Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 19-04-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Pietà, która przedstawia Marię kołyszącą ciało Jezusa po ukrzyżowaniu, jest jednym z najbardziej znanych dzieł Michała Anioła.

: Opis.: Pietà, która przedstawia Marię kołyszącą ciało Jezusa po ukrzyżowaniu, jest jednym z najbardziej znanych dzieł Michała Anioła. Rzeźba jest godna uwagi nie tylko jako arcydzieło artysty - jest to również jedyne dzieło, jakie Michał Anioł kiedykolwiek podpisał . Co sprawiło, że Pieta Michała Anioła tak różniła się od innych jego dzieł, że musiał ją podpisać? Podsłuchał, jak gapie podziwiali posąg jako trwającą pracę, ale kiedy jeden z nich zapytał, kim jest artysta, ktoś z grupy przypisał ją innemu rzeźbiarzowi. Michał Anioł, przerażony pomyłką widza, wrócił pewnej nocy do posągu i wyrył swoje imię na piersi Marii - czyn, którego później żałował i doprowadził go do przysięgi, że nigdy nie podpisze kolejnego dzieła.

: Data Publikacji.: 16-04-25

Droga do Atlantydy:

: Opis.: Droga do Atlantydy: Na dnie Oceanu Atlantyckiego, około 700 metrów wzdłuż dna, ułożone są prostokątne gładkie bloki. Nadal nie ma dokładnych informacji o pochodzeniu tej drogi. Położone jest geograficznie na północno-zachodnim wybrzeżu wyspy North Bimini. Naukowcy uważają, że droga jest pozostałością po zaginionej cywilizacji. Ale są też tacy, którzy uważają początek drogi za naturalny dar. Droga została znaleziona w następujący sposób. W 1932 roku na sesji psychika Edgara Cayce'a (śpiący prorok) jeden z gości zadał pytanie - gdzie można znaleźć ślady zatopionej Atlantydy. Na co otrzymał odpowiedź, że jednym z takich miejsc jest wybrzeże Bimini. Dopiero w 1968 roku zdecydowali się sprawdzić jego historię. Na głębokości 5,5 metra znaleziono grupę kamiennych bloków. Wyglądają bardzo podobnie do drogi. Same bloki przypominają przetwarzanie ręczne. Miejsce zostało zbadane przez wielu naukowców i znaleziono dwie dodatkowe drogi. Jedna z nich jest szeroka, średnio od 2 do 4 metrów, a drugi znacznie węższa - 1-2 metry. W 1978 roku naukowcy z University of Miami przeprowadzili analizy, które wskazały na średni wiek to 3500 lat. Jednak analiza Johna Gifforda wykazała, że droga ma ponad 15 tysięcy lat.

: Data Publikacji.: 16-04-25

Zainteresowanie Mahenjo-Daro osiągnęło punkt kulminacyjny, gdy możliwe było zbadanie wykopanych ruin z góry.

