Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 18-04-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Oczyszczanie organizmu z pasożytów – podstawą prawidłowa dieta

: Opis.: Zakażenie pasożytami dotyczy około 2 miliardów ludzi na świecie.  Natomiast liczba osób cierpiących na choroby pasożytnicze to już 3 miliardy. Na szczęście również i w tym przypadku możemy sobie poradzić z niechcianymi lokatorami za pomocą diety.  Helminty – bardzo szeroka grupa systematyczna robaków, do której zaliczamy pierwotniaki, tasiemce, przywry i obleńce. Nierzadko organizm zamieszkuje w tym samym czasie kilka gatunków. Podczas zakażenia możemy odczuwać dolegliwości, które często są mylone z innymi jednostkami chorobowymi. Zdarza się również, że czujemy się zdrowi, a jednak jesteśmy nosicielami.  Pasożyty są szeroko obecne w naszym środowisku, więc nie trudno się nimi zarazić. Przenoszone są poprzez zanieczyszczoną wodę i pożywienie, kontakt z chorymi lub nosicielami. Cysty, czyli jaja robaków, mogą znajdować się także w kurzu i być transportowane drogą kropelkową. W naturze występuje duża ilość produktów czy ziół, które są w stanie usunąć pasożyty z organizmu. Dlatego odpowiednio przeprowadzona kuracja dietą leczy i zapobiega ponownym inwazjom patogenów.  W związku z tak rozległym problemem warto jest bliżej przyjrzeć się objawom jakie mogą wywoływać helminty. Pasożyty w organizmie – objawy  Pomimo że każdy pasożyt wywołuje inne objawy infekcji, to najczęstszymi są biegunka i ból brzucha. Nieleczone mogą przerodzić się w stany przewlekłe, które z kolei mogą przypominać inne zespoły objawowe jak np. zespół jelita drażliwego czy chorobę Chrona.  Inne problemy trawienne to: wzdęcie, odbijanie, biegunka/zaparcia, kłucie w jelitach, zespół drażliwego jelita, śluz w stolcu, zaburzenia wchłaniania, niemożność trawienia tłuszczów, laktozy i glutenu, wahania poziomu cukru we krwi, wzmożony apetyt lub jego brak, nadwaga lub niedowaga, anemia.  Dysfunkcje układu odpornościowego: przewlekłe zmęczenie, osłabienie, częste nawracające infekcje i przeziębienia. Oznaki zewnętrzne: alergie, pokrzywki, obrzęk, egzema, trądzik, białe plamy wokół ust, opuchnięcie warg, świąd odbytu i uszu. Objawy emocjonalne: niepokój, rozdrażnienie, nerwica, uczucie bezsilności, apatia, depresja, nadaktywność ruchowa u dzieci. Pasożyty w organizmie – przyczyny  Głównym powodem zakażeń pasożytami jest brak ostrożności i higieny w miejscach potencjalnego skażenia patogenami. Dotyczy to źródeł wody np. rzek, jezior. Woda pitna także może być skażona pasożytami, dlatego należy unikać picia nieprzegotowanej wody. Surowe i niedogotowane jedzenie jest kolejnym częstym ich źródłem.  Helmity mogą znajdować się na nieumytych warzywach, owocach, mięsie i rybach nie poddanych odpowiedniej obróbce termicznej oraz na powierzchni orzechów. Zwierzęta także stanowią rezerwuar mikroorganizmów i mogą je przenosić na sierści. Jak wskazują powyższe przykłady najlepszym rozwiązaniem jest dbałość o higienę własną poprzez np. częste mycie rąk, ale także czystość domu, miejsc produkcji żywności, odrobaczanie zwierząt.  Najbardziej podatne są osoby z osłabionym układem odpornościowym np. po kuracji antybiotykowej, chorzy na AIDS, nowotwory, dzieci z niewykształconym w pełni układem odporności. Oczyszczanie organizmu z pasożytów Przed przystąpieniem do diety zwalczającej pasożyty należy oczyścić organizm ze złogów oraz toksyn przez nie produkowanych.  Dzięki takiemu działaniu unikniemy reakcji Jarisha-Herxheimera. Reakcja ta zachodzi w wyniku powstania endotoksyn, które zostają uwolnione z zabitych przez antybiotyki lub zioła pasożytów. Objawem reakcji Herxheimera jest pogorszenie symptomów choroby.  Pacjent może odnosić początkowo wrażenie, że dieta mu nie pomaga. W miarę kontynuacji leczenia objawy będą coraz słabsze, aż w końcu znikną. Prawdopodobieństwo jej wystąpienia jest tym mniejsze, im silniejszy jest organizm, sprawniej działa system odpornościowy oraz wydalniczy.  Dlatego należy dokładnie oczyścić organizm dietą, przed zastosowaniem silniejszych preparatów np. ziół. Zaparcia powodują spowolniony pasaż jelita grubego, a znajdujące się w nim reszty masy kałowej stanowią środowisko korzystne dla pasożytów.  Dlatego utrzymanie prawidłowej funkcji układu pokarmowego stanowi istotną część oczyszczania. Zaparcia najłatwiej wyeliminować wprowadzając do diety więcej błonnika za pomocą np. płatków owsianych, otrębów, babki jajowatej, babki płesznik, należy zwiększyć przy tym ilość wypijanej wody.  Skuteczne są także probiotyki np. z kiszonych i fermentowanych produktów jak kefir, maślanka, kiszona kapusta i ogórki. Podczas oczyszczania na śniadanie zjedz ¼–1/3 filiżanki wypłukanego, surowego, brązowego ryżu. Należy żuć go tak długo aż zmieni się w płyn. Nie jeść potem nic przez 3 godziny. Osoby z hipoglikemią mogą zjeść następny posiłek nieco wcześniej. Dla osób o słabych zębach ryż można namoczyć lub zmielić. Jedzenie surowego ryżu głęboko oczyszcza przewód pokarmowy usuwając nagromadzone resztki pokarmowe będące siedliskiem pasożytów.  Pasożyty w organizmie – dieta  Podstawową zasadą w diecie przeciwpasożytniczej jest unikanie przejadania się i dokładne żucie pokarmu.  Dzięki temu możliwe jest odpowiednie trawienie i przyswajanie jedzenia, które nie odkłada się w jelitach.  Pasożyty przebywają w wilgotnym środowisku resztek pokarmowych, dlatego należy oczyszczać jelita i dokładnie żuć pożywienie. Najlepiej sprawdza się tu dieta taka jak w przypadku drożdżycy z kilkoma modyfikacjami.  Nie zaleca się spożywania cukrów prostych, które powodują powstawanie śluzu w jelitach, oraz produktów łatwostrawnych. Najlepiej ograniczyć cukier, białe pieczywo, słodziki, a także produkty utrudniające wchłanianie jak kawa, mocna herbata czy alkohol. Z węglowodanów wybieraj złożone jak proso, kasza gryczana, owies, żyto.  Dobrze sprawdza się fasola adżuki, która osusza wilgoć oraz fasola mung pomagająca usuwać toksyny wytwarzane przez pasożyty lub powstające podczas ich rozpadu. Zalecane są także kiełki, które są łatwiej strawnym źródłem białka niż rośliny strączkowe. Jeśli chodzi o białko zwierzęce należy unikać wieprzowiny, ponieważ działa śluzotwórczo.  Resztę mięs należy poddać odpowiedniej obróbce 80–100 stopni, aby unieczynnić larwy np. należy gotować mięso wołowe minimum godzinę, aby pozbyć się larw włośnia krętego. Orzechy należy prażyć lub dodawać do gotowanych potraw, ponieważ mogą zawierać larwy pasożytów. Najistotniejszym dodatkiem do diety są produkty, które odstraszają pasożyty, czyli o smaku kwaśnym, ostrym i gorzkim.  