Nadmi
- Kraj:Polska
- : Język.:deutsch
- : Utworzony.: 06-10-15
- : Ostatnie Logowanie.: 11-04-25
: Profil użytkownika:
Nadmi : ogłoszenia.
Książę Mieszko I.
: Opis.: Książę Mieszko I. Urodzony ok. 930 r., syn Siemomysła. Pierwszy historyczny władca Polski. W czasie swego panowania podwoił obszarowo ziemie otrzymane od ojca. Rozpoczynał panowanie jako władca Polan, Goplan, Mazowszan i Lędzian. Być może w granicach państwa znajdowały się również ziemia lubuska i Pomorze Gdańskie. Ok. 964 r. walczył z Wieletami o Pomorze Zachodnie. W 965 r. sprzymierzył się z Czechami i poślubił księżniczkę czeską Dobrawę. W roku 966 przyjął wraz z całym dworem chrzest. W dwa lata później zostało utworzone biskupstwo misyjne w Poznaniu. W roku 967 pokonał Wieletów i opanował część Pomorza. W roku 972 rozgromił pod Cedynią wojska margrabiego Hodona, z którym konkurował w walce o Pomorze Zachodnie. W roku 979 odparł wyprawę cesarza Ottona II na Polskę. Po śmierci Dobrawy w roku 977, ok. roku 980 poślubił Odę, córkę margrabiego Dytryka. Ok. roku 990 doszło do konfliktu z Czechami zakończonego opanowaniem przez Mieszka Śląska i ziemi Wiślan. W tym czasie, dla umocnienia państwa polskiego, oddał swe posiadłości pod opiekę papiestwa wystawiając dokument zaczynający się od słów "Dagome iudex". W czasach jego panowania dokonało się zjednoczenie ziem etnicznie polskich w jedno państwo.
: Data Publikacji.: 27-03-25
The first Piasts:
: Opis.: The first Piasts: Prince Siemowit (Ziemowit) According to the records of the 12th century dynastic tradition, son of Piast. Prince Polański. He lived and ruled in the second half of the 9th century There are assumptions that it widened borders of the Polan state. Prince Lestek Born probably in the 70s of the 9th century, son of Siemowit. Prince Polański. From the turn of the 9th and 10th centuries, he was the ruler of the mighty state of Polans, known abroad as Sclavinia or the "state of Gniezno". He must have been a ruler with a strong individuality, since still in the middle of the The 10th century inhabitants of the Polanie state were referred to as Lestków or Lestkowice. He probably died in the 30s of the 10th century. Prince Siemiomysł Born probably in the early 10th century son of Lestek. Prince of Polański. He ruled from around 930 to around 960. Probably widened yet the borders of the Polan state taking over - perhaps - Lubusz Land, which led to a conflict with the German state. Presumably mastered as well Gdańsk Pomerania. He died around 960. Prince Polański Siemiomysł with a bodyguard team. The first state organizations in Poland: a) The Vistula State with its center in Krakow fell quickly, and its prince found the captivity in which he was to be baptized b) The state of clearings with a center in Gniezno. Neighboring tribes became dependent on each other, After they had taken over Kujawy and Mazovia Part of Pomerania also fell into their hands. They built new castles in these lands, which became centers of power Opole mentioned above. This expansion was made possible by the princely party maintained at the expense of the prince. What else do we know? The agricultural population made a living by farming and beekeeping. From the 10th century, honey was obtained in apiaries using the breeding method (beehives). Previously, by collecting wild bees from the nests. Honey was a valuable interchangeable commodity and, together with amber, it caused an influx of merchants from the south. The glades took their name from the fields that predominated in their tribal territory. In the first centuries of the existence of the Polish state, major changes took place in the way of farming. A new method of cultivating the land, called three-field cultivation, began to be used. It consisted in the fact that the land on the farm was divided into three parts, two of them were sown with cereals (spring and winter), while the third part was not cultivated (fallow), so that it could produce better crops the following year. Thanks to the application of this method, higher yields were obtained. Agricultural tools were also improved. A wooden plow with iron fittings was used, which improved the plowing quality. A significant change was the use of a plow, harrow and scythe in the 12th century. Water mills were built along the rivers to improve the processing of grain. Settlement development: Many inhabitants of overpopulated Western Europe believed that the undeveloped areas in its eastern part were an attractive settlement area. The arriving people brought to Poland the laws that were in force in their former homelands. New villages and towns were established in a different way than before. The settler concluded an agreement with the landowner and, pursuant to it, was exempted from benefits for a period of several or even several years for development. It was the so-called slow. After this time, the settlers had to pay the landowner a financial rent. This development of settlement was very favorable, as new settlements were often established on lands that had not been used for agriculture so far. In Poland, the most numerous group of newcomers were Germans, therefore the new settlement system was referred to as German law. Improvements in farming methods have increased food production, thus allowing more people to be fed. Thanks to the surpluses obtained, the peasants who bought handicraft products became richer. Landowners also used their rent money to buy goods. This resulted in the development of artisanal production and trade. Craftsmen producing the same products organized themselves into guilds. They supervised the volume and quality of production, and set the prices of the products. Not only useful goods were produced, but also luxury items. Gold deposits were discovered in Silesia, which contributed to the development of this region. The development of trade and the separation of crafts from agriculture led to the flourishing of cities in the future. It was also favored by the privileges granted by the rulers. In the cities, the power was exercised by the self-government composed of the mayor and the city council. Prince Mieszko I. Born around 930, son of Siemomysł. The first historical ruler of Poland. During his reign, he doubled the area of lands received from his father. He began his reign as the ruler of Polans, Goplan, Mazovia and Lędzians. Perhaps the land of Lubuskie and Gdańsk Pomerania were also within the state borders. Approx. In 964 he fought with the Wielety family for Western Pomerania. In 965, he allied with the Czechs and married the Czech princess Dobrawa. In 966 he was baptized with the entire court. Two years later, a missionary bishopric was established in Poznań. In 967 he defeated Wielet and took over part of Pomerania. In 972 he defeated Cedynia - it was the army of margrave Hodon, with whom he competed in the fight for Western Pomerania. In 979 he repulsed the expedition of Emperor Otto II to Poland. After Dobrawa's death in 977, around 980, he married Oda, the daughter of margrave Dytryk. Approx. In 990, there was a conflict with the Czechs, which ended with the capture of Silesia and the land of Wiślanie by Mieszko. At that time, in order to strengthen the Polish state, he left his possessions under the protection of the papacy, issuing a document beginning with the words "Dagome iudex". During his reign, the ethnically Polish lands were united into one state. In the years 928-940, the German kings began a decisive crackdown with the Polabian Slavs. They dealt with the Sorbs the Lusatians most quickly. Vidukind (Saxon chronicler) wrote that around 940 all the Slavic tribes between the Elbe and the Oder recognized the authority of King Otto I (936-973) and paid him tribute. In 950, Otto I forced the Czech prince Bolesław to do it. In the middle of the 10th century, Otto I (then already the emperor) dealt with Italian affairs, and the expansion into the Slavic lands was taken over by Hermann Billung and Geromargrabia maMarchii Wschodnia. Gero treacherously murdered thirty Slavic chieftains during a feast, thus subjugating the Serb tribes and strengthening German rule in the areas between the Solawa and the Oder. Only two tribes remained in the north: Obodrites who converted to Christianity and those who worshiped Swarożyc. In 954, the Magyars began to invade German territory. Then both tribes revolted and defeated the Saxons several times. Otto put an end to the invasions, defeating the Magyars on the Lech River, and then on the Slavs on the Rzeknica. After these events, Gedro completed the work by subjugating the Slavic lands, up to the Odra River. On the line of the Odra River, however, it has already encountered decisive resistance from the Polans. The creators of the Polish state were Polanie, people living in the areas of today's Greater Poland. The Piast dynasty ruled there, which subjugated the neighboring tribes of Goplan and Mazovia. In 966, the Polański prince Mieszko I was baptized by the Czech mediation and married Dobrawa, the daughter of the Czech prince Bolesław I. Mieszko continued his expansion in Pomerania. His actions disturbed Wielet, who under the command of the German Wichman attacked Mieszko I twice. It was in 963 and 967. Mieszko I paid tribute to the German emperor from the seized territories of the Oder and Pomeranian regions, which protected him against attacks by border margraves. Battle of Cedynia: The forces of both sides were probably equal (they did not exceed a few thousand), although Hodon probably had more heavy cavalry. On the other hand, Mieszko's strong point was the archers and mobile infantry well prepared to fight on uneven terrain. The Polish prince, with some forces (probably with the majority of the cavalry), went to the Odra river with the intention of defending the crossing (how long he intended to keep it), while the rest of his army was under the command of his brother Czcibor, and not far from the town of Cedynia (Cidini In the first phase of the battle, Hodon broke through the Oder with his army. The margrave chase after Mieszko, who was heading towards Cedynia. When Hodon and Zygfryd of Walbeck, convinced of their victory, prepared to storm the city where Mieszko's army had taken refuge, the sound of a horn sounded and they fell on them from the east, from a wooded hill (and possibly from other sides), led by Czcibor. At that time, there was a counterattack from the stronghold and the Marches' army was caught in pincers. The battle turned into slaughter, and only a handful of Germans (led by Hodon and Zygfryd) survived and managed to get out of the encirclement and rush to the left bank of the Oder. German tradition grants Czcibor the main laurel for victory in the battle of Cedynia, following the chronicler Thietmar, which was supposed to save Mieszko from defeat. Many researchers, however, tend to consider the battle of Cedynia as Mieszko's planned maneuver, the aim of which was to drag the Germans into an ambush near Cedynia. The fact that part of the army was left in the interior of the country, as well as the popularity of this maneuver in the early Middle Ages among the Slavs, would testify to this. Also, Mieszko's common sense would tell him to see his chances rather in playing the battle on less even terrain. This does not mean, however, that Mieszko could not assume the possibility of an effective defense on the Odra River, and that Czcibor's retreat was to protect him in the event of failure. One of the most important sections, where the aspirations of the Frankish monarchy were manifested, was the territory of the Polabian Slavs. Already at the end of the 6th century, the western borders of a compact Slavic settlement reached the Elbe and stabilized on that river in the immediate vicinity of such Germanic peoples as the Thuringians, Saxons and Danes. Smaller groups of Slavs crossed to the west bank of the river and stopped deep in the Germanic lands. In Carolingian writings we sometimes find clear traces of the settled west quite far Slavic groups. From the document of Emperor Louis the Pious, issued to the bishop of Wtirzburg in the years 826-830, and referring to the events of the times of Charlemagne, we find a mention of two Slavic tribes, here called Moinvinidi and Radanzwinidi, living in the diocese of Wiirzburg between the rivers Main and Radenca. These Slavs were baptized and it is recommended in the document to build churches for them. The document of the Bavarian prince Tassilon, issued in 777 for the monastery in Kremsmtinster, tells about granting the monastery a tribute from Slavic settlements located in upper Austria near the present-day city of Steyer. Speech is there, among others. about three Slavic zupans (princes) whose names are Taliup, Sparuna and Fisso. The yearbooks of the monastery in Fulda also mention numerous groups of Slavs living next to the Franks in various towns