Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 16-04-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Zaginione i zablokowane najważniejsze historyczne kroniki lehickie oraz dzieła – co straciliśmy ?

: Opis.: Smaczek historyczny numer 50 Zaginione i zablokowane najważniejsze historyczne kroniki lehickie oraz dzieła – co straciliśmy ? II. Starożytność I. Średniowiecze Poniżej chciałbym przedstawić 13 zidentyfikowanych przeze mnie opracowań historycznych w tym 8 kronik zaginionych i 3 zablokowane oraz 2 dzieła zablokowane, co jest niepowetowaną stratą już od setek lat, kiedy sławiańskie społeczeństwo polskie nie mogło ich poznać i cieszyć się nimi, żeby wzbogacić tym samym wiedzę o swoich przodkach sławiańsko –lehickich. Należą do nich; jedna kronika starożytna z IV wieku, 7 kronik średniowiecznych z VIII-XIII wieku, 3 kroniki z XVI wieku oraz 2 dzieła z XVIII wieku. I. Kroniki zaginione 1. Nakorsz Warmisz – „Kronika naydawnieysza o początku narodu     Polahów i o naypierwszych Królach Sarmackich”, z IV wieku     (tytuł nadany później, oryginalny nieznany).     Jest to jedyna nasza kronika napisana w starożytności oraz     opisująca dzieje władców sarmacko-lehickich do IV wieku n.e.,     zlecona zagranicznemu skrybie przez króla Wizymiera     Budowniczego (292-340).     Kronikarz Kagnimir w XI wieku trzymał jej księgi w ręku,     przeglądał i opisał w swojej Kronice w Księdze II, pod herbem     „Zadhora”, także historyk August Bielowski opisał ją w swoim     dziele „Najdawniejsze Dzieje Polski od czasów mitycznych”     (patrz szczegóły post 49).     Jej rękopis został podstępnie wykradziony w XVIII wieku ze     słynnej Biblioteki biskupów Załuskich w Warszawie i zaginął.     Można sobie wyobrazić jakie bezcenne dla nas Polahów     informacje zawierała ! 2. Wojnan kronikarz sławiański – przepisał wyżej wymienioną     kronikę Nakorsza Warmisza ze skórek zwierzęcych na trwalszą     korę brzozową w kilku egzemplarzach i uzupełnił jej treść o     dzieje do VIII wieku, w którym żył.     Również był współautorem bezcennych pocztów starożytnych     królów różnych lini rodowych Ariów-Sławian Indoscytów i     Prabałtów, cytowanych przez Przemysława Dyamentowskiego w     Zbiorze I oraz w Zbiorze II, który opierał się na uzupełnionej     kronice Nakorsza Warmisza – Wojnana oraz kronice Prokosza     Księga II (patrz „Starożytne Królestwo Lehii. Kolejne Dowody” s.     163-217). 3. Autor nieznany – „Descripto Lehiticorum Annalium” (Kronika     Lęhicka) z XI wieku.     Według historyka Bielowskiego kronika była dostępna w Lehii     i zawierała dzieje starożytnych Linhitów do XI wieku.     Wykorzystywał ją oraz powoływał się na nią nasz kronikarz     Miorsz (łac. Miersuae) w XI wieku, w swojej „Kronice Lęhitów i     Polanów”, którą zrekonstruowaliśmy (patrz ditto s.364-392). 4. Goran Lambert, biskup krakowski, kronika księgi I-III - „Slavo-     Lehitarum sive Polonica inclytae gentil acta in tres libros     digesta atque conscripta per me, L.Goran” (Sławiańsko-     lehickiego albo polańskiego narodu sławne czyny w trzech     księgach wyłożone, jako też spisane przeze mnie, L.Goran), z XI     wieku.     Biskup został wymieniony w Catalogus Episcoporum     Cracoviensium (Katalog Biskupów Krakowskich) i w Annales     Capituli Cracoviensis (Roczniki Kapituły Krakowskiej) oraz w     Annales Polonorum I. (Roczniki Polańskie I).     Straciliśmy obszerną kronikę w trzech księgach, opisującą     dzieje narodu sławiańsko-lehickiego i jego władców w okresie     do XI wieku. 5. Goran Lambert, biskup krakowski, kronika księga IV - „ L.     Gorani Liber IV dictum Stemmatographum Sarmatiae Heroum”     (L. Gorana Księga IV pod tytułem Stemmatograf bohaterów     Sarmacji), z XI wieku.     