Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 16-04-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Sumer. Brama Isztar. Wykopaliska wokół bramy.

: Opis.: Wykopaliska wokół Bramy Isztar, 1938 rok. Brama w Babilonie, wzniesiona za panowania króla Nabuchodonozora II i poświęcona była bogini Isztar. Była ona północną bramą miasta, otwierającą tzw. drogę procesyjną, która ciągnęła się aż do E-sagili – świątyni boga Marduka. Obiekt tworzyły w zasadzie dwie bramy połączone przejściem, czyli był to tzw. obiekt bramny, składający się z czterech wież na planie kwadratu, zwieńczonych krenelażem, który zresztą był również na murach łączących wieże. Taka konstrukcja miała swoje konkretne, obronne cele i wynikała m.in. z techniki obrony przejścia umieszczonego w dwóch rzędach murów obronnych, w których odrębne bramy połączono dla skuteczniejszej obrony przed napastnikami. Poza tym pozwalało to lepiej kontrolować przybyszów przechodzących przez bramę. Brama Isztar oblicowana była glazurowaną cegłą w kolorze niebieskim. Na tym tle, widoczne jako dekoracja, rozmieszczone były wyobrażenia 575 zwierząt, które symbolizowały poszczególne bóstwa: węże-smoki – Marduka, byki – Adada i lwy – Isztar. Te reliefowe wyobrażenia zwierząt, które były wymodelowanymi cegłami glazurowanymi, miały określone barwy (żółte, zielone, białe i czerwone) i obramowane były pasami rozetek, które ciągnęły się także na dole murów oraz zdobiły sklepione przejścia. Same drzwi bramy i sklepienie były wykonane z drzewa cedrowego. Najstarsza część bramy, znajdująca się na samym dole, i która z czasem została zakryta przez podnoszący się poziom drogi, wykonana była ze zwykłej cegły palonej. Wskazuje to na etapy budowy bramy: najpierw cegła palona, później cegła emaliowana, a następnie cegła emaliowana reliefowa. Odtworzona z niezliczonych odłamków i zrekonstruowana ponownie w Berlinie w muzeum, udostępniona dla wszystkich zwiedzających dzięki cierpliwej, długotrwałej pracy archeologów.

: Data Publikacji.: 07-04-25

Timeline: Sumer. A.

: Opis.: druga część: 1750 BCE: Elamite invasion and Amorite migration ends the Sumerian civilization. Cuneiform tablet with the Sumerian tale of The Deluge, dated to circa 1740 BCE, from the ruins of Nippur. From the permanent collection of the University of Pennsylvania Museum of Archeology and Anthropology, Philadelphia. Text and photo © The Metropolitan Museum of Art. Wszelkie prawa zastrzeżone. Cuneiform tablet with the Sumerian tale of The Deluge, dated to circa 1740 BCE, from the ruins of Nippur. From the permanent collection of the University of Pennsylvania Museum of Archeology and Anthropology, Philadelphia. Text and photo © The Metropolitan Museum of Art. Wszelkie prawa zastrzeżone. 1600 BCE – 1155 BCE: Kassite Period. 1595 BCE: King Agum-kakrime, aka Agum II, Kassite Kingdom. 1350 BCE – 1050 BCE: Middle Assyrian Period. A gypsum memorial slab from the Middle Assyrian Period (1300 - 1275 BCE) , findspot Kalah Shergat, Aššur. The inscription records the name, titles and conquests of King Adad-Nirari, his father Arik-den-ili, his grandfather Enlil-nirari, and his great-grandfather Ashur-uballit I. Memorializing the restoration of the Temple of Aššur in the city of Aššur, the text invokes curses upon the head of any king or other person who alters or defaces the monument. The artifact was purchased from the French Consul in Mosul in 1874 for £70, the British Museum notes reference Mr. George Smith and The Daily Telegraph with an acquisition date of 1874. Bezold, Carl, Catalogue of the Cuneiform Tablets in the Kouyunjik Collection of the British Museum, IV, London, BMP, 1896. Furlani, G, Il Sacrificio Nella Religione dei Semiti di Babilonia e Assiria, Rome, 1932. Rawlinson, Henry C; Smith, George, The Cuneiform Inscriptions of Western Asia, IV, London, 1861. Budge, E A W, A Guide to the Babylonian and Assyrian Antiquities., London, 1922. Budge, E A W, The Rise and Progress of Assyriology, London, Martin Hopkinson & Co, 1925. Grayson, Albert Kirk, Assyrian Rulers of the Third and Second Millennia BC (to 1115 BC) , 1, Toronto, University of Toronto Press, 1987. http: //www.britishmuseum.org/research/collection_online/collection_object_details.aspx?assetId=32639001&objectId=283138&partId=1 A gypsum memorial slab from the Middle Assyrian Period (1300 – 1275 BCE) , findspot Kalah Shergat, Aššur. The inscription records the name, titles and conquests of King Adad-Nirari, his father Arik-den-ili, his grandfather Enlil-nirari, and his great-grandfather Ashur-uballit I. Memorializing the restoration of the Temple of Aššur in the city of Aššur, the text invokes curses upon the head of any king or other person who alters or defaces the monument. The artifact was purchased from the French Consul in Mosul in 1874 for £70, the British Museum notes reference Mr. George Smith and The Daily Telegraph with an acquisition date of 1874. Bezold, Carl, Catalogue of the Cuneiform Tablets in the Kouyunjik Collection of the British Museum, IV, London, BMP, 1896. Furlani, G, Il Sacrificio Nella Religione dei Semiti di Babilonia e Assiria, Rome, 1932. Rawlinson, Henry C; Smith, George, The Cuneiform Inscriptions of Western Asia, IV, London, 1861. Budge, E A W, A Guide to the Babylonian and Assyrian Antiquities., London, 1922. Budge, E A W, The Rise and Progress of Assyriology, London, Martin Hopkinson & Co, 1925. Grayson, Albert Kirk, Assyrian Rulers of the Third and Second Millennia BC (to 1115 BC) , 1, Toronto, University of Toronto Press, 1987. http: //www.britishmuseum.org/research/collection_online/collection_object_details.aspx?assetId=32639001&objectId=283138&partId=1 1330 BCE – 1295 BCE: Reign of King Muršili II (Hittite Kingdom) . 