Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 01-08-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Wedy mówią o podróżach kosmicznych i różnych pojazdach latających, wimanach, które z powodzeniem pokonują ziemską grawitację.

: Opis.: Wedy mówią o podróżach kosmicznych i różnych pojazdach latających, wimanach, które z powodzeniem pokonują ziemską grawitację. Na przykład Rigweda opowiada o wspaniałym rydwanie: „Urodzony bez koni, bez wodzy, godny pochwały Trójkołowy rydwan podróżuje po kosmosie ”. „Rydwan poruszał się szybciej niż myśl, jak ptak na niebie, wschodząc do Słońca i Księżyca i schodząc na Ziemię z głośnym rykiem ... ” Według starożytnych tekstów rydwan był prowadzony przez trzech pilotów i mógł lądować zarówno na lądzie, jak i na wodzie. Wedy podają nawet techniczne właściwości rydwanu - wykonano go z kilku rodzajów metalu i poddano obróbce na płynach zwanych madhu, rasa i anna. Rasa to rtęć, madhu to alkohol z miodu lub soku owocowego, anna to alkohol z ryżu lub oleju roślinnego. Warto w tym miejscu przypomnieć starożytny indyjski rękopis „Samarangana Sutradahra”, który również odnosi się do tajemniczego rydwanu lecącego na rtęci: „Jego ciało musi być mocne i wytrzymałe, wykonane z lekkiego materiału, jak duży latający ptak. Wewnątrz umieść urządzenie z rtęcią, a pod spodem żelazko grzejne. Dzięki sile, która czai się w rtęci, która wprawia w ruch nośny wir, osoba wewnątrz tego rydwanu może przelecieć duże odległości po niebie w najbardziej niesamowity sposób... Rydwan rozwija moc grzmotu dzięki rtęci. I natychmiast zamienia się w perłę na niebie ”. Według Wed rydwany bogów miały różne rozmiary, w tym ogromne. Lot wielkiego rydwanu jest opisany w następujący sposób: „Domy i drzewa drżały, a małe rośliny zostały wyrwane przez przerażający wiatr, jaskinie w górach wypełnił ryk, a niebo wydawało się rozpadać na kawałki lub spadać z ogromnej prędkości i potężnego ryku załogi lotniczej ...” . Zainteresowanie Mahenjo-Daro osiągnęło punkt kulminacyjny, gdy możliwe było zbadanie wykopanych ruin z góry. The Vedas speak of space travel and various flying vehicles, vimans, which successfully overcome the earth's gravity. For example, the Rigweda tells of a magnificent chariot: “Born without horses, without reins, praiseworthy A three-wheeled chariot travels through space. "The chariot moved faster than thought, like a bird in the sky, rising to the sun and moon and descending to Earth with a loud roar ... " According to ancient texts, the chariot was led by three pilots and could land both on land and in water. The Vedas even mention the technical characteristics of the chariot - it is made of several types of metal and processed in fluids called madhu, rasa and anna. Rasa is mercury, madhu is alcohol made from honey or fruit juice, anna is alcohol made from rice or vegetable oil. It is worth recalling at this point the ancient Indian manuscript of the "Samarangana Sutradahra", which also refers to the mysterious chariot flying on mercury: “His body must be strong and durable, made of light material, like a large flying bird. Place the mercury device inside and a heating iron underneath. Thanks to the power that lurks in mercury, which sets a carrier vortex in motion, a person inside this chariot can fly great distances across the sky in the most amazing way ... The chariot develops the power of thunder thanks to mercury. And it instantly turns into a pearl in the sky. " According to the Vedas, the chariots of the gods were of various sizes, including huge. The flight of the great chariot is described as follows: "Houses and trees trembled, and small plants were blown away by a terrifying wind, a roar filled the caves in the mountains, and the sky seemed to shatter or fall from the tremendous speed and mighty