Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 06-06-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Butelka lejdejska

: Opis.: Butelka lejdejska – przyrząd do gromadzenia ładunku elektrycznego będący pierwszym kondensatorem. Jest to szklana butelka, której obie powierzchnie – zewnętrzna i wewnętrzna – pokryte są odizolowanymi warstwami metalu. Warstwy te pełnią rolę okładek kondensatora, zaś szkło butelki jest izolatorem. Historia Wynalazcami butelki byli niezależnie od siebie Pieter van Musschenbroek, profesor Uniwersytetu w Lejdzie, i Ewald Jürgen Georg von Kleist z Kamienia Pomorskiego. Obaj donieśli o swoim wynalazku w 1746 roku. Wcześniej niż Pieter van Musschenbroek, ale później niż Georg von Kleist, prowadził doświadczenia z butelką lejdejską gdańszczanin Daniel Gralath. Wyjaśnił zasadę jej działania i zastosował łączenie wielu butelek w baterie. Swoje prace opisał w podręczniku Historia Elektryczności. W wersji Kleista było to naczynie ze szkła wypełnione wodą i zatkane korkiem, który był przebity na wylot miedzianym drutem. Butelkę można było naładować elektrycznie, stykając pręt z naładowanym ciałem. Poprzez drut i wodę prąd dostawał się do środka naczynia i ładował dodatnio lub ujemnie jego wewnętrzne ścianki. Pojemność elektryczną można było znacznie zwiększyć, pokrywając szkło od zewnątrz i wewnątrz folią przewodzącą prąd. Po połączeniu obu folii przewodnikiem można było uzyskać wyraźne efekty rozładowania butelki lejdejskiej. Wkrótce po wynalezieniu tego przyrządu francuski ksiądz Jean-Antoine Nollet, przeprowadził eksperyment na dziedzińcu królewskiego pałacu w Wersalu, gdzie w obecności króla i całego dworu, rozładował butelkę lejdejską używając zamiast przewodnika łańcucha trzymających się za ręce 240 królewskich gwardzistów. Ku podziwowi i uciesze widzów porażeni wyładowaniem gwardziści równocześnie podskoczyli do góry. Innym razem ten sam eksperymentator rozładował butelkę niemal trzykilometrowej długości łańcuchem, utworzonym z zakonników opactwa w Chartreuse, połączonych ze sobą odcinkami drutu. I w tym doświadczeniu jego uczestnicy wyraźnie odczuli wstrząs. Duże znaczenie dla rozwoju badań nad elektrycznością miały prace teoretyczne Benjamina Franklina, który zaproponował doświadczenie z wysokim przewodnikiem zanurzonym od dołu w butelce lejdejskiej. Taki układ został wykonany we Francji i 13 maja 1752 roku „złapano prąd” z błyskawicy do butelki, co dowiodło, że piorun jest związany z wyładowaniem elektrycznym w atmosferze. Źródło: Wikipedia Cewka Ruhmkorffa Kondensator

