DIANA

• Kraj:Polska
• : Język.:polski
• : Utworzony.: 30-12-17
• : Ostatnie Logowanie.: 16-03-22

×

: Kontakt.

: Imię.

: E-mail.

: Wiadomość.

Proszę zamienić znaczniki %d na własne liczby

: Dodaj.

Wiadomość nie może być pusta!

Wiadomość zostanie przetłumaczona po wysłaniu (jeżeli środki są wystarczające)

: Captcha. Kod Ochronny.

Załączniki:

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

: Wybierz: : Edycja. : Usuń.

Ilość dopuszczalnych plików: 5

JPEG, JPG, PNG, GIF, DOC, PDF, ZIP, RAR, TAR, HTML, SWF, TXT, XLS, DOCX, XLSX : lub : ODT : tylko formaty:.

: Maksymalny rozmiar pliku. 3MB.

: Wyślij Wiadomość.

BIOLOGIA. AUKSYNY W ROZMNAŻANIU ROŚLIN. CHARAKTERYSTYKA AUKSYN. IAA. IBA. Zeatyna

: Opis.: Auksyny są jedną z najważniejszych grup regulatorów wzrostu roślin. W rozmaity sposób wpływają na zachodzące w tkankach procesy fizjologiczne. Do procesów stymulowanych przez auksyny należą, oprócz inicjacji powstawania korzeni przybyszowych (substancje te hamują dalszy wzrost już wytworzonych korzeni), m.in. wzrost i podziały komórkowe. Auksyny biorą także udział w hamowaniu wyrastania pąków kątowych oraz fototropizmie i innych procesach zachodzących u roślin. Spotykane auksyny: Kwas indolilo-3-octowy (IAA) — najważniejsza naturalna auksyna, powszechnie występująca w roślinach.  Miejscem biosyntezy IAA są głównie merystemy wierzchołkowe pędów i młode liście oraz, w niewielkim stopniu, dojrzewające nasiona i starsze liście.  W roślinach kwas ten występuje często jako forma związana z innymi substancjami.  Procesy powstawania i rozkładu związanych form IAA prawdopodobnie pełnią bardzo ważną rolę w procesach regulacji wzrostu roślin. WZÓR KWASU AA Kwas indolilo-3-masłowy (IBA) — rzadko występuje jako naturalna auksyna (znaleziony został w roślinach grochu) i do niedawna zaliczany był do auksyn syntetycznych. Działa silniej niż IAA, a zarazem w przypadku przedawkowania jest mniej toksyczny w procesie rizogenezy (powstawania korzeni) niż NAA. WZÓR KWASU NAA Kwas naftylo-1-octowy (NAA) — ta syntetyczna auksyna jest bardzo skuteczna w stymulowaniu ukorzeniania sadzonek wielu gatunków drzew i krzewów, ale stosowana w zbyt wysokim stężeniu może okazać się toksyczna, zwłaszcza dla słabo zdrewniałych sadzonek. Kwas 2,4-dichlorofenoksyoctowy (2,4-D) — jest to syntetyczna auksyna o najsilniejszym działaniu. Używać jej należy w stężeniu 10–20 razy niższym od dawek IBA i NAA. Związek ten, w wyższym stężeniu bardzo toksyczny dla roślin, bywa składnikiem herbicydów. Najważniejsze właściwości Działanie auksyn odznacza się tzw. niską specyficznością — jest zróżnicowane w poszczególnych organach roślinnych i