Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 16-04-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Timeline: Sumer.

: Opis.: Timeline: Sumer 5400 BCE: The City of Eridu is founded. 5000 BCE: Godin Tepe settled. 5000 BCE – 1750 BCE: Sumerian civilization in the Tigris-Euphrates valley. 5000 BCE: Sumer inhabited by Ubaid people. 5000 BCE – 4100 BCE: The Ubaid Period in Sumer. 5000 BCE: Evidence of burial in Sumer. 4500 BCE: The Sumerians built their first temple. 4500 BCE: The City of Uruk founded. 4100 BCE – 2900 BCE: Uruk Period in Sumer. 3600 BCE: Invention of writing in Sumer at Uruk. 3500 BCE: Late Uruk Period. 3500 BCE: First written evidence of religion in Sumerian cuneiform. 2900 BCE – 2334 BCE: The Early Dynastic Period in Sumer. 2900 BCE – 2300 BCE: Early Dynastic I. 2750 BCE – 2600 BCE: Early Dynastic II. 2600 BCE -2300 BCE: Early Dynastic III. (Fara Period). 2600 BCE – 2000 BCE: The Royal Graves of Ur used in Sumer. 2500 BCE: First Dynasty of Lagash under King Eannutum is the first empire in Mesopotamia. A fragment of the victory stele of king Eannutum of Lagash over Umma, called «Stele of Vultures». Circa 2450 BC, Sumerian archaic dynasties. Found in 1881 in Girsu (now Tello, Iraq), Mesopotamia, by Édouard de Sarzec.

 CC BY-SA 3.0 File:Stele of Vultures detail 02.jpg Uploaded by Sting Uploaded: 18 December 2007 https://en.wikipedia.org/wiki/Eannatum#/media/File:Stele_of_Vultures_detail_02.jpg

 A fragment of the victory stele of king Eannutum of Lagash over Umma, called «Stele of Vultures». Circa 2450 BC, Sumerian archaic dynasties. Found in 1881 in Girsu (now Tello, Iraq), Mesopotamia, by Édouard de Sarzec.

 CC BY-SA 3.0 File:Stele of Vultures detail 02.jpg Uploaded by Sting Uploaded: 18 December 2007 https://en.wikipedia.org/wiki/Eannatum#/media/File:Stele_of_Vultures_detail_02.jpg 2330 BCE -2190 BCE: Akkadian Period. 2350 BCE: First code of laws by Urukagina, king of Lagash. Fragment of an inscription of Urukagina; it reads as follows: Fragment of an inscription of Urukagina; it reads as follows: “He dug (…) the canal to the town-of-NINA. At its beginning, he built the Eninnu; at its ending, he built the Esiraran.” (Musée du Louvre)

 Public Domain Clay cone Urukagina Louvre AO4598ab.jpg Uploaded by Jastrow Created: circa 2350 BC Victory Stele of Naram-Sin. The original Akkadian states that the six foot tall stele commemorates the victory of King Naram-Sin of Akkad over King Satuni, ruler of the Lullubi people of the mountainous Zagros. Naram-Sin was the grandson of Sargon, founder of the Akkadian empire, and the first potentate to unite the entirety of Mesopotamia in the late 24th century BCE. Naram-Sin was the fourth sovereign of his line, following his uncle Rimush and his father Manishtusu. The Sumerian King List ascribes his rule of 36 years to 2254 BCE to 2218 BCE, a long reign not otherwise confirmed by extant documents. The stele depicts the Akkadian army climbing the Zagros Mountains, eradicating all resistance. The slain are trampled underfoot or thrown from a precipice. Naram-Sin is portrayed wearing the horned crown of divinity, symbolic of a ruler who aspires to divinity himself. In official documentation, the name of Naram-Sin was preceded by the divine determinative. He styled himself the King of the Four Regions, or King of the World. The stele was removed from Sippar to Susa, Iran a thousand years later by the Elamite King Shutruk-Nahhunte, as a war prize after his victorious campaign against Babylon in the 12th century BCE. Alongside the preexisting cuneiform inscription, King Shutruk-Nahhunte appended another one glorifying himself, recording that the stele was looted during the pillage of Sippar. Jacques de Morgan, Mémoires, I, Paris, 1900, p. 106, 144 sq, pl. X. Victor Scheil, Mémoires, II, Paris, 1900, p. 53 sq, pl. II. Victor Scheil, Mémoires, III, Paris, 1901, p. 40 sq, pl. II. André Parrot, Sumer, Paris, 1960, fig. 212-213. Pierre Amiet, L’Art d'Agadé au musée du Louvre, Paris, Ed. de la Réunion des musées nationaux, 1976 - p. 29-32. Louvre Museum Accession number Sb 4 Found by J. de Morgan Photo: Rama This work is free software; you can redistribute it or modify it under the terms of the CeCILL. The terms of the CeCILL license are available at www.cecill.info. https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Victory_stele_of_Naram_Sin_9068.jpg http://www.louvre.fr/en/oeuvre-notices/victory-stele-naram-sin Victory Stele of Naram-Sin. The original Akkadian states that the six foot tall stele commemorates the victory of King Naram-Sin of Akkad over King Satuni, ruler of the Lullubi people of the mountainous Zagros. Naram-Sin was the grandson of Sargon, founder of the Akkadian empire, and the first potentate to unite the entirety of Mesopotamia in the late 24th century BCE. Naram-Sin was the fourth sovereign of his line, following his uncle Rimush and his father Manishtusu. The Sumerian King List ascribes his rule of 36 years to 2254 BCE to 2218 BCE, a long reign not otherwise confirmed by extant documents. The stele depicts the Akkadian army climbing the Zagros Mountains, eradicating all resistance. The slain are trampled underfoot or thrown from a precipice. Naram-Sin is portrayed wearing the horned crown of divinity, symbolic of a ruler who aspires to divinity himself. In official documentation, the name of Naram-Sin was preceded by the divine determinative. He styled himself the King of the Four Regions, or King of the World. The stele was removed from Sippar to Susa, Iran a thousand years later by the Elamite King Shutruk-Nahhunte, as a war prize after his victorious campaign against Babylon in the 12th century BCE. Alongside the preexisting cuneiform inscription, King Shutruk-Nahhunte appended another one glorifying himself, recording that the stele was looted during the pillage of Sippar. Jacques de Morgan, Mémoires, I, Paris, 1900, p. 106, 144 sq, pl. X. Victor Scheil, Mémoires, II, Paris, 1900, p. 53 sq, pl. II. Victor Scheil, Mémoires, III, Paris, 1901, p. 40 sq, pl. II. André Parrot, Sumer, Paris, 1960, fig. 212-213. Pierre Amiet, L’Art d’Agadé au musée du Louvre, Paris, Ed. de la Réunion des musées nationaux, 1976 – p. 29-32. Louvre Museum Accession number Sb 4 Found by J. de Morgan Photo: Rama This work is free software; you can redistribute it or modify it under the terms of the CeCILL. The terms of the CeCILL license are available at http://www.cecill.info. https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Victory_stele_of_Naram_Sin_9068.jpg http://www.louvre.fr/en/oeuvre-notices/victory-stele-naram-sin 2218 BCE – 2047 BCE: The Gutian Period in Sumer. 2150 BCE – 1400 BCE: The Sumerian Epic of Gilgamesh written on clay tablets. Library of Ashurbanipal / The Flood Tablet / The Gilgamesh Tablet Date15 July 2010 Current location: British Museum wikidata:Q6373 Source/Photographer Fæ (Own work) Other versions File:British Museum Flood Tablet 1.jpg British Museum reference K.3375 Detailed description: Part of a clay tablet, upper right corner, 2 columns of inscription on either side, 49 and 51 lines + 45 and 49 lines, Neo-Assyrian., Epic of Gilgamesh, tablet 11, story of the Flood. ~ Description extract from BM record. Location Room 55

 https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Library_of_Ashurbanipal_The_Flood_Tablet.jpg Library of Ashurbanipal / The Flood Tablet / The Gilgamesh Tablet Date 15 July 2010 Current location: British Museum wikidata:Q6373 Source/Photographer Fæ (Own work) Other versions File:British Museum Flood Tablet 1.jpg British Museum reference K.3375 Detailed description: Part of a clay tablet, upper right corner, 2 columns of inscription on either side, 49 and 51 lines + 45 and 49 lines, Neo-Assyrian., Epic of Gilgamesh, tablet 11, story of the Flood. ~ Description extract from BM record. Location Room 55

 https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Library_of_Ashurbanipal_The_Flood_Tablet.jpg 2100 BCE: The Reign of Utu-Hegal at Uruk in Sumer and creation of the Sumerian King List. 2095 BCE – 2047 BCE: King Shulgi reigns in Ur, (following Gane). Among all the extant exemplars of the Sumerian King List, the Weld-Blundell prism in the Ashmolean Museum cuneiform collection represents the most extensive version as well as the most complete copy of the King List. In this depiction, all four sides of the Sumerian King List prism are portrayed. http://cdli.ox.ac.uk/wiki/doku.php?id=the_sumerian_king_list_sklid=the_sumerian_king_list_skl Among all the extant exemplars of the Sumerian King List, the Weld-Blundell prism in the Ashmolean Museum cuneiform collection represents the most extensive version as well as the most complete copy of the King List. In this depiction, all four sides of the Sumerian King List prism are portrayed. http://cdli.ox.ac.uk/wiki/doku.php?id=the_sumerian_king_list_sklid=the_sumerian_king_list_skl 2047 BCE – 2030 BCE: Ur-Nammu’s reign over Sumer. The legal Code of Ur-Nammu dates to 2100 BCE – 2050 BCE. From the Stele of Ur-Nammu.  This image (or other media file) is in the public domain because its copyright has expired. 
This applies to Australia, the European Union and those countries with a copyright term of life of the author plus 70 years.

 https://en.wikipedia.org/wiki/Ur-Nammu#/media/File:Stela_of_Ur-Nammu_detail.jpg From the Stele of Ur-Nammu. This image (or other media file) is in the public domain because its copyright has expired. 
This applies to Australia, the European Union and those countries with a copyright term of life of the author plus 70 years.

 https://en.wikipedia.org/wiki/Ur-Nammu#/media/File:Stela_of_Ur-Nammu_detail.jpg "In all probability I would have missed the Ur-Nammu tablet altogether had it not been for an opportune letter from F. R. Kraus, now Professor of Cuneiform Studies at the University of Leiden in Holland... His letter said that some years ago, in the course of his duties as curator in the Istanbul Museum, he had come upon two fragments of a tablet inscribed with Sumerian laws, had made a "join" of the two pieces, and had catalogued the resulting tablet as No. 3191 of the Nippur collection of the Museum... Since Sumerian law tablets are extremely rare, I had No. 3191 brought to my working table at once. There it lay, a sun-baked tablet, light brown in color, 20 by 10 centimeters in size. More than half of the writing was destroyed, and what was preserved seemed at first hopelessly unintelligible. But after several days of concentrated study, its contents began to become clear and take shape, and I realized with no little excitement that what I held in my hand was a copy of the oldest law code as yet known to man." 

