Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 15-04-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Chłodnik litewski z botwinką.

: Opis.: Chłodnik litewski z botwinką. Chłodnik to najlepszy pomysł na obiad w upalne, czerwcowe dni. Ta zupka jest bardzo lekka, orzeźwiająca, zdrowa, a przede wszystkim przynosi ochłodę, gdy na zewnątrz temperatura wynosi ponad 30 stopni. Składniki: ✔️pęczek botwinki wraz z małymi buraczkami ✔️pęczek koperku ✔️pęczek szczypiorku ✔️6 sztuk rzodkiewek ✔️1 duży ogórek zielony ✔️2 kubki jogurtu greckiego (po 400g) ✔️3 łyżki gęstej śmietany 18% ✔️4 jajka ugotowane na twardo ✔️sól ✔️pieprz ✔️rosołek w kostce ✔️2 łyżki soku z cytryny ✔️2 ząbki czosnku Botwinkę wraz z burakami myjemy. Buraki obierany i kroimy w kostkę. Zalewamy około 0,5 l wody, dodajemy sok z cytryny, łyżeczkę rosołku w kostce i gotujemy do miękkości 8-10 minut. Botwinkę kroimy drobno i gotujemy razem z burakami jeszcze przez 2-3 minuty. Studzimy. Ogórki oraz rzodkiewkę ścieramy na tarce na dużych oczkach i dodajemy do zimnej, ugotowanej botwinki (ogórki można odcisnąć). Dodajemy resztę składników: pokrojony szczypiorek i koperek, przeciśnięty przez praskę czosnek, jogurt, śmietanę oraz przyprawiamy do smaku solą, pieprzem i rosołkiem w kostce. Gotowy chłodnik wkładamy do lodówki na około pół godziny. Podajemy z jajkiem i posiekanym koperkiem. Smacznego  Lithuanian cold soup with chard beetroot. Cold soup is the best idea for a dinner on hot June days. This soup is very light, refreshing, healthy and, above all, it is cool when the outside temperature is over 30 degrees. Ingredients: ✔️a bunch of beetroots with small beetroots ✔️a bunch of dill ✔️a bunch of chives ✔️6 pieces of radishes ✔️1 large green cucumber ✔️2 cups of Greek yoghurt (400g each) ✔️3 tablespoons of thick cream 18% ✔️4 hard-boiled eggs ✔️salt ✔️pep ✔️pot in cubes ✔️2 tablespoons of lemon juice ✔️2 cloves of garlic Wash the beetroot and beetroot. Peel the beetroots and cut them into cubes. Pour about 0.5 l of water, add lemon juice, a teaspoon of broth cubes and cook until soft for 8-10 minutes. Cut the beetroot finely and cook it together with the beetroots for another 2-3 minutes. We cool it down. Grate the cucumbers and radishes on a large mesh and add them to the cold, cooked beetroot (you can squeeze the cucumbers). Add the rest of the ingredients: chopped chives and dill, pressed garlic, yoghurt, cream and season to taste with salt, pepper and broth in cubes. Put the finished cooler in the fridge for about half an hour. Serve with egg and chopped dill. Enjoy your meal

: Data Publikacji.: 20-03-25

Ciasto na maślance z dżemem, owocami i kruszonką.

: Opis.: Ciasto na maślance z dżemem, owocami i kruszonką. Banalnie proste do przygotowania, idealne do popołudniowej kawy, herbaty lub szklanki mleka Do ciasta dodałam moją ulubioną maślankę od @osm_krasnystaw, dzięki temu jest wilgotne i długo zachowuje świeżość. Wersja letnia, z morelami, brzoskwiniami i domowym dżemem. Ciacho jest wyborne, a do tego wyrasta jak drożdżówka.  Każdy z przyjemnością sięga po kolejny kawałek. Przygotowanie krok po kroku: Składniki: tortownica 28 cm 1 szklanka = 250 ml pojemności ciasto: składniki temp. pokojowa 3 jaja L 2 i 1/2 szklanki mąki pszennej 1/2 szklanki oleju rzepakowego 1/2 szklanki cukru 2 łyżeczki cukru z prawdziwą wanilią 1 szklanka maślanki @osm_krasnystaw 1, 5 łyżeczki proszku do pieczenia 4 łyżki dżemu brzoskwiniowego 250 g pokrojonych owoców - u mnie morele i brzoskwinie na kruszonkę: 100 g mąki 70 g masła schłodzonego, z lodówki 50 g cukru Zaczynam od przygotowania kruszonki. Mąkę mieszam z cukrem, dodaję zimne, pokrojone w drobną kostkę masło i siekam całość nożem, aż do połączenia składników. Gotową kruszonka przekładam do miski i wstawiam do lodówki. Jaja ubijam wraz z cukrami na puszystą masę, wąskim strumieniem dodaję maślankę i olej, miksuję 2-3 minuty. Mąkę pszenną i proszek do pieczenia przesiewam przez sito, dodaję stopniowo do pozostałych składników i miksuję na gęstą, jednolitą masę. Ciasto powinno mieć dość gęstą konsystencję. Ważne! Nie ucieramy finalnie masy zbyt długo, najlepiej na wolnych obrotach miksera. Dno tortownicy wykładam papierem do pieczenia. Masę przekładam i wyrównuję, na wierzchu układam dżem, owoce i posypuję obficie kruszonką. Całość wstawiam do nagrzanego do 180 stopni C piekarnika i piekę przez ok. 50-60 minut do tzw. suchego patyczka. Przestygnięte ciasto dekoruję lukrem lub oprószam cukrem pudrem. Smacznego :) Buttermilk cake with jam, fruit and crumble. Easy to prepare, perfect for afternoon coffee, tea or a glass of milk I added my favorite buttermilk from @osm_krasnystaw to the dough, thanks to which it is moist and stays fresh for a long time. Summer version, with apricots, peaches and homemade jam. The cake is delicious, and it grows like a bun.  Everyone is happy to pick up another piece. Step by step preparation: Ingredients: 28 cm springform cake tin 1 glass = 250 ml capacity cake: components room temp 3 eggs L. 2 and 1/2 cups of plain flour 1/2 cup canola oil 1/2 cup of sugar 2 teaspoons of sugar with real vanilla 1 cup of buttermilk @osm_krasnystaw 1, 5 teaspoons of baking powder 4 tablespoons of peach jam 250 g of chopped fruit - apricots and peaches for me for crumble: 100 g of flour 70 g of chilled butter, from the fridge 50 g of sugar I start with preparing the crumble. Mix the flour with sugar, add cold, diced butter and chop it with a knife until the ingredients are combined. Put the finished crumble into a bowl and put it in the fridge. Beat the eggs with sugar to a fluffy mass, add buttermilk and oil in a narrow stream, mix for 2-3 minutes. Sift the wheat flour and baking powder through a sieve, add gradually to the remaining ingredients and mix until thick, homogeneous. The dough should be fairly thick. Important! We do not grind the mass for too long, preferably at low speed of the mixer. I line the bottom of the springform pan with baking paper. Put the mass and even it out, lay out the jam, fruit on top and sprinkle it generously with crumble. I put the whole thing in an oven preheated to 180 degrees C and bake it for about 50-60 minutes to the so-called dry stick. I decorate the cooled cake with icing or sprinkle with powdered sugar. Enjoy your meal :)

: Data Publikacji.: 20-03-25

2: Anunnaki Revealed, Finding the Nephilim in Myth, Giants Among Men.

