W rzepie tkwi niesamowita energia, tkwiąca tylko w niej. To właśnie ta energia jest budulcem subtelnego ludzkiego ciała. Rzepa po prostu buduje aurę! Naukowcy znają ogromną przydatność rzepy, ale o tym nie mówią, bo powrót do tych produktów to powrót do siebie, czyli powrót boskich energii.
Ponieważ ziemniak mocno zajął dominującą pozycję na polach słowiańskich, „zielone ciasto”, jak wcześniej nazywano rzepę, stopniowo traciło swoją pozycję. Co zaskakujące, faktem jest, że produkt, który przez setki lat żywił całą ludność w naszych krajach i teraz został przez naszych współczesnych odnotowany jako egzotyczny. Każde dziecko w dzisiejszych czasach potrafi odróżnić banana od pomarańczy, ale nie wie, jak wygląda rzepa, bajka, o której babcia prawdopodobnie opowiada mu codziennie. "Zasadził dziadek rzepkę w ogrodzie".. 

 Ani w jadalni, ani w kawiarni, ani w restauracji nie będziecie mogli skosztować potraw z rzepy.
Pozostaje tylko tego żałować, ponieważ rzepa ma wiele bardzo przydatnych właściwości. Rustykalny przysmak - suszona rzepa. Z pewnością współczesne dzieci również nie odmówiłyby tego dania, woląc je nawet od słodyczy. Suszona rzepa smakuje jak suszone owoce, ale wiele z nich przewyższa swoim specyficznym aromatem.
To właśnie rzepa służyła jako główna profilaktyka, która uratowała chłopskie dzieci przed krzywicą, chorobami kości, krwią itp., Ponieważ to rzadkie warzywo, a także jego liście są bogate w wapń. Na przykład w Anglii mieszankę soków z liści rzepy, marchwi i mniszka uważa się za bardzo skuteczną we wzmacnianiu zębów i wszystkich tkanek kostnych organizmu.
Od tysięcy lat rzepa była podstawowym pożywieniem Słowian. Rzepa była smażona, gotowana na parze, gotowano z niej zupy i płatki zbożowe, a rzepa jest również bardzo smaczna świeża, z zachowanymi witaminami. Rzepa nie tylko nas karmiła, ale także chroniła przed wieloma chorobami. Współczesne badania wykazały, że uwielbiana przez naszych przodków rzepa zawiera rzadki składnik – glukorafaninę, która chroni nas przed rakiem i cukrzycą. Czy nie powinniśmy znowu o niej „pamiętać”, o tej ukochanej i czczonej przez naszych pradziadków „rzepie”?