1126 BCE – 1104 BCE: Reign of King Nebuchadnezzar I (Old Babylonian Period) . 1120 BCE: The Sumerian Enuma Elish (creation story) is written. Enuma Elish means “when above”, the two first words of the epic. This Babylonian creation story was discovered among the 26,000 clay tablets found by Austen Henry Layard in the 1840's at the ruins of Nineveh. Enuma Elish was made known to the public in 1875 by the Assyriologist George Adam Smith (1840-76) of the British Museum, who was also the discoverer of the Babylonian Epic of Gilgamesh. He made several of his findings on excavations in Nineveh. http: //www.creationmyths.org/enumaelish-babylonian-creation/enumaelish-babylonian-creation-3.htm Enuma Elish means “when above”, the two first words of the epic. This Babylonian creation story was discovered among the 26,000 clay tablets found by Austen Henry Layard in the 1840’s at the ruins of Nineveh. Enuma Elish was made known to the public in 1875 by the Assyriologist George Adam Smith (1840-76) of the British Museum, who was also the discoverer of the Babylonian Epic of Gilgamesh. He made several of his findings on excavations in Nineveh. http: //www.creationmyths.org/enumaelish-babylonian-creation/enumaelish-babylonian-creation-3.htm 930 BCE – 612 BCE: Neo-Assyrian Period. 884 BCE – 859 BCE: Reign of King Ashurnasirpal II. 860 BCE – 850 BCE: Reign of King Nabû-apla-iddina (Babylonian Period) . 858 BCE – 824 BCE: Reign of King Shalmaneser III. 854 BCE – 819 BCE: Reign of King Marduk-zākir-šumi (Babylonian Period) . 823 BCE – 811 BCE: Reign of King Shamsi-Adad V. 810 BCE – 783 BCE: Reign of King Adad-nirari III. 782 BCE – 773 BCE: Reign of King Shalmaneser IV. 772 BCE – 755 BCE: Reign of King Assur-dan III. Venus Tablet Of Ammisaduqa, 7th Century The Venus Tablet of Ammisaduqa (Enuma Anu Enlil Tablet 63) refers to a record of astronomical observations of Venus, as preserved in numerous cuneiform tablets dating from the first millennium BC. This astronomical record was first compiled during the reign of King Ammisaduqa (or Ammizaduga) , with the text dated to the mid-seventh century BCE. The tablet recorded the rise times of Venus and its first and last visibility on the horizon before or after sunrise and sunset in the form of lunar dates. Recorded for a period of 21 years, this Venus tablet is part of Enuma anu enlil ("In the days of Anu and Enlil") , a long text dealing with Babylonian astrology, which mostly consists of omens interpreting celestial phenomena. http: //fineartamerica.com/featured/2-venus-tablet-of-ammisaduqa-7th-century-science-source.html Venus Tablet Of Ammisaduqa, 7th Century The Venus Tablet of Ammisaduqa (Enuma Anu Enlil Tablet 63) refers to a record of astronomical observations of Venus, as preserved in numerous cuneiform tablets dating from the first millennium BC. This astronomical record was first compiled during the reign of King Ammisaduqa (or Ammizaduga) , with the text dated to the mid-seventh century BCE. The tablet recorded the rise times of Venus and its first and last visibility on the horizon before or after sunrise and sunset in the form of lunar dates. Recorded for a period of 21 years, this Venus tablet is part of Enuma anu enlil (“In the days of Anu and Enlil”) , a long text dealing with Babylonian astrology, which mostly consists of omens interpreting celestial phenomena. http: //fineartamerica.com/featured/2-venus-tablet-of-ammisaduqa-7th-century-science-source.html 754 BCE – 745 BCE: Reign of King Assur-nirari V. 744 BCE – 727 BCE: Reign of King Tiglath-Pileser III. 726 BCE – 722 BCE: Reign of King Shalmaneser V. 721 BCE – 705 BCE: Reign of King Sargon II. 704 BCE – 681 BCE: Reign of King Sennacherib. This stone water basin in the collection of the Vorderasiatisches Museum, Berlin came from the forecourt of the Temple of Aššur at Assur. The sides are inscribed with images of Enki / Ea, the Mesopotamian god of wisdom and exorcism, and puradu-fish apkallu. The textual references on the basin refer to the Assyrian king Sennacherib. The Temple of Aššur was known as the Ešarra, or Temple of the Universe. The Corpus of Mesopotamian Anti-Witchcraft Rituals online notes that water was rendered sacred for ritual purposes by leaving it exposed outside overnight, open to the stars and the purifying powers of the astral deities. The subterranean ocean, or apsû, was the abode of Enki / Ea, and the source of incantations, purification rites and demons, disease, and witchcraft. Adapted from text © by Daniel Schemer 2014, (CC BY-NC-ND license) . http: //www.cmawro.altorientalistik.uni-wuerzburg.de/magic_witchcraft/gods_stars/ https: //books.google.co.th/books?id=LSaeT9CloGIC& pg=PA19& lpg=PA19& dq=water+basin+assur+temple+assur+vorderasiatisches+Museum+Berlin& source=bl& ots=9fw1d16kjb& sig=4ufIF4Ev9MiZl1QUQ8Rv3QU_BZU& hl=en& sa=X& ved=0CB8Q6AEwAGoVChMIysSB25rYyAIVUFmOCh1G7QKS#v=onepage& q& f=false This stone water basin in the collection of the Vorderasiatisches Museum, Berlin came from the forecourt of the Temple of Aššur at Assur. The sides are inscribed with images of Enki / Ea, the Mesopotamian god of wisdom and exorcism, and puradu-fish apkallu. The textual references on the basin refer to the Assyrian king Sennacherib. The Temple of Aššur was known as the Ešarra, or Temple of the Universe. The Corpus of Mesopotamian Anti-Witchcraft Rituals online notes that water was rendered sacred for ritual purposes by leaving it exposed outside overnight, open to the stars and the purifying powers of the astral deities. The subterranean ocean, or apsû, was the abode of Enki / Ea, and the source of incantations, purification rites and demons, disease, and witchcraft. Adapted from text © by Daniel Schwemer 2014, (CC BY-NC-ND license) . http: //www.cmawro.altorientalistik.uni-wuerzburg.de/magic_witchcraft/gods_stars/ https: //books.google.co.th/books?id=LSaeT9CloGIC&pg=PA19&lpg=PA19&dq=water+basin+assur+temple+assur+vorderasiatisches+Museum+Berlin&source=bl&ots=9fw1d16kjb&sig=4ufIF4Ev9MiZl1QUQ8Rv3QU_BZU&hl=en&sa=X&ved=0CB8Q6AEwAGoVChMIysSB25rYyAIVUFmOCh1G7QKS#v=onepage&q&f=false 680 BCE – 669 BCE: Reign of King Esarhaddon. 