Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 07-06-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

An unusual metallic object discovered inside a meteorite

: Opis.: An unusual metallic object discovered inside a meteorite 4.5 billion years ago. The meteorite and its strange "inclusions" were examined both microscopically and spectroscopically by contacting the University of East Anglia. Preliminary results indicate that the silver cylinder is not composed of any of the usual auxiliary minerals found in meteorites. Further investigation is planned. There is no doubt that the object embedded in the NWA 869 meteorite was in place when the stone entered Earth's atmosphere some time ago. Since the meteorite itself was formed several hundred million years before the planets, the question arises: who created it and where did it come from before it became part of the solar nebula? A very real possibility is that the cylinder formed on a planet orbiting a population star 2 that exploded as new a few billion years before our solar system formed. Niezwykły metaliczny obiekt odkryty wewnątrz meteorytu sprzed 4,5 miliarda lat. Meteoryt i jego dziwne "wtrącenia" zostały zbadane zarówno mikroskopowo, jak i spektroskopowo przez kontakt z University of East Anglia. Wstępne wyniki wskazują, że srebrny cylinder nie składa się z żadnych zwykłych minerałów pomocniczych występujących w meteorytach. Planowane jest dalsze badanie. Nie ma żadnych wątpliwości, że obiekt osadzony w meteorycie NWA 869 znajdował się na swoim miejscu, gdy kamień wszedł w ziemską atmosferę jakiś czas temu. Ponieważ sam meteoryt powstał kilkaset milionów lat przed planetami, nasuwa się pytanie: kto go stworzył i skąd się wziął, zanim stał się częścią mgławicy słonecznej? Bardzo realną możliwością może być to, że cylinder powstał na planecie krążącej wokół gwiazdy populacji 2, która eksplodowała jako nowa kilka miliardów lat przed uformowaniem się naszego Układu Słonecznego. IPTHtagMgxg Anomalous Metallic Object Discovered Inside a 4.5 Billion-Year-Old Meteorite As meteorite dealers, my wife Linda and I have continued supplying meteorites and importing new stock throughout lockdown. On Friday, April 17th 2020, I received a parcel of meteorites I had ordered from a dependable regular source. These were twenty examples of a very well-known and popular common chondrite known as NWA 869. One of them was different and appeared to contain a metallic object inside. For over twenty years we have been the owners of the UK’s only full-time meteorite dealership, Spacerocks UK. We both have university qualifications in astronomy and have lectured widely at many of the country’s most auspicious institutions. At any one moment we have several thousand meteorites of all types in our inventory. We are therefore completely familiar with their appearance. The Very Ancient Origins of Meteorites At this point, it’s worth giving a brief explanation about what meteorites are and where they come from. The solar system (the Sun, planets, asteroids and comets) condensed from a cloud of dust and gas known as the solar nebula around five billion years ago. The first solid objects were millimetric spheres called chondrules. These joined together over a few million years to form increasingly large chunks. Eventually, by collision, these accreted to form planetissimals and finally, around 4.5 billion years ago, the eight large planets and other, smaller bodies that make up the solar system. Meteors, or shooting stars, are caused when fragments heat up as they enter the Earth’s atmosphere. If they survive to reach the Earth’s surface, they are