belonging to the monastery (including Giesa, Sa1zungen, Hagen, Sommerda and others) and paying due tribute. The above-mentioned groups of the Slavic population lived either in dense tribal groups under the leadership of local princes, or dispersed in settlements next to the Germanic population. These people were not able to maintain their political separateness, and only for a long time they retained their ethnic, linguistic and moral separateness. Nor did she pose any threat to the Franks. She was gradually going through the process of assimilation, which was mainly due to her inclination to accept Christianity. A serious problem for the Frankish monarchy was not the far west and scattered Slavic settlements, but their compact settlement on the land that the Slavs used to consider as their own, on the right bank of the Elbe and Solava. As early as the beginning of the 7th century, the Franks were making efforts to subjugate individual tribes or tribal unions. We learn about it from the news about the prince of the Serb tribal union, Derwan, mentioned several times, in the 30s of the 7th century. From the chronicles of Fredegar it appears that until the defeat of the Franks at Wogastisburg, Derwan was a tributary of this country. Numerous tribes inhabiting the right bank of the Elbe are already mentioned in the oldest Frankish mentions in the form of three groups called: Obodritami, Wieletami and Serbami. The individual relationships of the tribes have changed over time. We see some smaller tribes in some groupings, sometimes in another. This is especially true of the Wieleckie and Obodrycki union. Some tribes emerged from a tribal union and gained temporary independence. Finally, some tribal unions disintegrated into their constituent parts, creating a series of parallel, unconnected political organisms. In view of some gaps in the sources, and the fact that chroniclers are not always carefully aware of them, the ranges and compositions of tribal unions given below cannot be: accepted with absolute accuracy. Beliefs: The mythology of the Slavs, the coexistence of traditional and implicit beliefs, fusing them into one culture of social awareness has been going on among the Slavic peoples for a long time (until the 10th century); the clearest examples: wreaths put on the water, melting Marzanna, baking a ritual cake for a wedding, fires lit on Midsummer night, invoking rain during drought, prayers to deities and pagan gods among whom the most important was Perkun, the god of heaven, thunder and thunder. The rituals from that period include Kupała Night (Świętojańska Night) and the release of flower wreaths down the river. In addition to the multifaceted crowd of idols who fill the forests and fields of that period, they also believe in one God (chronicler Helmold XII century - description of the IX century). The typical features of paganism at that time are known, such as the worship of statues (but what is the interior of churches filled today?) And the forces of nature. Slavic gods: Perun - (Slavic mythology), god of thunder, lightning and thunder. Worshiped by all Slavs, as well as Balts, as proven by linguistic research. Perun's house of God, according to the descriptions of Hieronim of Prague (15th century), who spread Christianity in Lithuania, was considered to be the oldest oak in the forest. Perun's weapon in the Balto-Slavic tradition is a stone lightning bolt, called a god's arrow, a thunder arrow or thunderbolt bacilli. He was identified with belemnites (fossils of mollusks) or with fulgurites (quartz glaze melted by lightning). Including in Masuria, fulgurites were distinguished from other stones and were called mycobacteria of God. They were considered a gift of fate. They were put in the cradle of the baby, and the udders of the cows were rubbed with them when they lost their milk. Among the southern Slavs, they were placed under a roof to protect the house from lightning. They were also used in the treatment of eye diseases, pains, etc. Perunov's weapons also secured and protected against impure force. The Slavic custom of hitting the head with a stone when the first spring thunder sounds has survived to this day. In Ukraine, the words "hołowa stone" are used to make the head resilient to a stone. In the preserved mythological threads, Perun appears as the highest Slavic god. He has patriarchal features in his imaginations, as in other religions Mithra, Zeus or Jupiter. It is like an image of the "father" transferred to the sphere of the sacred. Nowadays, the cult of Perun has been renewed in Poland by the Polish Slavic Church based in Ciechocinek and the Native Polish Church based in Warsaw. The doctrinal basis of both Churches is the belief in "the existence of one god", glorified under various names: Perun, Swaroga, Swarożyca, Welesa, Rygiela and Świętowita Światowid - Presented as a figure with four heads or four faces. Originally, the rituals of the harvest festivities were associated with Świętowit, mainly the harvest festival celebrated at the beginning of September. With the growing importance of the cult, Świętowita became a deity of war, harvest, fate and prophecy. Its symbols were: a large drinking horn (annually filled with wine), a white horse and a great sword. In 1848, at the bottom of Zbruch, a sculpted stone statue, almost 3 meters high, resembling the description of Świętowit, was found. The monument is exhibited at the Archaeological Museum in Krakow. Jarowit-Jaryło, the protector of the tribe and, at the same time, the god of war, whose favor ensured victory in battle. Swarożyc - (Trzygłów - Szczecin) - a solar Slavic deity, most likely the son of Swarog. His cult, according to some scholars, was common in the entire Slavic region, but it is only attested to the Lucice-Redars, where he was the chief deity, also worshiped in Radogoszcz under the name of Radogost. The other was worshiped next to him Swarog's son - Dadźbóg ("giver of wealth"). He ensured the favor of nature. Weles God of magic and the underworld. Often equated with Trzygłów Saints were also venerated groves, old trees (oaks) Historical sources: (1) Certain news is provided by the work of HEKATAIOS of Miletus, p.t. "Bypass the Earth" One of the oldest monuments of Greek literature is "The History", written by HERODOT of Halicarnassus. When describing the expedition of the Persian king - Darius I against the Scythians, occupying the lands north of the Black Sea, the author mentioned the neighboring peoples of this country. Among many tribes, he mentioned NEURS / who "... have a certain time when they can turn into wolves at will and return to their original form" - a probable reference to Germanic and Slavic beliefs about werewolves /, locating them in the vicinity of today's Volyn and BUDINÓW / who "... all blue-eyed and redheads ... their houses and temples are wooden ... they are nomads. The only ones in these parts eat cones ... Their whole country is overgrown with forests. In the largest forest there is a lake big and vast ... otters, beavers and other animals are caught there ... whose fur covers sheepskin coats and whose testicles are useful in the treatment of the uterus. " ... / sitting between the Don and the Volga. It is worth mentioning that in his work Herodotus provided a detailed description of SCYTES - their activities, customs, beliefs, which was confirmed in modern archeology. 2) In the 1st century BC DIODOR SICILIAN reported that directly north of Scythia - beyond Gaul - there is the island of BASIL in the ocean, onto which the waves throw amber abundantly, collected and delivered by the inhabitants to the neighboring land. 3 He also made a similar mention in the first century C.E. commander of the Roman squadron, writer, erudite -PLINIUS / who in his work "Natural History" referred to the Greek authors: Pyteas, Timaios, Hekataios, Xenophon, Philemon. 4.The most outstanding Roman historian TACITE / 1st century AD / in the study entitled "Germania", mentioned the eastern neighbors of the eponymous people: PAUCINS, VENEDS, FENNS, HELLUSS, ETIONS, SARMATS. He included the Wends among the Germans and confirmed their sedentary lifestyle. He wrote: "The Wends took a lot from the customs of the Sarmatians, because in their plunder expeditions all the forests and mountains that rise between the Peuchins and the Fennes cross. They are, however, rather among the Germans, because they build permanent houses, wear shields, and enjoy walking marches and chościości ... "Tacitus, also mentioning the tribes LUGIA / Hariów, Helwekonów, Manimów, Helizjów, Nahanarwalów /, clearly alluded to the LUG UNION created by these tribes, which, according to historians, was supposed to be created to protect the amber route. The Lugas occupied the southern and perhaps central part of Poland, and the GOCI lived to the north of them. Tacitus paid a lot of attention to the ESTIA tribes, writing that they collect amber and that their seats are by the sea. 5.The name LUGIOWIE appeared for the first time in the work of STRABON / 1st century BC. - Iw.n.e./ p.t.: Geography. "The scholar gave information about great people, under the suzerainty of the Marcomannian state of Marboda. 6. The division of LUGIÓW into: OMANÓW, DIDUNÓW and BURÓW / whom Tacitus considered a separate people, living from the Sudetes after the source of the Vistula / by PTOLEMEUSZ / 100-178 AD / -Egyptian Greek, researcher and writer in the work entitled "Outline of geography". The scholar meticulously tried to locate individual territories and seats of peoples. He described and placed on the map, among others EUROPEAN SARMACY which, according to him, stretched from the Black Sea and the Caspian Sea to the north to the Venetian Bay of the Sarmatian Ocean, where the Vistula flows. Within this country, he also marked the following mountains: Sarmatian, Carpathian, Venetian, Pełkińskie, which are probably today's Carpathians. The seats of the Venetians stretched along the shores of the Baltic Sea, to the south reaching the Venetian Mountains / moraine hills in the Masurian Lake District /. The researcher also mentioned the "Galindai" and "Soudinoi" peoples, locating them east of the Goths, that is probably in the Masurian Lake District, while the Fenns were to be neighbors from the east. Below the seats of the Venetians, the following were listed: Galinds, Sudins, Stawanowie / Stavanoi, identified with Wenets Tacitus / and Alans. It is noteworthy that in the description of the location of Germanic cities, Ptolemy mentioned KALISSIA, which presumably refers to Kalisz in Greater Poland. 7. ABOUT SARMACY "... extending more inland than by the sea ...", he wrote in "Chorography" /44 / POMPONIUSZ MELA. In addition to the descriptions of the customs of the Sarmatian people, he added a large handful of specific information about the Baltic Sea / ... the sea then bends and produces, a gap along its long coast ... "and the Vistula, which he placed between Sarmatia and Dacia. 8. The customs, wars, politics of the Huns were described in the 5th century by PRISKOS from PANION - a historian who in 448 participated in the envoy to the ruler of the Huns - Attila. There / today's Hungary, Budapest /, he probably came into contact with the SLOVIANS. One of the episodes of his work / "Historia" / told about it, in which he mentioned that he was treated to a drink called "medos" / probably Slavic honey /. He also mentioned boats carved out of one trunk / characteristic for the Slavs of that period /, which he used to cross the surrounding rivers. 9. For the first time, under the name SKLAWINOWIE, the Slavs appear in CEZARIUSZA of Najzenz / IV w. /. 10. The name SKLAWINOWIE was also used by PROCOPIUS of CEZAREA, a lawyer who lived in the reign of Emperor Justinian. In the work "History of wars" / Justyniana z Persami, Wandalami i Gotami /. While mentioning the Huns and the Ants, he gave quite extensive information about the Slavs he knew, because they were causing trouble for the Byzantines by pressing on the borders of the empire, disturbing them with border fights. He also mentioned the GOTÓW tribes from Scandinavia. 