Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 30-07-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

5. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w XI wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Opis.: Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w XI wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku (patrz post 278), czego nie zauważyła do dziś nasza ortodoksyjna historiografia – ciąg dalszy, część 5 i ostatnia. III. Średniowiecze Należy tutaj podkreślić, że Zolawa i Kagnimir w swoich kronikach z XI wieku, potwierdzają rozkaz cesarza Bolesława I Wielkiego o przydzieleniu cesarzowi Ottonowi III 300 lehickich herbowych rycerzy konnych do jego osobistej ochrony i dyspozycji podczas wyprawy do Włoch w 1000 roku. Rycerz Sieciech I z braćmi, wchodzili w skład tego oddziału. Wiemy że Sieciech I wrócił, bowiem zmarł w Lehii w 1016 roku (patrz post 265). Wiek XI Milissus Starzon z Panigrodu, młodszy syn Zakliczyna, zmarł w roku 1000, pan na Melsztynie, który to gród założył od swojego imienia i rozkazał otoczyć drewnianym płotem, co wywodzi się ze slawońskiego idiomu tyn, to jest płot Milissa. Zmarł bezpotomnie. Zolawa. Paluka Starzon z Panigrodu i Smilina, nazwany na chrzcie Witosławem, starszy syn Walgierza z Heligundy, pan na Lukni, zmarły w roku 1004. Mąż pobożny i najlepszej rady, od którego imienia wywodzące się potomstwo zapoczątkowało nową linię Paluków-Starżonów w rodzie Toporczyków. Zolawa. Holslaw Starzon z Panigrodu, starszy syn Zakliczyna, żył w roku 1005. Idąc za przykładem ojca, nie chciał przyjąć ani wiary, ani ofiarowywanych mu przez księcia zaszczytów. Wygnany więc z braćmi przez innych Toporczyków żył w dawnej wierze. Pozostawiwszy Zakliczyn, założył inny gród, nazwany od jego imienia Holsztynem, w którym zmarł pośród wielu rycerzy. Zolawa. Petroslaw Starzon, nazywany Toporczykiem przed przyjęciem chrztu, pan na Januszewie, zmarł w roku 1008. Założył od swojego imienia wieś Toporię, drugą zaś Stańczyce. Trzecią natomiast, Januszewo Trzemeszneńskie, przeznaczył na klasztor, przy którego wmurowaniu kamienia węgielnego był obecny w roku 966. Rabsus Starzon z Panigrodu, najmłodszy syn Zakliczyna, inaczej zwany Rabem, to jest sługą, zmarł w roku 1010. Mąż niezwykle wojowniczy, jednak nieprzejednany wróg imienia Chrystusa. Założył on Rabsztyn od swojego imienia, w którym gdy zamordował nakłaniającego go do wiary mnicha benedyktyńskiego Arnolda, tego samego dnia zginął rażony piorunem. Zolawa. Sulim Starzon z Panigrodu i komes Danoborza, najmłodszy syn komesa Gostyrada. Wojowniczy bohater i oddany najpiękniejszym czynom! Został pojmany za czasów Bolesława Chrobrego w 1015 roku podczas zamieszania w wojnie pruskiej, kiedy wrogowie rzucili się do ucieczki. Sieciech I Starzon z Panigrodu i Preginii, młodszy syn Walgierza, pierwszy wojewoda krakowski, zmarł w 1016 roku, pan na Preginii, Tenczynie, Tarłowie, Czekarzewicach, Książu, Miedzwiedzu, Tyńcu, Smilinie, Rykach i Szubinie. Mąż o wybitniej gospodarności i chwale wojennej, obdarzony wraz z braćmi przez Ottona III cesarza rzymskiego zaszczytem przynależności do jego straży przybocznej. Założyciel grodu Sieciecha, miasta, klasztoru i opactwa Benedyktynów. Kagnimir, Zolawa. Gostyrad Starzon z Panigrodu i komes Danoborza, młodszy rodzony brat komesa Tomislawa, który obmyty świętą wodą w wieku siedemnastu lat za czasów księcia Mieczysława był zawsze wiernym i niezawodnym wobec wiary chrześcijańskiej bohaterem. Zginął jako starzec w podeszłym wieku w roku 1018 podczas bitwy z Rusami, przeżył siedemdziesiąt lat życia. Kagnimir, Zolawa. Tomisław Starzon z Panigrodu i komes Starzyna, syn Danoborza I, drugi wojewoda gnieźnieński, pan na Danoborzu, Krainie, Palukach. Dziardanowicach itd., zmarł w roku 1022. Mąż rywalizujący w sztuce wojennej z Bolesławem Chrobrym! Z małżeństwa pozo stawił jedynego syna i córkę. Sezula Córka Starżona. Żona Wsebora, trzeciego wojewody sandomierskiego z linii pochodzącej od Leskona III, który następnie założył wspólnotę mniszą na Łysej Górze, zmarła w roku 1027. Wcześniej niż brat obmyta świętą wodą czyniła starania, żeby ów sławny bohater zgiął twardy kark wobec słodkiego jarzma Chrystusa. Matka trzech synów i jednej córki. Zolawa. Martissus Paluka z Panigrodu i komes na Lukni, wnuk Sieciecha ze strony brata, pan na Smilinie, zmarły w roku 1030. Mąż niezwykle hojny dla klasztoru Sieciecha, któremu podarował pewne majątki za pozwoleniem księcia Mieczysława. Wanozjusz Starzon z Panigrodu, najmłodszy syn Zakliczyna, inaczej zwany Wąsalem z powodu długich wąsów, pan na Zakliczynie, Holsztynie i Melsztynie, zmarł w roku 1030. Ochrzczony przed siódmym rokiem życia, przeniósł się na Mazowsze, gdzie założył majątek i wieś Wąsosz. Golizjusz Starzon za Mieczysława II, bohater wsławiony w wojnie o Pomorze, założył w roku 1030 wieś Goślice. Kagnimir, Zolawa. Pogojca Ozoria ze Starzyna wraz z bratem skropiona świętą wodą zawsze była stała w wierze. Wydana następnie za Drogoslawa herbu Poraj, rozszerzyła rodzinę o pięciu synów i trzy córki. Przeżywszy wreszcie osiemdziesiąt sześć lat, odesza z życia w roku 1031. Zolawa. Petrassus Toporczyk, kasztelan poznański, pan na Toporowie, zmarł w roku 1035. Lucza Starzon Sieciechowic, żył w roku 1037, bohater sławny w wojnie przeciwko Masławowi po śmierci Mieczysława II, zapisał jakieś dobra na rzecz założenia klasztoru Sieciecha, gdzie został pochowany. Kagnimir, Zolawa. Welizjusz Starzon, pan na Zakliczynie i Holsztynie (po odejściu brata na Mazowsze). Wojowniczy ponad miarę, pielęgnujący jednak rodzime kulty, który podczas interregnum sprzymierzył się ze stronnictwem dawnej wiary przeciwko chrześcijanom. Zginął w roku 1037 w bitwie na Mazowszu, jego dobra zaś powróciły do skarbca królewskiego. Kagnimir i Zolawa. Zbilud II Starzon z Sieciechowa i komes Preginii, pierworodny syn Sieciecha I pan na Tenczynie, Tarłowie, Ossolinie itd., zmarły w roku 1039. Domisława Domisława, żona Żelisława z Koźmina komesa herbu Wieniawa, kasztelana kaliskiego, zmarła w roku 1046. Kagnimir, Zolawa. Zbrożko Paluka z Panigrodu i komes na Lukni, piąty wojewoda sandomierzański, zmarł w roku 1051. Wlostko Starzon z Panigrodu i komes Danoborza, starszy syn komesa Tomislawa, piąty wojewoda gnieźnieński, pan na Palukach, Krainie, Kraince, Dziardanowicach itd., zmarł w roku 1062, pamiętny bohater podczas wojny mazowieckiej. Zona Goslawa z Ostrowa Radomira herbu Gozdawa, córka drugiego wojewody Mazowsza, matka trzech synów i jednej córki. Zolawa. Bratumila Starzonka z Panigrodu i komesa Danoborza, młodsza córka komesa Tomislawa, żona Jankona z Radzików, wojewody (z kasztelana) sieradzkiego herbu Ogończyk, zmarłego w 1087 roku. Slawna matka czterech synów i dwóch córek, zmarła w roku 1072, w osiemdziesiątym dziewiątym roku