668 BCE – 627 BCE: Reign of King Ashurbanipal. 626 BCE – 539 BCE: Neo-Babylonian Period. 625 BCE – 605 BCE: Reign of King Nabopolassar. 604 BCE – 562 BCE: Reign of King Nebuchadnezzar II. Astronomical Diary VAT 4956 in the collection of the Berlin Museum sets the precise date of the destruction of Jerusalem. This tablet details the positions of the moon and planets during the year 37 of the reign of Nebuchadnezzar, king of Babylon, which was 567 BCE. Jerusalem was destroyed in 586 BCE. http: //www.lavia.org/english/archivo/vat4956en.htm Astronomical Diary VAT 4956 in the collection of the Berlin Museum sets the precise date of the destruction of Jerusalem. This tablet details the positions of the moon and planets during the year 37 of the reign of Nebuchadnezzar, king of Babylon, which was 567 BCE. Jerusalem was destroyed in 586 BCE. http: //www.lavia.org/english/archivo/vat4956en.htm 561 BCE – 560 BCE: Reign of King Evil-Merodach. 559 BCE – 556 BCE: Reign of King Neriglissar. 556 BCE: Reign of King Labashi-Marduk. 555 BCE – 539 BCE: Reign of King Nabonidus. 550 BCE – 331 BCE: Achaemenid (Early Persian) Period. 538 BCE – 530 BCE: Reign of King Cyrus II. 529 BCE – 522 BCE: Reign of King Cambyses II. 522 BCE: Reign of King Bardiya. 522 BCE: Reign of King Nebuchadrezzar III. 521 BCE: Reign of King Nebuchadrezzar IV. 521 BCE – 486 BCE: Reign of King Darius I. 485 BCE – 465 BCE: Reign of King Xerxes I. 482 BCE: Reign of King Bel-shimanni. 482 BCE: Reign of King Shamash-eriba. 464 BCE – 424 BCE: Reign of King Artaxerxes. 424 BCE: Reign of King Xerxes II. 423 BCE – 405 BCE: Reign of King Darius II. 404 BCE – 359 BCE: Reign of King Artaxerxes II Memnon. 358 BCE – 338 BCE: Reign of King Artaxerxes III Ochus. 337 BCE – 336 BCE: Reign of King Arses. 336 BCE – 323 BCE: Reign of Alexander the Great (Greek Period, below) . 335 BCE – 331 BCE: Reign of King Darius III. 323 BCE – 63 BCE: Seleucid (Hellenistic) Period. 333 BCE – 312 BCE: Macedonian Dynasty. 281 BCE – 261 BCE: Reign of Antiochus I. Antiochus Cylinder BM36277 The Cylinder of Antiochus I Soter from the Ezida Temple in Borsippa (Antiochus Cylinder) is an historiographical text from ancient Babylonia, dated 268 BCE, that recounts the Seleucid crown prince Antiochus, the son of king Seleucus Nicator, rebuilding the Ezida Temple. Lenzi: “The opening lines read: “I am Antiochus, great king, strong king, king of the inhabited world, king of Babylon, king of the lands, the provider of Esagil and Ezida, foremost son of Seleucus, the king, the Macedonian, king of Babylon.” https: //therealsamizdat.com/category/alan-lenzi/ The cuneiform text itself (BM 36277) is now in the British Museum. The document is a barrel-shaped clay cylinder, which was buried in the foundations of the Ezida temple in Borsippa. The script of this cylinder is inscribed in archaic ceremonial Babylonian cuneiform script that was also used in the well-known Codex of Hammurabi and adopted in a number of royal inscriptions of Neo-Babylonian kings, including. Nabopolassar, Nebuchadnezzar and Nabonidus (cf. Berger 1973). The script is quite different from the cuneiform script that was used for chronicles, diaries, rituals, scientific and administrative texts. (Another late example is the Cyrus Cylinder, commemorating Cyrus’ capture of Babylon in 539 BCE (Schaudig 2001: 550-6) . This cylinder, however, was written in normal Neo-Babylonian script.) The Antiochus Cylinder was found by Hormuzd Rassam in 1880 in Ezida, the temple of the god Nabu in Borsippa, in what must have been its original position, “encased in some kiln-burnt bricks covered over with bitumen” in the “doorway” of Koldewey’s Room A1: probably this was built into the eastern section of the wall between A1 and Court A, since the men of Daud Thoma, the chief foreman, seem to have destroyed much of the brickwork at this point. Rassam (1897: 270) mistakenly records this as a cylinder of Nebuchadnezzar II (Reade 1986: 109) . The cylinder is now in the British Museum in London. (BM 36277) . http: //www.livius.org/cg-cm/chronicles/antiochus_cylinder/antiochus_cylinder1.html This timeline is modified from an original on the ancient.eu site. I added links and illustrations, and tagged and categorized timeframes, which should bring up useful search results when surfing among the tags and categories at the bottom of the page. I also integrated chronological periods and a selected list of kings from Constance Ellen Gane’s Composite Beings in Neo-Babylonian Art, 2012, p. xxii – xxiii, and de-conflicted the entry for the Ur III Period, aka The Sumerian Renaissance, which Gane dates with more precision than the original. poprzednia część:  > Timeline: Sumer.

: Data Publikacji.: 06-04-25

Sumer: Enūma Anu Enlil and MUL.APIN.

: Opis.: Sumer: Enūma Anu Enlil and MUL.APIN. by Esteban “My contribution is an outsider’s view, neither pretending to do justice to the ongoing discussions in biblical studies, in particular in the studies of the Dead Sea Scrolls, nor dwelling on the highly complicated matter of the Babylonian background of the astronomical Enoch tradition. O. Neugebauer, one of the pioneers working on Babylonian astronomical texts wrote in 1981: “The search for time and place of origin of this primitive picture of the cosmic order can hardly be expected to lead to definitive results. The use of 30-day schematic months could have been inspired, e.g., by Babylonian arithmetical schemes (of the type of ‘Mul-Apin’), or by the Egyptian calendar.” He then continues: “But there is no visible trace of the sophisticated Babylonian astronomy of the Persian or Seleucid-Parthian period.” The Neo-Assyrian star map K 8538, from H. Hunger, ed., Astrological Reports to Assyrian Kings (SAA 8, Helsinki: Helsinki University Press: 1992), p. 46. K8538 is held in the British Museum collection, excavated by Austen Henry Layard from the Library of Ashurbanipal in Nineveh. The curator's comments state that the text and depicted constellations are interpreted in Koch, 1989. A celestial planisphere with eight sections, representing the night sky of 3-4 January 650 BCE over Nineveh. Also Figure 1, Gebhard Selz, Of Heroes and Sages, p. 785. http://www.britishmuseum.org/research/collection_online/collection_object_details.aspx?objectId=303316&partId=1 The Neo-Assyrian star map K 8538, from H. Hunger, ed., Astrological Reports to Assyrian Kings (SAA 8, Helsinki: Helsinki University Press: 1992), p. 46. K8538 is held in the British Museum collection, excavated by Austen Henry Layard from the Library of Ashurbanipal in Nineveh. The curator’s comments state that the text and depicted constellations are interpreted in Koch, 1989. A celestial planisphere with eight sections, representing the night sky of 3-4 January 650 BCE over Nineveh. Also Figure 1, Gebhard Selz, Of Heroes and Sages, p. 785. http://www.britishmuseum.org/research/collection_online/collection_object_details.aspx?objectId=303316&partId=1 (Cf. M. Albani, Astronomie und Schöpfungsglaube: Untersuchungen zum astronomischen Henochbuch (WMANT 68; Neukirchen-Vluyn: Neukirche 1994), pp. 1-29; cf. furthermore the works of Milik, Books of Enoch, and O. Neugebauer, The “Astronomical” Chapters of the Ethiopic Book of Enoch (72 to 82) Det Kongelige Danske Videnskabernes Selskab: Matematisk-fysiske Meddelelser 40.10; Copenhagen: Munksgaard, 1981). The opinion “that the astronomical part of the Book of Enoch is based on concepts extant in the Old Testament is simply incorrect: the Enoch year is not an old semitic calendaric unit; the schematic alternation between hollow and full months is not a real lunar calendar, and there exists no linear scheme in the Old Testament for the length of daylight, or patterns for ‘gates,’ for winds, or for ‘thousands’ of stars, related to the schematic year. The whole Enochian astronomy is clearly an ad hoc construction and not the result of a common semitic tradition. Neugebauer’s opinion sharply contrasts the statement of VanderKam that “Enoch’s science is a Judaized refraction of an early stage in the development of Babylonian astronomy—a stage that finds varied expression in texts such as the astrolabes, Enūma Anu Enlil, and mul APIN. Enuma Anu Enlil is a series of about 70 tablets dealing with Babylonian astrology. These accounts were found in the early 19th century by excavation in Niniveh, near present day Bagdad. The bulk of the work is a substantial collection of omens, estimated to number between 6500 and 7000, which interpret a wide variety of celestial and atmospheric phenomena in terms relevant to the king and state. The tablets presumably date back to about 650 BCE, but several of the omens may be as old as 1646 BCE. Many of the reports found on the tablets represent ‘astrometeorological’ forecasts (Rasmussen 2010). http://www.climate4you.com/ClimateAndHistory%205000-0%20BC.htm Enuma Anu Enlil is a series of about 70 tablets dealing with Babylonian astrology. These accounts were found in the early 19th century by excavation in Niniveh, near present day Bagdad. The bulk of the work is a substantial collection of omens, estimated to number between 6500 and 7000, which interpret a wide variety of celestial and atmospheric phenomena in terms relevant to the king and state. The tablets presumably date back to about 650 BCE, but several of the omens may be as old as 1646 BCE. Many of the reports found on the tablets represent ‘astrometeorological’ forecasts (Rasmussen 2010). http://www.climate4you.com/ClimateAndHistory%205000-0%20BC.htm In it astronomical and astrological concepts are intermingled and schematic arrangements at times predominate over facts.” Here VanderKam comes back to an early view of H. Zimmern from 1901, who saw the Enochic tradition anchored in stories around the primeval king Enmeduranki, to whom the gods granted mantic (related to divination or prophecy) and astronomical wisdom. BM 86378, cuneiform tablets from the library of King Ashurbanipal, circa 687 BCE, held in the British Museum. MUL.APIN includes a list of thirty-six stars, three stars for each month of the year. The stars are those having a helical rise in a particular month. The first line lists the three stars, which have the helical rise in the first month of the year, Nisannu, which is associated with the vernal equinox.  