roar of the flight crew ...". Веды говорят о космических путешествиях и различных летательных аппаратах, виманах, которые успешно преодолевают земное притяжение. Например, в Ригведе рассказывается о великолепной колеснице: «Рожденный без лошадей, без поводьев, достойный похвалы. Трехколесная колесница путешествует по космосу. «Колесница двигалась быстрее мысли, как птица в небе, восхождение к солнцу и луне и спуск на Землю с громким ревом ... » Согласно древним текстам, колесница возглавлялась тремя летчиками и могла приземляться как на суше, так и в воде. В Ведах даже упоминаются технические характеристики колесницы - она сделана из нескольких видов металлов и обработана в жидкостях, называемых мадху, раса и анна. Раса - это ртуть, мадху - спирт, приготовленный из меда или фруктового сока, анна - это спирт, приготовленный из риса или растительного масла. Здесь стоит вспомнить древнеиндийский манускрипт «Самарангана сутрадахра», в котором также упоминается таинственная колесница, летящая по ртути: «Его тело должно быть крепким и прочным, из легкого материала, как у большой летающей птицы. Поместите внутрь ртутный прибор, а под ним - нагревательный утюг. Благодаря силе, которая таится в ртути, которая приводит в движение несущий вихрь, человек внутри этой колесницы может летать по небу на большие расстояния самым удивительным образом ... Колесница развивает силу грома благодаря ртути. И он мгновенно превращается в жемчужину в небе ». Согласно Ведам, колесницы богов были разных размеров, в том числе огромные. Полет великой колесницы описывается следующим образом: «Дома и деревья задрожали, маленькие растения унесло ужасающим ветром, грохот наполнил пещеры в горах, и небо, казалось, раскололось или рухнуло от огромной скорости и могущественного рева экипажа ...». Die Veden sprechen von Raumfahrt und verschiedenen fliegenden Fahrzeugen, Vimans, die die Schwerkraft der Erde erfolgreich überwinden. Die Rigweda erzählt zum Beispiel von einem prächtigen Streitwagen: „Geboren ohne Pferde, ohne Zügel, lobenswert Ein dreirädriger Streitwagen fährt durch den Weltraum. "Der Wagen bewegte sich schneller als gedacht, wie ein Vogel am Himmel, zu Sonne und Mond aufsteigen und mit lautem Gebrüll zur Erde hinabsteigen ... " Nach alten Texten wurde der Streitwagen von drei Piloten geführt und konnte sowohl an Land als auch im Wasser landen. Die Veden erwähnen sogar die technischen Eigenschaften des Streitwagens - er besteht aus verschiedenen Metallarten und wird in Flüssigkeiten namens Madhu, Rasa und Anna verarbeitet. Rasa ist Quecksilber, Madhu ist Alkohol aus Honig oder Fruchtsaft, Anna ist Alkohol aus Reis oder Pflanzenöl. An dieser Stelle sei an das alte indische Manuskript der "Samarangana Sutradahra" erinnert, das sich auch auf den mysteriösen Wagen bezieht, der auf Quecksilber fliegt: „Sein Körper muss stark und haltbar sein, aus leichtem Material bestehen, wie ein großer fliegender Vogel. Stellen Sie das Quecksilbergerät hinein und ein Bügeleisen darunter. Dank der Kraft, die im Quecksilber lauert, die einen Trägerwirbel in Bewegung setzt, kann ein Mensch in diesem Streitwagen auf erstaunlichste Weise weite Strecken über den Himmel fliegen ... Der Streitwagen entwickelt dank Quecksilber die Kraft des Donners. Und es verwandelt sich sofort in eine Perle am Himmel." Laut den Veden waren die Streitwagen der Götter unterschiedlich groß, einschließlich riesig. Der Flug des großen Streitwagens wird wie folgt beschrieben: "Häuser und Bäume zitterten und kleine Pflanzen wurden von einem furchterregenden Wind verweht, ein Gebrüll erfüllte die Höhlen in den Bergen, und der Himmel schien zu zerbrechen oder zu fallen von der enormen Geschwindigkeit und dem mächtigen Gebrüll der Flugbesatzung ...".

: Data Publikacji.: 24-07-25

Medycyna w Wedach.