Samuel Noah Kramer, History begins at Sumer, pp. 52–55.

CC0 File:Ur Nammu code Istanbul.jpg Uploaded by Oncenawhile Created: 1 August 2014

 https://en.wikipedia.org/wiki/Code_of_Ur-Nammu#/media/File:Ur_Nammu_code_Istanbul.jpg “In all probability I would have missed the Ur-Nammu tablet altogether had it not been for an opportune letter from F. R. Kraus, now Professor of Cuneiform Studies at the University of Leiden in Holland… His letter said that some years ago, in the course of his duties as curator in the Istanbul Museum, he had come upon two fragments of a tablet inscribed with Sumerian laws, had made a “join” of the two pieces, and had catalogued the resulting tablet as No. 3191 of the Nippur collection of the Museum… Since Sumerian law tablets are extremely rare, I had No. 3191 brought to my working table at once. There it lay, a sun-baked tablet, light brown in color, 20 by 10 centimeters in size. More than half of the writing was destroyed, and what was preserved seemed at first hopelessly unintelligible. But after several days of concentrated study, its contents began to become clear and take shape, and I realized with no little excitement that what I held in my hand was a copy of the oldest law code as yet known to man.” 

Samuel Noah Kramer, History Begins at Sumer, pp. 52–55.

CC0 File:Ur Nammu code Istanbul.jpg Uploaded by Oncenawhile Created: 1 August 2014

 https://en.wikipedia.org/wiki/Code_of_Ur-Nammu#/media/File:Ur_Nammu_code_Istanbul.jpg 2047 BCE – 1750 BCE: The Ur III Period in Sumer, known as the Sumerian Renaissance, or the Neo-Sumerian Empire. This tablet glorifies king Shulgi and his victories over the Lullubi peoples. It mentions the city of Erbil and the district of Sulaymaniayh. 2111-2004 BCE. The Sulaymaniyah Museum, Iraq. 

CC BY-SA 4.0 File:Tablet of Shulgi.JPG Uploaded by Neuroforever Created: 20 January 2014

 https://en.wikipedia.org/wiki/Shulgi#/media/File:Tablet_of_Shulgi.JPG This tablet glorifies king Shulgi and his victories over the Lullubi peoples. It mentions the city of Erbil and the district of Sulaymaniayh. 2111-2004 BCE. The Sulaymaniyah Museum, Iraq. 

CC BY-SA 4.0 File:Tablet of Shulgi.JPG Uploaded by Neuroforever Created: 20 January 2014

 https://en.wikipedia.org/wiki/Shulgi#/media/File:Tablet_of_Shulgi.JPG 2038 BCE: King Shulgi of Ur builds his great wall in Sumer. 2000 BCE – 1600 BCE: Old Babylonian Period. 2000 BCE – 1800 BCE: Isin – Larsa. Text: "IN ERIDU: ALULIM RULED AS KING 28,800 YEARS. ELALGAR RULED 43,200 YEARS. ERIDU WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO BAD-TIBIRA. AMMILU'ANNA THE KING RULED 36,000 YEARS. ENMEGALANNA RULED 28,800 YEARS. DUMUZI RULED 28,800 YEARS. BAD-TIBIRA WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO LARAK. EN-SIPA-ZI-ANNA RULED 13,800 YEARS. LARAK WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO SIPPAR. MEDURANKI RULED 7,200 YEARS. SIPPAR WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO SHURUPPAK. UBUR-TUTU RULED 36,000 YEARS. TOTAL: 8 KINGS, THEIR YEARS: 222,600" MS in Sumerian on clay, probably Larsa Babylonia, 2000-1800 BC, 1 tablet, 8,1x6,5x2,7 cm, single column, 26 lines in cuneiform script. 5 other copies of the Antediluvian king list are known only: MS 3175, 2 in Oxford: Ashmolean Museum, one is similar to this list, containing 10 kings and 6 cities, the other is a big clay cylinder of the Sumerian King List, on which the kings before the flood form the first section, and has the same 8 kings in the same 5 cities as the present. A 4th copy is in Berkeley: Museum of the University of California, and is a school tablet. A 5th tablet, a small fragment, is in Istanbul. The list provides the beginnings of Sumerian and the world’s history as the Sumerians knew it. The cities listed were all very old sites, and the names of the kings are names of old types within Sumerian name-giving. Thus it is possible that correct traditions are contained, though the sequence given need not be correct. The city dynasties may have overlapped. It is generally held that the Antediluvian king list is reflected in Genesis 5, which lists the 10 patriarchs from Adam to Noah, all living from 365 years (Enoch) to 969 years (Methuselah), altogether 8,575 years. It is possible that the 222,600 years of the king list reflects a more realistic understanding of the huge span of time from Creation to the Flood, and the lengths of the dynasties involved. The first of the 5 cities mentioned , Eridu, is Uruk, in the area where the myths place the Garden of Eden, while the last city, Shuruppak, is the city of Ziusudra, the Sumerian Noah. Jöran Friberg: A remarkable Collection of Babylonian Mathematical Texts. Springer 2007. Sources and Studies in the History of Mathematics and Physical Sciences. Manuscripts in the Schøyen Collection, vol. 6, Cuneiform Texts I. pp. 237-241. Andrew George, ed.: Cuneiform Royal Inscriptions and Related Texts in the Schøyen Collection, Cornell University Studies in Assyriology and Sumerology, vol. 17, Manuscripts in the Schøyen Collection, Cuneiform texts VI. CDL Press, Bethesda, MD, 2011, text 96, pp. 199-200, pls. LXXVIII-LXXIX. Andrew E. Hill & John H. Walton: A survey of the Old Testament, 3rd ed., Grand Rapids, Mi., Zondervan Publ. House, 2009, p. 206. Zondervan Illustrated Bible, Backgrounds, Commentary. John H. Walton, gen. ed. Grand Rapids, Mich., Zondervan, 2009, vol 1, p. 482, vol. 5, p. 398. Text: “IN ERIDU: ALULIM RULED AS KING 28,800 YEARS. ELALGAR RULED 43,200 YEARS. ERIDU WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO BAD-TIBIRA. AMMILU’ANNA THE KING RULED 36,000 YEARS. ENMEGALANNA RULED 28,800 YEARS. DUMUZI RULED 28,800 YEARS. BAD-TIBIRA WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO LARAK. EN-SIPA-ZI-ANNA RULED 13,800 YEARS. LARAK WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO SIPPAR. MEDURANKI RULED 7,200 YEARS. SIPPAR WAS ABANDONED. KINGSHIP WAS TAKEN TO SHURUPPAK. UBUR-TUTU RULED 36,000 YEARS. TOTAL: 8 KINGS, THEIR YEARS: 222,600” MS in Sumerian on clay, probably Larsa Babylonia, 2000-1800 BC, 1 tablet, 8,1×6,5×2,7 cm, single column, 26 lines in cuneiform script. 5 other copies of the Antediluvian king list are known only: MS 3175, 2 in Oxford: Ashmolean Museum, one is similar to this list, containing 10 kings and 6 cities, the other is a big clay cylinder of the Sumerian King List, on which the kings before the flood form the first section, and has the same 8 kings in the same 5 cities as the present. A 4th copy is in Berkeley: Museum of the University of California, and is a school tablet. A 5th tablet, a small fragment, is in Istanbul. The list provides the beginnings of Sumerian and the world’s history as the Sumerians knew it. The cities listed were all very old sites, and the names of the kings are names of old types within Sumerian name-giving. Thus it is possible that correct traditions are contained, though the sequence given need not be correct. The city dynasties may have overlapped. It is generally held that the Antediluvian king list is reflected in Genesis 5, which lists the 10 patriarchs from Adam to Noah, all living from 365 years (Enoch) to 969 years (Methuselah), altogether 8,575 years. It is possible that the 222,600 years of the king list reflects a more realistic understanding of the huge span of time from Creation to the Flood, and the lengths of the dynasties involved. The first of the 5 cities mentioned, Eridu, is in Uruk, in the area where the myths place the Garden of Eden, while the last city, Shuruppak, is the city of Ziusudra, the Sumerian Noah. Jöran Friberg: A Remarkable Collection of Babylonian Mathematical Texts. Springer 2007. Sources and Studies in the History of Mathematics and Physical Sciences. Manuscripts in the Schøyen Collection, vol. 6, Cuneiform Texts I. pp. 237-241. Andrew George, ed.: Cuneiform Royal Inscriptions and Related Texts in the Schøyen Collection, Cornell University Studies in Assyriology and Sumerology, vol. 17, Manuscripts in the Schøyen Collection, Cuneiform texts VI. CDL Press, Bethesda, MD, 2011, text 96, pp. 199-200, pls. LXXVIII-LXXIX. Andrew E. Hill & John H. Walton: A Survey of the Old Testament, 3rd ed., Grand Rapids, MI., Zondervan Publishing House, 2009, p. 206. Zondervan Illustrated Bible, Backgrounds, Commentary. John H. Walton, gen. ed. Grand Rapids, Mich., Zondervan, 2009, vol 1, p. 482, vol. 5, p. 398. 1861 BCE – 1837 BCE: King Enlil-bāni reigns in Isin. 1792 BCE – 1750: Reign of King Hammurabi (Old Babylonian Period). 1772 BCE: The Code of Hammurabi: One of the earliest codes of law in the world. The Code of Hammurabi was discovered by archaeologists in 1901, with its editio princeps translation published in 1902 by Jean-Vincent Scheil. This nearly complete example of the Code is carved into a diorite stele in the shape of a huge index finger, 2.25-metre (7.4 ft) tall. The Code is inscribed in Akkadian, using cuneiform script. It is currently on display in the Louvre, with exact replicas in the Oriental Institute at the University of Chicago, the library of the Theological University of the Reformed Churches (Dutch: Theologische Universiteit Kampen voor de Gereformeerde Kerken) in The Netherlands, the Pergamon Museum of Berlin and the National Museum of Iran in Tehran. CC BY-SA 2.0 fr File:Code-de-Hammurabi-1.jpg Uploaded by Rama Uploaded: 8 November 2005

