MILONGA

- To bajkowa wersja. - Powiedziałem do Mariji.
- To wredna wersja milongi. - Odrzekła. - Kiedy poplątały im się nogi na zakurzonej podłodze i kiedy jeszcze lwy salonowe nie znały tego tanga. - Zgasiła cygaro zbyt duże w jej małej dłoni i wypuszczając dym mówiła dalej. Cedziła każde słowo z osobna a mnie przechodziły ciarki.
- Najpierw była namiętność, a wcześniej pożądanie. Dawno temu. On był mężczyzną. – Zamyśliła się, a może to dym dostał jej się do oczu. Jej ręka trzymała mnie mocno za ramię.
- A potem dopiero namiętność i brak tchu. Jak zwykle, zaczęły się podejrzenia i zazdrość. Nieufność wszczepiła w serce swój kwiat, a gorączka otumaniła jego duszę. Jej oczy patrzą w bok. - Zaczęła się śmiać, trochę sztucznie, przerażająco głośno odchylając głowę do tyłu.- Musiało chyba tak się z nimi stać. A milonga to nóż. - Po chwili dodała. Uspokojona już całkiem.
- Tam gdzie miłość ma cenę, nie ma miłości. Gdzie zjawia się podejrzenie, wymówki schodzą na drugi plan. Brak zaufania, nie ma miłości. - Przechyliła się ku mnie i szepnęła. - Popatrz na tamtą parę. Jej upięte z tyłu grube kędziory wybłyszczone czarną męską pomadą i zagarnięte w cieniutkiej złotej siateczce dowodziły zdrady.
- Będę cię kochać po kres. - Rzekłem szybko i pocałowałem ją w szyję. A ona na to.
- Patrz na nich. Jego oczy spojrzeniem na jej twarzy. Czemu serce krwawi? Tych uczuć nie da się zdławić. Jej wargi na jego ustach. Jej szepty na śmierć. Oszalał z zazdrości. Jej szal siny jak jej szyja potem.
- Marija. - Przerwałem jej. Nasze myśli spotkały się w pół drogi. Wydzielała wielką tkliwość. Jej czułość do mnie promieniowała gorącem.
 - I wierz mi, nie kłamię, gdy mówię , kocham cię. Ja umieram. Ty też. Wierzyłam w zranionego ptaka, co ufał memu sercu, aż do świtu. Ołowianą nogą zegar dogonił bicia serc. By pękły jak zwykłe worki z mięsa. I, by wysypał się z nich puder.
Milonga trwa do dzisiaj w mężczyznach tylko prawdziwych. W kobietach, gdy są zranionym kotem, któremu wyrwano z gardła krzyk. - Popatrzyła na mnie poważnie. A ja mimochodem odparłem.
- Ale pozostawiono pazury.
Marija ciągnęła dalej. - Milonga nie ma rozumu tylko logikę i sex. One pływają na dnie szklanki rumu, którym upija się śledź. Okazał się papugą, a puder tanim kolonialnym produktem.

Za późno na rozejm. Liczy uderzenia serca a przyjaciół na palcach. No tak, to działanie nazywa się odejmowaniem. Nabrała oddechu a ja ironicznie dokończyłem myśl.
- No wiesz, rumieńce na policzkach trupa były namalowane. Młode cycuszki w staniku sztuczne. Podobnie jak i pieprzyk na ramieniu i przy oku. Chodź, zatańczymy w końcu.
Marija wygięła się wpół a jej śliskie od potu ramiona podnosiły i opadały wraz z oddechem. Zaszurałem obcasem, maznąłem parkiet. Dwa razy w tył i raz w przód. Przyciągnąłem ją do siebie i w półobrocie odepchnąłem na długość trzymających się rąk. Patrzyła na mnie gniewnie i skoczyła w druga stronę. Staliśmy wyprostowani jak struny. Dumni. Niezależni. Nasze nogi robiły milongę podnosząc i zginając się w kolanach. Powoli stawiałem stopę by na końcu stuknąć raptem o podłogę. Robiła to samo i rytm muzyki był tu już zbędny. Tańczyliśmy a ona była zła. Na prawdę zła i na prawdę zazdrosna. Umiała milongę zanim jeszcze się urodziłem? Szeptała jej pierwsze słowa, te z dawien dawna śpiewane w operze w czasie jej premiery. Miała teraz znowu szesnaście lat i była wichrem i echem wśród wszystkich tu żywych ludzi.
Tańczymy i umieramy. Wróciliśmy do stolika . Pijemy szampana i umieramy.