ulega zmianom w trakcie kolejnych faz rozwojowych roślin. Dla danego procesu istnieje optymalne stężenie konkretnej auksyny. Poniżej tej koncentracji przy wzroście zawartości auksyny w tkance obserwuje się stymulację przebiegu określonego procesu, a powyżej — dalszy wzrost stężenia auksyny powoduje hamowanie tego procesu (wykres). Stąd przy stosowaniu w praktyce auksyn egzogennych (dostarczanych roślinie z zewnątrz, a nie syntetyzowanych przez nią) bardzo ważne jest odpowiednie dobieranie ich stężeń. Transport auksyn W młodych tkankach, w których związki te powstają, odbywa się on od wierzchołka do podstawy pędu (bazypetalnie). Przypuszcza się, iż ten tzw. polarny transport przebiega następująco: w pionowym szeregu stykających się ze sobą komórek każda z nich po uzyskaniu sygnału w postaci spływającej do niej auksyny (która została wytworzona w komórce znajdującej się w tym ciągu nad nią) sama zaczyna wytwarzać auksynę i przesyłać ją do komórki znajdującej się poniżej. Szybkość polarnego przepływu IAA w izolowanych tkankach roślinnych wynosi od 5 do 20 mm/godz. Auksyny syntetyczne przemieszczają się wolniej. Auksyny są najszybciej przemieszczane w temperaturze sprzyjającej działaniu większości enzymów, czyli w 20–30oC. Transport ten jest procesem wymagającym energii — hamują go brak tlenu, a także inhibitory oddychania. Które najskuteczniejsze? Już w 1935 roku wykazano większą skuteczność IBA lub NAA niż IAA w procesie rizogenezy. Wyższa aktywność auksyn syntetycznych niż kwasu indolilooctowego wynika prawdopodobnie stąd, iż w przeciwieństwie do niego nie ulegają one tak szybko utlenieniu w tkankach roślinnych. Najlepszy dla większości gatunków roślin okazał się IBA, chociaż znane są również i takie, dla których skuteczniejszy jest NAA (np. lilaki czy cisy). Czasami lepsze wyniki daje zastosowanie mieszaniny kilku auksyn w niższych stężeniach niż użycie jednej w wyższej koncentracji. Wykorzystanie tego zjawiska umożliwia obniżenie kosztów ukorzeniania, np. poprzez rozcieńczenie drogich auksyn (IBA) tańszymi (NAA, IAA). Do pobudzania procesu ukorzeniania sadzonek można, oprócz czystych form auksyn, wykorzystywać również sole potasowe tych kwasów (K-IBA, K-NAA). Mają one tę zaletę, iż w przeciwieństwie do czystych auksyn, dobrze się rozpuszczają w wodzie. W doświadczeniu przeprowadzonym na cyprysowcu Leylanda i magnolii wielkokwiatowej badano wpływ mieszaniny IBA i NAA oraz podobnej mieszaniny soli potasowych obu tych związków na ukorzenianie się sadzonek. Wyniki okazały się lepsze w przypadku tej drugiej kombinacji. Agent Orange to herbicyd i defoliant, jeden z herbicydów Rainbow Herbicydów taktycznych.