 https://en.wikipedia.org/wiki/Code_of_Hammurabi#/media/File:Code-de-Hammurabi-1.jpg The Code of Hammurabi was discovered by archaeologists in 1901, with its editio princeps translation published in 1902 by Jean-Vincent Scheil. This nearly complete example of the Code is carved into a diorite stele in the shape of a huge index finger, 2.25-metre (7.4 ft) tall. The Code is inscribed in Akkadian, using cuneiform script. It is currently on display in the Louvre, with exact replicas in the Oriental Institute at the University of Chicago, the library of the Theological University of the Reformed Churches (Dutch: Theologische Universiteit Kampen voor de Gereformeerde Kerken) in The Netherlands, the Pergamon Museum of Berlin and the National Museum of Iran in Tehran. CC BY-SA 2.0 fr File:Code-de-Hammurabi-1.jpg Uploaded by Rama Uploaded: 8 November 2005

 https://en.wikipedia.org/wiki/Code_of_Hammurabi#/media/File:Code-de-Hammurabi-1.jpg druga część: > Timeline: Sumer. A. 1750 BCE: Elamite invasion and Amorite migration ends the Sumerian civilization. Cuneiform tablet with the Sumerian tale of The Deluge, dated to circa 1740 BCE, from the ruins of Nippur. From the permanent collection of the University of Pennsylvania Museum of Archeology and Anthropology, Philadelphia. Text and photo © The Metropolitan Museum of Art. All rights reserved. Cuneiform tablet with the Sumerian tale of The Deluge, dated to circa 1740 BCE, from the ruins of Nippur. From the permanent collection of the University of Pennsylvania Museum of Archeology and Anthropology, Philadelphia. Text and photo © The Metropolitan Museum of Art. All rights reserved. 1600 BCE – 1155 BCE: Kassite Period. 1595 BCE: King Agum-kakrime, aka Agum II, Kassite Kingdom. 1350 BCE – 1050 BCE: Middle Assyrian Period. A gypsum memorial slab from the Middle Assyrian Period (1300 - 1275 BCE), findspot Kalah Shergat, Aššur. The inscription records the name, titles and conquests of King Adad-Nirari, his father Arik-den-ili, his grandfather Enlil-nirari, and his great-grandfather Ashur-uballit I. Memorializing the restoration of the Temple of Aššur in the city of Aššur, the text invokes curses upon the head of any king or other person who alters or defaces the monument. The artifact was purchased from the French Consul in Mosul in 1874 for £70, the British Museum notes reference Mr. George Smith and The Daily Telegraph with an acquisition date of 1874. Bezold, Carl, Catalogue of the Cuneiform Tablets in the Kouyunjik Collection of the British Museum, IV, London, BMP, 1896. Furlani, G, Il Sacrificio Nella Religione dei Semiti di Babilonia e Assiria, Rome, 1932. Rawlinson, Henry C; Smith, George, The Cuneiform Inscriptions of Western Asia, IV, London, 1861. Budge, E A W, A Guide to the Babylonian and Assyrian Antiquities., London, 1922. Budge, E A W, The Rise and Progress of Assyriology, London, Martin Hopkinson & Co, 1925. Grayson, Albert Kirk, Assyrian Rulers of the Third and Second Millennia BC (to 1115 BC), 1, Toronto, University of Toronto Press, 1987. http://www.britishmuseum.org/research/collection_online/collection_object_details.aspx?assetId=32639001&objectId=283138&partId=1 A gypsum memorial slab from the Middle Assyrian Period (1300 – 1275 BCE), findspot Kalah Shergat, Aššur. The inscription records the name, titles and conquests of King Adad-Nirari, his father Arik-den-ili, his grandfather Enlil-nirari, and his great-grandfather Ashur-uballit I. Memorializing the restoration of the Temple of Aššur in the city of Aššur, the text invokes curses upon the head of any king or other person who alters or defaces the monument. The artifact was purchased from the French Consul in Mosul in 1874 for £70, the British Museum notes reference Mr. George Smith and The Daily Telegraph with an acquisition date of 1874. Bezold, Carl, Catalogue of the Cuneiform Tablets in the Kouyunjik Collection of the British Museum, IV, London, BMP, 1896. Furlani, G, Il Sacrificio Nella Religione dei Semiti di Babilonia e Assiria, Rome, 1932. Rawlinson, Henry C; Smith, George, The Cuneiform Inscriptions of Western Asia, IV, London, 1861. Budge, E A W, A Guide to the Babylonian and Assyrian Antiquities., London, 1922. Budge, E A W, The Rise and Progress of Assyriology, London, Martin Hopkinson & Co, 1925. Grayson, Albert Kirk, Assyrian Rulers of the Third and Second Millennia BC (to 1115 BC), 1, Toronto, University of Toronto Press, 1987. http://www.britishmuseum.org/research/collection_online/collection_object_details.aspx?assetId=32639001&objectId=283138&partId=1 1330 BCE – 1295 BCE: Reign of King Muršili II (Hittite Kingdom). 1126 BCE – 1104 BCE: Reign of King Nebuchadnezzar I (Old Babylonian Period). 1120 BCE: The Sumerian Enuma Elish (creation story) is written. Enuma Elish means “when above”, the two first words of the epic. This Babylonian creation story was discovered among the 26,000 clay tablets found by Austen Henry Layard in the 1840's at the ruins of Nineveh. Enuma Elish was made known to the public in 1875 by the Assyriologist George Adam Smith (1840-76) of the British Museum, who was also the discoverer of the Babylonian Epic of Gilgamesh. He made several of his findings on excavations in Nineveh. http://www.creationmyths.org/enumaelish-babylonian-creation/enumaelish-babylonian-creation-3.htm Enuma Elish means “when above”, the two first words of the epic. This Babylonian creation story was discovered among the 26,000 clay tablets found by Austen Henry Layard in the 1840’s at the ruins of Nineveh. Enuma Elish was made known to the public in 1875 by the Assyriologist George Adam Smith (1840-76) of the British Museum, who was also the discoverer of the Babylonian Epic of Gilgamesh. He made several of his findings on excavations in Nineveh. http://www.creationmyths.org/enumaelish-babylonian-creation/enumaelish-babylonian-creation-3.htm 930 BCE – 612 BCE: Neo-Assyrian Period. 884 BCE – 859 BCE: Reign of King Ashurnasirpal II. 860 BCE – 850 BCE: Reign of King Nabû-apla-iddina (Babylonian Period). 858 BCE – 824 BCE: Reign of King Shalmaneser III. 854 BCE – 819 BCE: Reign of King Marduk-zākir-šumi (Babylonian Period). 823 BCE – 811 BCE: Reign of King Shamsi-Adad V. 810 BCE – 783 BCE: Reign of King Adad-nirari III. 782 BCE – 773 BCE: Reign of King Shalmaneser IV. 772 BCE – 755 BCE: Reign of King Assur-dan III. Venus Tablet Of Ammisaduqa, 7th Century The Venus Tablet of Ammisaduqa (Enuma Anu Enlil Tablet 63) refers to a record of astronomical observations of Venus, as preserved in numerous cuneiform tablets dating from the first millennium BC. This astronomical record was first compiled during the reign of King Ammisaduqa (or Ammizaduga), with the text dated to the mid-seventh century BCE. The tablet recorded the rise times of Venus and its first and last visibility on the horizon before or after sunrise and sunset in the form of lunar dates. Recorded for a period of 21 years, this Venus tablet is part of Enuma anu enlil ("In the days of Anu and Enlil"), a long text dealing with Babylonian astrology, which mostly consists of omens interpreting celestial phenomena. http://fineartamerica.com/featured/2-venus-tablet-of-ammisaduqa-7th-century-science-source.html Venus Tablet Of Ammisaduqa, 7th Century The Venus Tablet of Ammisaduqa (Enuma Anu Enlil Tablet 63) refers to a record of astronomical observations of Venus, as preserved in numerous cuneiform tablets dating from the first millennium BC. This astronomical record was first compiled during the reign of King Ammisaduqa (or Ammizaduga), with the text dated to the mid-seventh century BCE. The tablet recorded the rise times of Venus and its first and last visibility on the horizon before or after sunrise and sunset in the form of lunar dates. Recorded for a period of 21 years, this Venus tablet is part of Enuma anu enlil (“In the days of Anu and Enlil”), a long text dealing with Babylonian astrology, which mostly consists of omens interpreting celestial phenomena. http://fineartamerica.com/featured/2-venus-tablet-of-ammisaduqa-7th-century-science-source.html 754 BCE – 745 BCE: Reign of King Assur-nirari V. 744 BCE – 727 BCE: Reign of King Tiglath-Pileser III. 726 BCE – 722 BCE: Reign of King Shalmaneser V. 721 BCE – 705 BCE: Reign of King Sargon II. 704 BCE – 681 BCE: Reign of King Sennacherib. This stone water basin in the collection of the Vorderasiatisches Museum, Berlin came from the forecourt of the Temple of Aššur at Assur. The sides are inscribed with images of Enki / Ea, the Mesopotamian god of wisdom and exorcism, and puradu-fish apkallu. The textual references on the basin refer to the Assyrian king Sennacherib. The Temple of Aššur was known as the Ešarra, or Temple of the Universe. The Corpus of Mesopotamian Anti-Witchcraft Rituals online notes that water was rendered sacred for ritual purposes by leaving it exposed outside overnight, open to the stars and the purifying powers of the astral deities. The subterranean ocean, or apsû, was the abode of Enki / Ea, and the source of incantations, purification rites and demons, disease, and witchcraft. Adapted from text © by Daniel Schemer 2014, (CC BY-NC-ND license). http://www.cmawro.altorientalistik.uni-wuerzburg.de/magic_witchcraft/gods_stars/ https://books.google.co.th/books?id=LSaeT9CloGIC&pg=PA19&lpg=PA19&dq=water+basin+assur+temple+assur+vorderasiatisches+Museum+Berlin&source=bl&ots=9fw1d16kjb&sig=4ufIF4Ev9MiZl1QUQ8Rv3QU_BZU&hl=en&sa=X&ved=0CB8Q6AEwAGoVChMIysSB25rYyAIVUFmOCh1G7QKS#v=onepage&q&f=false This stone water basin in the collection of the Vorderasiatisches Museum, Berlin came from the forecourt of the Temple of Aššur at Assur. The sides are inscribed with images of Enki / Ea, the Mesopotamian god of wisdom and exorcism, and puradu-fish apkallu. The textual references on the basin refer to the Assyrian king Sennacherib. The Temple of Aššur was known as the Ešarra, or Temple of the Universe. The Corpus of Mesopotamian Anti-Witchcraft Rituals online notes that water was rendered sacred for ritual purposes by leaving it exposed outside overnight, open to the stars and the purifying powers of the astral deities. The subterranean ocean, or apsû, was the abode of Enki / Ea, and the source of incantations, purification rites and demons, disease, and witchcraft. Adapted from text © by Daniel Schwemer 2014, (CC BY-NC-ND license). http://www.cmawro.altorientalistik.uni-wuerzburg.de/magic_witchcraft/gods_stars/ https://books.google.co.th/books?id=LSaeT9CloGIC&pg=PA19&lpg=PA19&dq=water+basin+assur+temple+assur+vorderasiatisches+Museum+Berlin&source=bl&ots=9fw1d16kjb&sig=4ufIF4Ev9MiZl1QUQ8Rv3QU_BZU&hl=en&sa=X&ved=0CB8Q6AEwAGoVChMIysSB25rYyAIVUFmOCh1G7QKS#v=onepage&q&f=false 680 BCE – 669 BCE: Reign of King Esarhaddon. 668 BCE – 627 BCE: Reign of King Ashurbanipal. 626 BCE – 539 BCE: Neo-Babylonian Period. 625 BCE – 605 BCE: Reign of King Nabopolassar. 604 BCE – 562 BCE: Reign of King Nebuchadnezzar II. Astronomical Diary VAT 4956 in the collection of the Berlin Museum sets the precise date of the destruction of Jerusalem. This tablet details the positions of the moon and planets during the year 37 of the reign of Nebuchadnezzar, king of Babylon, which was 567 BCE. Jerusalem was destroyed in 586 BCE. http://www.lavia.org/english/archivo/vat4956en.htm Astronomical Diary VAT 4956 in the collection of the Berlin Museum sets the precise date of the destruction of Jerusalem. This tablet details the positions of the moon and planets during the year 37 of the reign of Nebuchadnezzar, king of Babylon, which was 567 BCE. Jerusalem was destroyed in 586 BCE. http://www.lavia.org/english/archivo/vat4956en.htm 561 BCE – 560 BCE: Reign of King Evil-Merodach. 559 BCE – 556 BCE: Reign of King Neriglissar. 556 BCE: Reign of King Labashi-Marduk. 555 BCE – 539 BCE: Reign of King Nabonidus. 550 BCE – 331 BCE: Achaemenid (Early Persian) Period. 538 BCE – 530 BCE: Reign of King Cyrus II. 529 BCE – 522 BCE: Reign of King Cambyses II. 522 BCE: Reign of King Bardiya. 522 BCE: Reign of King Nebuchadrezzar III. 521 BCE: Reign of King Nebuchadrezzar IV. 521 BCE – 486 BCE: Reign of King Darius I. 485 BCE – 465 BCE: Reign of King Xerxes I. 482 BCE: Reign of King Bel-shimanni. 482 BCE: Reign of King Shamash-eriba. 464 BCE – 424 BCE: Reign of King Artaxerxes. 424 BCE: Reign of King Xerxes II. 423 BCE – 405 BCE: Reign of King Darius II. 404 BCE – 359 BCE: Reign of King Artaxerxes II Memnon. 358 BCE – 338 BCE: Reign of King Artaxerxes III Ochus. 337 BCE – 336 BCE: Reign of King Arses. 336 BCE – 323 BCE: Reign of Alexander the Great (Greek Period, below). 335 BCE – 331 BCE: Reign of King Darius III. 323 BCE – 63 BCE: Seleucid (Hellenistic) Period. 333 BCE – 312 BCE: Macedonian Dynasty. 281 BCE – 261 BCE: Reign of Antiochus I. Antiochus Cylinder BM36277 The Cylinder of Antiochus I Soter from the Ezida Temple in Borsippa (Antiochus Cylinder) is an historiographical text from ancient Babylonia, dated 268 BCE, that recounts the Seleucid crown prince Antiochus, the son of king Seleucus Nicator, rebuilding the Ezida Temple. 
Lenzi: “The opening lines read: “I am Antiochus, great king, strong king, king of the inhabited world, king of Babylon, king of the lands, the provider of Esagil and Ezida, foremost son of Seleucus, the king, the Macedonian, king of Babylon.” https://therealsamizdat.com/category/alan-lenzi/ 
The cuneiform text itself (BM 36277) is now in the British Museum.

