Nadmi
- Kraj:Polska
- : Język.:deutsch
- : Utworzony.: 06-10-15
- : Ostatnie Logowanie.: 07-06-25
: Profil użytkownika:
Nadmi : ogłoszenia.
Free Energy Generators (#1). Generatory darmowej energii (nr 1).
: Opis.: Free Energy Generators (#1). John Huston Earl Ammann Lester Hendershot Rev. Antonio D'Angelo Fate Magazine, November 1956, pp. 126 & 128; "Report from the Readers" Heat From Air The story of Alfred Hubbard and his coil in the July 1956 issue of Fate made me recall another mysterious device. Around 1920 John Huston of Prineville, Ore., claimed to have invented a way to take heat out of the air with condensers. The first poorly insulated rig of his that I saw boiled water in 20 minutes. The device was claimed to replace fuels, to be good for household heating or refrigeration and to be able to run railroad engines or steamboats. Huston and his father formed a company of 20 stockholders and Huston built an up-to-date model of his device. This model performed better than expected, and Huston and his father took it to San Francisco to demonstrate it. They hoped to interest manufacturers in building the device on a royalty basis. I talked to Huston after he returned to Prineville. He told me, "The machine can be made so hot that it will destroy itself. Reverse the machine, and the temperature will go as low as 250 below zero." He said manufacturers in San Francisco refused to build the machine because it would throw too many men out of work. It would also kill the sale of fuels, the major cargo of steamships at that time. Huston also told me he had patented his device in Canada and England. The USA had refused to patent it. Huston evidently got nowhere with his device and I do not know what became of it. He died a young man of 22 in 1920 or 1921. Bert Grater, White Salmon, WA Huston Patent (PDF Format, Requires Adobe Reader) Fate Magazine, October 1956, pp. 123-125; "Report from the Readers" Mysterious Invention "The Hubbard Energy Transformer" brought back to me exciting memories of another inventor. In 1918, while doing painting and decorating, I was hired to paper several bedrooms in a large two-story house. While at this work I went down to the back porch to pick up some materials. I happened to glance at the light meter and saw it was not moving. I opened the fuse box and saw the main power fuses had been removed. It took only a minute to make sure the line had not been taped beyond the meter. The only member of the family at home at the time was a young man in his early twenties . I asked him, "Earl, where do you get your juice? I noticed it does not come from the power lines". "Come along and I’ll show you", he said. He led me up to the attic. He placed some steel bars on a work table and picked up a coil which looked like a loose coupler. After placing the coils on the steel rods he touched the opposite terminal. The bell rang with great force, and there was quite a spark, too. I picked up the coils to make sure there was no contact with other appliances. I could see right through them. There was no battery inside. The bell rang just as vigorously. The wire was iron. In the basement Earl had what he called an Activator Transformer, the size of two fists, which had to be within 10 miles of the radius of the generator coils. The activator was not in contact with any visible wires or appliances. It was activated by the electric currents which surge around the earth and activate the compass needle. By cutting into these currents, earl said, we can obtain unlimited power. A year later Earl demonstrated his Cosmo Electric Generator in Denver. He had placed two copper spheres on the front fenders of his car in pace of the headlights. From these copper spheres he obtained enough power to drive that old jalopy all over Denver as reported in the Denver Post at the time. While Earl was demonstrating his invention all over the streets of Denver, the power had been cut off in the foothills. In spite of this, when he went to Washington DC shortly afterward to try to obtain a patent on his Cosmo Electric Generator, he found that charges had been filed against him claiming he had a device to steal power from the power lines. K. H. Isselstein, Spokane, WA Denver Post (Monday, August 8, 1921) Denver Man Invents Generator That Takes Electricity From Air & Propels Automobile Believes He has Apparatus that will Revolutionize Power & Lighting & Gives it a Test on Streets of City Has an invention been made that will revolutionize the electrical world? Will the apparatus conceived by a Denver man light buildings, run automobiles, battleships, power plants by the unlimited supply of electricity in the air? Denver electrical experts say "yes", and the young inventor, C. Earl Ammann, Monday demonstrated his invention by attaching it to an old automobile and running it about the city. An atmospheric generator is the name of Ammann’s apparatus. It is a compact, cylindrical object with two small brass spheres protruding from the top. Inside, Ammann says, is an arrangement of steel wires and minerals, so fixed as to draw the electricity from the air, condense it and utilize it for driving power . The automobile which Ammann used for his demonstration Monday was the body and chassis of an electric vehicle. There are said to be no batteries in the car. It propelled itself with remarkable speed at the touch of the foot, climbed hills and glided through a maze of traffic under easy control. Careful To Conceal His Invention ~ When asked by skeptical persons if he had a storage battery concealed inside of the power cylinder, Ammann said: "As badly as I would like to show the inside of my invention, I can’t, for I have not yet obtained the patent rights. It would be exposing the result of seven years of work to open the cylinder. I leave for Washington this week to obtain the patent rights. When I return I will gladly show everything and I can only say, wait until then and time will tell. "I have bucked every law of the textbooks to perfect the invention. It appears on the order of the wireless telephone but it is decidedly different, except that the electricity is derived from the air. It will run anywhere except under water. The automobile is only a simple test. The generator will light buildings, do away with steam turbines, and, in fact, propel any kind of engine motor". J. N. Davis, the proprietor of the Davis Electric Garage company, at 921 East 14th Avenue, and one of the oldest electrical men in Denver, made a thorough study of the generator. Electrical Man Has Faith In It ~ "I believe that Mr. Ammann has at least made the invention which will revolutionize power", Mr. Davis said. "Of course, we don’t know what is inside of the generator and the inventor would be foolish to show us. We have long known that certain minerals exist, which if properly arranged together, would furnish power. That, in substance, according to the blueprints of the invention, is the basis of the whole thing. "If the generator has been perfected to the extent that it will propel an automobile, the rest of its work is assured. It will be the greatest invention of the age. The electricity obtained from the air, first passing through the generator, would be available for any use". So impressed was Mr. Davis that he offered the use of his building for Mr. Ammann’s headquarters. Ammann, who is but 28 years old, came to Denver from Spokane, Washington. He is an electrical engineer and lives at the Argonaut Hotel. Lester Hendershot: Fuelless Motor New York Times (Sunday, February 26, 1928) "Fuelless Motor Impresses Experts" W.B. Stout Says, Invention Works Uncannily --- Washington Thinks It’s Important ~ Built On A Radio Principle ~ Armature Winding New -- Invention Inspired By Young Son -- Lindbergh Flies Here Detroit, Mich, Feb. 25 -- W.B. Stout, head of the Stout Air Lines and designer of the all-metal tri-motored Ford Monoplane, declared here today that he had seen what he characterized as an "impressive" demonstration of the Hendershot fuelless motor two weeks ago in Pittsburgh. Lester J. Hendershot, the inventor, and his associate. D. Barr Peat, who is manager of the Bettis Field at McKeesport, demonstrated the motor secretly yesterday in a hangar at Selfridge Field. This block test was witnessed by Major Thomas G. Lanspier, Clonel Charles A. Lindbergh and others. It was explained today that the model used in the demonstration was a much smaller machine than an actual working motor capable of developing enough power to lift and propel an airplane. Its designers claim for it that it runs on an electromagnetic principle, bywhich it draws its force directly from the earth’s field, and through the properties within the motor itself transforms these electric currents into power tha can be delivered efficiently at a propeller shaft. Calls Demonstration Uncanny ~ "The demonstration was very impressive", Mr. Stout said. "It was actually uncanny. I would like very much to see how a large model designed to develop power enough to lift an airplane would operate". Mr. Stout said the model he saw was about the size of the tiny motors used in vacuum cleaners. "I was told that the revolutionary feature was a hereto unknown manner of winding the armature", Mr. Stout continued. "Hendershot said he had succeeded in winding it in such a way that it draws energy directly from electrical currents which exist constantly in the air or in the ground. Such sources of cheap and inexhaustible power, of course, never have been reached before. The small model appeared to operate exactly as Hendershot explained that it did". Neither Colonel Lindbergh nor Major Lanphier would express themselves at length on the test they witnessed yesterday. Major Lanphier admitted, however, that they were experimenting with it and referred all questions to Hendershot. "He is the only one who knows all about it", the Major said. "Lindbergh has nothing to do with it, although he saw it". William B. Mayo, chief engineer for the Ford Motor Company, was in conference with Major Lanphier, Hendershot and Peat at Major Lanphier’s quarters today. "Invention Result Of Dream" Hendershot Made First Fuelless Motor For His Son’s Toy Plane ~ The invention of the fuelless motor, tested at Detroit, was the result of a dream by its inventor, Lester Jennings Hendershot, who lives on "the street back of the railroad" in this town of about 3,000 inhabitants, 15 miles from Pittsburgh. Although Hendershot was on his way from Selfridge Field today and is not expected home until tomorrow, his wife told of his conception of the machine and how the miniature model was constructed from the parts of a worn out radio which had been given to the inventor by his uncle. Several years ago the vision of a machine which would operate from "earth currents" came to Hendershot in a dream, according to his wife, but it was not until last November that he actually started working on it. His 4-year old boy had built a small airplane at that time and was considerably chagrined because it would not operate. The father was disturbed too, so he told his son he would build an airplane which would work. The result of that was the fuelless machine. First Model Worked Toy Plane ~ When the miniature motor model had been constructed, Hendershot built a small airplane and placed the machine in it. A switch was turned and immediately the propeller began to move. The machie was not connected to any electrical current, but was running on is own accord from "earth currents". For several weeks the little motor and the airplane rested upon a small table in the living room of the Hendershot home, which faces an unpaved street near the railroad tracks. One day D. Barr Peat of Bettis Field, the air mail port near McKeesport, Pa., visited the Hendershot home to see the model. He immediately became