DIANA

• Kraj:Polska
• : Język.:polski
• : Utworzony.: 30-12-17
• : Ostatnie Logowanie.: 16-03-22

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

BIOLOGIA. Podział komórkowy. Mitoza i mejoza.

: Opis.: Pierwszy podział mejotyczny Profaza | • najdłuższa faza mejozy • kondensacja fibrylli chromatynowych w chromosomy • powstaje wrzeciono podziałowe (z mikrotubul) • zanika jąderko i rozpada się otoczka jądrowa • koniugacja chromosomów homologicznych – łączą się w pary tworząc tzw. biwalenty • zachodzi crossing-over – wymiana fragmentów chromatyd chromosomów homologicznych --> rekombinacja materiału genetycznego! • pod koniec: chromosomy w biwalentach odsuwają się od siebie • jedynie miejsca, w których są połączone to chiazmy Metafaza I • biwalenty chromosomów homologicznych ustawiają się w płaszczyźnie równikowej • włókna wrzeciona podziałowego przyłączają się do centromerów chromosomów • biwalenty połączone z biegunami komórki • pękają chiazmy (połączenia) w biwalentach --> rozpad biwalentów na chromosomy Anafaza I • włókna wrzeciona podziałowego odciągają chromosomy do przeciwległych biegunów komórki • chromosomy rozchodzą się do biegunów losowo!!! Telofaza I • dekondensacja chromosomów w nieuporządkowane fibrylle chromatynowe • odtworzenie jąderka i otoczki jądrowej wokół powstałych jąder • ma miejsce cytokineza (podział cytoplazmy) Skutek I podziału mejotycznego • Pierwszy podział mejotyczny to podział redukcyjny! • Z jednej komórki diploidalnej powstają dwie różne komórki o zredukowanej liczbie chromosomów (n) Drugi podział mejotyczny Profaza II • Formowanie wrzeciona podziałowego • Kondensacja chromosomów • Zanika jąderko i rozpada się otoczka jądrowa Metafaza II • do centromerów dołączają się włókna wrzeciona podziałowego • chromosomy ustawiają się w płaszczyźnie równikowej • pęknięcie centromerów Anafaza II • chromatydy po podziale centromerów rozchodzą się do przeciwległych biegunów • chromatydy jednego chromosomu nie są identyczne (jak w mitozie), ponieważ zaszło crossing-over Telofaza II • odtworzenie otoczki wokół chromatyd • dekondensacja chromatyd w fibrylle chromatynowe • odtworzenie jąderka • ma miejsce cytokineza Skutek II podziału mejotycznego: • Bardzo krótka • każda komórka dzieli się na dwie potomne, haploidalne, różne pod względem genetycznym od komórki macierzystej • Różnice są spowodowane zachodzącym w profazie I crossing-over – rekombinacją materiału genetycznego • Powstają cztery komórki haploidalne Wnioski i podsumowaniia : :)) Znaczenie biologiczne mitozy i mejozy Mitoza może stanowić rodzaj rozmnażania bezpłciowego. Dzieje się tak u jednokomórkowych organizmów eukariotycznych, czyli pierwotniaków i glonów. Komórki potomne tych organizmów są identyczne z organizmem rodzicielskim. Mitoza może być również napędzać wzrost i rozwój. Organizmy wielokomórkowe powstają przecież w wyniku wielokrotnych podziałów mitotycznych komórki macierzystej. Jest nią zygota, która powstaje z połączenia dwóch haploidalnych komórek rozrodczych – gamet w czasie zapłodnienia. Wielokomórkowy organizm to zespół identycznych genetycznie komórek. Mejoza odgrywa ważną rolę w rozmnażaniu płciowym. Dzięki temu, iż jest to podział redukcyjny, komórki, które rozmnażają się płciowo wytwarzają komórki rozrodcze, które są haploidalne. Dzięki czemu łącząc się w procesie zapłodnienia tworzą diploidalną zygotę, z której rozwinie się cały dojrzały organizm. Ponadto dzięki mejozie możliwe jest występowanie przemiany faz jądrowych w cyklach życiowych organizmów (haplofaza i diplofaza). W organizmach roślinnych przemiana faz jądrowych wiąże się ściśle z przemianą pokoleń. Haplofazę stanowi wielokomórkowy organizm, który rozmnaża się za pomocą gamet. Jest to gametofit. Wielokomórkowy organizm, który rozmnaża się za pomocą zarodników (spor) reprezentuje diplofazę. Jest to sporofit. Podział komórki Znaczenie mejozy nie skupia się jedynie na redukcji liczby chromosomów. Dzięki temu procesowi możliwe są różnice między organizmami tego samego gatunku występującymi na Ziemi. Jest to zapewnione dzięki zachodzącemu w profazie pierwszego podziału crossing-over, w wyniku, którego ma miejsce rekombinacja materiału genetycznego oraz dzięki losowemu rozchodzeniu się chromosomów do przeciwległych biegunów komórki podczas anafazy pierwszego podziału. To wszystko warunkuje występowanie zmienności osobniczej, a konkretnie zmienności rekombinacyjnej.