 The document is a barrel-shaped clay cylinder, which was buried in the foundations of the Ezida temple in Borsippa. The script of this cylinder is inscribed in archaic ceremonial Babylonian cuneiform script that was also used in the well-known Codex of Hammurabi and adopted in a number of royal inscriptions of Neo-Babylonian kings, including. Nabopolassar, Nebuchadnezzar and Nabonidus (cf. Berger 1973). The script is quite different from the cuneiform script that was used for chronicles, diaries, rituals, scientific and administrative texts.
 (Another late example is the Cyrus Cylinder, commemorating Cyrus’ capture of Babylon in 539 BCE (Schaudig 2001: 550-6). This cylinder, however, was written in normal Neo-Babylonian script.) The Antiochus Cylinder was found by Hormuzd Rassam in 1880 in Ezida, the temple of the god Nabu in Borsippa, in what must have been its original position, “encased in some kiln-burnt bricks covered over with bitumen” in the “doorway” of Koldewey’s Room A1: probably this was built into the eastern section of the wall between A1 and Court A, since the men of Daud Thoma, the chief foreman, seem to have destroyed much of the brickwork at this point. Rassam (1897: 270) mistakenly records this as a cylinder of Nebuchadnezzar II (Reade 1986: 109). The cylinder is now in the British Museum in London.

 (BM 36277). http://www.livius.org/cg-cm/chronicles/antiochus_cylinder/antiochus_cylinder1.html This timeline is modified from an original on the ancient.eu site. I added links and illustrations, and tagged and categorized timeframes, which should bring up useful search results when surfing among the tags and categories at the bottom of the page. I also integrated chronological periods and a selected list of kings from Constance Ellen Gane’s Composite Beings in Neo-Babylonian Art, 2012, p. xxii – xxiii, and de-conflicted the entry for the Ur III Period, aka The Sumerian Renaissance, which Gane dates with more precision than the original. Timeline: Sumer: A. Ereszkigal to jest żona boga Nergal, Pani Wielkiego Podziemia, siostra Isztar. AN is the head of the Sumerian pantheon.

: Data Publikacji.: 05-04-25

Iconography of Deities and Demons in the Ancient Near East.

: Opis.: Iconography of Deities and Demons. (IDD). Apkallu. “Mesopotamian semi-divine figure. A Babylonian tradition related by Berossos in the 3rd cent. (BURSTEIN 1978: 13f) describes a creature called Oannes that rose up out of the Red Sea in the first year of man’s history. His entire body was that of a fish, but he had another head, presumably human, and feet like a man as well as a fish tail. Apkallus type 1 and 2, Stephanie Dalley, IDD. Two forms of Apkallu are depicted here, the umu-apkallu or ummanu on the left, holding what appears to be a branch with poppy bulbs, and the puradu-fish type with banduddu bucket in left hand. The sacred tree appears at center, beneath a winged device whose meaning is unclear to me. The figure on the right is probably a king, as the rich garment is not topped by a horned tiara, indicative of divinity. Apkallus type 1 and 2, Stephanie Dalley, IDD. Two forms of Apkallu are depicted here, the umu-apkallu or ummanu on the left, holding what appears to be a branch with poppy bulbs, and the puradu-fish type with banduddu bucket in left hand. The sacred tree appears at center, beneath a winged device whose meaning is unclear to me. The figure on the right is probably a king, as the rich garment is not topped by a horned tiara, indicative of divinity. He taught men to write, as well as many other arts, crafts, and institutions of civilization. He taught them to build cities and temples, to have laws, to till the land, and to harvest crops. At sunset he returned to the sea. Later there were other similar creatures who appeared on the earth. These were the sages. The sage Adapa, a priest of Eridu created by the god Ea/Enki, was also called Oannes. The name Oannes was thus connected, by true or false etymology, with the common noun for a sage in early Akkadian ummiānum, later ummânum. The other Akkadian term for a sage, apkallu, can also mean a type of priest or exorcist. According to a Sumerian temple hymn, the seven sages came from Eridu, the first city in the Sumerian King List. Since Eridu was the city of Ea who lived in the Apsu, iconography involving water and fish is to be expected for the sages. According to late Assyrian and Babylonian texts, legendary kings were credited early on with having sages. This water basin carved from a solid block of basalt was found in Nineveh near the temple of Ishtar. It is decorated with reliefs of apkallu – puradu-fish antediluvian sages. (Pergamon Museum, Berlin)