11.The Goths wrote about Germanic: Tacyt / Gothones /, Pliniusz / Gutones / or Ptolemeusz / Gythones /, but the most comprehensive picture of them was presented by KASJODOR / VIw. / - Roman scholar, author of the work "On the origin and deeds of the Goths." "Gethica" / "The Goths came out of the womb of the island of Skandia ... they docked on this side of the Ocean, that is, Gothiskandia ...;" The Gepids chose the island surrounded by the shallows of the Viskli River as their abode. This island was called Gepidos in their native language. "According to this account, the Goths and Gepids came from Scandinavia / 1st century AD / to the shores of the Gulf of Gdańsk, settling down they named these lands Gothiskandia, while historians identify Gepidos with the Elbląg Upland. stay in the Polish lands for many generations, moving towards the south-east over time. 12. Jordan also provided some information about the Slavs, with whom he identified the Wends, who resided in large numbers at the source of the Vistula and closer to the sea / Indivariowie-Vindivariowie /, and a valuable information about the common origin of VENETES, ANTES and SKLAVENS, as well as some information relating to to the customs of these peoples. He also mentioned that the north-eastern shores of the Baltic Sea / east of Widiwaria / were occupied by ESTÓW. Mentions about the areas of interest to us were also included in the cartographic materials. One of the first such documents was a map created by AGRYPPA in 12 BCE.It was to act as a mirror in which all political actions of Caesar would be reflected, and thus keep the people convinced of the power of the Roman state. The regions of Poland were included in this propaganda "billboard" not because of their conquests, but because of one of the greatest economic undertakings of antiquity - the amber trade. The area of the Baltic Sea coast appeared on the map and the amber route along the Vistula River, which, according to Agrippa, was the border between Germania and Dacia. Another cartographic work was made / mentioned earlier in this work / Klaudiusz PTOLEMEUSZ / 90-168 /, who classified Polish lands into two areas: Germania and European Sarmation. One of the oldest / II-IV century?/ preserved ancient maps. There is TABULA PEUTINGERIANA, on which the name VENADI SARMATAE / referring to the Venetians / and LUGIONES SARMATAE / Lugiów / are marked under the North Ocean band. in the circles of historians who believe that this location may be related to the settlement movements of the Slavs in the south. other peoples ... all these assumptions remain in the sphere of guesswork. Первые Пясты: Князь Семовит (Зиемовит) Согласно записям 12 века династическая традиция, сын Пяста. Князь Полански. Он жил и правил во второй половине 9 век Есть предположения, что он расширился границы государства Полян. Князь Лестек Родился, вероятно, в 70-х годах 9 века в семье Семовита. Князь Полански. На рубеже IX и X веков он был правителем могущественного государства Полян, известного за рубежом как Склавиния или «государство Гнезно». Он, должно быть, был правителем с сильной индивидуальностью, поскольку еще в середине Жители Полянского государства 10 века назывались Лестков или Лестковице. Вероятно, он умер в 30-х годах 10 века. Князь Семиомысл Родился, наверное, в начале 10 век сын Лестека. Князь Поланский. Он правил с 930 по 960 год. Возможно, еще расширился границы государства Полян - возможно - Любушская земля, что привело к конфликту с немецкое государство. Предположительно также освоен Гданьск Померания. Он умер около 960 года. Князь Поланский Семиомысл с команда телохранителей. Первые государственные организации в Польше: а) Вислинское государство с центром в Кракове быстро пало, а его князь нашел плен, в котором он должен был креститься б) Состояние вырубок с центром в Гнезно. Соседние племена попали в зависимость друг от друга, после того как они захватили Куявы и Мазовию. В их руки попала и часть Померании. Они построили на этих землях новые замки, которые стали центрами силы. Ополе упоминалось выше. Это расширение стало возможным благодаря княжеской партии, которая содержалась за счет князя. Что еще мы знаем? Сельскохозяйственное население зарабатывало на жизнь земледелием и пчеловодством. С 10 века мед получали на пасеках селекционным методом (ульи). Раньше собирали диких пчел из гнезд. Мед был ценным взаимозаменяемым товаром и вместе с янтарем вызвал приток торговцев с юга. Поляны получили свое название от полей, которые преобладали на территории их племен. В первые века существования Польского государства в способах ведения сельского хозяйства произошли серьезные изменения. Начали применяться новый метод обработки земли, называемый трехполевой обработкой. Он заключался в том, что земля в хозяйстве была разделена на три части, две из них были засеяны зерновыми (яровая и озимая), а третья часть не обрабатывалась (пара), чтобы в следующий раз урожай был лучше. год. Благодаря этому методу были получены более высокие урожаи. Также были усовершенствованы сельскохозяйственные орудия. Использовался деревянный плуг с чугунной фурнитурой, улучшивший качество вспашки. Значительным изменением стало использование плуга, бороны и косы в 12 веке. Вдоль рек были построены водяные мельницы для улучшения обработки зерна. Развитие поселения: Многие жители перенаселенной Западной Европы считали неосвоенные районы восточной ее части привлекательной для поселения. Прибывшие люди принесли в Польшу законы, действовавшие на их бывшей родине. Новые села и города создавались иначе, чем раньше. Поселенец заключал с землевладельцем договор и по нему освобождался от льгот на период нескольких и даже нескольких лет на застройку. Это был так называемый медленный. По истечении этого времени поселенцы должны были платить землевладельцу финансовую ренту. Такое развитие поселения было очень благоприятным, так как новые поселения часто создавались на землях, которые до сих пор не использовались для сельского хозяйства. В Польше самой многочисленной группой переселенцев были немцы, поэтому новая система расселения получила название немецкого права. Улучшение методов ведения сельского хозяйства увеличило производство продуктов питания, что позволило прокормить больше людей. Благодаря полученным излишкам крестьяне, покупавшие изделия кустарного промысла, стали богаче. На деньги арендной платы помещики покупали товары. Это привело к развитию кустарного производства и торговли. Ремесленники, производящие такие же изделия, объединялись в гильдии. Они контролировали объемы и качество продукции, а также устанавливали цены на продукцию. Производились не только полезные товары, но и предметы роскоши. В Силезии были открыты месторождения золота, которые способствовали развитию этого региона. Развитие торговли и отделение ремесел от сельского хозяйства привело к расцвету городов в будущем. Этому также способствовали привилегии, предоставленные правителями. В городах власть осуществляла самоуправление, состоящее из мэра и городского совета. Князь Мешко I. Родился около 930 года в семье Семомысла. Первый исторический правитель Польши. За время своего правления он удвоил площадь земель, полученных от отца. Он начал свое правление как правитель Полян, Гоплана, Мазовшана и Лендзяна. Возможно, земли Любушского и Гданьского Померании также находились в пределах государственных границ. Прибл. В 964 году он сражался с семьей Велети за Западную Померанию. В 965 году он вступил в союз с чехами и женился на чешской принцессе Добраве. В 966 году он крестился со всем двором. Два года спустя в Познани было основано миссионерское епископство. В 967 году он победил Виле и завоевал часть Померании. В 972 году он победил Сединию это была армия маркграфа Годона, с которым он соревновался в битве за Западную Померанию. В 979 году он отбил поход императора Оттона II в Польшу. После смерти Добравы в 977 году, около 980 года, он женился на Оде, дочери маркграфа Дитрика. Прибл. В 990 году произошел конфликт с чехами, закончившийся завоеванием Мешко Силезии и земли Вишлание. В то время, чтобы укрепить Польское государство, он оставил свои владения под покровительством папства, издав документ, начинающийся словами «Dagome iudex». Во время его правления этнически польские земли были объединены в одно государство. В 928–940 годах немецкие короли начали решительную борьбу с полабскими славянами. Быстрее всего они расправились с сорбами-лужицами. Видукинд (саксонский летописец) писал, что около 940 года все славянские племена между Эльбой и Одером признали власть короля Оттона I (936-973) и платили ему дань. В 950 году Отто I принудил к этому чешского князя Болеслава. В середине 10 века Отто I (тогда уже император) занимался итальянскими делами, а Герман Биллунг и Geromargrabia maMarchii Eastern взяли на себя экспансию на славянские земли. . Геро вероломно убил тридцать славянских вождей во время пира, благодаря чему он подчинил себе сербские племена и укрепил немецкое господство в районах между Солавой и Одером. На севере осталось только два племени: ободриты, принявшие христианство, и те, кто поклонялся Сварожику. В 954 году мадьяры начали вторжение на территорию Германии. Затем оба племени восстали и несколько раз побеждали саксов. Отто положил конец набегам, нанеся поражение мадьярам на реке Лех, а затем славянам на реке Рзекница. После этих событий Гедро завершил работу, подчинив себе славянские земли вплоть до реки Одер. Однако на линии реки Одра он уже встретил решительное сопротивление поляков. Создателями польского государства были Поляне, люди, живущие на территориях сегодняшней Великой Польши. Здесь правила династия Пястов, покорившая соседние племена Гоплана и Мазовии. В 966 году князь Полянский Мешко I крестился при посредничестве Чехии и женился на Добраве, дочери чешского князя Болеслава I. Мешко продолжил свою экспансию в Померании. Его действия встревожили Виле, который под предводительством немца Вихмана дважды атаковал Мешко I. Это было в 963 и 967 годах. Мешко I отдал дань уважения германскому императору с оккупированных территорий Одерской и Поморской областей, которые защищали его от нападений пограничных маркграфов. Битва при Седине: Силы обеих сторон были, вероятно, равны (они не превышали нескольких тысяч), хотя у Годона, вероятно, была более тяжелая кавалерия. С другой стороны, сильной стороной Мешко были лучники и мобильная пехота, хорошо подготовленные к бою на пересеченной местности. Польский князь с некоторыми силами (вероятно, с большей частью кавалерии) пошел к реке Одра с намерением защитить переправу (как долго он намеревался ее удерживать), в то время как остальная часть его армии находилась под командованием его брат Чцибор, и недалеко от города Сединия (Cidini). В первой фазе битвы Годон со своей армией прорвался через Одер. Погоня маркграфа за Мешко, направлявшимся в Сединию. Когда Годон и Зигфрид из Валбека, убежденные в своей победе, приготовились штурмовать город, где укрылась армия Мешко, прозвучал звук рога, и они упали на них с востока, с лесистого холма (и, возможно, с других сторон) , во главе с Чцибором. В это время шла контратака с городища, и армия маршей попала в клешни. Битва превратилась в бойню, и лишь горстка немцев (во главе с Годоном и Зигфридом) выжила и сумела выйти из окружения и устремилась на левый берег Одера. Немецкая традиция воздает Чцибору главный лавр за победу в битве при Седине, следуя летописцу Титмару, который должен был спасти Мешко от поражения. Многие исследователи, однако, склонны рассматривать битву при Сединии как запланированный маневр Мешко, цель которого заключалась в том, чтобы затащить немцев в засаду возле Сединии. Об этом свидетельствует тот факт, что часть армии осталась внутри страны, а также популярность этого маневра в раннем средневековье среди славян. Кроме того, здравый смысл Мешко подсказывал ему увидеть свои шансы, скорее, в битве на менее ровной местности. Это, однако, не означает, что Мешко не мог предположить возможность эффективной защиты на реке Одра, и что отступление Чцибора должно было защитить его в случае неудачи. Одним из важнейших участков, где проявились устремления франкской монархии, была территория полабских славян. Уже в конце VI века западные границы компактного славянского поселения достигли Эльбы и стабилизировались на этой реке в непосредственной близости от таких германских народов, как тюринги, саксы и датчане. Меньшие группы славян переправились на западный берег реки и остановились глубоко в германских землях. В каролингских записях мы иногда находим явные следы заселения западных территорий довольно далеко. Славянские группы. В документе императора Людовика Благочестивого, выданном епископу Втирцбурга в 826-830 годах и относящемуся к событиям времен Карла Великого, мы находим упоминание о двух славянских племенах, называемых здесь Моинвиниди и Раданцвиниди, живших в Вюрцбургская епархия между реками Майн и Раденца. Эти славяне крестились, и в документе рекомендуется строить для них церкви. Документ баварского князя Тассилона, выданный в 777 году для монастыря в Кремсмтинстере, повествует о возложении на монастырь дани со славянских поселений, расположенных в Верхней Австрии недалеко от современного города Штайер. Речь есть среди прочего. о трех славянских зупанах (князьях), которых зовут Талиуп, Спаруна и Фиссо. В ежегодниках монастыря в Фульде также упоминаются многочисленные группы славян, живущих рядом с франками в различных городах, принадлежащих монастырю (в том числе Гиза, Саидзунген, Хаген, Соммерда и др.) И платящих должную дань. Вышеупомянутые группы славянского населения жили либо плотными племенными группами под руководством местных князей, либо рассредоточились