: Data Publikacji.: 23-11-24

BIOLOGIA. Cytologia. Teoria pochodzenia mitochondriów i plastydów. Ściana komórkowa. Część 4.

: Opis.: Komórka prokariotyczna Komórka prokariotyczna jest mniejsza i zbudowana w znacznie prostszy sposób niż komórka eukariotyczna. Średnio osiąga wymiary około 1mikrometra. Rozmiary komórki eukariotycznej są dużo bardziej zróżnicowane. Komórka bakteryjna jest okryta ścianą komórkową. Skład chemiczny i struktura ściany komórkowej bakterii jest zupełnie inna niż komórki roślinnej. Nie jest ona najbardziej zewnętrzną warstwą komórki. Szkielet ściany tworzy mureina. Jest to rodzaj związku zwanego peptydoglikanem, składającym się z długich, nierozgałęzionych łańcuchów wielocukrowych, które połączone ze sobą za pomocą krótkich peptydów. Peptydoglikany to związki powstające z połączenia peptydów i węglowodanów. Bakterie wydzielają do środowiska zewnętrznego wiele różnych związków chemicznych. Należą do nich przede wszystkim związki śluzowe, które tworzą wokół otoczkę. Pełni ona rolę ochronną przed niekorzystnym działaniem czynników zewnętrznych. Bakterie pasożytnicze posiadają najgrubsze otoczki śluzowe. Bakterie mają błonę komórkową otaczającą wnętrze komórki, wypełnionej cytoplazmą. Błona tworzy uwypuklenia nazywane mezosomami. Mezosomy są odpowiednikami mitochondriów w komórce eukariotycznej. Na ich terenie odbywają się procesy oddychania komórkowego, zatem powstaje energia w postaci ATP. W cytoplazmie komórki bakteryjnej występują rybosomy o stałej sedymentacji 70S, a więc rozmiarami identyczne z rybosomami mitochondrialnymi i chloroplastowymi. Komórka prokariotyczna nie posiada jądra komórkowego. Materiał genetyczny nie jest wyraźne odgraniczony od cytoplazmy. Informacja genetyczna komórki jest zawarta w nagiej bądź dwóch koliście zwiniętych cząsteczkach DNA. Obszar, który zajmuje DNA nazywa się nukleoidem, natomiast cząsteczka DNA w nukleoidzie to genofor. Genofor to nie jedyne cząsteczki DNA występujące w komórce bakterii. Oprócz genoforu w cytoplazmie komórki znajdują się pojedyncze, koliście zwinięte cząsteczki DNA nazywane plazmidami. Plazmidy kodują informację genetyczną na temat oporności bakterii na antybiotyki – związki chemiczne o działaniu bakteriostatycznym lub bakteriobójczym. Bakterie, które przeprowadzają fotosyntezę, posiadają tylakoidy, w których błony są wbudowane barwniki fotosyntetyczne. Są one umieszczone bezpośrednio w cytoplazmie. Komórki bakteryjne mają zdolność ruchu. Tą cechę umożliwiają rzęski, których liczba i sposób rozmieszczenia są uzależnione od gatunku i szczepu bakterii. Jądro komórkowe jest otoczone przez dwie błony biologiczne, które razem tworzą tzw. otoczkę jądrową. We wnętrzu jądra znajduje się roztwór koloidowy, który nazywa się kariolimfa, inaczej sok jądrowy lub nukleoplazma. Płyn ten charakteryzuje się dużą lepkości, a oprócz wody i