Kabaliści podzielili zastosowania swojej świętej nauki na pięć części.

 Naturalna Kabała była używana wyłącznie po to, aby pomóc badaczowi w badaniu tajemnic Natury.

Kabała Analogiczna została sformułowana, aby ukazać związek istniejący pomiędzy wszystkimi rzeczami w Naturze i objawić mądrym, że wszystkie stworzenia i substancje są w istocie jednym, a człowiek – Mały Wszechświat – jest miniaturową repliką Boga – Wspaniały wszechświat.

Kabała kontemplacyjna rozwinęła się w celu odkrywania tajemnic sfer niebieskich za pośrednictwem wyższych władz intelektualnych. Za jego pomocą zdolności abstrakcyjnego rozumowania poznawali niezmierzone płaszczyzny nieskończoności i nauczyli się poznawać istniejące w nich istoty.

Kabała astrologiczna instruowała tych, którzy studiowali jej wiedzę na temat mocy, wielkości i rzeczywistej substancji ciał gwiezdnych, a także ujawniła mistyczną budowę samej planety.

 Piąta, czyli Kabała Magiczna, była studiowana przez tych, którzy pragnęli przejąć kontrolę nad duchami i podludzką inteligencją niewidzialnych światów. Wysoko ceniono ją także jako metodę uzdrawiania chorych za pomocą talizmanów, amuletów, uroków i inwokacji.
Pochodzenie kabalizmu jest uzasadnionym przedmiotem kontrowersji. Wcześni wtajemniczeni w misteria kabalistyczne wierzyli, że Bóg po raz pierwszy przekazał ich zasady szkole Jego aniołów, jeszcze przed upadkiem człowieka. Aniołowie przekazali później tajemnice Adamowi, aby dzięki wiedzy zdobytej dzięki zrozumieniu jej zasad upadła ludzkość mogła odzyskać utracony majątek.
Teorie kabalizmu są nierozerwalnie splecione z zasadami alchemii, hermetyzmu, różokrzyżowców i masonerii.
Słowa kabalizm i hermetyzm są obecnie uważane za synonimy obejmujące wszystkie tajniki i ezoterykę starożytności.
- Manly P. Hall