: Opis.: Anunnaki Revealed, Finding the Nephilim in Myth, Giants Among Men. Central to Ancient Astronaut Theory and author Zecharia Sitchin’s narrative, is a group of mythic beings known as the Anunnaki, whom he claimed crossed their own DNA with that of Homo erectus in order to create mankind—for the purpose of using humans as slaves to mine gold and other minerals. Today these Anunnaki are often portrayed as the equivalent of the Old Testament creator God. But what does the cuneiform corpus actually say about the Anunnaki and other mythic beings? How does the version of these beings and their activities presented in Ancient Astronaut media compare with how they were truly represented in the ancient world? Babylonian representation of the national god Marduk, who was envisioned as a prominent member of the Anunnaki Babylonian representation of the national god Marduk, who was envisioned as a prominent member of the Anunnaki ( Public Domain ) Mount Hermon is located at the southern end of the Anti-Lebanon mountain range, straddling the borders of Syria and Lebanon. Hermon’s highest peak reaches 9,232 feet (2814 meters). Gilgamesh was renowned in the ancient world for obtaining knowledge from the pre-flood (or “antediluvian”) world, as stated by the Ugarit Epic of Gilgamesh (lines 5-9): “He explored everywhere the seats of power, he knew the totality of wisdom about all things. He who traveled the distant road to Utter-napisti, who crossed the ocean, the wide sea, as far as the sunrise: he brought back tidings from the antediluvian age.” These passages bring us full circle with Lipinski’s interpretation of the Old Babylonian version of the Gilgamesh epic, where the ancient king journeyed to Mount Hermon—abode of the Anunnaki. The Mythical Dilmun and The Island of the Dead Ancient Angels: Heavenly Messengers or Myths? The Origins of Cherubim – Part I The Ascension of Gilgamesh: Did the Epic Hero Actually Exist? Gilgamesh, the Giant The concept of ancient knowledge from the pre-flood world is actually inherent in many Eastern traditions. For example, there is a similar story in the apocryphal Book of Jubilees about Kainam, a son of the Biblical Arphaxad: “And the son grew, and his father taught him writing, and he went to seek for himself a place where he might seize for himself a city. And he found a writing which former generations had carved on the rock, and he read what was thereon, and he transcribed it and sinned owing to it; for it contained the teaching of the Watchers in accordance with which they used to observe the omens of the sun and moon and stars in all the signs of heaven. And he wrote it down and said nothing regarding it; for he was afraid to speak to Noah about it lest he should be angry with him on account of it.” (Jubilees 8:1-5) Interestingly, there are several ancient sources, which suggest that Gilgamesh himself was a half-god or semi-divine being of gigantic stature. According to the Sumerian Kings List, Gilgamesh was the 5th king of Uruk, who reigned sometime between 2800 and 2600 BC. While there are traditions considering the father of Gilgamesh to be king Lugalbanda, the Sumerian Kings List states that his true father was a “lillu-spirit, a high priest of Kulaba”, and he is described in the epic as “two-thirds god”. Gilgamesh Statue Gilgamesh Statue (Gwil5083/ CC BY-SA 4.0 ) Gilgamesh is believed to have attained victory over the kings of Kish, centralizing Uruk’s power, and tradition has him expanding the city of Uruk, including its temple precinct and walls. In several fragments of a twelfth-century-BC copy of the Gilgamesh Epic discovered at ancient Ugarit, Gilgamesh is described as “Surpassing all (other) kings (!), renowned for bodily stature” (line 16) and again as “Gilgames, renowned for bodily stature, hero born in Uruk, butting wild bull!” (lines 18-19). Lines 34-36 of the Ugarit Gilgamesh offer specific details on Gilgamesh’s size: “Eleven cubits was his height, four cubits the width of his chest. A triple cubit was his foot and a reed-length his legs”. According to these measurements, Gilgamesh would have stood between 16 and 18 feet tall (4.8 to 5.4 meters tall). In connection to Gilgamesh being a giant, the fragmentary Book of Giants from the Dead Sea Scrolls names several Nephilim giants as Ohya, Mahway, Hahya, and Gilgamesh. Gilgamesh, the king-hero from the city of Uruk, battling the 'bull of heavens' Gilgamesh, the king-hero from the city of Uruk, battling the 'bull of heavens' (0045269/ CC BY-SA 4.0 ) Giants Reigning on Mount Hermon Returning to the subject of Mount Hermon, Gilgamesh is not the only ancient giant directly associated with this prominent locale. Several Old Testament books ( The Book of Numbers , Deuteronomy, and The Book of Joshua ) record the battle of Moses and the Israelites against Og, an Amorite king of Bashan. In Deuteronomy 3:11 (KJV), Og is described as “of the remnant of giants”, and his bed (or sarcophagus) is measured as nine cubits long and four cubits wide, meaning that Og himself may have been 12 or 13 feet in height (approx. four meters tall). In Joshua 4:5 (KJV), it is revealed that Og “reigned in mount Hermon, and in