substancji drobnocząsteczkowych, w skład kariolimfy wchodzą także substancje wielkocząsteczkowe takie jak białka czy kwasy nukleinowe. W kariolimfie znajduje się również sieć włókienek białkowych, m.in. filamentów aktynowych i laminowych, które w jądrze odpowiadają funkcji retikulum endoplazmatycznego. W soku jądrowym znajdują się również enzymy, które uczestniczą w ważnych procesach odbywających się w jądrze, a są to replikacja, naprawa i transkrypcja DNA. Znajdują się tu również liczne rybosomy i cząsteczki RNA, przez co jądro staje się miejscem syntezy wielu rodzajów białek, m.in. histonów. Otoczka jądrowa posiada liczne otwory, zwane porami jądrowymi. Pory otoczki umożliwiają kontaktowanie się kariolimfy z cytoplazmą. Średnica porów wynosi kilkadziesiąt nanometrów, co pozwala na przechodzenie przez nie związków wielkocząsteczkowych takich jak białka. Zewnętrzna warstwa otoczki jądrowej jest ściśle połączona z siateczką śródplazmatyczną szorstką, na jej powierzchni od strony cytoplazmy występują, zatem rybosomy, w których odbywa się translacja. Na terenie jądra komórkowego, w kariolimfie znajduje się chromatyna jądrowa i jąderko (jedno lub kilka). Chromatyna jądrowa Chromatyna jest to włóknista substancja, składająca się z DNA, białek histonowych, białek niehistonowych i RNA. Jest to forma organizacji materiału genetycznego charakterystyczna dla wszystkich komórek eukariotycznych. Elementem budowy chromatyny są fibrylle, których liczba jest równa liczbie cząsteczek DNA w komórce i stała dla danego gatunku. Fibrylle w czasie spoczynku komórki – interfazy, przyjmują postać nieuporządkowanej, chaotycznej plątaniny, natomiast, gdy komórka wchodzi w okres podziału, następuje zjawisko kondensacji, którego efektem końcowym są chromosomy. Fibrylla chromatynowa to jedna, bardzo długa cząsteczka DNA, która jest połączona w specyficzny sposób z białkami – histonami. Histony są to białka o budowie prostej i odczynie zasadowym. Posiadają w swym składzie dużą ilość aminokwasów zasadowych, stąd ich pH. Te aminokwasy to lizyna, histydyna i arginina. Wyróżniamy następujące histony: H1, H2A, H2B, H3 i H4. Histony wraz z DNA tworzą struktury zwane nukleosomami. Nukleosom składa się z dwóch połączonych tetrametrów histonowych, czyli oktamerów. Oktamery tworzą histony H2A, H2B, H3 i H4. Na oktamer histonowy nawinięta jest 1, 75 razy nić DNA. Histon H1, zwany łącznikiem, jest największym i najsilniej zasadowym z tych białek i jednocześnie najbardziej zmiennym, w przeciwieństwie do histonów H3 i H4. Jego funkcją jest spinanie DNA wchodzącego i schodzącego z nukleosomu. W jądrze komórki podczas interfazy, w zależności od stopnia kondensacji, wymienia się 2 postacie chromatyny: euchromatynę - chromatynę luźną, aktywną w procesie syntezy RNA (transkrypcji) oraz heterochromatynę - chromatynę zwartą, całkowicie nieaktywną