DIANA
- Kraj:Polska
- : Język.:polski
- : Utworzony.: 30-12-17
- : Ostatnie Logowanie.: 16-03-22
O nas. Jesteśmy organizacją, która zapewnia suplementy zdrowotne na tej stronie. Jako najbardziej wiarygodna i godna zaufania organizacja medyczna zapewniamy, że dostarczymy Ci tylko niezbędne informacje. Chcemy sprawić, aby Twoje życie było szczęśliwe i zdrowe na dłuższą metę, dlatego wszystkie produkty, które reklamujemy na tej stronie, zostały pozyskane od najbardziej znanych marek. Z tego powodu nagrodziliśmy nas jako najważniejszą organizację zdrowotną na całym rynku. Daj nam szansę, aby służyć Ci najlepszą obsługą. Nasz zespół. Aby stworzyć dobrze znaną pozycję na rynku, wybraliśmy wysoko wykształconych ludzi w naszym zespole. Każdy członek zespołu naszej organizacji ma szeroką wiedzę i doświadczenie w swojej dziedzinie. Wszyscy są już dobrze wyszkoleni, aby zapewnić ci jakościową obsługę. Poza tym dajemy ci pewność, że wszystkie informacje, które dostarczy nasz członek zespołu, będą autentyczne w 100% i punkt po punkcie. Nigdy nie będą cię wyręczać w niewłaściwy sposób. W ten sposób możesz nam łatwo zaufać. http: //sklep-diana.com
: Opis.: Tkanka łączna płynna jest szczególną tkanką ze względu na swoją konsystencję. Jej funkcje są bardzo różnorodne Funkcje krwi i limfy: transportuje gazy oddechowe z powierzchni wymiany gazowej do komórek i z powrotem, przenosi substancje odżywcze do komórek, odbiera produkty przemiany materii, rozprowadza hormony, bierze udział w termoregulacji "przenosząc ciepło" od narządów najcieplejszych (wątroba, pracujące mięśnie szkieletowe) do struktur najzimniejszych (powierzchnia ciała), uczestniczy w reakcjach odpornościowych - tu znajduje się układ odpornościowy zapewnia homeostazę organizmu, czyli utrzymanie dynamicznej równowagi środowiska wewnętrznego. Krew składa się z amorficznego osocza (ok. 55% objętości) i elementów morfotycznych, czyli krwinek (ok.45%). Osocze jest lekko żółtawe, o pH = 7,4. Skład chemiczny: 90% stanowi woda, 9% substancje organiczne (głównie białka: albuminy, globuliny, fibrynogen współodpowiedzialny za proces krzepnięcia krwi, a także glukoza, wolne kwasy tłuszczowe, hormony, mocznik ) oraz 1% substancji mineralnych (NaCl, Ca2+, K+ , Mg2+ i in.). Krwinki dzielimy na trzy grupy: krwinki czerwone (= erytrocyty), krwinki białe (= leukocyty) i płytki krwi (= trombocyty). Wszystkie typy krwinek mają wspólne pochodzenie. Powstają w czerwonym szpiku kostnym ( u nasady kości długich, w kręgach kręgosłupa, w mostku, w kościach czaszki i miednicy) z jednego typu komórek macierzystych krwi. Tam powstają erytrocyty, granulocyty, trombocyty, część limfocytów i monocytów. Pozostałe limfocyty i monocyty powstają w narządach układu limfatycznego. Erytrocyty. Są to komórki dwuwklęsłe, o okrągłym kształcie, pozbawione jądra komórkowego (tylko u ssaków). U człowieka przeciętnie jest ok. 5 mln erytrocytów / mm3 krwi (u dorosłego mężczyzny 5,5 mln, u dorosłej kobiety 4,5 mln a u noworodka 7mln / mm3 krwi). Krwinki czerwone tracą jądro komórkowe w czasie rozwoju, są bezjądrzaste oraz pozbawione innych organeli komórkowych. Tak przystosowana komórka ma stosunkowo niski poziom własnego metabolizmu i dużo miejsca na hemoglobinę, która transportuje tlen. Jednak taka komórka nie posiada zdolności do podziałów i krótko żyje (100 - 120 dni), a więc ciągle muszą powstawać nowe pokolenia erytrocytów (ok. 2mln / sek.). Swój żywot kończą erytrocyty w układzie śródbłonkowo - siateczkowym śledziony i wątroby. Podstawową funkcją erytrocytów jest transport O2 i w mniejszym stopniu - CO2. Służy do tego barwnik oddechowy krwi - hemoglobina. Hemoglobina wiąże nietrwale O2 z Fe2+, ale żelazo