: Data Publikacji.: 04-06-25

Cewka Ruhmkorffa

: Opis.: Cewka (induktor) Ruhmkorffa – urządzenie do otrzymywania wysokich napięć z niskiego napięcia stałego. Jest połączeniem transformatora o dużej liczbie zwojów w uzwojeniu wtórnym i iskrownika (takiego, jak stosowane w dzwonkach elektrycznych) przerywającego przepływ prądu w uzwojeniu pierwotnym. Skonstruowana w 1850 roku przez Heinricha Daniela Ruhmkorffa. Budowa i zasada działania Głównym elementem cewki jest transformator, którego uzwojenie pierwotne ma niewielką liczbę zwojów, zaś wtórne – bardzo dużą. Oba uzwojenia nawinięte są na wspólnym rdzeniu żelaznym. Obwód magnetyczny induktora Ruhmkorffa jest otwarty. Pole magnetyczne na końcu rdzenia jest wykorzystywane do przyciągania kotwy sprężystego stycznika, którego rozłączenie przerywa obwód prądu zasilającego uzwojenie pierwotne. W wyniku przerwania obwodu, zanika pole magnetyczne odchylające stycznik, który powraca do pierwotnej pozycji, ponownie zamykając obwód. Po zamknięciu obwodu szybkość wzrostu natężania prądu elektrycznego ogranicza indukcyjność cewki, po przerwaniu obwodu natężenie prądu spada gwałtownie (ma tu wpływ iskrzenie styku). W uzwojeniu wtórnym indukuje się siła elektromotoryczna proporcjonalna do szybkości zmian strumienia pola magnetycznego, przez co napięcie uzyskiwane w uzwojeniu wtórnym ma postać krótkiego impulsu wysokiego napięcia. Gdy cewka jest obciążona, na napięcie na cewce wtórnej ma wpływ spadek napięcia na oporności cewki oraz siły elektromotoryczne indukowane przez przepływający w niej prąd. W ten sposób, mimo zasilania ze źródła napięcia stałego, w obwodzie wtórnym płynie prąd zmienny o niesymetrycznym przebiegu, o częstotliwości od kilkunastu do kilkuset herców. Do demonstracji wysokiego napięcia wtórnego używa się m.in. zaostrzonych elektrod, oddalonych od siebie o regulowaną odległość. Nawet przy odległości przekraczającej 10 cm, możliwe jest uzyskanie wyładowań elektrycznych w powietrzu pomiędzy elektrodami. Prąd wyładowań ma stały kierunek, ponieważ przebieg napięcia jest niesymetryczny, a niewielkie napięcie ujemne nie wywołuje przepływu prądu w gazie. Pomimo zerowej średniej wartości napięcia, krótkotrwałe skoki dodatnie mają znacznie wyższą wartość maksymalną, niż rozciągnięte w czasie skoki ujemne. Wykorzystanie tej asymetrii i nieliniowości prądu płynącego przez gaz pozwala na uzyskanie stałego napięcia i gromadzenie ładunku w kondensatorach (pierwotnie były to butelki lejdejskie). Cewka Ruhmkorffa Skala uzyskiwanych napięć Napięcia uzyskiwane w typowej cewce indukcyjnej Ruhmkorffa sięgają 50 kV. Wyeliminowanie stycznika mechanicznego i zastąpienie go układem elektronicznym (na przykład tyrystorowym) pozwala na zwiększenie zarówno częstotliwości impulsów, jak i wartości maksymalnej napięcia. Rekordowe wartości napięć uzyskane w największych cewkach przy użyciu zewnętrznych styczników przekraczają 300 kV, co pozwala na uzyskanie wyładowania w powietrzu pomiędzy elektrodami odległymi o 40 cm. O maksymalnej odległości elektrod, przy której w suchym powietrzu samorzutnie rozpoczyna się wyładowanie, decyduje nie tylko wytworzone przez cewkę napięcie, ale także kształt elektrod. Przykładowo, aby przy napięciu 125 kV otrzymać przeskok iskry pomiędzy elektrodami kulistymi o średnicy 5 cm, trzeba te elektrody zbliżyć na odległość mniejszą niż 7 cm. Zastąpienie kulek ostrymi igłami pozwala na zwiększenie tej odległości do 20 cm (przy tym samym napięciu) lub na zmniejszenie napięcia do 61 kV (przy odległości 7 cm). Zastosowanie Wysokie napięcia otrzymywane przy użyciu cewek Ruhmkorffa były stosowane między innymi do zasilania niskociśnieniowych lamp wyładowczych, nazywanych rurkami Geisslera. W zależności od rodzaju gazu umieszczonego w rurce, otrzymywano różne barwy światła. Układ transformowania napięcia stałego poprzez cykliczne przerywanie prądu w uzwojeniu pierwotnym jest stosowany na przykład w układach zapłonowych silników o zapłonie iskrowym, zasilaniu kineskopów, przetwornicach napięcia. Źródło: WIKIPEDIA Kondensator Butelka lejdejska

: Data Publikacji.: 04-06-25

Delikatne oczyszczanie jelit.