genetycznie, która nie ulega transkrypcji. Na czas podziału chromatyna ulega kondensacji. Jest to proces kilkuetapowy. Początkowo fibrylle chromatynowe ulegają skręceniu w formę zwaną solenoidem, po czymsolenoid zaczyna wytwarzać nieregularne pętle nazywane domenami. Domeny zbliżając się do siebie, ulegają coraz silniejszemu upakowaniu. Metafaza jest to etap podziału komórkowego, w którym ma miejsce największy poziom kondensacji, a chromatyna nosi wtedy nazwę chromatydy. Wraz z rozpoczęciem podziału komórkowego (mitozy lub mejozy) chromatydy wiążą się w pary, tworząc chromosomy. Miejsce, w którym łączą się chromatydy to przewężenie zwane centromerem. Po zakończeniu procesu podziału następuje dekondensacja chromatyny, a na czas interfazy chromatyna wraca do poprzedniej postaci, a więc nieuporządkowanej sieci fibrylli. W komórkach somatycznych, a więc komórkach ciała, znajduje się podwójna liczba chromosomów – takie komórki określa się mianem diploidalne. Natomiast w komórkach rozrodczych, czyli w gametach, jest pojedyncza liczba chromosomów – są to komórki haploidalne. Jąderko Jąderko jest obszarem silnie zagęszczonej kariolimfy. Pod względem chemicznym jąderko buduje DNA, rRNA, polimerazy RNA i inne białka. Pełni kluczową rolę w syntezie rRNA, czyli składnika rybosomów - zawiera genom dla rRNA oraz aparat do jego ekspresji. Komórki eukariotyczne zawierają zwykle jedno jądro komórkowe. Są jednak i takie, które jądra nie posiadają. Są to dojrzałe czerwone krwinki (erytrocyty) czy rurki sitowe tkanki przewodzącej u roślin. Są również komórki posiadające dwa jądra (np. orzęski) lub kilka jąder, czyli tzw. komórczaki (np. komórki grzybów, komórki mięśni poprzecznie prążkowanych). Jądro komórkowe jest swoistym centrum decyzyjnym komórki, jest magazynem materiału genetycznego. Uczestniczy w procesach dziedziczenia cech i ekspresji informacji genetycznej. Cykl życiowy komórki Każdy organizm jest zbudowany z komórek. Każda komórka ma ograniczony czas życia. Komórki zdegenerowane i stare zanikają i na ich miejsce pojawiają się nowe, w pełni użyteczne komórki. Nowe komórki powstają w wyniku podziałów komórkowych. Komórki prokariotyczne i eukariotyczne różnią się mechanizmem podziałów (porównanie komórki pro- i eukariotycznej). Komórki prokariotyczne dzielą się w prosty sposób, jedynie powielając swój genofor oraz plazmidy i przekazując ten materiał genetyczny komórkom potomnym. Komórka eukariotyczna dzieli się w znaczeni bardziej skomplikowany sposób. Na podział komórki eukariotycznej składają się dwa etapy. Pierwszy to podział jadra komórkowego, czyli kariokineza. Drugi natomiast to podział cytoplazmy, a więc cytokineza. Kariokineza można przebiegać w dwojaki sposób. Może to być mitoza lub mejoza. Przed podziałem każdej komórki jej materiał genetyczny musi zostać powielony. Dzieje się to w procesie replikacji.