по поселениям рядом с германским населением. Эти люди не смогли сохранить свою политическую обособленность, и лишь на долгое время они сохранили свою этническую, языковую и моральную обособленность. Не представляла она и франкам никакой угрозы. Постепенно она проходила процесс ассимиляции, в основном из-за ее склонности принять христианство. Серьезной проблемой для франкской монархии был не дальний запад и разбросанные славянские поселения, а их компактное поселение на земле, которую славяне считали своей собственностью, на правом берегу Эльбы и Солавы. Еще в начале VII века франки предпринимали попытки поработить отдельные племена или племенные союзы. Мы узнаем об этом из новостей о принце союза сербских племен, Дерване, о котором упоминалось несколько раз: в 30-х годах VII века Из хроник Фредегара следует, что до поражения франков при Вогастисбурге Дерван был данником этой страны. Многочисленные племена, населяющие правый берег Эльбы, фигурируют в древнейших франкских упоминаниях в виде трех групп, называемых ободритами, велетами и сербами. Индивидуальные отношения племен со временем изменились. Мы видим небольшие племена в одних группах, иногда в других. Особенно это касается союза Велецких и Ободрицких. Некоторые племена вышли из племенного союза и получили временную независимость. Наконец, некоторые племенные союзы распались на составные части, создав ряд параллельных, не связанных между собой политических организмов. Ввиду некоторых пробелов в источниках и того факта, что летописцы не всегда внимательно о них знают, диапазоны и составы племенных союзов, приведенные ниже, не могут быть приняты с абсолютной точностью. Убеждения: Мифология славян, сосуществование традиционных и имплицитных верований, слияние их в единую культуру общественного сознания существует у славянских народов издавна (до X века); самые яркие примеры: возлагаемые венки на воду, таяние марзанны, выпечка ритуального торта на свадьбу, зажигание костров в летнюю ночь, призыв дождя во время засухи, молитвы божествам и языческим богам, среди которых самым важным был Перкун, бог неба , гром и гром. Среди ритуалов этого периода - ночь Купала (Свентоянская ночь) и спуск цветочных венков вниз по реке. Помимо многогранной толпы идолов, заполняющих леса и поля того периода, они также верят в единого Бога (летописец Гельмольд XII век - описание IX века). Известны типичные черты язычества того времени, такие как поклонение статуям (а чем наполнены интерьеры церквей сегодня?) И силам природы. Славянские боги: Перун - (славянская мифология) бог грома, молнии и грома. Почитается всеми славянами, а также прибалтами, что доказано лингвистическими исследованиями. Дом бога Перуна, по описанию Иеронима Пражского (15 век), распространявшего христианство в Литве, считался самым старым дубом в лесу. Оружие Перуна в балто-славянской традиции - каменная молния, называемая стрелой бога, удар молнии или молниеносная палочка. Его отождествляли с белемнитами (окаменелости моллюсков) или с фульгуритами (кварцевая глазурь, расплавленная молнией). В том числе в Мазурии фульгуриты отличались от других камней и назывались микобактериями Бога. Их считали подарком судьбы. Их клали в колыбель младенца и натирали вымя коров, когда они теряли молоко. У южных славян их помещали под крышу для защиты дома от молнии. Их также использовали при лечении глазных болезней, болей и т. Д. Оружие Перунова также защищало и защищало от нечистой силы. Славянский обычай бить камнем по голове при первых звуках весеннего грома сохранился до наших дней. В Украине слова «hołowa stone» используются для того, чтобы сделать голову устойчивой к камню. В сохранившихся мифологических нитях Перун фигурирует как высший славянский бог. В его воображении есть патриархальные черты, как и в других религиях Митры, Зевса или Юпитера. Это как образ «отца», перенесенный в сферу священного. В настоящее время культ Перуна был возрожден в Польше Польской славянской церковью в Цехоцинеке и местной польской церковью в Варшаве. Доктринальная основа обеих Церквей - вера в «существование единого бога», прославленного под разными именами: Перун, Сварога, Сварожица, Велеса, Ригела и Свентовита. Святовид - представлен в виде фигуры с четырьмя головами или четырьмя лицами. Первоначально ритуалы праздников урожая были связаны со Свентовитом, в основном праздником урожая, который отмечается в начале сентября. С ростом значения культа Свентовита стала божеством войны, урожая, судьбы и пророчеств. Его символами были: большой рог для питья (ежегодно наполненный вином), белый конь и большой меч. В 1848 году у подножия Збруха была найдена каменная скульптура высотой почти 3 метра, напоминающая описание Свентовита. Памятник выставлен в Археологическом музее в Кракове. Яровит-Ярило, защитник племени и одновременно бог войны, благосклонность которого обеспечила победу в битве. Сварожиц - (Trzygłów - Щецин) - солнечное славянское божество, скорее всего, сын Сварога. Его культ, по мнению некоторых ученых, был распространен во всем славянском регионе, но он засвидетельствован только в Люцице-Редарах, где он был главным божеством, которому также поклонялись в Радогоще под именем Радогост. Другому поклонялись рядом с ним Сын Сварога - Дадобог («даритель богатства»), обеспечивший благосклонность природы. Велес Бог магии и преисподней. Часто приравнивается к Trzygłów Почитались и святые рощи, старые деревья (дубы) Исторические источники: (1) Некоторые новости предоставлены работой HEKATAIOS of Miletus, p.t. «Обойти Землю» Одним из старейших памятников греческой литературы является «История», написанная ИРОДТОМ Галикарнасским. Описывая поход персидского царя Дария I против скифов, занимавших земли к северу от Черного моря, автор упоминает о соседних народах этой страны. Среди многих племен он упомянул NEURS /, у которых «... есть определенное время, когда они могут превращаться в волков по желанию и возвращаться к своей первоначальной форме» - вероятная отсылка к германским и славянским верованиям об оборотнях /, размещая их поблизости сегодняшней Волыни и БУДИНОВА / которые «... все голубоглазые и рыжие ... их дома и храмы деревянные ... они кочевники. Единственные в этих краях едят шишки ... Вся их страна заросла леса. В самом большом лесу есть озеро большое и обширное ... Там ловятся выдры, бобры и другие животные ... чей мех покрывает тулуп и чьи яички полезны для лечения матки. "... / сидит между Доном и Волгой. Стоит отметить, что Геродот в своей работе дал подробное описание SCYTES - их деятельности, обычаев, верований, что нашло подтверждение в современной археологии. 2) В I веке до н.э. ДИОДОР СИЦИЛИАН сообщил, что прямо к северу от Скифии, за Галлией, находится остров ВАСИЛИЯ в океане, на который волны обильно забрасывают янтарь, собираемый жителями и доставляемый жителями на соседние земли. 3 Он также сделал подобное упоминание в I веке н. Э. командир римской эскадры, писатель, эрудит -ПЛИНИЙ /, который в своем труде «Естественная история» ссылается на греческих авторов: Питея, Тимея, Гекатая, Ксенофонта, Филимона. 4. Самый выдающийся римский историк ТАСИТЭ / I век нашей эры / в исследовании, озаглавленном "Germania" упоминает восточных соседей одноименного народа: PAUCINS, VENEDS, FENNS, HELLUSS, ETIONS, SARMATS. Он включил венедов в число немцев и подтвердил их малоподвижный образ жизни. Он писал: «Венеды многое переняли от обычаев сарматов, потому что все леса и горы, которые возвышаются между Пеучинами и Феннами, проходят через их грабительские экспедиции. Однако они, скорее, принадлежат немцам, потому что они строят постоянные дома. , носите щиты и наслаждайтесь пешеходными маршами. и chościości ... "Тацит, упоминая также племена LUGIA / Hariów, Helwekonów, Manimów, Helizjów, Nahanarwalów /, явно намекал на LUG UNION, созданный этими племенами, который, по мнению историков , должен был быть создан для защиты Янтарного пути. Луги занимали южную и, возможно, центральную часть Польши, а ГОКИ жили к северу от них. Тацит уделял много внимания племенам ESTIA, написав, что они собирают янтарь и что их места находятся у моря. 5. Имя LUGIOWIE впервые появилось в творчестве ШТАБОНА / I век до нашей эры. - Ив.н.э./ с. 6. Разделение ЛУГОВА на: ОМАНОВ, ДИДУНОВ и БУРОВ / которых Тацит считал отдельным народом, живущим из Судетов. после истока Вислы / по PTOLEMEUSZ / 100-178 AD / -Египетский грек, исследователь и писатель в труде «Очерк географии». Ученый тщательно пытался определить местонахождение отдельных территорий и поселений народов. Он описал и разместил на карте, среди прочего ЕВРОПЕЙСКИЙ САРМАЙС, который, по его словам, простирался от Черного и Каспийского морей на север до Венецианского залива Сарматского океана, где протекает Висла. В пределах этой страны он также отметил следующие горы: Сарматские, Карпатские, Венецианские, Пелкинские, которые, вероятно, являются сегодняшними Карпатами. Сиденья ВЕНЕЦИАНЦЕВ раскинулись вдоль берегов Балтийского моря, к югу до Венецианских гор / моренных холмов в районе Мазурских озер /. Исследователь также упомянул народы «галиндай» и «судинои», расположив их к востоку от готов, то есть, вероятно, в районе Мазурских озер, тогда как фенны должны были быть соседями с востока. Под местами венцев были перечислены следующие: Галинды, Судины, Ставановые / Ставанои, отождествляемые с Венетами Тацитами / и аланами. Примечательно, что в описании расположения германских городов Птолемей упоминал КАЛИССИЮ, что предположительно относится к Калишу в Великой Польше. 7. О САРМАСИ «... простирающемся шире вглубь суши, чем по морю ...», - писал он в «Хорографии» / 44 / POMPONIUSZ MELA. В дополнение к описанию обычаев сарматского народа, он добавил большую часть конкретной информации о Балтийском море / ... море затем изгибается и образует брешь вдоль своего длинного побережья ... "и Вислу, которая он разместился между Сарматией и Дакией. 8. Обычаи, войны, политика гуннов были описаны в V веке ПРИСКОСОМ из ПАНИОНА - историком, который в 448 г. участвовал в посланнике к правителю гуннов - Аттиле. Там / сегодняшняя Венгрия, Будапешт / он, вероятно, контактировал со СЛОВЯНЦАМИ. Об этом рассказал один из эпизодов его работы / «История», в котором он упомянул, что его угостили напитком под названием «медос» / вероятно славянский мед /. Он также упомянул лодки, вырезанные из одного ствола / характерного для славян того периода /, которые он использовал для перехода через окрестные реки. 9. Впервые под именем SKLAWINOWIE славяне появляются в CEZARIUS из Найзенца / IV w. /. 10. Имя SKLAWINOWIE также использовал ПРОКОПИЙ ЦЕЗАРЕЙСКИЙ, юрист, живший во времена имп
: Data Publikacji.: 27-03-25
Pierwsi Piastowie:
: Opis.: Pierwsi Piastowie: Książę Siemowit (Ziemowit) Według zapisanej w XII w. tradycji dynastycznej, syn Piasta. Książę Polański. Żył i panował w 2 poł. IX w. Są przypuszczenia, że poszerzył granice państwa Polan. Książę Lestek Urodzony prawdopodobnie w latach 70-tych IX w., syn Siemowita. Książę Polański. Od przełomu IX i X w. władca potężnego państwa Polan, znanego za granicą, jako Sclavinia lub "państwo gnieźnieńskie". Musiał być władcą o silnej indywidualności, skoro jeszcze w poł. X w. mieszkańców państwa Polan określano mianem Lestków lub Lestkowiców. Zmarł prawdopodobnie w latach 30-tych X w. Książę Siemiomysł Urodzony zapewne w pocz. X w. syn Lestka. Książę polański. Panował od ok. 930 do ok. 960 r. Prawdopodobnie poszerzył jeszcze granice państwa Polan zagarniając - być może - ziemię lubuską, co doprowadziło do konfliktu z państwem niemieckim. Przypuszczalnie opanował także Pomorze Gdańskie. Zmarł ok. roku 960. Książę Polański Siemiomysł z przyboczną drużyną. Pierwsze organizacje państwowe na ziemiach Polski : a) Państwo Wiślan z ośrodkiem w Krakowie, szybko upadło , a jego książę w czasie walk z Morawinami znalazł się niewoli , w której miał zostać ochrzczony b) Państwo polan z ośrodkiem w Gnieźnie. Uzależnili od siebie sąsiednie plemiona , Po opanowaniu Kujaw i Mazowsza w ich ręce dostała się także część Pomorza . Na ziemiach tych wznosili nowe grody, które stały się ośrodkami władzy wspomniane powyżej Opola. Rozszerzenie to było możliwe dzięki drużynie książęcej utrzymywanej na koszt księcia . Co jeszcze wiemy ? Ludność rolnicza utrzymywała się z uprawy roli i bartnictwa. Od X wieku miód był pozyskiwany w pasiekach metodą chodowlaną (ule) . Wcześniej poprzez zbieractwo z gniazd dzikich pszczół. Miód był cennym towarem wymiennym i wraz z bursztynem powodował napływ kupców z południa. Polanie wzięli swą nazwę od pól, które przeważały na ich terytorium plemiennym. W pierwszych wiekach istnienia państwa polskiego nastąpiły duże zmiany w sposobie gospodarowania. Zaczęto stosować nową metodę uprawy ziemi, zwaną trójpolówką. Polegała ona na tym, że grunt w gospodarstwie dzielono na trzy części, dwie z nich obsiewano zbożem (jarym i ozimym), natomiast trzecia część nie była uprawiana (ugorowała), by w następnym roku mogła wydać lepsze plony. Dzięki stosowaniu tej metody uzyskiwano