życia, pochowana w Radzikach. Zbilud III Starzon z Sieciecha i Preginii, pierworodny syn Zbiluda II, kasztelan krakowski, pan na Preginii, Miedzwiedzu, Smilinie, Rykach, Szubinie itd., zmarły w roku 1071. Podarował on założony w roku 1041 od swojego imienia majątek Zbilusławice, poprzednio zwący się Wierbięty, jakiemuś rycerzowi herbu Janina, którego córkę Marynę pojął za żonę. Goranus. Pamiętajmy, że opisujemy XI wiek gdzie, między innymi: - Milissus, założył gród Melsztyn, - Holslaw, nie przyjął nowej wiary, wygnany z braćmi pozostawił    Zakliczyn i założył gród Holsztyn, - Rabsus, założył Rabsztyn, wróg nowej wiary, zabił mnicha, który   chciał go nawrócić, rażony piorunem zmarł, - Sieciech I, był mężem o wielkiej chwale wojennej, z braćmi   należał do straży przybocznej cesarza Ottona III, był pierwszym    wojewodą krakowskim, zmarł w 1016 roku, - Tomisław, był drugim wojewodą gnieźnieńskim, rywalizował w    sztuce wojennej z Bolesławem Chrobrym, - Petrassus, był kasztelanem poznańskim, - Lucza – był bohaterem sławnym w wojnie przeciwko księciu   Masławowi, - Domisława, była żoną kasztelana kaliskiego, - Zbrożko, był piątym wojewodą sandomierskim, - Wlostko, był piątym wojewodą gnieźnieńskim, - Zbilud III, był kasztelanem krakowskim. 4. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w X wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku 1. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w starożytności i w VII wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Data Publikacji.: 26-07-25

Poczet starożytnych królów sarmacko–lehickich w kronice Prokosza z X wieku.

: Opis.: Poczet starożytnych królów sarmacko–lehickich w kronice Prokosza z X wieku. II. Starożytność Dla podkreślenia różnicy, której nie dostrzegła ortodoksja akademicka, prezentuję królów starożytnych Sarmacji i Lehii (od Sarmaty do IV wieku n.e.), wymienionych oraz uzupełniających się w kronice sławiańsko-sarmackiej księgi I Prokosza, edycji polskiej i łacińskiej (z okresem panowania lub bez). Wydanie polskie 1825 Wydanie łacińskie 1827                                       p.n.e. Sarmata ? Sarmata ? Kodan ? Kodan ? Helissa II ? Helissa II ? Leh 1968-1918 Leh 1968-1918 Filan 1918-1888 Filan 1918-1888 Car ? Car ? Lassota ? -      - Nya ?-1718 Szczyt 1721-? Scyta 1718-?      - Jessa 1615-? Alan II ?-1519/1511 - Wandal/Wiendal 1519/1511-? -      - Ladon 1432-1382      - Marszyn ?      - Lel/Lelum ?      - Łona (żona) ? Listyg/Lis (340-323 A.M*) - Polah 470-427 Polel/Polah 470-? Lisz ? - Posnan ? - Sandomir ? - Lublin ? - Lubusz ? - Leh (59-44 J.C.**) -                                            n.e. Wisław 35-91 - Witosław 91-127 - Haldwiryk ? -292 Halduiryk ?-292 Wyszomir/ Wyszomir/ Wyzymier 292-340 Wizymierz 292-340 Mieczysław 340-388 Mieczysław 340-388 Radgoszcz 388-394 Radgoszcz 388-394 Witkon/ Witkon/ Witosław 394-? Witosław 394-? * A.M. – w okresie panowania księcia, a od 336 roku p.n.e. króla    Aleksandra Macedońskiego. ** J.C. – w okresie panowania Juliusza Cezara. Okazuje się, że w odnalezionym rozdziale VII kroniki Prokosza (w Rękopisie Towiańskiego), brakującym w wydaniu polskim z 1825 roku, znajduje się 8 wymienionych królów, tych samych jak w wydaniu łacińskim, a mianowicie:                    p.n.e. Nya Szczyth Jessa 1615-? Marszyn Lado/Łado 1432-1378 Lel Łona Polel/Polah 470-? Tak więc, poczet królów starożytnych w edycji polskiej kroniki Prokosza, liczy 25 królów, a łącznie z brakującym rozdz. VII, liczy 33 królów, natomiast w edycji łacińskiej liczy 19 królów, którzy wzajemnie się uzupełniają. W obu wersjach występuje częściowy brak królów i dat panowania. Okres panowania został ustalony na podstawie przelicznika Roku Świata (R.Ś.) 4000 p.n.e., zwanym także Rokiem Otsyta, który był stosowany przez naszych najstarszych kronikarzy. Kronika Prokosza Księga I obu edycji, była tylko jednym z głównych źródeł do opracowania przeze mnie pełnego pocztu królów starożytnych dynastii sarmacko-lehickiej, oprócz między innymi; pocztów Kagnimira i Sarnickiego oraz odpisu pocztu Dyamentowskiego w Zbiorze II (patrz post 278 oraz pełny poczet posty 249, 251). Janusz Bieszk The group of ancient Sarmatian-Lehite kings in the chronicle of Prokosz from the 10th century. II. Antiquity In order to emphasize the difference that was not noticed by the academic orthodoxy, I present the kings of ancient Sarmatia and Lehia (from Sarmatia to the 4th century CE), listed and complementary in the Slavic-Sarmatian chronicle of book I of Prokosz, Polish and Latin editions (with or without a reign). Polish edition 1825 Latin edition 1827                                        b.c. Sarmatian? Sarmatian? Kodan? Kodan? Helissa II? Helissa II? Leah 1968-1918 Leh 1968-1918 Filan 1918-1888 Filan 1918-1888 Tsar? Tsar? Lasso? -       - No? - 1718 Peak 1721-? Scythian 1718-?       - Jessa 1615-? Alan II ?-1519/1511 - Vandal/Wendal 1519/1511-? -       - Ladon 1432-1382       - Marshin?       - Lel/Lelum?       - Lona (wife) ? Listyg/Fox (340-323 A.M.*) - Polah 470-427 Polah/Polah 470-? fox? - Posnan? - Sandomir? - Lublin? - Lubusz? - Leh (59-44 J.C.**) -                                             n.e. Wislaw 35-91 - Witoslaw 91-127 - Haldwiric? -292 Halduiric ?-292 Wyszomir/ Wyszomir/ Wyzymierz 292-340 Wizymierz 292-340 Mieczyslaw 340-388 Mieczyslaw 340-388 Radgoszcz 388-394 Radgoszcz 388-394 Witkon/ Witkon/ Witoslaw 394-? Witoslaw 394-? * A.M. – during the reign of the prince, and from 336 BCE king     Alexander of Macedon. ** J.C. – during the reign of Julius Caesar. It turns out that in the discovered chapter VII of Prokosz's chronicle (in the Towiański Manuscript), missing from the Polish edition of 1825, there are 8 mentioned kings, the same as in the Latin edition, namely:                     b.c. nya Peak Jessa 1615-? Marshin Lado/Łado 1432-1378 lol Womb Polel/Polah 470-? Thus, the list of ancient kings in the Polish edition of Prokosz's chronicle includes 25 kings, and including the missing chapter VII, has 33 kings, while in the Latin edition it has 19 kings, which complement each other. Both versions are partially missing kings and regnal dates. The period of reign was established on the basis of the conversion of the World Year (WW) 4000 BC, also called the Year of Otsyt, which was used by our oldest chroniclers. The Chronicle of Prokosz Book I of both editions was only one of the main sources for my compilation of a complete post of the ancient kings of the Sarmatian-Lehite dynasty, in addition to, among others; Kagnimir's and Sarnicki's posts and a copy of Dyamentowski's post in Set II (see post 278 and the full list of posts 249, 251). Janusz Bieszk

: Data Publikacji.: 26-07-25

Potomkowie króla Leha VIII Kolbimira w okresie od VIII do XI wieku, według odpisów Przybysława Dyamentowskiego.

