Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 06-06-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

This terrifying story has been published in Mysterious Universe.

: Opis.: Kto zabił 15 górników w Pensylwanii w 1944 roku. Ta przerażająca historia została opublikowana w Mysterious Universe. "..Historia została opisana w News Extra w numerze z 14 lipca 1974 roku. Notatka informowała, że w 1944 roku niejaki Glenn E. Barger, który jest inspektorem kopalni, twierdził, że 15 górników zostało zjedzonych żywcem przez nieznane drapieżniki. Miało to miejsce w pobliżu małego miasteczka Dixonville w Pensylwanii i oficjalnie ogłoszono rodzinom górników, że wszystkie te 15 osób zginęło podczas zawalenia. Sam Barger został wezwany przez kierowników kopalni po zawaleniu się, aby pomóc w odnalezieniu zaginionych górników. Kiedy przejście zostało częściowo oczyszczone, inspektor wraz ze swoim partnerem Tedem Waltersem wkroczyli na teren, na którym pracowali górnicy i jako pierwsi znaleźli ciała zmarłych. Według Bargera, pierwsze zwłoki, na które natknęli się, nie wyglądały jak ofiara spadających kamieni lub mas ziemi, ale jakby były rozerwane przez potężną bestię. Ponadto zwłokom brakowało części ciała, jakby bestia ją pożarła. Podobnie wyglądały ciała innych ofiar. Wydawałoby się, że co może być gorszego niż zobaczenie takiego widoku w ciemnej kopalni i niewiedza, kto mógł to zrobić komuś. Utkneli tam na chwilę pod ziemią obok tych zwłok poniewaz cos spadło na Bargera i jego partnera i mieli problemy wyjsc z powrotem. Podczas gdy inspektorzy czekali na pomoc, Barger zdrzemnął się z wyczerpania. Obudził się z faktu, że ktoś był z nim bardzo blisko i że ktoś nie był jego partnerem, ale nieznaną humanoidalną istotą. „Zasnąłem na chwilę. Nie na długo, może tylko kilka minut. Obudziłem się z faktu, że ktoś dyszał mi gorąco w twarz. To stworzenie nie było z tego świata. Potem (gdy stwór odszedł) mój partner a ja siedziałem i myślałem o tym, co się z nami tutaj stanie. Przysięgam, że w każdej chwili spodziewałem się, że to straszne stworzenie zabierze nas ze sobą. Później inspektor założył, że upadek został celowo spowodowany przez te stworzenia, aby zwabić górników w pułapkę. Ratownicy przyszli po inspektorów dopiero kilka godzin później, a później to miejsce zamknięto. Who killed 15 miners in Pennsylvania in 1944. This terrifying story has been published in Mysterious Universe. "..The story was reported in News Extra in the July 14, 1974 issue. A memo reported that in 1944 a certain Glenn E. Barger, who is a mine inspector, claimed that 15 miners had been eaten alive by unknown predators. This took place near the small town of Dixonville, Pennsylvania, and it was officially announced to the families of the miners that all of these 15 people had died in the collapse. Barger himself was summoned by the mine managers after the collapse to help find the missing miners. With the passage partially cleared, the inspector and his partner Ted Walters entered the area where the miners were working and were the first to find the bodies of the dead. According to Barger, the first corpse they encountered did not look like a victim of falling stones or masses of earth, but as if they had been torn apart by a powerful beast. In addition, the corpse was missing body parts, as if the beast had eaten it. The bodies of other victims looked similar. It would seem, what could be worse than seeing such a sight in a dark mine and not knowing who might have done it to someone. They were stuck there for a while underground next to this corpse because something fell on Barger and his partner and they had trouble getting back. While the inspectors waited for help, Barger dozed from exhaustion. He woke up from the fact that someone was very close to him and that someone was not his partner, but an unknown humanoid being. "I fell asleep for a while. Not for long, maybe just a few minutes. I woke up from the fact that someone was breathing hot in my face. This creature was not of this world. Then (as the creature passed away) my partner and I sat and thought about what would happen to us here. I swear at every moment, I expected this terrible creature to take us with it. Later, the inspector assumed that the fall was deliberately caused by these creatures in order to lure the miners into a trap. The rescuers didn't come for the inspectors until a few hours later, and then the place was closed.