Seclah, and in all Bashan”, a region which would include the slopes of Mount Hermon and the Golan Heights. Entities of the Underworld Still another factor connecting the Anunnaki with the story of the Watchers and their offspring is their status as underworld beings. In Mesopotamian cycles, the Anunnaki are frequently depicted as “fates” or judges of the dead who occupy the subterranean realm or function as “spirits of the earth”. In tablets discovered at Nippur from around 2000 BC, the Anunnaki are “the seven judges”, underworld entities that accompany Ereshkigal, queen of the subterranean realm. When Ishtar descends and is brought before the assembly, they fasten their “eyes of death” upon her, causing her to perish. An early nineteenth-century drawing of a statuette of Hecate, with whom Ereshkigal was syncretized. An early nineteenth-century drawing of a statuette of Hecate, with whom Ereshkigal was syncretized. ( Public Domain ) Cast Down into Hell The mountain abode of the Canaanite god, El is also frequently associated with secret or hidden natural springs and underground rivers. Lipinski associates these connotations with the sources of the Jordan River, one of which is the spring of Banias, originating at the foot of Mount Hermon. He furthermore elaborates that the mountain was considered in ancient times to cover “one of the outlets of the Deep or Ocean from which came the waters of the Flood…an eruption of the subterranean ocean on which the earth was believed to rest.” In 1 Enoch, God commands the archangel Michael to “Go, bind Semjaza and his associates who have united themselves with women…bind them fast for seventy generations in valleys of the earth…”(1 Enoch 10:11-12), while Raphael is commanded, “Bind Azazel hand and foot, and cast him into the darkness: make an opening in the desert, which is in Dudael, and cast him therein.”(1 Enoch 10:4) Ancient Hittite relief carving from Yazılıkaya, a sanctuary at Hattusa, depicting twelve gods of the underworld, whom the Hittites identified as the Mesopotamian Anunnaki Ancient Hittite relief carving from Yazılıkaya, a sanctuary at Hattusa, depicting twelve gods of the underworld, whom the Hittites identified as the Mesopotamian Anunnaki. (Klaus-Peter Simon/ CC BY 3.0 ) There are also references to the fate of the Watchers in New Testament books, including Second Peter , which states, “…God spared not the angels that sinned, but cast them down to hell, and delivered them into chains of darkness…” (2nd Peter, 2:4, KJV). The word translated as “hell” in this verse is actually the Greek Tartarus, referencing the deepest underworld of Greek mythology—the prison of the Titans. Not only were the Titans giants, but like the Anunnaki, they were the offspring of an earth goddess (Gaia) and a sky deity (Uranus). Some scholars consider it likely that the Greek mythos was largely based on the older Eastern Mythologies. The same concept is repeated again in the Book of Jude, verse 6, which mentions, “the angels which kept not their first estate, but left their own habitation, he hath reserved in everlasting chains under darkness”. One of the giant Titans, Atlas, who was punished to bear the heavens on his shoulders for all time One of the giant Titans, Atlas, who was punished to bear the heavens on his shoulders for all time. ( Public Domain ) The True Identity of the Anunnaki It is widely known that the archetypal myth cycles of the Mesopotamian and Near Eastern traditions share a common origin, and that the subjects of these cycles also appear in the Biblical, extra-Biblical, and even Quranic texts. The purpose of this article is to identify the specific mythic concept behind the Anunnaki in the ancient world. Are The Nephilim Really The Offspring Of Sons of God And The Daughters Of Man? The Nurturing Goddess Ninsun: Worshipped by Ancient Mesopotamians and the Mother of Gilgamesh Legends of Mount Shasta: “The Abode of the Devil” Part I – The Legend of J.C. Brown Contrary to much of the popular literature and other media of today, the evidence recorded by the academic research of scholars and a comparative study of the actual cuneiform and other ancient texts indicates that the true identity of the Anunnaki is to be found in the Eastern tradition of a group of half-gods, spawned by cross-breeding between divine beings and mortal females at Mount Hermon in the Anti-Lebanon mountain range. These beings are often associated with knowledge from the world before a great deluge and were later assigned roles in the underworld. This would suggest that rather than making the Anunnaki the equivalent of the “Elohim” who created man in the Book of Genesis; they should more properly be compared to the Nephilim and the fallen angels described in Genesis Chapter 6, 1 Enoch, and other extra-biblical texts. Jason Jarrell and Sarah Farmer are investigative historians and avocational archaeologists. They study many subjects including depth psychology, Biblical mysteries, political science, and comparative mythology. They’re also authors of Ages of the Giants: A Cultural History of the Tall Ones in Prehistoric America (2017). Learn more at their website: ParadigmCollision.com -- Top Image: Ordered universe and cuneiform (Public Domain) and statue of Gilgamesh. ( CC BY 2.0 );Deriv. By Jason Jarrell and Sarah Farmer Anunnaki ujawnili, Odnajdując Nefilim w Micie, Giganci Wśród Ludzi. Centralna teoria starożytnych astronautów i autorka opowieści Zecharia Sitchin to grupa mitycznych istot znanych jako Anunnaki, które, jak twierdził, skrzyżowały swoje własne DNA z DNA Homo erectus, aby stworzyć ludzkość – w celu wykorzystania ludzi jako niewolników do kopalni złoto i inne minerały. Dzisiaj ci Anunnaki są często przedstawiani jako odpowiednik starotestamentowego Boga stwórcy. Ale co właściwie korpus pisma klinowego mówi o Anunnaki i innych mitycznych istotach? W jaki sposób wersja tych istot i ich działalność prezentowana w mediach Starożytnych Astronautów ma się do tego, jak były one naprawdę reprezentowane w starożytnym świecie? Babilońskie przedstawienie narodowego boga Marduka, którego wyobrażano jako wybitnego członka Anunnakina Babilońska reprezentacja narodowego boga Marduka, wyobrażanego jako wybitny członek Anunnaki (domena publiczna) Góra Hermon znajduje się na południowym krańcu pasma górskiego Antyliban, na granicy Syrii i Libanu. Najwyższy szczyt Hermon sięga 9232 stóp (2814 metrów). Gilgamesz był znany w starożytnym świecie ze zdobywania wiedzy ze świata sprzed potopu (lub „przedpotopowego”), jak stwierdza epos Ugarit o Gilgameszu (wiersze 5-9): „Wszędzie badał siedliska władzy, znał całą mądrość o wszystkim. Ten, który podróżował daleką drogą do Utter-napisti, który przebył ocean, szerokie morze aż do wschodu słońca: przyniósł wieści z epoki przedpotopowej”. Te fragmenty zataczają krąg z interpretacją Lipińskiego staro babilońskiej wersji eposu Gilgamesza, w którym starożytny król udał się na górę Hermon – siedzibę Anunnaki. Mityczne Dilmun i Wyspa Umarłych Starożytni aniołowie: niebiańscy posłańcy czy mity? Początki Cherubinów – część I Wniebowstąpienie Gilgamesza: czy epicki bohater rzeczywiście istniał? Gilgamesz, Gigant Pojęcie starożytnej wiedzy ze świata sprzed potopu jest właściwie nieodłączne w wielu wschodnich tradycjach. Na przykład w apokryficznej Księdze Jubileuszów jest podobna historia o Kajnamie, synu biblijnego Arfaksada: „A syn dorósł, a jego ojciec nauczył go pisać, i poszedł szukać dla siebie miejsca, w którym mógłby zdobyć dla siebie miasto. I znalazł pismo, które poprzednie pokolenia wyryły na skale, i przeczytał, co jest na nim, przepisał je i z tego powodu zgrzeszył; zawierała bowiem naukę Czuwających, zgodnie z którą zwykli zachowywać wróżby słońca, księżyca i gwiazd we wszystkich znakach nieba. Zapisał to i nic o tym nie powiedział; bał się bowiem rozmawiać o tym z Noem, żeby nie rozgniewał się na niego z tego powodu”. (Jubileusze 8:1-5) Co ciekawe, istnieje kilka starożytnych źródeł, które sugerują, że sam Gilgamesz był pół-bogiem lub pół-boską istotą o gigantycznej postury. Według Sumeryjskiej Listy Królów Gilgamesz był piątym królem Uruk, który rządził między 2800 a 2600 pne. Chociaż istnieją tradycje uznające ojca Gilgamesza za króla Lugalbandę, Sumeryjska Lista Królów stwierdza, że jego prawdziwym ojcem był „lillu-duch, arcykapłan Kulaby” i jest opisany w eposie jako „bóg dwóch trzecich ”. Posąg Gilgamesza Posąg Gilgamesza (Gwil5083/ CC BY-SA 4.0 ) Uważa się, że Gilgamesz odniósł zwycięstwo nad królami Kisz, centralizując władzę Uruk, a tradycja nakazuje mu rozbudowę miasta Uruk, w tym jego świątyń i murów. W kilku fragmentach XII-wiecznej kopii eposu Gilgamesza odkrytego w starożytnym Ugarit, Gilgamesz jest opisany jako „Przewyższający wszystkich (innych) królów (!), znany ze swojej cielesnej postury” (wiersz 16) i ponownie jako „Gilgames, słynie z postury ciała, bohater urodzony w Uruk, bijący dzikiego byka!” (linie 18-19). Wiersze 34-36 Ugarit Gilgamesz zawierają szczegółowe informacje dotyczące rozmiaru Gilgamesza: „Jego jedenaście łokci to jego wysokość, cztery łokcie szerokość jego klatki piersiowej. Trzy łokieć była jego stopą, a nogi długości trzciny”. Według tych pomiarów Gilgamesz miałby od 16 do 18 stóp wysokości (4,8 do 5,4 metra). W związku z tym, że Gilgamesz jest gigantem, fragmentaryczna Księga Gigantów ze Zwojów znad Morza Martwego wymienia kilku olbrzymów Nefilim jako Ohya, Mahway, Hahya i Gilgamesz. Gilgamesz, król-bohater z miasta Uruk, walczący z „bykiem niebios” Gilgamesz, król-bohater z miasta Uruk, walczący z „bykiem niebios” (0045269/ CC BY-SA 4.0 ) Giganci panujący na górze Hermon Wracając do tematu Góry Hermon, Gilgamesz nie jest jedynym starożytnym olbrzymem bezpośrednio związanym z tym ważnym miejscem. Kilka ksiąg Starego Testamentu (Księga Liczb, Księga Powtórzonego Prawa i Księga Jozuego) opisuje bitwę Mojżesza i Izraelitów z Ogiem, amoryckim królem Baszanu. W Powtórzonego Prawa 3:11 (KJV) Og jest opisany jako „pozostałości gigantów” i jego łoże (lub sarkofag nas) ma dziewięć łokci długości i cztery łokcie szerokości, co oznacza, że sam Og mógł mieć 12 lub 13 stóp wysokości (około 4 metry wysokości). W Jozuego 4:5 (KJV) ujawniono, że Og „panował na górze Hermon, w Sekli i w całym Baszanie”, regionie obejmującym zbocza góry Hermon i Wzgórza Golan. Istoty Zaświatów Jeszcze innym czynnikiem łączącym