: Opis.: Smaczek historyczny numer 52 Potomkowie króla Leha VIII Kolbimira w okresie od VIII do XI wieku, według odpisów Przybysława Dyamentowskiego. II. Średniowiecze Poniżej prezentuję po raz pierwszy w polskiej historiografii oryginalny tekst, udostępniony przez Bibliotekę Narodową w Warszawie. W nawiasach < > podałem poprawki/uzupełnienia. Leszko IV. Polski Monarcha Syn Leszka III szczęśliwym nazwanego Zawodnikiem, Starożytney Gryffona Potomności, w Roku 815. Panujący Jaxa I, Serbów, Windów Obothrytów Xiążę. Leszka III Polskiego Króla Syn Jeden z między XXI. Synów. Dziesiąty w liczbie Urodzenia z Braci. Któren wraz z Bratem młodszym Ziemianem przez Dział Oyczysty Windenskie wzięwszy Państwo nad Elbą y Salą Rzekami leżące: przy Granicach Thuryngiey, oddzielony od Brata, szczęśliwie w nich Panował. Aż tamden po długiem Rzadów przeciągu od Popiela II Swego Synowca, Polski Króla, do Testamentu niby, chytrze zwabiony: razem z drugimi życie, zadaną w Winie stracili trucizną. Do czego Jedna z Żon Królewskich, Potomstwo maiaca, natione Niemkini była Okkazyą. Ciała potrutych w Gopło Jezioro wrzucone przez karę Boga na Stryiobijce, dobposzczoną, dziwną moc Myszy wydały. Które hurmom uderzywszy na Pałac, od żadney nie zauscięgnione Warty, Króla z Królową, oraz Dwuch Synów. Lecha, Popiela y Wissomirę Córę, żywe wprzód nad śmierć zagryzłszy do szczętu ziadły Roku 830. Panował 16. . Leszko II. Serbiey, Windów y Obothrytów Xiążę, z Mirogony Xiężny urodzony. Który po otrutym Oycu, obiąwszy Dziedziczney Panstwo Serbii z Shaxy , Narodu Niemieckim, przykladem Oycowskim, wielkie wiódł Woyny Zktórych kilkakroć tryumfuiąc, Krola ich w iedney zwyciężył Bathaliey. Przez którą Fortunę, znacznych w Shaxkiey Ziemi dostał zdobyczy. Ale nakoniec zadaniem Subliwosci Shaxom, od Lodahaka, Rzymskiego Krola; którego też y Zbożny zwano; przegrawszy w bitwie, po stracie Rycerstwa y rozproszeniu Woyska, mężnie dokazuiąc na polu poległ woiennym Roku 835. Panuiac lat na Xię: 5. Miał Zon 12. obyczaiem na ów czas Poganskim. Z ktorych Dwie tylko Linislawa y Issha miały Potomstwo. Dobrymila Xieżniczka Czygunda, Xiężniczka z Linisławy Xiężny urodzona Nikloth I, Serbii, Windów y Obothrytów Xiażę. Syn Starszy Leszka II. z Isshui Xiężny urodzony. Ktoren po nieszczęsliwey Oyca swego śmierci, obiąwszy nad Serbskiem Panowanie Narodem widząc Kray od Shaxów srodze pustoszony: a nie mogąc tak predko szkodliwey kontynuować woyny, przez wyprawionych Posłów, pokoy z Niemcami na lat kilka uczynił: wieźnie Im ich wieley prędzey stanął darmo powypuszczawszy. Ale ponieważ ten, zokkazyi Thurhyngów, ludzi swey wolnych przez nagle do Serbiey wpadnienie, przed czasem był zlamany. Nikloth woynę podnioslszy na Gwałtowniki Pokoiu, mężnie znimi, y szczęśliwie dosyć woiował. Przez który czas spustoszywszy Shaxów y Thurhyngów Ziemie obfito dostanymi zdobyczami przeszło poniesioną nadgrodził stratę. Miał Zon X ztych 3 były płodne, umarł tandem R. 859. Jarykon, Windów y Obothrytów Xiążę. Syn młodszy Leszka II. z Linisławy urodzony. Ten będąc bezżenny, wiele dokazywał na Woynach z Shaxy razem z Bratem swoim Niklothem, będąc przedziwnie Walecznym Mężem smiałym y serdecznym; Ale na koniec, w nieszczęśliwą Woynę z Handrokiem Królem Hetmaniąc Warcysławowi od iednego Rycerza Shaxów Kopiią ranny, razem z Synowcem poległ. Przybysław, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę. Syn Młodszy z Ahomixy Xiężny urodzony. Ten maiąc osobliwy od Oyca udział, dobrze się w nim rzadził, a ponieważ lubił budować, więc (jak Helmoldq pisze) 3 piękne wystawił Miadta. Pierwsze Lubów albo Łuków, co nazwane iest Mechelburg. II. Iłów. III. Rostik. Co się znim potym stało, y iak sie po przegraney salwował bitwie, wyżey wyrazono. Po którey tandem powrzóciwszy, przez uniwersalny Narodu Fawor, uprzedzaiąc Synowce, ieszcze młodego Oyczyste obiął Państwo. Gdzie dla pokoiu, dyskretną Handrohowi Dań postapiwszy spokoynie Panował. Przez który czas zagoili rany Serbowie. Umarł tandem R. 879, maiąc Zon IX, ale ztych iedną tylko splod: Dziewkę. Lelhia Xiężniczka. Dla osobliwey pieknosci tak nazwana (ponieważ to ... Lillię w Słowiańskim znaczy Języku) z Złothosławy Xiężny urodzona. Warcysław, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę. Syn starszy z Lubisławy urodzony. Był to Pan Serca pieknego y cale woienny: ale z tym wszystkiem tak miał przeciwną sobie nazbyt Fortunę; że chcac w sprawiedliwie podietey woynie, broniąc Panstwa całości Oyczystego, iednakże z Handrokiem Shaxów Królem z wielką Rycerstwa swego klęską, przegrawszy bitwę, na którey Heroiczney dał dowód Dzielnosci, trybem Dziada swego, Waleczny ten bohatyr, razem z Jarykonem Stryiem swoim Hetmanił łupem wiekopomney poległ Sławie. Roku 874 Gdzie Brat Przybyslaw, ledwie salwowany z Pogromu, bedąc raniony, dalszą za Kortyne obrał Pomeranię. O czym Helmoldus pisze. Miał Zon XVII. z ktorych 5. Miały Potomstwo, ale y te Dzieci pomarły, tylko się 2 zostały. Rhynga Xięzniczka z Borki Xiężny urodzona Rhaslis... Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę z Sthybory ... Piastha Polskiego Krola Córy urodzony, po śmierci Stryia uiawszy Państwo ... mniey był iak ... nieszczesliwy ponieważ on, chcąc z Jarzma wybić się Shaxów pod któ... musiał na ów czas cały Naród S... kark skłonić ... iak odważny ...ler, a przytym ... y żywy Pan w... z Wissy y W...by w lige S... iakże y swy... ...siady (ktorzy ...go Kodan... Morza przy ...na Południe ... na hazard p...tuny bronił ... Po rzeczoney ... bitwie tan... ...haka ... y Walbh ... Hitalo... Króla zwyci... idąc za wy... swego szczęśc... ...cięscy poddal... ...wi. Gdzie lubo ... pewnymi ... Oycami: okrut... ...cięż Tyrana ... nie kontent ...tury, przeciw ... Narodów (do ...wiaiąc sie od ...ni) oczy Xsiążę... ...palić kazał ... 