In the second line, three other stars are listed, with a helical rise in the second month, Ayyāru, and so on. I MUL.APIN sono testi antichi su tavolette di argilla, comprendono un elenco di trentasei stelle, tre stelle per ogni mese dell’anno.  Le stelle sono quelle aventi ciascuna la levata eliaca in un particolare mese. Si ha perciò questo schema: nella prima riga sono elencate tre stelle, che hanno la levata eliaca nel primo mese dell'anno, Nīsannu (quello associato all'epoca dell'equinozio di primavera).  Nella seconda riga sono elencate altre tre stelle, ancora ciascuna avente levata eliaca nel secondo mese, Ayyāru, e così via. http://www.lavia.org/italiano/archivio/calendarioakkadit.htm BM 86378, cuneiform tablets from the library of King Ashurbanipal, circa 687 BCE, held in the British Museum. MUL.APIN includes a list of thirty-six stars, three stars for each month of the year. The stars are those having a helical rise in a particular month. The first line lists the three stars, which have the helical rise in the first month of the year, Nisannu, which is associated with the vernal equinox. In the second line, three other stars are listed, with a helical rise in the second month, Ayyāru, and so on. I MUL.APIN sono testi antichi su tavolette di argilla, comprendono un elenco di trentasei stelle, tre stelle per ogni mese dell’anno. Le stelle sono quelle aventi ciascuna la levata eliaca in un particolare mese. Si ha perciò questo schema: nella prima riga sono elencate tre stelle, che hanno la levata eliaca nel primo mese dell’anno, Nīsannu (quello associato all’epoca dell’equinozio di primavera). Nella seconda riga sono elencate altre tre stelle, ancora ciascuna avente levata eliaca nel secondo mese, Ayyāru, e così via. http://www.lavia.org/italiano/archivio/calendarioakkadit.htm (VanderKam, Enoch and the Growth, p. 101. H. Zimmern, Beiträge zur Kenntnis der babylonischen Religion: Die Beschwörungstafeln Šurpu, Ritualtafeln für den Wahrsager, Beschwörer und Sänger (Assyriologische Bibliothek 12; Leipzig: Hinrichs, 1901). The main arguments against Neugebauer’s position are provided by the Enochic Aramaic fragments from Cave 4, the careful evaluation of which prompted Milik already in 1976 to suggest that the astronomical parts of the Enoch tradition do belong to the oldest stratum of the Enoch literature in concordance to the  (originally) year life span allotted to Enoch in Genesis 5:23.” Gebhard J. Selz, “Of Heroes and Sages–Considerations of the Early Mesopotamian Background of Some Enochic Traditions,” in Armin Lange, et al, The Dead Sea Scrolls in Context, v. 2, Brill, 2011, pp. 784-6. Timeline: Sumer. A. AN is the head of the Sumerian pantheon. Ereszkigal to jest żona boga Nergal, Pani Wielkiego Podziemia, siostra Isztar. Sumerian chronicles about the causes of a nuclear war with the Anunnaki aliens. The Sumerians appeared suddenly, unexpectedly, as if out of nowhere. Czy rasa ludzka to dzieło sumeryjskich Annunaki?

: Data Publikacji.: 06-04-25

Instytucja propinacja w Polsce. Historia propinacji. Pijane społeczeństwo i pijacy.

: Opis.: Nie ma chyba w historii Polski bardziej gorszącego przykładu eksploatacji klas niższych społeczeństwa, przez uprzywilejowane stany niż instytucja propinacji. Instytucja ta obok pańszczyzny oraz lichwy była główną przyczyną permanentnego ubóstwa chłopów w Rzeczpospolitej. Instytucja ta była nie tylko niecnym sposobem eksploatacji finansowej chłopów ale też narzędziem pogłębiającym i utrzymującym ich poddaństwo. Była też przyczyną powszechnego pijaństwa wszak nie od dziś wiadomo, że łatwiej rządzić pijanym, odurzonym społeczeństwem. Pierwowzoru propinacji uchwalonej przez sejm w 1496 roku należy szukać głęboko w średniowieczu. Już Bolesław Chrobry fundując arcybiskupstwo gnieźnieńskie obok szeregu różnych nadań uposażył arcybiskupstwo w dziesięcinę z karczm. Karczma wielokrotnie pojawia się w spisach dóbr klasztornych i probostw średniowiecznych będąc źródłem dochodów i utrzymania tychże, na przykład w "Księdze uposażeń" Jana Długosza.    W średniowieczu karczma jest integralną częścią historii Kościoła. Jak dowiadujemy się z zachowanych sprawozdań inspekcji biskupich w probostwach. Często proboszcz po zamknięciu kościoła otwierał karczmę mieszczącą się w plebanii i sam prowadził sprzedaż piwa, miodu i okowity. Czymże zatem była ta propinacja uchwalona przez szlachtę na sejmie w roku 1496 a sięgająca swym rodowodem średniowiecza? Propinacja to wyłączne prawo właściciela dóbr ziemskich do produkcji i sprzedaży alkoholu w obrębie swych dóbr oraz do sprowadzania wyrobów alkoholowych z innych miast i czerpania z tego dochodów. W drugiej połowie XV w karczmy zostały opodatkowane przez państwo. Najłatwiej podatki można było zebrać w miastach królewskich. Starostowie królewscy poprzez odpowiednie praktyki fiskalne uzależnili od siebie szlachtę, klasztory, proboszczów i chłopów karczmarzy którzy nie posiadali własnych browarów i gorzelni. Szlachcie taka sytuacja nie była na rękę i z tego powodu postanowiła przepchnąć korzystną dla siebie ustawę na sejmie 1496 roku. Oto najważniejszy jej fragment.  „Panów dóbr i ich poddanych zachować w tej wolności, że wolno każdemu piwa i inne napoje skądkolwiek brać i sprowadzać oraz we wsiach i innych miejscach dzierżenia ich warzyć lub warzyć kazać i skądkolwiek by woleli albo chcieli wziąć, mieć je, szynkować i używać swobodnie bez wszelkiej obawy zakazu, zajęcia lub kary ze strony króla lub starostów” Obok karczem książęcych i kościelnych istniały karczmy szlacheckie, nadawane panom na mocy przywilejów książęcych i traktowane były jako „pożytek” związany z posiadaniem dóbr ziemskich. Taki „pożytek” często był oddzielony od gruntów i podlegał sprzedaży lub dzierżawie na rzecz osób trzecich. Tym sposobem czasami powstawały karczmy chłopskie. Przywilej na prowadzenie karczmy mogli chłopi wykupić od pana lub starosty w królewszczyznach. Przywilej propinacyjny mógł otrzymać także sołtys zasadzca nowej wsi lub wybraniec lokowany na łanach wybranieckich. Przywilej propinacyjny z 1496 r obejmował teoretycznie także chłopów, lecz wraz z upływem czasu gdy poddaństwo osobiste chłopów zamieniło się w formę niewolnictwa. Karczmy chłopskie zniknęły, zniszczone przez konkurencję karczem szlacheckich, które rzecz oczywista wspierane były rozporządzeniami szlachciców propinatorów, będących jedynymi prawodawcami i rządcami chłopów w swych włościach. Wykorzystywali oni swą władzę dla bogacenia się. W konsekwencji tego w wieku XVII i XVIII propinacja przerodziła się w lukratywny monopol szlachecki. W celu wsparcia monopoli szlacheckich, szlachta wykorzystując poddaństwo chłopów zamieszkujących w ich posiadłościach. Narzuciła chłopom obowiązek zakupu ustalonego kontyngentu alkoholowego. Pod groźbą surowych kar chłop ze wsi szlacheckiej miał zakaz picia w obcych karczmach, zakaz obejmował także sprowadzanie alkoholu na własny użytek z obcych karczm i browarów Należność za kontyngenty i ewentualne zaległości traktowane były jako zaległości w zapłacie danin publicznych i ich egzekucja często kończyła się zajęciem majątku dłużnika jeśli takowy dany delikwent posiadał. Nawet jeśli zdarzyła się sytuacja, że dwór miał zapłacić chłopu za jego świadczenia. Płacił mu nie gotówką lecz asygnatami na pobór alkoholu z pańskiej karczmy! Tak więc propinacja była obok pańszczyzny drugą formą odbierania chłopom dorobku ich ciężkiej pracy. W średniowieczu w karczmie wszystkie stany były równe. Chłopi i mieszczanie na jednej ławie siedzieli ze szlachtą i klerem. Popijając piwo i miód, pogrywając przy tym w kosci. Jak wspomniałem kler często osobiście parał się szynkarstwem. Jednak w roku 1279 legat papieski przywiózł do Polski papieskie rozporządzenie, zakazujące klerowi trudnienie się szynkarstwem. Stary obyczaj trudny był do wykorzenienia i w roku 1423 wizytacja w diecezji włocławskiej wykazała wielu plebanów szynkujących piwo w swych plebaniach. Duchownym za picie w karczmie groziła kara trzech grzywien lub miesięczny areszt w klasztorze. Synod uniejowski z 1326 roku nakazał klerowi świecenie przykładam i tym samym zniechęcanie narodu do pijatyk. Jedyną okolicznością usprawiedliwiającą wizytę księdza w karczmie była według tego synodu „słuszna przyczyna” .Za taką słuszną przyczyną mogło być uznane zaproszenie od „poważnej osoby”. Jak widać pijatyka była łatwa do usprawiedliwienia. Władze kościelne nie ustępowały i zaostrzały kary dla księży nawiedzających karczmy. W 1529 r biskup Karnkowski zagroził więzieniem wszystkim księżom chodzącym do karczem. W Płocku kapituła katedralna groziła swym księżom klątwą koscielną za chodzenie do karczem. Tym sposobem ustawodawstwo kościelne wygoniło kler z karczem. Pozostała tam jeszcze szlachta lecz też nie na długo. Konstytucja z roku 1576 skodyfikowała nie pisane prawo ziemi mazowieckiej, zakazujące szlachcie przesiadywania z chłopstwem w karczmie. Oto fragment tej konstytucji.  „ Szlachcice w karczmie nie mają bywać, gdy im powoli umyślnego obcowania miewać ani z kmiotkami w rząd siedzieć i piwa pić przystoi” Zakaz ten był traktowany poważnie o czym może świadczyć fakt, że chłopu który poranił lub nawet zabił szlachcica w karczmie. Występek taki uchodził płazem, gdyż ta sama konstytucja stanowiła co następuje.  „jeśliby szlachcicowi tak w karczmie umyślnie w rzędzie z chłopy siedzącemu będącemu i pijącemu przydało się, żeby przez kmiotka albo kmiotki ubit abo ranion był, gdy to uczyni on kmiotek, od wszystkich win i płacy onego bicia będzie wolen skutecznie od wszystkiego” Zasada ta utrzymywała się do końca I Rzeczpospolitej i pokazuje z jaką pogardą szlachta traktowała chłopów, którzy byli dla nich kmiotkami i śmierdzielami z którymi szlachcicowi nie godziło się obcować. Pieniądze wyszarpane chłopu za alkohol im jednak nie śmierdziały. W połowie XV wieku w karczmach w Polsce zaczyna się pojawiać wódka wcześniej nie będąca trunkiem oferowanym w karczmach. Ironicznym faktem jest, że propagatorem picia wódki był lekarz Michael Shrick z Augsburga. Napisał on nawet dzieło naukowe w którym wódkę przedstawia jako lekarstwo na wszystkie dolegliwości. Według niego picie wódki pozwalało na zachowanie piękności i sprzyjało dobrej pamięci! Od początków XVI wieku zaczęto na szeroką skalę produkować i pić wódkę. Nie wytwarzano jej jednak ze zboża gdyż uważano to za grzech śmiertelny. Polakom picie wódki wielce podeszło co nie uszło uwadze władz które opodatkowały wódkę. Z czasem wódka zdetronizowała