: Data Publikacji.: 16-11-24

BIOLOGIA. Cytologia i transport komórkowy. Błony komórkowe. Budowa mitochondrium.

: Opis.: Transport wraz z fragmentem błon to drugi rodzaj transportu substancji. Polega on na przenoszeniu substancji zamkniętych we wnętrzu pęcherzyków, które utworzone są z niewielkich fragmentów błony. Transport ten odbywa się na drodze endocytozy lub egzocytozy. Dotyczy on substancji o dużych cząstkach i cząstek organicznych.     Formowane pęcherzyki ulegają spłaszczeniu przez specjalne białka (klatryny). Białka te uczestniczą w formowaniu pęcherzyka i powodują jego spłaszczenie, a tym samym ułatwiają pobieranie transportowanej substancji do pęcherzyka.    Egzocytoza to transport, w którym formowane pęcherzyki przenoszą białka i lipidy między retikulum endoplazmatycznym, aparatem Golgiego i błoną komórkową. Odrywające się od retikulum pęcherzyki wędrują poprzez aparat Golgiego, a po dotarciu do błony komórkowej, zlewają się z nią. Substancja (białko lub cząsteczka lipidu), która się w nich znajduje, jest wbudowywana w błonę lub usuwana na zewnątrz.    Endocytoza polega na transporcie cząstek do wnętrzna komórki, stąd przedrostek endo. Cząsteczka pobierana przez komórkę, po wcześniejszym rozpoznaniu, dzięki specjalnym białkom, przedostaje się do środka komórki przez błonę komórkową. Następnie formowany jest pęcherzyk, w którym zamykana jest dana cząstka i w ten sposób transportowana w komórce. Na drodze endocytozy wraz z udziałem specyficznych receptorów wprowadzane są do wnętrza cząsteczki cholesterolu, witaminy B12 czy żelazo. Wyróżnia się dwie odmiany endocytozy: fagocytoza i pinocytoza.     Fagocytoza zaczyna się od zetknięcia się cząsteczki transportowanej z błoną komórkową. Następnie dochodzi do wpuklenia błony, która otacza cząstkę i formowany jest obroniony pęcherzyk - fagosom. Do pęcherzyka przyciągane są lizosomy, w których znajdują się enzymy trawienne. Enzymy te rozkładają hydrolitycznie cząstki na prostsze związki organiczne. Związki te przedostają się przez błonę pęcherzyka do cytoplazmy komórki, natomiast niestrawione resztki pokarmowe są usuwane na zewnątrz komórki. W wyniku fagocytozy są transportowane duże cząstki takie jak cząstki pokarmowe, mikroorganizmy czy zniszczone fragmenty komórek.     Przebieg fagocytozy   1. Zetknięcie się cząstki transportowanej z powierzchnią błony komórkowej.  2. Formowanie obłonionego pęcherzyka z cząstką transportowaną zamkniętą w jego wnętrzu – fagosomu.  3. Lizosomy – organelle, w których znajdują się enzymy hydrolityczne, odpowiedzialne za trawienie wewnątrzkomórkowe.  b. Przyłączenie lizosomów do fagosomu i trawienie zawartości pęcherzyka przez enzymy.  4. Transport niestrawionych resztek pokarmowych.  c. Usunięcie resztek pokarmowych do środowiska zewnętrznego przez błonę komórkową.  5. Cytoplazma komórkowa.  6. Błona komórkowa, oddzielająca wnętrze komórki od środowiska zewnętrznego.     Pinocytoza to transport polegający na pobieraniu cieczy i roztworów koloidowych przez komórkę. Rozpoczyna się w sposób podobny do fagocytozy, a więc zetknięciem się cząstki z błoną komórkową. Następnie cząstka wnika do głębokiego i wąskiego kanalika pinocytarnego, na którego końcu formowany jest pęcherzyk, zwykle dużo mniejszy od tego powstającego w fagocytozie. Pęcherzyk odrywa się od kanalika, po czym przyłączane są do niego lizosomy. Następuje trawienie zawartości pęcherzyka, a produkty trawienia ulegają rozproszeniu w cytoplazmie.    Mitochondria są to organelle, których funkcja jest ściśle związana z procesami utleniania biologicznego. Liczba mitochondriów jest uzależniona od aktywności metabolicznej komórki. Im większa aktywność metaboliczna komórki tym większa liczba mitochondriów.    Mitochondrium jest otoczone dwiema błonami biologicznymi. Warstwa zewnętrzna jest gładka, niepofałdowana, natomiast warstwa wewnętrzna posiada liczne uwypuklenia, nazywane grzebieniami mitochondrialnymi. Błona zewnętrzna posiada białka zwane porynami, które czynią ją przepuszczalną. Błona wewnętrzna nie posiada poryn i jest nieprzepuszczalna. Pomiędzy błoną wewnętrzną i zewnętrzną znajduje się przestrzeń perymitochondrialna.    