: Opis.: Zainteresowanie Mahenjo-Daro osiągnęło punkt kulminacyjny, gdy możliwe było zbadanie wykopanych ruin z góry. Odczytano ślad niewytłumaczalnej potężnej fali. Ściany i budynki zostały stopione z powodu wysokiej temperatury, miejscami - do zielonkawego szkła. Szkielety ludzkie za życia przyjmowały naturalną postawę. Tylko ci, którzy byli na ulicach, zmarli, zakrywając twarze rękami. Wszystko to wpłynęło na wyniki wniosków naukowców. Około dwa lata po badaniu dane nie zostały ujawnione. Jednak po pewnym czasie wyrok został opublikowany na całym świecie. Mohendżo-Daro - zniszczone przez wybuch nuklearny. Ta wersja była również wspierana przez innych naukowców, którzy badali szczątki. Napromieniowane szkielety, stopione ściany domów i warstwy gruzu rozdzielane stopionym szkłem. Co jeszcze odkryli archeolodzy w ruinach miasta sprzed 4 tys. lat? W 1922 roku pionier indyjskiej archeologii, R. D. Banerdżi znalazł na jednej z wysp rzeki Indus w Pakistanie niepozorny kawałek krzemiennego narzędzia. Nie spodziewał się wtedy, że trafił na jedno z najbardziej tajemniczych i szokujących odkryć w historii. Prace archeologiczne Johna Marshalla ujawniły ruiny starożytnego miasta o powierzchni ponad 250 ha, otoczonego murem. Metropolia zdaniem historyków nosiła nazwę Kukkutarma i założono ją ok. XXVI wieku p.n.e. Miejscowi nazywali to miejsce Mohendżo-Daro - Wzgórze Umarłych. Wedle szacunków w szczytowym momencie miasto liczyło 35-40 tys. mieszkańców i stanowiło jedno z centrów tzw. cywilizacji doliny Indusu, która obejmowała obszar dzisiejszego Pakistanu i krańce północno-zachodnich Indii. Choć uznawana była ona za największą pod względem terytorialnym starożytną cywilizację, po upadku w XIV w. p.n.e. została niemal zapomniana. Do jej innych znaczących ośrodków należały Harappa, Lothal, Kalibangan oraz Mehrgarh. Do najważniejszych zabudowań miasta należały: Wielka Łaźnia (kompleks wielu komnat i ośmiu łazienek usytuowanych wokół basenu w obrębie cytadeli miejskiej), Dom Wodza, Wielki Spichlerz i Dom Zgromadzeń. Około 4 tys. lat temu, z dnia na dzień, ogromne miasto przestało istnieć. Zagłada nadeszła niespodziewanie, o czym mogą świadczyć odkryte przez archeologów szkielety rozrzucone po całym terenie. Na szczątkach nie znać było żadnych śladów śmierci w walce i nie było przy nich broni. W jednym z domów odnaleziono szczątki rodziny, którą kataklizm zastał przy posiłku. WYBUCH JĄDROWY PRZED NASZĄ ERĄ? Badania naukowe wykazały, że ulice starożytnej metropolii pokrywały fragmenty sczerniałego oraz pokryte pęcherzykami kamienie. Liczniki Geigera wskazały, że teren wokół Mohendżo Daro jest bardziej napromieniowany, niż Hieroshima. Część ofiar miała zęby zabarwione na zielono jak po ćwiczeniach nuklearnych na amerykańskich poligonach w Nevadzie. Według jednej z teorii zagładę miastu przyniosło użycie broni atomowej, co biorąc pod uwagę przybliżoną datę zagłady, wydaje się wręcz niewiarygodne. Pisarz i badacz tajemnic starożytnych kultur, David Hatcher Childress, przedstawił teorię, według której Mohendżo-Daro zostało zniszczone w wyniku wybuchu nuklearnego. Podobnego zdania był archeolog Aleksander Gorbowski, który w swojej książce "Zagadki historii starożytnej" napisał: Wyglądało to tak, jakby miał tam miejsce jakiś przerażający kataklizm. Znalezione tam szkielety były równie radioaktywne, co ciała ofiar Hiroszimy i Nagasaki. Sowieccy archeolodzy odkryli tam szkielet, którego poziom napromieniowania przekraczał normę aż pięćdziesięciokrotnie. Ponadto w Mohendżo-Daro natrafiano często na ciemne grudy nazywane "czarnymi kamieniami", które były najprawdopodobniej fragmentami ceramiki stopionymi razem w wyniku działania ogromnej temperatury. David