known as meteorites. (lassedesignen / Adobe Stock) Meteors, or shooting stars, are caused when fragments heat up as they enter the Earth’s atmosphere. If they survive to reach the Earth’s surface, they are known as meteorites. ( lassedesignen / Adobe Stock) The vast gaps between the orbits of the eight major planets are full of debris left over from these early days. Additionally, a region between Mars and Jupiter holds many thousands of smaller planetary objects known as asteroids. These occasionally collide (more so in the past), launching further rocky and metallic debris into the solar system . If one of these fragments collides with the Earth on its passage around the Sun, it will heat up to over 6,000 degrees Celsius because of friction with the atmosphere. This is the cause of the familiar shooting stars, or meteors, we may see at night. If a chunk is large enough, it may survive and reach the surface of the Earth. This residual object is known as a meteorite. Explaining the Types of Meteorite There are, broadly speaking, three types of meteorite: 1) Chondrites: fragments of the original ancient stones that remain from the beginnings of the solar system. These often contain chondrules, the small spheres mentioned earlier. Chondrites are all around 4.5 billion years old. 2) Achondrites: stony material blasted off the surface of a planet, asteroid or satellite by the impact of another object. Achondrite meteorites have been proven to have originated on many bodies, including Mars, the Moon and asteroids such as Vesta. 3) Irons and stony irons are fragments of the cores of fully-formed small planets that were disrupted during collisions billions of years ago. As the first planets grew in size, heavy elements such as nickel and iron sank to their centers to form metallic cores, like that of the Earth. Generally speaking, meteorites are named after the place where they fell or were found. That’s why the iron meteorite that made the Arizona Meteor Crater is called Canyon Diablo and that which exploded over Russia in 1947 is known as Sikhote-Alin. A 1.7kg individual meteorite from the Sikhote Alin meteorite shower (coasrsest octahedrite, class IIAB). This specimen is about 12cm wide. Sikhote Alin meteorite shower fell on 1947 February 12 in the dense forest of eastern Siberia, and over 23 tons of meteoritic material has been recovered. (H. Raab / CC BY-SA 3.0) The NWA 869 Meteorite in Question The meteorite we are discussing here, NWA 869, comes from a large strewn field which was the 869 th such to be discovered in North West Africa: hence its name. Why 869 is so prized by collectors is that most of meteorites from this field are small, complete examples, rather than fragments of larger bodies that exploded as they passed through the atmosphere (see photos). The majority have an attractive blue-grey fusion crust (melted surfaced)  and their shape reflects their attitude as they streaked downwards. This is known as ‘orientation’: a bit like the way spacecraft enter the atmosphere heat-shield first. OK, that’s the technical stuff out of the way! This NWA 869 meteorite was like nothing the writer had seen before. When I was processing the parcel of newly-arrived 869s, I suddenly noticed a metallic glint from one of them. This isn’t unusual: all chondrites contain nickel-iron and some (see photo) display quite obvious metallic flecks. This was different. In this case, the shiny region could be seen to be a small cylindrical feature around 6 mm (0.2 in) in diameter. This metallic area was protruding at an angle from a region of glassy fusion crust, which, in places, could be seen to flow