Wnętrze mitochondrium jest wypełnione przez macierz mitochondrialną, inaczej zwaną matriks. Jest to rodzaj roztworu koloidowego. W matriks znajdują się rybosomy (70S), a więc mniejsze od cytoplazmatycznych.    Budowa mitochondrium    Mitochondrium w obrazie mikroskopowym    Mitochondrium posiada własny materiał genetyczny – DNA. Jest to naga, (co oznacza niepołączona z białkami histonowymi) koliście zamknięta cząsteczka kwasu dezoksyrybonukleinowego. W niej zapisana jest informacja genetyczna o białkach mitochondrialnych, a przede wszystkim o enzymach, które katalizują reakcje oddychania komórkowego. Jest tam również zakodowana informacja na temat enzymów regulujących proces replikacji DNA i syntezy białek. Dzięki tym wszystkich cechom, a więc posiadaniu własnego DNA i rybosomów, mitochondria nazywane są organellami półautonomicznymi. Są one w dużym stopniu uniezależnione od informacji genetycznej zawartej w jądrze komórkowym.     Mitochondria są to organella wyspecjalizowane. Są miejscem produkcji energii dla komórki, a także stanowią przystosowanie do przemian oddechowych z udziałem tlenu. Energia, która jest wytwarzana w mitochondriach ulega magazynowaniu w postaci wysokoenergetycznych wiązań, które budują ATP. Są to centra energetyczne komórek.    Plastydy to owalne organelle, otoczone podwójną błoną biologiczną. Podobnie jak mitochondria, posiadają własne materiał genetyczny – plastydowe DNA, oraz rybosomy, dlatego też zaliczane są do organelli półautonomicznych.     Wymienia się kilka rodzajów plastydów. Wszystkie te typy powstają z prekursorów plastydów, jednego rodzaju struktur wyjściowych. Są to niewyspecjalizowane, otoczone podwójną błoną proplastydy. Te komórki nie posiadają wyraźnej struktury wewnętrznej i zewnętrznej. Występują licznie w komórkach embrionalnych i merystematycznych.     Typy przekształceń plastydów    Można dokonać podziału plastydów, ze względu na obecność barwników, na bezbarwne i barwne. Plastydy bezbarwne powstają bez udziału światła i uaktywniają się w procesach metabolicznych. Do plastydów bezbarwnych należą leukoplasty i etioplasty. Leukoplasty to plastydy, których główną rolą jest przechowywanie materiałów zapasowych. Wśród nich wymienia się: lipidoplasty (olejoplasty, elajoplasty), amyloplasty i proteoplasty. Lipidoplasty to plastydy magazynujące tłuszcze. Amyloplasty magazynują węglowodany, w postaci ziaren skrobii, uczestniczące w geotropizmie statolity. Proteoplasty to plastydy, których zadaniem jest przechowywanie białek w postaci ziaren aleuronowych. Etioplasty to typ plastydu, zabarwiony na kolor żółty, wytwarzany w komórkach potencjalnie zdolnych do fotosyntezy (np. liście), lecz bez dostępu do światła. Po naświetleniu mogą przekształcić się w plastydy barwne - chloroplasty.     Typy plastydów    Plastydy barwne powstają przy udziale światła. Wyróżnia się chromoplasty, nieaktywne w fotosyntezie i innych procesach metabolicznych. Posiadają one barwniki takie jak czerwony karoten i żółty ksantofil, które nadają barwę kwiatom, owocom, a niekiedy również korzeniom (np. marchew). Chloroplasty są niezwykle aktywne w procesie fotosyntezy oraz w innych procesach metabolicznych. Większość proplastydów przekształca się właśnie w ten typ plastydów. Są one przystosowane do przeprowadzania procesu fotosyntezy.    Chloroplasty są otoczone podwójną błoną biologiczną o różnym stopniu przepuszczalności. Błona zewnętrzne przepuszcza jony, natomiast błona wewnętrzna jest nieprzepuszczalna i wytwarza liczne wypustki nazywane tylakoidami. Tylakoidy ułożone są w płaskie stosiki, zwane granami. Jeden taki stosik to granum. Grana są połączone rozciągniętymi tylakoidami zwanymi lamellami. U chloroplastów granalnych występują grana i lamelle, a w chloroplastach bezgranalnych jedynie lamelle. Wnętrze chloroplastu wypełnia stroma. Jest to roztwór koloidowy, w którego skład wchodzą niewielkie ilości DNA (chloroplastowy), enzymy biorące udział w fotosyntezie, a także rybosomy typu prokariotycznego (rybosomy małe, 70S), które biorą udział w produkcji białek.  