Zaleca się spożywanie: warzyw: burak, kapusta, marchew, czosnek, por, cebula, rzodkiew i szczaw; stosowania przypraw: goździki, koper włoski, pieprz kajeński, szałwia, imbir, chrzan, tymianek; oraz dodatków: migdały, wodorosty, śliwki umeboshi, nasiona dyni, czosnek.  Zastosowanie się do oczyszczania organizmu i wprowadzenie produktów o działaniu przeciwpasożytniczym jest podstawą do pozbycia się niechcianych lokatorów, a z pewnością stanowi doskonałą profilaktykę przed zakażeniami.  Jednak w poważniejszych przypadkach lub infekcjach kilkoma rodzajami pasożytów może okazać się konieczne zastosowanie ziół o silniejszym działaniu niż dieta. e-manus.pl

: Data Publikacji.: 26-03-25

Pasożyty przewodu pokarmowego. Krótka charakterystyka

: Opis.: Pasożyty bytujące w organizmie człowieka to najczęściej organizmy zwierzęce.  Wykorzystują organizm żywiciela jako środowisko do życia i zdobywania pożywienia.  Choroby przez nie wywoływane nazywane są parazytozami. Pasożyty przewodu pokarmowego występują głównie w jelitach. Zaliczamy do nich robaki płaskie i obłe oraz pierwotniaki. pasożyty Oczyszczanie organizmu z pasożytów – podstawą prawidłowa dieta Zakażenie pasożytami dotyczy około 2 miliardów ludzi na świecie. Natomiast liczba osób cierpiących na choroby pasożytnicze to już 3 miliardy. Na szczęście również i w tym przypadku możemy sobie poradzić z niechcianymi lokatorami za pomocą diety. czytaj więcej Objawy zakażenia pasożytami Objawy parazytozy mogą przypominać różne jednostki chorobowe. Zaburzenia te występują z powodu toksyn wydzielanych przez pasożyty.  Najbardziej charakterystyczne objawy dla pasożytów przewodu pokarmowego to:  biegunki: spowodowane substancjami wydzielanymi przez pasożyty. Doprowadzają do utraty chlorków i sodu, co może prowadzić do zaburzenia gospodarki elektrolitowej i utraty minerałów;  zaparcia: spowodowane przez zamkniecie światła dróg żółciowych lub jelitowych przez pasożyty; wzdęcia i gazy: wynikające z zaburzeń trawienia i fermentacji niestrawionego pokarmu;  zaburzenie trawienia, zapalenie jelit: syndrom jelita drażliwego, pasożyty wywołują zapalenia, co prowadzi do słabego przyswajania substancji odżywczych w tym tłuszczów; nudności i wymioty;  nieprzyjemny smak i zapach w ustach; bóle brzucha;  alergia: pasożyty przebijają ścianki jelit, co powoduje przenikanie do organizmu nieprzetrawionych molekuł, co może aktywizować reakcje immunologiczną organizmu;  obniżona odporność organizmu; zgrzytanie zębami.    Pasożyty przewodu pokarmowego  Najczęstsze gatunki z poszczególnych grup występujące w Polsce:  Robaki płaskie (płazińce): tasiemiec uzbrojony, tasiemiec nieuzbrojony, tasiemiec karłowaty;  Robaki obłe (obleńce): glista ludzka, owsiki, włosogłówka, tęgoryjec dwunastnicy;  Pierwotniaki: Giardia intestinalis ( Gardia Lamblia).  Robaki płaskie – tasiemiec  Tasiemce mają podłużny płaski kształt. Składają się z główki uzbrojonej w haczyki lub przyssawki, dzięki którym przyczepiają się do wewnętrznej ściany jelita. Ich ciało jest segmentowane na człony. Dojrzałe człony, zawierające zapłodnione jaja, odrywają się od końca pasożyta i są wydalane z kałem.  Dalszy rozwój jaja do postaci wągra odbywa się w przewodzie pokarmowym żywiciela pośredniego (zwierzę). Uwalniane z jaja zarodki przebijają ścianę jelita i osiedlają się w narządach wewnętrznych. Człowiek zaraża się przez spożycie surowego lub niedogotowanego zakażonego mięsa.  Tasiemiec nieuzbrojony bytuje w jelicie cienkim człowieka. Osiąga długość od 4 do 10 metrów, żywicielem pośrednim jest bydło, dlatego do zakażenia dochodzi najczęściej po przez spożycie zakażonej wołowiny.  Charakterystyczne objawy dla tego gatunku to częste bóle brzucha, szczególnie gdy człowiek jest głodny. Ponadto występują mdłości i wymioty, zawroty i bóle głowy, utrata łaknienia lub wzrost apetytu. U niektórych osób może wystąpić nadwaga  Tasiemiec uzbrojony osiąga długość 2–4 metrów długości. Pełną długość osiąga w ciągu dwóch miesięcy. Może przebywać w jelicie cienkim człowieka do kilkunastu lat. Człowiek staje się zarówno żywicielem pośrednim, jak i ostatecznym.  Zjadając pokarm zakażony jajami pasożyta – wągry, czyli larwy tasiemca wyklute z jaj mogą umiejscawiać się w różnych tkankach w miąższu, mięśniach, tkance podskórnej wywołując cysticerkozę – wągrzyce.  Najbardziej charakterystyczne objawy teniozy to anemia, awitaminoza, osłabienie, bóle brzucha, wymioty, utrata wagi.  Tasiemiec karłowaty jest najczęściej występującym tasiemcem.  Mierzy od 1,5–4 cm długości. Większość infekcji przebiega bezobjawowo. Zdarza się jednak, że tasiemiec uszkadza kosmki jelita cienkiego. Powoduje to utratę łaknienia, utratę wagi, ból brzucha, niepokój, zaburzenia snu.  Robaki obłe (obleńce)  Glista ludzka wywołuje glistnicę, osiąga długość 25–40 cm.  Jaja wydalane z kałem zawierają taką formę zarodka, która nie jest zdolna do zarażenia. Dopiero po 6-tygodniowym rozwoju poza ustrojem, w wodzie lub wilgotnej glebie powstaje larwa. Człowiek zakaża się przez spożycie pokarmów zanieczyszczonych jajeczkami z larwami. W jelicie cienkim, larwy wydostają się z otoczki jaja, przebijają się przez ścianę jelita do naczyń krwionośnych, a następnie z krwią wędrują do oskrzeli i pęcherzyków płucnych. Odkrztuszane do jamy ustnej są połykane z plwociną i w ten sposób ponownie dostają się do jelit, gdzie dojrzewają w ciągu 2–3 miesięcy od zakażenia.  Glista bytuje w jelicie 13–15 miesięcy. Po tym czasie dochodzi do samowyleczenia, o ile nie nastąpi ponowne zakażenie lub powikłania, np. niedrożność jelita czy zapalenie wyrostka robaczkowego. W jelicie może przebywać nawet kilkaset glist jednocześnie. Obecność glist w jelitach powoduje nudności, wymioty, biegunki, bóle w jamie brzusznej oraz osłabienie, brak apetytu, bóle głowy, rozdrażnienie, bezsenność, uczucie ssania w okolicy podżebrowej żołądka szczególnie podczas głodu, nerwowość, bezsenność.  Ponadto eozynofilia, niedokrwistość i spadek masy ciała. U części osób zarażonych glistą ludzką występują objawy alergiczne – świąd skóry, pokrzywki, wypryski, a nawet napady duszności przypominające ataki astmy.  Zapobieganie glistnicy polega na piciu przegotowanej wody i przestrzeganiu ogólnych zasad higieny osobistej, żywienia i wzmacnianiu odporności.  Owsiki jest to mały biały robak o długości kilku milimetrów (samiec 2–5, samica 9–12 mm), który żyje w jelicie ślepym, wyrostku robaczkowym.  Wywołuje chorobę zwaną owsicą. Przebieg choroby zależy od liczby pasożytów i odporności żywiciela. Najczęściej chorują dzieci. Objawia się to silnym swędzeniem okolic odbytu, złym snem. Dodatkowo towarzyszą bóle brzucha, zaburzenia wypróżniania, nudności, wysypka.  