ulubione trunki Polaków jakimi były piwo i miód pitny zastępując je jako najpopularniejszy alkohol serwowany w karczmach.W aktach prawnych wódka nazywana była „prostą” „przepalanką” „okowitą” lud miał swoje nazwy dla wódki takie jak „śmierdziucha” czy też „szmorgawica”. Piwa bywały rodzimej produkcji, pito także droższe piwa importowane z Brna, Wrocławia czy Świdnicy a nawet sprowadzano smakowite piwa angielskie typu Ale. Dobre piwo sporządzane dla zamożnej klienteli wyrabiano z pszenicy. Dla chłopów wyrabiano piwo z poślednich składników takich jak owies, tatarka czy jeżyna. Wino sprowadzano oczywiście w największej ilości z Węgier ale też z odleglejszych krain takich jak Włochy Francja, Hiszpania czy z krajów niemieckich i austriackich. Wina takie pite były oczywiście na dworach magnackich i dworze króla a nie w karczmach chłopskich. Karczma była nie tylko miejscem gdzie pito alkohol. Szynkarz prowadził także sklep ogólny z mięsem i innymi produktami spożywczymi. Sprzedawał też owies i siano. Był tez pachciarzem dworskim załatwiającym wszelkie interesy pomiędzy dworem i chłopami mając z tego naturalnie prowizję. Jako, że prawo i godność zakazywały szlachcie i klerowi wchodzenia do karczmy musieli oni się posługiwać innymi ludźmi którzy prowadzili dla nich interes. Oddawali oni zatem karczmy w zarząd arendarzom, grupą która była szczególnie zainteresowana tego typu biznesem byli Żydzi, którzy z czasem opanowali niemal na wyłączność ten sektor gospodarki. Żyd arendarz stał się dla szlachty i kleru kurą znoszącą złote jaja. W imieniu dworu trudni się obok sprzedaży alkoholu obsługą monopolu sprzedaży soli i zboża na przednówku a także obsługuje powierzony mu monopol młynny. Na wschodzie kraju Żydzi dzierżawili nawet od panów cerkwie czerpiąc zyski z poboru opłat za obrzędy religijne i użyczaniu kluczy do cerkwi! Delegaci rządu austriackiego panowie Haugwitz i Procop którzy podróżowali po Polsce zaznaczyli w swym opisie dróg polskich, że wszystkie karczmy na drodze z Krakowa do Warszawy prowadzone były przez Żydów. Miały to być miejsca tak brudne i nędzne, że były wielkim utrapieniem dla podróżnych. Austeria wybudowana przez Jana Biberstaina- Starowieyskiego w Choczni była ponoć tak brudna, ciemna i zakopcona wewnątrz, że wchodzący nie poznawali ludzi siedzących w środku. Na zewnątrz gnój miał sięgać okien. Pewien Niemiec zwiedzający Polskę w XVIII w pozostawił po sobie książkę zatytułowaną „Obraz narodu polskiego” w książce tej poczynił ciekawą obserwację  „ bez księdza i bez Żyda szlachcic polski się nie obejdzie, jak cień za nim idą. Czego Żyd na nim nie wymoże, zrobi to kapelan, zwykle mnich z najbliższego klasztoru” Puszczanie propinacji w pacht Żydom było zjawiskiem powszechnym w majątkach szlacheckich zwłaszcza na wschodzie kraju. Jedno tylko województwo sieradzkie w 1786 roku zabroniło oddawania karczem Żydom pod groźbą kary 500 grzywien i sześciu niedziel w wieży. W 1776 roku Żydzi dostali zakaz prowadzenia karczm w miastach królewskich. W 1789 roku władze austriackie Galicji zakazały Żydom prowadzenia karczem i dodatkowo osiedlania się na wsi jeśli nie trudnili się rolnictwem lub rzemiosłem. Niestety w roku 1848 prawo to zostało uchylone i szlachcice propinatorzy zapraszali na swe ziemie Żydów tak by każdy szlachcic miał „swojego Żyda” Ci sprytni lichwiarze sami cechujący się trzeźwością, przy pomocy wódki i procesów wekslowych za kredytowaną wódkę z kontyngentu który chłop musiał obowiązkowo wykupić. Pozbawiali na licytacjach zadłużonych po uszy chłopów ziemi i dorobku życia. Karczmarze jak to bywa w życiu. Próbowali kantować nie tylko swą klientelę ale też właścicieli karczem które mieli w arendzie od szlachty i kleru. Karczmarzom łamiącym monopol propinacyjny groziły surowe kary. Jednak jak się zaraz przekonamy na przykładach nie odstraszało to rządnych zysku oszustów. Niejaki Mikołaj Włoch „cudze gorzałki przenosił i szynkował w pańskiej” Dostał za to grzywnę i więzienie. Mikołaj Włoch okazał się recydywistą i przy kolejnej rewizji znaleziono u niego baryłkę obcej wódki. Sąd wójtowski obliczył straty na kilka lat wstecz na kwotę 1280zł . Karczmarz nie miał tak dużej kwoty dlatego jak to ujęto „zasłużył gardło”. Miał szczęście i okazano mu łaskę, dekretem odebrano mu zagrodę, chałupę oraz skazano na banicję ze szlacheckiego „państwa suskiego”. Synów którzy w procederze mu pomagali sąd skazał na kajdany i konfiskatę zboża. Inny karczmarz z 22 letnim stażem zwany Cipcia (nie śmiejcie się to nie jego wina) został złapany w 1707 r na przemycie wódki z Kęt. Dekretem sądu odebrano mu na rzecz zamku bydło, budynki i grunt „a to jemu na ukaranie a drugim na pokajanie” Karczmarze moralnością nie grzeszyli i jak by im mało było zysków z pachciarstwa i arendy nie gardzili innymi źródłami dochodów nawet z prostytucji. Niejaki Jędrzej Hereńczyk który będąc karczmarzem i zarazem wójtem przysięgłym przemienił swą karczmę w dom publiczny gdzie zatrudnił banitkę z „państwa suskiego” Zofię Mikołajczankę i używał tą „rozpustną białogłowe dla swywoli”. Do tego Jędrzej klientów oszukiwał choć cechowane naczynia otrzymywał. Proceder ten kwitł w najlepsze i pewnie karczmarz pozostał by bezkarny. Jednak Jędrzej był pazerny i czynszu i innych powinności nie odprowadzał choć dochody miał znaczne. Zaniepokojony tym dwór zarządził rewizję, która ujawniła wszystkie szwindle