nie ulega utlenieniu - jedna cząsteczka hemoglobiny jest w stanie przenieść 8 atomów tlenu - tworzy się oksyhemoglobina - Hb(O2)4. Transport CO2 jest realizowany w ok. 20% przez hemoglobinę - tworzy się karbaminohemoglobina, a resztą transportowanego CO2 zajmuje się osocze. Erytrocyty transportują także witaminę C i adrenalinę. Leukocyty, czyli białe krwinki, nie posiadają barwnika. Jest to bardzo różnorodna grupa komórek. W krwi dorosłego zdrowego człowieka ich liczba waha się od 5 do 8 tys.. / mm3 . W czasie choroby liczba ta zwiększa się lub spada, np. zapalenie wyrostka robaczkowego może być przyczyną wzrostu liczby leukocytów do 11 tys w mm3 leukocyty granulocyt obojętnochłonne (= neutrofile) kwasochłonne (= eozynofile) zasadochłonne (= bazofile) agranulocyty monocytylimfocyty limfocyty T limfocyty B Granulocyty posiadają ziarnistości w cytoplazmie i stąd ich nazwa. Klasyfikacja granulocytów została oparta na sposobie ich barwienia: obojętnochłonne, czyli te, które zabarwiają się w barwnikach obojętnych; stanowią największą grupę leukocytów, posiadają zdolność do ruchu ameboidalnego i fagocytozy - dzięki tym właściwościom mogą przenikać przez ściany naczyń włosowatych do otaczających tkanek i tam walczyć z antygenami (= obcymi dla ustroju białkami) fagocytując "intruzów"; żyją bardzo krótko - od 2 do 4 dni, po tym czasie wychwytywane są przez układ śródbłonkowo - siateczkowy i tam rozkładane kwasochłonne występują w znacznie mniejszej liczbie niż granulocyty obojętnochłonne, posiadają zdolność do ruchu ameboidalnego i fagocytozy; ich funkcja polega głównie na zwalczaniu pasożytów przewodu pokarmowego i wpływaniu na stany alergiczne; żyją ok. 24 godziny zasadochłonne stanowią najmniejszą grupę granulocytów, nie posiadają zdolności do ruchu ameboidalnego i fagocytozy; ich funkcja polega na produkowaniu do krwi heparyny - substancji przeciw zakrzepowej. Monocyty to duże krwinki o właściwościach żernych (stąd inna nazwa - makrofagi). Posiadają zdolność do ruchu ameboidalnego, powstają w szpiku i bardzo krótko żyją (zaledwie kilka dni). Ich podstawowa funkcja to fagocytowanie komórek bakterii i zniszczonych komórek obumarłych lub uszkodzonych tkanek. Biorą także udział w obronie humoralnej organizmu, czyli w ciągu reakcji biochemicznych prowadzących do powstania przeciwciał i zwalczenia antygenu. Limfocyty stanowią dość dużą grupę leukocytów. Mają minimalną zdolność do ruchu i fagocytozy. Dzielimy je na dwie grupy: limfocyty B, powstające w szpiku kostnym, krótko żyjące komórki; ich podstawowa funkcja to udział w obronie humoralnej - produkują przeciwciała, immunoglobuliny służące do zwalczania antygenów limfocyty T powstają w czerwonym szpiku kostnym, potem przebywają w grasicy, gdzie "uczą się" rozpoznawać antygeny; biorą udział zarówno w obronie komórkowej (bezpośredniej walce z antygenami głównie na drodze fagocytowania intruza) jak i w obronie humoralnej - ich podstawową funkcją jest rozpoznawanie białek swoistych organizmu, a także odróżniania białek i innych substancji wielkocząsteczkowych obcych dla ustroju (antygenów). Trombocyty to w zasadzie tylko fragmenty komórek zwanych megakariocytami. Ich liczba wynosi 200 - 400 tys./mm3 krwi. Krwinki te biorą udział w procesie krzepnięcia krwi. Kiedy nastąpi uszkodzenie naczynia krwionośnego płytki rozpadają się i zlepiają, uwolniony zostaje enzym, który zapoczątkowuje wieloetapowy proces przekształcenia rozpuszczalnego fibrynogenu w nierozpuszczalną fibrynę. Tworzy się siatka, która spaja brzegi uszkodzonego naczynia, a w oka tej siatki wsuwają się trombocyty - tworzy się skrzep, bariera dla wypływającej z naczyń krwi i dla wnikających do krwi antygenów.