 http://www.arcalog.com/image-library/museums/assyria/sennacherib/ This water basin carved from a solid block of basalt was found in Nineveh near the temple of Ishtar. It is decorated with reliefs of apkallu – puradu-fish antediluvian sages. (Pergamon Museum, Berlin)

 http://www.arcalog.com/image-library/museums/assyria/sennacherib/ The Epic of Erra and Ishum (probably 8th cent.) attributes to Marduk the banishing of the sages down to the Apsu, and not allowing them to return. He describes them as pure purādu-fish, perhaps carp, who like their master Ea are especially clever, and were put among mortals before their banishment. The ritual text bīt mēseri, for encircling a house with protective magical figurines, gives names to the sages of some famous kings in various cities (REINER 1961; BORGER 1974; see also HUNGER 1983: nos. 8- 11). Some of those sages angered the gods. Bird Apkallū and Fish Apkallū, the so-called parādu-fish, side by side. Apkallū statuettes of this design were buried in appropriate places in the home of a Babylonian exorcist. They were believed to have apotropaic qualities, guarding the home from evil. Bird Apkallū and Fish Apkallū, the so-called parādu-fish, side by side. Apkallū statuettes of this design were buried in appropriate places in the home of a Babylonian exorcist. They were believed to have apotropaic qualities, guarding the home from evil. Ziusudra, also known as Utnapishtim and Atrahasis, was probably the last sage before the flood, the event which marks the division between immortal and mortal sages. Later sages were part mortal, part divine. Kings credited with a sage include Enmerkar, Shulgi, Enlil-bani of Isin, Hammurabi, Nebuchadnezzar I, Sennacherib, and Esarhaddon, but this time span (legendary/Early Dynastic to mid 7th cent.) does not match that of the identified iconography. Certain texts are attributed to sages, notably two medical texts and a hymn (REINER 1961), the Myth of Etana, the Sumerian Tale of Three Ox-drivers, the Babylonian Theodicy, and the astrological series UD.SAR Anum Enlila. Enuma Anu Enlil is a series of about 70 tablets dealing with Babylonian astrology. These accounts were found in the early 19th century by excavation in Nineveh, near present day Bagdad. The bulk of the work is a substantial collection of omens, estimated to number between 6500 and 7000, which interpret a wide variety of celestial and atmospheric phenomena in terms relevant to the king and state. The tablets presumably date back to about 650 BC, but several of the omens may be as old as 1646 BC. Many of the reports found on the tablets represent ‘astrometeorological’ forecasts (Rasmussen 2010). http://www.climate4you.com/ClimateAndHistory%205000-0%20BC.htm Enuma Anu Enlil is a series of about 70 tablets dealing with Babylonian astrology. These accounts were found in the early 19th century by excavation in Nineveh, near present day Bagdad. The bulk of the work is a substantial collection of omens, estimated to number between 6500 and 7000, which interpret a wide variety of celestial and atmospheric phenomena in terms relevant to the king and state. The tablets presumably date back to about 650 BC, but several of the omens may be as old as 1646 BC. Many of the reports found on the tablets represent ‘astrometeorological’ forecasts (Rasmussen 2010). http://www.climate4you.com/ClimateAndHistory%205000-0%20BC.htm In Assyrian tradition the sages guarded the Tablet of Destinies for the god Nabu, patron of scribes. This information gives a possible link with the composite monsters in the tradition of the Babylonian Epic of Creation, which centers on control of the Tablet of Destinies. Apkallu type 2. Stephanie Dalley, IDD. A puradu-fish apkallu appears to the left of the sacred tree, with two fish-men, apparently a merman and a mermaid, on the right. Wiggermann identified these composite beings as kullilu. Apkallu type 2. Stephanie Dalley, IDD. A puradu-fish apkallu appears to the left of the sacred tree, with two fish-men, apparently a merman and a mermaid, on the right. Wiggermann identified these composite beings as kullilu. Such a link would explain the scene that puts phenotype 1 (see § II.1) with composite monsters who fight as archers (24), and phenotype 2 (see § II.2) with mermen (44*, 51) and composite monsters (50*). However, in known versions of the Epic, the hero-god, not the composite monsters, is called a sage; thus the relationship is not clear.” Wiggermann and Green call this composite being "Scorpion-tailed bird-man." He has a human upper torso, an avian body, and a scorpion tail. In this drawing from Dalley's article on the Apkallu, puradu-fish apkallu can be seen beneath them (Dalley, figure 50). Anthony Green, "Mischwesen. B," Reallexikon der Assyriologie (RLA), 1994, pp. 254-5. figure 15. Wiggermann and Green call this composite being “Scorpion-tailed bird-man.” He has a human upper torso, an avian body, and a scorpion tail. In this drawing from Dalley’s article on the Apkallu, puradu-fish apkallu can be seen beneath them (Dalley, figure 50). Anthony Green, “Mischwesen. B,” Reallexikon der Assyriologie (RLA), 1994, pp. 254-5. figure 15. Stephanie Dalley, “Apkallu,” Iconography of Deities and Demons in the Ancient Near East. (IDD), Swiss National Science Foundation, University of Zurich, 2011 (text updated 2011 and illustrations updated 2007), p. 1/7. TS001. > Ikonografia bóstw i demonów. (IDD) . Apkallu. „Mezopotamska pół-boska postać. Tradycja babilońska opisana przez Berossosa w III wieku. (BURSTEIN 1978: 13f) opisuje stworzenie zwane Oannes, które wyłoniło się z Morza Czerwonego w pierwszym roku historii człowieka. Całe jego ciało było rybie, ale miał inną głowę, prawdopodobnie ludzką, i stopy jak człowiek, a także rybi ogon. Apkallus typu 1 i 2, Stephanie Dalley, IDD. Przedstawiono tu dwie formy Apkallu, umu-apkallu lub ummanu po lewej, trzymające coś, co wydaje się być gałęzią z cebulkami maku, oraz rodzaj puradu-ryby z wiaderkiem banduddu w lewej ręce. Święte drzewo pojawia się w środku, pod skrzydlatym urządzeniem, którego znaczenie jest dla mnie niejasne. Postać po prawej to prawdopodobnie król, ponieważ bogatej szaty nie wieńczy tiara z rogami, wskazująca na boskość. Apkallus typu 1 i 2, Stephanie Dalley, IDD. Przedstawiono tu dwie formy Apkallu, umu-apkallu lub ummanu po lewej, trzymające coś, co wydaje się być gałęzią z cebulkami maku, oraz rodzaj puradu-ryby z wiaderkiem banduddu w lewej ręce. Święte drzewo pojawia się w środku, pod skrzydlatym urządzeniem, którego znaczenie jest dla mnie niejasne. Postać po prawej to prawdopodobnie król, ponieważ bogatej szaty nie wieńczy tiara z rogami, wskazująca na boskość. Uczył mężczyzn pisać, a także wielu innych sztuk, rzemiosł i instytucji cywilizacyjnych. Nauczał ich budować miasta i świątynie, mieć prawa, uprawiać ziemię i zbierać plony. O zachodzie słońca wrócił do morza. Później na ziemi pojawiły się inne podobne stworzenia. To byli mędrcy. Mędrzec Adapa, kapłan Eridu stworzony przez boga Ea/Enki, był również nazywany Oannes. W ten sposób imię Oannes było powiązane, przez prawdziwą lub fałszywą etymologię, z rzeczownikiem pospolitym oznaczającym mędrca we wczesnym akadyjskim ummiānum, później ummânum. Drugi akadyjski termin oznaczający mędrca, apkallu, może również oznaczać rodzaj kapłana lub egzorcysty. Według sumeryjskiego hymnu świątynnego siedmiu mędrców przybyło z Eridu, pierwszego miasta na sumeryjskiej liście królów. Ponieważ Eridu było miastem Ea żyjącym w Apsu, od mędrców należy spodziewać się ikonografii zawierającej wodę i ryby. Według późnych tekstów asyryjskich i babilońskich legendarnym królom przypisuje się wcześnie posiadanie mędrców. Ten zbiornik na wodę wyrzeźbiony z solidnego bloku bazaltu został znaleziony w Niniwie w pobliżu świątyni Isztar. Zdobią ją płaskorzeźby przedstawiające apkallu – przedpotopowych mędrców z ryb puradu. (Muzeum Pergamońskie, Berlin) http://www.arcalog.com/image-library/museums/assyria/sennacherib/ Ten zbiornik na wodę wyrzeźbiony z solidnego bloku bazaltu został znaleziony w Niniwie w pobliżu świątyni Isztar. Zdobią ją płaskorzeźby przedstawiające apkallu – przedpotopowych mędrców z ryb puradu. (Muzeum Pergamońskie, Berlin) http://www.arcalog.com/image-library/museums/assyria/sennacherib/ Epos o Errze i Iszumie (prawdopodobnie VIII w.) przypisuje Mardukowi wygnanie mędrców do Apsu i uniemożliwienie im powrotu. Opisuje je jako czyste ryby-puradu, być może karpie, które podobnie jak ich mistrz Ea są szczególnie sprytne i zostały umieszczone wśród śmiertelników przed ich wygnaniem. Tekst rytualny bīt mēseri, dotyczący okrążenia domu ochronnymi magicznymi figurkami, nadaje imiona mędrcom niektórych słynnych królów w różnych miastach (REINER 1961; BORGER 1974; zob. też HUNGER 1983: nr 8-11). Niektórzy z tych mędrców rozgniewali bogów. Ptak Apkallū i Fish Apkallū, tak zwana ryba paradu, obok siebie. Statuetki Apkallū tego projektu zostały zakopane w odpowiednich miejscach w domu babilońskiego egzorcysty. Uważano, że mają właściwości apotropowe, chroniąc dom przed złem. Ptak Apkallū i Fish Apkallū, tak zwana ryba paradu, obok siebie. Statuetki Apkallū tego projektu zostały zakopane w odpowiednich miejscach w domu babilońskiego egzorcysty. Uważano, że mają właściwości apotropowe, chroniąc dom przed złem. Ziusudra, znany również jako Utnapisztim i Atrahasis, był prawdopodobnie ostatnim mędrcem przed potopem, wydarzeniem, które wyznacza podział na nieśmiertelnych i śmiertelnych mędrców. Późniejsi mędrcy byli po części śmiertelni, po części boscy. Królowie, którym przypisuje się mędrca to Enmerkar, Szulgi, Enlil-bani z Isin, Hammurabi, Nabuchodonozor I, Sennacheryb i Asarhaddon, ale tym razem zakres (legendarny/wczesnodynastyczny do połowy VII w.) nie pasuje do tego. zidentyfikowanej ikonografii. Pewne teksty przypisywane są mędrcom, zwłaszcza dwa teksty medyczne i hymn (REINER 1961), mit o Etanie, sumeryjska opowieść o trzech wołach, babilońska teodycea i astrologiczna seria UD.SAR Anum Enlila. Enuma Anu Enlil to seria około 70 tabliczek dotyczących astrologii babilońskiej. Relacje te zostały znalezione na początku XIX wieku podczas wykopalisk w Niniwie, niedaleko dzisiejszego Bagdadu. Większość pracy to pokaźny zbiór wróżb, szacowany na od 6500 do 7000, które interpretują szeroką gamę zjawisk niebieskich i atmosferycznych w kategoriach istotnych dla króla i państwa. Tabletki prawdopodobnie datują się wstecz do około 650 pne, ale kilka wróżb może być tak starych jak 1646 pne. Wiele raportów znalezionych na tabliczkach przedstawia prognozy „astrometeorologiczne” (Rasmussen 2010). http://www.climate4you.com/ClimateAndHistory%205000-0%20BC.htm Enuma Anu Enlil to seria około 70 tabliczek dotyczących astrologii babilońskiej. Relacje te zostały znalezione na początku XIX wieku podczas wykopalisk w Niniwie, niedaleko dzisiejszego Bagdadu. Większość pracy to pokaźny zbiór wróżb, szacowany na od 6500 do 7000, które interpretują szeroką gamę zjawisk niebieskich i atmosferycznych w kategoriach istotnych dla króla i państwa. Tabliczki przypuszczalnie pochodzą z około 650 rpne, ale kilka wróżb może być tak starych jak 1646 rpne. Wiele raportów znalezionych na tabliczkach przedstawia prognozy „astrometeorologiczne” (Rasmussen 2010). http://www.climate4you.com/ClimateAndHistory%205000-0%20BC.htm W tradycji asyryjskiej mędrcy strzegli Tablicy Przeznaczeń dla boga Nabu, patrona skrybów. Ta informacja daje możliwy związek ze złożonymi potworami w tradycji babilońskiej epopei o stworzeniu, która skupia się na kontroli Tablicy Przeznaczeń. Apkallu typ 2. Stephanie Dalley, IDD. Po lewej stronie świętego drzewa pojawia się apkallu-ryba puradu, a po prawej dwóch ludzi-ryb, najwyraźniej syrena i syrena. Wiggermann zidentyfikował te złożone istoty jako kullilu. Apkallu typ 2. Stephanie Dalley, IDD. Po lewej stronie świętego drzewa pojawia się apkallu-ryba puradu, a po prawej dwóch ludzi-ryb, najwyraźniej syrena i syrena. Wiggermann zidentyfikował te złożone istoty jako kullilu. Takie powiązanie wyjaśniałoby scenę, w której fenotyp 1 (zob. § II.1) zawiera złożone potwory, które walczą jako łucznicy (24) , a fenotyp 2 (zob. § II.2) z mermenami (44*, 51) i złożonymi potworami (50*) . Jednak w znanych wersjach eposu bohater-bóg, a nie złożone potwory, nazywany jest mędrcem; zatem związek nie jest jasny”. Wiggermann i Green nazywają tę kompozycję „ptasiem-człowiekiem o ogonie skorpiona”. Ma ludzką górną część tułowia, ptasie ciało i ogon skorpiona. Na tym rysunku z artykułu Dalleya o Apkallu, pod nimi można zobaczyć puradu-rybę apkallu (Dalley, ryc. 50). Anthony Green, „Mischwesen. B”, Reallexikon der Assyriologie (RLA), 1994, s. 254-5. rysunek 15. Wiggermann i Green nazywają ten kompozyt „ptak-człowiekiem z ogonem skorpiona”. Ma ludzką górną część tułowia, ptasie ciało i ogon skorpiona. Na tym rysunku z artykułu Dalleya o Apkallu można zobaczyć pod nimi apkallu-ryby puradu (Dalley, ryc. 50). Anthony Green, „Mischwesen. B”, Reallexikon der Assyriologie (RLA), 1994, s. 254-5. rysunek 15. Stephanie Dalley, „Apkallu”, Ikonografia bóstw i demonów na starożytnym Bliskim Wschodzie. (IDD) , Szwajcarska Narodowa Fundacja Nauki, Uniwersytet w Zurychu, 2011 (tekst zaktualizowany w 2011 r. i ilustracje zaktualizowane w 2007 r.), s. 1/7. TS001. >

