wysokiego napięcia, z wariantem do jego regulacji. Na przykład, jeśli alternator wytwarza trzy cykle na obrót, przy 1200 obr./min., wytworzyłby prąd około 60 cykli dla transformatora wysokiego napięcia. Transformator (transformatory) wysokiego napięcia powinien być w stanie wytworzyć prąd o wysokim natężeniu, proporcjonalny do mocy turbiny. Transformator do światła neonowego, wytwarzający 0,030 amperów przy 15 kV, miałby tylko 450 watów w uzwojeniu wtórnym, dla generatora, który mógłby wytwarzać 45 kW lub więcej. Aby być po bezpiecznej stronie, należy zastosować transformatory dla każdego modułu naleśnikowego, które mają wysokie napięcie znamionowe co najmniej 5 kW w swoich uzwojeniach wtórnych (łącznie prawie 50% mocy alternatora). Nie wyobrażam sobie, żeby ten system był niewystarczający. To wystarczyłoby do zasilania około 50 cewek Tesli potężnych typów, które spuściłem z transformatorów neonowych. 3. WYSOKO NAPIĘCIE WYSOKONAPIĘCIOWE WYŁADUNKU SZCZOTKI Wyładowanie szczotkowe o wysokim napięciu prądu stałego umożliwia równą wymianę rur elektrycznych i magnetycznych w przeciwnych kierunkach. Cewka Tesli jest dostrojona do jednej czwartej długości fali, emitując ujemne impulsy, które są tak szybkie, że prąd nadal płynie w uzwojeniu wtórnym, podczas odwrócenia kierunku prądu w uzwojeniu pierwotnym. To stałe, „pseudoelektrostatyczne” wyładowanie szczotkowe prądu stałego ma większy wpływ na niezależne nośniki eteru i „rozrzedza” je, wywierając sprężystą, ciągnącą siłę w przestrzeni przed statkiem. Powoduje to szybką wymianę nośników eteru przez przód statku i wciąga rurki siły do przewodnika. W DC, wtórnym przewodniku, rurki siły nie mają dokąd pójść i są zmuszone do rozpuszczenia się, ponieważ nowe rurki siły są nadal wprowadzane. To nadaje pęd przewodnikowi, który musi być mocno przymocowany do statku. Tym, co sprawia, że strojona cewka Tesli jest idealnym urządzeniem do tego celu, jest fakt, że zasady indukcyjności wysokiej częstotliwości umożliwiają wytworzenie bardzo wysokich potencjałów prądu stałego, przy użyciu stosunkowo małej cewki, którą można umieścić płasko na ścianach statek napędzany kompaktowym alternatorem. Eliminuje to potrzebę stosowania dużych i nieporęcznych części generatora elektrostatycznego, które wytwarzałyby tylko ułamek natężenia prądu cewki Tesli, oraz znacznie zmniejszoną wymianę nośników eteru i dopływ rur siły. Wykazano również, że impuls prądu stałego daje większy efekt w pompowaniu z efektem Halla niż stały prąd stały.25 Ujemne wyładowania impulsowe prądu stałego opuszczą wnętrze zamkniętego pustego naczynia przewodzącego — takiego jak spodek — i pojawią się na jego zewnętrznej powierzchni, jak odkrył Michael Faraday, co dogodnie chroni pilota, załogę i wewnętrzną zawartość spodka przed skutkami ładunków elektrostatycznych. 4. WYSOKIE NAPIĘCIE, WYSOKA CZĘSTOTLIWOŚĆ PRĄDU PRZEMIENNEGO Prąd o wysokiej częstotliwości, wymagany do zablokowania wymiany nośników eteru i przejścia rurek sił przez tył statku, zachowuje się jak „efekt naskórkowy”, czyli przemieszcza się po powierzchniowych atomach („skóra”), zamiast przez wewnętrzną masę przewodnika, a także przez skórę innych stałych ciał przewodzących. Zjawisko to zapewnia również wygodną ochronę dla członków załogi przed skutkami tego typu prądu. Oprócz zjawiska naskórkowości prądu przemiennego o wysokiej częstotliwości, obwody wewnętrzne muszą być dobrze izolowane i ekranowane tam, gdzie jest to konieczne, z dbałością o ochronę pilota (oraz załogi lub pasażera) przed możliwym niebezpieczeństwem promieniowania wysokiego napięcia. Cewki typu pancake mają wyższy próg wyładowania łukowego przy danym napięciu niż cewki cylindryczne lub stożkowe, co czyni je najlepszymi do zastosowań o bardzo wysokim napięciu. Podczas projektowania obwodów wysokiego napięcia należy zawsze zwracać uwagę na to, aby unikać bliskiego sąsiedztwa przewodów o wysokich przeciwnych potencjałach oraz aby były one odpowiednio izolowane i oddalone, gdy jest to konieczne. Kauczuk silikonowy, olej transformatorowy, Formica i pleksi są dobrymi izolatorami, a pasta dielektryczna jest doskonała. Istnieje tendencja do jonizacji powietrza w pobliżu przewodników, tworząc ścieżki dla prądu upływu i łuku w przestrzeni do innych przewodników o przeciwnym potencjale, gdy tylko znajdzie się w zasięgu, z grubsza regulowanym przez parametry 20 kv/cm., przy ciśnienie na poziomie morza, skorygowane w dół dla większej wysokości i odpowiednio niższego ciśnienia, co wymaga zwiększenia przestrzeni dla tej samej różnicy potencjałów. Wewnętrzne upływy koronowe wysokiego napięcia i wyładowania łukowe między przewodami, komponentami lub stykami można stłumić za pomocą środowiska gazu obojętnego pod ciśnieniem, zwiększonego ciśnienia powietrza lub gazu, izolatorów stałych, gumowych, plastikowych, olejowych lub pasty o wysokiej wytrzymałości dielektrycznej. 25 Beckman Instruments, Inc., Podręcznik efektu Halla, Helipot Division, Fullerton, Kalifornia. 5. PIONOWE PODNOSZENIE I SCHODZENIE Ze względu na ogromną przewagę elektrycznej siły przyciągania nad siłami grawitacyjnymi i aerodynamicznymi, powinno być możliwe latanie spodkiem ze znacznie osłabionym systemem zasilania elektrycznego, ale sterowanie spodkiem to bardzo delikatna sprawa, wymagająca umiejętności aktywacji odpowiedniego elektrody szybko, w odpowiedzi na potrzebę zmiany kierunku ruchu lub szybkiego skorygowania niewłaściwych ruchów statku, ze względu na jego dużą prędkość i zdolność do „przeskakiwania” bez oporu bezwładnościowego/ruchowego. Główna cewka wyporu, zamontowana w obszarze nad kabiną, zapewnia ujemne wyładowanie szczotkowe, które w połączeniu z cewką prądu przemiennego wysokiej częstotliwości pod podłogą kabiny przyspiesza statek w górę, ponieważ siła jest równoważona, aby utrzymać spodek na szczególna pozycja pionowa. Prąd o wysokiej częstotliwości używany na dnie statku podczas zawisu wydaje się być odpowiednikiem „drzwi” dr Cavoura, które po zamknięciu zatrzymują efekty grawitacyjne przed zmuszaniem statku do przyspieszenia w kierunku Ziemi. Opis w dziewiętnastowiecznej literaturze fizycznej, jak udokumentowałem w Occult Ether Physics (zwłaszcza wydanie 2), sugeruje, że normalne ciało grawitacyjne poruszające się względem Ziemi, w ziemskim polu elektrycznym, magnetycznym i grawitacyjnym, w naturalny sposób wciąga w siebie rurki siły , gdzie są rozpuszczane, aby nadać rozpęd. Ruch spodka w dół może nastąpić poprzez umożliwienie mu opadnięcia pod wpływem siły grawitacji, ze zmniejszoną mocą, chociaż może to nastąpić szybciej przez odwrócenie sił, które przyspieszają go w górę, ale w celu wyeliminowania niepotrzebnej złożoności i niebezpieczeństwa , nie polecam tego do prototypu. Elektrody ulotowe pokazane na tych planach są typu „naleśnik-cewka”, która może być umieszczona równolegle do wewnętrznych ścian statku i będzie odbiorcą pędu, który jest nadawany na trzeciej osi, prostopadłej do płaska strona cewki, pod kątem 90 stopni do pozostałych dwóch osi, którymi są osie indukcyjności magnetycznej i prądu elektrycznego. Umieszczenie płaskich cewek równolegle do ścian zewnętrznych spowoduje zatem skierowanie pędu prostopadle do zewnętrznej powierzchni statku. 6. PODRÓŻ POZIOMA Ruch poziomy odbywa się poprzez sparowanie, wzdłuż osi podłużnej statku, dwóch elektrod, szczotki prądu stałego z przodu i prądu przemiennego wysokiej częstotliwości z tyłu. Kiedyś wierzył Heinrich Hertz25, że dwa układy o zmiennym prądzie powinny wywierać na siebie siłę ponderomotoryczną ze względu na ich zmienność, ale Tesla udowodnił, że „siła ponderomotoryczna” wynika z odpowiedniego rozrzedzenia i kompresji eteru. nośniki, wytwarzane przez różne rodzaje prądów (stały, przemienny i szybko zmieniające się siły elektrostatyczne)26 i ich wpływ na eter. 25Ann. d Fiz. XXXI < 1887>, s. 421; Fale elektryczne Hertza, przetłumaczone przez D.E. Jones, s. 29. 26Nikola Tesla, Wykład przed AE, Columbia College, Nowy Jork ; Nikola Tesla, Lecture Before the Institution of Electrical Engineers, Londyn . B. KONSTRUKCJA KADŁUBA Ze względu na wielkość, o jaką elektryczna siła przyciągania jest większa niż grawitacyjna siła przyciągania, na kadłubie spodka powstają ogromne naprężenia, które dlatego muszą być bardzo silnie skonstruowane. Podczas gdy kulisty kształt łatwo spełnia takie wymagania, wewnętrzne elementy konstrukcyjne i ściany powinny być projektowane, konstruowane i umieszczane w celu zapewnienia maksymalnej sztywności i wytrzymałości, aby zapobiec ewentualnemu rozerwaniu lub zgnieceniu kadłuba, ponieważ byłoby to największym nieszczęściem. Konstrukcja portów wejściowych i wyjściowych oraz inne tego typu urządzenia powinny przewidywać silne naprężenia, ponieważ otwory są zazwyczaj słabymi punktami. Pożądane jest, aby kadłub miał gładką i ciągłą przewodzącą powierzchnię zewnętrzną, która ma niewielkie lub żadne wypukłości o małej średnicy i jak najmniej słabych lub „pustych” miejsc, spowodowanych takimi rzeczami jak okna (patrz „C. Uproszczony Rysunki i plany” poniżej za dostępne doskonałe źródło technicznej literatury budowlanej z dostawcami materiałów). Okna muszą być z mocnego, grubego materiału, mocno przymocowane. 1. ELEKTROWNIA Ponieważ elektryczna siła przyciągania jest znacznie większa niż grawitacyjna siła przyciągania, logiczne jest, że stosunkowo mały silnik, taki jak turbina Tesli, silnik skutera śnieżnego lub motocykla, byłby wystarczający do zasilania alternatora o mocy wystarczającej dla tej wielkości. spodek. Tesla zaprojektował w tym celu swoje maleńkie turbiny i niezwykłe alternatory wysokiej częstotliwości i byłyby one preferowane. Należy zapewnić niezależny dolot i wylot powietrza, oddzielony od doprowadzenia powietrza do kabiny, zwracając szczególną uwagę na wykluczenie zmieszania się spalin z doprowadzeniem powietrza dla załogi i pilota. Baterie mogą wystarczyć do zasilania elektrycznego spodka, z małym silnikiem używanym okresowo do ładowania systemu baterii w razie potrzeby. Jak pokazano poniżej w „Specjalnym zapisie uzupełniającym niemieckich latających spodków z II wojny światowej”, konstrukcja załogowych spodków lub kulek typu „hot-rod”, o średnicy być może tylko czterech stóp, może być wykonalna, prawdopodobnie przy użyciu samochodowych cewek zapłonowych (być może podobne do niektórych „myśliwców myśliwskich” widzianych i sfotografowanych przez alianckie załogi artylerii bombowców na niebie Niemiec z czasów II wojny światowej). Wynaleziony przez Teslę system spalania azotu i tlenu w atmosferze, do produkcji energii elektrycznej z powietrza, jest zbyt skomplikowany, by go tutaj omówić, i nie ma wystarczających informacji, jak dokładnie ten system został skonstruowany i wykorzystany do produkcji użytecznej energii. 2. SIEDZENIE I WIDOCZNOŚĆ Zalecane są ultralekkie, mocne fotele kubełkowe z włókna szklanego z pasami bezpieczeństwa. Im bliżej oczu pilota znajduje się przednia szyba, tym mniejsze okna są wymagane dla widoczności, zwracając uwagę na elektryczne odizolowanie głowy pilota od sufitu. Sferyczny kształt zapewni lepszą widoczność niż kształt „dysku”, a szerokokątny celownik optyczny może być umieszczony bezpośrednio w dół, między nogami pilota samotnego, jeśli jest to pożądane. Ten typ spodka wymaga ograniczonej pozycji pilota, ale ponieważ spodek jest tak szybki, satysfakcjonujące loty na duże odległości powinny trwać krótko. Małe kamery wideo, takie jak te często używane w samochodach wyścigowych lub przez narciarzy, wyposażone w obiektywy szerokokątne, mogą być montowane w powierzchni spodka, a ekrany widokowe znajdują się wokół wnętrza kabiny. W przypadku małego spodka typu „hot-rod”, jak opisują te plany, istnieje kilka niedogodności, które należy tolerować w imię praktyczności i oszczędności. Bardziej zamożni budowniczy w naturalny sposób znajdą sposób na dodanie tak wielu luksusowych i zaawansowanych technologicznie elementów sterujących, akcesoriów i innych udogodnień, na ile może sobie pozwolić lub zapragnąć. 