: Data Publikacji.: 29-05-25

Killer bullets from the South Pole

: Opis.: Zabójcze kule z bieguna południowego Dlaczego ekspedycje na Biegunie Południowym zginęły w tajemniczych okolicznościach? W lutym 2012 roku miało miejsce zdarzenie porównywalne z pierwszym lotem w kosmos. Rosyjskim badaczom Antarktydy udało się przebić lód o grubości prawie czterech kilometrów i dotrzeć na powierzchnię ukrytego pod lodem jeziora Wostok. Według naukowców jezioro, które przez miliony lat było odizolowane od świata zewnętrznego, pomoże rozwikłać wiele tajemnic lodowego kontynentu. Jedną z nich opowiedział sowiecki polarnik Jurij Korszunow, któremu cudem udało się przeżyć podczas niesławnej wyprawy na Biegun Południowy, która miała miejsce w latach 50 ubiegłego wieku. Z sześciu polarników, którzy udali się na biegun ze stacji Mirny, wróciło tylko dwóch. Według oficjalnej wersji przyczyną śmierci była silna burza i mróz. Jednak później pojawiła się historia Jurija Efremowicza, który wyjaśnił, co tak naprawdę stało się z wyprawą polarną. Historia polarnika Jurija Korszunowa pojawiła się w jednej z amerykańskich gazet. Poinformował, że pokonali trasę w zaledwie trzy tygodnie, prawie cały czas pogoda była idealna na Antarktydę - minus 30 stopni przy całkowitym braku wiatru. Kłopoty zaczęły się po tym, jak ekspedycja rozbiła obóz w miejscu, gdzie według wszystkich pomiarów miał znajdować się południowy biegun magnetyczny. W tę pamiętną noc wszyscy poszli wcześnie spać, ale nie mogli zasnąć. Yuri poczuł się trochę nieswojo i wyszedł z namiotu. Według niego, około trzystu metrów od pojazdu terenowego zauważył jasno świecącą kule, która odbijała się jak piłka do piłki nożnej. Po jego krzykach wybiegła reszta ekspedycji. W tym momencie piłka przestała się odbijać i potoczyła w kierunku obozu, zamieniając się po drodze w rodzaj kiełbasy. Jej kolor też zaczął się zmieniać, szybko pociemniał. Przód kiełbasy zamienił się w straszną kufę(beczka) bez oczu, ale z otworem w kształcie ust. Polarnik zauważył, że śnieg pod dziwną „kiełbasą” syczał, jakby był gorący. Usta ciągle się poruszały, powstało wrażenie, że „kiełbasa” chce coś powiedzieć. Fotograf wyprawy Sasha Gorodetsky zgłosił się. Andrey Skobelev, szef grupy, próbował go zatrzymać, ale Sasha podszedł, klikając migawkę aparatu. Wtedy wydarzyło się coś niesamowitego. „Kiełbasa” zmieniła swój kształt, rozciągając się w wąską wstążkę, wokół Sashy pojawiła się świecąca aureola. Krzyknął i upuścił aparat. Dalej Korshunov powiedział, że lekarz Roma Kustov i Andrei Skobelev zaczęli strzelać do obiektu. Co więcej, pojawiło się wrażenie, że nie używają kul, ale bomb - z powodu nienaturalnie głośnego dźwięku. Świecąca wstęga natychmiast spuchła, iskry i krótkie błyskawice poleciały z niej we wszystkich kierunkach. Korszunow rzucił się do Saszy, ale był już martwy na ziemi. Jego głowa i jak się później okazało, cały jego plecy były zwęglone, a polarny kombinezon wisiał w szmatach. Ponadto Korshunov mówił o próbach komunikacji radiowej ze stacją Mirny, które zakończyły się niepowodzeniem, audycja była wypełniona ciągłymi gwizdami i pomrukami. Według niego powstała dzika burza magnetyczna, która trwała trzy dni. Kamera stopiła się, a tam, gdzie taśma "pełzała", pojawił się tor głęboki na pół metra i szeroki na około dwa metry. Sasha został pochowany na biegunie. A dwa dni później zmarli Borysow i Kustow, nieco później Andrey Skobelev. Wszystko się powtórzyło. Najpierw pojawiła się kolejna piłka, a minutę później dwie kolejne. Tym razem wszyscy wyraźnie widzieli, jak zdawali się gęstnieć z powietrza na wysokości około stu metrów, a potem zaczęli powoli schodzić, kierując się w stronę obozu. Ankietę przeprowadził Andrey Skobelev, a sam Korshunov zmierzył charakterystyki elektromagnetyczne i spektralne za pomocą wcześniej przygotowanych urządzeń. Borysow i Kustow stali obok, gotowi do strzału. Otworzyli ogień natychmiast po tym, jak kulki zaczęły się rozciągać, ponownie zamieniając się w „kiełbasę”. Korszunow powiedział, że kiedy otrząsnęli się z szoku, balony zniknęły, a w powietrzu unosił się zapach ozonu, jak po silnej burzy. Kustow i Borysow leżeli na śniegu. Nieco dalej stał Skobelev, który przeżył, ale nic nie pamiętał ani nie widział. Według Korszunowa Skobelew nie mogł sam jeść, cały czas jęczał i ślinił się. Nie przetrwał długo, zmarł w drodze powrotnej. Po powrocie do domu ocaleni postanowili powiedzieć prawdę o tym, co się stało. Uwierzyli im, chociaż nie mieli dowodów. A na nową wyprawę na Biegun Południowy nie było już niezbędnego sprzętu. Korszunow powiedział, że podobna rzecz