Była to bardzo cenna czwarta księga wyżej wymienionej     kroniki, wymieniała i opisywała sarmacko-lehickie herbowe     rody rycerskie i ich bohaterów do XI wieku. 6. Świętomir, benedyktyński mnich, kronika księgi I-III - „Sven:     Mo: Ben: Slavo-Lehitica sive Polonica Historia, gesta     principaliora hujus brevi compendio III Libris descripta, sub     dominatu trium Regum; videlicet Boleslai III Krzywosz,     Wladislai II wygnan, et Boleslai IV Kędzior dictis” (Sven: Mnich:     Benedykt: Sławiańsko-Lehicka albo Polańska Historia, jej     najważniejsze czyny, spisane w krótkim zbiorze, w trzech     księgach, za rządów trzech królów, mianowicie: Bolesława III     Krzywoustego, Władysława II Wygnańca i Bolesława IV     Kędzierzawego, przytoczone), z XII wieku.     Była to cenna kronika w trzech księgach, która opisywała     dzieje trzech lehickich władców chrześcijańskich w trudnym     okresie drugiego rozbioru Lehii, narzuconego przez papieża od     1138 roku, co doprowadziło do „wojny domowej” oraz zmagań     tych władców ze zbrodniczymi krucjatami zbrojnymi papiesko-     niemieckimi w latach 1109 (bitwa na „Psim Polu”), 1146 i     1157, a także klątwami i interdyktami kościoła rzymskiego,     rzuconymi na nich w latach 1111, 1146 i 1148 !     Kronika ta niewątpliwie zawierała ciekawy autorski opis tych     wydarzeń, który warto byłoby porównać z innymi     kronikami oraz podkreślała ich sławiańsko-lehicki charakter. 7. Mateusz Cholewa, biskup krakowski, kronika księgi I-III -     „Antiqua Sarmatarum arma” (Starożytny oręż Sarmatów), z XII     wieku.     Kronika wymieniała i opisywała wiele lehickich herbowych     rodów rycerskich oraz ich czyny do XII wieku. 8. Godzisław Baszko, kustosz poznański – kronika „Arma     militaria Slavo-Sarmatarum sive Polono-Lehitarum tam in     Polonia, Masovia, quam Slesia, Haeroum ab Anno 1160 ad     Annum 1272 ( Oręż wojenny bohaterów Sławiano-Sarmatów     albo Polano-Lehitów, tak w Polanii, na Mazowszu jak i na     Śląsku od roku 1160 do roku 1272), z XIII wieku.     Kronika opisywała czyny zbrojne bohaterów sarmacko-     lehickich rodów rycerskich w Polanii, na Mazowszu i Śląsku w     latach 1160-1272. II. Kroniki i dzieła zablokowane Należały do nich trzy kroniki nie przetłumaczone dla sławiańskiego społeczeństwa polskiego z języka łacińskiego do dziś, a mianowicie: Miechowity od 503 lat (wydanie 1519 rok), Decjusza od 501 lat (wydanie 1521 rok) i Sarnickiego od 435 lat (wydanie 1587 rok). Ponadto dwa dzieła Stanisława Kleczewskiego: pierwsze o Sarmacji Europejskiej, od 253 lat (wydanie 1769 rok) i drugie o Lehu, od 248 lat (wydanie 1774 rok). Jest to rzecz niebywała i zaniedbana, blokowana milczeniem i brakiem inicjatywy ze strony polskich władz oświatowych oraz szkolnictwa, jak również biernością i milczeniem zawodowych historyków oraz ich studentów, którzy jako pierwsi powinni wszcząć alarm i się tego domagać ?! Najwyższy czas to zmienić, bowiem Polacy jako suwereni, mają prawo zapoznać się z tymi kronikami i dziełami w swoim języku polskim i nikt nie ma prawa im odbierać wiedzy o przodkach sławiańsko-lehickich i ich dziejach, szczególnie w starożytności i w średniowieczu. 9. Maciej Miechowita kronika księgi I-III – „Chronica Polonorum”     (Kronika Polska), z 1519 roku.     Po wydaniu kronika została skonfiskowana przez cenzurę     kościelną i wydana ponownie w 1521 roku, ale nie wiadomo co     usunięto z jej pierwotnego tekstu.     Miechowita przywołał Sarmację jako pierwszą nazwę naszego     kraju, pisząc o mieszkających tam Lehitach, Wendach i     Wandalach (łac. Lehitas, Vendas, Vandalos), będących     Sławianami.     Opisał jak to Wandalowie na czele innych plemion wyruszyli z     Wandalii (łac. Vandalia), leżącej na terenie północnym Lehii i     podbili Galię, Hiszpanię i Afrykę Północną z Kartaginą.     Wymienił i opisał panujących tam władców wandalskich oraz     wojnę z Cesarstwem Bizantyjskim.     