Anunnaki z historią Obserwatorów i ich potomstwa jest ich status istot z podziemia. W cyklach mezopotamskich Anunnaki są często przedstawiani jako „losy” lub sędziowie zmarłych, którzy zajmują podziemne królestwo lub działają jako „duchy ziemi”. Na tablicach odkrytych w Nippur z około 2000 rpne Anunnaki to „siedmiu sędziów”, istoty z podziemia, które towarzyszą Ereshkigal, królowej podziemnego królestwa. Kiedy Isztar schodzi i zostaje przyprowadzona przed zgromadzenie, wpatrują się w nią „oczy śmierci”, powodując jej śmierć. Rysunek przedstawiający statuetkę Hekate z początku XIX wieku, z którą zsynchronizowano Ereszkigal. Rysunek przedstawiający statuetkę Hekate z początku XIX wieku, z którą zsynchronizowano Ereszkigal. ( Domena publiczna ) Rzuć się do piekła Górska siedziba boga kananejskiego, El, jest również często kojarzona z tajemnymi lub ukrytymi naturalnymi źródłami i podziemnymi rzekami. Lipiński kojarzy te konotacje ze źródłami rzeki Jordan, z których jednym jest źródło Banias, pochodzące u podnóża góry Hermon. Ponadto wyjaśnia, że w czasach starożytnych uważano, że góra obejmuje „jedno z ujścia Głębin lub Oceanu, z którego pochodziły wody potopu… erupcja podziemnego oceanu, na którym wierzono, że spoczywa ziemia”. W 1 Henochu Bóg nakazuje archaniołowi Michałowi: „Idź, zwiąż Semjazę i jego towarzyszy, którzy zjednoczyli się z kobietami… zwiąż ich szybko przez siedemdziesiąt pokoleń w dolinach ziemi…” (1 Henoch 10:11-12), podczas gdy Rafał otrzymuje polecenie: „Zwiąż Azazelowi ręce i nogi i wrzuć go w ciemność; zrób otwór na pustyni, która jest w Dudael, i wrzuć go tam” (1 Henoch 10:4). Starożytna płaskorzeźba Hetytów z Yazılıkaya, sanktuarium w Hattusa, przedstawiająca dwunastu bogów podziemi, których Hetyci zidentyfikowali jako mezopotamskich Anunnaki Starożytna płaskorzeźba Hetytów z Yazılıkaya, sanktuarium w Hattusa, przedstawiająca dwunastu bogów podziemi, których Hetyci zidentyfikowali jako mezopotamskich Anunnaki. (Klaus-Peter Simon/ CC BY 3.0 ) Istnieją również odniesienia do losu Czuwających w księgach Nowego Testamentu, w tym w Drugim Piotrze, który stwierdza: „…Bóg nie oszczędził aniołów, które zgrzeszyły, ale strącił ich do piekła i wydał ich w łańcuchy ciemności…” (2. Piotra 2:4, KJV). Słowo przetłumaczone w tym wersecie jako „piekło” to w rzeczywistości grecki Tartar, nawiązujący do najgłębszego podziemi greckiej mitologii – więzienia tytanów. Tytani byli nie tylko gigantami, ale podobnie jak Anunnaki, byli potomstwem bogini ziemi (Gaia) i bóstwa nieba (Uran). Niektórzy uczeni uważają za prawdopodobne, że mit grecki był w dużej mierze oparty na starszych mitologiach Wschodu. Ta sama koncepcja jest powtórzona w Księdze Judy, w wersecie 6, w którym jest mowa o „aniołach, którzy nie zachowali swego pierwszego stanu, ale opuścili własne mieszkanie, zakuł w wiecznych kajdanach w ciemności”. Jeden z gigantycznych Tytanów, Atlas, który został ukarany, by na zawsze nosić niebiosa na ramionach Jeden z gigantycznych Tytanów, Atlas, który został ukarany, by na zawsze nosić niebiosa na swoich ramionach. ( Domena publiczna ) Prawdziwa tożsamość Anunnaki Powszechnie wiadomo, że archetypowe cykle mitów tradycji mezopotamskiej i bliskowschodniej mają wspólne pochodzenie i że tematy tych cykli pojawiają się również w tekstach biblijnych, pozabiblijnych, a nawet w Koranie. Celem tego artykułu jest zidentyfikowanie konkretnej mitycznej koncepcji Anunnaki w starożytnym świecie. Czy Nefilim naprawdę są potomstwem synów Bożych i córek człowieka? Opiekuńcza Bogini Ninsun: Czczona przez starożytnych Mezopotamczyków i Matkę Gilgamesza Legendy Mount Shasta: „Siedziba diabła” Część I – Legenda o J.C. Brown W przeciwieństwie do większości współczesnej literatury popularnej i innych mediów, dowody odnotowane przez akademickie badania uczonych oraz studium porównawcze rzeczywistego pisma klinowego i innych starożytnych tekstów wskazują, że prawdziwą tożsamość Anunnaki można znaleźć w tradycji wschodniej grupy półbogów, zrodzonych w wyniku krzyżowania się boskich istot ze śmiertelnymi kobietami na górze Hermon w paśmie górskim Antylibanu. Istoty te są często kojarzone z wiedzą ze świata sprzed wielkiego potopu, a później przydzielono im role w zaświatach. Sugerowałoby to, że zamiast czynić Anunnaki odpowiednikiem „Elohima”, który stworzył człowieka w Księdze Rodzaju; powinni być bardziej właściwie porównywani do Nefilim i opisywanych przez upadłych aniołów d w Genesis rozdział 6, 1 Henoch i inne teksty pozabiblijne. Jason Jarrell i Sarah Farmer są historykami śledczymi i archeologami zawodowymi. Studiują wiele przedmiotów, w tym psychologię głębi, tajemnice biblijne, nauki polityczne i mitologię porównawczą. Są także autorami Ages of the Giants: A Cultural History of the Tall Ones in Prehistoric America (2017). Dowiedz się więcej na ich stronie internetowej: ParadigmCollision.com -- Zdjęcie u góry: Uporządkowany wszechświat i pismem klinowym (domena publiczna) oraz posąg Gilgamesza. (CC BY 2.0); Pochodna Jason Jarrell i Sarah Farmer 1: Anunnaki Revealed, Who Were These Beings of Ancient Astronaut Theory?

: Data Publikacji.: 20-03-25

1: Anunnaki Revealed, Who Were These Beings of Ancient Astronaut Theory?