enthusiastic and a few weeks later he and Hendershot were at Selfridge Field where permission was been granted to build a model large enough to operate an airplane. Hendershot, who is only 29 years old, was born in Hyndmann, Pa. His schooling has not been extensive, although he spent a few months several years ago at Cornell University, where he took a few courses in mechanics. He has not been employed at any particular task and has been known as a "freelance" worker. He has been a fireman and an engineer on the railroad, has worked in the mills near Pittsburgh, has inspected concrete and done electrical work. During the war he was a bugler with a machine gun company, but did not get overseas. Still Wants To See "How They Work" ~ According to his mother, he has always been interested in mechanics and when a child he would insist upon taking his playthings apart. And that desire has not escaped him a man, for even now he takes his own son’s playthings apart to "see how they work". It required only a few weeks for him to construct the miniature model of his fuelless motor, although he worked day and night during that time. He had a crude workbench in the cellar of his home, which was placed near the furnace, where it was warm. Early in the morning he would be there, tinkering about, and late at night he still could be found there. Hendershot’s idea was that the earth currents which make the aurora borealis in the skies could be harnessed by man and made to produce power that would operate an engine. The youthful inventor has no other inventions to his credit. "Works On Principle Of Compass" Lester J. Hendershot first came to Bettis airplane field in McKeesport between two and three years ago, and soon afterward brought one of his motor models to the officers of the field for inspection. The fuelless motor works somewhat on the principle of a compass, and the original model would always operate when pointing north or south, as does the compass, but would not move when pointed east or west. Young Hendershot worked nearly two years to overcome this defect, and finally he brought a motor to the Bettis field that appeared to be working perfectly. This motor was installed in a small model airplane and the plane flew, but owing to the failure to rig it properly, it crashed to the ground during on of the experiments. Constantly improving the motor, Hendershot finally interested D. Barr Peat, manager of the Bettis Field, in his invention. After a short time several capitalist were interested, and a few weeks ago the motor was taken to Detroit by Hendershot and Peat for an exhibition. While no person at the field was in position to say authoritatively, it was stated that the capitalists who become interested in the Hendershot motor have about completed their arrangements for the purchase of the invention, or for controlling its production. The fuelless motor, it is said, appears to have tremendous power and easily made between 1500 and 2000 revolutions per minute on several occasions while being tested at the field. Pilots and mechanics believe it to be the greatest invention of the age, and all appear sure it will be a practical success as an airship motor. It was stated at the field that the inspection of the motor by Colonel Lindbergh was made in the interests of the capitalists who were arranging to purchase the invention. New York Times (February 27, 1928): "Fuelless Motor Is A Generator" The Hendershot "Fuelless motor" is not a motor at all but a generator, according to Major Thomas G. lanphier, commandant at Selfridge Field, Mich., where he with Lester J. Hendershot, the inventor, and D. Barr Peat, have been quietly working on an experimental model. Major Lanphier said he first became interested in the Hendershot electrical machine several weeks ago through Peat; that in common with others he thought at first it was more or less "bunk" but after seeing it work he became interested. "I saw the first model which Hendershot built hooked up to a small electric motor of the type used to operate a sewing machine. It not only ran the motor but it burned it out", Major Lanphier said. Why this generator acts as it does, where the energy comes from that transforms it into power, Major Lanphier was not prepared to say beyond quoting Hendershot. It is the inventor’s theory that his machine draws its energy from the earth’s magnetic field. While unwilling to describe it in detail until pending patents have been received, Major Lanphier told a little about it. The first model consisted of a ring magnet less than three inches in diameter. Around the magnet were coils rigged as only Hendershot knows how to rig them, and another set of coils pass through the center of the ring. "With this contrivance we burned out the sewing machine motor and we also kept a 6 watt lamp going with it for 26 hours", he said. The larger model which has not yet been hooked to a motor that will deliver power to a crankshaft, Major Lanphier himself helped build. "We put it together out of stuff we picked up at the field and with it we lighted two 110 watt lamps", Major Lanphier said. "I think that we have got enough electricity in this second model to kill a man". The second model is built around a ring magnet, the outside diameter of which is seven inches and the inside diameter six inches. It was suggested that perhaps the Hendershot engine was "stealing" power from some big radio broadcasting station. "We thought of that", Lanphier said, "but we ran it for 26 hours when stations were going and when they were not and we got the same results". New York Times (November 12, 1928): "May Seek Motor Patent" M. C. Kelly to Ask Five Scientists to Test Hendershot Device Representative M. Clyde Kelly of Pennsylvania, it became known here today, plans to seek a Congressional patent for the "fuelless" motor of Lester J. Hendershot of West Elizabeth, Pa., if five scientists approve the invention as practical. A Congressional patent gives the patentee full protection for 17 years. Hendershot’s invention, which he describes as a "magnetic induction" motor, was first announced in March. At that time in some quarters it was regarded with skepticism. The motor, according to its inventor, is without visible means of power. It obtains its initial impulse, Hendershot maintains, from a precharged magnetic core, and its secondary and greatest power impulse by magnetic induction from the earth. Hendershot today said several of his motors had been built here, and that one, which developed 60 horsepower, had been in operation for two weeks without recharging the magnetic core. New York Times (February 28, 1928): "Explains Magnet In Fuelless Motor" Hendershot Says Shifting Its Field To east And West Causes Rotary Motion ~ Winding Of Magnet Secret ~ Inventor Asserts Engine Weighs But 4 Ounces Per Horsepower Mildly indignant because the manner in which his fuelless motor gains its power had been misrepresented in dispatches from Detroit and Washington, Lester J. Hendershot today stated there was nothing mysterious about his motor, that the force that energizes it is the "same force that pulls the needle of the compass, and there is nothing mysterious about that". The fuelless motor was not his objective, he explained, at the time he began his experiments some three years ago, when he first became interested in aviation. "I soon learned that the ultimate development o aviation depended upon the discovery or invention of an absolutely true and reliable compass", he explained. "The ordinary magnetic compass does not point to the true north -- it points to the magnetic north, and varies from the true north to a different extent at almost every point on the earth’s surface. "There is another compass, the magnetic induction compass, that indicates true north. But it must be set before each flight, and is not always reliable. "I found that with a pre-magnetized core I could set up a magnetic field that would indicate true north, but I didn’t know just how to utilize that in the compass I set out to find. "In continuing my experiments, I learned that by cutting the same line of magnetic force north and south, I had an indicator of the true north, and that by cutting the magnetic field east and west, I could develop a rotary motion. I now have a motor built on that principle that will rotate at a constant speed, a speed predetermined when the motor is built. It can be built for any desired speed, and a reliable constant speed motor is one of the greatest needs of aviation. The main secret of Mr. Hendershot’s invention, his Friend Barr Peat declares, is the method of winding a magnet in the motor so that it will rotate in the opposite direction than the earth revolves. He says there is no heat, because magnetic forces are cold and the motor is stopped only by breaking the magnetic field in the windings. The magnet in the motor, he thinks, probably would have to be recharged after about 2000 hours of operation. Mr. Hendershot declares that one of his motors, complete and ready to be installed in an airplane would weigh little more than four ounces for every horsepower it developed, while the best of the gas engines now built weighs about two pounds per horsepower. Mr. Hendershot says that altitude would not affect the efficient operation of his motor, for the magnetic influence of the earth has been found to remain the same as high as man has ever reached. He said that the same principle which made his original model operate only when it was placed in one direction, north and south, will be developed so that it will provide a compass that will always indicate true north. New York Times (Wednesday, March 7, 1928) Priest Has Motor Run By 'Ion Energy' Jesuit Inventor From Brazil Is Here To market Product, Now Undergoing Patent Tests ~ Not A Fuelless Machine ~ "Inter-Atomic" Force Increases Electric Battery power, He Says -- Discounts Hendershot Claims An Italian Jesuit priest from Brazil announced here yesterday that he had invented a motor that makes use of "interatomic" energy to generate many times the power it receives originally from an electric battery. The motor is now at Washington, where it is undergoing the Patent Office investigation. The priest is the Rev. Antonio d’Angelo, S.J., a stocky, earnest little man who combines missionary work in Brazil with tinkering in his own electrical laboratory. He speaks no English, but told of his machine through his brother, Biagio d’Angelo of 1475 LeLand Ave., the Bronx. Father d’Angelo became interested in electricity 20 years ago when he was a student at a Jesuit seminary in Naples. A year and a half ago he was sent out by his Order to Brazil to carry on missionary work at Ribeirao Preto among the Italian emigrants. He had to get a special dispensation from Bishop Alberto Gonzales of Ribeirao Preto to visit the United States where, so his brother had written him, fortune comes more easily to the man with a money-saving device. He came here in November 1927, and has urged his Bishop to extend his leave of six months. The missionary priest does not believe in the Hendershot "fuelless motor". "I challenge anyone", he said yesterday, "to use the magnetic field of the earth for running a motor. The energy from that would be too small". His motor, he said, could be used in the home to supply electric lighting cheaply, and even heating. He said that it could be used to run trains, airplanes and automobiles. Father d’Angelo had a plan of his motor with him yesterday. He showed how it started to develop energy from an electric battery, and how this original impulse worked on the machine to generate many time its power through the "electricity produced by the inter-atomic energy of the ions". Popular Science Monthly (July 1928, p. 26) Elektryczność „pobrana (wyciągnięta) z powietrza napędza () samochody. Generatory darmowej energii (nr 1). Johna Hustona Earl Ammann Lestera Hendershota Wielebny Antonio D'Angelo Fate Magazine, listopad 1956, s. 126 i 128; „Raport od Czytelników” Ciepło Z Powietrza Historia Alfreda Hubbarda i jego cewki, opisana w lipcowym numerze „Fate” z 1956 roku, przypomniała mi jeszcze jedno tajemnicze urządzenie. Około 1920 roku John Huston z Prineville w stanie Oregon twierdził, że wynalazł sposób na odprowadzanie ciepła z powietrza za pomocą skraplaczy. Pierwszy jego słabo ocieplona aparatur, na której zobaczyłem przegotowaną wodę w 20 minut. Twierdzono, że urządzenie zastępuje paliwa, nadaje się do ogrzewania lub chłodzenia gospodarstw domowych oraz może napędzać lokomotywy lub parowce. Huston i jego ojciec założyli firmę składającą się z 20 akcjonariuszy, a Huston zbudował nowoczesny model swojego urządzenia. Ten model działał lepiej niż oczekiwano, a Huston i jego ojciec zabrali go do San Francisco, aby go zademonstrować. Mieli nadzieję, że zainteresują producentów budową urządzenia na zasadzie tantiem. Rozmawiałem z Hustonem po jego powrocie do Prineville. Powiedział mi: „Maszynę można tak rozgrzać, że sama się zniszczy. Odwróć maszynę, a temperatura spadnie nawet do 250 stopni poniżej zera”. Powiedział, że producenci w San Francisco odmówili zbudowania maszyny, ponieważ pozbawiłoby to pracy zbyt wielu ludzi. Zabiłoby to również sprzedaż paliw, głównego ładunku statków parowych w tamtym czasie. Huston powiedział mi również, że opatentował swoje urządzenie w Kanadzie i Anglii. USA odmówiły opatentowania go. Huston najwyraźniej do niczego nie doszedł ze swoim urządzeniem i nie wiem, co się z nim stało. Zmarł młody człowiek w wieku 22 lat w 1920 lub 1921 roku. Tarka Berta, Biały łosoś, Waszyngton Patent Hustona (format PDF, wymagany program Adobe Reader) Fate Magazine, październik 1956, s. 123-125; „Raport od Czytelników” Tajemniczy wynalazek „Transformator energii Hubbarda” przywołał ekscytujące wspomnienia innego wynalazcy. W 1918 roku, podczas malowania i dekorowania, zostałem zatrudniony do wytapetowania kilku sypialni w dużym dwupiętrowym domu. Podczas tej pracy zszedłem na tylną werandę, aby zebrać trochę materiałów. Zdarzyło mi się rzucić okiem na światłomierz i zobaczyłem, że się nie porusza. Otworzyłem skrzynkę bezpieczników i zobaczyłem, że główne bezpieczniki zasilania zostały usunięte. Zajęło tylko minutę, aby upewnić się, że linia nie została zaklejona poza metr. Jedynym członkiem rodziny w tym czasie był młody mężczyzna po dwudziestce . Zapytałem go: „Earl, skąd bierzesz sok - prąd? Zauważyłem, że nie pochodzi on z linii energetycznych”. „Chodź, pokażę ci”, powiedział. Zaprowadził mnie na strych. Położył kilka stalowych prętów na stole roboczym i podniósł cewkę, która wyglądała jak luźny łącznik. Po umieszczeniu cewek na stalowych prętach dotknął przeciwległego zacisku. Dzwon zadźwięczał z wielką siłą i była też niezła iskra. Podniosłem cewki, aby upewnić się, że nie ma kontaktu z innymi urządzeniami. Widziałem przez nie. W środku nie było baterii. Dzwonek zadzwonił równie energicznie. Drut był żelazny. W piwnicy Earl miał coś, co nazywał transformatorem aktywującym, wielkości dwóch pięści, który musiał znajdować się w promieniu 10 mil od promienia cewek generatora. Aktywator nie stykał się z żadnymi widocznymi przewodami ani urządzeniami. Został aktywowany przez prądy elektryczne, które krążą wokół ziemi i aktywują igłę kompasu. Earl powiedział, że wcinając się w te prądy, możemy uzyskać nieograniczoną moc. Rok później Earl zademonstrował swój Cosmo Electric Generator w Denver. Umieścił dwie miedziane kule na przednich błotnikach swojego samochodu w tempie reflektorów. Z tych miedzianych kul uzyskał wystarczającą moc, aby przejechać tym starym gruchotem po całym Denver, jak donosił wówczas Denver Post. Kiedy Earl demonstrował swój wynalazek na ulicach Denver, u podnóża wzgórz odcięto prąd. Mimo to, kiedy wkrótce potem udał się do Waszyngtonu, aby spróbować uzyskać patent na swój Cosmo Electric Generator, odkrył, że postawiono mu zarzuty, twierdząc, że ma urządzenie do kradzieży energii z linii energetycznych. KH Isselstein, Spokane, WA Denver Post (poniedziałek, 8 sierpnia 1921) Człowiek z Denver wynajduje generator, który pobiera energię elektryczną z powietrza i napędza samochód Wierzy, że ma urządzenie, które zrewolucjonizuje zasilanie i oświetlenie, i poddaje je testowi na ulicach miasta Czy powstał wynalazek, który zrewolucjonizuje świat elektryczny? Czy urządzenie wymyślone przez człowieka z Denver będzie oświetlać budynki, napędzać samochody, okręty wojenne, elektrownie dzięki nieograniczonej dostawie elektryczności w powietrzu? Elektrycy z Denver twierdzą, że tak, a młody wynalazca, C. Earl Ammann, w poniedziałek zademonstrował swój wynalazek, przyczepiając go do starego samochodu i jeżdżąc nim po mieście. Generator atmosferyczny to nazwa aparatu Ammanna. Jest to zwarty, cylindryczny obiekt z dwoma małymi mosiężnymi kulami wystającymi z góry. Wewnątrz, jak mówi Ammann, znajduje się układ stalowych drutów i minerałów, tak przymocowanych, aby pobierać energię elektryczną z powietrza, skraplać ją i wykorzystywać do napędzania . Samochód, którego Ammann użył do poniedziałkowej demonstracji, był nadwoziem i podwoziem pojazdu elektrycznego. Mówi się, że w samochodzie nie ma akumulatorów. Napędzał się z niezwykłą prędkością za dotknięciem stopy, wspinał się po wzgórzach i ślizgał się w labiryncie ruchu ulicznego pod łatwą kontrolą. Uważaj, aby ukryć swój wynalazek ~ Zapytany przez sceptyczne osoby, czy ma akumulator ukryty wewnątrz cylindra zasilającego, Ammann powiedział: „Chociaż bardzo chciałbym pokazać wnętrze mojego wynalazku, nie mogę, bo jeszcze nie uzyskałem praw patentowych. Byłoby to odsłonięcie wyniku siedmiu lat pracy nad otwarciem cylindra. Wyjeżdżam do Waszyngtonu jeszcze w tym tygodniu, aby uzyskać prawa patentowe. Po powrocie chętnie wszystko pokażę i mogę tylko powiedzieć, poczekaj do tego czasu, a czas pokaże. „Złamałem wszystkie prawa zawarte w podręcznikach, aby udoskonalić wynalazek. Pojawia się na wzór telefonu bezprzewodowego, ale jest zdecydowanie inny, z wyjątkiem tego, że elektryczność pochodzi z powietrza. Będzie działać wszędzie oprócz wody. Samochód to tylko prosty test. Generator oświetli budynki, wyeliminuje turbiny parowe i w rzeczywistości będzie napędzał każdy rodzaj silnika”. JN Davis, właściciel firmy Davis Electric Garage przy 921 East 14th Avenue i jeden z najstarszych elektryków w Denver, dokładnie zbadał generator. Elektryczny człowiek ma w to wiarę ~ „Wierzę, że pan Ammann przynajmniej dokonał wynalazku, który zrewolucjonizuje władzę”, powiedział Davis. „Oczywiście nie wiemy, co jest w środku generatora, a wynalazca byłby głupcem, gdyby nam to pokazał. Od dawna wiemy, że istnieją pewne minerały, które odpowiednio ułożone razem zapewniłyby energię. do planów wynalazku, jest podstawą całości. „Jeśli generator zostanie udoskonalony do tego stopnia, że będzie napędzał samochód, reszta jego pracy jest zapewniona. Będzie to największy wynalazek epoki. Elektryczność uzyskana z powietrza, najpierw przechodzącego przez generator, byłaby dostępne do dowolnego użytku”. Pan Davis był pod takim wrażeniem, że zaproponował wykorzystanie swojego budynku na kwaterę główną pana Ammanna. Ammann, który ma zaledwie 28 lat, przybył do Denver ze Spokane w stanie Waszyngton. Jest inżynierem elektrykiem i mieszka w hotelu Argonaut. Lester Hendershot: Silnik bez paliwa New York Times (niedziela, 26 lutego 1928) „Silnik bez paliwa robi wrażenie na ekspertach” WB Stout mówi, że wynalazek działa niesamowicie --- Waszyngton uważa, że to ważne ~ Zbudowany na zasadzie radiowej ~ Uzwojenie twornika Nowość -- Wynalazek zainspirowany młodym synem -- Lindbergh leci tutaj Detroit, Michigan, 25 lutego — W.B. Stout, szef Stout Air Lines i projektant całkowicie metalowego, trójsilnikowego Forda Monoplane, oświadczył dzisiaj, że dwa tygodnie temu w Pittsburghu widział coś, co określił jako „imponującą” demonstrację bezpaliwowego silnika Hendershot. Lester J. Hendershot, wynalazca i jego współpracownik. D. Barr Peat, który jest kierownikiem Bettis Field w McKeesport, wczoraj potajemnie zademonstrował silnik w hangarze w Selfridge Field. Świadkami tego testu blokowego byli major Thomas G. Lanspier, Clonel Charles A. Lindbergh i inni. Wyjaśniono dzisiaj, że model użyty w demonstracji był znacznie mniejszą maszyną niż faktycznie działający silnik zdolny do rozwinięcia mocy wystarczającej do uniesienia i napędzania samolotu. Jego konstruktorzy twierdzą, że działa na zasadzie elektromagnetycznej, dzięki której czerpie swoją siłę bezpośrednio z pola ziemskiego, a dzięki właściwościom samego silnika przekształca te prądy elektryczne w energię, która może być wydajnie dostarczana na wale napędowym. Demonstracja połączeń Niesamowita ~ „Demonstracja była bardzo imponująca”, powiedział pan Stout. „To było naprawdę niesamowite. Bardzo chciałbym zobaczyć, jak działałby duży model zaprojektowany do rozwijania mocy wystarczającej do uniesienia samolotu”. Pan Stout powiedział, że model, który widział, był mniej więcej wielkości małych silników używanych w odkurzaczach. „Powiedziano mi, że rewolucyjną cechą jest nieznany dotąd sposób nawijania twornika” – kontynuował pan Stout. „Hendershot powiedział, że udało mu się go nawinąć w taki sposób, że czerpie energię bezpośrednio z prądów elektrycznych, które stale występują w powietrzu lub w ziemi. Takie źródła taniej i niewyczerpywalnej energii oczywiście nigdy wcześniej nie zostały osiągnięte. mały model wydawał się działać dokładnie tak, jak wyjaśnił Hendershot”. Ani pułkownik Lindbergh, ani major Lanphier nie chcieli wypowiedzieć się szczegółowo na temat testu, którego byli świadkami wczoraj. Major Lanphier przyznał jednak, że eksperymentowali z nim i skierował wszystkie pytania do Hendershota. „Tylko on o tym wie” – powiedział major. „Lindbergh nie ma z tym nic wspólnego, chociaż to widział”. William B. Mayo, główny inżynier Ford Motor Company, odbył dziś konferencję z majorem Lanphierem, Hendershotem i Peatem w kwaterze majora Lanphiera. "Wynalazek Rezultat snu” Hendershot stworzył pierwszy silnik bez paliwa do zabawkowego samolotu swojego syna ~ Wynalazek silnika bez paliwa, przetestowany w Detroit, był wynikiem marzenia jego wynalazcy, Lestera Jenningsa Hendershota, który mieszka na „ulicy za torami kolejowymi” w tym liczącym około 3000 mieszkańców mieście, 15 mil od Pittsburgha. Chociaż Hendershot był dziś w drodze z Selfridge Field i spodziewany jest dopiero jutro, jego żona opowiedziała o swojej koncepcji maszyny i o tym, jak zbudowano miniaturowy model z części zużytego radia, które zostało przekazane wynalazcy przez jego wujek. Kilka lat temu, jak twierdzi jego żona, Hendershot miał wizję maszyny, która działałaby pod wpływem „prądów ziemi”, we śnie, ale dopiero w listopadzie zeszłego roku zaczął nad nią pracować. Jego 4-letni syn zbudował w tym czasie mały samolot i był bardzo zmartwiony, ponieważ nie mógł działać. Ojciec też był zaniepokojony, więc powiedział synowi, że zbuduje samolot, który będzie działał. Rezultatem tego była maszyna bez paliwa. Pierwszy Model Samolotu Zabawki ~ Kiedy skonstruowano miniaturowy model silnika, Hendershot zbudował mały samolot i umieścił w nim maszynę. Przełącznik został przekręcony i natychmiast śmigło zaczęło się poruszać. Maszyna nie była podłączona do żadnego prądu, ale działała na własną rękę z "prądów doziemnych". Przez kilka tygodni mały silnik i samolot spoczywały na małym stoliku w salonie domu Hendershotów, który wychodzi na nieutwardzoną ulicę w pobliżu torów kolejowych. Pewnego dnia D. Barr Peat z Bettis Field, portu poczty lotniczej w pobliżu McKeesport w Pensylwanii, odwiedził dom Hendershota, aby zobaczyć model. Natychmiast stał się entuzjastą i kilka tygodni później on i Hendershot byli w Selfridge Field, gdzie