: Data Publikacji.: 17-11-24
: Opis.: Tkanka łączna oporowa. Jest tkanką szkieletotwórczą, stąd charakterystyczna jest ona dla zwierząt obdarzonych twardym szkieletem wewnętrznym - kręgowców. Wyróżniamy dwa typy: tkankę chrzęstną i kostną. Tkanka chrzęstna: Tkanka ta pojawia się jako pierwsza tkanka oporowa w rozwoju ewolucyjnym zwierząt kręgowych i jako pierwsza w trakcie rozwoju osobniczego (= ontogenezy). Jej istota podstawowa, zwana chondryną, jest utworzona z chondromukoidu - substancji zawierającej śluzowielocukrowce i inne specyficzne związki. Tu znajdują się również elementy włókniste. Komórki tkanki chrzęstnej (= chondrocyty), powstałe po mitozie komórek chrząstkotwórczych (= chondroblastów), nie rozchodzą się po podziale tylko tworzą grupy 2 - 5 komórek otoczonych wspólną "torebką", leżą razem w jamce. Jest to tzw. grupa izogeniczna. Jeżeli nastąpi uszkodzenie chrząstki chondrocyty przekształcają się (lokalnie!) w komórki chrząstkogubne (= chondroklasty), które wytwarzają enzymy trawiące chrząstkę. Jednocześnie z chondrocytów powstają chondroblasty, które intensywnie zaczynają się dzielić odbudowując zniszczenia, dostarczając nowych... chondrocytów. Wyróżniamy trzy typy chrząstki: chrząstka szklista - zawiera włókna kolagenowe, ale są one niewidoczne w mikroskopie świetlnym, oraz bardzo liczne grupy izogeniczne, z wiekiem ulega ona znacznej mineralizacji z racji odkładających się w niej soli wapnia; u kręgoustych i ryb chrzęstnoszkieletowych tworzy szkielet wewnętrzny przez całe życie zwierzęcia, natomiast u pozostałych kręgowców buduje szkielet w tylko okresie płodowym, później ulega kostnieniu, buduje powierzchnie stawowe kości, buduje części żeber, tworzy czubek nosa chrząstka sprężysta - posiada głównie włókna sprężyste (utworzone z elastyny), nie ulega kostnieniu: buduje struktury związane z wydawaniem i odbieraniem dźwięków: małżowinę uszną, trąbkę Eustachiusza, współtworzy krtań i nagłośnię chrząstka włóknista - istota podstawowa zawiera bardzo dużo włókien kolagenowych i stosunkowo mało grup komórek chrząstki, jest bardzo odporna na zerwanie i dlatego współtworzy więzadła, ścięgna (w miejscu przyczepu ich do kości), krążki międzyżebrowe. Chrząstka nie jest ukrwiona i na jej teren nie wnikają naczynia krwionośne dlatego każda chrząstka otoczona jest błoną łącznotkankową (tkanka łączna właściwa) - ochrzęstną, umożliwiającą odżywianie tej tkanki. Tkanka kostna. Jest to tkanka, która pojawia się później zarówno w toku ewolucji (u ryb kostnoszkieletowych) jak i w czasie rozwoju osobniczego zwierzęcia (powstaje w okresie płodowym, najczęściej na drodze kostnienia chrząstki szklistej lub z przekształcenia tkanki łącznej właściwej). Jej istota podstawowa jest utworzona z osseomukoidu - substancji zawierającej śluzowielocukrowce i inne specyficzne związki organiczne oraz substancji mineralnych - głównie soli wapnia (węglanu i fosforanu) i magnezu (fosforanu). Tu znajdują się również elementy włókniste - liczne włókna kolagenowe (często zwane osseinowymi). W ciągu życia ilość substancji organicznych spada i mamy do czynienia z rosnącą kruchością kości. U kobiet w okresie po menopauzie może następować dodatkowo rzeszotowienie kości, czyli wypłukiwanie z substancji międzykomórkowej soli wapnia (= osteoporoza). Cechą charakterystyczną w budowie całkowicie wykształconych kości są tzw. blaszki kostne powstałe dzięki regularnemu układowi włókien kolagenowych. Komórki tkanki kostnej leżą na powierzchni blaszek i łącząc się wypustkami plazmatycznymi tworzą przestrzenną sieć umożliwiającą aktywny metabolizm komórek. Wyróżniamy trzy typy komórek tkanki kostnej: komórki kostne (= osteocyty), komórki kościotwórcze (= osteoblasty) i komórki kościogubne (= osteoklasty). Osteoblasty dzięki swoim podziałom produkują nowe komórki kości (w czasie wzrostu organizmu lub w czasie regeneracji kości), produkują także kolagen i inne substancje organiczne wchodzące w skład substancji międzykomórkowej. Osteocyty, budujące kość, leżą w jamkach i kontaktują się kanalikami kostnymi. Osteoklasty, powstają najczęściej z przekształcenia osteocytów w miejscach uszkodzenia kości, produkują enzymy lizogenne, które trawią uszkodzone osteocyty. W miejscu regeneracji inne osteocyty przekształcają się w osteoblasty, czyli komórki kościotwórcze produkujące nowe komórki kostne. Ze względu na strukturę tkanki kostnej wyróżniono dwa typy kości: kość zbita charakteryzuje się współśrodkowym ułożeniem blaszek wokół kanałów Haversa (tam przebiegają naczynia krwionośne), tworzy się struktura zwana osteonem, osteony natomiast biegną równolegle względem siebie - kość zbita buduje trzony kości długich, w których znajdują się jamy szpikowe kość beleczkowa (= gąbczasta) jest także zbudowana z blaszek kostnych, z tym, że blaszki te tworzą beleczki kostne, które pod mikroskopem przypominają porowatą gąbkę, pomiędzy beleczkami znajduje się tkanka łączna siateczkowa budująca czerwony szpik kostny; układ beleczek jest dostosowany do sił jakie działają na daną kość - ten typ tkanki buduje nasady kości długich. Kości pokrywa łącznotkankowa okostna (wyjątek stanowią powierzchnie stawowe), która spełnia funkcje odżywcze, ochronne i bierze udział w regeneracji kości.
: Data Publikacji.: 17-11-24
: Opis.: Ajuga reptans (Ajuga reptans łaciński) – roślina należąca do rodziny jasnotkowych. Występuje w stanie dzikim w lasach i stepach. Ma wiele nazw ludowych: Gurda, serce trawy, młody, grychna. Ajuga reptans w pełni pokazuje swoje właściwości: pochvokrovnoe, bylina, rośnie dobrze. Jeśli wiosną sadzić 5 małych doniczek, potrafi szybko zaaklimatyzować się, i skłonić do wzrostu. Zielony owalne pozostawia rosnąć, a do połowy lata będzie brązowawy odcień. Pojawią się nowe pędy, a od nich – i młode rośliny. spadnie ona piękny dywan, który będzie zacisnąć powierzchnię około 1 tys. m. Ajuga reptans jest skromny i wytrzymałość. Gorące lata może to przetrwać bez wody około 3,5 tygodni. Po takim skrajnym wyczerpaniu widok jej nie jest najlepszy, i będzie musiała odbić się znów, ale sadzonka nie umrze! Oparzeń słonecznych się nie boi. Przez cały sezon, aż do śniegów stanowi istotę elementów dekoracyjnych Ajuga reptans. Jej obfite kwitnienie i eleganckie plantatorów liści potwierdza przekonanie, że ta roślina jest w stanie ozdobić wszelkie klomby lub pnie drzew. Ajuga reptans - jak rośnie: Jest w stanie zakorzenić się w każdej glebie. Ale gdyby miała wybór, wolałaby glebę dobrze nawilżoną, bogatą w próchnicę i gliny. W jednym miejscu może wegetować i rosnąć przez wiele lat. System korzeniowy jej powierzchni, czyli głęboka uprawa jest niedozwolone. Wysokość wynosi 20 cm, wystarczy twardy grunt. Ajuga reptans kwitnie w maju i kwitnie przez około miesiąc. Jej małe kwiaty są ułożone w krokach. Kolor może być niebieski, niebieski, biały i różowy. Nasiona dojrzewają w lipcu i sierpniu, w zależności od warunków pogodowych. Z reprodukcją nie ma problemu. Podziel krzew na odnogi, może być od wiosny do jesieni. Jeśli mały wylot np. będzie to mały pniak, do którego sie przyjmie wrastając. Sadząc, wylot nie powinien być zakopany. Optymalna odległość między roślinami. – 20 cm po posadzeniu, nawadnianie w tygodniu dziennego zapotrzebowania. Uprawa jest możliwe w dowolnym miejscu – w słońcu i w półcieniu, w