: Opis.: Anunnaki Revealed, Who Were These Beings of Ancient Astronaut Theory?  The modern era has witnessed an incredible surge in the popularity of all forms of media concerning the mythology of the ancient Mesopotamians. Fueling this ever-growing trend are the writings of a number of researchers who propose connections between several Sumerian myth cycles and the theory that the human race was engineered or created by a group of extraterrestrial beings. Known as Ancient Astronaut Theory , this field is largely reliant upon the translations of cuneiform tablets supposedly made by Zecharia Sitchin, whose series of Earth Chronicles books form the foundation upon which the modern church of the alien gods has been built. Central to Sitchin’s narrative is a group of mythic beings known as the Anunnaki, whom he claimed crossed their own DNA with that of Homo erectus in order to create mankind—for the purpose of using humans as slaves to mine gold and other minerals. Today these Anunnaki are often portrayed as the equivalent of the Old Testament creator God. Anunnaki created mankind? But what does the cuneiform corpus actually say about the Anunnaki and other mythic beings? How does the version of these beings and their activities presented in Ancient Astronaut media compare with how they were truly represented in the ancient world? Ancient Mesopotamia and the Rise of Civilization Ancient Angels: Heavenly Messengers or Myths? The Origins of Cherubim – Part I The Disc of Life in Ancient Texts Princely Blood To begin with, Anunnaki translates to “princely blood” or “seed of Anu”, not “those who came down” or “those who came from heaven to earth”, as many modern sources have claimed. The Anunnaki are “the Sumerian deities of the old primordial time;” a pantheon of gods who were the children of the sky god Anu and his sister, Ki. Significantly, some scholars have come to realize that the Anunnaki should more appropriately be considered demi-gods or semi-divine beings. Apparently, Anu’s sister Ki was not originally considered a deity and was only ascribed the status of a goddess much later in the history of the myth cycle. Akkadian cylinder seal dating to circa 2300 BC depicting the deities Inanna, Utu, and Enki, three members of the Anunnaki. As explained by William Klauser: “Some authorities question whether Ki was regarded as a deity since there is no evidence of a cult and the name appears only in a limited number of Sumerian creation texts. Samuel Noah Kramer identifies Ki with the Sumerian mother goddess Ninhursag and claims that they were originally the same figure. She later developed into the Babylonian and Akkadian goddess Antu, consort of the god Anu (from Sumerian An).” Essentially, this would mean that the Anunnaki were born of a union between a sky god and a mortal female, who was later deified in mythic traditions. Four copper-alloy statuettes dating to c. 2130 BC, depicting four ancient Mesopotamian gods, wearing characteristic horned crowns. (Osama Shukir Muhammed Amin/ CC BY-SA 3.0 ) From Dust to Dust Furthermore, “Ki” is the Sumerian sign for “earth”, and Anu’s consort is sometimes considered the personification of the earth itself. This is similar to Biblical tradition, where mortals were created out of the dust of the earth (Genesis 2:7). The concept of a group of half-divine beings born of mortal women is very similar to the Biblical and extra-Biblical tradition of the Nephilim. One of the most heavily referenced ancient texts which describes the Nephilim is the Extra-Biblical Book of 1 Enoch attributed to the patriarch Enoch, son of Jared and father of Methuselah. 1 Enoch is considered an apocryphal text today, and is rejected by most mainstream theological establishments, but this was not always the case. Many of the early Church Fathers, such as Athenagoras, Clement of Alexandria, Irenaeus, and Tertullian accepted the book as scripture, and fragments of 10 copies of 1 Enoch in Aramaic have been found among the Dead Sea Scrolls. 1 Enoch is also quoted in the Biblical Book of Jude , and it has been estimated that there are as many as several hundred more references throughout the New Testament itself. Joshua 1:1 as recorded in the Aleppo Codex, 10th century AD ( Public Domain ) Sons of God, Daughters of Man The most famous portions of 1 Enoch feature an elaboration on certain events before the deluge recorded in the Bible (specifically Genesis chapter 6, verses 1-4). According to 1 Enoch, a group of 200 fallen angels known as the Watchers, led by an individual named Semyaza (or Semjaza) descended upon Mount Hermon, where they swore an oath to father lineages with human women. Each of these “took unto themselves wives, and each chose for himself one, and they began to go in unto them and to defile themselves with them”, a union which resulted in the birth of “great giants”. These giants eventually “consumed all the acquisitions of men”, and, “when men could no longer sustain them, the giants turned against them and devoured mankind.” (1 Enoch, Ch. 6-7) These activities provoke the action of God, who curses the giants to war against one another “that they may destroy each other in battle”, and sends the archangels to bind the Watcher leadership “in the valleys of the earth”. (1 Enoch 10) As is well known today, the Hebrew texts refer to the powerful beings born to the Watchers as The Nephilim. Location of the Sanctuary of the Anunnaki. Scholars have found profound similarities between the mythologies of the Anunnaki and the Nephilim. In 1971, Edward Lipinski published a scholarly analysis of several ancient texts, including the Old Babylonian version of the Epic of Gilgamesh, all which feature important details revealing the true location of the sanctuary of the Anunnaki in ancient Eastern thought and cosmology. Lipinski found that: “In fact, the Old Babylonian version of the identifies Hermon and Lebanon with the dwelling of the Anunnaki”. He emphasizes lines 12-21 of the Old Babylonian Gilgamesh, which tell of the destruction of Humbaba, the guardian of the abode of the gods at the hands of Gilgamesh’s companion Enkidu, after which the text states that the two “penetrated into the forest, opened the secret dwelling of the Anunnaki.” While later mythologies suggest alternate locations for the home of the Anunnaki, Lipinski explains that the