W życiu często znajdujemy się w krzyżowym ogniu osądów – tych, które rzucamy na innych i tych, które nakładamy na siebie. Ten nawyk osądzania może tworzyć barykadę, uniemożliwiając nam doświadczanie empatii, zrozumienia i rozwoju.
Jednak każdy osąd jest odbiciem niezagojonej części nas samych. Każda krytyka, którą stosujemy, wskazuje na ranę, która domaga się uwagi, lekcję, która czeka na nasze uznanie.
Obranie ścieżki nieoceniania otwiera drzwi do uzdrowienia. Zaprasza nas do kultywowania współczucia i zrozumienia, zastępując krytykę życzliwością, osąd akceptacją.
Uzdrowienie zaczyna się, gdy porzucimy nasze sztywne definicje dobra i zła i zaczniemy postrzegać ludzi (w tym nas samych) jako pięknie niedoskonałe istoty w wyjątkowych podróżach. Zaczyna się, gdy zastąpimy młotek sędziego balsamem uzdrowiciela.
Kiedy przestajemy oceniać, zaczynamy kochać. Kiedy zaczynamy kochać, zaczynamy uzdrawiać. Uzdrawiając siebie, przyczyniamy się do uzdrowienia otaczającego nas świata. Stajemy się źródłami światła, rozprzestrzeniając ciepło i miłość, gdziekolwiek się udamy.
Świadomie przedkładajmy miłość nad osądzanie, współczucie nad krytyką, zrozumienie nad uprzedzeniami. Oto świat, w którym wszyscy leczymy się, dorastamy i kochamy razem.

Wędrówka Dusz: