Przyczyny dobrego zachowania bloków megalitycznych Tiahuanaco.
G. Bellamy podał w książce dość mocne argumenty przemawiające za tym, że Tiahuanaco mogło powstać setki tysięcy lat temu, a nawet pod koniec trzeciorzędu:
- większość megalitycznych bloków Tiahuanaco i ruin innych starożytnych osad na płaskowyżu Altiplano jest zrobiona z andezytu, materiału o twardości prawie równej szkłu, który z powodzeniem opiera się wszelkim warunkom atmosferycznym;
- mimo dużej wysokości na Altiplano rzadko występują przymrozki;
- Rozrzedzone powietrze płaskowyżu zawiera bardzo mało dwutlenku węgla i innych żrących gazów i prawie nie ma w nim wilgoci, ponieważ schodzi do niższych regionów Andów;
- nie występują nagłe zmiany temperatury.
To właśnie te czynniki najsilniej oddziałują na kamienne powierzchnie. Ich brak sprawia, że (idealnie wypolerowane) powierzchnie pozostają niemal niezmienione. Ale to nie wszystko. Ruiny Tiahuanaco i inne megalityczne miejsca na Altiplano nie zawsze były narażone na wpływ pogody. Płaskowyż został zalany przez morze kilka milionów lat temu i przez tyle samo lat Tiahuanaco znajdowało się na głębokości ponad 200 metrów. Dlatego wiele ruin wciąż jest pokrytych cienką, ale trwałą warstwą wapienia. Taka intarsja mogła ochronić każdą, nawet najbardziej elegancką płaskorzeźbę przed wpływem klimatu, gdy została wystawiona na działanie czynników atmosferycznych. Zniszczona została jedynie warstwa wapienna.
W związku z powyższymi okolicznościami opisany przez A. Poznańskiego bardzo silny stopień wietrzenia konstrukcji megalitycznych Tiahuanaco z I okresu kultury sugeruje, że podlegały one wietrzeniu jeszcze przed powodzią, która zalała Altiplano.