Włosogłówka to robak w kształcie nitki długości do 5 cm, który powoduje włosogłówczycę. Żywi się głównie krwią wnikając w śluzówkę jelita, co może powodować anemie.  Człowiek zaraża się spożywając produkty zanieczyszczone jajeczkami zawierającymi larwy. W zarażeniu pośredniczą muchy, które przenoszą jajeczka z odchodów i gleby na produkty spożywcze. Można się nią zarazić poprzez wypicie zanieczyszczonej wody czy spożycie nieumytych warzyw i owoców. W 25% przypadków zarażenie przebiega bezobjawowo. Przy większej ilości pasożytów występuje biegunka, bóle w jamie brzusznej, spadek masy ciała, anemia. Mogą pojawiać się skórne objawy alergiczne oraz brak apetytu, rozdrażnienie, bezsenność, bóle głowy, osłabienie.  Objawy bywają często mylone z klinicznym obrazem wrzodziejącego zapalenia jelita grubego z śluzowo-krwistymi stolcami i niedokrwistością. W celu uniknięcia zarażenia należy myć warzywa i owoce, przestrzegać higieny osobistej, ochraniać glebę i wodę przed zanieczyszczeniem odchodami ludzkimi, wzmacniać odporność oraz tępić muchy.  Tęgoryjec dwunastnicy osiąga zaledwie 2 centymetry długości.  Żyje w dwunastnicy. Do zakażenia dochodzi przez połknięcie jaj znajdujących się w zanieczyszczonej wodzie lub nieumytych warzywach i owocach. Ponadto larwy mają zdolność wwiercania się przez skórę do naczyń krwionośnych. Żywi się nabłonkiem dwunastnicy oraz krwią. Powoduje niedokrwistość, krwawienie z przewodu pokarmowego, czasem zaburzenia trawienne.  Pierwotniaki Giardia intestinalis – częsty pasożyt przewodu pokarmowego wywołujący lambliozę.  Około 12–64% ludności różnych regionów świata jest zarażonych tym pierwotniakiem. Zarażenie człowieka następuje za pośrednictwem cyst (otoczka wytwarzana przez niektóre organizmy umożliwiająca przetrwanie) drogą pokarmową i często jest bezobjawowe. Cysty zagnieżdżają się w jelicie cienkim oraz w przewodach żółciowych i trzustkowych.  Konsekwencją zarażenia jest uszkodzenie śluzówki jelit, które prowadzi do biegunek i upośledzonego wchłaniania tłuszczów, witaminy B12 i A, kwasu foliowego i laktozy. Mogą pojawić się zapalenie dróg żółciowych lub podrażnienie trzustki oraz żółtaczka.  Profilaktyka zarażenia polega na przestrzeganiu zasad higieny osobistej oraz żywienia. Rozpoznanie chorób pasożytniczych jest trudne ze względu na mało specyficzne objawy. Diagnoza opiera się na wykryciu cyst w kale lub stwierdzeniu przeciwciał we krwi.  Dużą skuteczność w diagnozie pasożytów ma biorezonans magnetyczny. Natomiast dużo łatwiej jest zapobiegać zakażeniu pasożytami dbając o higienę i obróbkę pokarmu, niż leczenie często ciężkich dolegliwości. Odpowiednio przygotowana dieta w produkty o działaniu przeciwpasożytniczym oraz dokładne mycie owoców i warzyw powinno uchronić nas od niechcianych lokatorów. e-manus.pl

: Data Publikacji.: 26-03-25

Glista ludzka – badanie z krwi, objawy, cykl rozwojowy, leczenie, dieta