: Data Publikacji.: 04-04-25

6000 lat miasta Irbil, czyli najstarsze nieprzerwanie zamieszkane miasto. Mezopotamia. Kurdowie.

: Opis.: 6000 lat miasta Irbil, czyli najstarsze nieprzerwanie zamieszkane miasto. Wznosząca się na 30m nad ziemię cytadela w mieście Irbil, góruje nad miastem i żyzną równiną północnej Mezopotamii. W oddali majaczą ośnieżone szczyty gór Zagros stanowiące granicę z Iranem. Cytadela wybudowana została na ogromnym kopcu, usypanym przez kolejne pokolenia mieszkańców w ciągu ostatnich 6000 lat. Czyni to Irbil najstarszym, nieprzerwanie zamieszkanym osiedlem ludzkim. Na przestrzeni wieków Irbil było ważnym miejscem kultu potężnej bogini przyciągającym rzesze pielgrzymów, ważnym i prosperującym ośrodkiem handlu oraz graniczną twierdzą kilku następujących po sobie imperiów. Pomimo ważnej roli jaką miasto odgrywało w historii regionu, duże fragmenty jego przeszłości pozostają owiane tajemnicą. Gęsta zabudowa cytadeli, głównie z XIX i XX wieku utrudnia a czasem całkowicie uniemożliwia archeologom badanie najstarszych warstw zalegających pod cytadelą. Z tego między innymi powodu, większość naszej wiedzy o tym mieście. Pochodzi z garstki zachowanych do naszych czasów antycznych przekazów pisanych. Oraz nielicznych artefaktów dotyczących Irbil, odnalezionych na stanowiskach archeologicznych w innych miejscach. W 2006 roku rozpoczęto pierwsze, większe wykopaliska na tym archeologicznie dziewiczym terenie. Dzięki użyciu radaru penetrującego ziemię, wykryto dwie duże struktury w centrum cytadeli. Naukowcy przypuszczają, że mogą to być pozostałości świątyni poświęconej bogini miłości i wojny Isztar. Ze starożytnych tekstów dowiadujemy się, że w tej to świątyni królowie Asyrii poszukiwali boskich wskazówek a Aleksander Wielki ogłosił się królem Azji w 331 r p.n.e.                                                            Badania objęły także ogromne mury, okalające cytadelę oraz okazały grobowiec na północ od cytadeli, najpewniej wybudowany w VII w p.n.e. Ponadto wykopaliska rozciągnięto na dynamicznie rozwijające się przedmieścia stolicy Kurdów. Nowe znaleziska pozwalają naukowcom na żmudne budowanie szerszego obrazu przeszłości nie tylko miasta Irbil. Ale także dają szerszy wgląd w proces powstawania najstarszych miast świata oraz powstanie i rozwój Asyrii. Irbil położone na żyznej równinie przez tysiące lat było spichlerzem dla całego regionu, a także naturalną bramą na wschód i kluczowym węzłem na drodze łączącej Zatokę Perską na południu z Anatolią na północy. Położenie geograficzne miasta było i jest jednocześnie jego błogosławieństwem i przekleństwem. W ciągu wieków mieszkańcy walczyli o przetrwanie w czasie licznych najazdów poczynając od Sumerów poprzez trzy wojny z Rzymem, terror inwazji Mongołów pod wodzą Dżyngis-chana, aż po gazowe ataki Saddama Husajna. Mimo to miasto przetrwało a nawet kwitło, kiedy inne wspaniałe niegdyś miasta jak Babilon, Ur, Uruk czy Niniwa obróciły się w ruinę. Pierwsza znana nam wzmianka o Irbil pochodzi z glinianej tabliczki zapisanej pismem klinowym. Pochodząca sprzed 2300 lat p.n.e tabliczka została odkryta wraz z 15.000 innych tabliczek w spopielonych ruinach starożytnego miasta Ebli położonego 800km na zachód od Irbil w dzisiejszej Syrii. Znaleziona tabliczka musiała pochodzić z dworskiej kancelarii urzędniczej tego miasta gdyż jak się z niej dowiadujemy, wypłacono posłańcom pięć szekli srebra na sfinansowanie dalekiej podróży do Irbil. Wiek później wojownicze plemię jasnoskórych i jasnowłosych Gutejów wywodzące się z gór Zagros (po irańskiej stronie gór) zawładnęło miastem po uprzednim podbiciu południowej Mezopotamii i zniszczeniu państwa akadyjskiego. O przewagach króla Gutejów w kampaniach przeciw Irbil oraz o schwytaniu gubernatora o imieniu Nirishuha dowiadujemy się z inskrypcji, które pozostawił po sobie lud Gutejów. Gutejowie niepodzielnie władali dwurzeczem do czasów przejęcia supremacji w regionie przez Sumerów. W czasach panowania Gutejów sam Nirishuha i większość mieszkańców miasta była zapewne Hurytami. Mało wiemy o Hurytach pewne jest jednak, że byli najstarszą grupą etniczną w regionie dwurzecza i byli ludem autochtonicznym bądź przybyli na te tereny w odległych czasach z Wyżyny Armeńskiej. Z czasem plemiona huryckie stworzyły rozległe państwo znane jako Mitanni. Wspomniane inskrypcje dostarczają nam w ten sposób pierwszych informacji na temat etnicznej tożsamości miasta Irbil. W końcu trzeciego tysiąclecia p.n.e miast Ur położone w południowej części Mezopotamii, urosło w siłę tworząc swe własne imperium. Władcy Ur zmuszeni byli wielokrotnie wysyłać swe armie na północ by przywrócić porządek w buntującym się Irbil. Z zachowanych tekstów z epoki dowiadujemy się, że głowy przywódców miasta zostały rozbite a miasto zniszczone w rezultacie wielu krwawych kampanii. W innych tekstach z Ur dowiadujemy się o racjach piwa wydanego posłańcom z Irbil, oraz o dużych łupach zabranych z Irbil do Ur w postaci kruszca, metali oraz bydła. Trzy wieki później dowiadujemy się z inskrypcji pochodzącej z zachodniego Iraku o władcy imieniem Szamszi-Adad I, który stworzył rozległe lecz efemeryczne państwo w górnej Mezopotamii. Władca ten opowiada w inskrypcji o swej zwycięskiej potyczce z królem Irbilu.        „Pokonałem Go bezlitośnie swą potężną bronią a stopy moje Go depczą…” Szamaszi-Adad I nie darował życia pokonanemu na którym wykonano wyrok śmierci przez ścięcie. Od XII w p.n.e Irbil wchodzi w skład potężnej Asyrii. Był to okres prosperity i rozwoju miasta, które kwitło jako część najbogatszego, największego i najpotężniejszego imperium jakie świat do tej pory widział. W tym długim okresie podstawę systemu religijnego Asyrii stanowiła Egasankalamma, świątynia bogini Isztar. Asyryjskie teksty wspominają świątynię po raz pierwszy już w XIII w p.n.e choć przypuszcza się, że jej fundamenty opierają się o nawet starszą strukturę sakralną. W teologii Mezopotamii Isztar była boginią miłości, płodności i wojny. Matti Nissinen z uniwersytetu w Helsinkach, szczegółowo przebadał 256 znanych nam wzmianek o Isztar, występujących w asyryjskich tekstach. I doszedł do wniosku, że korzenie kultu Isztar mogą tkwić głęboko w starożytnym panteonie Hurytów. Powyżej cylinder pokryty pismem klinowym, tekst opisuje świątynię Isztar którą król Asarhaddon ozdobił tak, że świątynia "świeci jak dzień" Asyria osiągnęła szczyt swej potęgi w VII w p.n.e pod rządami królów Sennacheryba, Asarhaddona i Aszurbanipala. Asyryjskie teksty opisują Egasankalamma jako bogato dekorowany wyszukany kompleks, gdzie królowie regularnie przybywali w poszukiwaniu boskiej porady. Król Asarhaddon nie szczędził wydatków na świątynię i według zachowanego tekstu miał sprawić, że świątynia „świeciła jak dzień” . Odnosi się to prawdopodobnie do złotej i srebrnej polichromii pokrywającej ściany mieniąc się w słońcu Mezopotamii.                