3. KOMBINEZON Kombinezon lotniczy powinien zapewniać izolację elektryczną i cieplną oraz ochronę oczu przed promieniowaniem ultrafioletowym. Dobrze sprawdzi się ocieplany kombinezon na zimną wodę. Ponieważ pilot będzie obserwował otwory znajdujące się blisko powierzchni kadłuba, hełm powinien zapewniać bardzo grubą izolację elektryczną, aby zapobiec wyładowaniu łukowemu lub porażeniu prądem głowy. Ogólnie rzecz biorąc, kombinezon powinien zapewniać promieniowanie UV. ochrona przed promieniowaniem, najlepiej za pomocą specjalnego tworzywa sztucznego już opracowanego w tym celu. (UWAGA: Na początku programu, w latach 50., krążyły pogłoski, że używano tylko kobiet-pilotów, ponieważ męska jama mosznowa jest szczególnie wrażliwa na problemy związane z promieniowaniem elektrycznym spodków.) Jak na ironię, nakrycie głowy typu pull-over, używane przez aktorów lub pilotów, często używane do udawania pozorów „obcych”, może być idealnym projektem nakrycia głowy pilota ze spodka, z grubymi warstwami pianki izolacyjnej na górze (reprezentującej bulwiaste jamy mózgowe często przedstawiane na fałszywych kosmitach), a osłony oczu okularów przeciwsłonecznych zapewniałyby promieniowanie UV. ochrona. C. UPROSZCZONE RYSUNKI I PLANY Poniższe rysunki wraz z nomenklaturą przedstawiono w uproszczonej formie. Szczegóły poszczególnych części lub sekcji pozostawia się twórczej wyobraźni, pomysłowości i zaradności indywidualnego czytelnika lub eksperymentatora, przy czym autor przedstawia własną propozycję projektu, zakładającą jak najmniej przeszkód w pozyskiwaniu materiałów i rzeczywistej konstrukcji. Doświadczony eksperymentator zauważy również, że istnieją stosunkowo proste metody konstrukcji naukowo adekwatnego, testowego modelu w skali i tylko głupiec podjąłby się takiego projektu bez wykonywania takiego testu, zwracając uwagę na to, aby model był zawieszony na sznurku izolacyjnym biegnącym przez koła pasowe, aby prąd nie mógł spływać do ziemi. Takie szczegóły konstrukcji spodka, jak poszczególne metale i inne materiały, produkcja i technologia, są generalnie pomijane w tych planach, ponieważ kompletny, szczegółowy zestaw rysunków roboczych wraz z towarzyszącą literaturą techniczną mógłby prawdopodobnie wymagać dziesięciokrotnej długości tej książki. Jako doskonałe źródło materiałów i technik polecam Podstawy kompozytowe Andrew C. Marshalla28. Ta książka opisuje nawet metale o strukturze plastra miodu i inne wiązania metali i tworzyw sztucznych oraz materiały i techniki konstrukcyjne itp., a także dostarcza źródeł bogactwa fachowych materiałów do budowy samolotów domowych i literatury różnego rodzaju. Aluminium, choć lekkie, może nie być najlepszym metalem, ponieważ jest z nim wiele problemów z wiązaniem. Polecam stal nierdzewną, ponieważ strumień elektromagnetyczny używany do zmiany kierunku wyładowania szczotki do toczenia musi być w stanie przejść przez zewnętrzną powłokę. 28Andrew C. Marshall, Composite Basics 1. Specjalne uwagi uzupełniające na niemieckich latających spodkach z II wojny światowej: W tym krótkim podsumowaniu uniknę podejrzanych dezinformacji lub materiałów, które są nierealistycznie spekulacyjne. Podobno kilku wynalazców pracowało w nazistowskich Niemczech nad różnymi typami latających spodków, z których nie wszystkie miały w założeniu napęd elektryczny, przeznaczony do działania w reakcjach typu rakietowego, odrzutowego, turboodrzutowego lub napędzanego śmigłem typu aerodynamicznego. Wszystkie dostępne mi materiały wideo lub literackie, dotyczące tego typu „aerodynamicznego”, były albo dezinformacyjne, albo rażąco źle pomyślana „nauka” odmiany La La Land, która wydawała się być w większości współczesnym austriackim „myśleniem” New Age lub CIA- wymyślone śmieci, zawierające tylko ziarna prawdy. Na przykład wydaje się, że istnieje prawidłowa dokumentacja dotycząca jednego przykładu, Habermohla „Pflugerad” („Latające koło”) – który był niewiele więcej niż przeprojektowanym wiatrakowcem – który faktycznie mógł oderwać się od ziemi, chociaż nawet w rzekomym „dokumenty”, mówiono, że są niestabilne i niebezpieczne w lataniu. Łączył wirnik wiatrakowca lub helikoptera w kształcie koła, obracający się koncentrycznie wokół kokpitu w kształcie kuli. Podczas testów doświadczył kilku awarii, prawdopodobnie dlatego, że wirnik dawał mu zbyt dużą żyroskopię, przez co nie dało się nim manewrować, nie było możliwości odłączenia wirnika/żyroskopu od płatowca podczas skrętów lub zmian nastawienia. W niektórych modelach z tyłu centralnej nieobrotowej sekcji kokpitu znajdował się pionowy statecznik i ster, które obracały się w kierunku lotu. Dość dobrym pomysłem, zastosowanym później w „kopterach odrzutowych”, były silniki rakietowe lub odrzutowe przymocowane do wirnika, co wyeliminowało problem momentu obrotowego, który zwykle występuje w przypadku wirników napędzanych wałem. System naprowadzania bezwładnościowego („Peiltochterkompass” lub „kompas polarny niewolnika”) został zbudowany, aby spełnić wymagania „w pełni elektrycznego” „Kreisel Teller”, ponieważ elektrostatyczny efekt „klatki Faradaya” wytworzony przez jego układ napędowy uczynił normalny kompas bezwartościowe, a duże prędkości (ok. 9000 mph), manewrowość zygzakowata, precesja i słaba widoczność stwarzały problemy nawigacyjne, które wymagały specjalnego, niemagnetycznego kompasu. Peiltochterkompass był połączony z „Meisterkreiselkompass” („mistrzowskim żyrokompasem”) zamontowanym na przegubach, który generował własny moment pędu i działał niezależnie od ziemskiej grawitacji oraz pędu lub bezwładności statku. Byłoby to prawdą, nawet gdyby spodek zewnętrznie zniwelował efekty grawitacji, bezwładności i pędu, ponieważ tak jak słońce przenosi pęd na ziemię za pomocą prądu elektrycznego, system zasilania spodka przenosi moment pędu na żyroskop. Poruszając się swobodnie na swoich kardanach, główny żyrokompas wskazywał cały czas w tym samym kierunku, bez względu na to, w którą stronę skręcał statek, utrzymywany w pozycji przez swój moment pędu, ponieważ silnik kompasu pomocniczego był uruchamiany w razie potrzeby, aby obrócić wskaźnik kompasu wybierz kierunek jazdy. Książka ta jest jedyną znaną dokumentacją dotyczącą projektu „KT-p2”, który z mojej analizy okazał się jedynym prawdziwym spodkiem z napędem elektrycznym, a więc prawdziwym „UFO” posiadanym przez Niemców. Powtarzając, każdy inny rodzaj „spodka” wcale nie jest „spodkiem”, a jedynie jakimś rodzajem odrzutowca, rakiety lub napędzanego wiatrakiem samolotu, który przez przypadek miał jedynie kształt spodka. W kształcie „spodka” nie ma nic, co czyni go szczególnie korzystnym w porównaniu z konwencjonalnym samolotem, a w większości przypadków jest wadą, z wyjątkiem kontekstu samego napędu elektrycznego i to tylko wtedy, gdy pożądane jest posiadanie natychmiastowego 360 -stopni zwrotności. Projekty „spodka” realizowane w Czechosłowacji były wyraźnie dezinformacyjne, biorąc pod uwagę fakt, że von Braun miał typ elektronapędowy już w 1936 r. według mojej dokumentacji. Stało się to kłopotliwe dla tych, którzy tak bardzo przywiązywali wagę do tak zwanego „S.S. dokumenty z Wiener Neustadt”, które znalazły się pod jurysdykcją CIA iw związku z tym były dezinformacyjne. Byłoby mądrze z twojej strony obserwować, kto z sieci „UFOlogy” jako pierwszy zrobił tak wiele z tych dokumentów, a także kto z nich został przez nie wciągnięty. Jest prawdopodobne, że prawdziwe spodki były dostępne w bazie Wiener Neustadt generała Otto Skorzenego, ale nie były takie, jak opisano w sfałszowanej literaturze. Wygląda na to, że O.S.I. przygotował dezinformację i rozpowszechnił ją z pomocą Skorzenego, który jako jeden z pierwszych zawierał takie układy, by nie przebywać w więzieniu. Skorzeny był również na tyle sprytny, że ukrył kilka skrytek zaawansowanej technicznie dokumentacji i planów, dzięki czemu mógł zmusić Sowietów lub aliantów do zapewnienia mu pożądanej ochrony. OSI skierował uwagę na dezinformację, za pośrednictwem kanałów ufologicznych, w samą porę, by uprzedzić moją książkę. Wielu frajerów nie zdaje sobie sprawy, że wszystkie niemieckie materiały spodków znalazły się pod jurysdykcją CIA OSS, jeszcze przed zawieszeniem broni. Pewien pisarz/mówca próbował odróżnić „spodki tajnych stowarzyszeń” od „spodków, które były tajną bronią Trzeciej Rzeszy”. To, co jest tajne” jest tajne, a fakt, że spodki z napędem elektrycznym były używane przez III Rzeszę w jej obronie przeciwlotniczej oznaczał, że scenariusz „tajnych stowarzyszeń” jest tylko fantazją wspieraną przez CIA, podczas gdy gestapo wyraźnie można zakwalifikować jako „tajne stowarzyszenie”. Jak sekret może się stać? Mój materiał jest oczywiście bardziej tajny niż materiał z Wiener Neustadt i nie miałem pomocy „Rycerzy Templariuszy” ani nikogo innego i musiałem walczyć zębami i pazurami aż do dnia, w którym moje pierwsze wydanie zostało ostatecznie opublikowane i jestem nadal walczę. Większość moich analiz układu napędowego spodka została ekstrapolowana z obserwacji z 1953 roku, co zostało potwierdzone przez to, czego dowiedziałem się z mojego Peiltochterkompass. Przez lata od wydania mojego pierwszego wydania, czytanego przez wielu inżynierów i naukowców, z których niektórzy są ekspertami od wszelkiego rodzaju niemieckich samolotów, nikt nie wspomniał o „Peiltochterkompassie” lub „Projekcie KT-p2”, z innego niemieckiego źródła lub jakiegokolwiek innego. Już samo to dowodzi, że niemiecka „dokumentacja” została naruszona z powodu rzucającego się w oczy pominięcia tego ważnego projektu. Na podstawie tych faktów oceniam, że tzw. dokumenty” są albo całkowicie fałszywe, albo zostały poważnie naruszone w celach dezinformacyjnych. Na przykład jeden typ niemieckiego statku określany jest w dokumentach nazwą „Kraut Meteor”. Pomimo tego, że czasami tak określali to alianci, Niemcy nie nazwaliby tego we własnych dokumentach, co byłoby równoznaczne z budową samolotu przez Idi Amina Dadę i nazywaniem go „czarnuchem arbuzem”. . Bardzo poważnie wątpię, czy Hitler pozwoliłby na użycie tak uwłaczającego i „dekadenckiego” amerykańskiego slangu do nazywania rzekomego „superlotu” Trzeciej Rzeszy. Mając już raz wciągnięty przez część tego materiału, nie zrobię tego ponownie i zalecam szczególną ostrożność w przyjmowaniu i powtarzaniu tego materiału, chyba że chcesz zostać frajerem. Niedawno skontaktowała się ze mną osoba z Kalifornii, która przesłała mi kopię książki W.A. Harbisona, Incepcja (Dell, 1991). Miał wrażenie, że książka Harbisona wyprzedziła moją. Bynajmniej. Książka Harbisona była nie tylko fikcją (i to bardzo interesującą), ale opierała się na błędnym przekonaniu, że jako pierwsze były „niemieckie” latające spodki, że używały aerodynamicznego „warstwowego” układu napędowego powietrza, rzekomo wynalezionego przez fikcyjnego Amerykanina o nazwisku John Wilson i że spodki, które dzisiaj widzimy, mają siedzibę w skomplikowanym podziemnym mieście zbudowanym pod lodami Antarktydy, rządzonym przez SS i pracującym niewolniczo. „Spodki” z warstwą graniczną nie byłyby prawdziwymi „latającymi spodkami”, a jedynie niezwykłymi „samolotami” w kształcie latających spodków. Jak wykazał mój Peiltochterkompass oraz moje obserwacje i dokumentacja, niemieckie spodki były napędzanymi elektrycznie jednostkami Tesla (wymagającymi systemu nawigacji inercyjnej z powodu wyładowań elektrostatycznych wysokiego napięcia i efektu „klatki Faradaya”), z których niektóre miały 360 stopni manewrowość obwodowa w 30-stopniowych przyrostach, tak jak obserwowałem w latach 1947-53 na nocnym niebie Zachodniego Teksasu. Rzekome statki Schaubergera (jedyne informacje, jakie naprawdę posiadamy, to zdjęcia modeli zbudowanych przez Felixa Schaubergera), rzekomo zbudowanych w Czechosłowacji, zostały rzekomo zaprojektowane do używania „turbiny implozyjnej” do generowania mocy do napędzania „dmuchawy” przeznaczonej do napędzać statek. W związku z tym był to niewiele więcej niż (latający?) otwór wentylacyjny z niezwykłym silnikiem i nie mógł oderwać się od ziemi. A nawet gdyby jakimś cudem mogło się to dostać Poza ziemią nie mógł przekroczyć 300 mil na godzinę, przy przysadzistej konstrukcji, a tym bardziej ponad 1000 mil na godzinę. jak twierdzą dezinformatorzy, zwłaszcza że nie ma nawet wiarygodnych informacji, że statek kiedykolwiek został zbudowany. Zbyt łatwo powiedzieć „Rosjanie to dostali”, a nawet gdyby zostało zbudowane i latało, nie byłoby warte klasyfikowania, podobnie jak małe, napędzane silnikiem zabawki UFO, które przynajmniej były bardziej wykonalne, i wiadomo, że faktycznie latają. Podobno istniał statek zaprojektowany przez Miethe, który miał być napędzany 12 silnikami BMW – w dokumentach twierdzono, że działał na helu – ale mówiono, że wykorzystuje aerodynamikę „warstwy granicznej” Prandtla. Taki system, jeśli jest prawdziwy, automatycznie wykluczał statki z napędem elektrycznym. Uważam, że jeśli którekolwiek ze zdjęć jest częściowo prawdziwe, rzekoma nazwa i układ napędowy zostały błędnie przedstawione, aby odrzucić badaczy możliwość istnienia statków z napędem elektrycznym. Jest zdjęcie (prawdziwe czy fałszywe?) pokazujące, jak Miethe wyjaśnia ten typ Hitlerowi 7 kwietnia 1944 r. Zostało ono rzekomo przetestowane w listopadzie 1943 r., czyli zaledwie miesiąc po wyprodukowaniu mojego