: Data Publikacji.: 19-11-24

BIOLOGIA. Cytologia. Teoria pochodzenia mitochondriów i plastydów. Ściana komórkowa. Część 2.

: Opis.: Teoria pochodzenia mitochondriów i plastydów Teoria ta została zaproponowana przez Lynn Margulis (w roku 1970 w książce „The Origin of the Eucariotic CelI”). Jest powszechnie uznawana i świadczy o ogromnej roli bakterii w ewolucji świata ożywionego. Endosymbioza ma miejsce wtedy, kiedy jeden organizm żyje stale w innym z mutualistyczną korzyścią obydwu, co doprowadza do tego, że obydwa organizmy stają się jednym funkcjonalnym organizmem. Stanowi ona jeden z głównych mechanizmów ewolucji i różnicowania roślin i glonów. Plastyd, który wywodzi się z włączenia przez komórkę eukariotyczną do swojego protoplastu organizmu prokariotycznego, który wykazuje pokrewieństwo z sinicami doprowadziły do powstania trzech gromad glonów. Następnie z gromady zielenic wyewoluowały rośliny lądowe. Mitochondrium, które wywodzi się z włączenia przez komórkę eukariotyczną organizmu prokariotycznego wykazującego pokrewieństwo z bakteriami purpurowymi. Mitochondria i plastydy mają wiele wspólnego z bakteryjnymi przodkami. Charakteryzuje je znaczna niezależność. Nie powstają w komórkach de novo, a jedynie przez podział już istniejących organelli. Mają własną maszynerię translacji i własny zdolny do replikacji DNA. Faktem, który popiera teorię endosymbiozy jest, bez wątpliwości, posiadanie przez mitochondria i chloroplasty własnych genomów - nagich kolistych cząsteczek DNA (a więc takich samych jak u bakterii). Poza tym analiza sekwencji genomów wskazuje szereg cech charakterystycznych dla genomów bakteryjnych. Obecne w organellach rybosomy mają podobieństwo do analogicznych struktur bakteryjnych, nie do rybosomów komórek eukariotycznych. Błony otaczające te organelle także są podobne do tych bakteryjnych. Cytoszkielet Cytoplazma komórek eukariotycznych: roślin, grzybów i zwierząt posiada trójwymiarową sieć włókien białkowych, które łączą organelle komórkowe w niej zawieszone między sobą, a także z błoną komórkową znajdującą się na obrzeżu komórki. Wyróżnia się trzy rodzaje włókien cytoszkieletu. Są to mikrotubule, mikrofilamenty i filamenty pośrednie. Mikrotubule Mikrotubule są to spiralne białka zbudowane z cząsteczek tubuliny. Ich funkcją jest nadawanie kształtu komórkom, zwłaszcza zwierzęcym, które nie mają sztywnej ściany komórkowej. Poza tym utrzymują organelle w odpowiednim położeniu w komórce. Są budulcem wici i rzęsek i pozwalają na ich ruch. Mikrotubule umożliwiają transport w komórce, budują także wrzeciono podziałowe, którego nici przyłączają się do chromosomów i odciągają chromatydy do przeciwległych biegunów nowo powstających komórek potomnych w procesach podziałów (mitozy i mejozy). Mikrofilamenty Mikrofilamenty są to cienkie włókna zbudowane z białka aktyny. Odpowiadają za ruch cytoplazmy, nadają kształt komórce i zapewniają jej ruch pełzakowaty dzięki tzw. pseudopodiom, czyli nibynóżkom. Biorą również udział w endocytozie. Są zbudowane z połączonych ze sobą łańcuchów aktyny (białko biorące udział w skurczy mięśni). Występują tuż pod błoną komórkową. Każdy mikrofilament jest złożony z wielu cząsteczek aktyny tworzących strukturę helikalną. Filamenty aktynowe są wykorzystywane w komórce do ruchów związanych ze zmianą kształtu powierzchni. W komórkach mięśni ich funkcja wiąże się ściśle z innym białkiem – miozyną. Tworzy z nim kompleksy budując struktury kurczliwe. Mikrofilamenty mają średnicę 5-9 nm. Są elastyczne i krótsze od mikrotubul. Pełnią istotną rolę w budowie mikrokosmków, kory komórki, filopodiów i miofibryl. Filamenty pośrednie Są to struktury wzmacniające mechanicznie tkankę nabłonkową. Przebiegają one przez obszar cytoplazmy od jednego połączenia międzykomórkowego do drugiego. Przenoszą one siły mechaniczne działające w komórce i zapewniają jej wytrzymałość na rozciąganie. Filamenty pośrednie można podzielić na filamenty cytoplazmatyczne i jądrowe. Filamenty cytoplazmatyczne to filamenty keratynowe (w tkance nabłonkowej), filamenty wimentynowe i wiwentynopodobne ( w tkance łącznej, mięśniowej i nerwowej) oraz neurofilamenty (komórki nerwowe). Do filamentów jądrowych zalicza się laminy jądrowe. Jeden filament pośredni zbudowany jest z 7-8 kompleksów zwanych protofilamentami. Peroksysomy są to pęcherzykowate struktury otoczone pojedynczą błoną komórkową, inaczej nazywane mikrociałkami, posiadające enzymy oksydacyjne takie jak katalaza, peroksydaza. Dzięki ich zawartości mogą utleniać różne rodzaje substancji, m.in. reaktywne formy tlenu, czyli tzw. wolne rodniki. Peroksysomy przyczyniają się do zwolnienia procesów starzenia komórek. Biorą one udział w przemianach nadtlenku wodoru (H2O2 – tzw. woda utleniona). W komórkach wątroby i nerek peroksysomy zapewniają detoksykację takich związków jak etanol, metanol i formol. Powstają one poprzez odrywanie pęcherzyków od siateczki śródplazmatycznej.