karczmarza. Za nie moralny proceder sąd wójtowski skazał Jędrzeja Hereńczyka i Mikołajczankę na leżenie krzyżem w kościele w każdą niedzielę w czasie postu. Za fałszowanie kwart, kwaterek i garnców pozbawiono go funkcji karczmarza. Propinacja i karczma odgrywała też dużą rolę polityczną gdyż będąc obok pańszczyzny największym źródłem dochodów szlachty. Pozwalała wielu szlachcicom na realizowanie własnych ambicji politycznych dając środki na na ubieganie się o lukratywne urzędy i prestiżowe tytuły. Inni drobni bracia szlachcice korzystali na tym także. To o ich przychylność wódką i jadłem na sejmikach i sejmach zabiegali panowie kandydaci. Łatwo sobie wyobrazić jakie spustoszenie musiało to wywołać w kulturze politycznej kraju i w konsekwencji odbić się na jego kondycji. Wgląd w obyczaje sejmowe daje Jędrzej Kitowicz(1727-1804) w swoim „Opisie obyczajów i zwyczajów za panowania Augusta III „ Kiedy data i miejsce sejmu zostały wyznaczone. Szlachta z całego kraju tłumnie ściągała na pole sejmowe, często zwożona na sejm przez magnatów. Rozkładane było obozowisko w którym szlachta lokowała się na czas sejmu. Kucharze magnatów i różnych trybunów szlacheckich rozkładali polową garkuchnię w której gotowali dla szlacheckich popleczników swego pana. Podawano wtedy różne pieczenie wołowe, wieprzowe i dróbiowe na pieprzno, kwaśno, czy słono tak by jak to wspomina Jędrzej Kitowicz w swych pamiętnikach.  „ …lepiej do trunków zaostrzało pragnienie. Od rana dano wódki raz, drugi, trzeci, postawiono na stole kilka bochnów chleba, kilka brył masła i kilka pieczeni w zrazy pokrajanych, co naprędce w stojaczki między siebie rozerwano, kto czuł po tym posiłku pragnienie dawano mu piwa” Tak nażartą i napitą elitę rycerską prowadzono na miejsce sejmu „ nauczonych co mają utrzymywać lub czemu mają przeszkadzać” Po obradach i głosowaniu brać szlachecka spieszyła na powrót do garkuchni gdzie raczono ich napitkiem i jadłem do białego rana na koszt pana magnata. Taką biesiadę opisuje Jędrzej Kitowicz w następujący sposób.  „ Ordynaryjnie taką szlachtę pojono winem z gorzałką zmieszanym, dla prędszego zawrotu głowy, i piwem dla ochłody pragnienia. Pijąc tedy na przemianę raz owę mieszaninę wina z gorzałką, drugi raz piwo, prędko się i niewielkim kosztem popili. Popiwszy się, wywracali się, i tam zaraz, gdzie który spali przy stole, pod stołem, pod płotem, na środku ulicy, w rynsztoku, w błocie, gdzie kogo nogi taczające się zaniosły” W takim stanie niektórzy rycerze dalej „głosowali” ale już w rowie przy akompaniamencie własnych ejekcji żołądkowych i obowiązkowego zawołania liberum veto! Niejeden nieborak obudził się nad ranem w samych kalesonach okradziony z ubrania i szabli przez trzeźwiejszego brata szlachcica. Po tak przykrym przebudzeniu czekała jeszcze naszego rycerza długa droga piechotą do domu. Gdyż magnat co go przywiózł na sejm, zwinął skoro świt garkuchnię i wyszynk i slad po nim zaginął. Marszu do domu nie ułatwiał ból głowy który musiał być widocznie skutkiem ubocznym wyczerpujących obowiązków sejmowych. Nasuwa się szybko jedna refleksja, państwo tak zarządzane musiało upaść i upadło. Wszechobecne pijaństwo stymulowane propinacją odbijało się nie tylko na jakości sejmowania ale też odcisnęło swe piętno na jakości systemu sądowego państwa. Już Kazimierz Wielki nakazywał by sądy sprawowano tylko rano na czczo by po pijanemu nie sądzić. Później ten zwyczaj musiał zaniknąć skoro w 1765 r spotykamy instruktarz z posiadłości jaworowskich który nakazuje.  „ Urząd miejski, gdy jakową sprawę sądzić będzie, nie po pijanemu, ale po trzyźwu, na stole w urzędowej izbie nie kwarta gorzałki lub konew miodu, ale krucyfiks i Sakson być ma…” Ważne w procesie sądowym osoby takie jak kat (oprawca) jego pomocnik (hycel) oraz policjant (ceklarz) wykonujący tortury. Będąc pod wpływem alkoholu męczyli strasznie podejrzanych co piętnuje Groicki w „Porządku sądów miejskich” Gorzej nawet było po wsiach gdzie sądy wójtowskie skazywały winnych na ufundowanie sądowi kilku garnców wódki. W księdze sądowej ponikiewskiej odnajdujemy w 1765 roku, że przy ugodzie Lenia z Gancarczykiem sąd, strony i świadkowie wypili trzy garnce gorzałki bo jak to ujęto „ każdemu trzeba było gardło zapchać i natłoczyć aż po widełki”. Karne achtle piwa i garnce gorzałki zasądzane były regularnie w sądach gromadzkich Andrychowa i Wadowic. Historia propinacji kończy się ostatecznie na ziemiach polskich dopiero pod władzą zaborców. Najwcześniej w zaborze pruskim w 1845 roku, w austriackim w 1889 roku a w rosyjskim w 1898 r. Przy okazji zniesienia propinacji w zaborze austriackim do Wiednia najechała się cała masa galicyjskich chałaciarzy protestując i grożąc cesarzowi rewolucją jeśli ten nie zaniecha zamachu na ich odwieczne prawo arendy karczm od szlachty. W zaborze austriackim szlachta zdołała wynegocjować od rządu odszkodowanie za zniesienie propinacji. W zaborze rosyjskim natomiast propinacja zeszła śmiercią naturalną a tam szlachta nie miała odwagi zapytać cara o odszkodowanie z publicznych pieniędzy. Tak oto zakończyła swój żywot szkodliwa instytucja propinacji, która przez niemal 900 lat gnębiła lud polski a jej skutki w moim odczuciu widoczne są do dziś w naszym społeczeństwie, odzwierciedlając choćby kulturę picia Polaków.  CJW1034 cząstka opatentowana do tabletki przeciwko alkoholizmowi.

: Data Publikacji.: 06-04-25