Nadmi

• Kraj:Polska
• : Język.:deutsch
• : Utworzony.: 06-10-15
• : Ostatnie Logowanie.: 04-08-25

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

Daisugi: Japońska technika leśna tworzenia platformy drzewnej na innych drzewach.

: Opis.: Daisugi: Japońska technika leśna tworzenia platformy drzewnej na innych drzewach. W XV-wiecznej Japonii w Kioto opracowano technikę ogrodniczą zwaną daisugi. Dosłownie oznaczająca cedry platformy, technika ta zaowocowała drzewem, które przypominało otwartą palmę z wieloma drzewami wyrastającymi, idealnie pionowymi. Na zdjęciu powyżej jest daisugi w dzielnicy Kitayama w Kioto i jest prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem w całej Japonii. Technika ta została opracowana w Kioto jako sposób na rozwiązanie problemu niedoboru sadzonek i została wykorzystana do stworzenia zrównoważonego zbioru drewna z jednego drzewa. Właściwie wykonana technika może zapobiec wylesianiu i zaowocować idealnie okrągłym i prostym drewnem znanym jako taruki, które jest używane na dachach japońskich herbaciarni. Mniejsze, dekoracyjne daisugi istnieją również w Japonii, ale ich utrzymanie może być kosztowne i czasochłonne. Źródło: strona internetowa spoon-tamago

: Data Publikacji.: 28-07-25

Lewitacja

: Opis.: Lewitacja (od łac. Levitas - „lekkość, lekkość”) jest zjawiskiem, w którym osoba lub przedmiot szybuje w przestrzeni bez żadnych adaptacji, jednym wysiłkiem myśli. Aby zrozumieć zasadę lewitacji, musisz znać dwie ważne kwestie: 1. Ciśnienie atmosferyczne. Wszyscy wiedzą ze szkoły, że Newton odkrył prawo powszechnego ciążenia. Ale kiedy słuchamy prognozy pogody, to prawo jest stale obalane, mówią, że to nie ziemia przyciąga, a kolumna powietrza uciska. To powietrze, ciśnienie atmosfery, nie pozwala człowiekowi oderwać się od ziemi (lewitować). 2. Postrzeganie świata. Waga, masa, objętość - to cała całość naszych spostrzeżeń, tj. są to pojęcia względne, można by powiedzieć, czysto filozoficzne. Załóżmy, że w stanie hipnozy osoba może być przekonana, że kij mopa waży 300 kg i nie oderwie go od ziemi, ponieważ pewne informacje działały na receptory w jego głowie. Jeśli zmienisz psycho charakterystykę ciała, natychmiast zmieni się on z lekkiego na ciężki i odwrotnie: ciężki może wzbić się w górę. Szybować (lewitować) - po prostu musisz nauczyć się przepuszczać powietrze przez siebie. To jest cała zasada lewitacji, żadnego mistycyzmu, zwykłe prawo Natury; naucz się rozluźniać tak bardzo, że kolumna powietrza przechodzi przez ciało. Na zdjęciu obraz "Lewitujacy Jozef z Kupertynu"

: Data Publikacji.: 28-07-25

Oczyszczanie organizmu z pasożytów – podstawą prawidłowa dieta

: Opis.: Zakażenie pasożytami dotyczy około 2 miliardów ludzi na świecie.  Natomiast liczba osób cierpiących na choroby pasożytnicze to już 3 miliardy. Na szczęście również i w tym przypadku możemy sobie poradzić z niechcianymi lokatorami za pomocą diety.  Helminty – bardzo szeroka grupa systematyczna robaków, do której zaliczamy pierwotniaki, tasiemce, przywry i obleńce. Nierzadko organizm zamieszkuje w tym samym czasie kilka gatunków. Podczas zakażenia możemy odczuwać dolegliwości, które często są mylone z innymi jednostkami chorobowymi. Zdarza się również, że czujemy się zdrowi, a jednak jesteśmy nosicielami.  Pasożyty są szeroko obecne w naszym środowisku, więc nie trudno się nimi zarazić. Przenoszone są poprzez zanieczyszczoną wodę i pożywienie, kontakt z chorymi lub nosicielami. Cysty, czyli jaja robaków, mogą znajdować się także w kurzu i być transportowane drogą kropelkową. W naturze występuje duża ilość produktów czy ziół, które są w stanie usunąć pasożyty z organizmu. Dlatego odpowiednio przeprowadzona kuracja dietą leczy i zapobiega ponownym inwazjom patogenów.  W związku z tak rozległym problemem warto jest bliżej przyjrzeć się objawom jakie mogą wywoływać helminty. Pasożyty w organizmie – objawy  Pomimo że każdy pasożyt wywołuje inne objawy infekcji, to najczęstszymi są biegunka i ból brzucha. Nieleczone mogą przerodzić się w stany przewlekłe, które z kolei mogą przypominać inne zespoły objawowe jak np. zespół jelita drażliwego czy chorobę Chrona.  Inne problemy trawienne to: wzdęcie, odbijanie, biegunka/zaparcia, kłucie w jelitach, zespół drażliwego jelita, śluz w stolcu, zaburzenia wchłaniania, niemożność trawienia tłuszczów, laktozy i glutenu, wahania poziomu cukru we krwi, wzmożony apetyt lub jego brak, nadwaga lub niedowaga, anemia.  Dysfunkcje układu odpornościowego: przewlekłe zmęczenie, osłabienie, częste nawracające infekcje i przeziębienia. Oznaki zewnętrzne: alergie, pokrzywki, obrzęk, egzema, trądzik, białe plamy wokół ust, opuchnięcie warg, świąd odbytu i uszu. Objawy emocjonalne: niepokój, rozdrażnienie, nerwica, uczucie bezsilności, apatia, depresja, nadaktywność ruchowa u dzieci. Pasożyty w organizmie – przyczyny  Głównym powodem zakażeń pasożytami jest brak ostrożności i higieny w miejscach potencjalnego skażenia patogenami. Dotyczy to źródeł wody np. rzek, jezior. Woda pitna także może być skażona pasożytami, dlatego należy unikać picia nieprzegotowanej wody. Surowe i niedogotowane jedzenie jest kolejnym częstym ich źródłem.  Helmity mogą znajdować się na nieumytych warzywach, owocach, mięsie i rybach nie poddanych odpowiedniej obróbce termicznej oraz na powierzchni orzechów. Zwierzęta także stanowią rezerwuar mikroorganizmów i mogą je przenosić na sierści. Jak wskazują powyższe przykłady najlepszym rozwiązaniem jest dbałość o higienę własną poprzez np. częste mycie rąk, ale także czystość domu, miejsc produkcji żywności, odrobaczanie zwierząt.  Najbardziej podatne są osoby z osłabionym układem odpornościowym np. po kuracji antybiotykowej, chorzy na AIDS, nowotwory, dzieci z niewykształconym w pełni układem odporności. Oczyszczanie organizmu z pasożytów Przed przystąpieniem do diety zwalczającej pasożyty należy oczyścić organizm ze złogów oraz toksyn przez nie produkowanych.  Dzięki takiemu działaniu unikniemy reakcji Jarisha-Herxheimera. Reakcja ta zachodzi w wyniku powstania endotoksyn, które zostają uwolnione z zabitych przez antybiotyki lub zioła pasożytów. Objawem reakcji Herxheimera jest pogorszenie symptomów choroby.  