oldest Mesopotamian and Near Eastern Canaanite texts point to the Cedar forest of Mount Hermon: “…traces of the older tradition can be found in the mention of the mountain which was the abode of the gods, and whose accesses were hidden by the Cedar Forest whose guardian was Humbaba. This mountain was, we believe, the Anti-lebanon-Hermon…The southern range of the Anti-Lebanon is therefore likely to be the mountain in whose recesses the Anunnaki dwelled according to the Old Babylonian version of the Gilgames epos. In the Old Babylonian period the Anunnaki were still the gods in general….Mount Hermon should thus be identified with the dwelling of the gods.” Snowy Mount Hermon. ( Public Domain ) Heaven and Earth Join Lipinski also points out the fact that Mount Hermon was considered the guardian of international treaties in the ancient world, and connects this tradition with the oath sworn by the Watchers in 1 Enoch. Incorporating apocryphal texts such as The Testament of the Twelve Patriarchs and 1 Enoch into his study, Lipinski concludes: “Mount Hermon is the cosmic mountain which joins the earth with the lowest heaven. The same conception lies behind the episode of the sons of God in the Book of Enoch. The celestial beings gather on the summit of Mount Hermon because this is the mountain of the gods, the Canaanite Olympus.” Are The Nephilim Really The Offspring Of Sons of God And The Daughters Of Man? Enochian: The Mysterious Lost Language of Angels Legends of Mount Shasta: “The Abode of the Devil” Part I – The Legend of J.C. Brown Mount Hermon is located at the southern end of the Anti-Lebanon mountain range, straddling the borders of Syria and Lebanon. Hermon’s highest peak reaches 9,232 feet (2814 meters). The area abounds with ancient altars going back millennia, and was still the host of shrines and rituals as recently as the time of Constantine the Great. Of further significance is the fact that Gilgamesh was renowned in the ancient world for obtaining knowledge from the pre-flood (or “antediluvian”) world, as stated by the Ugarit Epic of Gilgamesh (lines 5-9): “He explored everywhere the seats of power, he knew the totality of wisdom about all things. He who travelled the distant road to Utter-napisti, who crossed the ocean, the wide sea, as far as the sunrise: he brought back tidings from the antediluvian age.” These passages bring us full circle with Lipinski’s interpretation of the Old Babylonian version of the Gilgamesh epic, where the ancient king journeyed to Mount Hermon—abode of the Anunnaki… Jason Jarrell and Sarah Farmer are investigative historians and avocational archaeologists. They study many subjects including depth psychology, Biblical mysteries, political science, and comparative mythology. They’re also authors of Ages of the Giants: A Cultural History of the Tall Ones in Prehistoric America (2017). Learn more at their website: ParadigmCollision.com -- Top Image: Ordered universe and cuneiform (Public Domain) and Akkadian cylinder featuring Anunnaki. ( Public Domain );Deriv. By Jason Jarrell and Sarah Farmer Updated on May 20, 2021. 5ETMkp3NcOI ZAKTUALIZOWANO 21 MAJA 2021 JASON I SARAH Anunnaki ujawnił, kim były te istoty starożytnej teorii astronautów? Epoka nowożytna była świadkiem niesamowitego wzrostu popularności wszelkich mediów dotyczących mitologii starożytnej Mezopotamii. Napędzają ten stale rosnący trend pisma wielu badaczy, którzy proponują powiązania między kilkoma sumeryjskimi cyklami mitów a teorią, że rasa ludzka została zaprojektowana lub stworzona przez grupę istot pozaziemskich. Ta dziedzina, znana jako teoria starożytnych astronautów, opiera się w dużej mierze na tłumaczeniach tabliczek klinowych, rzekomo wykonanych przez Zecharię Sitchina, którego seria książek z Kronik Ziemi stanowi fundament, na którym zbudowano współczesny kościół obcych bogów. Centralnym punktem narracji Sitchina jest grupa mitycznych istot znanych jako Anunnaki, które, jak twierdził, skrzyżowały swoje własne DNA z DNA Homo erectus, aby stworzyć ludzkość – w celu wykorzystania ludzi jako niewolników do wydobywania złota i innych minerałów. Dzisiaj ci Anunnaki są często przedstawiani jako odpowiednik starotestamentowego Boga stwórcy. Anunnaki stworzył ludzkość? Anunnaki stworzył ludzkość? ( Domena publiczna ) Ale co właściwie korpus pisma klinowego mówi o Anunnaki i innych mitycznych istotach? W jaki sposób wersja tych istot i ich działalność prezentowana w mediach Starożytnych Astronautów ma się do tego, jak były one naprawdę reprezentowane w starożytnym świecie? Starożytna Mezopotamia i powstanie cywilizacji Starożytni aniołowie: niebiańscy posłańcy czy mity? Początki Cherubinów – część I Dysk życia w starożytnych tekstach Książęca krew Po pierwsze, Anunnaki tłumaczy się jako „księżna krew” lub „nasienie Anu”, a nie „tych, którzy zstąpili” lub „tych, którzy przybyli z nieba na ziemię”, jak twierdzi wiele współczesnych źródeł. Anunnaki to „sumeryjskie bóstwa dawnych czasów pierwotnych”; panteon bogów, którzy byli dziećmi boga nieba Anu i jego siostry Ki. Co znamienne, niektórzy uczeni zdali sobie sprawę, że Anunnaki powinni być bardziej odpowiednio uważani za półbogów lub pół-boskie istoty. Najwyraźniej siostrze Anu, Ki, początkowo nie uważano za bóstwo, a status bogini przypisywano jej dopiero znacznie później w historii cyklu mitów. Akkadyjska pieczęć cylindryczna datowana na około 2300 pne przedstawiająca bóstwa Inannę, Utu i Enki, trzech członków Anunnaki. Akkadyjska pieczęć cylindryczna datowana na około 2300 pne przedstawiająca bóstwa Inannę, Utu i Enki, trzech członków Anunnaki. ( Domena publiczna ) Jak wyjaśnił William Klauser: „Niektóre autorytety kwestionują, czy Ki było uważane za bóstwo, ponieważ nie ma dowodów na kult, a imię to pojawia się tylko w ograniczonej liczbie sumeryjskich tekstów o stworzeniu. Samuel Noah Kramer utożsamia Ki z sumeryjską boginią matką Ninhursag i twierdzi, że pierwotnie byli to ta sama postać. Później przekształciła się w babilońską i akadyjską boginię Antu, małżonkę boga Anu (z sumeryjskiego An).” Zasadniczo oznaczałoby to, że Anunnaki urodzili się ze związku między bogiem nieba i śmiertelniczką, która później została deifikowana w mitycznych tradycjach. Cztery statuetki ze stopu miedzi datowane na ok. 1900 r. 2130 pne, przedstawiający czterech starożytnych mezopotamskich bogów, noszących charakterystyczne rogate korony. Cztery statuetki ze stopu miedzi datowane na ok. 1900 r. 2130 pne, przedstawiający czterech starożytnych mezopotamskich bogów, noszących charakterystyczne rogate korony. (Osama Shukir Muhammed Amin / CC BY-SA 3.0 ) Od kurzu do kurzu Co więcej, „Ki” to sumeryjski znak oznaczający „ziemię”, a małżonka Anu jest czasami uważana za personifikację samej ziemi. Jest to podobne do tradycji biblijnej, w której śmiertelnicy zostali stworzeni z prochu ziemi (Księga Rodzaju 2:7). Koncepcja grupy pół-boskich istot zrodzonych ze śmiertelników jest bardzo podobna do biblijnej i pozabiblijnej tradycji Nefilim. Jednym z najczęściej cytowanych starożytnych tekstów opisujących Nefilim jest pozabiblijna Księga 1 Henocha przypisywana patriarsze Henochowi, synowi Jareda i ojcu Matuzalema. 