: Data Publikacji.: 08-11-24

BIOLOGIA. Cytologia i transport komórkowy. Błony komórkowe.

: Opis.: Organizmy żywe zbudowane są z komórek. Komórka to podstawowa jednostka strukturalna organizmu. Komórki budują tkanki. Tkanka to zespół komórek wyspecjalizowanych w pełnieniu określonej funkcji. Tkanki budują narządy, a narządu układy. Układy narządów składają się na organizm. Wśród organizmów żywych występują takie, dla których komórka stanowi cały organizm (organizmy jednokomórkowe), inne z kolei są zbudowane z wielu komórek ( organizmy wielokomórkowe ).     Komórki można podzielić ze względu na stopień złożoności budowy. Wyróżnia się komórki prokariotyczne i eukariotyczne. Komórki prokariotyczne są charakterystyczne dla komórek jednokomórkowych, z reguły niewielkich rozmiarów i prostej budowy. Komórki prokariotyczne nie posiadają jądra komórkowego. Funkcje jądra komórkowego pełni nukleoid (genofor). Informacja genetyczna komórki nie jest oddzielona od reszty cytoplazmy żadną błoną. Komórki eukariotyczne to komórki pierwotniaków, glonów, grzybów, roślin i zwierząt. Charakteryzują się znacznie skomplikowaną budową, posiadają jądro komórkowe. Materiał genetyczny oddzielony jest od reszty komórki podwójną osłonką jądrową. Komórka eukariotyczna - roślinna     Komórka eukariotyczna - zwierzęca     Komórka prokariotyczna - bakteryjna    Zarówno komórki prokariotyczne jak i eukariotyczne posiadają błonę komórkową. Jest to struktura uniwersalna, występuje w każdej komórce i pełni niezwykle istotne funkcje.    Błona komórkowa    Błona komórkowa to struktura, która oddziela zawartość komórki od środowiska zewnętrznego. Ma ona charakter półprzepuszczalny, a co za tym idzie, jest zdolna do wymiany informacji ze środowiskiem zewnętrznym. Wszystkie błony komórkowe zbudowane są z trzech podstawowych składników organicznych: lipidów i białek. Jeśli chodzi o lipidy to błonę budują fosfolipidy, glikolipidy i triacyloglicerole. W skład błony komórkowej wchodzi również pewna ilość węglowodanów. Struktura błony komórkowej     Struktura błony komórkowej    Błona komórkowa utworzona jest z dwuwarstwy lipidowej, w której zanurzone są białka. Posiada dwie warstwy – zewnętrzną i wewnętrzną, zbudowane z fosfolipidów i glikolipidów. Cząsteczki fosfolipidów mają specyficzną właściwość. Posiadają w swej budowie część rozpuszczalną w wodzie – hydrofilową główkę i część nierozpuszczalną w wodzie – hydrofobowe ogonki. Ta właściwość jest warunkiem ich przestrzennego ułożenia, a mianowicie częścią polarną, a więc główkami hydrofilowymi, ustawiają się w kierunku środowiska uwodnionego, a więc na zewnątrz komórki, natomiast w przeciwnym kierunku, do wnętrza komórki, ustawia się część hydrofobowa. Błona komórkowa stoi zawsze na granicy pomiędzy środowiskami o wysokim stopniu uwodnienia. Sama błona nie jest silnie uwodniona, poziom wody sięga 20%. W skład błony komórkowej wchodzą również węglowodany, które na powierzchni jej zewnętrznej warstwy tworzą pokład – glikokaliks.    Białka to drugi podstawowy składnik błon biologicznych. Wyróżniamy białka powierzchniowe i integralne. Białka powierzchniowe są luźno związane z powierzchnią błony komórkowej po wewnętrznej lub zewnętrznej stronie. Łączą się elektrostatycznie z główkami hydrofilowymi fosfolipidów. Białka integralne są ściśle i na trwałe związane z błoną komórkową. Wnikają w błonę komórkową, mogą wystawać tylko po jednej stronie błony, bądź zupełnie ją przenikać. Białka błonowe pełnią istotne funkcje w komórce. Tworzą kanały jonowe i przenośniki błonowe. Są to białka błonowe odpowiedzialne za transport jonów, wody i rozpuszczonych w wodzie substancji. Kanały jonowe to „otwory”, którymi jony i związki nisko cząsteczkowe przedostają się z jednej strony błony na drugą. Przenośniki błonowe to struktury, które wiążą się z transportowaną substancją po jednej stronie błony, po czym tworzą z nią nietrwały kompleks, a następnie, obracając się w dwu warstwie lipidowej, przenoszą substancję na drugą stronę błony.    