Peiltochterkompass, który podnosi prawdopodobieństwo przeciwko zwykłemu zbiegowi okoliczności. Z tego powodu uważam, że niektóre zdjęcia — ale nie zwykłe „opisy techniczne” — tych statków mogą być autentyczne. Rysunki podstawowych struktur wewnętrznych mogą być również nieco dokładne, nie zważając na nadawane im błędne interpretacje. Na rysunkach pokazano duże, okrągłe kule, a trzy z nich pokazano na dużych „statkach-matkach” (co nazywam „latającymi okrętami podwodnymi”). Te kule mogły być zbiornikami paliwa z ciekłym helem. System „zasilania helem” mógłby obsługiwać „silniki BMW”, jak pokazuje silnik Papp przedstawiony w załącznikach. Dwanaście silników sugerowałoby, że każdy silnik napędzał oddzielny generator elektryczny na obrzeżach spodka, co jest zgodne z projektem Peiltochterkompass. „Spodek Miethe” mógł pochodzić z „KT-p2 Projekt”, a szczegóły (nazwa, system zasilania itp.) zostały zatarte i sfałszowane za pomocą dezinformacji. Chociaż wydaje się, że etykiety i nomenklatury rysunków rzekomo z Wiener Neustadt zostały zmienione – zwłaszcza dokumenty pisemne, które rzekomo były z nimi, które zawierają głupi język – niektóre projekty fizyczne mają sens w kategoriach statków z napędem elektrycznym, gdy „poprawione ” według mojego materiału. Jeden ze szkiców przedstawia załogowego „Latającego żółwia”, który jest bardzo podobny do tych, które widziałem w filmie 8 pp z II wojny światowej, zrobionym przez załogę bombowca B-17. Widziałem ten film, gdy byłem członkiem 26. Skrzydła Rozpoznania Strategicznego, Wydziału Operacyjnego Wywiadu Strategicznego Dowództwa Powietrznego, Lockbourne, AFB, Ohio, pod koniec 1957 roku. Oglądaliśmy film z innymi pracownikami wywiadu, z których kilku brało udział w faktycznym zamachu bombowym naloty, w których kręcono film. Mój O.I.C., podpułkownik Edward R. Jirles, był zaangażowany w operację Paperclip, ponieważ był jednym z pierwszych armii C.I.C. personel w Nadrenii. W rzeczywistości był odpowiedzialny za polowanie i sprowadzenie „wilkołaków” — ostatnich fanatycznych sił SS — dla S.E.A.T.O. Kapitan Weismann nadal nosił w swoim ciele 9 kawałków odłamków, które otrzymał jako jeden z bohaterów, którzy zbombardowali pola naftowe Ploesti w Rumunii, i został wystarczająco zregenerowany na czas, by znaleźć się na pokładzie bombowca podczas incydentów z „myśliwcem”. Wbrew dezinformacji „myśliwce foo” nie były bezzałogowymi statkami sterowanymi radiowo, ale małymi statkami z napędem elektrycznym, pilotowanymi przez pilotów, prawdopodobnie Hitlerjugend. Najwyraźniej niemieccy śmiałkowie latali tymi rzeczami wokół bombowców, aby zakłócić ich sprzęt elektryczny i układy zapłonowe oraz ściągnąć ich ogień. Awaria sprzętu nie wymagałaby żadnego specjalnego sprzętu, ponieważ ich dynamiczne pola elektromagnetyczne i korona o wysokiej częstotliwości wywarłyby pożądany efekt na samoloty alianckie, podobnie jak wyłączenie systemu elektrycznego w samochodzie mojego ojca w 1957 roku na obrzeżach Levelland w Teksasie . Statek ten miał około 200 stóp długości i miał kształt jajka, podobnie jak Latające Żółwie i te widziane przez Lonniego Zamorę w pobliżu Soccoro w Nowym Meksyku. Ponieważ „Latający żółw” był chyba najprostszym ze wszystkich niemieckich typów, przedstawiam uproszczony zestaw hipotetycznych rysunków i planów. Nie mamy kompletnych, szczegółowych zdjęć ani rysunków jego projektu, poza filmami z 8. pułku, które widziałem w 1957 roku, oraz wstępnym szkicem ze źródeł niemieckich, któremu częściowo uwierzę i przedstawiam Państwu z możliwie najlepszą interpretacją . Zaletą Latającego Żółwia była jego dobra widoczność i jego tania, kompaktowa, jednoosobowa, prosta konstrukcja typu „hot rod”, śmiało poświęcająca wszystko, aby działać, aby wzbić się w przestworza i przeszkodzić w okropnych alianckich „bombardowaniach ogniowych” która zabiła kilkaset tysięcy cywilów na obszarach Hamburga i Drezna. Ze względu na podłużną konstrukcję („w kształcie skorupy żółwia”) system sterowania na tych pojazdach wydawał się być: uproszczony, z elektromagnesami z przodu, aby obrócić statek. Podmuch powietrza miał wciągnąć statek w linię po przyłożeniu siły, aby uzyskać pożądaną manewrowość w najprostszy i najbardziej bezpośredni sposób. To doskonale wyjaśnia, w jaki sposób „Foo Fighters” byli w stanie latać po spiralnej ścieżce. Prawda o bitwie powietrznej nad Niemcami ujawnia bohaterskie opowieści o młodych śmiałkach i podstępnych starych weteranów, takich jak Adolf Galland, który nie tylko latał z jedną nogą i jednym okiem, ale zrzucił spadochrony z kilku zestrzelonych Gustavów, by natychmiast wrócić na lotnisko. Niebo, by znów walczyć, w kółko, aż nie było więcej samolotów do latania29. Wielu niemieckich pilotów walczyło ciężko, dobrze, mężnie i honorowo do samego końca. Na filmie, który widziałem, w którym Latające Żółwie okrążały B-17 spiralnie po torze lotu, strzelcy nie byli w stanie ich zastrzelić, ponieważ poruszali się tak szybko, chociaż wydawało się, że uderzają w niektóre znacznie wolniejsze Me-163”. Komets” (ok. 500 mph), który towarzyszył Latającym Żółwiom. Komety były tanimi „statkami jednorazowego użytku”, porzuconymi na niebie po zużyciu paliwa rakietowego. W jednym ujęciu pilot Kometa uciekał. 29 Heinz Knocke, poleciałem dla Fuehrera. Porównując wielkość i prędkość Kometa i Latającego Żółwia (poruszającego się ponad dwa razy szybciej niż Komet), było oczywiste, że centralny korpus Żółwia był większy niż Kometa i poruszał się z prędkością co najmniej 1000 mil na godzinę, w spiralnej ścieżce. Manewr ten byłby wynikiem jednoczesnego uruchomienia przez pilotów trybów „w górę” i „w prawo”, w typowy sposób „joysticka”. Te statki musiały wymagać dużej zręczności, takiej jak gra wideo lub deskorolka. Szybkość nie była dla mnie zaskoczeniem, ponieważ spodek, który widziałem w 1953 roku (około 5 lat przed obejrzeniem filmu) poruszał się co najmniej tak szybko, gdy robił zakręty o 90 stopni. Od czasu mojego odkrycia, w jaki sposób Tesla kontrolował wyładowanie szczotki, aby obrócić pojazd, moje plany pokazują tylko jedną przednią elektrodę, z cewkami „wyporu” używanymi do tworzenia ruchu „w górę” i „w dół”. (W rzeczywistości statkiem z napędem elektrycznym można by latać tylko z jednym zestawem cewek, poprzez skierowanie szczotki u góry, aby „kołysać” statkiem na boki, jak „wahadło”, ale prędkość nie byłaby tak duża.) Ponieważ pęd jest przekazywany przewodnikowi pod kątem 90 stopni do prądu elektrycznego i indukcyjności magnetycznej, idealne są płaskie typy naleśnikowe, które można mocno osadzić w powłoce statku. Jedna byłaby umieszczona wewnątrz półkulistego nosa. Rodzaj prostego dżojstika — kontrolującego elektromagnesy po obu stronach przedniej cewki — przekierowuje wyładowanie szczotki w pożądanym kierunku, ponieważ korpus statku jest obracany przez powietrze na odpowiednią krętą ścieżkę, obracając statek w prawo, w lewo lub na wprost. Agencje wywiadowcze dołożyły ogromnych starań, aby zatrzeć fakty dotyczące raportów bojowych o niemieckich latających spodkach, a nawet skłaniając do fałszywych raportów powojennych niemieckich i austriackich badaczy typu „new-age”, karmiąc ich dezinformacją. Niektórzy badacze opierali się nawet na informacjach uzyskanych od FBI w ramach procedur FOIA. Po prostu nie mogą sobie wyobrazić, że OBYWATELI NIE MOGĄ UZYSKAĆ ŻADNYCH AKTUALNIE NIEJAWNYCH INFORMACJI POPRZEZ FOIA. Wszystkie takie informacje zostały „odfiltrowane”. Wydane dokumenty, które (kiedyś) zawierały odniesienia niejawne, podlegają cenzurze części niejawnych. Tym właśnie są te wszystkie zaciemnione obszary, głupcy! Ponadto, zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie narodowym, całkowicie sfabrykowane informacje są często udostępniane przez FBI pod FOIA, aby wprowadzić w błąd badaczy, którzy chcą odkryć tajne tajemnice. Czy jest lepszy sposób na wciągnięcie tych, którzy uważają, że pewne „dokumenty” wydane przez FBI są koniecznie ważne? Tak zwane „techniczne” opisy, według naiwniaków lub tych, którzy udają, że wiedzą, są po prostu głupie. Na przykład „Feuerball” („Fireball”) jest opisywany jako „okrągły” lub „kulisty”, zdalnie sterowany statek o średnicy od jednego do dwóch metrów, napędzany płaskim (promieniowym) silnikiem turboodrzutowym. który obracał zewnętrzne obrzeża wokół własnej osi, tworząc swój „świecący” wygląd z efektów wydalania „zbyt bogatych” spalin podczas wirowania.30 Co jeszcze bardziej niedorzeczne, zawierała lampę Klystron (opracowaną około 1939 roku przez braci Varian dla Sperry Gyroscope Company w Ameryce), która pulsowała synchronicznie z radarem alianckim, czyniąc ją niewidoczną dla radaru. to. Te opisy po prostu nie ograniczają musztardy. Nie było sposobu na zrobienie zdalnie sterowanego urządzenia, które robiłoby wszystkie zgłoszone rzeczy, a rzucającym się w oczy wysiłkiem było unikanie kategorii „napęd elektryczny” i „załogowe latające spodki”. 30Haarmann, D.H. (1983), Geheime Wundervaffen (powyżej); Ratthofer, Norbert Juergen (brak daty), Demnaechst „Endkampf um die Erde”, Wiedeń, Austria; Flugscheiben i Andere Deutsche und Japanische Geheim und Wunderwaffen im Zweiten Weltkrieg, Sierndorf, Austria. 31 Haarmann, Ratthofer (powyżej). 2. DWA PODSTAWOWE TYPY PODSTAWEK NIEMIECKICH: 1. Typ jajowaty (lub „typ liniowy”), który latał wzdłużnie i obejmował „Latające żółwie”, „Statki-matki” i „jajowate” (które w niektórych przypadkach wydawały się mieć bardziej cylindryczne kształty, jak typy „cygarowe”, prawdopodobnie ze względu na konieczność stosowania najwygodniejszych w danym czasie środków produkcji i kontroli) 2. srebrzysty typ dysku, który latał peryferyjnie, taki jak widziany przez moją matkę, z pewnymi zmianami, aby uzyskać kształt „podwójnego woka” widziany przez nas w 1953 roku. Istnieją bardzo bliskie korelacje między rzekomymi statkami „Vril” a tymi, które widziała moja matka i cały personel Urzędu Miejskiego w Kermit w 1950 roku, a te, które widziała cała nasza rodzina w 1953,1 mają kilku przyjaciół, którzy widzieli statek podobny do typu Vril (ze szczeliną wokół środka), niedaleko Pecos w stanie Nowy Meksyk kilka lat temu. Jeśli tak zwany statek Miethe miał napęd elektryczny, pomysł „12 silników BMW” był prawdopodobnie dezinformacyjny. Okręt typu „warstwa graniczna/latający odpowietrznik klimatyzacji” nie mógł wystartować z rzekomym 3” działem czołgu i wieżą, nawet z 12 silnikami BMW. Marne otwory wentylacyjne przeniosłyby niewystarczający ciąg, a tarcie powietrza dosłownie spaliłoby statek. Zgodnie z informacjami mojej matki od przyjaciół Roswell i Alamogordo z 1948 roku, hel był prawdopodobnie używany jako paliwo w niemieckich statkach KT-p2, co jest prawdopodobnym powodem porzucenia programu Zeppelin, ponieważ cały hel był potrzebny do paliwa latającego spodka. Poza tym, po co mieć Zeppeliny, skoro można mieć latające spodki, używając podobnych technik konstrukcyjnych? Reaktory helowe i statki KT-p2 działały prawdopodobnie w następujący sposób: UWAGA: Jest prawdopodobne, że duży system cewek Tesli (2 cewki dla każdego kierunku, jedna dla prądu przemiennego, a druga dla prądu stałego) otaczał obszar kokpitu, wyzwalany w 12 kierunkach peryferyjnych przez „trygatrony” — wyzwalane iskierniki wypełnione helem — wystrzeliwane przez prądy wyzwalające 2500 V DC, uruchamiane przez przekaźniki podłączone do Peiltochterkompass. Mogły one na żądanie kontrolować wyładowania na kadłubie, łagodząc w ten sposób problem z obsługą prądów o tak wysokim napięciu. Niemiecka technologia trigatronów została po raz pierwszy udostępniona amerykańskim inżynierom elektrykom w 194632 roku. Bardzo niewiele z tych informacji zostało odtajnionych nawet do 1959 roku. Poniższe ilustracje dotyczą mojego poglądu na różne niemieckie okręty z okresu II wojny światowej: 32 Zeszyty Publikowane Instytutu Elektrotechniki . 