wyższe plony. Udoskonalono też narzędzia rolnicze. Zaczęto stosować drewniane radło wyposażone w żelazne okucie, co poprawiło jakoś orki. Istotną zmianą było stosowanie w XII w. pługa, brony i kosy. Nad rzekami budowano młyny wodne, usprawniające przetwarzanie zboża. Rozwój osadnictwa: Wielu mieszkańców przeludnionej zachodniej Europy uważała, że niezagospodarowane obszary w jej wschodniej części stanowią atrakcyjny teren osadniczy. Przybywający ludzie przynosili do Polski prawa, które obowiązywały w ich dawnych ojczyznach. Nowe wsie i miasta zakładano w inny niż dotychczas sposób. Osadnik zawierał umowę z właścicielem ziemi i zgodnie z nią otrzymał zwolnienie ze świadczeń na okres kilku lub nawet kilkunastu lat na zagospodarowanie. Była to tzw. wolnizna. Po tym czasie osadnicy musieli płacić właścicielowi ziemskie-mu czynsz pieniężny. Ten rozwój osadnictwa był bardzo korzystny, gdyż nowe osady zakładano często na ziemiach dotychczas nie wykorzystywanych rolniczo . W Polsce najliczniejszą grupę przybyszów stanowili Niemcy, dlatego nowy system osadniczy określano jako prawo niemieckie. Udoskonalenia w sposobie uprawy roli pozwoliły na zwiększenie produkcji żywności, a tym samym umożliwiły wyżywienie większej liczby ludzi. Dzięki uzyskiwanym nadwyżkom bogacili się chłopi, którzy za otrzymane pieniądze kupowali produkty rzemieślnicze. Także właściciele ziemscy przeznaczali pieniądze z czynszów na zakup towarów. Spowodowało to rozwój produkcji rzemieślniczej i handlu. Rzemieślnicy produkujący takie same wyroby organizowali się w cechy. Nadzorowały one wielkość i jakość produkcji, a także ustalały ceny wyrobów. Wytwarzano nie tylko towary użyteczne, ale i przedmioty luksusowe. Na Śląsku odkryto złoża złota, które przyczyniło się do rozwoju tego regionu. Rozwój handlu oraz oddzielenie rzemiosła od rolnictwa doprowadziło w przyszłości do rozkwitu miast. Sprzyjały temu także przywileje nadawane przez władców. W miastach władzę sprawował samorząd złożony z wójta i rady miejskiej. Książę Mieszko I Urodzony ok. 930 r., syn Siemomysła. Pierwszy historyczny władca Polski. W czasie swego panowania podwoił obszarowo ziemie otrzymane od ojca. Rozpoczynał panowanie jako władca Polan, Goplan, Mazowszan i Lędzian. Być może w granicach państwa znajdowały się również ziemia lubuska i Pomorze Gdańskie. Ok. 964 r. walczył z Wieletami o Pomorze Zachodnie. W 965 r. sprzymierzył się z Czechami i poślubił księżniczkę czeską Dobrawę. W roku 966 przyjął wraz z całym dworem chrzest. W dwa lata później zostało utworzone biskupstwo misyjne w Poznaniu. W roku 967 pokonał Wieletów i opanował część Pomorza. W roku 972 rozgromił pod Cedynią wojska margrabiego Hodona, z którym konkurował w walce o Pomorze Zachodnie. W roku 979 odparł wyprawę cesarza Ottona II na Polskę. Po śmierci Dobrawy w roku 977, ok. roku 980 poślubił Odę, córkę margrabiego Dytryka. Ok. roku 990 doszło do konfliktu z Czechami zakończonego opanowaniem przez Mieszka Śląska i ziemi Wiślan. W tym czasie, dla umocnienia państwa polskiego, oddał swe posiadłości pod opiekę papiestwa wystawiając dokument zaczynający się od słów "Dagome iudex". W czasach jego panowania dokonało się zjednoczenie ziem etnicznie polskich w jedno państwo. W latach 928 -940 królowie niemieccy przystąpili do zdecydowanej rozprawy z ze Słowianami Połabskimi. Najszybciej uporali się z Serbami Łużyczanami. Widukind (kronikarz saski) napisał, że około roku 940 wszystkie plemiona słowiańskie między Łabą a Odrą uznały władzę króla Ottona I (936-973) i płaciły mu daninę. W 950 r Otton I zmusił do tego też księcia czeskiego Bolesława.. W połowie X wieku Otton I (wtedy już cesarz) zajął się sprawami włoskimi, a ekspansję na ziemie słowiańskie przejęli Hermann Billung i Geromargrabia maMarchii Wschodniej. Gero zdradziecko wymordował trzydziestu słowiańskich wodzów podczas uczty, dzięki czemu ujarzmił plemiona serbskie i umocnił panowanie niemieckie na obszarach między Soławą, a Odrą. Na północy pozostały jeszcze tylko dwa plemiona: Obodrytów, którzy przyjęli chrześcijaństwo i Wieletów czczących Swarożyca. W 954 r. Madziarzy zaczęli najeżdżać obszary niemieckie. Wtedy oba plemiona podniosły bunt i i kilkakrotnie pokonały Sasów. Otton położył kres najazdom, zadając Madziarom klęskę nad rzeką Lech, a następnie Słowianom nad Rzeknicą. Po tych wydarzeniach Gedro dopełnił dzieła podporządkowując sobie ziemie słowiańskie, aż po Odrę. Na linii Odry napotkał już jednak zdecydowany opór Państwa Polan. Twórcami państwa polskiego byli Polanie, lud zamieszkały na terenach obecnej Wielkopolski. Panowała tam dynasti Piastów, która podporządkowała sobie sąsiednie plemiona Goplan i Mazowszan. W 966 r. polański książę Mieszko I przyjął chrzestza pośrednictwem Czech i poślubił Dobrawę, córkę czeskiego księcia Bolesława I. Mieszko kontynuował ekspansję na Pomorzu. Jego działania zaniepokoiły Wieletów, którzy pod wodzą niemieckiego Wichmana dwukrotnie atakowali Mieszka I. Było to w 963 i 967 roku. Z zajętych ziem nadodrzańskich i pomorskich Mieszko I płacił trybut cesarzowi niemieckiemu.Zabezpieczało go to przed atakami przygranicznych margrabiów. Bitwa pod Cedynią: Siły obu stron były zapewne wyrównane (nie przekraczały paru tysięcy), aczkolwiek Hodon posiadał zapewne więcej ciężkiej konnicy. Silnym punktem Mieszka byli natomiast łucznicy i ruchliwa piechota dobrze przygotowana do walki na nierównym terenie. Polski książę z częścią sił (zapewne większością jazdy) wybrał się nad Odrę z zamiarem bronienia przeprawy (sprawą sporną pozostaje, jak długo miał zamiar ją utrzymać) podczas gdy resztę swego wojska pozostawił pod dowództwem swego brata Czcibora, a w niedalekiej odległości od grodu Cedynia (Cidini).W pierwszej fazie bitwy Hodon przedarł się ze swym wojskiem przez Odrę. Rozpoczął się pościg margrabiego za Mieszkiem, który kierował się w stronę Cedynii. Gdy przekonani o zwycięstwie Hodon i Zygfryd z Walbeck gotowali się do szturmu na gród, w którym schroniły się wojska Mieszka, rozległ się dźwięk rogu i runęły na nich od wschodu, z zalesionego wzniesienia (a możliwe, że i z innych stron), zastępy wojów pod wodzą Czcibora. W tym czasie nastąpił kontratak z grodu i wojska Marchii zostały wzięte w kleszcze. Bitwa zamieniła się w rzeź, a z życiem uszła jedynie garstka Niemców (z Hodonem i Zygfrydem na czele), której udało się wydostać z okrążenia i pędem przeprawić na lewy brzeg Odry. Tradycja niemiecka przyznaje za kronikarzem Thietmarem główny laur za zwycięstwo w bitwie pod Cedynią Czciborowi, który miał jakoby uratować Mieszka przed klęską. Wielu badaczy skłonna jest jednak uważać bitwę pod Cedynią za z góry zaplanowany manewr Mieszka, którego celem było wciągnięcie Niemców w zasadzkę pod Cedynią. Świadczyłoby za tym pozostawienie części wojska w głębi kraju, a także popularność tego manewru we wczesnym średniowieczu wśród Słowian. Także zdrowy rozsądek Mieszka nakazywałby mu upatrywać swych szans raczej w rozegraniu bitwy na mniej równym terenie. Nie znaczy to jeszcze, że Mieszko nie mógł zakładać możliwości skutecznej obrony na Odrze, a odwód Czcibora miał go zabezpieczać w wypadku niepowodzenia. Jednym z ważniejszych odcinków, na którym przejawiały się dążenia monarchii frankijskiej, było terytorium Słowian Połabskich. Już u schyłku VI w. zachodnie granice zwartego osadnictwa słowiańskiego dotarły do Łaby i ustabilizowały się nad tą rzeką w bezpośredniej bliskości takich ludów germańskich jak Turyngowie, Sasowie i Duńczycy. Mniejsze grupy Słowian przeszły na zachodni brzeg rzeki i zatrzymały się w głębi ziem germańskich. W zapiskach karolińskich znajdujemy niekiedy wyraźne ślady dosyć daleko na zachód osiedlonych grup słowiańskich. Z dokumentu cesarza Ludwika Pobożnego wydanego dla biskupa Wtirzburga w latach 826-830, a odwołującego się do wydarzeń z czasów Karola Wielkiego, znajdujemy wzmiankę o dwóch plemionach słowiańskich, nazwanych tu Moinvinidi i Radanzwinidi, mieszkających na terenie diecezji wiirzburskiej między rzekami Menem a Radencą. Słowianie ci byli ochrzczeni i zaleca się w dokumencie wybudowanie dla nich kościołów. Dokument księcia Bawarskiego Tassilona, wystawiony w 777 r. dla klasztoru w Kremsmtinster, mówi o nadaniu klasztorowi danin z osad słowiańskich położonych w górnej Austrii koło dzisiejszego miasta Steyer. Mowa jest tam m. in. o trzech żupanach (książętach) słowiańskich, których imiona brzmią Taliup, Sparuna i Fisso. Również roczniki klasztoru w Fuldzie wymieniają liczne grupy Słowian mieszkających obok Franków w różnych miejscowościach należących do klasztoru (m. in. Giesa, Sa1zungen, Hagen, Sommerda i in.) i płacących należną daninę. Wspomniane wyżej grupy ludności słowiańskiej żyły bądź to w zwartych grupach plemiennych pod przywództwem lokalnych książąt, bądź to rozproszone w osadach obok ludności germańskiej. Ludność ta nie była w stanie zachować odrębności politycznej, a jedynie przez długi czas zachowywała odrębność etniczną, językową i obyczajową. Nie przedstawiała też żadnej groźby dla Franków. Stopniowo przechodziła proces asymilacji, do czego przede wszystkim przyczyniało się walnie skłanianie jej do przyjmowania chrześcijaństwa. Poważny problem dla monarchii Franków stanowiły nie owe daleko wysunięte na zachód i rozproszone osady słowiańskie, a zwarte ich osadnictwo na ziemi, którą Słowianie przywykli uważać za swoją, na prawym brzegu Łaby i Solawy. Już w początkach VII w. trwały zabiegi Franków, zmierzające do podporządkowania sobie poszczególnych plemion czy związków plemiennych. Dowiadujemy się o tym ze wzmiankowanej już kilkakrotnie wiadomości o księciu związku plemiennego Serbów, Derwanie, w latach 30-tych VII w. Z kroniki Fredegara wynika, że do czasu klęski Franków pod Wogastisburgiem Derwan był trybutariuszem tego państwa. Liczne plemiona, zasiedlające prawy brzeg Łaby występują już w najdawniejszych wzmiankach frankijskich w postaci trzech ugrupowań zwanych: Obodrytami, Wieletami i Serbami. Poszczególne związki plemion podlegały zmianom na przestrzeni czasu. Niektóre mniejsze plemiona widzimy raz w jednych, raz w drugich ugrupowaniach. Tyczy to zwłaszcza związku wieleckiego i obodryckiego. Niektóre plemiona występowały ze związku plemiennego i zyskiwały czasową niezależność. Wreszcie też niektóre związki plemienne rozpadały się na swoje części składowe, tworząc szereg równoległych sobie, nie związanych organizmów politycznych. Wobec pewnych luk w źródłach, jak i nie zawsze dokładnym rozeznaniu u kronikarzy, podane niżej zasięgi i składy związków plemiennych nie mogą być: przyjmowane z absolutną dokładnością. Wierzenia: Mitologia Słowian, współistnienie wierzeń tradycyjnych i wnoszonych, stapianie ich w jedną kulturę świadomości społecznej trwa wśród narodów słowiańskich od dawna (do X w.); najczytelniejsze przykłady: wianki puszczane na wodę, topienie Marzanny, wypiekanie obrzędowego kołacza na wesele, ognie rozpalane w noc świętojańską, przywoływanie deszczu w czas posuchy, modły wznoszone do bóstw i pogańskich bogów wśród, których najważniejszy był Perkun bóg niebios, piorunów i grzmotów. Do obrzędów z tamtego okresu należy noc Kupały (noc Świetojańska) i puszczanie wieńców z kwiatów z prądem rzeki. Obok wielokształtnej rzeszy bożków, którzy wypełniają lasy i pola tamtego okresu wierzą też w jednego Boga (kronikarz Helmold XIIw.