przydarzyła się Amerykanom w 1962 roku. Kolejną grupą, która udała się na południowy biegun magnetyczny, była amerykańska, która wyruszyła ze stacji Midway w 1962 roku. Amerykanie skorzystali ze smutnych doświadczeń sowieckich naukowców, zabierając ze sobą najbardziej wyrafinowany sprzęt. Wyprawa składała się z 17 osób i trzech pojazdów terenowych, z którymi była stała łączność radiowa. Podczas tej wyprawy wszyscy przeżyli. Jednak wrócił tylko jeden samochód, w którym ludzie byli bliscy szaleństwa. Wszystkich odesłano do domu. Do tej pory niewiele jest informacji o wyprawie w domenie publicznej, kilka artykułów w gazetach i dwa artykuły w czasopismach. Cała reszta została utajniona. Prawie połowa uczestników trafiła do szpitali psychiatrycznych. Sugeruje to, że istniały jakieś tajemnicze „potwory”. Istnieje opinia, że uczestnicy pierwszej wyprawy na biegun spotkali także tajemnicze kule zabójców. Pierwszym był amerykański odkrywca Robert Falcon Scott w 1920 roku. W drodze na biegun zginął tylko jeden członek ekspedycji. Podłożyli tam flagę, wyruszyli w drogę powrotną i… zginęli. Oficjalna wersja mówi, że Scott i jego koledzy zgubili się i zostali bez jedzenia. Istnieją jednak podejrzenia, że nie tylko naturalne burze i zła pogoda zabiły polarników. Niewyjaśnione anomalie miały w tym swój udział. Wciąż nie ma wytłumaczenia zjawiska obserwowanego przez członków ekspedycji polarnej. W 1966 roku naukowcy nazwali zabójcze kule Plazmozaury. Amerykański fizyk Roy Christopher zasugerował, że te antarktyczne potwory są naelektryzowanymi żywymi istotami, skrzepami plazmy. Uważa, że plazmozaury mogą żyć na wysokości 400-800 kilometrów nad powierzchnią Ziemi. Tam pozostają w stanie rozrzedzonym, przez co są niewidoczne. Ale w pobliżu bieguna południowego plazmozaury mogą zejść na Ziemię. Gęsty ośrodek zwiększa ich własną gęstość, umożliwiając ich zobaczenie. Według naukowca plazmozaury powodują halucynacje i mogą je porażać wyładowaniami elektrycznymi. Christopher wierzy, że są to żywe istoty, które istniały przed organicznymi formami życia. Oczywiście jest to na razie tylko założenie. Być może w przyszłości pojawi się wiarygodne wyjaśnienie tego tajemniczego zjawiska. Ufospace.com Killer bullets from the South Pole Why did expeditions to the South Pole mysteriously die? In February 2012, an event comparable to the first space flight took place. Russian researchers of Antarctica managed to break through the ice almost four kilometers thick and reach the surface of Lake Vostok hidden under the ice. According to scientists, the lake, which has been isolated from the outside world for millions of years, will help unravel many of the mysteries of the icy continent. One of them was told by the Soviet polar explorer Yuri Korshunov, who miraculously managed to survive during the infamous expedition to the South Pole, which took place in the 1950s. Out of the six polar explorers who traveled to the Pole from the Mirny station, only two returned. According to the official version, the cause of death was a severe storm and frost. However, later came the story of Yuri Efremovich, who explained what really happened to the polar expedition. The story of the polar explorer Yuri Korshunov appeared in one of the American newspapers. He reported that they completed the route in just three weeks, almost all the time the weather was perfect for Antarctica - minus 30 degrees with no wind at all. The trouble began after the expedition set up camp where, by all measurements, the South Magnetic Pole was supposed to be. Everyone went to bed early on that fateful night, but could not sleep. Yuri felt a little uncomfortable and left the tent. According to him, about three hundred meters from the all-terrain vehicle, he noticed a brightly lit ball that bounced like a soccer ball. After his screams, the rest of the expedition ran out. At this point, the ball stopped bouncing and rolled towards the camp, turning into a kind of sausage on the way. Its color also began to change, it quickly darkened. The front of the sausage turned into a terrible muzzle (barrel) without eyes, but with a mouth-shaped opening. The polar explorer noticed that the snow under the strange "sausage" hissed as if it were hot. The mouth was still moving, it gave the impression that the "sausage" was about to say something. The photographer of the expedition, Sasha Gorodetsky, volunteered. Andrey Skobelev, the head of the group, tried to stop him, but Sasha came over by clicking on the camera shutter. Then something amazing happened. The "Sausage" changed its shape, stretching into a narrow ribbon, a glowing halo appeared around Sasha. He screamed and dropped the camera. Next, Korshunov said that physician Roma Kustov and Andrei Skobelev began shooting at the object. Moreover, there was the impression that they were not using bullets, but bombs - due to an unnaturally loud sound. The glowing ribbon swelled immediately, and sparks and short lightning bolts flew out of it in all directions. Korshunov rushed to Sasha, but he was already dead on the ground. His head, and as it turned out later, his entire back was charred, and the polar suit hung in rags. In addition, Korshunov spoke about unsuccessful attempts to communicate with the Mirny radio station, the broadcast was filled with constant whistles and murmurs. According to him, a wild magnetic storm arose that lasted three days. The camera melted and a track half a meter deep and about two meters wide appeared where the tape "crept". Sasha was buried at the Pole. And two days later, Borisov and Kustov, a little later Andrey Skobelev, died. Everything happened again. Another ball came first, followed by two more minutes later. This time they all saw clearly how they seemed to thicken from the air at a height of about a hundred meters, and then began to slowly descend towards the camp. The survey was conducted by Andrey Skobelev, and Korshunov himself measured the electromagnetic and spectral characteristics with the help of previously prepared devices. Borisov and Kustov stood beside him, ready to fire. They opened fire immediately after the balls began to stretch, turning into a "sausage" again. Korshunov said that when they shook off the shock, the balloons disappeared and the air smelled like ozone after a strong storm. Kustov and Borisov lay in the snow. A little farther stood Skobelev, who survived but did not remember or see anything. According to Korshunov, Skobelev could not eat by himself, he was groaning and drooling all the time. He did not last long, he died on the way back. After returning home, the survivors decided to tell the truth about what had happened. They believed them even though they had no evidence. And for a new trip to the South Pole, there was no longer the necessary equipment. Korshunov said a similar thing happened to the Americans in 1962. Another group to travel to the South Magnetic Pole was the American group that left the Midway station in 1962. Americans took advantage of the sad experiences of Soviet scientists, taking the most sophisticated equipment with them. The expedition consisted of 17 people and three off-road vehicles with whom there was constant radio communication. During this trip, they all survived. However, only one car returned where people were close madness. They were all sent home. So far, there is little information about the expedition in the public domain, a few newspaper articles and two magazine articles. Everything else has been classified. Almost half of the participants went to psychiatric hospitals. This suggests that there were some mysterious "monsters". There is an opinion that the participants of the first expedition to the Pole also encountered mysterious killer bullets. The first was the American explorer Robert Falcon Scott in 1920. Only one member of the expedition died on the way to the Pole. They planted a flag there, set off on the way back and… died. The official version says that Scott and his colleagues got lost and were left without food. However, there are suspicions that it was not only natural storms and bad weather that killed the polar explorers. Unexplained anomalies played a part in this. There is still no explanation for the phenomenon observed by the members of the polar expedition. In 1966, scientists named the killer orbs Plasmosaurs. The American physicist Roy Christopher has suggested that these Antarctic monsters are electrified living things, plasma clots. He believes that plasmosaurs can live 400-800 kilometers above the Earth's surface. There they remain in a rarefied state, which makes them invisible. But near the South Pole, plasmosaurs can descend to Earth. The dense medium increases their own density, making them visible. According to the scientist, plasmosaurs cause hallucinations and can electrocute them. Christopher believes these are living things that existed before organic life forms. Of course, this is just an assumption for now. Perhaps in the future there will be a credible explanation for this mysterious phenomenon. Ufospace.com

: Data Publikacji.: 29-05-25

Co warto wiedzieć o diagnozowaniu boreliozy?