W. Davenport, współautor książki "Atomowa zagłada 2000 lat p.n.e.", wyznaczył w ruinach miasta trzy strefy zniszczeń, a na podstawie stopionej na szkło gliny stwierdził, że większość budynków została spalona w temperaturze powyżej 5 tys. Stopni Celsjusza. CO MÓWIĄ STAROŻYTNE KSIĘGI? Dwa największe starożytne hinduskie eposy, Mahabharata i Ramajana, opowiadają o bogach, demonach i straszliwych wojnach. Jednak jeden z fragmentów Mahabharaty, analizowany w kontekście odkrycia na Wzgórzu Umarłych, przeraża i szokuje. W tekście możemy przeczytać: Świat wypalony ogniem taczał się w piekielnym gorącu. Woda gotowała się w rzekach i wyparowywała. Ginęły wszystkie zwierzęta, a wróg padał jak ścięty kosą. (…) Pojedynczy pocisk niósł całą potęgę Wszechświata. Rozpalona kolumna dymu i płomieni jasna jak tysiąc słońc wzniosła się w pełnej okazałości. Wieśniacy, mieszczanie i wojownicy skakali do rzek, aby zmyć z siebie trujący pył. Czy tysiące lat temu istniała już na Ziemi doskonale rozwinięta cywilizacja, która unicestwiła się w wyniku wojny atomowej? Wiele odkryć przemawia za tym, że nasi przodkowie mogli dysponować niezwykle zaawansowaną technologią. Istnieje jeszcze inne wyjaśnienie fenomenu tektytów. Wojny atomowe starożytności to temat niezwykle kontrowersyjny i wprawiający w zdumienie wielu współczesnych badaczy historii. Wedy mówią o podróżach kosmicznych i różnych pojazdach latających, wimanach, które z powodzeniem pokonują ziemską grawitację. Mohendżo-Daro to największa osada protomiejska na obszarze cywilizacji doliny Indusu, obecnie leżąca na terenie Pakistanu. Zbudowana została prawdopodobnie przez Drawidów w drugiej połowie III tysiąclecia p.n.e., a odkryta w latach 20. XX wieku przez angielskiego archeologa Johna Marshalla. Miasto o powierzchni ponad 250 ha, otoczone było murem, którego głównym przeznaczeniem była najprawdopodobniej ochrona miasta przed częstymi wylewami Indusu (chociaż miasto nie było położone bezpośrednio nad brzegiem rzeki, lecz na szczycie wzniesienia, znajdującego się na terenie doliny zalewowej Indusu, co w dużym stopniu chroniło je przed regularnym zalewaniem). Najważniejsze budowle miejskie zidentyfikowane przez archeologów to: Wielka Łaźnia, położona w obrębie cytadeli miejskiej. Był to kompleks wielu komnat i ośmiu łazienek usytuowanych wokół basenu o wymiarach 12×7×2,5 metra. Na krótszych bokach basenu znajdowały się schody ułatwiające wejście i wyjście z basenu. Woda napływała z wykładanej cegłami studni. Dno basenu było pochyłe i strome. Dom Wodza, wyróżniający się wielkością dom położony na cytadeli na wschód od Wielkiej Łaźni. Posiadał tylko jedno wejście i pozbawiony był okien na zewnątrz budynku. Wszystkie okna wychodziły na dziedziniec wewnętrzny. Wielki Spichlerz, składający się z magazynów ustawionych na platformie, zbudowanej z 27 bloków z wąskimi kanałami wentylacyjnymi, zapewniającymi prawidłową cyrkulację powietrza. Położony był w zachodniej części cytadeli. Dom Zgromadzeń, położony na południe od cytadeli. Budynek składał się z sali o powierzchni 900 m², krytej dachem wspartym na 29 drewnianych kolumnach, oraz niewielkiej komnaty o charakterze reprezentacyjnym. Badania archeologiczne wykazały że miasto zostało założone na dziewiczym terenie i zbudowane według planu około XXVI wieku p.n.e. Wejścia do domów prowadziły z bocznych uliczek, korytarz wejściowy prowadził na wewnętrzny dziedziniec do którego przylegały inne pomieszczenia. Miasto wyróżniało się również rozbudowaną siecią wodno-kanalizacyjną, stąd w większości domów jednym z pomieszczeń była łazienka z posadzką z wypalanych cegieł, a czasami również toaleta. Według jednej z teorii zbudowane przez Drawidów w drugiej połowie III tysiąclecia p.n.e.