Bardzo ciekawa kronika potwierdzająca starożytność Polski,     którą kilka razy nazwał Królestwem Lehickim (Regno     Lehitarum).     Przekazał dużo ważkich informacji i szczegółów dotyczących     Sarmacji i zamieszkujących ją Ariów-Sławian Sarmatów,     Wandalów, Suewów, Scytów, Gotów, Alanów, Kwadów,     Burgundów i innych ludów sławiańskich, którzy mówili tym     samym językiem prasławiańskim. Opisał ich walki z     Cesarstwem Rzymskim oraz konfrontacje militarne Sarmatów z     legionami rzymskimi w różnych okresach, zarówno p.n.e jak i     n.e. nad granicznym Dunajem i Renem oraz w Dacji, Tracji,     Ilirii czy Panonii.     Wiele razy wymienił w tekście Lehię, władców lehickich oraz     Lehitów. Potwierdził również starożytne nazwy naszych     głównych rzek: Wisła – Vandalus, Odra – Guttalus.     Jako dowód powyższego, zleciłem prywatnie przetłumaczenie     trzech rozdziałów XVII, XVIII i XIX z języka łacińskiego, które     opublikowałem wraz z moim komentarzem w książce.     (Patrz „Królowie Lehii i Lehici w Dziejach” s. 104- 117). 10. Justus L. Decjusz (Dietz) kronika – “De Vetustatibus       Polonorum Liber I” (O starożytności Polski księga I), z 1521       roku.       Opisał okres starożytny Sarmacji Europejskiej oraz dzieje       naszych przodków; Gotów, Wandalów, Herulów, Scytów,       Suewów, Alanów, Burgundów, a także Lehii ustanowionej       przez króla Leha (łac. Lehius), panującego w starożytności z       pomocą swoich rycerzy Lehitów (łac. Lehitae).       Przedstawił również ich konfrontacje zbrojne z Cesarstwem       Rzymskim i Cesarstwem Bizantyjskim, podboje ziem oraz       zakładanie tam sławiańskich królestw, a mianowicie w Galii,       Hiszpanii, Afryce Północnej oraz Italii.       Wymienił przy tym wielu znakomitych królów sławiańskich,       na przykład Gotów i Wandalów oraz przedstawił ich czyny i       zdobycze w czasie podbojów miast i całych prowincji cesarstw       rzymskiego i bizantyjskiego.       (Patrz „Starożytne Królestwo II. Zapomniane Dowody” s. 284-       286). 11. Stanisław Sarnicki roczniki ksiąg I-VIII – „Annales sive de       origine et rebus gestis Polonorum et Lithuanorum libri VIII”       (Roczniki, czyli o pochodzeniu i sprawach Polaków oraz       Litwinów ksiąg VIII), z 1587 roku.       Opisał szczegółowo starożytną Sarmację Europejską, Scytię       oraz Lehię, jako jeden sławiański organizm państwowy, z       jednym językiem prasławiańskim, który nazwał sarmackim.       Przedstawił pochodzenie i panowanie wielu królów       sarmackich i lehickich. Podał, że patriarchą Polaków i       założycielem Sarmacji Europejskiej oraz pierwszym władcą był       Sarmata w 2210 roku p.n.e. Niewiele się mylił, bowiem trzy       źródła podały okres panowania Sarmaty na lata 2078-2025       p.n.e. (patrz Prokosz, Kagnimir, Dyamentowski i Pełny poczet       władców Lehii post 251 na moim facebook’ u).       Ponadto podkreślił, ze Sarmacja Europejska sięgała od Renu       do Donu, a Germania oznaczała Sławiańszczyznę. Omówił       jako wielką rodzinę sławiańską wiele ludów i plemion, między       innymi: Sarmatów, Henetów/Wenedów, Scytów, Gotów,       Wandalów, Suewów/Sławów, Lehów/Lehitów, Alanów,       Burgundów, Hunów, Kwadów.       Opisał zadziwiająco obszernie ich zmagania z imperiami;       perskim, macedońskim, rzymskim.       Przywołuje na przykład przegraną i śmiertelną dla perskiego       króla Cyrusa II Wielkiego wojnę ze Scytią z pomocą Lehistanu       oraz królową Masagetów Thomyra/Tomyris w 530/529 roku       p.n.e., a także późniejszą przegraną wojnę z wielkimi stratami       w 513 roku p.n.e. przez króla Dariusza I Wielkiego ze Scytią       Europejską (Lehistanem), pod wodzą króla Attyra/Idanthyra.       