: Opis.: Co warto wiedzieć o diagnozowaniu boreliozy? Jeśli borelioza nie objawi się rumieniem, jej zdiagnozowanie jest trudne i czasami trwa nawet latami. Dowiedz się, jak możesz sprawdzić, czy kleszcz zostawił ci przykrą dla zdrowia niespodziankę. Najważniejszym nosicielem bakterii wywołującej boreliozę jest w Polsce kleszcz. Nie trzeba jednak od razu panikować, gdy znajdziemy go na swojej skórze – nie każdy kleszcz jest bowiem jest zakażony (dotyczy to tylko 6-20 proc. kleszczy), a poza tym usunięcie kleszcza w ciągu 24 godzin od ukąszenia zapobiega przeniesieniu zakażenia. Jakie są objawy boreliozy Borelioza dzielimy na wczesną i późną. Najbardziej charakterystyczny objaw wczesnej boreliozy to tzw. rumień wędrujący. Pojawia się najczęściej między 3. a 30. dniem od ukłucia kleszcza. Występuje w 70-80 proc. zakażeń krętkami Borrelia. To jedyna faza zakażenia, która nie wymaga badań serologicznych, a rozpoznanie stawia się na podstawie objawu klinicznego. Wystąpienie rumienia jest wskazaniem do rozpoczęcia antybiotykoterapii. Kolejne stadium to już uogólnione objawy zakażenia: rumień wędrujący mnogi (wtórny) wczesna neuroborelioza (np. niewielka asymetria twarzy w wyniku uszkodzenia nerwu twarzowego) zapalenie stawów zapalenie mięśnia sercowego inne zmiany narządowe. W późnej fazie choroby (która może wystąpić wiele miesięcy a nawet lat po zakażeniu) obserwuje się dodatkowo m.in.: przewlekłe zanikowe zapalenie skóry, przewlekłe zmęczenie, nadwrażliwość na alkohol, bóle mięśniowe, wypadanie włosów, zaburzenia widzenia, zaburzenia słuchu, zaburzenia psychiczne Diagnostyka laboratoryjna boreliozy Nie zawsze jednak zdiagnozowanie boreliozy jest tak proste. Czasami do wczesnego rozpoznania i jak najszybszego zaordynowania leczenia konieczne jest przeprowadzenie badań laboratoryjnych. Testy serologiczne na wczesnym etapie Diagnostykę należy rozpocząć od testów serologicznych wykrywających przeciwciała. Badania te polegają na dwustopniowym oznaczaniu przeciwciał, które są produkowane w organizmie w odpowiedzi na zakażenie. Pierwszym etapem jest test przesiewowy, w którym są oznaczane przeciwciała IgM i IgG. Z założenia jest on bardzo czuły, więc gdy wyjdzie wynik ujemny, na tym można zakończyć diagnostykę laboratoryjną. W przypadku uzyskania wyniku niejednoznacznie ujemnego, kolejnym etapem badania jest test potwierdzenia, czyli Western blot. Jest on mniej czuły, ale bardziej swoisty. W teście Western blot wykorzystywane są najczęściej antygeny rekombinowane, co zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji krzyżowych i uzyskania wyników fałszywie dodatnich. Największe znaczenie dla potwierdzenia boreliozy ma wykrycie przeciwciał przeciwko antygenom OspC oraz VlsE. Na rynku dostępne są także testy do ilościowego oznaczania przeciwciał przeciwko VlsE stosowane w monitorowaniu efektów leczenia. Przeciwciała klasy IgM po kilku tygodniach Zazwyczaj przeciwciała IgM utrzymują się około 6 miesięcy, ale mogą też być wykrywane przez kilka lat pomimo skutecznego leczenia (mówimy wtedy o tzw. IgM przetrwałym). Jeżeli po miesiącu od pojawienia się przeciwciał IgM nie wykrywa się przeciwciał IgG, to wynik badania IgM należy uznać za fałszywy, wynikający z reakcji krzyżowych. Późne stadium boreliozy charakteryzuje zwykle obecność tylko przeciwciał IgG. Dodatni wynik przeciwciał nie świadczy o aktywnym zakażeniu, a jedynie o kontakcie z bakterią, dlatego nie można na podstawie tylko oznaczenia przeciwciał odróżnić świeżej infekcji od przebytej w przeszłości. - tłumaczy dr Iwona Kozak–Michałowska. Uwaga! Dodatni wynik badania serologicznego bez klinicznych objawów typowych dla boreliozy z Lyme nie upoważnia do rozpoznania choroby i jej leczenia! Przechorowanie boreliozy nie powoduje wystąpienia odporności i możliwe są reinfekcje! Diagnostyka uzupełniająca Test LTT Test LTT może także być stosowany w ocenie skuteczności leczenia oraz potwierdzenia reinfekcji lub nawrotu choroby. Badanie kleszcza Badanie polega na poszukiwaniu materiału genetycznego krętka w materiale uzyskanym z układu pokarmowego kleszcza. Niestety wynik ujemny badania kleszcza nie wyklucza możliwości