- opis IX w.). Znane są typowe cechy pogaństwa w tamtym okresie jak oddawanie czci boskiej posągom ( ale czym jest dzisiaj wypełnione wnętrze kościołów ?) i siłom przyrody. Bogowie słowiańscy: Perun - (mitologia słowiańska), bóg piorunów, błyskawic i grzmotów. Czczony przez wszystkich Słowian, a także Bałtów, czego dowiodły badania językoznawcze. Za dom boży Peruna, jak wynika z opisów Hieronima z Pragi (XV w.) szerzącego chrześcijaństwo na Litwie, uważano najstarszy dąb w lesie. Bronią Peruna w tradycji bałtosłowiańskiej jest kamienny piorun, zwany strzałą bożą, piorunową strzałą lub piorunowymi prątkami. Był on utożsamiany z belemnitami (skamielinami mięczaków) bądź z fulgurytami (szkliwem kwarcowym wytopionym przez piorun). M.in. na Mazurach odróżniano fulguryty od innych kamieni i nazywano je bożymi prątkami. Uważano je za dar losu. Wkładano do kolebki niemowlęcia, pocierano nimi wymiona krów, gdy traciły mleko. Wśród Słowian południowych umieszczano je pod dachem, by chroniły domostwo przed piorunami. Używano ich także w leczeniu chorób oczu, boleściach itp. Broń Perunowa zabezpieczała i chroniła również przed nieczystą siłą. Do dziś przetrwał ogólnosłowiański obyczaj uderzania po głowie kamieniem, gdy rozlegnie się pierwszy grzmot wiosenny. Na Ukrainie wypowiada się słowa "kamiń hołowa", by nadać głowie odporność kamienia. W zachowanych wątkach mitologicznych Perun jawi się jako najwyższy bóg słowiański. W wyobrażeniach ma rysy patriarchalne, podobnie jak w innych religiach Mitra, Zeus czy Jupiter. Jest jakby obrazem "ojca" przeniesionym w sferę sacrum. Współcześnie kult Peruna został w Polsce odnowiony przez Polski Kościół Słowiański z siedzibą w Ciechocinku oraz Rodzimy Kościół Polski z siedzibą w Warszawie. Podstawą doktrynalną obu Kościołów jest wiara w "istnienie jednego boga", sławionego pod różnymi imionami: Peruna, Swaroga, Swarożyca, Welesa, Rygiela i Świętowita Światowid - Przedstawiany jako postać o czterech głowach lub czterech twarzach. Ze Świętowitem pierwotnie wiązały się rytuały świąt urodzaju, przede wszystkim obchodzone na początku września dożynki. Wraz ze wzrostem znaczenia kultu Świętowita stał się bóstwem wojny, urodzaju, losu i przepowiedni. Jego symbolami były: duży róg do picia (corocznie napełniany winem), biały rumak i wielki miecz. W 1848 na dnie Zbrucza znaleziono prawie 3-metrowej wysokości, rzeźbiony, kamienny posąg, przypominający z opisu Świętowita. Zabytek eksponowany jest w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Jarowit-Jaryło opiekun plemienia i jednoczśnie bóg wojny, którego przychylność zapewniała zwyciestwo w boju. Swarożyc - (Trzygłów – szczeciński) - solarne bóstwo słowiańskie, najprawdopodobniej syn Swaroga. Jego kult, wg niektórych badaczy, był powszechny w całej Słowiańszczyźnie, poświadczony jest jednak tylko dla Luciców-Redarów, u których był naczelnym bóstwem, czczonym w Radogoszczy także pod imieniem Radogosta. Obok niego czczony był drugi syn Swaroga - Dadźbóg ("dawca bogactwa").Zapewniał przychylnosć przyrody. Weles Bóg magii i zaświatów. Często utożsamiany z Trzygłowem Czczone też były święte gaje, stare drzewa (dęby) Żródła historyczne: 1.Pewnych wiadomości dostarcza dzieło HEKATAIOSA z Miletu p.t. "Obejście Ziemi" Jednym z najstarszych zabytków greckiej literatury są "Dzieje", spisane przez HERODOTA z Halikarnasu. Przy okazji opisu wyprawy króla perskiego - Dariusza I przeciw Scytom, zajmującym ziemie leżące na północ od Morza Czarnego, wspomniał autor o ludach z tym krajem sąsiadujących. Wśród wielu plemion wymienił NEURÓW /którzy "... mają pewien określony czas, kiedy wedle woli mogą zamieniać się w wilki i na powrót przybierać pierwotną postać. " - prawdopodobne odniesienie do germańskich i słowiańskich wierzeń o wilkołakach/,lokalizując ich w okolicach dzisiejszego Wołynia oraz BUDINÓW /którzy "... wszyscy niebieskoocy i rudzi. .. drewniane są ich domy i świątynie... są oni koczownikami. jedyni tylko w tych stronach jedzą szyszki... Kraj ich cały porosły jest lasami. W największym lesie jest jezioro wielkie i rozległe... łowi się tam wydry, bobry i inne zwierzęta... których futrem obszywa się kożuchy i których jądra pożyteczne są przy leczeniu macicy. "- fragment, uznawany za odniesienie do dzisiejszego Polesia, o którego naturalnym bogactwie Herodot gdzieś słyszał.../siedzących między Donem a Wołgą. Warto nadmienić, że w swoim dziele przekazał Herodot dokładny opis SCYTÓW-ich zajęć, zwyczajów, wierzeń, co znalazło potwierdzenie we współczesnej archeologii . 2.W I w.p.n.e. DIODOR SYCYLIJSKI donosił, że bezpośrednio na północ od Scytii-za Galią - leży na oceanie wyspa BAZYLIA, na którą fale wyrzucają obficie bursztyny, zbierane i dostarczane przez mieszkańców na sąsiedni ląd. 3.Podobną wzmiankę przekazał także w I w.n.e. dowódca eskadry rzymskiej, pisarz, erudyta -PLINIUSZ /powołujący się w swoim dziele "Historia naturalna "na greckich autorów: Pyteasa, Timaiosa, Hekataiosa, Ksenofona, Filemona . 4.Najwybitniejszy historyk rzymski TACYT / I w.n.e./ w opracowaniu pt. "Germania" ,wymienił wschodnich sąsiadów tytułowego ludu: PAUCYNÓW, WENEDÓW, FENNÓW, HELLUSIÓW, ETIONÓW.,SARMATÓW. Wenedów zaliczył do Germanów oraz potwierdził ich osiadły tryb życia. Pisał: "Wenedowie wiele przyjęli z obyczajów Sarmatów, albowiem w swych wyprawach łupieskich przebiegają wszystkie lasy i góry, jakie wznoszą się między Peucynami a Fennami. Raczej jednak należy ich do Germanów zaliczyć, ponieważ budują stałe domy, noszą tarcze, lubują się w pieszych marszach i chyżości...".Tacyt, wymieniając również plemiona LUGIÓW / Hariów , Helwekonów, Manimów, Helizjów, Nahanarwalów /, wyraźnie nawiązywał do stworzonego przez te plemiona ZWIĄZKU LUGIJSKIEGO, który wg historyków miał wówczas powstać dla ochrony szlaku bursztynowego. Lugiowie zajmowali południową i być może środkową część Polski, a na północ od nich mieszkali GOCI. Sporo uwagi poświęcił Tacyt plemionom ESTIÓW, pisząc, że trudnią się zbieraniem bursztynów, a ich siedziby znajdują się nad morzem. 5.Nazwa LUGIOWIE pojawiła się po raz pierwszy w dziele STRABONA /I w. p.n.e. - Iw.n.e./ p.t.:Geografia". Uczony przekazał informację o wielkim ludzie, podległym zwierzchnictwu markomańskiego państwa Marboda. 6.Podziału LUGIÓW na: OMANÓW, DIDUNÓW oraz BURÓW /których Tacyt uważał za odrębny lud, zamieszkujący od Sudetów po źródła Wisły/ dokonał PTOLEMEUSZ /100-178 r.n.e. /-egipski Grek, badacz i pisarz w dziele p.t." Zarys geografii ". Uczony ze skrupulatnością starał się zlokalizować poszczególne terytoria i siedziby ludów. Opisał i umieścił na mapie m.in. SARMACJĘ EUROPEJSKĄ która wg niego rozpościerała się od Morza Czarnego i Kaspijskiego ku północy do Zatoki Weneckiej Oceanu Sarmackiego, gdzie wpada WISŁA. W obrębie tego kraju zaznaczył również góry: Sarmackie, Karpackie, Weneckie, Pełkińskie, będące zapewne dzisiejszymi Karpatami. Siedziby WENETÓW rozciągały się więc wzdłuż wybrzeży Bałtyku, ku południowi dochodząc do Gór Weneckich / wzgórza morenowe na Pojezierzu Mazurskim /. Badacz wymienił również ludy "Galindai" i " Soudinoi ", lokalizując ich na wschód od Gotów, czyli prawdopodobnie na Pojezierzu Mazurskim natomiast od wschodu z Gotami sąsiadować mieli Fennowie. Poniżej siedzib Wenetów wymienieni byli: Galindowie, Sudinowie, Stawanowie /Stavanoi, utożsamiani z Wenetami Tacyta/ i Alanowie. Na uwagę zasługuje fakt, iż w opisie położenia miast germańskich, Ptolemeusz wymienił KALISSIA, co przypuszczalnie odnosi się do wielkopolskiego Kalisza. 7.O SARMACJI "...rozciągającej się na większą szerokość w głąb lądu niż nad morzem...",napisał w "Chorografii" /44r./ POMPONIUSZ MELA. Oprócz opisów obyczajów ludności sarmackiej, dorzucił sporą garść konkretnych informacji dotyczących Morza Bałtyckiego /...skrzywia się potem morze i wytwarza, luk wzdłuż długiego wybrzeża swego..."oraz Wisły, którą umieścił między Sarmacją a Dacją. 8.Obyczaje, wojny, politykę HUNÓW, opisał w V w. PRISKOS z PANION - historyk, który w 448r. uczestniczył w orszaku poselskim do władcy Hunów- Attyli. Tam / dzisiejsze Węgry, Budapeszt/, prawdopodobnie zetknął się ze SLOWIANAMI. Opowiadał o tym jeden z epizodów jego dzieła /"Historia"/, w którym wspominał, że częstowano go napojem zwanym "medos" /prawdopodobnie słowiańskim miodem/. Wspominał też o łodziach wydłubanych z jednego pnia /charakterystycznych dla Słowian tamtego okresu/, którymi przeprawiał się przez okoliczne rzeki. 9.Po raz pierwszy pod imieniem SKLAWINOWIE, występują Słowianie u CEZARIUSZA z Najzenzu / IV w. /. 10.Nazwą SKLAWINOWIE posłużył się również PROKOPIUSZ z CEZAREI prawnik, żyjący w czasach cesarza Justyniana. W dziele "Historia wojen"/Justyniana z Persami ,Wandalami i Gotami/. Wymieniając jeszcze HUNÓW i ANTÓW dał dość obszerne informacje na temat Słowian, których znał, gdyż ci przysparzali Bizantyjczykom kłopotów, naciskając na granice cesarstwa, niepokojąc walkami pogranicznymi. Wspomniał również o plemionach GOTÓW, wywodzących się ze Skandynawii. 11.O germańskim ludzie Gotów pisali: Tacyt /Gothones/, Pliniusz/Gutones/ czy Ptolemeusz /Gythones/, ale najobszerniejszy ich obraz przedstawił KASJODOR /VIw. / - rzymski uczony, autor dzieła "O pochodzeniu i czynach Gotów ".Na podstawie tego opracowania, któro nie dotrwało do naszych czasów, w 551r.mnich /być może gockiego pochodzenia/ JORDANES napisał dzieło p.t. "Gethica" /"Gotowie wyszedłszy. z łona wyspy Skandia...przybili do brzegu z tej strony Oceanu, to znaczy do Gothiskandii...; "Gepidowie obrali za swoją siedzibę wyspę otoczoną mieliznami rzeki Viskli. Wyspie tej nadali w rodzinnym języku miano Gepidos.". Wg tego przekazu, Goci i Gepidowie przybyli ze Skandynawii / I w. n.e./, do wybrzeży Zatoki Gdańskiej, osiedlając się nadali tym ziemiom miano Gothiskandiii, Gepidos natomiast historycy identyfikują z Wyżyną Elbląską. Lud ten miał pozostać na ziemiach polskich przez wiele pokoleń, z biegiem czasu przesuwając się ku południowemu-wschodowi. 12.Jordanes podał również nieco informacji o Słowianach, z którymi ponad wszelką wątpliwość utożsamiał Wenedów, osiadłych licznie u źródeł Wisły i bliżej morza /Indivariowie-Vindivariowie/ oraz cenną wiadomość o wspólnym pochodzeniu WENETÓW, ANTÓW i SKLAWENÓW, jak również garść informacji, odnoszących się do obyczajowości tych ludów. Nadmienił również, że północno-wschodnie wybrzeża Bałtyku /na wschód od Widiwariów/ zajmowane były przez ESTÓW. Wzmianki dotyczące interesujących nas terenów znalazły się również w materiałach kartograficznych. Jednym z pierwszych takich dokumentów była mapa, stworzona przez AGRYPPĘ w 12r.p.n.e.Miała pełnić rolę zwierciadła, w którym odbijałyby się wszystkie polityczne poczynania Cezara, a tym samym utrzymywać lud w przekonaniu o potędze państwa rzymskiego. Rejony ziem polskich znalazły się na tym propagandowym "bilboardzie" nie z racji podbojów, ale z powodu jednego z największych przedsięwzięć ekonomicznych starożytności - handlu bursztynem. Pojawił się na mapie obszar wybrzeży Morza Bałtyckiego oraz szlak bursztynowy wzdłuż Wisły, która wg Agryppy stanowiła granicę między Germanią a Dacją. Kolejnego dzieła kartograficznego dokonał /wspominany już wcześniej w tej pracy/ Klaudiusz PTOLEMEUSZ /90-168 r./, który ziemie polskie zakwalifikował do dwóch obszarów: Germanii i Sarmacji Europejskiej. Jedną z najstarszych /II-IVw.?/ zachowanych map antycznych jest TABULA PEUTINGERIANA, na której zaznaczono pod pasmem Oceanu Północnego nazwę VENADI SARMATAE / odnoszącą się do Wenetów / oraz LUGIONES SARMATAE / Lugiów/.. Po raz kolejny zaznaczono tu Wenetów /Venedi/ w pobliżu delty Dunaju a rzeką Dniestr - co budzi pewne wątpliwości w kołach historyków, którzy uwazają, że ta lokalizacja może mieć związek z ruchami osadniczymi Słowian na południu.. Ponieważ w obrębie terenów ziem polskich przytoczono na mapie tylko Wenetów i Lugiów, nasuwa się wniosek że plemiona te miały prawdopodobnie przewagę i być może usuwały w cień inne ludy...wszystkie te przypuszczenia pozostają w sferze domysłów. Die ersten Piasten: Prinz Siemowit (Ziemowit) Nach den Aufzeichnungen des 12. Jahrhunderts dynastische Tradition, Sohn des Piasten. Prinz Polanski. Er lebte und regierte in der zweiten Hälfte des 9. Jahrhundert Es gibt Annahmen, dass es sich ausgeweitet hat Grenzen des polnischen Staates. Prinz Lestek Geboren wohl in den 70er Jahren des 9. Jahrhunderts, Sohn von Siemowit. Prinz Polanski. Ab der Wende vom 9. zum 10. Jahrhundert war er der Herrscher des mächtigen Staates Polans, im Ausland als Sclavinia oder "Staat Gnesen" bekannt. Er muss ein Herrscher mit starker Individualität gewesen sein, denn noch mitten in der Die Einwohner des Staates Polanie aus dem 10. Jahrhundert wurden als Lestków oder Lestkowice bezeichnet. Er starb wahrscheinlich in den 30er Jahren des 10. Jahrhunderts. Prinz Siemiomysł Geboren wahrscheinlich in den frühen 10. Jahrhundert Sohn von Lestek. Prinz von Polanski. Er regierte von etwa 930 bis etwa 960. Vermutlich noch erweitert die Grenzen des Staates Polan - vielleicht - Lebuszland, was zu einem Konflikt mit der deutsche Staat. Vermutlich auch gemeistert Danzig Pommern. Er starb um 960. Prinz Polański Siemiomysł mit ein Bodyguard-Team. Die ersten staatlichen Organisationen in Polen: a) Der Weichselstaat mit seinem Zentrum in Krakau verfiel schnell und sein Fürst fand die Gefangenschaft, in der er getauft werden sollte b) Der Stand der Lichtungen mit einem Zentrum in Gnesen. Benachbarte Stämme wurden voneinander abhängig, nachdem sie Kujawien und Masowien übernommen hatten Auch ein Teil Pommerns fiel in ihre Hände. Sie bauten in diesen Ländern neue Burgen, die zu Machtzentren wurden Oppeln oben erwähnt. Ermöglicht wurde diese Expansion durch die auf Kosten des Fürsten unterhaltene Fürstenpartei. Was wissen wir noch? Die bäuerliche Bevölkerung lebte von der Landwirtschaft und der Imkerei. Ab dem 10. Jahrhundert wurde Honig in Bienenhäusern nach der Züchtungsmethode (Bienenstöcke) gewonnen. Früher durch das Sammeln von Wildbienen aus den Nestern. Honig war ein wertvolles, austauschbares Gut und sorgte zusammen mit Bernstein für einen Zustrom von Kaufleuten aus dem Süden. Die Lichtungen erhielten ihren Namen von den Feldern, die in ihrem Stammesgebiet vorherrschten. In den ersten Jahrhunderten des Bestehens des polnischen Staates gab es große Veränderungen in der Landwirtschaft. Eine neue Methode der Landbewirtschaftung, die sogenannte Drei-Felder-Kultivierung, wurde angewendet. Es bestand darin, dass das Land auf dem Hof in drei Teile geteilt wurde, zwei davon wurden mit Getreide (Frühling und Winter) gesät, während der dritte Teil nicht bewirtschaftet