away from the object. Another interesting feature is that the cylinder had a small impact crater on its surface, something not uncommonly seen on iron meteorites or, indeed, spacecraft on their return from orbit. The meteorite and its strange inclusion have been examined both microscopically and spectroscopically by a contact at the University of East Anglia. The preliminary results indicate that the silver cylinder is not composed of any of the usual accessory minerals found in meteorites. Further examination is scheduled. Spectrograph results for the NWA 869 meteorite. I have no doubt at all that the object embedded in the NWA 869 meteorite was in place as the stone entered the Earth’s atmosphere some time in the past. Since the meteorite itself was formed several hundred millions of years before the planets, it begs the questions: who made it, and where did it originate before becoming part of the solar nebula? A very real possibility might be that the cylinder originated on a planet orbiting a Population 2 star that exploded as a nova several billion years before our solar system formed. Could this object have been manufactured by beings from an ancient planet? What Could This Discovery Mean? The oldest stars in the universe are, counterintuitively, called Population 3 stars. The “nuclear furnaces” at the heart of these were the origin of some of the elements “heavier” than hydrogen. As these ancient stars ran out of hydrogen, the larger ones would have shrunk, then exploded, releasing gas, dust and some of these heavier elements into the universe. It was this material that condensed to form Population 2 stars ten to fifteen billion years ago. The larger examples of these also underwent cataclysmic supernovae, generating regions of star formation where Population 1 stars like our Sun – and their associated planets – condensed. Farmer Discovers He’s Been Using a Meteorite As a Doorstop…And It’s Worth $100,000 Space Rock Sold! 4.5-Billion-Year-Old Meteorite is the Oldest Item Ever Sold on Earth It is now known that planets are very common. So far astronomers have discovered over 4,000! It is probably the case that most Pop 1 stars have planetary systems. Since the oldest of these stars were formed ten billion years ago – twice as long ago as the Sun – it would seem highly likely that life and ultimately civilizations evolved upon those in suitable locations. Any that ended their lives as supernovae will have scattered all kinds of stellar, planetary and – possibly – archaeological debris into its galaxy. Either we are alone – unique – in the cosmos, or life occurs wherever there is the slightest possibility of it: in which case, we should expect to find alien artifacts within ancient meteorites. Anomalny metaliczny obiekt odkryty wewnątrz meteorytu sprzed 4,5 miliarda lat Jako dilerzy meteorytów, moja żona Linda i ja nadal dostarczaliśmy meteoryty i importowaliśmy nowe zapasy przez cały okres blokady. W piątek 17 kwietnia 2020 r. otrzymałem przesyłkę meteorytów, które zamówiłem z wiarygodnego, regularnego źródła. Było to dwadzieścia przykładów bardzo dobrze znanego i popularnego chondrytu zwyczajnego znanego jako NWA 869. Jeden z nich był inny i wydawał się zawierać wewnątrz metalowy przedmiot. Od ponad dwudziestu lat jesteśmy właścicielami jedynego pełnoetatowego dealera meteorytów w Wielkiej Brytanii, Spacerocks UK. Oboje mamy kwalifikacje uniwersyteckie w dziedzinie astronomii i wykładaliśmy szeroko w wielu najbardziej pomyślnych instytucjach w kraju. W każdej chwili mamy w naszym inwentarzu kilka tysięcy meteorytów wszystkich typów. Dlatego doskonale znamy ich wygląd. Bardzo