Cenzura jako wynalazek kościoła.
Wiele książek i artefaktów stanowiło zagrożenie dla ugruntowanej mentalności rzymskokatolickiej i pseudochrześcijańskiej ideologii, które budziły strach i niszczenie. Celem tego jest zakazanie wszelkiego sprzeciwu, zapomnienia jakichkolwiek wartości i znajomości epoki przed rzymskiej, niszczenia ducha kultury wedyjskiej. Cenzura jest bronią łacinników. Palenie niechcianych książek to najbardziej prymitywna forma cenzury.
Można wymienić tylko pare, które miały miejsce w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat.
Wśród „inicjatorów” palenia książek byli przedstawiciele pierwszych soborów ekumenicznych. Na przykład cesarz Konstantyn w 321 r. zainicjował spalenie ksiąg ariańskich, które Sobór Ekumeniczny uznał za „heretyckie”. Wiadomo, że zwolennicy Nikona palili książki i ikony staroobrzędowców.
W 1284 r. w rosyjskim zbiorze praw kościelnych i świeckich, tzw. „Księdze pilota” , pojawia się następująca recepta: „Jeśli ktoś trzyma przy sobie pismo heretyckie i wierzy w jego magię, zostanie przeklęty ze wszystkimi heretykami, i spalić te książki na jego głowie”. (Źródło: książka Kormchaya (1650)
Od 1145 roku do połowy XIV wieku Kościół rzymskokatolicki zniszczył społeczeństwo katarskie (inna nazwa albigensów), które miało inną ideę Jezusa i chrześcijaństwa w ogóle. Razem z Katarem spalono także ich księgi. W 1415 r. spłonął Czech Jan Hus i jego księgi. W połowie XV wieku. płoną księgi Marcina Lutra. W 1600 roku Giordano Bruno i jego książki spłonęły w ogniu Inkwizycji.
W 494. Papież Gelasius tworzy pierwszą listę ksiąg zakazanych .
W 1526 r. inkwizycja wprowadziła najsurowszą cenzurę, która nakazała zniszczenie wszystkich „heretyckich” ksiąg. Od 1559 roku (za papieża Pawła IV) zaczęto regularnie publikować tzw. Indeksy Ksiąg Zabronionych. I znowu wybuchły pożary. A to, co nie zostało spalone, trafiło do tajnych funduszy bibliotek paryskiej, watykańskiej, a wcześniej w Konstantynopolu.
Wraz z wynalezieniem druku władze kościelne zaczęły zwracać zdwojoną uwagę na biznes książkowy. Papież Leon X publikuje bullę w imieniu Soboru Laterańskiego 3 maja 1515 r. 

Nawiasem mówiąc, mówi ona: „Od teraz, na zawsze, nikt nie powinien odważyć się publikować książek lub dzieł w naszym mieście lub w jakimkolwiek innym mieście jeśli nie zostanie wcześniej zatwierdzony w Rzymie przez naszego wikariusza lub mistrza sacri Palatii, a w innych miastach przez biskupa lub osobę doświadczoną w imieniu biskupa. Kto zdecyduje się sprzeciwić temu nakazowi, księga zostanie mu odebrana i uroczyście spalona , zostanie ukarany grzywną w wysokości 100 dukatów, zostanie pozbawiony prawa drukowania czegokolwiek w ciągu roku, jest ekskomunikowany ; a jeśli taki pozostanie uparty, to od swojego biskupa lub naszego wikariusza zostanie tak surowo ukarany, że inni, widząc ten przykład, nie odważą się zrobić czegoś takiego.” Cenzura i całkowita kontrola .
Miniatura z hiszpańskiej książki 1099. Biblioteka Madrytu.
Katolicki fanatyk, jezuita i łajdak Diego de Landa pali wszystkie księgi Majów pod pretekstem, że wszystko w nich napisane to diabelskie kłamstwa i przesądy (przetrwały tylko 4 rękopisy Majów). Inny jezuita, łajdak i fanatyk – Jan de Zumarraga – czyni to samo z księgami Azteków . Świadkowie twierdzą, że na głównym placu Tlatelolco przez kilka dni i nocy płonął ogień książek . Na szczęście zniszczeniu przetrwało kilkadziesiąt rękopisów.
 Oto niektóre z najciekawszych faktów z życia „oświeconego” późnego średniowiecza na przykładzie kraju holenderskiego. W 1549 r. zażądano, aby księgarze w kraju wydali heretyckie księgi w ciągu ośmiu dni, a osoby prywatne muszą je spalić. Źródła z tamtych czasów mówią o bardzo częstych i ogromnych podpaleniach ksiąg, ich konfiskatach itp. W tym samym prawodawstwie znajdujemy następujące definicje: jeśli książka dotyczy spraw kościelnych, musi być wcześniej zbadana i zatwierdzona przez biskupa lub jego delegata ; wszystkie inne księgi wymagają królewskiego pozwolenia; kto nie spełnia tej definicji to zginie na rusztowaniu wykonanym w kształcie krzyża z rozżarzonego żelaza lub wydłubać oko lub odciąć rękę, w zależności od tego, co wyznaczy sędzia... 

Nikt nie mógł założyć drukarni ani zacząć sprzedawać książek bez pozwolenia. Cenzura. W 1526 r. księgarz Franz Birkmann w Antwerpii za sprzedaż szóstego tomu Chryzostoma w przekładzie Ecolampadiusa został uwięziony przez margrabiego.

Ktokolwiek został uznany za winnego herezji i ten, kto był właścicielem lub przeczytał zakazaną książkę, był uważany za takiego, po raz pierwszy mógł uchronić się od ciężkich kar wyrzekając się złudzeń; ale jeśli ktoś tego nie chciał, ścięto mężczyznom głowy i kładziono ich głowy na pręgierz, a kobiety grzebano żywcem w grobie.

Ale książki nadal płonęły fanatykom w XIX i XX wieku i nadal tliły się w XXI wieku. Źródła pisane są niszczone, m.in. po to, by nie daj Boże nie ujawniać tajemnic istnienia innej, rozwiniętej cywilizacji na ziemiach całej Europy.
Olga Siemionowa-Rotterdam