Zdejmijmy MASKI. USUŃMY SKÓRĘ.
"..Wraca do domu, zdejmuje kurtkę, zdejmuje sweter, zdejmuje T-shirt, zdejmuje skórę, zdejmuje mięso i siada do jedzenia - czyta książkę. .. Włącza piosenkę, włącza niebieskie niebo w nocy na balkonie, a na niebie są gwiazdy , a on jest bardzo nagi, zupełnie nagi - i się nie boi...
I przychodzi ona, ale on jest niewidoczny i strasznie trudno jej go dotknąć, jego ręce są powietrzem, jego ciało jest powietrzem, siedzi osobno, wygląda jak niebo... Rozmowa jest napięta, ich rozmowa jest skomplikowana, ale ona nagle widzi - na podłodze jest skóra... na podłodze jest mięso, na podłodze jest T-shirt, na podłodze jest sweter, na podłodze jest kurtka... I bierze zdejmuje też kurtkę, zdejmuje sweter i zdejmuje T-shirt, a następnie ostrożnie usuwa skórę i mięso, tak aby ty też mogła być naga.
„Jestem taki, jak widzisz… bo teraz widzisz, bo teraz wiesz, że byłem pod skórą”.
I ona wszystko wie: „Tak, widzę, słuchaj, jesteś wielkim niebem, masz wielkie oczy, jesteś zmęczony, wiem, cały dzień chodzisz w skórze, w pracy w skórze, pod ziemią, w metrze, to jest strasznie ciasne. Jest strasznie duszno... żeby ktoś to zrozumiał, potrzeba wielu słów... Ale teraz jesteś w domu, a nie w tych murach, w sensie poczucia domu."
„Stoję nago, ty i ja jesteśmy nadzy, byłam taka naga… tylko z tobą… A teraz spróbuj, a teraz dotknij i powiedz mi, jak wyglądam?”
„Jesteś jak uczucie, wspaniałe uczucie, jakby otworzyło się niebo – jesteś jego duszą… jakby była ogromna, jest taka ogromna, ma sens, jest taka ważna, ale w jego rękach jest lekka jak lot ptaka, ledwo zauważalna, nieważka w twoim sercu… a ja mogę cię zmierzyć tylko poprzez uczucie.
Dotknął jej, zostawił na niej ślad, w spokojny wiosenny dzień dwa nieba w kocu cicho spały, dwa wiosenne nieba, a ich skóra cicho spała na podłodze. „Zapamiętam Cię takiego na zawsze, bez końca nagiego, tak się cieszę, że w odpowiedzi na mnie się rozebrałaś, rozpięłaś skórę, zdjęłaś wszystko, co masz, jesteśmy teraz tacy, że możemy wszystko na świecie. Potrzebuję tak wiele, daj mi to oddaj...
Nie wstawaj, zaraz przyjdę, do jutra powieszę skórę w ciemnej szafie, żeby się nie pogniotła... Jutro znów muszę wyjść z tego domu, muszę iść do pracy, złapać autobus, poczekać, spieszyć się, wiesz, mam dość skóry, gdyby tylko można było ją nagle zedrzeć wśród przechodniów, wśród studentów, ekspedientek, piękności, więźniów metra...
Wszyscy noszą skórę, ale nie każdy potrafi ją zdjąć i być tylko tym, kim jest nam dane... Czasem myślałem, że nikt nie wie, że pod skórą kryje się coś, co ma pod skórą. dla mnie jesteś „ty”...
Ludzie bardzo się boją. Mam dość brudu, strasznie płaskiej urody skóry... Ludzie oceniają skórę, ludzie kochają skórę - to jest ich miłość, skórzasta, pusta... Ich skóra jest piękna, ich domy są eleganckie - ludzie skórzani z poczuciem pustki... Człowiek powinien mieć wyczucie osoby, człowiek to nie skóra - człowiek w niej jest nią...
Ale powiedz mi, jak to możliwe, skoro skóra mówi skórze, którą kocha, jakiego rodzaju grami są ci skórzani ludzie? Przecież kochać się można tylko wtedy, gdy się rozbierze, tak jak ty i ja.”
I leżeli nadzy, przenikając się w milczeniu, jak gdyby dwa nieba nagle zlały się w jedno i w nocy zrodziły się słowa. ta bezcielesna myśl w nich obojga... Przecież w miłości To zły pomysł pracować na skórze. Ludzie zakrywają się skórą kłamstwa, w czym kryje się ich esencja."
-Autor nieznany