: Opis.: Glista ludzka, wywołująca glistnicę, jest pasożytem żerującym w jelicie cienkim.  Na jego inwazję narażone są przede wszystkim osoby, które nie przestrzegają zasad higieny, szczególnie, te nie myjące rąk.  Czym jest glista ludzka?  Jak dochodzi do zakażenia? Jakie obserwujemy wtedy objawy? Jak skutecznie pozbyć się jaj?   Glista ludzka Glista ludzka (łac. Ascaris lumbricoides) należy do grupy nicieni. Ma kształt długiego i cienkiego walca z otworem gębowym. Długość dorosłego samca osiąga 15–35 cm, natomiast samicy nawet 40–50 cm. Glista ludzka odżywia się nabłonkiem niszczonej ściany jelit oraz składnikami zawartymi w treści jelitowej.  Pasożyt ten w jelicie cienkim może przeżyć około 1 roku. Samice zwykle składają około 20 000 jaj w ciągu dnia, które wydalane są z kałem i w ten sposób przedostają się do środowiska. pasożyty Pasożyty przewodu pokarmowego – krótka charakterystyka Pasożyty przewodu pokarmowego są powszechnym problemem, z którego często nie zdajemy sobie sprawy.   Glista ludzka – objawy Na początku rozwoju choroby najczęściej obserwuje się pogorszenie samopoczucia, zawroty głowy, stres, wysoką pobudliwość nerwową, problemy z zasypianiem, zaburzenia snu oraz stan podgorączkowy.  U niektórych chorych często obserwuje się alergiczne zmiany skórne m.in. wypryski, pokrzywkę, świąd. Osoby cierpiące na glistnicę skarżą się również na dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego tj. zaparcia, biegunki, nudności, ból brzucha, wymioty oraz wzdęcia. W zaawansowanej fazie choroby dochodzić może do krwioplucia, ślinotoku, podrażnienia płuc, silnych duszności, astmy oskrzelowej, a także obniżenia sprawności fizycznej i psychicznej.  W okresie penetracji organizmu larwy mogą wywołać stany zapalne narządów, które atakują, np. trzustkę, oskrzela, płuca, wątrobę, czy wyrostek robaczkowy. Czasami możliwa jest inwazja sporej ilości glist. Taki stan charakteryzować może się infekcją dróg oddechowych, niedrożnością przewodów żółciowych, czy utratą masy ciała.  Glista ludzka – badanie z krwi Badania z krwi są bardzo ważnym elementem w diagnostyce parazytologicznej.  Tego typu badania pozwalają wykryć pasożyty układu pokarmowego m.in. obecność glisty ludzkiej. Kiedy pasożyt zaatakuje organizm zaczyna wytwarzać substancje tzw. antygeny. Organizm człowieka rozpoznaje je jako ciało obce, dlatego zaczyna wytwarzać przeciwciała. To właśnie przeciwciał szuka się w badaniach we krwi chorego. W tym celu wykorzystuje się różne metody. Zaliczyć do nich możemy metody immunologiczne, serologiczne oraz molekularne. Oznacza się również poziom granulocytów kwasochłonnych, czyli eozynofilii, które odpowiadają za niszczenie pasożytów. Wyniki badań otrzymuje się zazwyczaj po upływie 10–14 dni. Glista ludzka – cykl rozwojowy Dorosłe samice składają codziennie około 200 000 jaj w jelicie cienkim, które z kałem przedostają się do środowiska. Po kilku tygodniach w jajach rozwijają się larwy, które czekają na połknięcie przez żywiciela. Glista ludzka jest pasożytem monoksemicznym, dlatego jej żywicielem jest tylko człowiek. Następnie w jelicie larwy wydostają się z osłon jajowych, które przez ścianki jelita dostają się do naczyń krwionośnych, z których przedostają się do płuc.  Do dalszego rozwoju konieczny jest tlen, dlatego docierają do pęcherzyków płucnych. Po osiągnięciu odpowiedniej wielkości zaczynają przemieszczać się w górę dróg oddechowych. Wędrują przez oskrzeliki, oskrzela, tchawicę do krtani, gdzie połknięte dostają się do żołądka, a następnie do jelit. Po upływie około 2. miesięcy od zakażenia rozpoczynają rozmnażać się płciowo. Zapłodniona samica zaczyna składać jaja.  