starożytne początki meteorytów W tym miejscu warto podać krótkie wyjaśnienie czym są meteoryty i skąd pochodzą. Układ Słoneczny (Słońce, planety, asteroidy i komety) skondensował się z chmury pyłu i gazu znanej jako mgławica słoneczna około pięć miliardów lat temu. Pierwszymi obiektami stałymi były milimetryczne kule zwane chondrami. Połączyły się one przez kilka milionów lat, tworząc coraz większe kawałki. Ostatecznie, w wyniku zderzenia, zrosły się, tworząc planetozymale i ostatecznie, około 4,5 miliarda lat temu, osiem dużych planet i inne mniejsze ciała, które tworzą Układ Słoneczny. Meteory, czyli spadające gwiazdy, powstają, gdy fragmenty nagrzewają się, gdy wchodzą w ziemską atmosferę. Jeśli przeżyją, aby dotrzeć do powierzchni Ziemi, są znane jako meteoryty. (projektowanie laserowe / Adobe Stock) Meteory, czyli spadające gwiazdy, powstają, gdy fragmenty nagrzewają się, gdy wchodzą w ziemską atmosferę. Jeśli przeżyją, aby dotrzeć do powierzchni Ziemi, są znane jako meteoryty. (lasedesignen / Adobe Stock) Ogromne luki między orbitami ośmiu głównych planet są pełne szczątków pozostałych po tych wczesnych dniach. Dodatkowo w regionie pomiędzy Marsem a Jowiszem znajduje się wiele tysięcy mniejszych obiektów planetarnych znanych jako asteroidy. Od czasu do czasu zderzają się one (bardziej w przeszłości), wyrzucając kolejne skaliste i metaliczne szczątki do Układu Słonecznego. Jeśli jeden z tych fragmentów zderzy się z Ziemią podczas swojego przejścia wokół Słońca, nagrzeje się do ponad 6000 stopni Celsjusza z powodu tarcia z atmosferą. To jest przyczyną znanych nam spadających gwiazd lub meteorów, które możemy zobaczyć w nocy. Jeśli kawałek jest wystarczająco duży, może przetrwać i dotrzeć do powierzchni Ziemi. Ten szczątkowy obiekt jest znany jako meteoryt. Wyjaśnienie rodzajów meteorytów Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy rodzaje meteorytów: 1) Chondryty: fragmenty oryginalnych starożytnych kamieni, które pozostały z początków Układu Słonecznego. Często zawierają one chondrule, wspomniane wcześniej małe kulki. Wszystkie chondryty mają około 4,5 miliarda lat. 2) Achondryty: kamienisty materiał wyrzucony z powierzchni planety, asteroidy lub satelity przez uderzenie innego obiektu. Udowodniono, że meteoryty achondrytowe powstały na wielu ciałach, w tym na Marsie, Księżycu i asteroidach, takich jak Westa. 3) Żelazo i żelazo kamienne to fragmenty jąder w pełni uformowanych małych planet, które zostały rozerwane podczas zderzeń miliardy lat temu. Gdy pierwsze planety rosły, ciężkie pierwiastki, takie jak nikiel i żelazo, opadały do swoich centrów, tworząc metalowe jądra, takie jak Ziemia. Ogólnie rzecz biorąc, meteoryty noszą nazwy od miejsca, w którym spadły lub zostały znalezione. Dlatego meteoryt żelazny, który stworzył krater meteorytowy w Arizonie, nazywa się Canyon Diablo, a ten, który eksplodował nad Rosją w 1947 roku, znany jest jako Sikhote-Alin. Pojedynczy meteoryt o wadze 1,7 kg z deszczu meteorytu Sikhote Alin (najgrubszy oktaedryt, klasa IIAB). Ten okaz ma około 12 cm szerokości. Deszcz meteorytów Sikhote Alin spadł 12 lutego 1947 r. w gęstym lesie wschodniej Syberii i wydobyto ponad 23 tony materiału meteorytowego. (H. Raab / CC BY-SA 3.0) Kwestia meteorytu NWA 869 Meteoryt, o którym tutaj mówimy, NWA 869, pochodzi z dużego, usianego pola, które było 869. odkrytym w północno-zachodniej Afryce: stąd jego nazwa. Dlaczego 869 jest tak ceniony przez kolekcjonerów, jest to, że większość meteorytów z tego pola to małe, kompletne przykłady, a nie fragmenty większych ciał, które eksplodowały podczas przechodzenia przez atmosferę (patrz zdjęcia). Większość ma