879 a potym ...stwa przyw... H. Mucylisz ... Phryg piszą ... Fol: 38. Umarł Roku 902.Miał Żon XVI ale ... tylko Dw... zostawił g... wiele pom... Bilha Xiężniczka z Landhy Xiężny urodzona Kosshala, Xiężniczka, z Monhomiry Xiężny urodzona. Warcysław II, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę Z Włosthybary Xiężny urodzony. Który obiąwszy Oycowskie po śmierci Państwo, y pamietaiąc iaką uczynił Król Walbha krzywde Oycu iego, przeciwko Prawu Narodów, okrutne z Handrokiem Shaxem toczył Woyny. Nad którym żeby się pomścił zupełnie, z całego Xiążęty Ligę złączony Pomorza (a osobliwie tymi Słowaki, którzy od Wschodu a Pułnocy, o Granicę tylko z Shaxy mieszkaią) sobie blisko krewnymi, wielkie przez Dzielność swoią y przez męstwo, otrzymywał zniego zwycięstwo. Tak iż waleczną mężnie Państwa swego broniąc Szablą za nayprzednieyszego między Słowakami miany był u Shaxów Wodza. Która po tym za Syna Handrokowego Othy, który Shaxom po Oycu Panował, odmieniła się była Fortuna, iednak Warczyslaw Xiążę, męzny Niemcom y w starości dawał odpór. Umarł tandem Roku 937. Zon miał VIII z których 2 Dwiema tylko było Potomstwo. O nim Helmoldq y Krancyusz piszą, także Witychind w I y II Xiegach świadczy. Sylhona, Xiężniczka z Woysławy Xiężny urodzona Thugomierz, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę. Z Dalimery Xiężny urodzony. Był to Pan cale nieszczęśliwy y od Przodków swoich Walecznych odrodny Męstwa y Reputacyi. Ponieważ oni iak mogli opponowali się przy całości Państw swoich dzielną Niemieckiey Potencyi Szablą: y choć zostatnim ... przecież dawali Im poznawać, że Walecznymi są Sarmatami. Ten zaś przegrawszy u Luny albo Lunhinu Miasta walną bitwę w którey przez nierostropność Jego 200000 Rycerzów Słowienskich trupem padło, niewstydał się tych zdradzić, których za Towarzyszów przybrał Woyny, mogąc się albowiem mężnie bronić, naypierwszy prawie pierzchnął z oney bathaliey: y przepadłszy zbieg nieszczęśliwy za Odrę, zamknął się w Gronie mieście. Ależ nie mógł bydź y tam bespieczny, albowiem Król Otha, idąć za szczęściem swey Fortuny, którey nie umiał zażyć Thugomierz, nie dał mu długo dosiedzieć; więc umknąć musiał, niż ten nadciągnął z Woyskiem. Atak opanował Cesarz y Miasto Grono, dawszy pewną Summę uwiedzionemu chciwością złota Xiążęciu. Umnieyszywszy znaczną część Państwa, Z którey to potym nastąpiło okkazyi, że Inne Xiążęta Słowienskie, y znaczni Panowie, sławna Leszka IV Potomność stali się Shaxów, razem y z Thugomirzem, Który straciwszy Sławę y Honor, za nastąpieniem wkródce waryacyi, umarł Roku 958. Otym piszą Witichindq Lib. I et III. Kromerq Lib. III.7.40. Miał Żon XX y znimi Dzieci 50. ale te poumierały, tylko się zostało Dobrosława, Xięzniczka z Bogdali Xiężny urodzona. Wacimiera Xiecia na Człopie Palusza Syna Żon Rhasliszh, Serbski Xżę z Dowoysławy Xiężny urodzony. W nieszczęśliwey pod Lunchinem (gdzie tak wiele tysiecy legło woyska) Roku 940 razem z drugiemi zginął bathaliey Wracysław III, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę z Radoghosty Xiężny urodzony. Tego Otha II Shaxów Król, a Hithalów Cesarz, po śmierci Brata, na Państwo powołał Oyczyste. A ponieważ dotąd u niego Warczysław był w zakładzie, więc Otha Król szanuiąc sobie iego przyiaźń, y żeby nie pamiętał przeszłych rzeczy, Pańsko onego udarował, dawszy mu Szatę y konia, przytym ludzi swoich, którzy by go Granic Serbyi odprowadzili. Ale on nie był uiety tym Dobrodzieystwem, iak prędko obiął Państwo, zaraz wierność wypowiedziawszy Cesarzowi, pobudził przeciwko niemu wszystkie XX Nadmorskie y podniósł Woynę. Na którey Sam Hetmaniąc, zbiwszy po 3kroć Woyska Othy. Sam nakoniec od niego został zwyciężony gdzie musiawszy dać Syna w Zakład umarł 982. Miał Żon III. Pophiel, Serbski Xiążę Shebuza Xiężniczka Ziemian Serbski X. Krekoha Serbski X. Michora Serbski X. Przybysław II, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę z Sthosławy Xiężny urodzony: nieszczęśliwie, po niesławnego Oyca śmierci, za pozwoleniem Króla Othy Roku 958 obiął Państwo. Na którym pod Jarzmem Shaxów panuiąc, wtym tylko przy hołdowniczym szczęśliwy umartwieniu, że za srogiey wyrokiem idąc Fortuny, nieubłaganemu Królowi, Brata y Syna (w lat 20 na ten czas Dzieciucha) dawszy w zaklad wierności, spokoynie y szczęśliwie, choćby był nie rad musiał panować. A ponieważ nie przyzwyczaiona z Natury wolność Sławienska do hołdowniczych obowiązków; y strawny Narodu Honor, niezmierną strapionego gryzły Xiążęcia melancholią: więc ztey opressyi, w Roku 21 umarł Panowania a Lata 980. Żon miał VI ale ztych, od iedney tylko było Potomstwo. Dobrosława Xiężniczka Leszko III, Serbii, Winidów y Obothrytów Xiążę z Lechosławy Xiężny urodzony. Pan walecznego serca, y Kawalerskiey odwagi, gdyby tak lepiey sprzyiać chciała Fortuna. Ten po śmierci Stryia, za pozwoleniem Tryumfuiacych Saxów, Państwo obiąwszy zawoiowane; o wybiciu się z szkaradney Jarzma niewoli, żarliwie myśleć począł. Jakoż nie odwłócząc wspaniałych Intencyi Pan Waleczny, podniosłszy broń dzielną, wypowiedział tym Pokóy, którzy Narodowi Jego wzięli Wolność. Których po kilka razy zbiwszy szczęsliwie, w bathaliach; y Oyczystey wskrzesił Honor Serbii, y Innym X Xm Nadmorskim tor pokazał, iak się Im dobiiać trzeba było, nabytey przez Przodków, aprzez nich straconey Sławy, y Wolności. I kiedy by tak iedna była myśl we wszystkich, iak wtym Bohatyrze wielkiey byłby rzeczy dokazał w ten czas Leszko, ale ponieważ gnusnością opanowany Naród, częscią Niemieckim przyciśniony orężem, niechciał szczerze uiąć za Szablę: Xiążę zmierziwszy sobie tych niewolników, a przytym uwiadomiony bedąc, że Cesarz Otha, z wielka na niego gotuie się potencyą w czas musiał radzić o Sobie. A ponieważ on był