Dalej podał, że król Filip Macedoński wziął za żonę       Medumpę, córkę królowej Sławów Gudili. Opisuje także       następnych królów sławiańskich o imionach Dronychetes i       Sitalco/Sitalcus (patrz pełny poczet władców Lehii ditto).       Przywołuje również zmagania króla Leha i Lehitów z       Aleksandrem Macedońskim.       Jednocześnie Sarnicki opisał obszernie, szczegółowo i       chronologicznie różne wydarzenia w czasie panowania wielu       cesarzy rzymskich, w tym dotyczące ich zmagań ze       Sławianami; Sarmatami, Lehitami, Gotami, Wandalami,       Suewami.       (Patrz „Starożytne Królestwo Lehii. Kolejne Dowody” s.473-       477).       Jak widać kronika Sarnickiego opisała najobszerniej,       najgłębiej i kompleksowo okres starożytny z umiejscowieniem       w nim roli Scytii, Sarmacji i Lehii oraz ludów sławiańsko-       lehickich je reprezentujących.      Stąd z wściekłości za prawdę historyczną zawartą w tych      rocznikach, nazwany został przez historyków:      „St. Sarnicki – autor ze śmietnika naszej historiografii i jego      teorie ?!”      Oto właśnie widać poziom moralny i intelektualny ? oraz      bezczelność i tupet ? naszej pozaborowej historiografii,      przesiąkniętej nienawiścią do Królestwa Lehii ? III. Dzieła zablokowane 12. Stanisław Kleczewski dzieło - „Sarmatia europea mox post      diluvium uniwersale inhabitata, seu fragmentum tractatus de      diluvio universali partis III (Sarmacja Europejska wnet po      powszechnym potopie zamieszkana albo urywek traktatu o      powszechnym potopie części III), z 1769 roku.      Opisuje przybycie Leha (jednego z nich), do Europy w 1107      roku p.n.e., gdzie odkrył ziemie ludne i żyzne Sarmacji      Europejskiej, od Morza Czarnego do Morza Sarmackiego      (Bałtyk), gdzie rozciągały się ziemie Prasławian (obecnie      państwa polskiego), które nazwał „Kuźnią narodów      sławiańskich”.      Ponadto, między innymi:      - uznał Prasławian na ziemiach Sarmacji Europejskiej za        autochtonów,      - potwierdził, że Sławianie są tożsami z Sarmatami i Scytami        oraz mają taki sam wygląd, język, wierzenia i zwyczaje, a        także posługują się takim samym orężem,      - cytat: „Z powodu sławy częstych zwycięstw co po sławiańsku        brzmi < sława >, zaczęli być nazywani Sławianami lub        Sławnymi”,      - przytoczył list Aleksandra Wielkiego z 325 roku p.n.e. do        „prześwietnego ludu Sławian” w uznaniu ich zasług jako        „najsilniejszego sprzymierzeńca”. Po podbojach, będąc u        szczytu potęgi przyznał ludom sławiańskim obszar ziem od        Akwilonu (północnego wschodu), do południowej Italii.      - podał, że Królestwo Trojańskie należało do Scytów-        Prasławian i zostało nazwane w języku prasłowiańskim „Troja        mora”, czyli „Trzy morza”, którego obszar oblewają Morze        Śródziemne, Morze Egejskie i Morze Czarne (patrz post 138        na moim facebook’u).        Zleciłem prywatnie jako dowód, przetłumaczenie niektórych        fragmentów tego dzieła, które wraz z moim komentarzem        opublikowałem w książce „Starożytne Królestwo Lehii.        Zapomniane Dowody s. 323-336. 13. Stanisław Kleczewski dzieło - „Lechus historiae Polonae       restitutus” (Leh historii polskiej przywrócony), z 1774 roku.       Kleczewski, między innymi:       - udowodnił panowanie króla Leha I jako założyciela         Królestwa Lehii i ludu lehickiego,       - podał, że Polacy pochodzą od ludu Scyto-Sarmacko-         Sławiańskiego,       - podał, że Niemcy chcieli usunąć z naszej historii Leha, który         przejął władzę i zjednoczył państwo w jeden organizm,       - potwierdził, że nazwa Leh jest znana i występuje w Azji         Mniejszej, szczególnie u Armeńczyków i Persów, jako         Lehastan i Lehestan czyli Lehistan, jak w Turcji i Grecji,       - przedstawił pamiątki imienia