wydano pozwolenie na zbudowanie modelu wystarczająco dużego, aby obsługiwać samolot. Hendershot, który ma zaledwie 29 lat, urodził się w Hyndmann w stanie Pensylwania. Jego wykształcenie nie było rozległe, chociaż spędził kilka miesięcy kilka lat temu na Cornell University, gdzie odbył kilka kursów z mechaniki. Nie był zatrudniony przy żadnym konkretnym zadaniu i był znany jako pracownik „wolny strzelec”. Był strażakiem i inżynierem na kolei, pracował w młynach w pobliżu Pittsburgha, sprawdzał beton i wykonywał prace elektryczne. W czasie wojny był trębaczem w kompanii karabinów maszynowych, ale nie przedostał się za granicę. Nadal chce zobaczyć „Jak one działają” ~ Według matki zawsze interesował się mechaniką i jako dziecko upierał się przy rozbieraniu swoich zabawek. I to pragnienie nie umknęło mężczyźnie, bo nawet teraz rozbiera zabawki własnego syna, żeby „zobaczyć, jak działają”. Skonstruowanie miniaturowego modelu silnika bez paliwa zajęło mu zaledwie kilka tygodni, chociaż w tym czasie pracował dzień i noc. W piwnicy swojego domu miał prymitywny stół warsztatowy, który stał przy piecu, gdzie było ciepło. Wcześnie rano był tam i majstrował, a późno w nocy wciąż można go było tam znaleźć. Pomysł Hendershota polegał na tym, że prądy ziemskie, które powodują zorzę polarną na niebie, mogą być wykorzystane przez człowieka i zbudowane w celu wytworzenia energii, która napędzałaby silnik. Młody wynalazca nie ma na swoim koncie innych wynalazków. „Działa na zasadzie kompasu” Lester J. Hendershot po raz pierwszy pojawił się na poligonie samolotów Bettis w McKeesport jakieś dwa lub trzy lata temu, a wkrótce potem przyniósł jeden ze swoich modeli motorowych oficerom terenowym do inspekcji. Silnik bez paliwa działa trochę na zasadzie kompasu, a oryginalny model zawsze działał, gdy wskazywał północ lub południe, podobnie jak kompas, ale nie poruszał się, gdy był skierowany na wschód lub zachód. Młody Hendershot pracował prawie dwa lata, aby przezwyciężyć tę wadę, aż w końcu sprowadził na pole Bettis silnik, który wydawał się działać idealnie. Silnik ten został zainstalowany w małym modelu samolotu i samolot leciał, ale z powodu niewłaściwego montażu rozbił się o ziemię podczas jednego z eksperymentów. Stale ulepszając silnik, Hendershot w końcu zainteresował swoim wynalazkiem D. Barra Peata, kierownika Bettis Field. Po krótkim czasie zainteresowało się nim kilku kapitalistów, a kilka tygodni temu silnik został przewieziony do Detroit przez Hendershota i Peata na wystawę. Chociaż nikt w terenie nie był w stanie powiedzieć autorytatywnie, stwierdzono, że kapitaliści, którzy zainteresowali się silnikiem Hendershot, prawie zakończyli przygotowania do zakupu wynalazku lub kontrolowania jego produkcji. Mówi się, że silnik bez paliwa ma ogromną moc i z łatwością wykonuje kilka razy od 1500 do 2000 obrotów na minutę podczas testów w terenie. Piloci i mechanicy uważają, że jest to największy wynalazek epoki i wszyscy są przekonani, że odniesie praktyczny sukces jako silnik sterowca. Na miejscu stwierdzono, że Opracowanie silnika przez pułkownika Lindbergha zostało dokonane w interesie kapitalistów, którzy zamierzali kupić wynalazek. New York Times (27 lutego 1928): „Silnik bez paliwa jest generatorem” „Silnik bez paliwa” Hendershota wcale nie jest silnikiem, ale generatorem, według majora Thomasa G. Lanphiera, komendanta Selfridge Field w stanie Michigan, gdzie wraz z wynalazcą Lesterem J. Hendershotem i D. Barrem Peatem po cichu pracował nad eksperymentalnym modelem. Major Lanphier powiedział, że po raz pierwszy zainteresował się maszyną elektryczną Hendershota kilka tygodni temu za sprawą Peata; że podobnie jak inni, początkowo myślał, że to mniej więcej „nonsens”, ale po zobaczeniu, jak to działa, zainteresował się. „Widziałem, jak pierwszy model, który zbudował Hendershot, był podłączony do małego silnika elektrycznego, takiego jak używany do obsługi maszyny do szycia. Nie tylko napędzał silnik, ale go spalił” - powiedział major Lanphier. Dlaczego ten generator działa tak, jak działa, skąd pochodzi energia, która przekształca go w moc, major Lanphier nie był gotów powiedzieć poza cytowaniem Hendershota. Według teorii wynalazcy jego maszyna czerpie energię z ziemskiego pola magnetycznego. Major Lanphier, nie chcąc szczegółowo opisywać tego, dopóki nie otrzymano oczekujących patentów, opowiedział trochę o tym. Pierwszy model składał się z magnesu pierścieniowego o średnicy mniejszej niż trzy cale. Wokół magnesu były umocowane cewki, tak jak tylko Hendershot wie, jak je montować, a inny zestaw cewek przechodzi przez środek pierścienia. „Dzięki temu wynalazkowi spaliliśmy silnik maszyny do szycia, a także trzymaliśmy z nią 6-watową lampę przez 26 godzin”, powiedział. Większy model, który nie został jeszcze podłączony do silnika, który będzie dostarczał moc do wału korbowego, pomógł zbudować sam major Lanphier. „Złożyliśmy go z rzeczy, które zebraliśmy w terenie, i zapaliliśmy nim dwie 110-watowe lampy” - powiedział major Lanphier. „Myślę, że w tym drugim modelu mamy wystarczająco dużo prądu, aby zabić człowieka”. Drugi model jest zbudowany wokół magnesu pierścieniowego, którego zewnętrzna średnica wynosi siedem cali, a średnica wewnętrzna sześć cali. Sugerowano, że być może silnik Hendershot „kradnie” moc z jakiejś dużej stacji radiowej. „Myśleliśmy o tym”, powiedział Lanphier, „ale prowadziliśmy to przez 26 godzin, kiedy stacje działały, a kiedy nie, i uzyskaliśmy takie same wyniki”. New York Times (12 listopada 1928): „Może ubiegać się o patent na silnik” M. C. Kelly poprosił pięciu naukowców o przetestowanie urządzenia Hendershot Przedstawiciel M. Clyde Kelly z Pensylwanii, jak się tu dzisiaj okazało, planuje ubiegać się o patent Kongresu na „bezpaliwowy” silnik Lestera J. Hendershota z West Elizabeth w Pensylwanii, jeśli pięciu naukowców zatwierdzi wynalazek jako praktyczny. Patent Kongresu zapewnia właścicielowi patentu pełną ochronę przez 17 lat. Wynalazek Hendershota, który opisuje jako silnik „indukcji magnetycznej”, został po raz pierwszy ogłoszony w marcu. W tym czasie w niektórych kręgach traktowano to ze sceptycyzmem. Silnik, według jego wynalazcy, nie ma widocznych środków zasilania. Uzyskuje swój początkowy impuls, utrzymuje Hendershot, ze wstępnie naładowanego rdzenia magnetycznego, a swój wtórny i największy impuls mocy przez indukcję magnetyczną z ziemi. Hendershot powiedział dzisiaj, że zbudowano tutaj kilka jego silników, a ten, który rozwinął moc 60 koni mechanicznych, działał przez dwa tygodnie bez ładowania rdzenia magnetycznego. New York Times (28 lutego 1928): „Wyjaśnia magnes w silniku bez paliwa” Hendershot mówi, że przesunięcie pola na wschód i zachód powoduje ruch obrotowy ~ Sekret uzwojenia magnesu ~ Wynalazca twierdzi, że silnik waży tylko 4 uncje na KM Lekko oburzony, ponieważ sposób, w jaki jego bezpaliwowy silnik uzyskuje moc, został błędnie przedstawiony w depeszach z Detroit i Waszyngtonu, Lester J. Hendershot stwierdził dzisiaj, że w jego silniku nie ma nic tajemniczego, że siła, która go napędza, jest „tą samą siłą, która ciągnie igła kompasu i nie ma w tym nic tajemniczego”. Wyjaśnił, że silnik bez paliwa nie był jego celem, gdy zaczynał swoje eksperymenty jakieś trzy lata temu, kiedy po raz pierwszy zainteresował się lotnictwem. „Szybko dowiedziałem się, że ostateczny rozwój lotnictwa zależał od odkrycia lub wynalezienia kompasu absolutnie prawdziwego i niezawodnego” — wyjaśnił. „Zwykły kompas magnetyczny nie wskazuje prawdziwej północy – wskazuje północ magnetyczną i zmienia się od prawdziwej północy w różnym stopniu w prawie każdym punkcie na powierzchni Ziemi. „Istnieje inny kompas, kompas z indukcją magnetyczną, który wskazuje prawdziwą północ. Należy go jednak ustawiać przed każdym lotem i nie zawsze jest niezawodny. „Odkryłem, że za pomocą wstępnie namagnesowanego rdzenia mogę ustawić pole magnetyczne, które wskazywałoby prawdziwą północ, ale nie wiedziałem, jak to wykorzystać w kompasie, którego chciałem znaleźć. „Kontynuując moje eksperymenty, dowiedziałem się, że przecinając tę samą linię siły magnetycznej na północ i południe, miałem wskaźnik prawdziwego na północ, i że przecinając pole magnetyczne na wschód i zachód, mogłem rozwinąć ruch obrotowy. Mam teraz silnik zbudowany na tej zasadzie, który będzie się obracał ze stałą prędkością, prędkością z góry określoną podczas budowy silnika. Można go zbudować dla dowolnej żądanej prędkości, a niezawodny silnik o stałej prędkości jest jedną z największych potrzeb lotnictwa. Główną tajemnicą wynalazku pana Hendershota, jak twierdzi jego przyjaciel Barr Peat, jest sposób nawinięcia magnesu w silniku tak, aby obracał się on w kierunku przeciwnym do obrotu Ziemi. Mówi, że nie ma ciepła, ponieważ siły magnetyczne są zimne, a silnik jest zatrzymywany tylko przez przerwanie pola magnetycznego w uzwojeniach. Uważa, że magnes w silniku prawdopodobnie musiałby zostać ponownie naładowany po około 2000 godzinach pracy. Pan Hendershot oświadcza, że jeden z jego silników, kompletny i gotowy do zainstalowania w samolocie, ważyłby niewiele więcej niż cztery uncje na każdy koń mechaniczny, podczas gdy najlepszy z obecnie produkowanych silników gazowych waży około dwóch funtów na koń mechaniczny. Pan Hendershot mówi, że wysokość nie wpłynie na wydajne działanie jego silnika, ponieważ stwierdzono, że magnetyczny wpływ ziemi pozostaje na takim samym poziomie, jaki kiedykolwiek osiągnął człowiek. Powiedział, że ta sama zasada, która sprawiła, że jego oryginalny model działał tylko wtedy, gdy był ustawiony w jednym kierunku, północ i południe, zostanie rozwinięta, aby zapewnić kompas, który zawsze będzie wskazywał prawdziwą północ. New York Times (środa, 7 marca 1928) Kapłan ma silnik napędzany „energią jonową” Jezuicki wynalazca z Brazylii jest tutaj, aby wprowadzić na rynek produkt, który przechodzi obecnie testy patentowe Włoski ksiądz jezuita z Brazylii ogłosił wczoraj, że wynalazł silnik, który wykorzystuje energię „międzyatomową” do generowania energii wielokrotnie większej niż pierwotnie uzyskiwana z baterii elektrycznej. Silnik jest teraz w Waszyngtonie, gdzie przechodzi dochodzenie w Urzędzie Patentowym. Ksiądz to wielebny Antonio d’Angelo SJ, krępy, poważny mały mężczyzna, który łączy pracę misjonarską w Brazylii z majsterkowaniem we własnym laboratorium elektrycznym. Nie mówi po angielsku, ale opowiedział o swojej maszynie przez swojego brata, Biagio d’Angelo z 1475 LeLand Ave., Bronx. Ojciec d’Angelo zainteresował się elektrycznością 20 lat temu, kiedy był studentem seminarium jezuickiego w Neapolu. Półtora roku temu został wysłany przez swój Zakon do Brazylii, aby prowadzić pracę misyjną w Ribeirao Preto wśród włoskich emigrantów. Musiał uzyskać specjalną dyspensę od biskupa Alberto Gonzalesa z Ribeirao Preto, aby odwiedzić Stany Zjednoczone, gdzie, jak napisał do niego jego brat, fortuna przychodzi łatwiej człowiekowi, który ma sposób na oszczędzanie pieniędzy. Przybył tu w listopadzie 1927 r. i nalegał na swojego biskupa, aby przedłużył mu sześciomiesięczny urlop. Misjonarz nie wierzy w „silnik bez paliwa” Hendershota. „Wzywam każdego”, powiedział wczoraj, „do wykorzystania pola magnetycznego ziemi do napędzania silnika. Energia z tego byłaby zbyt mała”. Powiedział, że jego silnik mógłby być używany w domu do taniego dostarczania oświetlenia elektrycznego, a nawet ogrzewania. Powiedział, że może być używany do uruchamiania pociągów, samolotów i samochodów. Ojciec d'Angelo miał wczoraj ze sobą plan swojego silnika. Pokazał, jak zaczęła wytwarzać energię z baterii elektrycznej i jak ten pierwotny impuls zadziałał na maszynę, aby wielokrotnie generować swoją moc poprzez „elektryczność wytwarzaną przez międzyatomową energię jonów”. Miesięcznik Popular Science (lipiec 1928, s. 26)
: Data Publikacji.: 25-05-25
EL VACIO interacciona con la materia. PRÓŻNIA oddziałuje z materią.