3. Ostatnie uwagi dotyczące amerykańskich UFO W 1995 roku, tuż po tym, jak ukończyłem rękopis do mojego drugiego wydania w sierpniu, „Aurora” rozbił się i spłonął w pobliżu La Luz w Nowym Meksyku, na północ od bazy sił powietrznych Alamogordo i Holloman. Ten materiał powstał za późno, abym mógł go włączyć do drugiego wydania. Mniej więcej pięć dni po wypadku, gdy na skrzyżowaniu Old Pecos Trail i Rodeo Road na południowo-wschodnim rogu Santa Fe, zobaczyłem szarą ciężarówkę z kołkami z „mopsowym nosem”, która wyjechała 1-25 z południa, jak zatrzymał się na świetle. Na środku przedniego zderzaka znajdowała się tablica rejestracyjna CIA. Kiedy skręcił w lewo, by jechać na zachód Rodeo Road – która biegnie przez południową stronę Santa Fe – zauważyłem, że na łóżku ma brezent zakrywający trochę gruzu. Pojechał na zachód do Cerrillos Road, skręcił na północ w Siler Road, potem skręcił w lewo w Siler i skręcił w prawo w ulicę prowadzącą do centrum recyklingu, do którego często chodziłem. Tam wyładowywał swój „ratunek”. Następnego dnia zbadałem szczątki, a nawet zdemontowałem część. Ocalenie obejmowało następujące elementy (przyjęte zgodnie z moimi najlepszymi wspomnieniami): Szczątki poczerniały od spalenia, a ktoś przyłożył do naczynia młot kowalski, próbując go zepsuć, ale nie zdołał złamać ani jednego „odkurzacza”. Cały zespół wydawał się być systemem przełączającym o dużym natężeniu, który przenosił prąd 15,5 Kv do dwóch miejsc naraz, w sumie dwanaście, w parach bipolarnych. To zdawało się potwierdzać pogłoski, że „Aurora” może unosić się w powietrzu i używać „podobnej do UFO” technologii napędu elektrycznego, oprócz swojej normalnej mocy turboodrzutowej. Interesujące jest to, że nazwa „Aurora” jest używana dla tego statku, od czasu odkrycia Kristiana Birkelanda i Hannesa Alfvena, że Aurora Borealis jest gigantycznym prądem ze Słońca na północny biegun Ziemi, który przenosi moment pędu ze Słońca na ziemi i pokazał związek z technologią napędu elektrycznego Tesli i dynamiczną teorią grawitacji. Zasada ta została zilustrowana obserwacją dokonaną przeze mnie i kilku innych, gdy siedziałem w wannie z hydromasażem w japońskiej łaźni Dziesięciu Tysięcy Fal niedaleko Santa Fe, wieczorem 26 stycznia 1996 r. (ilustracja na stronie 181). Wyrzut szczotki rozciągał się nad i przed statkiem, gdy pęd był na niego przenoszony z nośników eteru. Zwykła praktyka w obchodzeniu się z gruzem z rozbitym tajnym samolotem, taki jak wspomniana wyżej Aurora, ma oddzielić go i przetransportować na cztery strony, korzystając z kilku stoczni ratunkowych, aby uniknąć wykrycia lub identyfikacji szczątków, ale jak mogłem go przegapić z kołkiem CIA, zaledwie kilka dni po katastrofie Aurory, nadchodzący z południa, z przykrytą plandeką stertą gruzu na swoim łóżku? Dlaczego po prostu nie wystrzelili rac sygnalizujących ich przybycie? Najwyraźniej do CIA dotarła wiadomość, że zbadałem szczątki, ponieważ właściciel złomowiska stworzył fałszywe powody, by zabronić mi wstępu na jego teren. Powiedział, że musi grać w piłkę z straszydłami, inaczej nie przyniosą mu więcej ratunku. W końcu nadejdzie czas, kiedy szczątki z uratowanych spodków staną się tak samo powszechne, jak ze starych samochodów, a nawet pojawią się „partie używanych spodków”. Podłużny statek w kształcie rombu z zaokrąglonymi krawędziami znajdował się w odległości około 10 000 stóp i wykonał doskonały, okrężny lot w około dziesięć sekund. Ponieważ jego okrąg miał około 30 stopni średnicy, jego prędkość wynosiła około 2000 mil na godzinę. Miała około ¾” długości na długość ramienia, co oznacza, że miała około 400 stóp długości, około 250 stóp szerokości i wydawała się mieć około 50 stóp grubości. Innymi słowy, statek był wielkości pięciopiętrowego budynku, który miał kształt obszaru wewnątrz toru wokół boiska piłkarskiego. 19 lipca 1998 roku o godzinie 21.21 mój syn i ja widzieliśmy kilka ogromnych statków w kształcie spodków, gdy wychodziliśmy z Furr's Food Emporium, dużego sklepu spożywczego na St. Michael's Drive, w południowo-wschodniej części Santa Fe. Statki unosiły się i manewrowały między Santa Fe a obszarami „technologicznymi” na południe od Laboratorium Narodowego Los Alamos. Ze względu na pozorną odległość do tych statków — co najmniej pięć mil — i ich względną wielkość, były one bardzo duże, miały kilkaset stóp średnicy. Jeden statek przez krótki czas unosił się poziomo, podczas gdy drugi wydawał się unosić pod kątem, ukazując jego dno, na którym świeciły cztery duże, czerwone światła. Poziomy statek miał pojedynczy rząd czerwonych świateł wokół środka, w czymś, co wyglądało na zagłębienie. Te okrągłe czerwone światła, które musiały mieć średnicę około pięciu do dziesięciu stóp, „migały” po kolei, od lewej do prawej, stając się jasne, a następnie przyćmione, jedno po drugim. Miały one najwyraźniej ustabilizować precesję statku, a fakt, że „pulsowały” – stopniowo zwiększały i zmniejszały moc, zamiast „błysnąć” gwałtownie – wskazywał, że wygładziły przenoszenie siły z jednej elektrody na drugą. Dałoby to bardziej stabilny efekt przeciwdziałający problemowi precesji. Każde z dużych świateł miało sześciokątny wzór przypominający plaster miodu, co wskazuje, że składa się z wielu mniejszych świateł podczerwonych, z których każde jest zamontowane w sześciokątnych ramach. Było to prawdopodobnie spowodowane trudnościami w uzyskaniu większego I.R. światła i fakt, że nawet jeśli jedno światło może się przepalić, inne pozostaną w stanie działać, dopóki przepalone światła nie będą mogły zostać wymienione. Ich. Wydaje się, że emisje mają odwrotny wpływ na szczotkę niż pole magnetyczne, powodując, że szczotka podąża za wiązką, aby przeciwdziałać jej tendencji do wirowania, ponieważ wirowanie tworzy precesję, gdy statek jest w zawisie. Ich. światła mają stabilizować statki. Oto uproszczony rysunek: 4. RYSUNKI I PLANY MÓJ LATAJĄCY SPODEK: Wstępne zaplecze techniczne Po ustaleniu, że DC. wyładowanie szczotki indukuje ruch w kierunku, w którym jest wskazywany, poprzez „rozrzedzanie” i rozciąganie eteru Tesla przeprowadziła intensywne badania nad zjawiskiem wyładowania wirującej szczotki i sposobami jego kontrolowania.33 Te badania doprowadziły do weryfikacji koncepcji Tesli, do 1894. Obrót pędzla, spowodowany obrotem pola magnetycznego, jest widoczną przyczyną precesji wirujących ciał i niewirujących latających spodków. Ponieważ szczoteczka indukuje ruch we wskazanym kierunku, jej obrót powoduje precesyjne oscylacje. Jest to również zgodne z obrotem pędzla zgodnie z ruchem wskazówek zegara na półkuli północnej i przeciwnie do ruchu wskazówek zegara na półkuli południowej. Ponieważ obracający się korpus przenosi ładunki elektrostatyczne podczas wirowania, generuje niewidzialny pędzel, który porusza się z mniejszą prędkością obrotową, aby wywołać ruch precesyjny. Tutaj Tesla sztucznie stworzył obracającą się szczotkę przez indukcyjność, w niewirującym korpusie. P2 (lub p2) to najwyraźniej dwie podstawowe, ponieważ dwie identyczne drugorzędne naleśniki mogą reagować w różnych kształtach fali, określonych przez dostrojenie każdej z dwóch podstawowych. Przy jednej