Powyżej odnaleziona w Niniwie kamienna stella przedstawiająca potężne mury Irbilu Fragment płaskorzeźby odnalezionej w ruinach miasta Niniwa, pokazuje świątynię wznoszącą się nad cytadelą i murami miasta. Niektórzy z władców Asyrii żyli w Irbil w swych młodych latach. Byli tam bezpieczni, z dala od niebezpieczeństw i intryg panujących na dworach w Niniwie i Nimrud. Na jednej z tabliczek król Aszurbanipal stwierdza.     „ Nie znałem ojca ani matki, wychowałem się na kolanach bogini Isztar w Irbil” Pod władzą Asyrii Irbil stał się prawdziwie kosmopolitycznym miastem. Zarządzany był w imieniu króla przez gubernatora, który zajmował się podatkami i administracją miasta ze swego wystawnego pałacu. Wiemy, że do pałacu podatnicy znosili daninę w postaci miedzi, zboża i innych płodów rolnych, przyprowadzali tam również bydło. Mieszkańcy miasta byli zróżnicowaną grupą. Oprócz przymusowych przesiedleńców z innych części imperium, można tam było spotkać imigrantów, kupców wszystkich tych którzy poszukiwali szans na karierę w mieście mogącym równać się ze stolicą Asyrii. Dishad Marf z uniwersytetu w Lejdzie podaje na podstawie tekstów asyryjskich całą plejadę narodowości zamieszkujących Irbil. Spotykamy tam miedzy innymi Babilończyków, Hurytów, Aramejczyków, Scytów i Palestyńczyków.                    Powyżej kamienna stella przedstawiająca Asyryjczyków oblegających miasto Po wiekach dominacji panowanie Asyrii skończyło się stosunkowo szybko i gładko. A Irbil okazało się jedynym znaczącym miastem regionu, które przetrwało upadek imperium relatywnie nie tknięte. W roku 612 p.n.e Babilończycy sprzymierzeni z koczowniczym ludem Medów najechali Asyrię. Pobili niezwyciężoną niegdyś armię asyryjską łupiąc i niszcząc następnie bogate miasta Asyrii. Irbil wyszedł z inwazji obronną ręką prawdopodobnie dlatego, że zamieszkany był w większości przez ludność nie asyryjską, która odniosła się do nowych władców przyjaźnie i poddała się bez oporu ich władzy. Kontrolę nad miastem przejęli w tym czasie Medowie, którzy uważani są za przodków dzisiejszych Kurdów. Z czasów Perskich zachowała się inskrypcja wyryta około roku 500 p.n.e . Dowiadujemy się z niej o tym, że trzeci król dynastii Achemenidzkiej Dariusz I kazał nabić na palisadę cytadeli schwytanych buntowników, taki widok miał odstraszać innych potencjalnych buntowników od podejmowania nie mądrych decyzji. W IV w p.n.e imperium Achemenidów rozciąga się od Egiptu po Indie rzucając cień nawet na bogactwo i potęgę Asyrii. Nic też nie zapowiada gwałtownego upadku potęgi Achemenidów. Jednak na polach Gaugameli na zachód od Irbil armia Achemenidów ponosi druzgoczącą klęskę w starciu z Grekami pod wodzą Aleksandra Wielkiego. Jak podają starożytne źródła Dariusz III po przegranej bitwie schronił się w Irbil, które było bazą i zapleczem Achemenidów w kampaniach kierowanych na zachód. W obliczu nadciągającej armii Aleksandra Wielkiego Dariusz III musiał uchodzić z Irbil, schronił się w górach Zagros gdzie został zamordowany przez własnych żołnierzy .Krótko po tym w świątyni Isztar Aleksander Wielki ogłosił się władcą Persów. Jak widać Grekowi nie przeszkadzało zrobić to w świątyni Isztar, która widocznie bardzo przypominała Aleksandrowi rodzimą Atenę. Ewentualne prace poszukiwawcze zaginionej świątyni, na głębokości 15 m sprawią archeologom ogromne problemy związane z bezpieczeństwem w głębokim wykopie powiedział MacGinnis z Uniwersytetu Cambridge, który doradza międzynarodowemu zespołowi kierowanemu przez Irakijczyków. Z tego powodu początkowo zdecydowano się skoncentrować na północnej części miasta (zamiast na centrum gdzie może znajdować się świątynia) gdzie rozpoczęto prace mające na celu odsłonięcie starożytnych fortyfikacji. W tym samym czasie zawalił się opuszczony i zrujnowany budynek z początków XX w. Dało to archeologom szansę na usunięcie najmłodszych warstw historycznych. W wykopie na głębokości 4,5m odnaleziono slady architektury wykorzystującej cegłę suszoną na słońcu oraz cegłę wypalaną, średniowieczną ceramikę i solidny mur, który spoczywa zapewne na pierwotnych fortyfikacjach z czasów asyryjskich. Następnie zespół przystąpi do prac badawczych na dwóch innych mniejszych lokacjach znajdujących się nieopodal. Po zakończeniu tych prac zespół powróci do centrum cytadeli gdzie podejmie próbę odnalezienia świątyni Isztar. Aby zlokalizować w gęstej współczesnej zabudowie, miejsca interesujące archeologów używają oni w tym celu fotografii wykonanych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych przez samoloty RAF i satelity szpiegowskie USA. Tą metoda zlokalizowano dwie linie fortyfikacji. Pierwsza raczej skromna i pochodząca z średniowiecza, druga znacznie bardziej okazała i pochodząca zapewne z okresu asyryjskiego. Odkryty mur ma u podstawy grubość 18m co potwierdza znaczenie miasta jako ważnej warowni. Dodatkowym wzmocnieniem fortyfikacji miasta była fosa której slady odkryli archeolodzy. W 2009 r Niemieccy archeolodzy odnaleźli wspomniany na wstępie grobowiec z VII w p.n.e . Grobowiec wykonany był z wypalanej cegły i zawierał trzy sarkofagi zawierające w sobie szczątki pięciu osób, brązowe naczynia, lampy oraz ceramikę. Także dalsze okolice miasta badane są przy użyciu zdjęć satelitarnych. W 2012 r naukowcy z Uniwersytetu Harvarda zlokalizowali ta metodą 214 stanowisk archeologicznych na obszarze 180km2. Niektóre z nich sięgające swymi początkami 8000 lat wstecz. Wielką niespodzianką było to, że na jednym ze stanowisk datujących się na 3500 do 3000 lat p.n.e odnaleziono ceramikę charakterystyczną raczej dla wielkich miast południa Mezopotamii niż tych z północy. Trwające prace wielu ekip naukowych z całego świata, zaczynają tworzyć coraz to bardziej czytelny archeologiczny obraz życia miasta i jego okolic na przestrzeni tysięcy lat. Po Asyryjczykach Persach i Grekach Irbil stał się graniczną placówką Rzymu i przez krótki okres stolicą prowincji Asyria. Pod rządami Dynastii Sasanidów Irbil stał się kwitnącym centrum Chrześcijaństwa i Zoroastryzmu. Okres ten zakończył się wraz z przybyciem Islamu w VII w n.e. Dzięki mądrości włodarzy miasta, którzy wynegocjowali korzystną kapitulację. Miasto i jego mieszkańcy uniknęli zagłady która spotkała wiele innych miast zdobytych szturmem przez Mongołów w XIII wieku. Pomimo tego, że miasto nie zostało zniszczone rozpoczyna się powolny proces upadku. Kiedy Zachodni odkrywcy przybyli do Irbis w XVIII w miasto przedstawiało żałosny widok. Zachodni odkrywcy uznali, że to błotniste, walące się brudne miasto jest średniowiecznego pochodzenia i nie warto sobie nim zaprzątać głowy. Po ciężkich dla Kurdystanu czasach rządów Saddam Husejna w których region był odizolowany od świata nastały w początkach XXI wieku lepsze czasy. Częściowa autonomia, bezpieczeństwo i stabilność zapewniana przez dobrze zorganizowanych Kurdów oraz zyski z wydobycia ropy naftowej, stymulują lokalną gospodarkę przyciągając do miasta inwestorów i biznes z całego świata. Jednak ostatnie postępy terrorystycznego Państwa Islamskiego po raz kolejny zagrażają miastu, które z całą pewnością zasługuje na przydomek „wieczne”    