cieniu. Patrzy harmonijnie pod drzewami, można go pokryć grunt pod róż pnących, powojniki i wiele innych pnączy. Sadzonka zmieści się w ogród skalny, a wszelkie nieestetyczne rogi w ogrodzie udekoruje. Obecnie wyświetlane wiele odmian Ajuga reptans o pstrych liściach i kolorowych kwiatach. Liście mogą być niebiesko-zielony, zielony, czerwono-brązowy, fioletowy, purpurowy, fioletowy, brązowy, z białym wzorem na zielonym tle i wykończenia itp Można zebrać całą kolekcję różnych Żiwuczek (Ajuga reptans) w oryginalny design kwietnik. Należy wziąć pod uwagę tylko, że barwne odmiany pokazać ich piękno w całości tylko w słońcu. Ajuga reptans do wszystkich wyżej wymienionych plus dodatkowe i użyteczne. Jest on stosowany w medycynie ludowej jako środek antyseptyczny, ściągające, przeciwzapalne i napotne. Odnosi się do roślin leczniczych, przez które poprawiają metabolizm. Dolne liście i młode pędy żiwuczki dodawane są do sałatek. Posadzone w ogrodzie jednego dnia, to roślina, jesteś taka jak ona, które z pewnością są inne miejsca, gdzie konieczne staje Ajuga reptans.
: Data Publikacji.: 17-11-24
: Opis.: Co to jest hormon luteinizujący? Ten hormon wchodzi do organizmu dzięki przysadce mózgowej. Reguluje aktywność gruczołów płciowych, a mianowicie stymuluje wytwarzanie progesteronu w kobiecej cieczy i testosterolu w męskim ciele. U mężczyzn i kobiet zestaw tych substancji chemicznych, podobnie jak hormony, jest taki sam, ale istnieją duże różnice w ich ilości. Hormon ten nie zawsze jest alokowany w tej samej ilości. U kobiet jej produkcja zależy od fazy, w której znajduje się cykl owulacji. Szczyt jego zawartości w organizmie jest owulacja; Kiedy ta faza przechodzi, jego stężenie maleje. Głównym zadaniem LH jest to, że uczestniczy w tworzeniu żółtego ciała. Główne przyczyny niedoboru: LH może mieć różne wskaźniki w całym cyklu. Dokonując badań, lekarz zwraca szczególną uwagę na to. Ale dlaczego musisz wziąć testy i obserwować stężenie tego hormonu? Faktem jest, że z jego niedoborem występują problemy z zdrowiem kobiet i innych kłopotów. Kiedy brakuje LH? Wraz ze zwiększonym poziomem prolaktyny – hiperprolaktynemii – obserwuje się odwrotną zawartość LH (norma u kobiet w dniu 2 cyklu, a także kolejne dni miesiączki i stadium pęcherzyków płciowych może znacząco przewyższyć poziom hormonów u pacjenta. Jednak w pierwszych dniach cyklu, a mianowicie, w fazie menstruacyjnej nie wyznacza, ponieważ wyniki mogą być niewiarygodne). Jeśli kobieta ma niedobór lutealnej fazy, to zachowanie hormonu luteinizującego jest obserwowane. Z otyłością. Ze złymi nawykami, jak palenie. Jeśli wystąpiły interwencje chirurgiczne w historii choroby kobiety. Z częstymi sytuacjami stresującymi. Ponadto w przypadku niektórych rzadkich chorób obserwuje się małą zawartość LH we krwi. Dlaczego to dużo? Gdy w organizmie znajduje się dużo hormonu luteinizującego, wpływa również na stan kobiety jako całości: jej stan zdrowia, nerwowość, zdolność posiadania dzieci itd. Podwyższony poziom tej substancji we krwi prawdopodobnie wskazuje na nieadekwatność wykonywania jej funkcji przez hormony płciowe, a może też wystąpić zjawisko, takie jak zespół wyczerpania jajników, guz przysadkowy, endometrioza. Choroby zakaźne wpływają również na jej treść. W rezultacie LH (hormon) wzrasta bez kontroli , norma u kobiet w tym przypadku różni się istotnie od wskaźników substancji w organizmie w zależności od wyników analizy. Poza innymi rzadkimi chorobami i wymienionymi przyczynami poziom hormonu luteinizującego jest dotknięty głodem, a także osłabiającym, poważnym treningiem sportowym. Jak widzimy, istnieje wiele powodów, z