: Opis.: 1. EL VACIO interacciona con la materia. Acercará dos placas metálicas paralelas que estén muy próximas entre sí. Ese es el efecto Casimir. 2. ¿PUEDE HABER algo más evidentemente infi nito que la suma de infi nitos unos? Sin embargo, en matemáticas hay un procedimiento coherente que asigna el valor –1/2 a esa suma. En la realidad física sucede algo parecido: sumas que de entrada son infi nitas encierran fenómenos fi nitos mensurables. El efecto Casimir es uno de ellos. 3. SEIS DISPOSITIVOS EXPERIMENTALES para la determinación del efecto Casimir. El primero corresponde al experimento de Lamoreaux, publicado en 1997 y que marcó el inicio de las verdaderas comprobaciones experimentales del efecto. Se llevó a cabo en Seattle; los otros cinco, en orden cronológico, en Riverside, Estocolmo, Murray Hill, Padua e Indianápolis. 4. LAS FLUCTUACIONES DEL VACIO no sólo se manifi estan a pequeña escala, entre unas placas metálicas en el pequeño mundo de un laboratorio. Según los modelos infl acionarios del origen del universo, las pequeñas diferencias de temperatura que se refl ejan en la radiación de fondo de microondas que baña el universo derivan de las fl uctuaciones del vacío del campo que impulsó la fase de infl ación —expansión exponencialmente acelerada— del universo en los primeros momentos de su existencia (las regiones más azules son las más frías en este mapa de la radiación de microondas de los cielos). 1. PRÓŻNIA oddziałuje z materią. Przybliży dwa talerze metaliczny równoległy bardzo blisko siebie. To jest on Efekt Casimira. 2. CZY MOŻE BYĆ coś bardziej oczywistego niż suma z nieskończonych? Niemniej jednak, w matematyce istnieje spójna procedura, która przypisuje wartość –1/2 do tej sumy. w fizycznej rzeczywistości dzieje się coś podobnego: sumy, które są początkowo nieskończona liczba zjawisk mierzalny skończony. Efekt Kazimierz jest jednym z nich. 3. SZEŚĆ URZĄDZEŃ DOŚWIADCZALNYCH do określania efektu Casimira. The pierwszy odpowiada opublikowanemu eksperymentowi Lamoreaux w 1997 roku i który zapoczątkował prawdziwe kontrole eksperymenty z efektami. Wiem odbył się w Seattle; inni pięć, w porządku chronologicznym, w Riverside, Sztokholm, Murray Hill, Padwa i Indianapolis. 4. FLUKTUACJE PRÓŻNI nie tylko się manifestują na małą skalę, między metalowe płytki w małym świat laboratorium Według modele inflacyjne tzw pochodzenie wszechświata, małe różnice temperatur które odbijają się w promieniowaniu tło mikrofalowe kąpiele, z których wywodzi się wszechświat fluktuacje próżni dziedzinie, która promowała fazę inflacja — wykładniczo przyspieszająca ekspansja — wszechświata w najwcześniejszych momentach jego istnienia (regiony bardziej niebieskie są zimniejsze ta mapa promieniowania mikrofale z nieba).
: Data Publikacji.: 25-05-25
Oscilaciones electromagnéticas en el vacío: Drgania elektromagnetyczne w próżni:
: Opis.: Oscilaciones electromagnéticas en el vacío: Cada punto de una cuerda vibrante describe en el tiempo un movimiento constituido por la superposición de una infi nidad de movimientos, cada uno equivalente a un oscilador armónico de distinta frecuencia y amplitud. A su vez, entre cada punto de la cuerda será diferente la amplitud de los componentes armónicos de igual frecuencia; en los puntos donde la cuerda se ata a las clavijas del instrumento la amplitud será nula. De manera similar, en cada punto del espacio vacío el campo electromagnético es una superposición de oscilaciones armónicas —ahora espaciales, en vez de unidimensionales— de frecuencia distinta y de todas las energías posibles para cada frecuencia. Ya sabemos lo que ocurre cuando se someten los osciladores a la mecánica cuántica: cada energía posible para una frecuencia dada es una suma de cuantos iguales, de energía proporcional a la frecuencia en cuestión. Cuando se trata de los osciladores que componen el campo electromagnético, se interpreta que sus cuantos de energía son fotones. Hablar de campos electromagnéticos es, en la práctica, hablar de la interacción entre objetos materiales cargados: su interacción consiste en la emisión y absorción de esos fotones. Y como ocurre con los osciladores lineales, mientras que en el vacío libre, sin un sistema material que acote el campo, todas las frecuencias tienen el mismo peso, son igualmente importantes, en el interior de una cavidad, donde el campo se refl eja una y otra vez por las placas, la situación es muy diferente. Las frecuencias que “caben” perfectamente dentro de la cavidad son aquellas en que la distancia entre placas es un múltiplo entero de media longitud de onda (las placas han de ser nodos de la vibración); allí amplifi cadas, constituyen las frecuencias propias, sus “modos resonantes” de vibración, de la “cavidad resonante”. Para las demás longitudes de onda, el campo correspondiente queda atenuado. Es decir, las fl uctuaciones de vacío resultan unas reforzadas y otras atenuadas y contribuyen de manera diversa a la “presión de radiación” del campo. También sabemos ya que no hay osciladores cuánticos de energía nula. Por eso, aun sin fuentes materiales —sistemas de partículas con carga eléctrica— que generen el campo, la energía mínima de los osciladores que componen el campo no será nula. De esos estados de energía mínima se dice que son “fl uctuaciones del vacío”. En principio, parece que cabría pasar por alto su existencia. Al igual que ocurría con el oscilador armónico, libre o encerrado en una cavidad, la primera impresión es que la energía del campo, libre o encerrado, es infi nita. Pero se trataría de un infi nito sin efecto, por el que no habría que preocuparse. Lo que importa son las diferencias de energía entre estados físicos, no su valor absoluto. Dónde se ponga el cero de energías es una cuestión de mera conveniencia. Bastaría establecer que el cero de energía es la energía del vacío, y ya no habría que pensar más en ella. El mérito de Casimir estriba en haber descubierto que la energía del vacío, en determinadas circunstancias, sí tiene, pese a todo, consecuencias físicas discernibles. El cálculo de Casimir Aunque no en su autobiografía, el propio Casimir relató en más de una ocasión el desarrollo de los hechos. Según confesara a Peter Milonni en 1992, Casimir descubrió su efecto como un subproducto de la investigación aplicada que llevaba a cabo para Philips: la estabilidad de las suspensiones coloidales que se empleaban en las películas que se depositaban sobre las lámparas al uso y tubos de rayos catódicos. La teoría que habían desarrollado Overbeek y Verwey, en el mismo laboratorio, sobre la estabilidad de las suspensiones de polvo de cuarzo no parecía ser correcta desde el punto de vista experimental: la interacción entre partículas debía decaer más rápidamente con la distancia, con la potencia r–7 en lugar de la r–6 de la que se deriva la ecuación de Van der IMAGEN CORTESIA DE R. ONOFRIO, New J. Phys., n.o 8, Pág. 237; 2006 3. SEIS DISPOSITIVOS EXPERIMENTALES para la determinación del efecto Casimir. El primero corresponde al experimento de Lamoreaux, publicado en 1997 y que marcó el inicio de las verdaderas comprobaciones experimentales del efecto. Se llevó a cabo en Seattle; los otros cinco, en orden cronológico, en Riverside, Estocolmo, Murray Hill, Padua e Indianápolis. INVESTIGACION Y CIENCIA, marzo, 2009 59 Waals de las fuerzas intermoleculares. Overbeek había aventurado que ello podía deberse a la velocidad de propagación de la interacción (la de la luz), que es fi nita. Tal extremo fue confi rmado en un primer trabajo teórico de Casimir y Polder, que aún abordaba el problema en el marco tradicional de las fuerzas de Van der Waals. Intrigado por la simplicidad del resultado, Casimir se propuso profundizar en el tema. En conversación con Bohr en otoño de 1947, el danés se percató de que allí había algo nuevo y lo relacionó con la energía de punto cero. Puso a Casimir sobre una pista que ya no había de abandonar. Enseguida comprobó que el resultado que había obtenido con Polder podía ser en efecto interpretado como una variación de la energía de punto cero. El 29 de mayo de 1948 presentó su manuscrito “Sobre la atracción de dos placas perfectamente conductoras” a la sesión de la Real Academia Holandesa de Artes y Ciencias. Fue publicado en la revista de la Asociación ese mismo año. Por aquellas fechas, la observación del desplazamiento de Lamb (una pequeña diferencia de energía entre dos estados del átomo de hidrógeno) había sido interpretada también como un cambio de las fl uctuaciones del vacío o energía de punto cero (aunque es una consecuencia de esa energía mucho menos nítida que la que iba a descubrir Casimir). Pero el desarrollo de Casimir fue independiente de tal actividad. Por entonces no conocía semejante interpretación del trabajo de Lamb; su razonamiento original no vino infl uido por tal teoría, sino por las palabras de Bohr. En un primer paso, haciendo uso de un método de regularización alternativo al de la zeta de Riemann, basado en introducir un corte en las frecuencias, Casimir logró que la energía de las fl uctuaciones del vacío tuviese un valor fi nito, pero no consiguió dar sentido físico a tal valor. Sin otra referencia, lo que se obtiene es simplemente el origen de energías del sistema, que podemos arbitrariamente tomar como cero. Ahora bien, tras pensarlo un poco más, Casimir dio con una idea genial y sencilla a un tiempo. Propuso comparar dos situaciones: la energía de las fl uctuaciones del vacío sin más y la correspondiente a las fl uctuaciones del vacío en presencia de unas “condiciones de contorno”, es decir, cuando el vacío está sometido a ciertos límites, donde las magnitudes físicas han de tomar valores