: Opis.: Delikatne oczyszczanie jelit. Ważne jest, aby zawsze utrzymywać jelita w czystości. Jak się oczyścimy? Napar z senesu i kory rokitnika. Zioła te są doskonałym łagodnym środkiem przeczyszczającym. Senes oprócz eliminowania przewlekłych zaparć pomaga przy hemoroidach i szczelinach odbytu. Jednak te zioła i inne rodzaje środków przeczyszczających nie powinny być często używane. W przeciwnym razie jelita zapomną, jak same się opróżniać i będą wymagały ciągłej stymulacji. Jak stosować senes i rokitnik? Weź 1 łyżeczkę suchych liści senesu i taką samą ilość kory kruszyny zalać 300 ml gotującą się woda. Możesz dodać jeszcze 1 łyżeczkę dowolnych ziół np: oregano, len, nasiona kopru. Pozostawić do zaparzenia na 30 min. Odcedzić. Dodaj na końcu łyżeczkę miodu dla smaku. Wypij pół szklanki naparu przed pójściem spać, a rano będzie efekt oczyszczenia. Co robić po oczyszczeniu? Postaw na warzywa, zioła, kiełki i owoce. Pij naturalny kwas chlebowy, jedz kwaszone warzywa. Pij zielone koktajle. Można też dodatkowo spożywać żywe probiotyki (są dostępne w różnych formach). To najłatwiejszy i najszybszy sposób na rozpoczęcie pracy nad swoją mikroflorą.

: Data Publikacji.: 04-06-25

Od stworzenia świata do Potopu.

: Opis.: Od stworzenia świata do Potopu. Wśród innych genetycznych eksperymentów z których powstały potwory było plemię Blemii (proponuje doglądnąć wszystkie zdjęcia). Pod tą nazwą zwykle opisuje się pewne etiopskie plemię, którego wszyscy ludzie rodzą się bez głowy, a rysy twarzy - nos, oczy i usta - znajdują się na piersiach. W starożytnych źródłach, istnieje również prawdziwe plemię etiopskie, które żyło w I wieku pne. - I wiek. na wschód od Nilu na pograniczu Górnego Egiptu i pustyni nubijskiej. Było to jedno z pół-koczowniczych plemion, które żyły na granicach ówczesnego Cesarstwa Rzymskiego i jak większość z rodzaju skaz(tak ich nazywali) dokonywało ciągłych najazdów na jego granice. Plemię to zyskało złą sławę już w starożytności - jego ciągłe najazdy wyrządzały wielkie szkody Cesarstwu Rzymskiemu. Pod koniec III wieku naszej ery Cesarz Dioklecjan podjął próbę zawarcia porozumienia ze skazami, zgodnie z którym plemię to za roczną opłatą miało powstrzymać się od ich najazdów, jednak pomysł ten upadł i skazy nadal regularnie odwiedzali granice rzymskie, jak pisze Prokopiusz z Cezarei, przekazując całą tę historię. Podróżnicy twierdzili, że blemii urosły do 2,5 metra wysokości i 2 metry szerokości. W XII wieku krążyły pogłoski, że byli kanibalami, którzy żyli wśród innych „potwornych ludzi” poza Europą, jak cynophali z psimi głowami w Indiach. Jest bardzo dużo opisów podróżników ,którzy opisują Plemie Blemii. W irlandzkim traktacie średniowiecznym "O sześciu wiekach świata" jest napisane: "Jego sławny ojciec Noe przeklął swego syna Chama i stał się Kainem ludu po potopie, przewyższając go zepsuciem. Od niego pochodziło mnóstwo ludzi z końskimi głowami i olbrzymy, morskie karły i wszelkie inne rodzaje stworzeń o nieregularnych kształtach, jak te z dwiema głowami... i dwoma ciałami razem, szarobrązowi jednonożni ludzie i wesoły lud z niebieskimi dziobami. Każdy człowiek, który urodził się bez głowy na wschodzie, z białymi ustami przebijającymi jego pierś, jest potomstwem Chama" Czy jest możliwe, ze potop był bliżej naszych czasów jak nas uczono? Te stworzenia były opisywane w starożytności i od XI-XVII wieku.

: Data Publikacji.: 04-06-25