: Opis.: Medycyna w Wedach. Wedach, wiele mówią one także o człowieku, jego zdrowiu i ogólnie o biologii. Na przykład „Grabha Upaniszada” opowiada o życiu wewnątrzmacicznym dziecka: „Zarodek, który dzień i noc leżał w łonie matki, jest rodzajem mieszanki (jak bałagan) elementów; po siedmiu dniach staje się jak bańka; po dwóch tygodniach staje się skrzepem, a po miesiącu twardnieje. Po dwóch miesiącach obszar głowy zaczyna się rozwijać; po trzech miesiącach nogi; po czwartej - brzuch i pośladki; po piątej - kręgosłup; po szóstym - nos, oczy i uszy; po siódmej zarodek zaczyna szybko rozwijać swoje funkcje życiowe, a po ósmej - jest już prawie gotowym małym człowiekiem ”. Warto w tym miejscu zauważyć, że europejska nauka dotarła do takiej wiedzy w embriologii dopiero wieki później – na przykład holenderski lekarz Rainier de Graaf odkrył pęcherzyki ludzkiego jajnika dopiero w 1672 roku. W tym samym miejscu, w „Grabha-Upanischada” mówi się o budowie serca: „W sercu jest sto jeden naczyń krwionośnych, a każde z nich ma jeszcze sto naczyń, z których każde ma siedemdziesiąt dwa tysiące odgałęzień”. I to nie jedyna niesamowita wiedza w starożytnych księgach. Połączenie męskich i żeńskich chromosomów w zygocie odkryto w XX wieku, ale wspomina się o nich w Wedach, w szczególności w Bhagavata Puranie. Śrimad Bhagavatam opowiada o strukturze i strukturze komórki, a także o mikroorganizmach, których istnienie współczesna nauka odkryła dopiero w XVIII wieku. W „Rigwedzie” znajduje się tekst skierowany do Aszwinów – mówi o protetyce i ogólnie o sukcesie medycyny w starożytności: „I zrobiłeś, wielofunkcyjne, więc ze pogrążona w żałobie piesniarka znów zaczęła dobrze widzieć. Ponieważ noga została odcięta jak skrzydło ptaka, Natychmiast dołączyłeś Vishpala Żelazna noga, aby rzuciła się do wyznaczonej nagrody ”. A tutaj mówi się o procesie, który jest wciąż niedostępny naszej medycynie - całkowitym odmłodzeniu organizmu: „…Stara osłona ciała Zrzuciłeś Chyavanę jak szatę. Wydłużyliście życie opuszczonym przez wszystkich, och, niesamowici. I uczynili go nawet mężem młodych żon ”. Inna sprawa jest interesująca. Wedy zostały przetłumaczone w minionych stuleciach na poziomie idei dotyczących nauki i technologii tamtych czasów. Możliwe, że nowe tłumaczenia starożytnych tekstów ujawnią nam zupełnie nową wiedzę, do której współczesna nauka jeszcze nie dotarła. Medycine in den Veden. In den Veden wird auch viel über den Menschen, seine Gesundheit und die Biologie im Allgemeinen gesagt. Grabha Upanishad erzählt zum Beispiel vom intrauterinen Leben eines Kindes: „Der Embryo, der Tag und Nacht im Mutterleib lag, ist eine Art Mischung (wie ein Durcheinander) von Elementen; wird nach sieben Tagen wie eine Blase; wird nach zwei Wochen zu einem Gerinnsel und härtet nach einem Monat aus. Nach zwei Monaten beginnt sich der Kopfbereich zu entwickeln; nach drei Monaten die Beine; nach dem vierten - Bauch und Gesäß; nach dem fünften - die Wirbelsäule; sechste - Nase, Augen und Ohren; nach sieben beginnt der Embryo, seine lebenswichtigen Funktionen schnell zu entwickeln, und nach acht ist er fast bereit, ein kleiner Mann zu sein “. Es ist an dieser Stelle erwähnenswert, dass die europäische Wissenschaft erst Jahrhunderte später zu solchen Erkenntnissen in der Embryologie gelangte – zum Beispiel entdeckte der niederländische Arzt Rainier de Graaf erst 1672 menschliche Eierstockfollikel. An derselben Stelle sagt "Grabha-Upanischada" über den Aufbau des Herzens: "Es gibt einhundertundein Blutgefäß im Herzen, und jedes von ihnen hat hundert weitere Gefäße, jedes mit zweiundsiebzigtausend Zweigen." Und das ist nicht das einzige erstaunliche Wissen in alten Büchern. Die Kombination männlicher und weiblicher Chromosomen in der Zygote wurde im 20. Jahrhundert entdeckt, wird aber in den Veden, insbesondere im Bhagavata Purana, erwähnt. Srimad Bhagavatam erzählt über den Aufbau und die Struktur der Zelle sowie über die Mikroorganismen, die die moderne Wissenschaft erst im 18. Jahrhundert entdeckte. Im "Rigveda" gibt es einen an die Ashwins gerichteten Text - es geht um Prothetik und allgemein über den Erfolg der Medizin in der Antike: "Und das hast du, multifunktional, also dass das trauernde Hündchen wieder gut zu sehen begann. Da das Bein wie ein Vogelflügel abgeschnitten war, Du bist Vishpal sofort beigetreten Eisenfuß, damit sie zur vorgesehenen Belohnung springt." Und hier sprechen wir über einen Prozess, der in unserer Medizin noch nicht verfügbar ist - die vollständige Verjüngung des Körpers: „… Alte Körperbedeckung Du hast Chyavana wie eine Robe abgelegt. Du hast das Leben aller Verlassenen verlängert, oh erstaunlich. Und sie haben ihn sogar zum Ehemann junger Frauen gemacht." Eine andere Sache ist interessant. Die Veden wurden in den vergangenen Jahrhunderten auf dem Niveau der Ideen über Wissenschaft und Technik dieser Zeit übersetzt. Es ist möglich, dass neue Übersetzungen antiker Texte uns völlig