atrakcyjną niebiesko-szarą skórkę fuzyjną (roztopiona powierzchnia) a ich kształt odzwierciedla ich postawę, gdy schodzili w dół. Jest to znane jako „orientacja”: trochę jak sposób, w jaki statek kosmiczny najpierw wchodzi w osłonę termiczną atmosfery. OK, to sprawa techniczna na uboczu! Ten meteoryt NWA 869 nie przypominał niczego, co pisarz widział wcześniej. Kiedy przetwarzałem paczkę nowo przybyłych 869, nagle zauważyłem metaliczny błysk jednego z nich. Nie jest to niczym niezwykłym: wszystkie chondryty zawierają nikiel-żelazo, a niektóre (patrz zdjęcie) wykazują dość oczywiste metaliczne plamki. To było inne. W tym przypadku błyszczący obszar może być małym cylindrycznym elementem o średnicy około 6 mm (0,2 cala). Ten metaliczny obszar wystawał pod kątem z obszaru szklistej skorupy fuzyjnej, która miejscami odpływała od obiektu. Inną interesującą cechą cylindra jest to, że na powierzchni cylindra znajduje się mały krater uderzeniowy, co nie jest rzadkością w przypadku meteorytów żelaznych, a nawet statków kosmicznych powracających z orbity. Meteoryt i jego dziwne wtrącenia zostały zbadane zarówno mikroskopowo, jak i spektroskopowo przez kontakt z University of East Anglia. Wstępne wyniki wskazują, że srebrny cylinder nie składa się z żadnych zwykłych minerałów pomocniczych występujących w meteorytach. Planowane jest dalsze badanie. Wyniki spektrografu dla meteorytu NWA 869. Nie mam żadnych wątpliwości, że obiekt osadzony w meteorycie NWA 869 znajdował się na swoim miejscu, gdy kamień wszedł w ziemską atmosferę jakiś czas temu. Ponieważ sam meteoryt powstał kilkaset milionów lat przed planetami, nasuwa się pytanie: kto go stworzył i skąd się wziął, zanim stał się częścią mgławicy słonecznej? Bardzo realną możliwością może być to, że cylinder powstał na planecie krążącej wokół gwiazdy populacji 2, która eksplodowała jako nowa kilka miliardów lat przed uformowaniem się naszego Układu Słonecznego. Czy ten obiekt mógł zostać wyprodukowany przez istoty ze starożytnej planety? Co może oznaczać to odkrycie? Najstarsze gwiazdy we wszechświecie są, wbrew intuicji, nazywane gwiazdami populacji 3. „Piece jądrowe” w ich sercu były źródłem niektórych pierwiastków „cięższych” niż wodór. Gdy tym pradawnym gwiazdom zabrakło wodoru, większe skurczyłyby się, a następnie eksplodowały, uwalniając gaz, pył i niektóre z tych cięższych pierwiastków do wszechświata. To właśnie ten materiał skondensował się, tworząc gwiazdy Populacji 2 dziesięć do piętnastu miliardów lat temu. Większe ich przykłady również przeszły kataklizmiczne supernowe, generując regiony formowania się gwiazd, w których skondensowały się gwiazdy populacji 1, takie jak nasze Słońce – i związane z nimi planety. Farmer odkrywa, że używa meteorytu jako odbojnika… i jest wart 100 000 dolarów Kosmiczny rock sprzedany! Meteoryt sprzed 4,5 miliarda lat to najstarszy przedmiot, jaki kiedykolwiek sprzedano na Ziemi Obecnie wiadomo, że planety są bardzo powszechne. Do tej pory astronomowie odkryli ponad 4000! Prawdopodobnie większość gwiazd Pop 1 ma układy planetarne. Ponieważ najstarsza z tych gwiazd powstała dziesięć miliardów lat temu – dwa razy dłużej niż Słońce – wydaje się bardzo prawdopodobne, że życie i ostatecznie cywilizacje wyewoluowały na tych w odpowiednich lokalizacjach. Każdy, kto zakończył swoje życie jako supernowe, rozproszył w swojej galaktyce wszelkiego rodzaju szczątki gwiezdne, planetarne i – być może – archeologiczne. Albo jesteśmy sami – wyjątkowi – w kosmosie, albo życie toczy się tam, gdzie istnieje najmniejsza możliwość: w takim przypadku powinniśmy spodziewać się znalezienia obcych artefaktów w starożytnych meteorytach.