Glista ludzka – leczenie  Dodatni wynik badania na obecność jajeczek glisty ludzkiej jest wskazaniem do obowiązkowej wizyty u lekarza, który wprowadzi u chorego odpowiednie leczenie. W zakażeniu glistą ludzką najczęściej zaleca się przyjmowanie preparatów przeciwpasożytniczych, które powodują obumarcie oraz wydalanie glist. Do takich leków zaliczyć można m.in. pyrantel, albendazol oraz mebendazol.  Należy jednak wiedzieć, że takie leczenie skuteczne jest wyłącznie w przypadku dojrzałych osobników pasożytujących w jelicie. Nie działa natomiast na krążące w płucach larwy. Leczenie farmakologiczne coraz częściej wspomaga się metodami naturalnymi. Uznaje się, że częste spożywanie czosnku, pestek dyni, czy poru ułatwia pozbycie się z organizmu człowieka glist ludzkich. Bardzo ważne, aby zarówno w czasie leczenia, jak i po przestrzegać higieny osobistej. W przebiegu glistnicy równie ważna jest profilaktyka.  Glista ludzka – dieta  Prawidłowe żywienie w kuracji przeciwpasożytniczej odgrywa istotną rolę. Odpowiednia dieta przyczynia się do szybszego wydalenia pasożytów oraz toksyn z organizmu człowieka.  Spożywanie ogórków kiszonych czy soku z kiszonej kapusty to doskonała recepta na poprawę mikroflory jelitowej.  W codziennym jadłospisie powinno się unikać spożywania węglowodanów prostych oraz zwiększyć ilość błonnika pokarmowego. Najlepiej ograniczyć białe pieczywo, cukier, słodziki, kawę oraz alkohol.  Dobrze sprawdzają się węglowodany złożone jak np. płatki owsiane, pieczywo żytnie, otręby, grube kasze.  Do diety warto włączyć również por, pestki dyni, czosnek, kurkumę oraz kokos, co ułatwia pozbycie się glist ludzkich z przewodu pokarmowego. W zapobieganiu glistnicy bardzo dobrze sprawdza się również picie przegotowanej wody oraz przestrzeganie zasad higieny osobistej, jak i żywienia.  Należy dokładnie myć owoce i warzywa oraz regularnie myć ręce. Doskonałym rozwiązaniem jest również picie naparu z glistnika (tzw. jaskółcze ziele), który znany jest jako środek przeciwpasożytniczy.  Podsumowując, jeśli wynik badania na obecność glisty ludzkiej będzie dodatni, należy bezwzględnie skontaktować się ze specjalistą, ponieważ nieleczona glistnica może doprowadzić do niebezpiecznych powikłań. e-manus.pl

: Data Publikacji.: 26-03-25

Glista ludzka u dzieci – objawy, leczenie

: Opis.: Glista ludzka u dzieci – objawy, leczenie Glista ludzka jest pasożytem wywołującym chorobę zwaną glistnicą (askarioza, askarydoza). Chorują na nią najczęściej dzieci. W jaki sposób dochodzi do zakażenia tym pasożytem i jakie są jej objawy? Glista ludzka rozpowszechniona jest na całym świecie. Do zakażenia najczęściej dochodzi w Azji (73%), Afryce (12%) i Ameryce Południowej (8%). W Polsce glista ludzka pod względem częstotliwości występowania zajmuje trzecie miejsce, zaraz po owsiku i włosogłówce. Powszechność glistnicy, w naszym kraju określa się na poziomie od 1 do 18%. Glista ludzka u dzieci  Glista ludzka (łac. Ascaris lumbricoides) jest pasożytem występującym w jelicie cienkim.  Dorosłe samice składają do 200 tysięcy jaj dziennie, które z kałem żywiciela wydostają się na zewnątrz.  Takie jaja zawierają inwazyjną larwę, która ponownie może zarazić człowieka.  Miejscem wylęgania się larw jest jelito cienkie, stamtąd przenikają one do naczyń krwionośnych i chłonnych.  Następnie wędrują z krwią do wątroby, dalej do płuc i przez tchawicę do gardła, a stąd odruchowo przełknięte, dostają się do żołądka, później do jelita.  