Pacjent może odnosić początkowo wrażenie, że dieta mu nie pomaga. W miarę kontynuacji leczenia objawy będą coraz słabsze, aż w końcu znikną. Prawdopodobieństwo jej wystąpienia jest tym mniejsze, im silniejszy jest organizm, sprawniej działa system odpornościowy oraz wydalniczy.  Dlatego należy dokładnie oczyścić organizm dietą, przed zastosowaniem silniejszych preparatów np. ziół. Zaparcia powodują spowolniony pasaż jelita grubego, a znajdujące się w nim reszty masy kałowej stanowią środowisko korzystne dla pasożytów.  Dlatego utrzymanie prawidłowej funkcji układu pokarmowego stanowi istotną część oczyszczania. Zaparcia najłatwiej wyeliminować wprowadzając do diety więcej błonnika za pomocą np. płatków owsianych, otrębów, babki jajowatej, babki płesznik, należy zwiększyć przy tym ilość wypijanej wody.  Skuteczne są także probiotyki np. z kiszonych i fermentowanych produktów jak kefir, maślanka, kiszona kapusta i ogórki. Podczas oczyszczania na śniadanie zjedz ¼–1/3 filiżanki wypłukanego, surowego, brązowego ryżu. Należy żuć go tak długo aż zmieni się w płyn. Nie jeść potem nic przez 3 godziny. Osoby z hipoglikemią mogą zjeść następny posiłek nieco wcześniej. Dla osób o słabych zębach ryż można namoczyć lub zmielić. Jedzenie surowego ryżu głęboko oczyszcza przewód pokarmowy usuwając nagromadzone resztki pokarmowe będące siedliskiem pasożytów.  Pasożyty w organizmie – dieta  Podstawową zasadą w diecie przeciwpasożytniczej jest unikanie przejadania się i dokładne żucie pokarmu.  Dzięki temu możliwe jest odpowiednie trawienie i przyswajanie jedzenia, które nie odkłada się w jelitach.  Pasożyty przebywają w wilgotnym środowisku resztek pokarmowych, dlatego należy oczyszczać jelita i dokładnie żuć pożywienie. Najlepiej sprawdza się tu dieta taka jak w przypadku drożdżycy z kilkoma modyfikacjami.  Nie zaleca się spożywania cukrów prostych, które powodują powstawanie śluzu w jelitach, oraz produktów łatwostrawnych. Najlepiej ograniczyć cukier, białe pieczywo, słodziki, a także produkty utrudniające wchłanianie jak kawa, mocna herbata czy alkohol. Z węglowodanów wybieraj złożone jak proso, kasza gryczana, owies, żyto.  Dobrze sprawdza się fasola adżuki, która osusza wilgoć oraz fasola mung pomagająca usuwać toksyny wytwarzane przez pasożyty lub powstające podczas ich rozpadu. Zalecane są także kiełki, które są łatwiej strawnym źródłem białka niż rośliny strączkowe. Jeśli chodzi o białko zwierzęce należy unikać wieprzowiny, ponieważ działa śluzotwórczo.  Resztę mięs należy poddać odpowiedniej obróbce 80–100 stopni, aby unieczynnić larwy np. należy gotować mięso wołowe minimum godzinę, aby pozbyć się larw włośnia krętego. Orzechy należy prażyć lub dodawać do gotowanych potraw, ponieważ mogą zawierać larwy pasożytów. Najistotniejszym dodatkiem do diety są produkty, które odstraszają pasożyty, czyli o smaku kwaśnym, ostrym i gorzkim.  Zaleca się spożywanie: warzyw: burak, kapusta, marchew, czosnek, por, cebula, rzodkiew i szczaw; stosowania przypraw: goździki, koper włoski, pieprz kajeński, szałwia, imbir, chrzan, tymianek; oraz dodatków: migdały, wodorosty, śliwki umeboshi, nasiona dyni, czosnek.  Zastosowanie się do oczyszczania organizmu i wprowadzenie produktów o działaniu przeciwpasożytniczym jest podstawą do pozbycia się niechcianych lokatorów, a z pewnością stanowi doskonałą profilaktykę przed zakażeniami.  Jednak w poważniejszych przypadkach lub infekcjach kilkoma rodzajami pasożytów może okazać się konieczne zastosowanie ziół o silniejszym działaniu niż dieta. e-manus.pl