A ćpun częstuje nas czekoladkami, gdy umieramy tak sobie pomalutku.
- Piguła jestem. - Mówi po chwili ćpun. - Dzwoń budziku!
To on i jego faja. W faji rozmarzone dymy. Zły człowiek, miał fazę. Wciągnął kreseczkę i podrapał gonady. Chyba lubił czekoladki, bo nie jadł nic innego. To dopiero naiwny dekadentyzm i rozpadówa. Zamyśliłem się teraz ja. Marija piła z Pigułą alkohole ponure i mętne. Sala tańczyła milongę, tysiące koników polnych i ciem szeleściło całą noc.

      Miałem koszmarne sny, i widywałem w nich siebie jako kapelusznika przycinającego nożycami tapety w tulipany. Ale wszystkie koszmary się kiedyś kończą , nawet te najbardziej kolorowe i zastępuje je szara szarość zdziwaczenia żony pawia chorej na węzły chłonne, podskubującej zachłannie koronę męża, i gdakającej małymi perliczymi łzami do tokujących na lotnisku dżetów. Nil sapientiae acunime nimio. Nie dojdziemy do syntezy aby zdobyć wiedzę, bo nauka jest robaczkami zjadanymi kolejno, a nie mgłą gotową cię pochłonąć, gdyś jej spragniony. Kapelusznik kłania się raz. Zdejmuje z głowy kapelusz ale jak tylko go uchyla widzisz pod nim następny. A on trzecia ręką podnosi następny kapelusz a tam jeszcze jeden i pod nim mieści się następny. Wszystkie w kolorach szaroburych i zielonkawych, poszarzałych i skisłych. Wszystkie z filcu. A kłanianiu się nie ma końca. Chodnik zbyt wąski by go wyminąć. A ukłonione kapelusze znikają cudownie dotknąwszy płyt trotuaru. Spadam. Spadam z chodnika i lecę w dół w czerń świecącą szarością i niczym. Wiem, że tam jest nic i się pocę.
Mam dopiero siedem lat a wypchany sianem misiek, z którym sypiam, jest na szczęście większy ode mnie i zasłania mnie przed ciemnością jak mur na moim łóżeczku. Strach zjada mnie szybko. Kołdra nie wystarcza dla nas obu. Wtulony i zlany potem czekam śmierci. Lecę w dół i wiem, że śnię. Ale może to tak śmierć połyka chłopców?
Ile to już nocy i ciągle budziłem się wystraszony do nieprzytomności myśli , nie wiedząc, gdzie jestem i nie rozumiejąc, dlaczego jest noc. Nie pamiętałem nawet mebli w pokoju, ani ile jest jeszcze innych pokoi. Postanowiłem dolecieć do końca studni i przemóc strach cokolwiek by się zdarzyło. Przez sen ścisnąłem miśka obiema rękami. Przytuliłem się do niego cały. Spadaliśmy. Raz wolniej to znowu szybciej. Wszystko stało się błyskawicznie. Chmury rozpierzchły się na boki tej czarnej studni a ja spadłem na wielkie liście palm na jakiejś wysepce na morzach ciepłych i dalekich . Wyspa była pięć metrów długa i przypominała kupę piachu z trzema palmami w środku. Poczułem świeży wiatr i ciepło słońca. Kolory były hiper wyraźne i słyszałem wszystkie nadmorskie dźwięki . Szum fal, wiatr , krzyki ptaków, szelest palm, zgrzyt piasku. Obudziłem się bezpieczny . Świtało. W pokoju było zimno. Leżałem zadowolony i patrzyłem na zarys sylwetki mojego obrońcy, miśka. Nie poruszył się jednak wcale. Został we śnie, na wyspie, a ja chciałem mu podziękować. Potem już nigdy nie miałem koszmarów, ani tego z kapelusznikiem, ani innych.

Następnego dnia pożegnaliśmy Operę, kawiarnię i milongę tudzież Pigułę, i pojechaliśmy na spotkanie do innego miasta. Do hotelu wjechaliśmy późną nocą i padliśmy na łóżko nastawiając klimatyzację na maximum.



















Miałem koszmarne sny, i widywałem w nich siebie jako kapelusznika przycinającego nożycami tapety w tulipany.













>
:
Poprzedni rozdział:      Następny rozdział:
:
Automat tłumaczył ten tekst na 91 języków z oryginalnego języka polskiego. Tytuł oryginału "Teoria Strzałek" . Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawo autorskie: Jakub Nowak  TS042