wurde (Brache), damit er im nächsten Jahr bessere Ernten produzieren konnte Jahr. Dank dieser Methode wurden höhere Ausbeuten erzielt. Auch landwirtschaftliche Geräte wurden verbessert. Es wurde ein Holzpflug mit Eisenbeschlägen verwendet, was die Pflugqualität verbesserte. Eine bedeutende Veränderung war der Einsatz von Pflug, Egge und Sense im 12. Jahrhundert. Entlang der Flüsse wurden Wassermühlen gebaut, um die Getreideverarbeitung zu verbessern. Siedlungsentwicklung: Viele Bewohner des übervölkerten Westeuropas hielten die unbebauten Gebiete im östlichen Teil für ein attraktives Siedlungsgebiet. Die ankommenden Menschen brachten die Gesetze, die in ihren früheren Heimatländern galten, nach Polen. Neue Dörfer und Städte wurden anders als zuvor gegründet. Der Siedler schloss mit dem Grundeigentümer einen Vertrag und wurde nach diesem für einen Zeitraum von mehreren oder sogar mehreren Jahren für die Erschließung von den Leistungen freigestellt. Es war die sogenannte langsam. Danach mussten die Siedler dem Landbesitzer eine finanzielle Pacht zahlen. Diese Siedlungsentwicklung war sehr günstig, da oft neue Siedlungen auf bisher nicht landwirtschaftlich genutzten Flächen entstanden. In Polen waren Deutsche die zahlreichste Gruppe von Neuankömmlingen, daher wurde das neue Siedlungssystem als deutsches Recht bezeichnet. Verbesserungen der Anbaumethoden haben die Nahrungsmittelproduktion erhöht, wodurch mehr Menschen ernährt werden können. Dank der erzielten Überschüsse wurden die Bauern, die handwerkliche Produkte kauften, reicher. Die Gutsbesitzer verwendeten ihre Miete auch, um Waren zu kaufen. Dies führte zur Entwicklung der handwerklichen Produktion und des Handels. Handwerker, die die gleichen Produkte herstellten, organisierten sich in Zünften. Sie überwachten das Volumen und die Qualität der Produktion und legten die Preise der Produkte fest. Es wurden nicht nur Gebrauchsgüter hergestellt, sondern auch Luxusartikel. In Schlesien wurden Goldvorkommen entdeckt, die zur Entwicklung dieser Region beigetragen haben. Die Entwicklung des Handels und die Trennung des Handwerks von der Landwirtschaft führten in der Zukunft zur Blüte der Städte. Es wurde auch durch die Privilegien der Herrscher begünstigt. In den Städten wurde die Macht von der Selbstverwaltung ausgeübt, die sich aus dem Bürgermeister und dem Stadtrat zusammensetzte. Fürst Mieszko I. Geboren um 930, Sohn von Siemomysł. Der erste historische Herrscher Polens. Während seiner Regierungszeit verdoppelte er die von seinem Vater erhaltene Landfläche. Er begann seine Herrschaft als Herrscher von Polany, Goplan, Mazowszan und Lędzian. Vielleicht lagen auch die Länder Lebus und Gdańsk Pommern innerhalb der Staatsgrenzen. Ca. 964 kämpfte er mit der Familie Wielety für Vorpommern. 965 verbündete er sich mit den Tschechen und heiratete die tschechische Prinzessin Dobrawa. 966 wurde er mit dem gesamten Hof getauft. Zwei Jahre später wurde in Posen ein Missionsbistum gegründet. 967 besiegte er Wielet und eroberte einen Teil Pommerns. 972 besiegte er Cedynia Schlacht gegen das Heer des Markgrafen Hodon, mit dem er im Kampf um Vorpommern antrat. 979 schlug er die Expedition Kaiser Ottos II. nach Polen zurück. Nach Dobrawas Tod im Jahr 977, um 980, heiratete er Oda, die Tochter des Markgrafen Dytryk. Ca. Im Jahr 990 kam es zu einem Konflikt mit den Tschechen, der mit der Eroberung Schlesiens und des Landes Wiślanie durch Mieszko endete. Um den polnischen Staat zu stärken, stellte er damals seinen Besitz unter den Schutz des Papsttums und stellte ein Dokument aus, das mit den Worten "Dagome iudex" begann. Während seiner Herrschaft wurden die ethnisch polnischen Länder zu einem Staat vereinigt. In den Jahren 928-940 begannen die deutschen Könige mit einem entschiedenen Vorgehen gegen die polabischen Slawen. Mit den Lausitzer Sorben hatten sie am schnellsten zu tun. Vidukind (Sächsischer Chronist) schrieb, dass um 940 alle slawischen Stämme zwischen Elbe und Oder die Autorität von König Otto I. (936-973) anerkennen und ihm Tribut zahlen. 950 zwang Otto I. den böhmischen Fürsten Bolesław dazu, Mitte des 10. Jahrhunderts kümmerte sich Otto I. (damals schon Kaiser) um die italienischen Angelegenheiten und Hermann Billung und Geromargrabia maMarchii Eastern übernahmen die Expansion in die slawischen Länder . Gero ermordete heimtückisch dreißig slawische Häuptlinge während eines Festes, wodurch er die serbischen Stämme unterwarf und die deutsche Herrschaft in den Gebieten zwischen Solawa und Oder stärkte. Im Norden blieben nur zwei Stämme übrig: Obodriten, die zum Christentum konvertierten, und diejenigen, die Swarożyc verehrten. 954 begannen die Magyaren, in deutsches Gebiet einzudringen. Dann revoltierten beide Stämme und besiegten die Sachsen mehrmals. Otto beendete die Invasionen, besiegte die Magyaren am Lech und dann die Slawen an der Rzeknica. Nach diesen Ereignissen vollendete Gedro das Werk durch die Unterwerfung der slawischen Länder bis zur Oder. An der Oder stößt sie jedoch bereits auf entschiedenen Widerstand der Polaner. Die Schöpfer des polnischen Staates waren Polanie, Menschen, die in den Gebieten des heutigen Großpolens lebten. Dort regierte die Piasten-Dynastie, die die Nachbarstämme Goplan und Masowien unterwarf. Im Jahr 966 wurde der Polaski Fürst Mieszko I. durch die tschechische Vermittlung getauft und heiratete Dobrawa, die Tochter des böhmischen Fürsten Bolesław I. Mieszko setzte seine Expansion in Pommern fort. Seine Aktionen störten Wielet, der unter der Führung des Deutschen Wichman zweimal Mieszko I. angriff, 963 und 967. Mieszko I. zollte dem deutschen Kaiser aus den besetzten Gebieten der Oder und Pommern Tribut, der ihn vor Angriffen der Grenzmarkgrafen schützte. Schlacht von Cedynia: Die Kräfte beider Seiten waren wahrscheinlich gleich (sie überstiegen nicht einige Tausend), obwohl Hodon wahrscheinlich mehr schwere Kavallerie hatte. Auf der anderen Seite waren die Bogenschützen und die mobile Infanterie, die für den Kampf auf unebenem Gelände gut vorbereitet waren, die Stärke von Mieszko. Der polnische Prinz ging mit einigen Truppen (wahrscheinlich mit der Mehrheit der Kavallerie) an die Oder, um den Übergang zu verteidigen (wie lange er ihn behalten wollte), während der Rest seiner Armee unter dem Kommando von stand seinem Bruder Czcibor und unweit der Stadt Cedynia (Cidini) In der ersten Phase der Schlacht durchbrach Hodon mit seinem Heer die Oder. Die Markgrafen jagen Mieszko nach, der Richtung Cedynia unterwegs war. Als Hodon und Zygfryd von Walbeck, überzeugt von ihrem Sieg, sich darauf vorbereiteten, die Stadt zu stürmen, in die Mieszkos Armee geflüchtet war, ertönte ein Horn und sie fielen von Osten, von einem bewaldeten Hügel (und möglicherweise von anderen Seiten) auf sie. , angeführt von Czcibor. Damals gab es einen Gegenangriff von der Wallburg und die Armee der Marken wurde in Zangen geraten. Die Schlacht wurde zu einem Gemetzel, und nur eine Handvoll Deutscher (angeführt von Hodon und Zygfryd) überlebte und schaffte es, aus der Einkreisung herauszukommen und zum linken Ufer der Oder zu eilen. Die deutsche Tradition verleiht Czcibor nach dem Chronisten Thietmar den Hauptlorbeer für den Sieg in der Schlacht von Cedynia, die Mieszko vor einer Niederlage bewahren sollte. Viele Forscher neigen jedoch dazu, die Schlacht von Cedynia als geplantes Manöver von Mieszko zu betrachten, das die Deutschen in einen Hinterhalt bei Cedynia ziehen sollte. Dies würde durch die Tatsache belegt, dass ein Teil der Armee im Landesinneren verblieb, sowie die Popularität dieses Manövers im frühen Mittelalter bei den Slawen. Außerdem würde Mieszkos gesunder Menschenverstand ihm sagen, dass er seine Chancen eher darin sehen sollte, den Kampf auf weniger ebenem Terrain zu spielen. Dies bedeutet jedoch nicht, dass Mieszko nicht von der Möglichkeit einer effektiven Verteidigung an der Oder ausgehen konnte und dass Czcibors Rückzug ihn im Falle eines Scheiterns schützen sollte. Einer der wichtigsten Abschnitte, in dem sich die Bestrebungen der fränkischen Monarchie manifestierten, war das Gebiet der polabischen Slawen. Bereits Ende des 6. Jahrhunderts erreichte die Westgrenze einer kompakten slawischen Siedlung die Elbe und stabilisierte sich an dieser in unmittelbarer Nähe germanischer Völker wie Thüringer, Sachsen und Dänen. Kleinere Gruppen von Slawen überquerten das Westufer des Flusses und hielten tief in den germanischen Ländern. In karolingischen Aufzeichnungen finden wir manchmal deutliche Spuren des besiedelten Westens ganz weit durch slawische Gruppen. Aus der Urkunde Kaiser Ludwigs des Frommen, die in den Jahren 826-830 an den Bischof von Würzburg ausgestellt wurde und sich auf die Ereignisse zur Zeit Karls des Großen bezieht, finden wir eine Erwähnung von zwei slawischen Stämmen, hier Moinvinidi und Radanzwinidi genannt, die in das Bistum Würzburg zwischen Main und Radenca. Diese Slawen wurden getauft und es wird im Dokument empfohlen, für sie Kirchen zu bauen. Die 777 für das Kloster Kremsmünster ausgestellte Urkunde des bayerischen Fürsten Tassilon berichtet über die Gewährung eines Tributs aus slawischen Siedlungen in Oberösterreich nahe der heutigen Stadt Steyer an das Kloster. Sprache ist da, unter anderem. über drei slawische Zupans (Fürsten), deren Namen Taliup, Sparuna und Fisso sind. In den Jahrbüchern des Klosters Fulda werden auch zahlreiche Slawengruppen erwähnt, die neben den Franken in verschiedenen zum Kloster gehörenden Städten (ua Giesa, Sachsen, Hagen, Sommerda u. Die oben genannten Gruppen der slawischen Bevölkerung lebten entweder in dichten Stammesgruppen unter der Führung lokaler Fürsten oder in Siedlungen neben der germanischen Bevölkerung verstreut. Diese Menschen konnten ihre politische Getrenntheit nicht aufrechterhalten und behielten nur lange Zeit ihre ethnische, sprachliche und moralische Getrenntheit. Sie stellte auch keine Gefahr für die Franken dar. Sie durchlief allmählich den Prozess der Assimilation, der hauptsächlich auf ihre Neigung zum Christentum zurückzuführen war. Ein ernstes Problem für die fränkische Monarchie waren nicht die weit westlich gelegenen und verstreuten slawischen Siedlungen, sondern ihre kompakte Besiedlung auf dem Land, das die Slawen früher als ihr eigenes betrachteten, am rechten Elbufer und Solava. Bereits zu Beginn des 7. Jahrhunderts bemühten sich die Franken um die Unterwerfung einzelner Stämme oder Stammesverbände. Wir erfahren davon aus den Nachrichten über den mehrfach erwähnten Prinzen des serbischen Stammesverbandes Derwan, in den 30er Jahren des 7. Jh. Aus den Chroniken von Fredegar geht hervor, dass Derwan bis zur Niederlage der Franken bei Wogastisburg ein Nebenfluss dieses Landes war. Zahlreiche Stämme, die das rechte Elbufer bewohnen, tauchen in den ältesten fränkischen Erwähnungen in Form von drei Gruppen auf: Obodritami, Wieletami und Serbami. Die individuellen Beziehungen der Stämme haben sich im Laufe der Zeit verändert. Wir sehen einige kleinere Stämme in einigen Gruppierungen, manchmal in anderen. Dies gilt insbesondere für die Gewerkschaft Wieleckie und Obodrycki. Einige Stämme gingen aus einem Stammesverband hervor und erlangten vorübergehende Unabhängigkeit. Schließlich zerfielen einige Stammesgewerkschaften in ihre Bestandteile und schufen eine Reihe paralleler, nicht miteinander verbundener politischer Organismen. Angesichts einiger Lücken in den Quellen und der Tatsache, dass Chronisten diese nicht immer genau kennen, können die unten angegebenen Bereiche und Zusammensetzungen der Stammesverbände nicht mit absoluter Genauigkeit akzeptiert werden. Überzeugungen: Die Mythologie der Slawen, die Koexistenz traditioneller und impliziter Überzeugungen, die sie zu einer Kultur des sozialen Bewusstseins verschmelzen, gibt es bei den slawischen Völkern schon lange (bis zum 10. Jahrhundert); die deutlichsten Beispiele: Kränze aufs Wasser legen, Marzanna schmelzen, einen rituellen Kuchen für eine Hochzeit backen, Feuer in der Mittsommernacht entzünden, Regen während der Dürre aufrufen, Gebete zu Gottheiten und heidnischen Göttern, von denen Perkun, der Gott des Himmels, der wichtigste war , Donner und Donner. Zu den Ritualen aus dieser Zeit gehören die Kupała-Nacht (Świętojańska-Nacht) und das Freilassen von Blumenkränzen flussabwärts. Neben der facettenreichen Schar von Idolen, die die Wälder und Felder dieser Zeit füllen, glauben sie auch an einen Gott (Chroniker Helmold XII. Jahrhundert - Beschreibung des IX. Jahrhunderts). Die typischen Merkmale des damaligen Heidentums sind bekannt, wie die Verehrung von Statuen (aber was füllt heute das Innere von Kirchen?) und die Naturgewalten. Slawische Götter: Perun - (slawische Mythologie), Gott des Donners, des Blitzes und des Donners. Von allen Slawen sowie Balten verehrt, wie die Sprachforschung belegt. Das Gotteshaus von Perun galt nach den Beschreibungen des Prager Hieronim (15. Jh.), der das