zakażenia człowieka, a wynik dodatni nie jest warunkiem zakażenia. Jak uniknąć zakażenia Podczas spacerów, zarówno w lasach, jak i w parkach miejskich zabezpieczaj się zakładając odpowiednie ubranie: długie spodnie, długie rękawy, nakrycie głowy. Stosuj repelenty. Po spacerze dokładnie oglądaj skórę. Jeśli znajdziesz kleszcza, usuń go jak najszybciej i zdezynfekuj miejsce po ukąszeniu. Po usunięciu kleszcza przez około 30 dni obserwuj miejsce ukąszenia pod kątem rumienia wędrującego (który jednak może pojawić się także w innych miejscach ciała). Jeśli zauważysz rumień lub inne niepokojące objawy ogólnoustrojowe koniecznie wybierz się do lekarza. What is worth knowing about diagnosing Lyme disease? If Lyme disease does not manifest itself as erythema, it is difficult to diagnose it, and sometimes it may take years. Find out how you can find out if a tick has left a surprise for your health. The most important carrier of the bacteria that causes Lyme disease in Poland is a tick. However, you do not need to panic immediately when you find it on your skin - not every tick is infected (this applies to only 6-20% of ticks), and besides, removing the tick within 24 hours of the bite prevents the transmission of infection. What are the symptoms of Lyme disease We divide Lyme disease into early and late. The most characteristic symptom of early Lyme disease is the so-called wandering erythema. It usually appears between the 3rd and 30th day after the tick bite. It occurs in 70-80 percent. Borrelia infections. It is the only phase of infection that does not require serological tests, and the diagnosis is based on the clinical symptom. The appearance of erythema is an indication to start antibiotic therapy. The next stage is the generalized symptoms of infection: multiple erythema migrans (secondary) early Lyme disease (e.g. slight facial asymmetry as a result of damage to the facial nerve) arthritis myocarditis other organ changes. In the late stage of the disease (which may occur many months or even years after infection), the following are additionally observed: chronic atrophic dermatitis, chronic fatigue, hypersensitivity to alcohol, muscle pain, hair loss, blurred vision, hearing impairment mental disorders Laboratory diagnosis of Lyme disease However, diagnosing Lyme disease is not always that simple. Sometimes laboratory tests are required for early diagnosis and treatment as soon as possible. Early stage serological testing Diagnostics should begin with serological tests detecting antibodies. These tests involve a two-step determination of the antibodies that are produced by the body in response to an infection. The first step is a screening test in which both IgM and IgG antibodies are determined. By design, it is very sensitive, so when the result is negative, laboratory diagnostics can be completed there. If an ambiguously negative result is obtained, the next stage of the examination is the confirmation test, i.e. Western blot. It is less sensitive, but more specific. The most common recombinant antigens used in the Western blot test reduce the likelihood of cross-reactions and false-positive results. The most important factor in confirming Lyme disease is the detection of antibodies against OspC and VlsE antigens. Tests for the quantification of anti-VlsE antibodies for monitoring the effects of treatment are also available on the market. IgM antibodies after a few weeks Usually, IgM antibodies persist for about 6 months, but they can also be detected for several years despite effective treatment (we are talking then about the so-called persistent IgM). If no IgG antibodies are detected one month after the appearance of IgM antibodies, the IgM test result should be considered as a false cross-reaction. The late stage of Lyme disease is usually characterized by the presence of only IgG antibodies. A positive antibody result does not indicate an active infection, but only a contact with the bacterium, therefore, it is not possible to distinguish a fresh infection from a past infection only by determining the antibodies. - explains Dr. Iwona Kozak – Michałowska. Attention! A positive serological test result without clinical symptoms typical of Lyme disease does not entitle the diagnosis and treatment of the disease! Lyme disease does not cause immunity and reinfection is possible! Complementary diagnostics LTT test The LTT test can also be used to assess the effectiveness of treatment and confirm reinfection or recurrence of the disease. Tick examination The test consists in searching for the genetic material of the spirochete in the material obtained from the tick's digestive system. Unfortunately, a negative test result for a tick does not exclude the possibility of human infection, and a positive result is not a condition for infection. How to avoid infection During walks, both in forests and in city parks, protect yourself by wearing appropriate clothes: long pants, long sleeves, and a hat. Use repellants. Examine the skin carefully after a walk. If you find a tick, remove it as soon as possible and disinfect the site after the bite. After removing the tick for about 30 days, observe the bite site for migratory erythema (which, however, can also appear elsewhere on the body). If you notice erythema or other disturbing systemic symptoms, be sure to see a doctor. http://www.e-manus.pl/

: Data Publikacji.: 29-05-25

Topinambur – zapomniane warzywo, które pomaga w odchudzaniu.

: Opis.: Topinambur – zapomniane warzywo, które pomaga w odchudzaniu. Bulwy topinamburu mają słodki, orzechowy smak, a wyglądem przypominają skrzyżowanie ziemniaka z imbirem. To stare, nieco zapomniane warzywo, które ma mnóstwo prozdrowotnych właściwości – przydaje się zwłaszcza w dietach odchudzających, ale świetnie nadaje się też dla cukrzyków i osób z chorobami układu krążenia. Topinambur – co to za warzywo? Co cennego zawiera topinambur? Jakie właściwości zdrowotne ma topinambur? Jak jeść topinambur? Topinambur nie jest zbyt popularny, a to warzywo, które można z powodzeniem zaliczyć do superfoods. Jego największym bogactwem jest inulina, która wspiera rozwój dobrych bakterii w jelitach, a także wspierający trawienie błonnik. Obfituje też w niektóre witaminy i składniki mineralne. Topinambur – co to za warzywo? Topinambur, zwany jest też słonecznikiem bulwiastym lub karczochem jerozolimskim, pochodzi z Ameryki Północnej – do Europy przywiózł go Krzysztof Kolumb (pierwotnie roślinę tę uprawiali Indianie z plemienia Topinamboore). Jest jest znany w Polsce od połowy XVIII wieku. Jego kwiaty podobne są do kwiatów słonecznika (stosowane są w ziołolecznictwie), natomiast część jadalna, czyli bulwa, rośnie pod ziemią podobnie jak ziemniak. Co cennego zawiera topinambur? Topinambur jest warzywem niskokalorycznym – 100 g zawiera jedynie 72 kcal. Ma też dużą zawartość błonnika, który pęczniejąc w jelitach, daje uczucie sytości – to ważne dla osób na dietach odchudzających. Bogactwem topinamburu jest też inulina, czyli w substancja o właściwościach prebiotycznych – jest cenną pożywką dla bytujących w jelitach dobroczynnych bakterii, przyczynia się do ich namnażania i rozwoju prawidłowej flory jelitowej, a jednocześnie hamuje rozwój bakterii chorobotwórczych. Topinambur zawiera też: witaminę C witaminy z grupy B (B1, B2, B6) witaminę A potas wapń sód żelazo magnez (niewielkie ilości) Jakie właściwości zdrowotne ma topinambur? Niskokaloryczny topinambur ma naprawdę sporo zalet zdrowotnych jak na tak w sumie niepozorne warzywo. Jest zalecany dla osób zagrożonych nadwagą i otyłością, ale pomaga także w innych dolegliwościach: stabilizuje poziom cukru we krwi obniża poziom cholesterolu reguluje ciśnienie krwi wspomaga pracę przewodu pokarmowego chroni wątrobę i nerki ułatwia przyswajanie składników mineralnych: żelaza, wapnia i magnezu pomaga w usuwaniu alkoholu z organizmu działa oczyszczająco – pomaga pozbyć się metali ciężkich i toksyn z organizmu podnosi odporność działa przeciwstresowo podnosi zdolność koncentracji psychicznej Bulwy topinamburu są surowcem dla przemysłu farmaceutycznego – lecznicze działanie ma sok i preparaty zawierające błonnik. Część naziemna rośliny, w tym kwiaty, są surowcem zielarskim. Jak jeść topinambur? Słonecznik bulwiasty