neue Erkenntnisse offenbaren, die die moderne Wissenschaft noch nicht erreicht hat. Мeдичина в Ведах. В Ведах также много говорится о человеке, его здоровье и биологии в целом. Например, Грабха-упанишада рассказывает о внутриутробной жизни ребенка: «Зародыш, который день и ночь лежал в утробе матери, представляет собой смесь (как беспорядок) элементов; через семь дней становится похожим на пузырь; через две недели превращается в сгусток, а через месяц затвердевает. Через два месяца начинает развиваться область головы; через три месяца ноги; после четвертого - живот и ягодицы; после пятого - позвоночник; шестой - нос, глаза и уши; после семи эмбрион начинает стремительно развивать свои жизненные функции, а после восьми - почти готов стать маленьким человечком ». Здесь стоит отметить, что европейская наука достигла таких знаний в области эмбриологии лишь столетия спустя - например, голландский врач Ренье де Грааф открыл фолликулы яичников человека только в 1672 году. Там же «Грабха-упанишада» говорит о построении сердца: «В сердце сто один кровеносный сосуд, и в каждом из них есть еще сто сосудов, у каждого по семьдесят две тысячи ветвей». И это не единственное удивительное знание древних книг. Комбинация мужских и женских хромосом в зиготе была открыта в 20 веке, но упоминается в Ведах, в частности в Бхагавата-пуране. Шримад Бхагаватам рассказывает о структуре и строении клетки, а также о микроорганизмах, которые современная наука открыла только в восемнадцатом веке. В «Ригведе» есть текст, адресованный Ашвинам - в нем говорится о протезировании и в целом об успехах медицины в древности: "И вы сделали, многофункциональный, поэтому что траурная собачка снова стала хорошо видеть. Поскольку нога была отрезана, как крыло птицы, Вы немедленно присоединились к Вишпалу Железная нога, чтобы заставить ее прыгнуть к назначенной награде. " И здесь мы говорим о процессе, который пока недоступен в нашей медицине - полном омоложении организма: «… Старая крышка корпуса Вы сбрасываете Чьявану, как одежду. Вы продлили жизнь всем брошенным, о, удивительно. И они даже сделали его мужем молодых жен ». Интересно другое. Веды переводились в прошлые века на уровне представлений о науке и технике того времени. Не исключено, что новые переводы древних текстов откроют нам совершенно новые знания, которых современная наука еще не достигла. Medycine in the Vedas. The Vedas also say a lot about man, his health and biology in general. For example, Grabha Upanishad tells about the intrauterine life of a child: “The embryo that lay in the womb day and night is a kind of mixture (like a mess) of elements; becomes like a bubble after seven days; becomes a clot after two weeks, and hardens after a month. After two months, the head area begins to develop; after three months the legs; after the fourth - belly and buttocks; after the fifth - the spine; sixth - nose, eyes and ears; after seven o'clock the embryo begins to rapidly develop its vital functions, and after eight o'clock - it is almost a ready little man. It is worth noting at this point that European science reached such knowledge in embryology only centuries later - for example, the Dutch doctor Rainier de Graaf discovered human ovarian follicles only in 1672. In the same place, in "Grabha-Upanischada" it is said about the construction of the heart: "There are one hundred and one blood vessels in the heart, and each of them has a hundred more vessels, each with seventy-two thousand branches." And that's not the only amazing knowledge in ancient books. The combination of male and female chromosomes in the zygote were discovered in the 20th century, but are mentioned in the Vedas, in particular in the Bhagavata Purana. Srimad Bhagavatam tells about the structure and structure of the cell, as well as about the microorganisms that modern science only discovered in the eighteenth century. In the "Rigveda" there is a text addressed to the Ashwinas - it talks about prosthetics and generally about the success of medicine in antiquity: "And you did, multifunctional, so that the mourning doggie began to see well again. Since the leg was cut off like a bird's wing, You joined Vishpal immediately Iron foot to make her jump to the designated reward. " And here we talk about a process that is still unavailable in our medicine - the complete rejuvenation of the body: “… Old body cover You shed Chyavana like a robe. You've lengthened the life of everyone abandoned, oh amazing. And they even made him the husband of young wives. " Another thing is interesting. The Vedas were translated in past centuries at the level of ideas about science and technology of that time. It is possible that new translations of ancient texts will reveal to us completely new knowledge that modern science has not yet reached.

: Data Publikacji.: 24-07-25

Krater Chicxulub, dzięki któremu wyginęły dinozaury, to krater uderzeniowy zakopany pod półwyspem Jukatan w Meksyku.