Chrzescianin; y tę; będąc ieszcze u Othy, przyiął Relligię, więc omierzony sobie porzuciwszy Udział Antenatów, wraz z bratem swoim Stryiecznym, do Starodawny Oyczyzny swoiey udał się Polski Roku 990. Gdzie od Mieczysława, Króla Prawowiernego, y od Polaków mile będąc przyięty, a w Krakowskiey Ziemii, opatrzony znacznie Dobrami, naypierwszy na Miechowie, Gniazdo Herbownemu założył w Polszcze Gryffowi. Umarł tandem Roku 1011 żyiąc Lat spełna 74. Żona Jego była Jaremilla z Familiey Abdank. Jaxa II, Syn Bogusława, Córka Autor opracowania danych: Janusz Bieszk Historic flavor number 52 Descendants of King Leh VIII Kolbimir in the period from the 8th to the 11th century, according to the copies of Przybysław Dyamentowski. II. Middle Ages Below, for the first time in Polish historiography, I present the original text, made available by the National Library in Warsaw. In brackets < > I have given corrections/supplements. Leszko IV. Polish Monarch Son of Leszek III lucky named Contestant, Ancient Gryffon of Posterity, in Year 815. Panuiacy Jaxa I, Serbs, Winds Obothrites Prince. Leszek III of the Polish King Son One of the XXI. sons. Tenth in the number of Births of Brothers. Who, together with the younger brother Earthman by the Native Department of Vinden, having taken the Kingdom of Elba and the Hall of Rivers lying: at the Boundaries of Thuryngiey, separated from his Brother, happily reigned in them. Until then, after the length of the reign, from Popiel II His nephew, King of Poland, to the Testament, as if cunningly lured: together with others, they lost their lives, inflicted in Wine, by poison. What one of the Royal Wives, Maiac's offspring, natione Niemkini was Okkazya. The bodies of those poisoned in Gopło Lake, thrown by God's punishment on Stryiobijce, released the fasted, strange power of the Mouse. Who, having attacked the Palace in hordes, won the Guards, the King and the Queen, and the Two Sons. Lech, Popiel and Wissomira Daughter, alive before death, having bitten the herb of the year 830. Reigned 16. . Leszko II. Serbiey, Windi and Obothrite Prince, from Mirogony Prince born. Who, after the poisoned Father, having embraced the Hereditary State of Serbia from Shaxa , the German Nation, by the fatherly example, led great wars From which, triumphing several times, Bathaliey overcame their king in one. By which Fortune, great in Shaxkiey Land, he got prey. But finally the task of Submission to the Shaxom, from Lodahak, the Roman King; who was also called Zbożny; having lost the battle, after the loss of the Knighthood and the dispersal of the army, he bravely fought on the field in the year of war 835. Pannuac years on Xia: 5. He had a wife 12. Pagan customs at that time. Of which only two, Linislava and Issha, had offspring. Dobrymila princess Czygunda, The princess from Linisława Xiężny was born Nikloth I, Serbia, Winds and Obothrites Xiaza. The elder son of Leszek II. of Isshui Prince born. Who, after the unfortunate death of his Father, having assumed the Serbian Rule of the Nation, seeing Kray ravaged by the Shaxes , and unable to continue the war so quickly, through the sent envoys, made peace with the Germans for several years: many prisons sooner stood up for them free having released. But because he, zokkazyi of the Thurhyngs, his people free by suddenly falling into Serbia, was broken ahead of time. Nikloth, having raised his war on the Violators of Peace, bravely with them, and fortunately fought enough. Through which time, having ravaged the Shaxes and Thurhyngs, the lands plentiful with spoils overcame the loss suffered. Had Zon X of these 3 were fertile, died tandem R. 859. Jarykon, Windi and Obothrite Prince. Younger son of Leszek II. born of Linisława. He, being unmarried, had done much in the Woyns of Shaxy, with his Brother Nikloth, being admirably a Valiant, bold and kind-hearted; But in the end, in the unfortunate Woyna with King Handrok, hetmanizing Warcysław from one Shax Knight with a copy, he was wounded, together with Synowiec. Pribyslav, Serbia, Winids and Obothrites Prince. The Younger Son of Ahomixy Prince born. This one, having a peculiar share from his father, was very good in it, and because he liked to build, he (as Helmoldq writes) put up 3 beautiful Miadt. The first is Lubów or Łuków, which is called Mechelburg. II. Clays. III. Rostic. What happened to him afterwards, how he saved the battle after defeat, is stated above. After which the tandem returned, through the universal Fawor Nation, anticipating the Sons, the still young Homeland embraced. Where for peace, discreet to Handroh, Dan, having acted calmly, Reigned. For which time the Serbs healed their wounds. The tandem died in R. 879, having Zon IX, but of these only one father: the Maiden. Lelhia princess. For the peculiar beauty so named (because it is ... Lillia in Slavic means Language) from Złothosława Duchess born. Warcysław, Serbia, Winids and Obothrites Prince. The elder son from Lubisława was born. He was the Lord of a beautiful heart and all war: but with all this he had a fortune too much opposed to him; that wishing in a justly waged war, defending the entirety of the Homeland State, yet with Handrok the Shax King with the great Knighthood of his defeat, having lost the battle in which the Heroic gave proof of Bravery, like his grandfather, this brave hero, together with Jarykon Stryi his Hetmanil fell the immortal loot Fame. In the year 874 where Brother Przybyslaw, barely saved from the Pogrom, being wounded, further Kortyne chose Pomerania. What Helmoldus writes about. He had Zone XVII. of whom 5 had offspring, but these children died, only 2 remained. Rhynga The princess from Borka was born Rhaslis...