lehickiego; rzeka Leh płynąca         Przez Augustę Vindelicorum (Augusta Lehicka czyli         Augsburg) i Pole Leha (Lechfeld – miejsce wielu bitew w         obecnej Bawarii),       - użył nazwy „Lehi Imperio” (Imperium Leha), do którego         należał lud sławiański, żyjący między Wisłą i Odrą, podobnie         jak inni autorzy; Długosz (Imperium Lechitarum), Uphagen         (Lechicum Imperium lub Lechici Imperii) i Nikčević         (European Sarmatian Empire of the Lechites),       - wyjaśnił, że lud lehicki przyjął nazwę od swego króla Leha i         tak był nazywany przez ludy sąsiednie, które ludność         nazywały Lehitami, Lehami lub Lahami,       - podał, że Persowie także używali nazwy Lehia, mówiąc: Jan         król Lehii lub Jan król lehicki jako „Evanes Lechlu         Padiszach” (Krusiński),       - podał, że Polska była opisywana jako Lehia, ale jeszcze         częściej jako Wielka Sławia,       - potwierdził, że Podlahia to ziemia Jazygów i prowincja         podległa Lahom.       Zleciłem prywatnie jako dowód, przetłumaczenie niektórych       fragmentów tego dzieła, które wraz z moim komentarzem       opublikowałem w książce ditto s. 301- 323. Reasumując kroniki Miechowity, Decjusza i Sarnickiego oraz dwa dzieła Kleczewskiego powinny zostać przez władze oświaty i szkolnictwa jak najszybciej odblokowane i przetłumaczone na język polski, a środki finansowe na ten cel muszą się znaleźć w interesie naszego suwerennego sławiańskiego społeczeństwa polskiego. JB

: Data Publikacji.: 24-03-25

1. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w starożytności i w VII wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Opis.: Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w starożytności i w VII wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku (patrz post 278), czego nie zauważyła do dziś nasza ortodoksyjna historiografia – część 1. II. Starożytność III. Średniowiecze Starożytność oraz wiek VII Topór czyli wódz Secerdus Biorący początek od księcia Negona, z krwi najstarszych królów Sławiano-Gocji, na wiele wieków przed narodzeniem Chrystusa Pana, z której prawdopodobnie wywodzi się ród, który jako rodowym znakiem posługiwał się mężem siedzącym na białym koniu w zbroi i mającym pod kopytami końskimi topór. Po odpędzeniu konia bohater jako pierwszy posługiwał się tylko toporem, od niego też pozostawił swojemu potomstwu na długie wieki imię, które do dnia dzisiejszego kwitnie w rodzie Toporczyków. Zolawa, Kagnimir. Pan Wódz slawoński, następca wodza Topora, założył na ziemi kaliskiej sławetny gród Panigrod (który w języku sławońskim brzmi: miasto Pana) od swojego imienia wraz z Lehem, wielkim założycielem królestwa lehickiego, kiedy przybył on na ten teren. Kagnimir i Zolawa Toporczyk. Dardon Toporczyk z Panigrodu, wnuk bohatera Pana, syn Bojana, żył w roku 615. Po założeniu na Kujawach majątku Dardonowice nazwał go od swojego imienia. Wraz z upływem czasu został on nazwany Dziardonowice, w wyniku niewielkiej zmiany brzmienia. Kagnimir i Zolawa. Krajan Toporczyk z Panigrodu, syn bohatera Dardona, pan na Dardonowicach, żył w roku 651. Od jego imienia jeden obszar przyjął nazwę „Krainy", który urządził on za własne środki, wyrąbawszy lasy i oczyściwszy opuszczone pola oraz wzniósłszy liczne wsie. Pierwszy w Polahii ukazał umiejętność gospodarowania ziemią, której użytkowanie inni przenieśli następnie na północ. Kagnimir i Zolawa. Nehora Toporczyk z Panigrodu, syn bohatera Krajana, pan w Krainie na Dardanowicach i Panigrodzie, żył w roku 690. Jeden spośród liczby dwunastu mężów, którzy pod nazwą wojewodów w czasie interregnum po wygaśnięciu linii wielkiego Leha kierowali ziemiami Polahii. Wspaniały i wojenny mąż został postawiony czele tego obszaru, na którym znajdują się miasta Lemissal , Kalisz i Poznań. Pozostawił ze swoich żon dwóch synów i jedną córkę. Kagnimir i Zolawa. Pamiętajmy, że opisujemy VII wiek gdzie, między innymi: - Nehora, był rycerzem panującym jako jeden z 12 Wojewodów w okresie bezkrólewia (659-694). c.d.n.      2. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w VIII wieku w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Data Publikacji.: 24-03-25

2. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w VIII wieku w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Opis.: Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w VIII wieku w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku (patrz post 278), czego nie zauważyła do dziś nasza ortodoksyjna historiografia – ciąg dalszy, część 2. III. Średniowiecze Wiek VIII Daszka Toporczyk albo Darzysława, rodzona młodsza siostra bohatera Rykusa, żyła w roku 710. Kobieta o przepięknej urodzie, z którego powodu dostąpiła zaszczytu, że została przyjęta w poczet żon wielkiego króla Polahii Kraka, założyciela grodu Krakowa od swojego imienia. Wydała na świat ową przesławną Wendę, królową Polahii, która to dziewica, po pokonaniu Niemców, triumfując razem z wodzem Rythogarem, niezadowolona, że otrzymała nieprzychylne ofiary, złożywszy bogom samą siebie w ofierze, rzuciła się do Wisły. Rykus Toporczyk, syn bohatera Nehory, pan na Dziardonowicach itd., zmarły w roku 724, niewsławiony żadnym innym czynem poza tym, że założył od swojego imienia gród Ryki i wzniósł drewnianą wieś, gdzie utrzymywał na własny koszt kolonistów. Zolawa. Panluka Toporczyk z Panigrodu, syn wojewody Nehory, pan w Krainie na Dziardonowicach, Rykach itd., żył w roku 726. Naśladując swojego dziada Krajana w sprawach gospodarowania ziemią i dobrego zarządzania, otrzymawszy od wówczas najwyższego księcia pewien majątek na pograniczu, założoną tam kolonię postanowił nazwać od swojego imienia Palukami. Przez długi czas dziedzicami byli w niej on sam i pochodzące od niego potomostwo. Pozostawił dwóch synów i dwie córki. Kagnimir, Zolawa. Marpiza Toporczyk z Panigrodu, rodzona siostra królowej Lukny, lecz z innej matki. Dziewczyna mężna ponad niewieści stan, zebrawszy bowiem oddział liczący tysiąc dziewic, poprowadziła je na te ziemie slawońskie (gdy straszliwe podówczas toczyli boje Windowie, to jest Sorabowie i Obodryci, z Niemco-Hebetami), gdzie dokazawszy wielu czynów chwały wojennej, zginęła wreszcie w roku 730 w bitwie owa sławetna Amazonka. Zolawa, Kagnimir. Dydwin Poswid ze Starzyna, rodzony brat bohatera Swierarda. Zginął w wojnie przeciwko Rytogarowi, księciu Saksonii, w obronie dziewictwa i czci polskiej Amazonki, księżniczki Wendy, podczas triumfu jej samej w roku 732. Zolawa. Lukna Z Panigrodu, rodzona siostra Labisyna, żyła w roku 756. Jedna z żon Leskona I, czyli Premislawa, króla Polahii, na której cześć małżonek postarał się wznieść od jej imienia gród Lucynia, który został później podarowany Starzonowi I z Panigrodu, rodzonemu bratu królowej. Od niego wraz z upływem czasu używali tytułu jego potomkowie, którzy dziedziczyli w Palukach i Panigrodzie. Zolawa, Kagnimir. Labisyn Toporczyk z Panigrodu, syn bohatera Panluki, jeden z dwunastu wojewodów, którzy objęli z kolei panowanie nad Lehitami po wygaśnięciu potomstwa wielkiego Leha, pan na Rykach itd., żył w roku 758. Nazywany synem łabędzia z uwagi na nadmierną biel włosów i piękno bladej twarzy (łabus bowiem to tyle, co po slawońsku łabędź). Mąż prześwietny pod względem odwagi i chwały wojennej, założyciel grodu Labissyn od swojego imienia. Starzon I Toporczyk z Panigrodu, starszy syn bohatera Panluki, żył w roku 766, pan w Krainie, Palukach i na założonym od swojego imienia Starzyniu. Pochodzący od niego synowie, zmieniwszy prastary wyraz, przyjęli zmianę nazwy na Toporczyków Starzów, to jest najstarszych w królestwie Polahii. Pozostawił trzech