determinados. La diferencia entre ambas energías tiene un valor intrínseco, independiente de donde hayamos colocado el origen de energías. En concreto, Casimir consideró el caso de dos placas livianas, ideales, perfectamente conductoras y de extensión infi nita (todo en aras de simplifi car los cálculos) colocadas en el vacío del campo electromagnético (es decir, en ausencia de un campo ordinario, generado por algún sistema material). Todo campo, incluso en su estado vacío, ejerce una presión de radiación que es proporcional a la energía o frecuencia de los distintos modos de vibración. En una cavidad resonante, la presión de radiación es mayor en el interior que en el exterior, por cuya razón los espejos o placas tienden a separarse. Para los modos fuera de resonancia, en cambio, la presión de radiación en el interior es más baja que en el exterior y las placas experimentan una fuerza de atracción. Resultó, en el caso de las dos placas, que los modos que contribuyen a la fuerza atractiva dominan ligeramente sobre los modos resonantes que tienden a separar las placas. Por consiguiente, sumando todos los efectos, las placas tienden a juntarse. Muy pocos físicos lograron entenderlo en aquella época. Esa fuerza es proporcional al área de las placas e inversamente proporcional a la separación entre las placas elevada a la cuarta potencia, con una constante de proporcionalidad en la que intervienen solamente constantes fundamentales, como la de Planck y la velocidad de la luz. De ahí la universalidad del fenómeno, que no depende de la naturaleza de las placas. Para hacerse una idea de las magnitudes, dos placas de 1 cm2 de superfi cie situadas a una distancia de una micra se atraen con una fuerza de 0,013 dinas —unos 10–7 Newton, el peso de una cienmillonésima de gramo—. Mediante la fórmula resulta fácil calcular cuál es la fuerza en otras condiciones: mientras que se trata de un valor insignifi cante para dos placas separadas por metros de distancia, resulta una fuerza muy considerable cuando la separación es de unos pocos nanómetros, que es donde la fuerza de Casimir se convierte en la más importante que actúa entre dos cuerpos neutros. Así, a una separación de 10 nm, cien veces el tamaño de un átomo, el efecto Casimir produce el equivalente a una presión de una atmósfera. Experimentos recientes No resultó fácil llevar a cabo en el laboratorio el experimento. Las placas nunca tienen extensión infi nita, ni son perfectamente conductoras. Intervienen efectos de temperatura, gravitatorios, de rugosidad de las superfi cies y otros. Para empezar, hay infi nitas distancias entre dos placas paralelas. ¿Cómo determinar que son en efecto paralelas? Las primeras y variadas confi rmaciones experimentales del efecto Casimir, llevadas a cabo en los laboratorios de Philips en Eindhoven por Marcus Sparnaay y otros colaboradores, diez años después de la Emilio Elizalde, físico y matemático, es en la actualidad profesor de investigación del CSIC en el Instituto de Ciencias del Espacio e IEEC, Barcelona. Es uno de los físicos que dieron gran relevancia a las investigaciones sobre el efecto Casimir realizadas en esta ciudad a fi nales de los años oa (con Rolf Tarrach, Enric Verdaguer, Sonia Pabàn, August Romeo, Sergio Leseduarte y Klaus Kirsten). En 2005 organizó en CosmoCaixa, Barcelona, el 7º congreso internacional QFEXT’05, sobre teorías de campos cuánticos con condiciones de contorno, en las que el efecto Casimir desempeña una función determinante. El propio Casimir había participado en el 4º de estos congresos, celebrado en Leipzig. El autor quiere dedicar este artículo al profesor Pedro Pascual de Sans, in memoriam. El autor El mérito de Casimir estriba en haber descubierto que la energía del vacío, en determinadas circunstancias, sí tiene, pese a todo, consecuencias físicas discernibles. 60 INVESTIGACION Y CIENCIA, marzo, 2009 aparición del artículo, subestimaron los diversos errores que aparecen y hoy en día nadie las considera ya verdaderas comprobaciones. Sparnaay fue cauto al limitarse a afi rmar que sus resultados “no contradecían la predicción teórica de Casimir”. Desde entonces se ha avanzado mucho en la detección del efecto. Transcurrieron, sin embargo, 50 años desde la propuesta de Casimir hasta que, en 1997, Steven Lamoreaux, a la sazón en la Universidad de Washington en Seattle, acometiese un experimento concluyente. Midió la fuerza de Casimir entre una lente esférica de cuatro centímetros de diámetro y una placa de cuarzo óptico de dos centímetros y medio en diagonal, ambas con un recubrimiento de cobre y oro, conectadas a un péndulo de torsión en el vacío. Al acercar los dos objetos a una distancia de pocas micras, Lamoreaux observó que se atraían con la fuerza predicha. La medición efectuada con el péndulo de torsión reprodujo el resultado de Casimir para esta confi guración, estimándose el error en un 5 %. El de Lamoreaux fue el punto de partida de varios experimentos aún más precisos que han rebajado el margen de error al 1 % . Ahora no cabe la menor duda de que los cálculos de Casimir eran correctos. Merecen destacarse los experimentos de Umar Mohideen y colaboradores en la Universidad de California en Riverside. Colocaron una esfera de poliestireno de 200 micras de diámetro sobre la punta de un microscopio de fuerzas atómicas. Aproximando la esfera, recubierta de aluminio u oro, hasta una distancia de una décima de micra de un disco plano, recubierto de estos metales, observaron la atracción predicha por Casimir, monitorizándola con gran precisión mediante las desviaciones experimentadas por un rayo láser. Thomas Ederth, del Real Instituto de Tecnología de Estocolmo, llevó a cabo otro experimento, también con un microscopio de fuerzas atómicas, en el que situaba dos cilindros recubiertos de oro en posiciones perpendiculares entre sí y separados por tan sólo 20 nanómetros (eso es, dos cienmillonésimas de metro). En todos estos casos se obtuvieron precisiones del 3-5 %. Hay que tener en cuenta que esos experimentos no se llevaron a cabo con placas paralelas, según la propuesta original de Casimir, dada la difi cultad de controlar con precisión la distancia entre dos placas. Es mucho más sencillo determinar la de una superfi cie esférica y una placa, que queda defi nida por la distancia entre los puntos más próximos entre un objeto y el otro. Sin embargo, los cálculos matemáticos que hay que llevar a cabo en este caso son mucho más farragosos e introducen también un pequeño error teórico (que puede controlarse para que quede por debajo del 1 % experimental). El error del único experimento llevado a cabo con dos placas, por parte del grupo de G. Bressi, el año 2002, en la Universidad de Padua, con separaciones entre placas de entre 0,5 y 3 micras, no pudo bajarse del 15 %. Hay otras causas de error. Que los espejos reales no sean idealmente lisos es una de ellas: las irregularidades, que llegan a los 50 nanómetros, son de la misma magnitud que la separación que hay que medir. Por otra parte, algunas frecuencias se refl ejan del todo, otras bastante bien, otras mal y otras no son refl ejadas en absoluto por los espejos reales, transparentes para frecuencias muy altas. La dependencia en la frecuencia del coefi ciente de refl exión del espejo debe ser tenida en cuenta a la hora de efectuar una medición real, según apuntó ya Evgeny Lifshitz en los años cincuenta. Y los experimentos nunca se llevan a cabo en el cero absoluto de temperatura, sino a temperatura ambiente: las fl uctuaciones térmicas compiten con las propias del vacío cuántico y enmascaran el resultado. Aunque el efecto térmico resulta irrelevante para separaciones inferiores a la micra (ya que entonces la longitud de onda de la radiación térmica es superior a la distancia entre placas y no “cabe” entre ellas una onda térmica), se ha calculado que es del mismo orden que la propia fuerza de Casimir a distancias superiores a las 7 micras. El debate sobre la contribución de los efectos de temperatura a la fuerza de Casimir prosigue. La fuerza de Casimir se manifi esta también sin necesidad de realizar experimentos específi cos para detectarla. En algunos dispositivos micro y nanoelectromecánicos las fuerzas de Casimir no sólo se manifi estan a diario, sino que llegan a constituir un verdadero engorro, ya que pegan las plaquitas y ocasionan el mal funcionamiento de las nanomáquinas. Drgania elektromagnetyczne w próżni: Każdy punkt na wibrującej strunie opisuje w czasie ruch utworzony przez nałożenie nieskończonej liczby ruchów, z których każdy odpowiada oscylatorowi harmonicznemu o różnej częstotliwości i amplitudzie. Z kolei pomiędzy każdym punktem cięciwy amplituda składowych harmonicznych o tej samej częstotliwości będzie różna; w punktach tam, gdzie struna jest przywiązana do kołków instrumentu, amplituda będzie równa zeru. Podobnie w każdym punkcie pustej przestrzeni pole elektromagnetyczne jest superpozycją oscylacji harmonicznych. — teraz przestrzenne, zamiast jednowymiarowe — o różnej częstotliwości iw ogóle możliwych energii dla każdej częstotliwości. Wiemy już, co się dzieje, gdy oscylatory poddaje się mechanice kwantowej: każdą możliwą energię dla danej częstotliwości jest sumą równych kwantów energii proporcjonalna do danej częstotliwości. Jeśli chodzi o oscylatory, które tworzą pole elektromagnetyczne, tak się interpretuje jego kwanty energii to fotony. Mówić pól elektromagnetycznych jest w praktyce mówienie o interakcji między obiektami naładowane materiały: ich interakcja polega w emisji i absorpcji tych fotonów. I podobnie jak w przypadku oscylatorów liniowych, w wolnej próżni, bez systemu materii, która ogranicza pole, wszystkie