: Data Publikacji.: 16-04-25

Jak i gdzie uprawiać winogrona? Winogrona to najpopularniejsze owoce na świecie.

: Opis.: Z pewnością każdy, kto choć raz odwiedził południe Europy, z rozrzewnieniem wspomina zapierający dech w piersiach romantyczny widok sięgającej po horyzont winnicy. Krzewy ustawione w różnych rzędach, jak pod linijkę, ogrzewane gorącymi promieniami południowego słońca nadającymi gronom wyjątkowy smak i aromat. winnica W zależności od klimatu uprawy mogą wyglądać inaczej. Dla porównania winnice na wulkanicznej wyspie Lanzarote, wchodzącej w skład Wysp Kanaryjskich, gdzie słońce świeci przez 330 dni, a w miesiącach letnich suma opadów miesięcznych nie przekracza 2 mm i zdarzają się tylko przez kilka dni, są bardzo awangardowe. Tam miniaturowe krzewy winorośli rosną w zagłębieniach bardzo żyznego podłoża wulkanicznego, chronione przed wysuszającym wiatrem, ale wystawione na działanie intensywnego słońca. Grona popularnego tam szczepu Malvasia, pochodzącego jeszcze z czasów antycznych, są stosunkowo małe, o delikatnej skórce, ale bardzo słodkie. winnica na Lanzarote Ze względu na wykorzystanie występują dwa rodzaje winogron: deserowe i uprawiane na przetwory czy wino. Te drugie rosną w gruncie, a deserowe częściej są hodowane w szklarniach, aby odpowiednio dojrzały. Są też odmiany bardziej uniwersalne, np. przerobowe, które mają niepowtarzalny smak. W królewskim ogrodzie Hampton Court w Anglii winogrona uprawia się w zabytkowej szklarni tuż pod szklaną kopułą, a ich główne pnie i korzenie znajdują się na zewnątrz i sięgają w głąb ogrodu, gdzie usuwa się wszelką roślinność, która mogłaby konkurować z nimi o wodę i składniki pokarmowe. Są to rośliny długowieczne. Krzewy winorośli w ogrodzie zostały tam posadzone w XVIII wieku i rosną tam do dziś, mając już ponad 250 lat. winorośl w Hampton Court Odpowiednie stanowisko dla winogron Znalezienie optymalnego stanowiska dla winogron jest najbardziej istotną sprawą przy uprawie tego wspaniałego pnącza czy krzewu. Są stosowane dwa rodzaje uprawy winogron: na zewnątrz w gruncie i w szklarni. To, w jaki sposób będziemy je uprawiać, w dużej mierze zależy od gatunku i odmiany rośliny. Uprawa szklarniowa nie jest jeszcze rozpowszechniona w Polsce. Winogrona przeznaczone na wino na ogół potrzebują ciepłego słonecznego miejsca z dobrze zdrenowaną żyzną glebą o dużej zawartości materii organicznej. Winorośl najlepiej rośnie na glebach piaszczystych z dużą zawartością grubszej frakcji kamienistej dla lepszego drenażu oraz na glebie piaszczysto-gliniastej z dużą zawartością wapnia. Jednak na tego typu glebach winorośl może cierpieć z powodu niedostatku wody w okresach suszy i być uszkadzana przez przymrozki. Dlatego w Polsce lepsza jest gleba gliniasto-piaszczysta. Kwasowość gleby zależy też od gatunku. Większość odmian wymaga gleby o odczynie obojętnym (6,5–7,2 pH), inne, szczególnie odmiany amerykańskie, dobrze rosną na lekko kwaśnych glebach (5–6 pH). Łatwo go zmierzyć za pomocą prostego miernika pH gleby. Dzięki temu będziemy wiedzieć, którą odmianę wybrać i jak przygotować ziemię (wapno ogrodnicze). drobne kamienie żwir Jako że wiele odmian winogron często pada ofiarą chorób, najlepiej jest wybrać miejsce z dobrą cyrkulacją powietrza. Najczęściej uprawia się je w rzędach zwróconych w kierunku południowym lub południowo-zachodnim (Pn->Pd). uprawa winorośli Jeśli nie rozważamy hodowli większej ilości winorośli, a zależy nam na kilku roślinach w ogrodzie, najlepiej posadzić je przy południowej ścianie budynku, gdzie będą miały zaciszne, dobrze nasłonecznione miejsce. Winogrona można prowadzić na wszelkiego rodzaju podporach mocowanych do ściany budynku, balkonu lub przy ogrodzeniu. Sadzonki winorośli możemy też posadzić przy altanach i pergolach od strony południowej, ale wtedy musimy zdecydować się na odmiany szczególnie odporne