Po upływie 2–3 miesięcy przybierają postać dorosłą, jej długość sięga od 15 do nawet 40 cm. Cykl życiowy się powtarza, a długość życia glisty ludzkiej wynosi od 12 do 13 miesięcy. Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową przez połknięcie jaj. Jaja te mogą być przenoszone przez zanieczyszczoną kałem lub glebą żywność: owoce, warzywa oraz wodę.  Dzieci często też mogą zarazić się w wyniku niedostatecznej higieny – nieumycie rąk po zabawie w piaskownicy lub po pracach w przydomowym ogrodzie. Zagrożenie jest większe na obszarach wiejskich.  Glista ludzka u dziecka – objawy  Objawy inwazji glisty ludzkiej uzależnione są od wrażliwości osobniczej, czasu, jaki upłynął od zakażenia oraz od tego, jak silna jest inwazja.  Pierwszymi objawami zarażenia są bóle brzucha, nudności, wymioty oraz gorączka. Ponadto w stolcu dziecka widoczne mogą być żywe larwy glisty. U dzieci najczęstszym objawem obecności dorosłego osobnika w jelicie cienkim jest wzmożona pobudliwość nerwowa, bezsenność, niespokojny sen ze zgrzytaniem zębami, niekiedy także oznaki zbliżone do padaczki.  Często pojawiają się również objawy skórne, takie jak świąd, pokrzywka, obrzęki rąk i twarzy, łzawienie, zapalenie spojówki, oraz suchy kaszel i inne objawy alergiczne.  Dzieci, u których stwierdza się obecność glisty ludzkiej, charakteryzują się opóźnionym rozwojem umysłowym i fizycznym (niedobór masy ciała, zahamowanie wzrostu).  Powikłania wywoływane przez dojrzałą postać glisty ludzkiej, związane są z zatruwaniem organizmu człowieka produktami przemiany materii. U setek tysięcy osób wywołują anemię.  Namnożenie się dużej ilości glist ludzkich powoduje blokowanie przewodów trzustkowych i dróg żółciowych, co skutkuje zapaleniem trzustki, dróg żółciowych oraz pęcherzyka żółciowego. Nasilona inwazja tymi pasożytami oraz jej powikłania są przyczyną około 60 000 zgonów na świecie w ciągu roku.   Glista ludzka – leczenie u dzieci  Podstawowe znaczenie w leczeniu glisty ludzkiej u dzieci ma farmakoterapia, którą z powodzeniem można przeprowadzić w domu. W przypadku stwierdzenia obecności larw stosuje się środki przeciwpasożytnicze – pyrantel.  Natomiast gdy ma miejsce żerowanie już dorosłych osobników, lekarze zalecają podawanie mebendazolu lub abendanolu. Leki podaje się jednorazowo, a po 2 tygodniach bada się kał, sprawdzając w ten sposób skuteczność leczenia.  W przypadku niepowodzenia kurację się powtarza. Leczenie można wspomagać domowymi sposobami. Należy skrupulatnie przestrzegać zasad higieny osobistej, codziennie zmieniać bieliznę osobistą, pościel, starannie czyścić podłogę i dywany odkurzaczem oraz środkami dezynfekującymi, sterylizować urządzenia sanitarne. Dieta nie ma znaczenia dla skuteczności terapii. Do zakażenia glistą ludzką wśród dzieci dochodzi najczęściej w wyniku spożywania nieumytych, surowych warzyw i owoców, picia nieprzegotowanej wody, a także na skutek nieprzestrzegania zasad higieny.  Gdy nasza pociecha jest nadpobudliwa, skarży się na ból brzucha, niespokojny sen, a nawet bezsenność, a ponadto towarzyszą temu objawy skórne – niezwłocznie udajmy się do lekarza w celu uzyskania trafnej diagnozy i jak najwcześniejszego zastosowania odpowiedniej terapii przeciwpasożytnicze. e-manus.pl

: Data Publikacji.: 26-03-25