częstotliwości mają tę samą wagę, są równe ważne, wewnątrz jamy, gdzie pole odbija się w kółko talerze, sytuacja jest zupełnie inna. The częstotliwości, które idealnie „pasują” do nich wnęki to te, w których odległość między płytkami jest całkowitą wielokrotnością średniej długość fali (płytki muszą być węzłami wibracji); tam wzmocniony, stanowi odpowiednie częstotliwości, jego „mody rezonansowe” wibracji „wnęki rezonansowej”. Dla wszystkich innych długości fal pole odpowiadające jest wyszarzone. To jest fluktuacje próżni skutkują wzmocnieniem a inne osłabione i w różny sposób przyczyniają się do „ciśnienia promieniowania” pola. Wiemy już również, że nie ma oscylatorów kwant energii o zerowej energii. Dlatego nawet bez źródła materialne — układy cząstek z ładunkiem elektrycznym – które generują pole, minimalną energię oscylatorów, które pole make up nie będzie miało wartości null. Od tych Mówi się, że są stany o minimalnej energii „fluktuacje próżni”. Na początku wydaje się że jego istnienie można było przeoczyć. Do Podobnie jak oscylator harmoniczny, wolny lub zamknięty we wnęce, pierwszy wrażenie jest takie, że energia pola jest wolna lub zamknięty, jest nieskończony. Ale byłoby nieskończoność bez efektu, dla której nie byłoby martwić się. To różnice energii między stanami fizycznymi mają znaczenie, a nie jego wartość bezwzględna. Gdzie jest zero energii jest kwestią zwykłej wygody. Wystarczyłoby ustalić, że energia zerowa jest równa energię próżni i nie musielibyśmy już myśleć więcej o niej. Zasługa Kazimierza polega na odkryli, że energia próżni, w mimo pewnych okoliczności ma wszystko, dostrzegalne konsekwencje fizyczne. rachunek Kazimierza Chociaż nie w swojej autobiografii, sam Kazimierz niejednokrotnie opisywał rozwój wydarzeń faktów. Jak wyznał Piotrowi Milonniemu w 1992 roku Casimir odkrył jego działanie jako produkt uboczny badań stosowanych przeprowadzone dla firmy Philips: stabilność Stosowane zawiesiny koloidalne w filmach, które zostały zdeponowane na lampy do użytku i kineskopy. Teoria, którą rozwinął Overbeek i Verwey, w tym samym laboratorium, na stabilność zawiesin proszkowych kwarc nie wydawał się poprawny z eksperymentalnego punktu widzenia: interakcja między cząstki powinny rozpadać się szybciej odległość, zamiast potęgi r–7 r-6, z którego pochodzi równanie Van dera ZDJĘCIE DZIĘKI UPRZEJMOŚCI R. ONOFRIO, New J. Phys., nr 8, s. 237; 2006 3. SZEŚĆ URZĄDZEŃ DOŚWIADCZALNYCH do określania efektu Casimira. The pierwszy odpowiada opublikowanemu eksperymentowi Lamoreaux w 1997 roku i który zapoczątkował prawdziwe kontrole eksperymenty z efektami. Wiem odbył się w Seattle; inni pięć, w porządku chronologicznym, w Riverside, Sztokholm, Murray Hill, Padwa i Indianapolis. BADANIA I NAUKA, marzec 2009 59 Fale sił międzycząsteczkowych. Overbeek zaryzykował, że może to być spowodowane do prędkości propagacji interakcji (światło), które jest skończone. Taki ekstremalny był potwierdzone w pierwszej pracy teoretycznej ks Kazimierza i Poldera, którzy nadal zajmowali się problemem w ramach tradycyjnych sił zbrojnych Van der Waalsa. Zaintrygowany prostotą rezultatu, Casimir postanowił zgłębić temat. W rozmowa z Bohrem jesienią 1947 r Dane zdał sobie sprawę, że było tam coś nowego i powiązał ją z energią punktu zerowego. To naprowadziło Casimira na trop, z którego nie zamierzał już zjeżdżać. Natychmiast potwierdził, że wynik, który uzyskał za pomocą Poldera, rzeczywiście można zinterpretować jako zmianę energii punktu zerowego. 29 maja 1948 przedstawił swój rękopis „O przyciąganiu dwóch doskonale przewodzących płyt” na sesję Królewskiej Holenderskiej Akademii Sztuki i Nauki. W tym samym roku ukazał się w czasopiśmie Stowarzyszenia. W tym czasie zaobserwowano przesunięcie Lamba (niewielka różnica energii między dwoma stanami atomu wodór) również interpretowano jako zmianę fluktuacji próżni lub energii punktu zerowego (chociaż jest to znacznie mniej jednoznaczna konsekwencja tej energii, niż odkrył Casimir). Ale rozwój Kazimierza był niezależny taka działalność. W tamtym czasie nie byłem świadomy takiej interpretacji dzieła Lamba; nie miało to wpływu na jego pierwotne rozumowanie teorii, ale słowami Bohra. W pierwszym kroku, korzystając z metody regularyzacji alternatywnej do metody zeta Riemanna, polegającej na wprowadzeniu cięcia częstotliwości, Casimirowi udało się sprawić, by energia fluktuacji próżni miała skończoną wartość, ale nie udało mu się nadać temu fizycznego sensu. taka wartość. Bez innych odniesień, co otrzymujesz jest to po prostu pochodzenie energii układu, które możemy dowolnie przyjąć jako zero. Teraz, po dłuższym zastanowieniu, Casimir wpadł na świetny i jednocześnie prosty pomysł. Zaproponował porównanie dwóch sytuacji: energię fluktuacji próżni bez dalszych ceregieli i odpowiadającą fluktuacjom próżni w obecności pewnych „warunków kontur”, to znaczy, gdy próżnia podlega pewnym ograniczeniom, gdzie wielkości fizyka musi przyjmować określone wartości. The różnica między dwiema energiami ma wartość wewnętrzne, niezależne od tego, gdzie mamy umieścił źródło energii. W szczególności Casimir rozważał sprawę z dwóch lekkich, idealnych płyt, doskonale przewodzących i nieskończenie długich (wszystkie dla uproszczenia obliczeń) umieszczone w próżni pola elektromagnetycznego (tj. to znaczy w przypadku braku zwykłego pola, generowane przez jakiś system materialny). Wszystko pole, nawet w stanie pustym, wywiera a ciśnienie promieniowania, które jest proporcjonalne do energii lub częstotliwości różnych modów wibracji. We wnęce rezonansowej tzw ciśnienie promieniowania jest wyższe wewnątrz niż na zewnątrz, z tego powodu lustra lub płyty mają tendencję do rozdzielania się. dla trybów zamiast rezonansu, ciśnienie promieniowanie wewnątrz jest niższe niż na zewnątrz na zewnątrz, a płyty doświadczają siły atrakcja. Okazało się, że w przypadku dwóch płyt że mody, które przyczyniają się do siły atrakcyjne dominują nieco nad trybami rezonanse, które mają tendencję do oddzielania płyt. Do Dlatego dodając wszystkie efekty, talerze mają tendencję do sklejania się. bardzo niewielu fizyków Udało im się to wtedy zrozumieć. Siła ta jest proporcjonalna do powierzchni płytek i odwrotnie proporcjonalna do odległości. między talerzami podniesionymi do czwartej potęgi, ze stałą proporcjonalności w zaangażowane są tylko podstawowe stałe, takie jak Plancka i prędkość światło. Stąd powszechność zjawiska, co nie zależy od rodzaju płyt. Aby zorientować się w wielkościach, dwie płytki o powierzchni 1 cm2 znajdujące się w odległości jednego mikrona przyciągają się z siłą a siła 0,013 dyny - około 10–7 niutonów, waga jednej stumilionowej części grama. Za pomocą wzoru łatwo obliczyć, które jest siłą w innych warunkach: podczas gdy że jest to wartość nieistotna dwie płyty oddalone od siebie o metry, Bardzo duża siła powstaje, gdy separacja to kilka nanometrów, co jest tam, gdzie staje się siła Casimira najważniejszy, który działa między dwoma neutralnymi ciałami. Tak więc, przy separacji 10 nm, sto razy większy od atomu, efekt Casimir wytwarza odpowiednik ciśnienia atmosfery. ostatnie eksperymenty Przeprowadzenie eksperymentu w laboratorium nie było łatwe. talerze nigdy nie były nieskończonej rozpiętości, ani też nie są doskonale przewodzące. Są skutki temperatury grawitacja, chropowatość powierzchni i inni. Zacznijmy od tego, że istnieją nieskończone odległości pomiędzy dwiema równoległymi płytami. Jak ustalić czy faktycznie są równoległe? Pierwsze i różne eksperymentalne potwierdzenia efektu Kazimierza, przeprowadzone w pracowniach im Philips w Eindhoven autorstwa Marcusa Sparnaaya i inni współpracownicy, dziesięć lat po Emilio Elizalde, fizyk i matematyk, jest obecnie profesorem Ośrodek badawczy CSIC w Instytucie Nauk Kosmicznych i IEEC w Barcelonie. Jest jednym z fizyków, którym nadał wielkie znaczenie badania efektu Kazimierza prowadzone w tym mieście pod koniec lat ub a (z Rolfem Tarrachem, Enricem Verdaguerem, Sonią Pabàn, Augustem Romeo, Sergio Leseduarte i Klausem Kirstenem). W 2005 roku zorganizował w CosmoCaixa, Barcelona, 7. międzynarodowa konferencja QFEXT'05, poświęcona teoriom pól kwantowych z warunkami brzegowymi, w których Decydującą rolę odgrywa efekt Casimira. Własny Kazimierz brał udział w IV zjazdach, które się odbyły w Lipsku. Autor pragnie zadedykować ten artykuł profesorowi Pedro Pascual de Sans, ku pamięci. Autor Zasługa Kazimierza polega na posiadaniu odkryty ta energia z pustki, w określony okoliczności, Jeśli masz, Niemniej jednak, konsekwencje fizyczny dostrzegalny. 