W 1852 roku w Londynie otwarto pierwszą publiczną toaletę ze spłukiwaniem. Ulokowane przy Fleet Street 95, obok Towarzystwa Artystycznego, toalety były przeznaczone wyłącznie dla mężczyzn. Jednak toaleta publiczna dla pań została otwarta nieco ponad tydzień później, 11 lutego przy 51 Bedford Street – milę dalej.
Ze wszystkich technologicznych wyczynów i cudownych projektów, które wyłoniły się z Wielkiej Wystawy z 1851 roku, jest jeden wynalazek, z którego do dziś regularnie korzystamy, nawet nie myśląc o jego pomysłowości. ratownik życia – szczególnie po drinku w porze lunchu.
Na wystawie niejaki George Jennings, hydraulik z Brighton, zainstalował swoje tak zwane „Małpie Szafy” w Pokojach Emerytów w Kryształowym Pałacu. Te „małpie szafy” wywołały ogromne emocje, ponieważ były to pierwsze publiczne toalety, jakie ktokolwiek kiedykolwiek widział, a podczas wystawy 827 280 zwiedzających zapłaciło po jednym pensie za korzystanie z nich. Za „wydanie grosza” otrzymali czyste siedzenie, ręcznik, grzebień i pastę do butów.
Po zakończeniu wystawy i przeniesieniu Crystal Palace do Sydenham toalety miały zostać zamknięte. Jennings namówił jednak organizatorów, aby nie zamykali ich. Zgodzili się, a pensowe toalety generowały dochód w wysokości ponad 1000 funtów rocznie.
Po sukcesie toalet Jenningsa w Crystal Palace, publiczne toalety zaczęły pojawiać się na ulicach.
Opłata wynosiła 2 pensy za wstęp i dodatkowo za mycie lub szczotki do ubrań. Te nowe obiekty były reklamowane w The Times i na ulotkach rozprowadzanych po całym mieście. Jednak te „publiczne poczekalnie” nie odniosły sukcesu i ostatecznie zostały porzucone z powodu ich niepopularności wśród publiczności oraz niewygodnego projektu toalety i techniki spłukiwania.