: Data Publikacji.: 28-07-25

Pasożyty przewodu pokarmowego. Krótka charakterystyka

: Opis.: Pasożyty bytujące w organizmie człowieka to najczęściej organizmy zwierzęce.  Wykorzystują organizm żywiciela jako środowisko do życia i zdobywania pożywienia.  Choroby przez nie wywoływane nazywane są parazytozami. Pasożyty przewodu pokarmowego występują głównie w jelitach. Zaliczamy do nich robaki płaskie i obłe oraz pierwotniaki. pasożyty Oczyszczanie organizmu z pasożytów – podstawą prawidłowa dieta Zakażenie pasożytami dotyczy około 2 miliardów ludzi na świecie. Natomiast liczba osób cierpiących na choroby pasożytnicze to już 3 miliardy. Na szczęście również i w tym przypadku możemy sobie poradzić z niechcianymi lokatorami za pomocą diety. czytaj więcej Objawy zakażenia pasożytami Objawy parazytozy mogą przypominać różne jednostki chorobowe. Zaburzenia te występują z powodu toksyn wydzielanych przez pasożyty.  Najbardziej charakterystyczne objawy dla pasożytów przewodu pokarmowego to:  biegunki: spowodowane substancjami wydzielanymi przez pasożyty. Doprowadzają do utraty chlorków i sodu, co może prowadzić do zaburzenia gospodarki elektrolitowej i utraty minerałów;  zaparcia: spowodowane przez zamkniecie światła dróg żółciowych lub jelitowych przez pasożyty; wzdęcia i gazy: wynikające z zaburzeń trawienia i fermentacji niestrawionego pokarmu;  zaburzenie trawienia, zapalenie jelit: syndrom jelita drażliwego, pasożyty wywołują zapalenia, co prowadzi do słabego przyswajania substancji odżywczych w tym tłuszczów; nudności i wymioty;  nieprzyjemny smak i zapach w ustach; bóle brzucha;  alergia: pasożyty przebijają ścianki jelit, co powoduje przenikanie do organizmu nieprzetrawionych molekuł, co może aktywizować reakcje immunologiczną organizmu;  obniżona odporność organizmu; zgrzytanie zębami.    Pasożyty przewodu pokarmowego  Najczęstsze gatunki z poszczególnych grup występujące w Polsce:  Robaki płaskie (płazińce): tasiemiec uzbrojony, tasiemiec nieuzbrojony, tasiemiec karłowaty;  Robaki obłe (obleńce): glista ludzka, owsiki, włosogłówka, tęgoryjec dwunastnicy;  Pierwotniaki: Giardia intestinalis ( Gardia Lamblia).  Robaki płaskie – tasiemiec  Tasiemce mają podłużny płaski kształt. Składają się z główki uzbrojonej w haczyki lub przyssawki, dzięki którym przyczepiają się do wewnętrznej ściany jelita. Ich ciało jest segmentowane na człony. Dojrzałe człony, zawierające zapłodnione jaja, odrywają się od końca pasożyta i są wydalane z kałem.  Dalszy rozwój jaja do postaci wągra odbywa się w przewodzie pokarmowym żywiciela pośredniego (zwierzę). Uwalniane z jaja zarodki przebijają ścianę jelita i osiedlają się w narządach wewnętrznych. Człowiek zaraża się przez spożycie surowego lub niedogotowanego zakażonego mięsa.  Tasiemiec nieuzbrojony bytuje w jelicie cienkim człowieka. Osiąga długość od 4 do 10 metrów, żywicielem pośrednim jest bydło, dlatego do zakażenia dochodzi najczęściej po przez spożycie zakażonej wołowiny.  Charakterystyczne objawy dla tego gatunku to częste bóle brzucha, szczególnie gdy człowiek jest głodny. Ponadto występują mdłości i wymioty, zawroty i bóle głowy, utrata łaknienia lub wzrost apetytu. U niektórych osób może wystąpić nadwaga  Tasiemiec uzbrojony osiąga długość 2–4 metrów długości. Pełną długość osiąga w ciągu dwóch miesięcy. Może przebywać w jelicie cienkim człowieka do kilkunastu lat. Człowiek staje się zarówno żywicielem pośrednim, jak i ostatecznym.  Zjadając pokarm zakażony jajami pasożyta – wągry, czyli larwy tasiemca wyklute z jaj mogą umiejscawiać się w różnych tkankach w miąższu, mięśniach, tkance podskórnej wywołując cysticerkozę – wągrzyce.  Najbardziej charakterystyczne objawy teniozy to anemia, awitaminoza, osłabienie, bóle brzucha, wymioty, utrata wagi.  Tasiemiec karłowaty jest najczęściej występującym tasiemcem.  Mierzy od 1,5–4 cm długości. Większość infekcji przebiega bezobjawowo. Zdarza się jednak, że tasiemiec uszkadza kosmki jelita cienkiego. Powoduje to utratę łaknienia, utratę wagi, ból brzucha, niepokój, zaburzenia snu.  Robaki obłe (obleńce)  Glista ludzka wywołuje glistnicę, osiąga długość 25–40 cm.  