na mróz. Odmiany uprawiane w gruncie rzadko potrzebują dodatkowego podlewania, chyba że przez pierwszy rok po posadzeniu i przez dłuższy okres panują susze. Jeśli chodzi o odporność roślin na mrozy, to należy wybierać odmiany predysponowane do naszego klimatu. Zdarza się, że sadzonki przywiezione z wojaży zagranicznych przemarzają w naszych warunkach klimatycznych. Wybór odmiany winogron Musimy się zdecydować, czy chcemy hodować odmiany winogron deserowych, czy odmiany przerobowe. Niektóre odmiany stosowane na wino czy soki o średnich smacznych owocach mogą być również traktowane jako deserowe, choć są nieco mniejsze. Te odmiany można uważać za uniwersalne. Niektóre winorośle ze względu na szczególną siłę wzrostu mogą być zakwalifikowane jako odmiany ozdobne. To one w krótkim czasie są w stanie obrosnąć całą pergolę. własne winogrona w ogrodzie Odmiany deserowe winorośli to przeważnie te o większych, soczystych, smacznych owocach, chrupiące w środku i o delikatnej skórce. Wśród hodowanych w warunkach polskich występują: Prim (syn.’Palatina’) Odmiana żółtozielona o dużych, smacznych, muszkatowych owocach, wcześnie dojrzewająca (wrzesień), łatwa w uprawie, rośnie nawet na słabszych glebach (6,0–7,5 pH), średnio odporna na choroby, mrozoodporna. Nadaje się również do produkcji wina. Najlepiej posadzić ją przy południowym murze lub ścianie budynku. Agat Doński Odmiana o ciemnogranatowych średnich, lekko elipsoidalnych, chrupkich owocach, wcześnie dojrzewająca (wrzesień), najlepiej rośnie na glebie mniej kwaśnej (6,0–7,5 pH), jest dość odporna na choroby, mrozoodporna, łatwa w uprawie. Potrafi owocować już w drugim roku po posadzeniu. Można je prowadzić wysoko lub nisko. Alden Odmiana amerykańska, ciemnogranatowa o owalnych smacznych owocach i o szczególnie dekoracyjnych liściach przebarwiających się jesienią na intensywnie czerwony kolor. Odmiana silnie rosnąca, plenna, mrozoodporna, ale późno dojrzewająca, polecana do uprawy w cieplejszych rejonach Polski, odporna na choroby grzybowe. Trudniejsza w uprawie, niekiedy zrzuca młode zawiązki owoców. Najlepiej uprawiać ją pod południowymi ścianami lub w szklarniach. Odmiana ta nadaje się również do przerobu na wino. Fredonia Odmiana o silnym wzroście polecana do obsadzania altan o dużych czarnopurpurowych owocach, wcześnie dojrzewająca (wrzesień). Odporna na choroby i mróz New York Muscat Odmiana o dużych czerwonawych owocach cylindryczno-stożkowatych, słodkich, wcześnie dojrzewająca (wrzesień). Może być również stosowana do przerobu na wino i soki. Odmiana odporna na szkodniki i mróz. winogrona deserowe Odmiany przerobowe winorośli cechuje je wysoka mrozoodporność (większa niż u winorośli deserowej) i duża plenność, wcześnie dojrzewa, a miąższ jest bardziej soczysty i mniej chrupiący. Owoce często są mniejsze. Odmiany do uprawy w Polsce: Aurora Odmiana na o przezroczystych białozielonkawych owocach. Nadaje się jako baza do produkcji białego wina. Roślina do wysokopiennego formowania przy pergoli czy altanie. Najlepsza na gleby lekko kwaśne, obojętne (7,5 pH), dość odporna na choroby (najmniej na szarą pleśń). Bianca Odmiana o dość dużych żółtozielonych gronach, średnio lub silnie zwartych w zależności od gleby. Owoce słodkie o zwartym miąższu i twardej skórce. Odporna na mróz i choroby (poza nekroza korową). Lepiej plonuje na glebach wilgotnych. Odmiana używana również jako deserowa (na zbiór deserowy pod koniec wrześnie, na wino w październiku). Muskat Odeskij Odmiana ukraińska o średnich jasnych owocach i słodkim smaku oraz kwiatowym, muszkatowym aromacie. Odmiana plenna, wczesna, o wysokiej odporności na choroby. Polecana na niskie prowadzenie (cięcie). Regent Odmiana niemiecka o drobnych czarnogranatowych owocach doskonała na wino, przypominająca nieco Pinot Noir. Roślina o silnym wzroście, mrozoodporna i odporna na choroby. Szczególnie