Christentum in Litauen verbreitete, als die älteste Eiche des Waldes. Peruns Waffe in der balto-slawischen Tradition ist ein steinerner Blitz, der als Gottespfeil, Donnerkeil oder Blitzbazillen bezeichnet wird. Er wurde mit Belemniten (Molluskenfossilien) oder Fulguriten (durch Blitze geschmolzene Quarzglasur) identifiziert. Einschließlich in Masuren wurden Fulgurite von anderen Steinen unterschieden und als Mykobakterien Gottes bezeichnet. Sie galten als Geschenk des Schicksals. Sie wurden in die Wiege des Babys gelegt, und die Euter der Kühe wurden damit gerieben, wenn sie ihre Milch verloren. Bei den Südslawen wurden sie unter ein Dach gestellt, um das Haus vor Blitzschlag zu schützen. Sie wurden auch bei der Behandlung von Augenkrankheiten, Schmerzen usw. Auch die Waffe von Perunov sicherte und schützte gegen unsaubere Gewalt. Der slawische Brauch, beim ersten Frühlingsdonner mit einem Stein auf den Kopf zu schlagen, hat sich bis heute erhalten. In der Ukraine werden die Worte "Hołowa-Stein" verwendet, um den Kopf gegen einen Stein widerstandsfähig zu machen. In den erhaltenen mythologischen Fäden erscheint Perun als der höchste slawische Gott. Er hat patriarchale Züge in seiner Vorstellung, wie in anderen Religionen Mithra, Zeus oder Jupiter. Es ist wie ein Bild des "Vaters", das in die Sphäre des Heiligen übertragen wird. Heutzutage wird der Perun-Kult in Polen von der Polnischen Slawischen Kirche mit Sitz in Ciechocinek und der Polnischen Kirche mit Sitz in Warschau erneuert. Die lehrmäßige Grundlage beider Kirchen ist der Glaube an "die Existenz eines Gottes", der unter verschiedenen Namen verherrlicht wird: Perun, Swaroga, Swarożyca, Welesa, Rygiela und Świętowita Światowid - Dargestellt als Figur mit vier Köpfen oder vier Gesichtern. Ursprünglich waren die Rituale der Erntedankfeste mit Świętowit verbunden, hauptsächlich das Erntedankfest, das Anfang September gefeiert wurde. Mit der wachsenden Bedeutung des Kultes wurde Świętowita zu einer Gottheit des Krieges, der Ernte, des Schicksals und der Prophezeiung. Seine Symbole waren: ein großes Trinkhorn (jährlich mit Wein gefüllt), ein weißes Ross und ein großes Schwert. Im Jahr 1848 wurde am Fuße des Zbruchs eine fast 3 Meter hohe, gemeißelte Steinstatue gefunden, die der Beschreibung von Świętowit ähnelte. Das Denkmal ist im Archäologischen Museum in Krakau ausgestellt. Jarowit-Jaryło, Beschützer des Stammes und zugleich Kriegsgott, dessen Gunst den Sieg im Kampf sicherte. Swarożyc - (Trzygłów - Szczecin) - eine slawische Sonnengottheit, wahrscheinlich der Sohn von Swarog. Sein Kult, nach Ansicht einiger Gelehrter, war in der gesamten slawischen Region verbreitet, aber er ist nur den Lucice-Redars bezeugt, wo er die Hauptgottheit war, die auch in Radogoszcz unter dem Namen Radogost verehrt wurde. Der andere wurde neben ihm verehrt Der Sohn von Swarog - Dadźbóg ("Vermögensgeber"), der die Gunst der Natur gewährleistete. Weles Gott der Magie und der Unterwelt. Wird oft mit Trzygłów gleichgesetzt Auch Heilige wurden verehrt Haine, alter Baumbestand (Eichen) Historische Quellen: (1) Bestimmte Neuigkeiten werden durch die Arbeit von HEKATAIOS von Milet, p.t. "Umgehe die Erde" Eines der ältesten Denkmäler der griechischen Literatur ist "Die Geschichte", geschrieben von HERODOTEN von Halikarnassos. Bei der Beschreibung der Expedition des persischen Königs - Darius I. gegen die Skythen, die die Länder nördlich des Schwarzen Meeres besetzte, erwähnte der Autor die Nachbarvölker dieses Landes. Unter vielen Stämmen erwähnte er NEURS / die "... eine gewisse Zeit haben, in der sie sich nach Belieben in Wölfe verwandeln und in ihre ursprüngliche Form zurückkehren können" - ein wahrscheinlicher Hinweis auf germanische und slawische Überzeugungen über Werwölfe /, die sie in der Nähe lokalisieren der heutigen Volyn und BUDINÓW / die "... alle blauäugig und rothaarig... ihre Häuser und Tempel sind aus Holz... sie sind Nomaden. die einzigen in diesen Gegenden essen Zapfen... ihr ganzes Land ist überwuchert mit Wälder. Im größten Wald gibt es einen großen und riesigen See ... Fischotter, Biber und andere Tiere werden dort gefangen ... deren Fell Schaffellmäntel bedeckt und deren Hoden bei der Behandlung der Gebärmutter nützlich sind. zwischen Don und Wolga sitzen. Es ist erwähnenswert, dass Herodot in seinem Werk eine detaillierte Beschreibung von SCYTES lieferte - ihre Aktivitäten, Bräuche und Überzeugungen, die in der modernen Archäologie bestätigt wurden. 2) Im 1. Jahrhundert v. Chr. DIODOR SICILIAN berichtete, dass direkt nördlich von Skythen - jenseits von Gallien - die Insel BASIL im Ozean liegt, auf die die Wellen reichlich Bernstein werfen, der von den Bewohnern gesammelt und an das Nachbarland geliefert wird. 3 Eine ähnliche Erwähnung machte er auch im ersten Jahrhundert u. Z. Kommandant des römischen Geschwaders, Schriftsteller, Gelehrter -PLINIUS / der sich in seinem Werk "Naturgeschichte" auf die griechischen Autoren bezog: Pyteas, Timaios, Hekataios, Xenophon, Philemon. 4.Der herausragendste römische Historiker TACITE / 1. Jahrhundert n. Chr. / in der Studie mit dem Titel "Germania", erwähnte die östlichen Nachbarn des namensgebenden Volkes: PAUCINS, VENEDS, FENNS, HELLUSS, ETIONS, SARMATS. Er zählte die Wenden zu den Deutschen und bestätigte ihre sesshafte Lebensweise. Er schrieb: „Die Wenden haben viel von den Bräuchen der Sarmaten mitgenommen, denn alle Wälder und Berge, die sich zwischen den Peuchins und den Fenn erheben, durchlaufen ihre Plünderungsexpeditionen. Sie gehören jedoch eher den Deutschen, weil sie dauerhafte Häuser bauen.“ , Schilde tragen und marschieren genießen. und chościości ... "Tacitus, der auch die Stämme LUGIA / Hariów, Helwekonów, Manimów, Helizjów, Nahanarwalów / erwähnt, eindeutig auf die von diesen Stämmen gegründete LUG UNION anspielt, die laut Historikern , sollte zum Schutz der Bernsteinstraße angelegt werden. Die Lugas besetzten den südlichen und vielleicht zentralen Teil Polens, und die GOCI lebte nördlich von ihnen. Tacitus schenkte den ESTIA-Stämmen große Aufmerksamkeit und schrieb, dass sie Bernstein sammeln und dass ihre Sitze am Meer liegen. 5.Der Name LUGIOWIE taucht zum ersten Mal im Werk von STRABON / 1. Jahrhundert v. Chr. auf. - Iw.n.e./ p. 6. Die Aufteilung von LUGIÓW in: OMANÓW, DIDUNÓW und BURÓW / die Tacitus als eigenständiges Volk betrachtete, das von den Sudeten lebte nach der Weichselquelle / von PTOLEMEUSZ / 100-178 n. Chr / -ägyptisch-griechisch, Forscher und Schriftsteller in der Arbeit mit dem Titel "Übersicht der Geographie". Der Gelehrte versuchte akribisch, einzelne Territorien und Sitze von Völkern zu lokalisieren. Er hat unter anderem beschrieben und auf der Karte platziert EUROPÄISCHE SARMACY, die sich seiner Meinung nach vom Schwarzen Meer und dem Kaspischen Meer im Norden bis zur venezianischen Bucht des Sarmatischen Ozeans erstreckte, wo die Weichsel fließt. Innerhalb dieses Landes markierte er auch folgende Berge: Sarmatian, Carpathian, Venetian, Pełkińskie, die wahrscheinlich die heutigen Karpaten sind. Die Sitze der VENEZIANER erstreckten sich entlang der Ufer der Ostsee, die im Süden das venezianische Gebirge / Moränenhügel in der Masurischen Seenplatte erreichten. Der Forscher erwähnte auch die Völker "Galindai" und "Soudinoi", die sie östlich der Goten, also wahrscheinlich in der Masurischen Seenplatte, lokalisierten, während die Fenns Nachbarn aus dem Osten sein sollten. Unter den Sitzen der Wenets waren aufgeführt: Galinds, Sudins, Stawanowie / Stavanoi, identifiziert mit Wenets Tacitus / und Alans. Bemerkenswert ist, dass Ptolemaios in der Beschreibung der Lage germanischer Städte KALISSIA erwähnte, was sich vermutlich auf Kalisz in Großpolen bezieht. 7. ÜBER SARMACY "... weiter ins Landesinnere als am Meer ...", schrieb er in "Chorography" /44 / POMPONIUSZ MELA. Neben Beschreibungen der Bräuche des sarmatischen Volkes fügte er eine große Handvoll spezifischer Informationen über die Ostsee / ... das Meer krümmt sich dann und erzeugt eine Lücke entlang seiner langen Küste ... "und die Weichsel, die er stellte sich zwischen Sarmatien und Dacia. 8. Die Sitten, Kriege und Politik der Hunnen wurden im 5. Jahrhundert von PRISKOS von PANION beschrieben - einem Historiker, der 448 nahm an dem Gesandten des Herrschers der Hunnen - Attila - teil. Dort / dem heutigen Ungarn, Budapest / kam er wohl mit den SLOWENEN in Kontakt. Eine der Episoden seiner Arbeit / "Historia" / erzählte davon, in der er erwähnte, dass er mit einem Getränk namens "Medos" / wahrscheinlich slawischem Honig / verwöhnt wurde. Er erwähnte auch aus einem Baumstamm geschnitzte Boote / charakteristisch für die Slawen dieser Zeit /, mit denen er die umliegenden Flüsse überquerte. 9. Unter dem Namen SKLAWINOWIE treten erstmals die Slawen bei CEZARIUS von Najzenz / IV w. / auf. 10. Der Name SKLAWINOWIE wurde auch von PROCOPIUS von CEZAREA verwendet, einem Rechtsanwalt, der zur Zeit des Kaisers Justinian lebte. In der Arbeit "Geschichte der Kriege" / Justyniana z Persami, Wandalami i Gotami /. Bei der Erwähnung der HUNA und ANTÓW gab er ziemlich umfangreiche Informationen über die Slawen, die er kannte, weil sie den Byzantinern Ärger bereiteten, auf die Grenzen des Reiches drängten und sie mit Grenzkämpfen störten. Er erwähnte auch die GOTÓW-Stämme aus Skandinavien. 11.Die Goten schrieben über das Germanische: Tacyt / Gothones /, Pliniusz / Gutones / oder Ptolemeusz / Gythones /, aber das umfassendste Bild davon lieferte KASJODOR / VIw. / - Römischer Gelehrter, Autor des Werkes "Über den Ursprung und die Taten der Goten". "Gethica" / "Die Goten kamen aus dem Schoß der Insel Skandia ... sie legten auf dieser Seite des Ozeans an, das heißt Gothiskandia ..." Die Gepiden wählten die von den Untiefen des Viskli . umgebene Insel Fluss als Wohnort. Diese Insel wurde in ihrer Muttersprache Gepidos genannt.“ Demnach kamen die Goten und Gepiden aus Skandinavien (1 Historiker identifizieren Gepidos mit dem Elbinger Hochland, bleiben viele Generationen in Polen und wandern im Laufe der Zeit in Richtung Südosten. 12. Jordan lieferte auch einige Informationen über die Slawen, mit denen er die Wenden identifizierte, die in großer Zahl an der Weichselquelle und näher am Meer wohnten / Indivariowie-Vindivariowie /, und wertvolle Informationen über die gemeinsame Herkunft von VENETES , ANTES und SKLAVENS sowie einige Informationen über die Gebräuche dieser Völker. Er erwähnte auch, dass die nordöstlichen Küsten der Ostsee / östlich von Widiwaria / von ESTÓW besetzt waren. Erwähnungen über die für uns interessanten Bereiche wurden auch in die kartografischen Materialien aufgenommen. Eines der ersten Dokumente dieser Art war eine von AGRYPPA im Jahr 12 v. Die Regionen Polens wurden nicht wegen ihrer Eroberungen, sondern wegen eines der größten wirtschaftlichen Unterfangen der Antike - dem Bernsteinhandel - in diese Propaganda-"Reklametafel" aufgenommen. Auf der Karte erschien das Gebiet der Ostseeküste und die Bernsteinroute entlang der Weichsel, die laut Agrippa die Grenze zwischen Germanien und Dakien war. Ein weiteres kartographisches Werk wurde gemacht / früher in diesem Werk erwähnt / Klaudiusz PTOLEMEUSZ / 90-168 /, der polnisches Land in zwei Bereiche einteilte: Germanien und europäische Sarmation. Eine der ältesten / II-IV Jahrhundert? / erhaltene alte Karten Es gibt TABULA PEUTINGERIANA, auf der die Namen VENADI SARMATAE / in Bezug auf die Venezianer / und LUGIONES SARMATAE / Lugiów / in den Kreisen der Historiker, die glauben, dass dieser Ort mit den Siedlungsbewegungen der Slawen im Süden, andere Völker ... all diese Annahmen bleiben im Bereich des Rätselratens. Konieczność docierania do nowych źródeł historycznych lehickich, polskich i zagranicznych – część 1. Ważniejszych 17 - tu władców starożytnej wielkiej dynastii sarmacko-lehickiej z pocztu 93 władców tego okresu
: Data Publikacji.: 27-03-25
Średniowieczny zamek Loket, Czechy, XII wiek.
: Opis.: Średniowieczny zamek Loket, Czechy, XII wiek. Zdjęcie: Thomas Pipek Medieval Loket Castle, Czech Republic, 12th century. Photo: Thomas Pipek Средневековый замок Локет, Чехия, 12 век. Фото: Томас Пипек Mittelalterliche Burg Loket, Tschechien, 12. Jahrhundert. Foto: Thomas Pipek
: Data Publikacji.: 27-03-25
: Wyróżnione.
Make Money Online: Passive…
NASA conducts «End Of The…
The Diesel Riddle: The Diesel…
The mystery ceremony of…
The dream of eternal youth is…
Ceremonia Misterium…
Your legs are getting heavy,…
Jc.jd.daaizaza TIAGO I…
…
Make Money Online: Passive…
bKIqf3fh8t0 4SEASONS stop…
: DETALE HANDLOWE: W przypadku…
BIOLOGIA czyli bicie piany:…
Make Money Online: Passive…
Make Money Online: Passive…
Make Money Online: Passive…
MamboJumbo Earn Money Online…
Make Money Online: Passive…
MamboJumbo Earn Money Online…
4SEASONS stop half step DIET…
Czy ładne kobiety są…
4SEASONS stop half step DIET…
applications needed to earn…
dieta 5 go to the…
dieta 6 go to the sales…