: Opis.: Krater Chicxulub, dzięki któremu wyginęły dinozaury, to krater uderzeniowy zakopany pod półwyspem Jukatan w Meksyku. Jego centrum znajduje się na morzu w pobliżu społeczności Chicxulub Puerto i Chicxulub Pueblo, od których pochodzi nazwa krateru. Powstał, gdy duża asteroida o średnicy około 10 kilometrów uderzyła w Ziemię. Data uderzenia zbiega się dokładnie z granicą kredowo-paleogeniczną (powszechnie znaną jako „granica K-Pg”), nieco ponad 66 milionów lat temu, a powszechnie akceptowaną teorią jest to, że przyczyną było zakłócenie klimatu na całym świecie w wyniku tego zdarzenia. w przypadku wymierania kredy i paleogenu, masowego wyginięcia, w którym wyginęło 75% gatunków roślin i zwierząt na Ziemi, w tym wszystkie nieptasie dinozaury. Szacuje się, że krater ma średnicę 150 kilometrów (93 mil) i głębokość 20 kilometrów (12 mil), dobrze w kontynentalnej skorupie regionu o głębokości około 10-30 kilometrów . Jest to druga co do wielkości potwierdzona struktura uderzeniowa na Ziemi i jedyna, której szczytowy pierścień jest nienaruszony i bezpośrednio dostępny dla badań naukowych. Krater został odkryty przez Antonio Camargo i Glena Penfielda, geofizyków, którzy pod koniec lat 70. poszukiwali ropy naftowej na półwyspie Jukatan. Penfield początkowo nie był w stanie uzyskać dowodów na to, że obiekt geologiczny był kraterem i zrezygnował z poszukiwań. Później, poprzez kontakt z Alanem Hildebrandem w 1990 roku, Penfield uzyskał próbki, które sugerowały, że jest to cecha uderzeniowa. Dowody na pochodzenie krateru po uderzeniu obejmują wstrząsy kwarcu, anomalię grawitacyjną i tektyty w otaczających obszarach. Chicxulub Crater, which killed the dinosaurs, is an impact crater buried under the Yucatan Peninsula in Mexico. Its center is located offshore near the communities of Chicxulub Puerto and Chicxulub Pueblo, which gave the crater its name. It was formed when a large asteroid about 10 kilometers in diameter hit the Earth. The date of the impact exactly coincides with the Cretaceous-Paleogene limit (commonly known as the "K-Pg limit"), just over 66 million years ago, and the widely accepted theory is that the cause was a worldwide disruption to the global climate as a result of the event. in the case of the Cretaceous and Paleogene extinctions, a mass extinction in which 75% of plant and animal species on Earth became extinct, including all non-avian dinosaurs The crater is estimated to be 150 kilometers (93 miles) in diameter and 20 kilometers (12 miles) deep, well within the region's continental crust about 10-30 kilometers deep. It is the second largest confirmed shock structure on Earth and the only one whose apical ring is intact and directly accessible to scientific research. The crater was discovered by Antonio Camargo and Glen Penfield, geophysicists who explored the Yucatan Peninsula for oil in the late 1970s. Penfield was initially unable to obtain evidence that the geological object was a crater and abandoned the search. Later, through contact with Alan Hildebrand in 1990, Penfield obtained samples that suggested it was a shock trait. Evidence for the crater's post-impact origins includes quartz shocks, gravity anomaly, and tectites in surrounding areas. Кратер Чиксулуб, убивший динозавров, - это ударный кратер, похороненный под полуостровом Юкатан в Мексике. Его центр расположен на берегу моря, недалеко от поселков Чиксулуб Пуэрто и Чиксулуб Пуэбло, давших название кратеру. Он образовался, когда на Землю столкнулся большой астероид диаметром около 10 километров. Дата столкновения точно совпадает с пределом мелового и палеогенового периода (широко известным как «предел K-Pg»), чуть более 66 миллионов лет назад, и широко принятая теория гласит, что причиной было всемирное нарушение глобального климата. в результате мероприятия. в случае вымирания мелового периода и палеогена - массовое вымирание, при котором вымерло 75% видов растений и животных на Земле, включая всех нептичьих динозавров. По оценкам, кратер составляет 150 километров (93 мили) в диаметре и 20 километров (12 миль) в глубину, он находится в континентальной коре региона глубиной около 10-30 километров. Это вторая по величине подтвержденная ударная структура на Земле и единственная, чье апикальное кольцо не повреждено и напрямую доступно для научных исследований. Кратер был открыт Антонио Камарго и Гленом Пенфилдом, геофизиками, которые исследовали полуостров Юкатан в поисках нефти в конце 1970-х годов. Первоначально Пенфилду не удалось получить доказательства того, что геологический