Jaja wydalane z kałem zawierają taką formę zarodka, która nie jest zdolna do zarażenia. Dopiero po 6-tygodniowym rozwoju poza ustrojem, w wodzie lub wilgotnej glebie powstaje larwa. Człowiek zakaża się przez spożycie pokarmów zanieczyszczonych jajeczkami z larwami. W jelicie cienkim, larwy wydostają się z otoczki jaja, przebijają się przez ścianę jelita do naczyń krwionośnych, a następnie z krwią wędrują do oskrzeli i pęcherzyków płucnych. Odkrztuszane do jamy ustnej są połykane z plwociną i w ten sposób ponownie dostają się do jelit, gdzie dojrzewają w ciągu 2–3 miesięcy od zakażenia.  Glista bytuje w jelicie 13–15 miesięcy. Po tym czasie dochodzi do samowyleczenia, o ile nie nastąpi ponowne zakażenie lub powikłania, np. niedrożność jelita czy zapalenie wyrostka robaczkowego. W jelicie może przebywać nawet kilkaset glist jednocześnie. Obecność glist w jelitach powoduje nudności, wymioty, biegunki, bóle w jamie brzusznej oraz osłabienie, brak apetytu, bóle głowy, rozdrażnienie, bezsenność, uczucie ssania w okolicy podżebrowej żołądka szczególnie podczas głodu, nerwowość, bezsenność.  Ponadto eozynofilia, niedokrwistość i spadek masy ciała. U części osób zarażonych glistą ludzką występują objawy alergiczne – świąd skóry, pokrzywki, wypryski, a nawet napady duszności przypominające ataki astmy.  Zapobieganie glistnicy polega na piciu przegotowanej wody i przestrzeganiu ogólnych zasad higieny osobistej, żywienia i wzmacnianiu odporności.  Owsiki jest to mały biały robak o długości kilku milimetrów (samiec 2–5, samica 9–12 mm), który żyje w jelicie ślepym, wyrostku robaczkowym.  Wywołuje chorobę zwaną owsicą. Przebieg choroby zależy od liczby pasożytów i odporności żywiciela. Najczęściej chorują dzieci. Objawia się to silnym swędzeniem okolic odbytu, złym snem. Dodatkowo towarzyszą bóle brzucha, zaburzenia wypróżniania, nudności, wysypka.  Włosogłówka to robak w kształcie nitki długości do 5 cm, który powoduje włosogłówczycę. Żywi się głównie krwią wnikając w śluzówkę jelita, co może powodować anemie.  Człowiek zaraża się spożywając produkty zanieczyszczone jajeczkami zawierającymi larwy. W zarażeniu pośredniczą muchy, które przenoszą jajeczka z odchodów i gleby na produkty spożywcze. Można się nią zarazić poprzez wypicie zanieczyszczonej wody czy spożycie nieumytych warzyw i owoców. W 25% przypadków zarażenie przebiega bezobjawowo. Przy większej ilości pasożytów występuje biegunka, bóle w jamie brzusznej, spadek masy ciała, anemia. Mogą pojawiać się skórne objawy alergiczne oraz brak apetytu, rozdrażnienie, bezsenność, bóle głowy, osłabienie.  Objawy bywają często mylone z klinicznym obrazem wrzodziejącego zapalenia jelita grubego z śluzowo-krwistymi stolcami i niedokrwistością. W celu uniknięcia zarażenia należy myć warzywa i owoce, przestrzegać higieny osobistej, ochraniać glebę i wodę przed zanieczyszczeniem odchodami ludzkimi, wzmacniać odporność oraz tępić muchy.  Tęgoryjec dwunastnicy osiąga zaledwie 2 centymetry długości.  Żyje w dwunastnicy. Do zakażenia dochodzi przez połknięcie jaj znajdujących się w zanieczyszczonej wodzie lub nieumytych warzywach i owocach. Ponadto larwy mają zdolność wwiercania się przez skórę do naczyń krwionośnych. Żywi się nabłonkiem dwunastnicy oraz krwią. Powoduje niedokrwistość, krwawienie z przewodu pokarmowego, czasem zaburzenia trawienne.  Pierwotniaki Giardia intestinalis – częsty pasożyt przewodu pokarmowego wywołujący lambliozę.  Około 12–64% ludności różnych regionów świata jest zarażonych tym pierwotniakiem. Zarażenie człowieka następuje za pośrednictwem cyst (otoczka wytwarzana przez niektóre organizmy umożliwiająca przetrwanie) drogą pokarmową i często jest bezobjawowe. Cysty zagnieżdżają się w jelicie cienkim oraz w przewodach żółciowych i trzustkowych.  Konsekwencją zarażenia jest uszkodzenie śluzówki jelit, które prowadzi do biegunek i upośledzonego wchłaniania tłuszczów, witaminy B12 i A, kwasu foliowego i laktozy. Mogą pojawić się zapalenie dróg żółciowych lub podrażnienie trzustki oraz żółtaczka.  Profilaktyka zarażenia polega na przestrzeganiu zasad higieny osobistej oraz żywienia. Rozpoznanie chorób pasożytniczych jest trudne ze względu na mało specyficzne objawy. Diagnoza opiera się na wykryciu cyst w kale lub stwierdzeniu przeciwciał we krwi.  Dużą skuteczność w diagnozie pasożytów ma biorezonans magnetyczny. Natomiast dużo łatwiej jest zapobiegać zakażeniu pasożytami dbając o higienę i obróbkę pokarmu, niż leczenie często ciężkich dolegliwości. Odpowiednio przygotowana dieta w produkty o działaniu przeciwpasożytniczym oraz dokładne mycie owoców i warzyw powinno uchronić nas od niechcianych lokatorów. e-manus.pl

: Data Publikacji.: 28-07-25