czwartej fali wtórna wytworzy wyładowanie szczotki prądu stałego. Odnosząc się do ilustracji na stronie 197, patent Tesli nr 723,188, Metoda sygnalizacji, P1 i P2 to dwie różnie dostrojone cewki pierwotne cewki naleśnikowej, z których każda ma identyczne wtórniki, pracują w tym samym systemie, co czyni je odpowiednimi do elektropulsacji. Generator elektrostatyczny jest nieporęczny i ma niską moc wyjściową jak na swój rozmiar. Problem, z jakim musiał się zmierzyć Tesla, polegał na tym, jak wyprodukować pseudoelektrostatyczną szczoteczkę na prąd stały z jego małym, lekkim, wysokim fr cewki równorzędne. Powtarzając, na ilustracji na stronie 197, cewka po lewej stronie może być dostrojona do ćwierć długości fali, aby wytworzyć wyładowanie szczotkowe, podczas gdy cewka po prawej stronie jest dostrojona do połowy lub pełnej fali, tworząc prąd przemienny o wysokiej częstotliwości. Szczotka umożliwia nośnikom eteru i rurom siły wejście do przewodów statku (metalowej powłoki), podczas gdy druga cewka ściska nośniki eteru, tak że żadne rurki siły nie mogą przejść, dzięki czemu statek nie będzie miał oporu bezwładności, aby go utrzymać z powrotem i można go szybko przyspieszyć, a także włączyć w mgnieniu oka. Ponieważ kierunek pędu będzie normalny do powierzchni przewodnika, szczotkę można skierować wokół zakrzywionej powierzchni, która jest prostopadła do kierunku pożądanego ruchu. Tesla musiała nauczyć się kontrolować pozycję szczotki, ponieważ system kontroli szczotki (magnesy) sprawi, że nie będzie konieczne posiadanie kłopotliwego systemu różnych cewek dla każdego kierunku. Dzięki prostemu systemowi dwuelektrodowemu statek mógł być napędzany w dowolnym kierunku. Jak stwierdził Tesla34, „Obrót może zostać odwrócony przez magnes trzymany w pewnej odległości. “ „...fakt, że szczotka obraca się, o ile mogłem to zaobserwować, w dowolnej pozycji, przemawiałby za tym poglądem.” W swoich eksperymentach z lampą próżniową ze szczotką, używając koncentrycznych (podwójnych, wewnętrznych i zewnętrznych) żarówek, z centralną elektrodą emisyjną, Tesla stwierdził: „Jeśli chodzi o przyczynę powstawania szczotki lub strumienia, myślę, że jest to spowodowane elektrostatyczne działanie kuli i dysymetria części...”, mówiąc, że gdyby dwie bańki były idealnymi, koncentrycznymi kulami, o identycznej jakości i grubości szkła, sądził, że pędzel się nie uformuje, skoro „... tendencja do wyprzedzania byłaby jednakowa ze wszystkich stron.” 33Nikola Tesla, Eksperymenty z prądami przemiennymi o wysokim potencjale i wysokiej częstotliwości (wykład przed Institute of Electrical Engineers, Londyn, 1892) McGraw Publishing Co., Nowy Jork (1904). 34Nikola Tesla, Eksperymenty itp. (Supra) s. 48. W 1899 roku, po wykładzie londyńskim, Tesla stwierdził, że opracował coś, co nazwał „swoją „pojedynczą cewką zaciskową”35. Nowa cewka, która może być w kształcie stożka lub typu „naleśnikowego”, może być dostrojona do jednej czwartej fali, aby wytworzyć wyładowanie szczotkowe za pomocą impulsów o ujemnej przewadze lub dostrojonych do połowy lub pełnej fali , aby wytworzyć prąd przemienny o wysokiej częstotliwości. Jak powiedział wcześniej Tesla36, „...w prądach przemiennych o bardzo wysokiej częstotliwości impulsy dodatnie i ujemne nie są równe, ale jeden zawsze przeważa nad drugim. “ Charakter impulsów ćwierćfalowych o wysokiej częstotliwości został podobnie przeanalizowany we współczesnych czasach37, jak następuje (w odpowiedniej części, podkreślenie moje): „Ponieważ efekty elektromagnetyczne nie są przekazywane natychmiast z punktu do punktu w przestrzeni… jest czas opóźnienie między zmianami ładunku a rozkładem prądu na dipolu”, które „… pozwala części energii na dalsze wypływanie na zewnątrz, nawet jeśli warunki na dipolu mogły się zmienić, wskazując na przepływ energii do wewnątrz… jak ij część pole elektryczne i magnetyczne zostało oderwane od dipola lub „wytrącone” przez oscylację. “ Intensywność emitowanej fali zależy od zwiększonej częstotliwości, a opóźnienie czasowe staje się bardziej znaczące, ponieważ „… moc wypromieniowana zmienia się wraz z czwartą potęgą częstotliwości. “ Tesla przeniósł swoją pierwotną na zewnątrz swojej nowej „pojedynczej cewki końcowej”, przy czym każdy zwój wtórnego (wewnątrz) ma stopniowo zwiększany odstęp i izolację, w miarę wzrostu potencjału między zwojami, w kierunku pojedynczego środkowego zacisku. Pozwoliło to na uzyskanie wyższych napięć z większym skutkiem, ponieważ iloczyn wektorowy siły elektrycznej i magnetycznej w obszarze przestrzeni określa zakres nadanego pędu elektromagnetycznego38. 35Nikola Tesla, List, Niektóre eksperymenty w laboratorium Tesli z prądami o wysokim potencjale i wysokiej częstotliwości PRZEGLĄD ELEKTRYCZNY, Nowy Jork (1899). 36Nikola Tesla, Eksperymenty itp. (powyżej). 37R. L. Armstrong i JD King, Oddziaływanie elektromagnetyczne
: Data Publikacji.: 31-03-25
Kult cargo.
: Opis.: „Kult cargo” jest formą religii, która była dziwnie obserwowana w ostatnim stuleciu, kiedy plemienne i izolowane populacje po raz pierwszy zobaczyły duże europejskie statki i samoloty transportowe, szczególnie podczas II wojny światowej. Tak jest w przypadku niektórych wysp Nowej Gwinei, Melanezji i Mikronezji, które były w szoku, gdy „bogowie” zeszli z nieba, niosąc nigdy wcześniej nie widziane materiały do obozów i magicznie „gotową” żywność, np. konserwy! Pod koniec konfliktu wojska wróciły do domu, a kult osiągnął szczyt: ludy opuszczone przez swoich idoli zaczęły tworzyć obrzędy przebłagalne, budować drewniane samoloty i naśladować gesty wojskowe, takie jak obrzęd podnoszenia flagi!
: Data Publikacji.: 30-03-25
: Wyróżnione.
Make Money Online: Passive…
NASA conducts «End Of The…
The Diesel Riddle: The Diesel…
The mystery ceremony of…
The dream of eternal youth is…
Ceremonia Misterium…
Your legs are getting heavy,…
Jc.jd.daaizaza TIAGO I…
…
Make Money Online: Passive…
bKIqf3fh8t0 4SEASONS stop…
: DETALE HANDLOWE: W przypadku…
BIOLOGIA czyli bicie piany:…
Make Money Online: Passive…
Make Money Online: Passive…
Make Money Online: Passive…
MamboJumbo Earn Money Online…
Make Money Online: Passive…
MamboJumbo Earn Money Online…
4SEASONS stop half step DIET…
Czy ładne kobiety są…
4SEASONS stop half step DIET…
applications needed to earn…
dieta 5 go to the…
dieta 6 go to the sales…