объект представляет собой кратер, и он отказался от поиска. Позже, через контакт с Аланом Хильдебрандом в 1990 году, Пенфилд получил образцы, которые предположили, что это была черта шока. Доказательства происхождения кратера после удара включают кварцевые толчки, аномалии силы тяжести и тектиты в прилегающих районах. Der Chicxulub-Krater, der die Dinosaurier tötete, ist ein Einschlagskrater, der unter der Halbinsel Yucatan in Mexiko vergraben ist. Sein Zentrum liegt vor der Küste in der Nähe der Gemeinden Chicxulub Puerto und Chicxulub Pueblo, die dem Krater seinen Namen gegeben haben. Es entstand, als ein großer Asteroid mit einem Durchmesser von etwa 10 Kilometern die Erde traf. Das Datum des Einschlags fällt genau mit der Kreide-Paläogen-Grenze (allgemein bekannt als "K-Pg-Grenze") vor etwas mehr als 66 Millionen Jahren zusammen, und die weithin akzeptierte Theorie besagt, dass die Ursache eine weltweite Störung des globalen Klimas war als Ergebnis der Veranstaltung. im Fall des kreidezeitlichen und paläogenen Aussterbens, einem Massenaussterben, bei dem 75 % der Pflanzen- und Tierarten auf der Erde ausgestorben sind, einschließlich aller nicht-Vogel-Dinosaurier Der Krater wird auf einen Durchmesser von 150 Kilometern (93 Meilen) und eine Tiefe von 20 Kilometern (12 Meilen) geschätzt. Es ist die zweitgrößte bestätigte Schockstruktur der Erde und die einzige, deren apikaler Ring intakt und der wissenschaftlichen Forschung direkt zugänglich ist. Der Krater wurde von Antonio Camargo und Glen Penfield entdeckt, Geophysikern, die Ende der 1970er Jahre die Halbinsel Yucatan nach Öl erkundeten. Penfield konnte zunächst keine Beweise dafür finden, dass es sich bei dem geologischen Objekt um einen Krater handelte, und gab die Suche auf. Später erhielt Penfield durch Kontakt mit Alan Hildebrand im Jahr 1990 Proben, die darauf hindeuteten, dass es sich um ein Schockmerkmal handelte. Beweise für die Entstehung des Kraters nach dem Aufprall umfassen Quarzschocks, Schwerkraftanomalie und Tektit in den umliegenden Gebieten.

: Data Publikacji.: 24-07-25

Śpiewające megality.

: Opis.: Śpiewające megality. Pod koniec epoki kamienia (ok. 4000-2000 pne w Europie) wzniesiono budowle megalityczne, z których większość stoi do dziś. Oprócz platform ziemnych, pojedynczych megalitów i ich kompleksów, np. Stonehenge, zbudowanych w kształcie koła, wiele z nich wykonano w formie komór ziemnych, czasem wyłożonych kamieniem, z jednym lub kilkoma korytarzami do wejścia z zewnątrz , często krzyżowo. I choć znaleziono w nich tylko kości, to nie sposób twierdzić, że budowle służyły wyłącznie jako miejsca pochówku – mogły też być ołtarzami ofiarnymi, gdzie czczono duchy przodków. Archeologia akustyczna jako nauka pojawiła się całkiem niedawno: naukowcy badający właściwości akustyczne starożytnych budynków sugerowali, że ludzie, którzy zaprojektowali i zbudowali te komory, zwracali dużą uwagę na właściwości rezonansowe podziemnych pomieszczeń. Zbadali właściwości akustyczne wielu prehistorycznych podziemnych komór w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Przyjrzeli się dolmenowi Chun w Kornwalii, megalitycznej, jednokomorowej konstrukcji grobowej wykopanej w ziemi, oraz Waylands Smighty w Berkshire, długim kopcu z grobowcem wyłożonym kamieniem. W komorze każdej megalitycznej konstrukcji zainstalowano głośniki, przez które rozbrzmiewały tony; w tym przypadku wybrano częstotliwość o największym natężeniu drgań dźwiękowych i najgłośniejszym dźwięku. Kamery rezonowały dzięki falom dźwiękowym: fale rozchodzące się po korytarzach, odbijane w ślepych zaułkach i nakładające się w drodze powrotnej wzmacniały dźwięk. Porównując częstotliwości, które wytwarzały najsilniejszy pogłos, badacze byli zaskoczeni. Pomimo tego, że budynki znacznie różniły się wielkością, kształtem i materiałem budowlanym, wszystkie rezonowały w bardzo niskim zakresie częstotliwości: 95-112 herców, co jest dość zgodne z zakresem głosu ludzkiego, przynajmniej męskiego barytonu . Ludzkie szczątki znalezione w takich budynkach pozwoliły archeologom dojść do ogólnego wniosku: budynki służyły jako komory grobowe. Badacze zastanawiali się: czy właściwości rezonansowe charakterystyczne dla każdej komory mogą wskazywać, że rytualne śpiewy wykonywano przed lub podczas pochówku w komorach? Głębia i pogłos głosu brzmiącego w częstotliwości rezonansowej kamery są znacznie wzmocnione; może to "stworzyć stabilne wrażenie obecności sił nadprzyrodzonych - bogów lub duchów przodków". Ten rodzaj rezonansu obserwuje się w