synów, w których zawiera się początek trzech linii tego rodu, dwaj zaś pozostali byli bezpłodni. Zolawa, Kagnimir. Gotan I Starzon z Panigrodu i Starzyn, czwarty syn bohatera Starżona I, pan na Labisynie, żył w roku 790. Najsłynniejszy bohater podczas wojen z Roksolanami za czasów Premislawa I, króla Polahii, skąd powróciwszy szczęśliwie, wzniósł wieś w pewnym majątku udostępnionym mu przez króla, nazwanym od swojego imienia Gotanowem. Założył też kolonię dzięki środkom zdobytym dopiero co na wojnie. Kagnimir, Zolawa. Otton Starżon z Panigrodu i Starzyn, piąty syn bohatera Starżona I, pan na Palukach i Kraince, żył w roku 798. Po przyjęciu w wyniku podziału majątku dziedziczył w nim po dobrowolnym zrzeczeniu się go przez najstarszego wiekiem brata w roku 793. Pamiętajmy, że opisujemy VIII wiek gdzie, między innymi: - Daszka, o wielkiej urodzie, została przyjęta w poczet żon króla   Kraka I, któremu urodziła córkę Wandę, przyszłą królową Lehii, - Marpiza, zorganizowała pod swoim przywództwem oddział   1000 dziewic Amazonek walczących z Niemcami na Pomorzu, - Lukna, była królową, żoną króla Przemysława I, - Labisyn, był rycerzem panującym jako jeden z 12 Wojewodów w   okresie bezkrólewia (740-760). (c.d.n.) JB 3. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w IX wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Data Publikacji.: 24-03-25

3. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w IX wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Opis.: Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w IX wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku (patrz post 278), czego nie zauważyła do dziś nasza ortodoksyjna historiografia – ciąg dalszy, część 3. III. Średniowiecze Wiek IX Czekarus Starzon z Panigrodu, pierworodny syn bohatera Starżona I. pan na Starzyniu, Labissynie, Rykach itd. oraz na Czekarzowicach (założonych od jego imienia na ziemi sandomierskiej), żył w roku 800. Najbardziej wojowniczy i sławny bohater za Leskona III, króla Polahii, który to pierwszy założył dla swojej rodziny gniazdo na ziemi sandomierskiej i rozszerzył Starzów-Toporczyków, z których powstało wiele linii. Danoborz I Starzon z Panigrodu i Starzyna, drugi syn bohatera Starżona I, pan w Krainie, na Palukach, Dziardanowicach itd., żył w roku 800. Mąż wybitnego ducha i rady, założyciel potężnego grodu Danabor od swojego imienia oraz protoplasta linii Starżów w Krainie i w Palukach. Kagnimir, Zolawa. Poswid Starzon z Panigrodu i Starzyna, rodzony brat Danoborza I, żył w roku 810. Bohater o wybitnym umyśle i prześwietny wojownik w wojnie o Pomorze za Leskona III Wśród jego on była Miloslawa, córka Piasta kruszwickiego (mającego wówczas siedemdziesiąt cztery lata), ażeby więc z tego powodu uczynić dla swojego potomstwa rozróżnienie pomiędzy braćmi, zamieniła koło od wozu na rodowy topór i dała początek herbowi Poswidar. Założyła również gród o nazwie Poswidów na ziemi lublińskiej, nad skalistym brzegiem Wisły. Zolawa. Tynekus Starzon z Panigrodu i Czekarzewic, najmłodszy brat Tarłona I, żył w roku 830. Kiedy przeprawiał się na ziemię krakowską, poruszony pięknem tego obszaru założył gród na wysuniętym cyplu nad brzegiem Wisły i nazwał go od swojego imienia Tyneg . Kagnimir, Zolawa. Ossolinus Starzon z Panigrodu i Czekarzewic, rodzony młodszy brat bohatera Tynecha, żył w roku 835. Odważny i wielkoduszny bohater, który podążając za przykładem brata, założył na ziemi sandomierskiej, na rozległej równinie powyżej jezior, gród wykonany z białego kamienia. Starzon II Ze Starzyna, najstarszy syn Poswida, żył w roku 835. Przesławny z uwagi na radę i zręczność! Wśród jego żon była Malina, córka Popiela I, księcia Polanii, zrodzona z Gronosławy, która oddana wbrew swojej płci łowom, drażniąc raz nieostrożnie wściekłego niedźwiedzia, została przez