: Data Publikacji.: 26-07-25

Konieczność docierania do nowych źródeł historycznych lehickich, polskich i zagranicznych – część 1.

: Opis.: Konieczność docierania do nowych źródeł historycznych lehickich, polskich i zagranicznych – część 1. Nie jest to tytuł retoryczny, ale wskazówka, że w badaniach historycznych nie należy stać w miejscu, lecz szukać, szukać i jeszcze raz szukać oraz badać i w ten sposób rozwijać siebie oraz wiedzę historyczną, a po drodze odrzucać przestarzałe i czasami narzucone dogmaty oraz błędne wnioski, w tym wcześniejsze własne, jak również je korygować i o tym informować sławiańskie społeczeństwo polskie. I. Okres Starożytności i Średniowiecza Chciałbym odszukać źródła:* kronikę Nakorsza Warmisza z IV wieku, wykradzioną podstępnie z biblioteki biskupów Załuskich w Warszawie w XVIII wieku, na pewno nie po to, żeby ją zniszczyć, ale żeby przetrzymać takie wiekopomne dzieło w ukryciu, przed sławiańskim społeczeństwem. Także kronikę Wojnana z VIII wieku, naszego pierwszego sławiańskiego kronikarza, której znamy tylko nieliczne wyjątki. Następnie zaginione kroniki Gorana Lamberta z XI wieku, gdzie można sobie wyobrazić jego stare, unikalne opisy w trzech tomach, o znamiennym lehickim tytule: „Sławiańsko-Lehickiego albo Polańskiego narodu sławne czyny …” oraz w czwartym tomie o sarmackich herbowych rodach rycerskich - „Stemmatograf bohaterów Sarmacji”. Kolejne zaginione trzy tomy w kronice Cholewy z XII wieku ”Starożytny oręż Sarmatów”, o herbowych, sarmackich rodach rycerskich w Lehii. Również zaginioną kronikę Baszko z XIII wieku o sarmacko-lehickich herbowych rodach rycerskich w Lehii, nokautującą swoim pięknym i wyrazistym tytułem ortodoksję akademicką, a mianowicie: „Oręż wojenny Sławiano-Sarmatów albo Polano-Lehitów” ! Tytuł piękny, rodzimy i konkretny zarazem, prawda ? Tak, to wczesne lehickie kroniki opisywały SARMATÓW, LEHITÓW oraz NARÓD LEHITÓW i są to kolejne niezaprzeczalne dowody na pohybel negującej wszystko ortodoksji historycznej. A kontynuujący to Kadłubek, którego Księgi I Kroniki z XIII wieku pod lehickim tytułem „Historia o początkach Lehitów czyli Polanów, ich niezwykle dzieje”, historycy ortodoksyjni nie uznają i ukrywają jako „Kronika polska”, ze względu na liczne w niej opisy Lehii oraz Lehitów i ogłaszają to publicznie, ośmieszając się całkowicie jako dowodnie nie znający zarówno starszych kronik jak; Żelizowie, Prokosz, Zolaw Lambert, Miorsz, Kagnimir, Cholewa, jak i późniejszych kronik np. polańsko-śląkiej, Baszko, Bogufała, Piotra z Byczyny czy Miechowity, w których „aż roi się” od nazw i opisów Lehii, królów lehickich i Lehitów. Tacy właśnie „historycy”, nie mają prawa i nie mają nic do uznawania tekstów czy nie ?, które powstały 800-700 lat temu, bowiem muszą je po prostu przyjąć „bez łaski” takie jakie są , bo nie mają pojęcia do jakich starych źródeł Kadłubek i inni dotarli i z których korzystali. Tak więc panowie, więcej sławiańskiej rzetelności, rozwagi, pokory i patriotyzmu ! Ale mamy też przeze mnie odszukane, chociaż ukrywane od 500 lat w języku łacińskim trzy kroniki z XVI wieku opisujące między innymi Starożytną Lehię, a mianowicie Miechowity, Decjusza i Sarnickiego oraz dwa dzieła Kleczewskiego z XVIII wieku o Sarmacji Europejskiej i o królu Lehu i jego sławnym imperium – „Lehi Imperio”. Poza tym historycy zapewne zapomnieli, że nawet Długosz przywołuje; łac. „Imperium Lechitarum” (Imperium Lehickie), w księdze I Roczników s. 36 !, co w tłumaczeniu manipulacyjnie zmieniono na „Władztwo ? Lehickie”, żeby tylko pominąć słowo Imperium, prawda, że to niepoważne i wręcz infantylne ze strony tłumacza i historyków ?, ale niestety taki ich poziom ? Należy tutaj podkreślić i przypomnieć, że nasze władze oświatowe mają obowiązek udostępnienia i sfinansowania wyżej wymienionych źródeł w języku polskim z podatków płaconych przez sławiańskie społeczeństwo polskie , ponieważ zostały powołane aby mu służyć (a nie odwrotnie) i ma ono prawo poznać dzieje swoich przodków, jakiekolwiek by one były ! W tym miejscu muszę z przykrością poinformować Czytelników, że coś dzieje się niedobrego z tłumaczeniem z języka łacińskiego ukrywanych kronik, bowiem jakiś czas temu zawarłem z „moim” tłumaczem prywatnie, zwyczajową umowę dżentelmeńską na tłumaczenie kolejnej kroniki, a mianowicie Księgi I kroniki Decjusza z 1521 roku pod tytułem „O starożytności Polanii” (o co zabiegałem wcześniej wraz kronikami Miechowity i Sarnickiego). Po uzgodnieniu zakresu tekstu, sposobu tłumaczenia, ceny i terminu, tłumacz nagle zamarł i nie zareagował do dziś, na moje kilkukrotne prośby o wyjaśnienie sytuacji. Wydaje się, że każdy cywilizowany i wykształcony człowiek po kilkuletniej współpracy, odpowiedziałby cokolwiek i przeprosił, pomimo na przykład zakazu/indeksu, a tu sromotna cisza ? Z kolei poniżej wymieniam niektóre źródła zagraniczne, które odkryłem i opisałem w moich Księgach Lehickich oraz które udowodniły funkcjonowanie Lehii i panowanie królów lehickich, Sarmatów, Lehów i Lehitów, a mianowicie: 1. C Avillio Lescho, iscrizione funeraria –scheda della risorsa z I     wieku n.e. (Dla Awiłła Leszka, inskrypcja nagrobna – karta     zasobu z I wieku n.e. Muzeum Lapidario w Urbino, Włochy - od     cesarza Tyberiusza Klaudiusza Buccio).     Pełna treść inskrypcji: CAVSA AVILLIO LESCHO TIBERIVS CLAVDIVS BVCCIO COLVMBARIA IIII OLLAS VIII SE VIVO A SOLO AD FASTIGIVM MANCIPIO DEDIT      Wierne tłumaczenie „słowo w słowo”: DLA AWIŁŁA LESZKA (KRÓLA) TYBERIUSZ KLAUDIUSZ BUCCIO GROBOWIEC Z IIII NISZAMI NA VIII URN ZA ŻYCIA, JEDYNIE JEMU, DLA ZASZCZYTU, NA WŁASNOŚĆ OFIAROWAŁ (Tłumaczenie z języka łacińskiego autor). Przypominam tutaj trzy żałosne i błędne tłumaczenia tej inskrypcji opublikowane w; Newsweek (28/XII/2016), Magna Polonia nr 5 (IX/2017) i Sigillum Autenticum UJ (X/2016), żeby tylko ukryć naszą wspaniałą historię Królestwa Lehii przed sławiańskim narodem polskim, WSTYD. 