rezonatorze Helmholtza - butelce z wdmuchiwaną szyjką; powietrze w butelce rozszerza się i kurczy jako całość, wytwarzając dźwięk. Naukowcy odkryli, że komora jest zaprojektowana tak, aby rezonować jak butelka, wytwarzając dźwięk wewnątrz komory (jest to znacznie bardziej prawdopodobne niż założenie, że czciciele epoki kamienia zebrali się przy wejściu do komory i pilnie wdmuchali do środka). Singing megaliths At the end of the Stone Age (around 4000-2000 BC in Europe) megalithic structures were erected, most of which still stand today. In addition to earth platforms, individual megaliths and their complexes, such as Stonehenge, built in the shape of a circle, many of them are made in the form of earth chambers, sometimes lined with stone, with one or more corridors to enter from the outside, often crosswise. And although only bones were found in them, it cannot be said that the buildings served only as burial places - they could also be sacrificial altars, where the spirits of ancestors were worshiped. Acoustic archeology as a science appeared quite recently: scientists studying the acoustic properties of ancient buildings suggested that the people who designed and built these chambers paid great attention to the resonance properties of underground rooms. They investigated the acoustic properties of many prehistoric underground chambers in Great Britain and Ireland. They looked at Dolmen Chun in Cornwall, a megalithic single-chambered tomb structure dug into the ground, and Waylands Smighty in Berkshire, a long mound lined with stone. In the chamber of each megalithic structure, speakers were installed through which tones could be heard; in this case, the frequency with the greatest intensity of sonic vibrations and the loudest sound was selected. The cameras resonated thanks to the sound waves: the waves propagating through the corridors, reflected in dead ends and overlapping on the way back amplified the sound. When comparing the frequencies that produced the strongest reverberation, the researchers were surprised. Despite the fact that the buildings differed greatly in size, shape and building material, they all resonated in a very low frequency range: 95-112 hertz, which is quite consistent with the range of the human voice, at least male baritone. Human remains found in such buildings allowed archaeologists to come to a general conclusion: the buildings served as burial chambers. The researchers wondered: Could the resonance characteristics of each chamber indicate that ritual chanting was performed before or during the burial in the chambers? The depth and reverberation of the voice at the resonant frequency of the camera are greatly enhanced; this can "create a stable impression of the presence of supernatural forces - gods or ancestral spirits." This type of resonance is observed in the Helmholtz resonator - a blown neck bottle; the air in the bottle expands and contracts as a whole, producing sound. The researchers found that the chamber was designed to resonate like a bottle, producing sound inside the chamber (this is much more likely than assuming Stone Age worshipers gathered at the chamber entrance and urgently blown inside). Поющие мегалиты В конце каменного века (около 4000-2000 до н.э. в Европе) были возведены мегалитические сооружения, большинство из которых сохранились до сих пор. Помимо земных платформ, отдельных мегалитов и их комплексов, таких как Стоунхендж, построенных в форме круга, многие из них выполнены в виде земных камер, иногда облицованных камнем, с одним или несколькими коридорами для входа из снаружи, часто крест-накрест. И хотя в них были найдены только кости, нельзя сказать, что постройки служили только захоронениями - они также могли быть жертвенными алтарями, где поклонялись духам предков. Акустическая археология как наука появилась сравнительно недавно: ученые, изучающие акустические свойства древних построек, предположили, что люди, которые проектировали и строили эти камеры, уделяли большое внимание резонансным свойствам подземных помещений. Они исследовали акустические свойства многих доисторических подземных камер в Великобритании и Ирландии. Они посмотрели на Дольмен-Чун в Корнуолле, мегалитическую однокамерную гробницу, вырытую в земле, и на Уэйлендс Смайти в Беркшире, длинный курган с гробницей, выложенной камнем. В камере каждого мегалитического сооружения были установлены динамики, через которые можно было слышать звуки; в данном случае выбиралась частота с наибольшей интенсивностью звуковых колебаний и наиболее