powodu których koncentracja LH we krwi zmienia się. Stosowanie pewnych leków prowadzi również do nierównowagi w substancji. LH – norma u kobiet Jedynym sposobem na poznanie dokładnej ilości LH w organizmie jest badanie krwi na obecność hormonów. Takie testy wymagają specjalnego szkolenia. Jak przygotować się do tego laboratorium, porozmawiamy poniżej, ale teraz się dowiedziemy, hormon jest normą u kobiet, co? Największą pokusą dla wielu z nas jest interpretacja wyników po uzyskaniu ich w naszych rękach. Jeśli nie ma specjalisty w pobliżu, można zobaczyć wartości referencyjne zawartości tej substancji (tj. Normy LH u kobiet). Ale nie spotykaj się z interpretacją, ponieważ tylko przeszkoleni ludzie z wiedzą medyczną wiedzą, gdzie jest norma, jakie są twoje wartości i co z nimi zrobić. Analiza jest normalna u kobiet Najczęściej wartości odniesienia są rozprowadzane w fazie cyklu żeńskiego, ale czasami specjaliści badają fazy każdego dnia. Norma LH lub częstość występowania u kobiet w ciągu 3 dni cyklu wynosi od 2,4 do 12,6 mIU / ml. Te wskaźniki dla każdej kobiety są indywidualne, ponieważ każda posiada własną ilość hormonów uwalnianych zasadniczo. Niektórzy eksperci twierdzą, że norma wynosi od 2 do 14 mIU / ml, ale należy to rozpatrywać przez lekarza. Również zawartość luteinizującego hormonu we krwi różni się w zależności od wieku. W przypadku dziewcząt i dziewcząt poniżej 17 roku życia niższy próg normy jest zawsze poniżej 2 mIU / ml. Należy zauważyć, że norma LH u kobiet w piątym dniu cyklu na początku okresu klimakteryjnego znacznie się różni od normy wieku reprodukcyjnego. Średnia od 18 do 72 mIU / ml. Jak kobieta wykrywa nierównowagę tego hormonu? Podobnie jak wielu ludzi żyjących na ziemi, mamy tendencję do chodzenia do lekarza w ostateczności, gdy coś jest bardzo niepokojące. Zwykła nerwowość, słabość i wymarłe oczy często spychają do problemów w rodzinie, pracy, braku snu i różnych stresach. Te powody są dla wielu naprawdę wiele. Ale problem może być głęboko ukryty. Zwiększona nerwowość, obfity wzrost włosów na różnych częściach ciała, szybko osłabiające włosy na głowie, szerokie ramiona i warunki uczucia mogą wskazywać na podwyższony lub obniżony poziom LH, którego szybkość zależy od fazy cyklu. Jak przeprowadzić analizę zawartości w organizmie LH? Norma Lg u kobiet w dniu 5 cyklu Aby określić poziom hormonu, należy przygotować wcześniej. Przede wszystkim, przez 3 dni, wykluczone są ćwiczenia fizyczne i sport. Przed rozpoczęciem testu nie można palić średnio przez 3 godziny. Analiza odbywa się w ciągu 6,7 dnia cyklu, jeśli jest ona regularna. Sytuacja jest bardziej skomplikowana z nieregularnym cyklem. W przypadku nieregularnego cyklu pobierana jest krew od 8 do 18 dni. Analiza LH (norma u kobiet już określona) podaje się ściśle na pustym żołądku, można pić tylko wodę. 8 godzin przed jedzeniem, nie powinno wchodzić do organizmu. Ważne jest, aby pacjent miał 30 minut przed badaniem stan spoczynku, zarówno fizyczny, jak i emocjonalny. Dlaczego muszę podjąć tę analizę? Jeśli wyniki analizy różnią się od wyników definiowanych jako norma LH u kobiet, może to wskazywać na wiele patologii w organizmie. Mogą to być takie choroby, jak niepłodność, menopauza, zespół Turnera i inne. Aby dokładnie określić diagnozę, konieczne jest spełnienie wszystkich wymagań dotyczących szkolenia, aby przeprowadzić analizę LH. Norma dla kobiet w trzecim dniu cyklu nie zmieni się znacząco aż do 14 dnia, dlatego nie ma sensu zajmować kilku dni pod kątem dokładności wyników, z wyjątkiem nieregularnego cyklu.
: Data Publikacji.: 17-11-24
© Web Powered by Open Classifieds 2009 - 2024