2. Bohemiae Cronica z początku XI wieku (Czeska Kronika, w     której nieznany autor, podał, że mając dostęp do wcześniejszej     kroniki augsburskiej, informuje, że:     - „Ziemia Lechfeld w Szwabii u źródeł rzeki Lech       położona, ma nazwisko od imienia Lecha Xiążęcia       Polanii”,     - „ …rzeka Lech po łacinie Vindelicum zwana, obadwa te       nazwiska ma od Polanów, których nazywają Lechami lub       Lechitami, albo Vindelami, czyli podług dawnego zwyczaju       Sarmatami:”     - „…. że ich August z tąd wyruszył i wielkie wojny z       Polanami w stronach morza Germańskiego toczył” . 3. Schedel H., Nuremberg Chronicle – Liber Chronicarum z XV     wieku (Kronika Norymberska), która informuje o walkach     Lehów (łac. Vindeli, ang. Lechs), z marsowym legionem     rzymskim w 9 roku o Miasto Leha Vinde-Licum (obecny     Augsburg), który został wybity „do nogi”. Była to klęska     straconego legionu (clades Perdita Legio). Natomiast w 12 roku     większe siły Rzymian najechały Ziemię Lehów (Vindelicia) i     zdobyły miasto.     Podaje również, iż w 477 roku Ariowie-Sławianie Herulowie     najechali i spustoszyli rzymską prowincję Noricum oraz zdobyli     i zniszczyli Juvavum (obecny Salzburg). 4. Aventinus J., Annales Ducum Boiariae z XVI wieku (Roczniki     książąt bawarskich), gdzie autor opisuje w:     - 805 roku walkę syna Karola Wielkiego z księciem Lehem na       terenie Bohemii, gdzie zwycięża go i zabija, pustosząc kraj,     - 872 roku walkę pięcioro książąt lehickich Świętosława,       Witosława, Hermana, Spitymira i Majsława , sprzymierzonych       ze Świętopełkiem, których król Ludwik Niemiec zmusza do       ucieczki, wielu ubija, przelicznych zepchniętych do rzeki       Weltawa topi, a po tym jak nieliczni uchodzą do miast       warownych, przemierza Bohemię pustosząc ją i w triumfie       powraca,     - 892 roku wczesną wiosną, jak król Arnulf zorganizował       robocze spotkanie nad rzeką Tulln koło góry Comagen w       sprawie podziału terytoriów: Arnulfa z Bawaramii, Wrocisława       (Vratizolao) z Wenedami oraz Świętopełka,     - 892 w maju, uroczysty zjazd królestwa frankijskiego w       Hangsfeld, w którym wzięli udział Wrocisław (Vratizolaus),       odległej Polanii (Bolaniae), władca, a także Kurszana król       Węgrów,     - 892 w lipcu, jak Świętopełk wzgardził przybyciem na       zjazd i został uznany za wroga, Arnulf postanowił       Morawian najechać trzema armiami: Kurszanowi i Węgrom       wyznaczył Dację, Wrocisławowi wyznaczono, by od tyłu       zbrojny atak ze swymi Wenedami (Venedis), przedsiębrał,       Arnulf od czoła z Frankami i Bawarami dokonał najazdu,       pustosząc Morawy. 5. Orbini M., Il Regno De Gli Slavi z XVI wieku (Królestwo     Sławian), gdzie autor opracował największe i najbardziej     szczegółowe dzieło o dziejach Sławian w Europie oraz ich     dziesiątki plemion od Renu do morza Kaspijskiego i od morza     Sławiańskiego (Bałtyku), do mórz Czarnego, Egejskiego i     Adriatyckiego. Zadał kłam Zachodowi, podając, że to sławiański     kupiec Sam założył państwo Sama i został jego królem     zwyciężając przez 36 lat agresywnych Awarów oraz Franków.     Podał także, iż Wandalowie Sławianie z miasta Wareg koło     Lubeki, założyli państwo Ruś, a nie Waregowie. Wyróżnia     Gotów Sławian i Wandalów Sławian w walce z cesarstwem     rzymskim i jego pokonaniu.     Opisuje Sławian Wenedów, którzy królowali na morzach już w     starożytności, podbijając Skandynawię, Anglię, Irlandię oraz     budowali silne nadbrzeżne grody-bazy wypadowe, na przykład     już 900 lat p.n.e. u ujścia rzeki Mozy (Holandia) , wznieśli     Sławianogród.     Podkreśla wolność, wielkość, godność oraz sławną,     nieujarzmiona waleczność ludów sławiańskich tego samego     rodu i mówiących tym samym językiem. 6. Hájek V., Kronyka Czeská z XVI wieku (Czeska kronika), w     której autor równolegle opisuje dzieje Bohemii oraz dzieje Lehii.     Na przekór naszej historiografii, pisze, iż Polacy to Lehici, a     Polska to Lehia. Prezentuje poczet lehickich 19 królów Lehii od     Króla Leha do króla Bolesława Śmiałego. Jako ciekawostkę     podaje na przykład panowanie króla Ziemowita jako     chrześcijanina, bowiem na naradzie i uczcie u monarchy     morawskiego siedział przy stole jak inni chrześcijańscy władcy,     podczas gdy czeski Borzywoj, poniżony jako nie ochrzczony,     siedział na podłodze na kobiercu z obrusem (o tym nie     uświadczysz Czytelniku w dziełach naszej ortodoksji     historycznej). 7. Vickers R.H., History of Bohemia z XIX wieku (Historia Czech),     w której autor opisuje:     - wojnę w 805 roku, kiedy książę Karol najechał Czechy i       pokonał w bitwie księcia Leha, który zginął,     - sąd księżnej Bohemii Libuszy, na który zwołała       przedstawicieli Kmieciów, Lehów i Władyków,     - jak 1 stycznia 845 roku 14 Lehów (herbowych rycerzy), wraz z       otoczeniem, mieszkających przy granicy z Morawami i       Czechami, przyjęło chrzest w rycie rzymskim z rąk       arcybiskupa Adalrama z Ołomuńca.     - jak w 872 roku król Ludwik Niemiec na czele wojsk       frankijskich najechał Czechy i pokonał Bohemów       a kraj spustoszył. 8. Godwin P., The History of France. Ancient Gaul z XIX wieku     (Historia Francji. Starożytna Galia), gdzie autor opisuje     panowanie króla Ariowista w zdobytej części Galii w latch 72-     58 p.n.e. Nazywa go prawidłowo Suewem (ang. Suevan), czyli     Sławianinem, bowiem był królem królów wielkiego Imperium     Lehickiego nazwanego przez Godwina „Konfederacją Suewów”,     bowiem podlegało mu ponad sto okregów plemiennych Ariów-     Sławian na obszarze od Renu do Donu ! Opisuje jego     negocjacje z Juliuszem Cezarem i walkę z legionami rzymskimi. 