: Data Publikacji.: 17-11-24

BIOLOGIA. Cytologia. Budowa komórki i organelli komórkowych. Ściana komórkowa. Część 3.

: Opis.: Peroksysomy są to pęcherzykowate struktury otoczone pojedynczą błoną komórkową, inaczej nazywane mikrociałkami, posiadające enzymy oksydacyjne takie jak katalaza, peroksydaza. Dzięki ich zawartości mogą utleniać różne rodzaje substancji, m.in. reaktywne formy tlenu, czyli tzw. wolne rodniki. Peroksysomy przyczyniają się do zwolnienia procesów starzenia komórek. Biorą one udział w przemianach nadtlenku wodoru (H2O2 – tzw. woda utleniona). W komórkach wątroby i nerek peroksysomy zapewniają detoksykację takich związków jak etanol, metanol i formol. Powstają one poprzez odrywanie pęcherzyków od siateczki śródplazmatycznej. Sferosomy (oleosomy) To otoczone pojedynczą błoną organella komórki, które tworzą krople tłuszczów właściwych (triacylogliceroli). Służą one, jako materiał zapasowy w komórkach roślinnych i zwierzęcych. Szczególnie licznie występują w bielmie nasion roślin oleistych (rzepak, słonecznik), liścieniach i niektórych owocach (oliwki). Tłuszcze właściwe cechuje duża wydajność energetyczna, gdyż charakteryzuje je korzystny stosunek zawartości energetycznej do masy tłuszczu. Sferosomy posiadają również enzymy hydrolityczne, co wskazuje na udział tych struktur komórkowych w procesach wewnątrzkomórkowego trawienia. Glioksysomy To mikrociała, które pod względem strukturalnych są niemal identyczne jak peroksysomy. Różnica polega na składzie enzymów . Zostały wykryte w komórkach roślinnych. Posiadają enzymy, które umożliwiają przekształcenie lipidów w węglowodany. Węglowodany, które powstają w glioksysomach są wykorzystywane, jako źródło energii dla rozwijającego się zarodka podczas kiełkowania nasion. Podczas rozwoju młodych roślin – siewek, w komórkach prowadzących fotosyntezę, glioksysomy ulegają zamianie na peroksysomy, w których przebiegają reakcje związane z metabolizmem i przemianami aminokwasów. Najbardziej zewnętrzną warstwą komórki roślinnej jest ściana komórkowa. Leży na zewnątrz błony komórkowej. Jest to składnik martwy (apoplast). Jej głównym składnikiem jest celuloza – cukier złożony, który jest zbudowany z wielu połączonych ze sobą cząsteczek glukozy. Mają one postać prostych i długich łańcuchów, są ugrupowane w wiązki nazywane mikrofibryllami. Schemat ultrastruktury ściany komórkowej a) Schemat ultrastruktury ściany komórkowej; b) ściana komórkowa (przekrój poprzeczny): 1. blaszka środkowa (pektynowa), 2. ścianka celulozowa pierwotna, 3. ścianka celulozowa wtórna (trzy warstwy: 4. zewnętrzna, 5. środkowa, 6 wewnętrzna) Mikrofibrylle składają się nawet z 2 000 łańcuchów celulozowych. Mikrofibrylle celulozowe charakteryzują się specyficznym sposobem ułożenia, tworzą szkielet ściany komórkowej. Pomiędzy nimi znajdują się wolne przestrzenie wypełnione wodą i substancjami wypełniającymi. Ściany komórkowe można podzielić ze względu na skład