uważany jest za smaczne, delikatne warzywo o słodkawym smaku, ma też charakterystyczny owocowy aromat. Topinambur można jeść po ugotowaniu, upieczeniu lub usmażeniu, a także na surowo – pokrojony w plastry jako dodatek do sałatek. Używa się go też do przygotowywania zup, frytek i chipsów. Topinambury można marynować oraz zapiekać z serem cheddar. Okazuje się, że można je także kisić. Z pieczonych bulw można przygotować kawę, a w zasadzie jej substytut. Spotyka się też napoje probiotyczne i herbatki na bazie topinamburu. Jerusalem artichoke - a forgotten vegetable that helps with weight loss. Jerusalem artichoke tubers have a sweet, nutty flavor and look like a cross between a potato and ginger. It is an old, slightly forgotten vegetable that has many health-promoting properties - it is especially useful in slimming diets, but it is also great for diabetics and people with cardiovascular diseases. Topinabur, Jerusalem artichoke - what is this vegetable? What is valuable in Jerusalem artichoke? What are the health benefits of Jerusalem artichoke? How to eat Jerusalem artichoke? Jerusalem artichoke is not very popular, and it is a vegetable that can be successfully classified as a superfood. Its greatest wealth is inulin, which supports the growth of good bacteria in the intestines, as well as fiber that supports digestion. It is also rich in certain vitamins and minerals. Jerusalem artichoke - what is this vegetable? Jerusalem artichoke, also known as Jerusalem artichoke or Jerusalem artichoke, comes from North America - it was brought to Europe by Christopher Columbus (originally the plant was cultivated by the Topinamboore Indians). It has been known in Poland since the mid-18th century. Its flowers are similar to sunflower flowers (they are used in herbal medicine), while the edible part, i.e. the tuber, grows underground like a potato. What is valuable in Jerusalem artichoke? Jerusalem artichoke is a low-calorie vegetable - 100 g contains only 72 kcal. It also has a high fiber content, which, by swelling in the intestines, gives a feeling of fullness - this is important for people on slimming diets. The richness of Jerusalem artichoke is also inulin, i.e. a substance with prebiotic properties - it is a valuable medium for the beneficial bacteria that live in the intestines, contributes to their multiplication and development of normal intestinal flora, and at the same time inhibits the growth of pathogenic bacteria. Jerusalem artichoke also includes: vitamin C. B vitamins (B1, B2, B6) vitamin A. potassium calcium sodium iron magnesium (small amounts) What are the health benefits of Jerusalem artichoke? Low-calorie Jerusalem artichoke has a lot of health benefits for such an inconspicuous vegetable. It is recommended for people at risk of being overweight and obese, but it also helps with other ailments: stabilizes blood sugar levels lowers cholesterol regulates blood pressure supports the work of the digestive tract protects the liver and kidneys facilitates the absorption of minerals: iron, calcium and magnesium helps to remove alcohol from the body has a cleansing effect - helps to get rid of heavy metals and toxins from the body increases immunity has an anti-stress effect increases the ability of mental concentration Jerusalem artichoke tubers are a raw material for the pharmaceutical industry - juice and fiber-containing preparations have a healing effect. The ground part of the plant, including flowers, is a herbal raw material. How to eat Jerusalem artichoke? Jerusalem artichoke is considered a tasty, delicate vegetable with a sweet taste, it also has a characteristic fruity aroma. Jerusalem artichoke can be eaten after boiling, baking or frying, as well as raw - sliced as an addition to salads. It is also used in the preparation of soups, french fries and crisps. Jerusalem artichoke can be marinated and baked with cheddar cheese. It turns out that they can also be pickled. From roasted tubers, you can prepare coffee, in principle, its substitute. There are also probiotic drinks and teas based on Jerusalem artichoke.

: Data Publikacji.: 29-05-25