1 Henoch jest dziś uważany za tekst apokryficzny i jest odrzucany przez większość głównych instytucji teologicznych, ale nie zawsze tak było. Wielu wczesnych Ojców Kościoła, takich jak Atenagoras, Klemens Aleksandryjski, Ireneusz i Tertulian, przyjęło tę księgę jako pismo święte, a wśród zwojów znad Morza Martwego znaleziono fragmenty 10 kopii 1 Henocha w języku aramejskim. 1 Henoch jest również cytowany w Biblijnej Księdze Judy i szacuje się, że w całym Nowym Testamencie jest nawet kilkaset innych odniesień. Jozuego 1:1, jak zapisano w Kodeksie z Aleppo, X wne Jozuego 1:1, jak zapisano w Kodeksie z Aleppo, X wne (domena publiczna) Synowie Boga, Córki Człowieka Najbardziej znane fragmenty 1 Henocha zawierają omówienie pewnych wydarzeń sprzed potopu, zapisanych w Biblii (szczególnie rozdział 6 Księgi Rodzaju, wersety 1-4). Według 1 Henocha, grupa 200 upadłych aniołów zwanych Strażnikami, prowadzona przez osobę o imieniu Semyaza (lub Semjaza) zstąpili na Górę Hermon, gdzie złożyli przysięgę ojcostwa z ludzkimi kobietami. Każdy z nich „wziął sobie żony i każdy wybrał dla siebie jedną, a oni zaczęli do nich wchodzić i kalać się z nimi”, związek, który zaowocował narodzinami „wielkich olbrzymów”. Ci giganci w końcu „skonsumowali wszystkie zdobycze ludzi” i „kiedy ludzie nie byli w stanie ich dłużej utrzymać, giganci zwrócili się przeciwko nim i pożarli ludzkość”. (1 Henoch, rozdz. 6-7) Działania te prowokują działanie Boga, który przeklina olbrzymów, by walczyli ze sobą, „aby mogli zniszczyć się nawzajem w bitwie” i posyła archaniołów, aby związali przywództwo Obserwatorów „w doliny ziemi”. (1 Henoch 10) Jak powszechnie wiadomo dzisiaj, hebrajskie teksty odnoszą się do potężnych istot urodzonych przez Strażników jako Nefilim. Lokalizacja Sanktuarium Anunnaki Uczeni odkryli głębokie podobieństwa między mitologiami Anunnaki i Nefilim. W 1971 Edward Lipiński opublikował naukową analizę kilku starożytnych tekstów, w tym starobabilońskiej wersji eposu o Gilgameszu, które zawierają ważne szczegóły ujawniające prawdziwe położenie sanktuarium Anunnaki w myśli i kosmologii starożytnego Wschodu. Lipiński stwierdził, że: „W rzeczywistości starobabilońska wersja identyfikuje Hermon i Liban z mieszkaniem Anunnaki”. Podkreśla wersy 12-21 starobabilońskiego Gilgamesza, które opowiadają o zniszczeniu Humbaby, strażnika siedziby bogów z rąk towarzysza Gilgamesza, Enkidu, po czym tekst stwierdza, że obaj „przeniknęli do lasu, otworzył tajne mieszkanie Anunnaki. Podczas gdy późniejsze mitologie sugerują alternatywne lokalizacje domu Anunnaki, Lipiński wyjaśnia, że najstarsze teksty mezopotamskie i bliskowschodnie kananejskie wskazują na las cedrowy na górze Hermon: „…ślady starszej tradycji można znaleźć we wzmiance o górze, która była siedzibą bogów, a do której dostęp był ukryty przez Las Cedrowy, którego opiekunem był Humbaba. Wierzymy, że ta góra była Antylibanem-Hermonem… Południowe pasmo Antylibanu jest więc prawdopodobnie górą, w której zakamarkach zamieszkiwali Anunnaki, zgodnie ze staro babilońską wersją eposu Gilgames. W okresie starobabilońskim Anunnaki nadal byli ogólnie bogami… Górę Hermon należy zatem utożsamiać z mieszkaniem bogów”. Śnieżna góra Hermon. Śnieżna góra Hermon. ( Domena publiczna ) Dołącz do nieba i ziemi Lipiński zwraca również uwagę na fakt, że Góra Hermon była uważana za strażnika traktatów międzynarodowych w starożytnym świecie i łączy tę tradycję z przysięgą złożoną przez Strażników w 1 Henochu. Włączając do swoich badań teksty apokryficzne, takie jak Testament Dwunastu Patriarchów i 1 Henocha, Lipiński podsumowuje: „Góra Hermon to kosmiczna góra, która łączy ziemię z najniższym niebem. Ta sama koncepcja kryje się za epizodem synów Bożych w Księdze Henocha. Istoty niebiańskie gromadzą się na szczycie góry Hermon, ponieważ jest to góra bogów, kananejski Olimp”. Czy Nefilim naprawdę są potomstwem synów Bożych i córek człowieka? Henochiański: tajemniczy zaginiony język aniołów Legendy Mount Shasta: „Siedziba diabła” Część I – Legenda o J.C. Brown Góra Hermon znajduje się na południowym krańcu pasma górskiego Antyliban, na granicy Syrii i Libanu. Najwyższy szczyt Hermon sięga 9232 stóp (2814 metrów). Obszar ten obfituje w starożytne ołtarze sięgające tysiącleci i nadal był gospodarzem świątyń i rytuałów jeszcze w czasach Konstantyna Wielkiego. Dalsze znaczenie ma fakt, że Gilgamesz słynął w starożytnym świecie ze zdobywania wiedzy ze świata przedpotopowego (lub „przedpotopowego”), jak stwierdza epos Ugarit o Gilgameszu (w. 5-9): „Wszędzie badał siedliska władzy, znał całą mądrość o wszystkim. Ten, który podróżował daleką drogą do Utter-napisti, który przebył ocean, szerokie morze aż do wschodu słońca: przyniósł wieści z epoki przedpotopowej”. Te fragmenty zataczają krąg z interpretacją Lipińskiego staro babilońskiej wersji eposu Gilgamesza, w którym starożytny król udał się na górę Hermon – siedzibę Anunnaki… Jason Jarrell i Sarah Farmer są historykami śledczymi i archeologami zawodowymi. Studiują wiele przedmiotów, w tym psychologię głębi, tajemnice biblijne, nauki polityczne i mitologię porównawczą. Są także autorami Ages of the Giants: A Cultural History of the Tall Ones in Prehistoric America (2017). Dowiedz się więcej na ich stronie internetowej: ParadigmCollision.com -- Zdjęcie u góry: Uporządkowany wszechświat i pismem klinowym (domena publiczna) oraz akadyjski cylinder z Anunnaki. (domena publiczna); Jason Jarrell i Sarah Farmer Zaktualizowano 20 maja 2021 r. 2: Anunnaki Revealed, Finding the Nephilim in Myth, Giants Among Men.

: Data Publikacji.: 20-03-25