chemiczny i sposób ułożenia mikrofibrylli. Wymienia się ściany pierwotne i wtórne. Pierwotne ściany komórkowe. Pierwotne ściany komórkowe otaczają młode komórki. Młode komórki, które są stosunkowo cienkie i elastyczne, a układ mikrofibrylli jest luźny i nieregularny. Wolne przestrzenie między mikrofibryllami są wypełnione wodą, pektynami, hemicelulozami i białkami. Pektyny są polisacharydami i oligosacharydami o zmiennym składzie. Hemicelulozy można podzielić na dwie grupy. Pierwsza grupa są to elementy podłoża ściany komórkowej, natomiast druga grupa hemiceluloz pełnią funkcję zapasowe w ścianie komórkowej. Białka to 5-10% masy ściany komórkowej. Wymienia się dwie klasy białek: białka strukturalne i enzymatyczne. Białka strukturalne tworzą ścianę komórkową. Białka enzymatyczne mają działanie modyfikujące na właściwości ścian komórkowych. Wtórne ściany komórkowe Wtórne ściany komórkowe otaczają starsze komórki. Komórki te są sztywne i znacznie grubsze od komórek ściany pierwotnej. Mikrofibrylle są ułożone w sposób regularny i ścisły. Tworzą trzy wyraźne warstwy. Warstwa zewnętrzna i wewnętrzna są stosunkowo cienkie, a środkowa jest najgrubsza. Wtórne ściany komórkowe mogą ulegać procesom drewnienia i korkowacenia. Drewnienie Drewnienie jest to zjawisko inkrustacji, a więc przesycania, ściany komórkowej ligniną. Lignina to związek organiczny należący do grupy polimerów o charakterze aromatycznym. Korkowacenie Korkowacenie jest to zjawisko adkrustacji, a więc pokrywania, ściany komórkowej suberyną. Suberyna (korek) jest to związek organiczny należący do tłuszczowców. Lignina i suberyna to związki przepuszczalne dla wody i innych substancji chemicznych. Żywe składniki komórki (protoplast), które otoczone są zdrewniałymi lub skorkowaciałymi ścianami ulegają stopniowemu zanikowi i funkcjonują już, jako elementy martwe. Ściany komórkowe posiadają otwory, które są wyścielone błonami powstałymi z połączenia plazmolem komórek sąsiadujących. Nazywane są plazmodesmami. Plazmodesmy są to połączenia międzykomórkowe, które zapewniają kontakt pomiędzy protoplastami komórek sąsiadujących. Składają się z pasm cytoplazmy i siateczki śródplazmatycznej, które przechodzą przez otwory w ścianie komórkowej. Przechodzą przez nie struktury tabularne nazywane desmotubulami. Wtórne ściany komórkowe posiadają zagłębienia nazywane jamkami. Przez jamki przechodzą plazmodesmy, co umożliwia kontakt między komórkami otoczonymi ścianą komórkową. Ściana komórkowa nie stanowi bariery dla związków chemicznych wnikających do komórki ze środowiska zewnętrznego, gdyż jest przepuszczalna. Barierą jest natomiast błona komórkowa. Ściana komórkowa pełni wielorakie funkcje. Pełni rolę ochronną, chroni przez urazami mechanicznymi i infekcjami bakteryjnymi i wirusowymi. Ogranicza wzrost komórki. Jest także zabezpieczeniem przez nadmiernym parowaniem wody (transpiracja). Nadaje komórce kształt i sztywność.

: Data Publikacji.: 17-11-24