: Data Publikacji.: 04-04-25

Isztar. IN.AN.NA. Królowa Nieba to bardzo stara bogini.

: Opis.: Królowa Nieba to bardzo stara bogini. Pojawia się w dziejach pod różnym imieniem ale łączy w sobie stały pakiet cech, atrybutów i symboli. Dawno temu, między Eufratem i Tygrysem była nazywana przez Sumerów Inanną. Dzisiaj jest jednak bardziej znana pod swoim akadyjskim imieniem Isztar . Była córką Anu, Boga Nieba, boga i ojca reszty bogów jakich ziemia , niebo i podziemny świat nosiły. Jej świątynia w Uruk nazywa się Eanna. Nie wiadomo dokładnie kiedy zaczęto czcić w tym mieście Inannę. Na pewno przed III tyś. Bogini i jej biust. Wizerunki, które dzisiaj identyfikuje się jako boginie nieba, miłości, wcześniejsze niż znany nam kult Inanny, oraz te mu współczesne to naga kobieta podtrzymująca piersi rękoma. Takie figurki znaleziono między innymi niedaleko Wzgórza Świątynnego w Jerozolimie. Znamy je z wielu wykopalisk, ale datowanych o tysiąclecia wcześniej. Można powiedzieć, że tego typu wizerunki pojawiają się prawie od zawsze. Nie ma tu znaczenia tysiąclecie ani lokalizacja. Ta bogini jest ponadczasowa. Nie zawsze bywa goła ale często jest przedstawiana przynajmniej toples. Nie sądzę by był to objaw odwiecznej męskiej fiksacji na punkcie piersi a raczej wskazanie na matczyny cyc pełen mleka gotowy wykarmić dziecko. Do tego miewa skrzydła. Łatwo ją zidentyfikować po rogatej koronie, którą jako symbol buchnęła tatusiowi, bogowi Anu. Wizerunki kobiet prezentujących piersi, mniej lub bardziej obnażone, moim zdaniem nie muszą być zawsze obrazami starych starych bogiń. Za dużo tego w różnych kulturach i czasach po dzisiaj. Ja tam mam proste myślenie, a z tego co wiem i widzę to ludzie się nie zmieniają w swoich upodobaniach i fiksacjach, przez tysiąclecia. Jedynie przyzwolenie na nie jest raz większe raz mniejsze. Goła kobieta jako obrazek, figurka, zabawka, to nic niezwykłego dopóki mężczyźni lubią na kobiety patrzeć. Wiem, to mało wzniosły wniosek, że golizna istniała, bo ludziska ją lubią. Jak sądzicie, jaki wniosek wyciągną archeolodzy za tysiąclecia, gdy dokopią się na śmietniskach do tysięcy lepiej lub gorzej zachowanych, gołych lalek barbie? Najpopularniejsza boginka przełomu XX i XXI wieku? Nie każda goła figurka to wizerunek bogini. Inannie często towarzyszą jej ulubione zwierzątka – lwy. Lubiła najwyraźniej na nich jeździć, bo często przedstawiano ją stojącą na lwach, siedzącą między nimi. Lubiła te kociaki tak samo jak Matka Bogów. Planeta, która jej przynależy to Wenus. No i nie zapominajmy o ośmioramiennej gwieździe, jednym z jej symboli. Innym były dwa pęki trzcin. Jak na boginię miłości przystało miała męża na wysokim stanowisku. Miał na imię Dumuzi a był królem Uruk . Gość miał być pasterzem i królem – ciekawe połączenie. Udało mu się rozkochać boginię. Czuł się bardzo pewnie na pozycji męża bogini i zięcia bogów. Zbyt pewnie. Inanna pewnego dnia poszła sobie do świata podziemnego, tam gdzie idą tylko martwi ludzie i zesłani bogowie. Po jakiego grzyba wielka królowa i bogini czczona przez wiele miast poszła do świata podziemnego? Zachciało jej się więcej władzy. Chciała być nie tylko Królową Nieba, Królową Wszystkich Krain, obdarzającą dobrem i łaskami lub wojną, plagami śmiertelników. Chciała sądzić umarłych i decydować o ich losie. Krainą, którą można porównać z greckim Hadesem, rządziła siostra Inanny. Nie sama, miała do pomocy męża Nergala. Na marginesie: do sumeryjskiej krainy bez powrotu prowadziło siedem bram. Inanna przeliczyła się co do swoich sił i sprytu. Nie zdobyła władzy w krainie umarłych. Cudem, dzięki pomocy innego boga udało jej się wydostać z podziemnego świata, ale nie bez problemu, towarzyszyły jej demony. Szły z Panią Niebios, bo za swoje życie i wolność miała wydać im kogoś w zamian. Padło na męża. Bogini po powrocie do domu odkryła, że ten nie lamentuje z powodu nieszczęścia żony, nie boi się demonów, ale rozsiadł się na tronie wygodnie, pewny siebie jak basza. Nie trzeba było więcej kobiecie po trudnych przejściach z siostrą w krainie umarłych i z dyszącymi jej za plecami demonami by podjęła szybka decyzję. Bez mrugnięcia okiem wydała im mężusia na zgubę. Największą miłością bogini miłości jest władza. Królowa Nieba nie była jednak wszechwładna a bardzo ludzka. Zdarzyło jej się pewnego dnia zasnąć pod drzewem. Miała naprawdę twardy sen, bo pewien ogrodnik, zwykły człowiek, zgwałcił ją. Bogini gdy się obudziła nie była w stanie zidentyfikować gwałciciela. Wiedziała jedynie o tym, że ktoś ją wykorzystał. Musiała mieć naprawdę twardy sen. Wściekła się kobieta, bo ktokolwiek to był – bóg czy śmiertelnik, nie zapytał jej przecież o zgodę. Gwałt to gwałt i sprawca musiał odpowiedzieć za to co zrobił. Jako, że osobnik ten nie chciał się ujawnić, ani nikt go nie chciał wydać, zwaliła plagi na ludzi. Tu pewna ciekawostka dotycząca sumeryjskiego podejścia do moralności i praw jednostki. Zgwałcona bogini chce ukarać gwałciciela, a jest uznana za dziwną przewrażliwioną babę, którą poniosła złość… bo przecież nic strasznego się nie stało. Została tylko zgwałcona, a ona żąda wydania winowajcy i zsyła plagi na ludzi. Ciekawe podejście do wymuszonego seksu. Pokazuje nieco wyraźniej pozycję kobiety w tym społeczeństwie. Niby wolnej, mającej sporo praw, władzy, a jednak jej ciało nie było jej do końca. Naruszenie go nie było uznane za szkodę, czy tragedię. Kobiety w Sumerze, Akadzie, Babilonii i tak miały się całkiem nieźle w porównaniu do takiej, lubianej przez nas Grecji czasu wielkich filozofów. Ani Ateny, ani Rzym, nie były przyjaznym miejscem do życia dla kobiet. Miały tam pozycję porównywalną z tą, jaką dają dzisiaj talibowie kobiecie w Afganistanie, na zajętych przez nich terenach. No ale to na dłuższy tekst. Ze starożytnych światów, Egipt był najnormalniejszym miejscem do życia dla kobiety w starożytności. Inanna/Isztar, Królowa Nieba była Królową Krain, opiekunką matek i to do niej modlono się w razie wojny. Wenus, ośmioramienna gwiazda, pęki trzcin, lwy – jej symbole i atrybuty są obecne także w innych miejscach i czasie. Dbali o stare i wznosili jej nowe świątynie przez tysiąclecia mieszkańcy Mezopotamii. Pod imieniem Aszery pojawia się w Biblii. Jest obecna w Egipcie, Grecji, znajdziecie jej wizerunki i tytuł – Królowej Nieba żywe, nadane kobiecie czczonej dzisiaj przez miliony. O Królowych Nieba czczonych poza Mezopotamią i ich symbolach, oraz o tym, czy można postawić między tymi wszystkimi boskimi kobietkami znak równości w następnej części.  

: Data Publikacji.: 01-04-25