60 BADANIA I NAUKA, marzec 2009 wygląd artykułu, nie docenili różnych błędów, które się pojawiają i dziś nikt już uważa je za prawdziwe weryfikacje. Sparnaay był ostrożny, ograniczając się do stwierdzenia tego ich wyniki „nie były sprzeczne z przewidywaniami Teoria Kazimierza. Od tego czasu poczyniono duże postępy w wykrywanie efektu. przeszedł, bez Jednak 50 lat od propozycji Casimira do 1997 roku, Stevena Lamoreaux, następnie na Uniwersytecie Waszyngtońskim w Seattle przeprowadził decydujący eksperyment. Zmierzył siłę Casimira pomiędzy sferyczna soczewka o średnicy czterech centymetrów średnicy i optycznej płytki kwarcowej dwóch centymetrów i pół po przekątnej, oba z powłoka z miedzi i złota, połączona z wahadło torsyjne w próżni. podczas powiększania dwa obiekty w odległości kilku mikronów, Lamoreaux zauważył, że są one przyciągane do siebie za pomocą przewidywana siła. Pomiar wykonany za pomocą wahadło skrętne odtworzyło wynik Kazimierza dla tej konfiguracji, szacując błąd o 5%. Lamoreaux był punktem wyjścia wielu eksperymentów bardziej precyzyjne, które obniżyły margines 1% błąd. Teraz nie ma wątpliwości że obliczenia Kazimierza były prawidłowe. Na uwagę zasługują eksperymenty pt Umar Mohideen i współpracownicy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Riverside. umieścili kulka polistyrenowa o grubości 200 mikronów średnicy nad końcówką mikroskopu sił atomowych. Zbliżając się do kuli, pokryte aluminium lub złotem w odległości do jednej dziesiątej mikrona od dysku zaobserwowano płaski, pokryty tymi metalami przyciąganie przewidziane przez Casimira, monitorując je z wielką precyzją poprzez odchylenia doświadczane przez wiązkę laserową. Thomasa Edertha z Królewskiego Instytutu im Stockholm Technology przeprowadził kolejny eksperyment, również z mikroskopem sił atomowych, w których umieścił dwa pozłacane cylindry w pozycjach prostopadłych do siebie i oddzielonych tylko 20 nanometrów (czyli dwieście milionowych metr). We wszystkich tych przypadkach uzyskaliśmy dokładność 3-5%. Należy zauważyć, że eksperymenty te nie były przeprowadzane z równoległymi płytami, zgodnie z pierwotną propozycją Kazimierza, biorąc pod uwagę trudność dokładnego kontrolowania odległość między dwoma talerzami. Czy dużo więcej Łatwo jest wyznaczyć powierzchnię kulistą i płytkę, która jest zdefiniowana przez odległość między najbliższymi punktami między jeden przedmiot i drugi. Jednak obliczenia matematyka, która musi być w tym przeprowadzona przypadku są znacznie bardziej uciążliwe i wprowadzają również mały błąd teoretyczny (który może być kontrolowany tak, aby znajdował się poniżej 1% eksperymentalny). Błąd jedynego eksperymentu przeprowadzonego z dwiema płytami, np część grupy G. Bressi, w 2002 r., na Uniwersytecie w Padwie, z separacjami między płytkami między 0,5 a 3 mikronami, nie mógł spaść poniżej 15%. Istnieją inne przyczyny błędów. Prawdziwe lustra nie są idealnie gładkie z nich: nieprawidłowości, które docierają do 50 nanometrów, są tej samej wielkości niż separacja, która ma być zmierzona. Dla innych część, niektóre częstotliwości są w pełni odbijane, inni całkiem dobrze, inni źle, a jeszcze inni nie odbite w ogóle przez prawdziwe lustra, przezroczysty dla bardzo wysokich częstotliwości. The zależność od częstotliwości współczynnika należy wziąć pod uwagę odbicie od lustra uwagę przy dokonywaniu pomiaru prawdziwe, jak już zauważył Evgeny Lifshitz w pięćdziesiątki. I nigdy nie przeprowadza się eksperymentów w temperaturze zera absolutnego, ale w temperaturze pokojowej: fluktuacje termiczne konkurować z próżnią kwantową i zamaskować wynik. Chociaż efekt ciepło nie ma znaczenia dla separacji mniejszy niż mikron (od tego czasu długość fali promieniowania cieplnego jest większa niż do odległości między płytami i nie „pasuje” między nimi im fala termiczna), obliczono, że jest tego samego rzędu co sama siła Kazimierza w odległościach większych niż 7 mikronów. Debata na temat wkładu wpływ temperatury na siłę Casimira dalej. Siła Casimira również się objawia. bez konieczności przeprowadzania określonych eksperymentów w celu jej wykrycia. na niektórych urządzeniach mikro i nanoelektromechaniczne siły Kazimierz nie tylko codziennie demonstruje, ale które stają się prawdziwym utrapieniem, ponieważ przyklejają talerze i powodują zło działanie nanomaszyn.
: Data Publikacji.: 25-05-25
LAS POTENCIAS COMPLEJAS EN LA ZETA DE RIEMANN: ZŁOŻONE WŁAŚCIWOŚCI W RIEMANN ZET:
: Opis.: LAS POTENCIAS COMPLEJAS EN LA ZETA DE RIEMANN: Para entender en qué consiste elevar un número real a un número complejo, hay que tener en cuenta que un número complejo s puede escribirse de la forma s = a + ib, con i 2= –1 y a y b números reales, y que ex puede escribirse como una serie con infi nitos términos, una suma de potencias de x sucesivamente mayores multiplicadas por coefi cientes, de modo que si en ese desarrollo de ex se sustituye x por ix, se tendrá una serie igual a la que resulta cuando se suma la correspondiente a la función trigonométrica coseno de x (en radianes) y la correspondiente al seno de x, ésta con cada uno de sus términos multiplicado por i. Por otra parte, cualquier número real, llamémosle q, es igual, por la defi nición misma de logaritmo natural, a e elevado al logaritmo natural de q. Para elevar una potencia a otra se multiplican los exponentes, y la suma de dos exponentes equivale al producto de las correspondientes potencias. En consecuencia: q elevado al número complejo s, es el número complejo qaeiblnq. La parte real es qacos(blnq); la imaginaria —la multiplicada por i—, qasen(blnq). La función zeta de Riemann es una función de términos de esa forma, en los que q va valiendo 1, 1/2, 1/3..., y a vale más de uno (aunque puede extenderse a todo número complejo, salvo s = 1). Un número complejo puede escribirse también como el producto de un número real (el módulo) por e elevado a i por un ángulo o “argumento”. El módulo será la raíz cuadrada de sumar el cuadrado de la parte real (que en el caso de la función de Riemann será a su vez la suma de las partes reales de todos los términos de la serie) al cuadrado de la parte imaginaria (la suma de las partes imaginarias de todos los términos). El argumento es cualquiera de los ángulos en radianes cuya tangente sea igual al cociente de la parte imaginaria y la real (se sigue de interpretar las partes real e imaginaria del número complejo como las componentes horizontal y vertical de un vector). El resultado no puede representarse en coordenadas cartesianas de manera directa; harían falta cuatro ejes perpendiculares. Una forma de conseguir una representación en el plano es por medio de colores. En el eje horizontal se representa la componente real de s y en el vertical la imaginaria. El tono del color da el argumento de la función de Riemann para s, y la intensidad del color, el módulo, de suerte que, cuanto más intenso sea, menor será el módulo. La codifi cación que en concreto se ha empleado aquí se ve arriba a la derecha. El color rojo indica argumentos casi nulos (los colores van cambiando con el ángulo de giro —el argumento— desde la horizontal, y las intensidades radialmente). Con este código, la función de Riemann, para una región del plano complejo centrada en el origen y una vez extendida analíticamente —la construcción única que le da valores fi nitos en todo el plano menos en s = 1—, queda como se ve aquí a la derecha. ZŁOŻONE WŁAŚCIWOŚCI W RIEMANN ZET: Aby zrozumieć, co to znaczy podnieść liczbę rzeczywistą do liczby zespolona, należy wziąć pod uwagę, że liczba zespolona s można zapisać w postaci s = a + ib, gdzie i 2= –1 oraz liczby a i b rzeczywisty i że ex można zapisać jako szereg o nieskończenie wielu wyrazach, suma kolejno większych potęg x pomnożona przez współczynniki, tak że jeśli w tym rozwinięciu ex podstawimy x przez ix, będziemy mieli szereg równy temu, który powstaje, gdy odpowiadający funkcji trygonometrycznej cosinus x (w radianach) i ten odpowiadający sinusowi x, to z każdym z jego warunków pomnożona przez I. Z drugiej strony każda liczba rzeczywista, nazwijmy ją q, jest równa, z samej definicji logarytmu naturalnego, e podniesionemu do logarytmu naturalnego q. Aby podnieść jedną potęgę do drugiej, pomnóż wykładniki, a suma dwóch wykładników będzie równa iloczynowi odpowiednich uprawnień. W konsekwencji: q podniesione do liczba zespolona s, to liczba zespolona qaeiblnq. Prawdziwa część jest qacos(białyq); wyimaginowany — ten pomnożony przez i —, qasen(blnq). Funkcja zeta Riemanna jest funkcją wyrazów tej postaci, w której q jest warte 1, 1/2, 1/3..., a a jest więcej niż jeden (chociaż można rozszerzyć na dowolną liczbę zespoloną, z wyjątkiem s = 1). Liczbę zespoloną można również zapisać jako iloczyn liczby rzeczywistej (modułu) razy e podniesionej do i o kąt lub "argument". Moduł będzie pierwiastkiem kwadratowym z dodania kwadratu części rzeczywistej (która w przypadku funkcji Riemanna będzie równa jej razy suma części rzeczywistych wszystkich wyrazów szeregu) do kwadrat części urojonej (suma części urojonych wszystkich warunków). Argumentem jest dowolny kąt w radiany, których tangens jest równy ilorazowi części urojonej i rzeczywisty (wynika z interpretacji rzeczywistej i urojonej części liczby złożony jak składowe poziome i pionowe wektora). Wynik nie może być przedstawiony we współrzędnych kartezjańskich bezpośredni sposób; wymagane byłyby cztery prostopadłe osie. Formularz uzyskanie reprezentacji na płaszczyźnie odbywa się za pomocą kolorów. Oś pozioma reprezentuje rzeczywistą składową s i pionowo wyimaginowany. Odcień koloru daje argument funkcji Riemanna dla s, a intensywność koloru, moduł, tak że im bardziej intensywny, tym mniejszy moduł. Kodowanie, które zostało tutaj specjalnie użyte, widać powyżej prawo. Kolor czerwony oznacza prawie zero argumentów (zakres kolorów od zmieniające się wraz z kątem skrętu - argument - od poziomu, a intensywności promieniowo). Z tym kodem funkcja Riemanna dla obszaru płaszczyzny kompleks wyśrodkowany na początku i raz analitycznie rozszerzony —unikalna konstrukcja, która daje skończone wartości w całej płaszczyźnie minus w s = 1—, jak widać tutaj po prawej stronie.
: Data Publikacji.: 25-05-25
: Wyróżnione.
Jc.jd.daaizaza TIAGO I…
…
Make Money Online: Passive…
bKIqf3fh8t0 4SEASONS stop…
: DETALE HANDLOWE: W przypadku…
BIOLOGIA czyli bicie piany:…
Make Money Online: Passive…
Make Money Online: Passive…
Make Money Online: Passive…
MamboJumbo Earn Money Online…
Make Money Online: Passive…
MamboJumbo Earn Money Online…
4SEASONS stop half step DIET…
Czy ładne kobiety są…
4SEASONS stop half step DIET…
applications needed to earn…
dieta 5 go to the…
dieta 6 go to the sales…
Make Money Online: Passive…
NASA conducts «End Of The…
The Diesel Riddle: The Diesel…
The mystery ceremony of…
The dream of eternal youth is…
Ceremonia Misterium…