polecana do uprawy w Polsce. Odmianę można prowadzić na kilka sposobów, zarówno wysoko (czopki 4–5-pąkowe), jak i nisko. winogrona na wino Prawidłowe cięcie winorośli Najważniejsze jest prawidłowe cięcie dostosowane do odmiany winorośli. Dla laików na początku wszystko może wydawać się trudne, ale jeśli przyswoimy sobie podstawowe zasady i terminologię, będzie to wręcz banalnie proste. Trzon korzeniowy – zdrewniały fragment głównego pędu podkładki użytej do zaszczepienia szlachetnej odmiany, od korzenia do zgrubienia będącego miejscem szczepienia Ramiona wieloletnie – odchodzące od pni zdrewniałe i zgrubiałe pędy ułożone pionowo, poziomo lub skośnie w zależności od formy prowadzenia winorośli Węzły – miejsca na pędach wieloletnich, z których wyrastają pędy jednoroczne, w wyniku częstego cięcia węzły mogą przybierać na grubości (w kształcie pięści lub głowy) Łozy – zdrewniałe pędy jednoroczne powstałe późną jesienią z latorośli z pąkami, z których wyrosną nowe latorośle Latorośl – ulistnione pędy owoconośne lub zastępcze (owocujące w roku następnym) Typ prowadzenia z uwagi na wysokość możemy podzielić na cięcie niskie, średnie i wysokie. Niskie cięcie ( wys. do 0,4 m) polega na pozostawieniu na łozie od 1 do 4 pąków. Łozę tniemy na ogół 10–15 mm nad węzłem. Krótko przycięty pęd nazywamy czopkiem. Ten typ cięcia stosuje się przy odmianach przerobowych. Odmiany, które źle znoszą krótkie cięcie, można ciąć na 5–6-pąkowe czopki. To częsta forma uprawy na południu Europy. Cięcie średnie (wys. 0,4–0,8 m) polega na pozostawieniu 5–8 pąków na czopku. Wysokie cięcie lub długie (wys. powyżej 0,8 m) – tak właśnie prowadzi się większość winorośli w naszym klimacie w przypadku odmian silnych, wczesnych, odpornych na mróz. Na łozie pozostawia się 9 lub więcej pąków. Oprócz typów cięcia co do wysokości istnieją również różne formy prowadzenia winorośli (Guyot, Royat, Casenave). Najlepsza stosowana w naszych warunkach klimatycznych jest forma Guyota – jednoramienny lub dwuramienny sznur. formowanie winorośli Kilka ważnych wskazówek: zawsze tnijmy czystym, zdezynfekowanym i ostrym sprzętem (sekator do winorośli), płaszczyzna cięcia powinna być nachylona tak, by sok wyciekający z rany nie ściekał na pąk poniżej, sadzonki winorośli sadzimy jesienią (październik – listopad i kopczykujemy) lub wiosną, głęboko pozostawiając „główkę” (nasada przyrostów ze szkółki). Do ziemi warto dodać substrat mikoryzowy dla wzmocnienia korzeni, należy regularnie odchwaszczać miejsce korzenienia się winorośli i ręcznie spulchniać, można ją też ściółkować kompostem, słomą lub skoszona trawą, przed sadzeniem winorośli warto wzbogacić ziemię obornikiem, a bryłę korzeniową moczyć przez ok. 12 godzin, nawozimy w maju i w czerwcu nawozami organicznymi (gnojówka) lub sztucznymi (saletra amonowa, nawóz uniwersalny do winorośli) w odpowiednich proporcjach, w pierwszym roku po posadzeniu delikatnie usuwamy korzenie wyrastające ze zrazów krzewów szczepionych na podkładkach, cięcie łozów na owocowanie wykonujemy na przedwiośniu (1 lub 2 dekada marca), pamiętajmy, żeby konstrukcja, do której podwiązujemy pędy winorośli (klipy do winorośli), była stabilna, wytrzymała i trwała (siatka do winorośli), wybierajmy odmiany odporne na choroby, w innym wypadku trzeba będzie stosować odpowiednie środki ochrony roślin. winogrona ciemne Własna winorośl ma wiele zastosowań. Oprócz tych najbardziej trywialnych, ale sprawiających nam największą frajdę są przepyszne owoce, które nadają się zarówno do jedzenia na surowo, soków, galaretek, jak i produkcji własnego wina. Ale nie tylko owoce są darem natury. Prozdrowotne właściwości mają również pestki, skórki, szypułki i liście. Nie można również zaprzeczyć, że są to dekoracyjne krzewy, a czasem pnącza wspinające się po pergolach, altanach czy ścianach i balkonach.

: Data Publikacji.: 15-04-25