niego najpierw poraniona, następnie zaś pozbawiona życia. Kagnimir, Zolawa. Swierard Poswid, rodzony brat Starżona II. Mąż wojowniczy, lecz nazbyt odważny! Zginął, pozbawiony życia w pojedynku z jakimś Mszczojem. Kagnimir, Zolawa. Tarłon I Starzon z Panigrodu, najmłodszy syn bohatera Czekara, pan na Starzyniu, Tenczynie, Czekarzewicach, Książu i założonej przez siebie twierdzy i wsi Tarlow, żył w roku 841. Mąż wielce dostojny i znany z celności rady, który pozostawił dwóch synów ze swoich zon, których wedle rodzimego obyczaju miał dziewięć. Kagnimir. Pregina Starzonka z Panigrodu, żyła w roku 850, dziedziczka ojcowizny. Najsławniejsza naśladowczyni Amazonek! Założyła gród Preginę od swojego imienia. Tencza Starżona z Panigrodu, rodzona młodsza siostra Preginy Starżonidy, żyła w roku 865, pani na Tyńcu i Preginie, fundatorka od swojego imienia grodu Tenczyna na tejże Preginii, gdzie bawiąc bardzo często, pozostawiona sama sobie przez siostrę zajmowała się, wedle obyczaju ludu, wróżbami tudzież sztukami magicznymi, częściowo zaś polowaniem. Zolawa. Ozor Poswid ze Starzyna, żył około roku 865, założyciel majątku Ozorów. Wziąwszy sobie żonę w Czechach, po porwaniu jej stamtąd na ojczystą ziemię z klejnotami ukrytymi w szprychach wozu. Stał się autorem i niezmiennego biegu rodu, i jego znaku. Zolawa. Kunaw Poswid ze Starzyna, pan na Kunawie, grodzie wzniesionym od swojego imienia około roku 870. Mąż bez wątpienia godnej podziwu odwagi, który dusił gołymi rękoma choćby najsilniejszego niedźwiedzia lub dzika. Zolawa. Rozboriusz Poswid ze Starzyna, około 878 roku potężny wódz wojska Ziemowita, księcia polskiego, przeciwko buntującym się Rusom, dzięki którego zręczności zostali oni również zmiażdżeni. Jako nagrodę za zasługi przyjął za żonę córkę samego księcia o imieniu Lubochna. Zolawa. Medow Starzon z Panigrodu, bohater, starszy syn Tartona I, pan na Starzyniu. Tenczynie, Preginie, Tarlowie, Ossolinie, Czekarzewicach, Książu, Tyńcu i majątku Miedzwiedz, założonym od swojego imienia. Głównodowodzący wojsk pod wielkim Piastem Koszyszko> w wojnie z Prutenami , mąż silny i odważny, dlatego nazwany został w młodości przez rodziców niedźwiedziem, zmarł w roku 883. Kagnimir, Zolawa Nagowiusz lub Nawoj Starzon z Panigrodu, młodszy rodzony brat bohatera Medowa, pan na Pilicy, Tyńcu, Książu, Książnicach itd. (które następnie przekazał starszemu bratu), żył w roku 887. Niezwykle wojowniczy i wielkoduszny Za panowania w Polanii Piasta i Ziemowita, przez których częstokroć mianowany był głównodowodzącym wojsk podczas wojny, założył na obszarze pod- górskim gród i wieś Nawojowię od swojego imienia. Kagnimir, Zolawa. Pamiętajmy, że opisujemy IX wiek gdzie, między innymi: - Czekarus, był wojowniczym i sławnym rycerzem za króla   Leskona III (Leh IX Waleczny), - Tynekus, założył gród nad brzegiem Wisły zwany Tyneg (Tyniec), - Ossolinus, założył na ziemi sandomierskiej gród wykonany z   białego kamienia, - Starzon II, miał żonę córkę Popiela I, oddanej łowom i zabitej   przez niedźwiedzia, - Świerad, by wojowniczy i zginął w pojedynku, - Tarłon I, był dostojnym panem, świetnym doradcą i posiadał 9   żon, - Ozor, porwał żonę w Bohemii wraz z klejnotami ukrytymi w   szprychach wozu, - Kunaw, odważny i silny, dusił gołymi rękoma niedźwiedzia lub   dzika, - Rozboriusz, był wojewodą wojsk króla Ziemowita przeciwko   Rusom i w nagrodę za zwycięstwa otrzymał za żonę jego córkę   Lubochnę, - Medow, był wojewodą wojsk wielkiego Piasta (Koszyszko), w   wojnie z Prutenami (Prusami), zwany za swą siłę i odwagę   niedźwiedziem, - Nagowiusz lub Nawoj, był wojewodą wojsk za panowania Piasta   (Koszyszko) i Ziemowita. (c.d.n.) JB 4. Funkcjonowanie i działania lehickich rycerzy herbu Topór w X wieku, w oparciu o kronikę Zolawy Lamberta z XI wieku

: Data Publikacji.: 24-03-25