9. Chodzko L., La Pologne historique, litteraire, monumentalne …     z XIX wieku (Polska historyczna , literacka, monumentalna …,     gdzie autor opisuje poczet królów wczesno średniowiecznych,     panujących w Lehii (od króla Leha w 550 roku do Bolesława I     Wielkiego 999-1025) oraz sensacyjne uzyskanie sakry papieża     w kościele Notre Dame w Paryżu przez cesarza Bolesława I     Wielkiego w 1024 roku, poprzez nałożenie na głowę w jego     obecności, diademu cesarskiego, otrzymanego od Ottona I w     Gnieźnie w 1000 roku. 10. F.S. Die Theilung Polens z XIX wieku (Rozbiory Polski, gdzie       autor opisuje dynastię Lehów panującą we wczesnym       średniowieczu (Die Dynastie der Lechen), w Lehii. W jej skład       wchodziło 10 królów lehickich od Leha I do Popiela II w       okresie 310 lat (550-860). Następnie odciął się od dynastii       Lehów pokazując nieprawidłowo, nie istniejącą dynastię       Piastów od 860 roku. Również pominął starożytną dynastię       sarmacko-lehicką w okresie XXI wiek p.n.e-VI wiek n.e. 11. Nikćević V.D., Doclea and Praevalitana z XXI wieku (Dukja i       Prewalitana, gdzie autor:       - wymienia Europejskie Sarmackie Imperium Lehitów         (European Sarmatian Empire of the Lechites),       - podaje chronologię powstawania państwowości Ariów-         Sławian Scytów naszych przodków (imperium i 13 królestw):       - 3660 rok p.n.e. Imperium Scytyjskie/Federacja Narodów       - 3500 rok p.n.e. Królestwo Tracji Scytyjskiej Pedazów       - 1800-1500 p.n.e. Kolonizacja Bałkanów przez Scytów       - 1600 rok p.n.e. Centralne Królestwo Dardanii       - 1040 rok p.n.e. Królestwo Duklja Scytów partyjskich       - 1000 rok p.n.e. Królestwo Kimmeriów w Italii (Etruskowie)       - IX wiek p.n.e. Królestwo Ariów-Sławian Medów       - IX wiek p.n.e. Królestwo Ariów Sławian Partów       - VII,VI wiek p.n.e. Królestwo Pontu Alanów       - VII,VI wiek p.n.e. Królestwo Scytów Naddunajskich       - VII,VI wiek p.n.e. Królestwo Panonii ze stolicą w Sirmium       - VII,VI wiek p.n.e. Królestwo Mezji       - VII,VI wiek p.n.e. Królestwo Dacji z Triwalią       - VII,VI wiek p.n.e. w Królestwo Scytii Mniejszej (Scythia          Minor)       - V wiek p.n.e. Królestwo-sojusz Iliria To profesor Nikćević pokazał nam inny starożytny świat zorganizowanych imperiów i królestw Ariów-Sławian Scytów, pomijanych przez Zachód oraz funkcjonujących normalnie i równorzędnie do Sumeru-Akadu, Grecji czy Egiptu, na długo przed późniejszymi imperiami Persów, Macedończyków, Rzymian czy Bizancjum. 12. Farrokh – Shadows in the Desert. Ancient Persia at War z       XXI wieku (Cienie na pustyni: Starożytna Persja na wojnie,       gdzie autor opisuje między innymi trzy wojny stoczone przez       Perskie Imperium Achemenidów z Królestwami Scytów w: 1. 530/529 roku p.n.e. przez króla Cyrusa II Wielkiego z           królestwem Masagetów i królową Tomyris, 2. 519 roku p.n.e. przez króla Dariusza I Wielkiego  z królestwem Saków-Scytów i królem Skunkhem,        3. 512 roku p.n.e. prze króla Dariusza I Wielkiego z            królestwami Scytów Scytii Europejskiej inaczej Lehistanu,            królów; Idantyra, Skopasisa i Taxasisa. W pierwszej wojnie zwyciężyła Tomyris dzięki wprowadzeniu do boju wcześniej sprowadzonej konnicy pancernej z Lehistanu (Scytii Europejskiej) oraz rozkazowi do najlepszych łuczników, żeby w tumulcie bitewnym spróbowali postrzelić Cyrusa. Obie jej decyzje były trafne, bowiem konnica w kolczugach i z płytami miedzianymi na piersiach (rycerz i koń), rozniosła perską lekką konnicę oraz dwóch łuczników trafiło Cyrusa, który zmarł jeszcze w trakcie bitwy. Wiemy o tym, od Aleksandra Macedońskiego, który wszedł do grobowca Cyrusa w Pasagardzie, gdzie znalazł go leżącego z doczepioną głową, odciętą pośmiertnie przez Tomyris wraz z dwoma strzałami w kołczanie obok, które go celnie i skutecznie trafiły. W drugiej wojnie zwyciężył Dariusz, dzięki fortelowi. W bitwie na wschodnim brzegu morza Kaspijskiego, nie mógł przełamać oporu Saków, udał odwrót i załadował wojsko na statki oraz odpłynął poza zasięg widoczności i skierował się na północ, wyładowując armię na tyłach wroga, który zaskoczony został wzięty do niewoli wraz z królem. W trzeciej wojnie zwyciężyli królowie; głównodowodzący Idantyr oraz Skopasis i Taxasis, którzy wobec potężnej armii Dariusza liczącej około 150 tysięcy wojowników, zastosowali taktyki „wojny podjazdowej” oraz „spalonej ziemi”. Po prawie dwumiesięcznych marszach armii, przeważnie przez stepy, bitwach podjazdowych, stracie około 70 tysięcy wojowników i spaleniu z wściekłości stolicy Scytów Gelonos, Dariusz zarządził odwrót głodnej i wycieńczonej armii, który odbył się chyłkiem w nocy, do zbawczego mostu na Dunaju, rozbieranego i pilnowanego przez oddziały Greków. Tak więc Perskie Imperium Achemenidów poniosło w starożytności dwie wielkie klęski z Lehistanem (Scytią Europejską), w 529 roku p.n.e. oraz w 512 roku p.n.e. Wyżej omówione przeze mnie w tych wybranych źródłach zdarzenia i fakty, świadczą zdecydowanie o funkcjonowaniu i panowaniu Królestwa Lehii, królów sarmacko-lehickich oraz herbowych rycerzy Lehów i Lehitów zarówno w starożytności jak i w średniowieczu. Na zakończenie pamiętajmy o uroczystym wykładzie profesora Henryka Samsonowicza w auli UW w dniu 18.10. 2016 roku, który odkrył zażarte walki między historykami, z których jedna grupa widzi początki narodu polskiego na 1000 lat przed Chrystusem ! Nie ujawniają się zapewne z obawy przed utratą pracy, strona przeciwna zaś „nabrała wody w usta” i woli milczeć ! * patrz „Stara Bibliografia z Poszytu o Statystyce, z Rękopisma Mo rawskiego Wypisana”. (Tłumaczenie z języków obcych autor). (cdn) Janusz Bieszk Pierwsi Piastowie: Zaginione i zablokowane najważniejsze historyczne kroniki lehickie oraz dzieła – co straciliśmy ? Ważniejszych 17 - tu władców starożytnej wielkiej dynastii sarmacko-lehickiej z pocztu 93 władców tego okresu

: Data Publikacji.: 26-07-25