: Data Publikacji.: 30-05-25

Take a look at the next picture, where the same balls do not cross the multi-colored lines that condition our perception.

: Opis.: Iluzje optyczne: wszystkie 12 kulek jest beżowych. Nie wierzysz w to? Spójrz na kolejny obraz, w którym te same kulki nie przecinają wielokolorowe linie, które warunkują naszą percepcję. W rzeczywistości każda kula wydaje się przybierać kolor zbliżony do linii, która ją przecina, przez co naszym oczom wydaje się czerwony, zielony lub niebieski. Iluzja, która szybko stała się wirusowa, znana jest jako iluzja Munker-White i została stworzona przez Davida Novicka (@novickprofna Twitterze), profesor inżynierii na Uniwersytecie Teksańskim w El Paso. Optical illusions: all 12 marbles are beige. You don't believe it? Take a look at the next picture, where the same balls do not cross the multi-colored lines that condition our perception. In fact, each ball appears to have a color similar to the line that intersects it, making it appear red, green or blue to our eyes. The illusion that went viral quickly is known as the Munker-White Illusion and was created by David Novick (@novickprofna Twitter), a professor of engineering at the University of Texas at El Paso.

: Data Publikacji.: 29-05-25

Terytorium należące do gigantycznego kontynentu Lemuria obejmowało ziemie znajdujące się obecnie na Oceanie Spokojnym

: Opis.: Era lemuryjska trwała od około 4 500 000 lat p.n.e. do około 12 000 lat temu. Terytorium należące do gigantycznego kontynentu Lemuria obejmowało ziemie znajdujące się obecnie na Oceanie Spokojnym, znane jako Hawaje, Wyspy Wielkanocne, Fidżi oraz od Australii po Nową Zelandię. Kontynent obejmował także ziemie Oceanu Indyjskiego i Madagaskaru. Wschodnie wybrzeże Lemurii, przedłużone do Kalifornii i części Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. 25 000 lat temu Atlantyda i Lemuria były dwiema najbardziej rozwiniętymi cywilizacjami tamtych czasów, ale walczyły ze sobą z powodu swoich „ideologii”. The Lemurian era spanned approximately 4,500,000 BC. to about 12,000 years ago. The territory of the giant continent Lemuria included the lands now found in the Pacific Ocean known as Hawaii, Easter Islands, Fiji, and from Australia to New Zealand. The continent also included the lands of the Indian Ocean and Madagascar. Lemuria's eastern coast, extended to California and parts of British Columbia in Canada. 25,000 years ago, Atlantis and Lemuria were the two most advanced civilizations of their time, but they fought each other because of their "ideologies."

: Data Publikacji.: 29-05-25

2,6-diaminopurine promotes repair of DNA lesions under prebiotic conditions

: Opis.: Rafał Szabla and his team have just published an excellent article in Nature on the effect of 2,6-diaminopurine in repairing DNA damage under prebiotic conditions! Congratulations! 2,6-diaminopurine promotes repair of DNA lesions under prebiotic conditions High-yielding and selective prebiotic syntheses of RNA and DNA nucleotides involve UV irradiation to promote the key reaction steps and eradicate biologically irrelevant isomers. While these syntheses were likely enabled by UV-rich prebiotic environment, UV-induced formation of photodamages in polymeric nucleic acids, such as cyclobutane pyrimidine dimers (CPDs), remains the key unresolved issue for the origins of RNA and DNA on Earth. Here, we demonstrate that substitution of adenine with 2,6-diaminopurine enables repair of CPDs with yields reaching 92%. This substantial self-repairing activity originates from excellent electron donating properties of 2,6-diaminopurine in nucleic acid strands. We also show that the deoxyribonucleosides of 2,6-diaminopurine and adenine can be formed under the same prebiotic conditions. Considering that 2,6-diaminopurine was previously shown to increase the rate of nonenzymatic RNA replication, this nucleobase could have played critical roles in the formation of functional and photostable RNA/DNA oligomers in UV-rich prebiotic environments. Rafał Szabla wraz z zespołem, właśnie opublikował znakomity artykuł na łamach Nature, dotyczący wpływu 2,6-diaminopuryny w naprawie uszkodzeń DNA w warunkach prebiotycznych! Gratulujemy! 2,6-diaminopuryna wspomaga naprawę uszkodzeń DNA w warunkach prebiotycznych Wysokowydajne i selektywne syntezy prebiotyczne nukleotydów RNA i DNA wymagają napromieniowania UV w celu promowania kluczowych etapów reakcji i eliminacji nieistotnych biologicznie izomerów. Chociaż te syntezy były prawdopodobnie możliwe dzięki bogatemu w promieniowanie UV środowisku prebiotycznemu, indukowane promieniowaniem UV powstawanie fotouszkodzeń w polimerowych kwasach nukleinowych, takich jak dimery cyklobutanopirymidyny (CPD), pozostaje kluczowym nierozwiązanym problemem dotyczącym pochodzenia RNA i DNA na Ziemi. Tutaj pokazujemy, że zastąpienie adeniny 2,6-diaminopuryną umożliwia naprawę CPD z wydajnością sięgającą 92%. Ta istotna samonaprawcza aktywność wynika z doskonałych właściwości oddawania elektronów 2,6-diaminopuryny w niciach kwasu nukleinowego. Pokazujemy również, że dezoksyrybonukleozydy 2,6-diaminopuryny i adeniny mogą powstawać w tych samych warunkach prebiotycznych. Biorąc pod uwagę, że wcześniej wykazano, że 2,6-diaminopuryna zwiększa szybkość nieenzymatycznej replikacji RNA, ta zasada nukleinowa mogła odgrywać kluczową rolę w tworzeniu funkcjonalnych i fotostabilnych oligomerów RNA/DNA w środowiskach prebiotycznych bogatych w promieniowanie UV.

: Data Publikacji.: 29-05-25