громким звуком. Камеры резонировали благодаря звуковым волнам: волны, распространяющиеся по коридорам, отражаясь в тупиках и перекрываясь на обратном пути, усиливали звук. Сравнив частоты, которые давали самую сильную реверберацию, исследователи были удивлены. Несмотря на то, что здания сильно различались по размеру, форме и строительному материалу, все они резонировали в очень низком диапазоне частот: 95–112 герц, что вполне соответствует диапазону человеческого голоса, по крайней мере, мужского баритона. Обнаруженные в таких постройках человеческие останки позволили археологам сделать общий вывод: постройки служили погребальными камерами. Исследователи задались вопросом: могут ли резонансные характеристики каждой камеры указывать на то, что ритуальное пение совершалось до или во время захоронения в камерах? Глубина и реверберация голоса на резонансной частоте камеры значительно улучшены; это может «создать устойчивое впечатление присутствия сверхъестественных сил - богов или духов предков». Такой тип резонанса наблюдается в резонаторе Гельмгольца - бутылке с выдутым горлышком; воздух в бутылке расширяется и сжимается как единое целое, производя звук. Исследователи обнаружили, что камера была спроектирована так, чтобы резонировать как бутылка, производя звук внутри камеры (это гораздо более вероятно, чем предполагать, что прихожане каменного века собрались у входа в камеру и срочно выдули внутрь). Singende Megalithen Am Ende der Steinzeit (um 4000-2000 v. Chr. in Europa) wurden megalithische Bauwerke errichtet, von denen die meisten noch heute stehen. Neben Erdplattformen, einzelnen Megalithen und ihren Komplexen wie Stonehenge, die in Form eines Kreises gebaut sind, sind viele von ihnen in Form von Erdkammern, manchmal mit Stein ausgekleidet, mit einem oder mehreren Korridoren, die von der außen, oft quer. Und obwohl darin nur Knochen gefunden wurden, kann man nicht sagen, dass die Gebäude nur als Begräbnisstätten dienten - es könnten auch Opferaltäre sein, auf denen die Geister der Ahnen verehrt wurden. Akustische Archäologie als Wissenschaft erschien erst vor kurzem: Wissenschaftler, die die akustischen Eigenschaften antiker Gebäude untersuchten, schlugen vor, dass die Menschen, die diese Kammern entworfen und gebaut haben, den Resonanzeigenschaften unterirdischer Räume große Aufmerksamkeit geschenkt haben. Sie untersuchten die akustischen Eigenschaften vieler prähistorischer unterirdischer Kammern in Großbritannien und Irland. Sie betrachteten den Dolmen Chun in Cornwall, eine megalithische, einkammerige Grabstruktur, die in den Boden gegraben wurde, und Waylands Smighty in Berkshire, einen langen Hügel mit einem steinverkleideten Grab. In der Kammer jedes megalithischen Bauwerks wurden Lautsprecher installiert, durch die Töne zu hören waren; in diesem Fall wurde die Frequenz mit der größten Intensität der Schallschwingungen und dem lautesten Ton gewählt. Die Kameras schwingen dank der Schallwellen mit: Die Wellen, die sich durch die Gänge ausbreiten, in Sackgassen reflektiert werden und sich auf dem Rückweg überlagern, verstärken den Schall. Beim Vergleich der Frequenzen, die den stärksten Nachhall erzeugten, waren die Forscher überrascht. Trotz der Tatsache, dass sich die Gebäude in Größe, Form und Baumaterial stark unterschieden, klangen sie alle in einem sehr niedrigen Frequenzbereich: 95-112 Hertz, was durchaus mit dem Bereich der menschlichen Stimme, zumindest des männlichen Baritons, übereinstimmt. In solchen Gebäuden gefundene menschliche Überreste ließen die Archäologen zu einem allgemeinen Schluss kommen: Die Gebäude dienten als Grabkammern. Die Forscher fragten sich: Könnten die Resonanzeigenschaften jeder Kammer darauf hinweisen, dass vor oder während der Bestattung in den Kammern rituelle Gesänge durchgeführt wurden? Die Tiefe und der Nachhall einer Stimme bei der Resonanzfrequenz der Kamera werden stark verbessert; dies kann "einen stabilen Eindruck von der Anwesenheit übernatürlicher Kräfte erzeugen - Götter oder Ahnengeister". Diese Art von Resonanz wird im Helmholtz-Resonator beobachtet - einer Blase mit geblasenem Hals; Die Luft in der Flasche dehnt sich als Ganzes aus und zieht sich zusammen, wodurch ein Klang entsteht. Die Forscher fanden heraus, dass die Kammer so konstruiert war, dass sie wie eine Flasche mitschwingt und Geräusche in der Kammer erzeugt (dies ist viel wahrscheinlicher, als wenn man annimmt, dass sich Steinzeit-Anbeter am Kammereingang versammelt und dringend hineingeblasen werden).

: Data Publikacji.: 22-07-25