Błona komórkowa jest trwałą, ale niezwykle dynamiczną strukturą. Fosfolipidy, które ją budują, mogą nieustannie obracać się wokół własnej osi, przemieszczać się w obrębie jednej warstwy, bądź do warstwy sąsiedniej. Białka wbudowane w błonę również znajdują się w ciągłym ruchu, zmieniając położenie pomiędzy fosfolipidami. Błona komórkowa jest również ciągle przebudowywana. Fragmenty błon biologicznych odrywając się w jednym miejscu, tworzą pęcherzyki, by zostać wbudowanym w innym miejscu błony. Błona komórkowa ma zatem postać płynnej mozaiki.     Błona pełni funkcje bariery, która oddziela wnętrze komórki od środowiska otaczającego. Błony wewnątrzkomórkowe mają zdolność kompartmentacji czyli przedziałowości, a więc tworzą przedziały komórkowe, dzięki czemu mogą zachodzić jednocześnie różne procesy biochemiczne na terenie komórki. Jest ona półprzepuszczalna, wybiórczo transportuje różne związki chemiczne do lub z komórki. Błona pełni niezwykle ważną funkcję w transporcie substancji w komórce. Dzięki swojej selektywności bierze udział w transporcie biernym i aktywnym, tym samym zapewnia przemieszczanie różnych substancji, dzięki czemu utrzymywana jest różnica stężeń po obu stronach błony. Umożliwia również przekazywanie sygnałów pomiędzy środowiskiem wewnętrznym i zewnętrznym komórki. Zatem jest niezwykle ważnym elementem w komunikacji międzykomórkowej.    Transport substancji w komórce    Każda komórka żywa wymaga stałego dopływu różnych substancji ze środowiska zewnętrznego. Są one potrzebne komórce do zaspokojenia jej potrzeb. Jednocześnie komórka sama wytwarza substancje ważne w procesach życiowych oraz te będące produktami zbędnymi bądź toksycznymi. Komórka zachowuje przy tym stały skład chemiczny swego wnętrza. Wszystkie te związki przemieszczają się przez błonę komórkową i ulegają transportowi.     Transport substancji przez błonę jest uzależniony od wielu czynników. Te czynniki to stopień rozpuszczalności danego związku w tłuszczach, wielkość cząsteczek transportowanych oraz ładunek elektryczny, jakim są obdarzone. Transport ten zachodzi przy udziale specjalnych pęcherzyków, które odrywają się od błony komórkowej.    Znane są dwa mechanizmy transportu przez błonę, które zapewniają przenikanie substancji. Są to: transport bierny, który zachodzi zgodnie z gradientem stężeń i nie wymaga dostarczenia energii, oraz transport aktywny zachodzący wbrew gradientowi stężeń i wymaga dostarczenia energii.         Transport bierny w komórce    Transport bierny zachodzi zgodnie z różnicą (gradientem) stężeń, dlatego nie wymaga wydatków energetycznych. Do mechanizmów transportu biernego zaliczamy dyfuzję prostą, osmozę i tzw. dyfuzję ułatwioną.    Dyfuzja prosta    Dyfuzja prosta jest procesem, który polega na samorzutnym transporcie cząsteczek mającym na celu wyrównanie stężeń. W obrębie komórki dyfuzja prosta prowadzi do wyrównania stężeń po obu stronach błony biologicznej. W mechanizmie tym przemieszczane są przez błonę substancje o niewielkich wymiarach cząstek i ładunku obojętnym (np. gazy – CO2,O2 ), a także substancje rozpuszczalne w tłuszczach np. kwasy tłuszczowe, etanol i hormony sterydowe. Zgodnie z mechanizmem dyfuzji cząsteczki substancji rozpuszczonej (jeżeli błona komórkowa jest dla niej przepuszczalna) przemieszczają się do roztworu o mniejszym stężeniu (roztwór hipotoniczny).    Osmoza    Osmoza jest odmianą dyfuzji, w której przez błonę półprzepuszczalną przenika rozpuszczalnik, aby wyrównać stężenia po obu stronach błony biologicznej. W mechanizmie osmotycznym jest transportowana woda. Woda przenika z roztworu o mniejszym stężeniu (hipotoniczny) do roztworu o wyższym stężeniu (hipertoniczny). Jeżeli umieści się komórkę w środowisku o wyższym stężeniu, a więc w roztworze hipertonicznym, nastąpi wypływ wody z komórki na zewnątrz. W wyniku tego komórka traci jędrność (turgor). Takie zjawisko obserwuje się w komórkach roślinnych. Po umieszczeniu komórki roślinnej w roztworze hipertonicznym (np. NaCl), dojdzie do wycieku wody z komórki, a co za tym idzie kurczenie się wakuoli i odstawanie protoplastu od ściany komórkowej. Zjawisko to nosi nazwę plazmoliza. Jest to proces odwracalny, gdyż po umieszczeniu komórki w roztworze hipotonicznym woda napłynie z powrotem do komórki i wróci do stanu prawidłowego uwodnienia. To zjawisko to deplazmoliza. Jeżeli komórka będzie przechowywana w roztworze hipertonicznym dłuższy czas może dojść do pęknięcia błony komórkowej i rozerwania komórki. Mechanizm przebiegu osmozy...         Dyfuzja ułatwiona    Dyfuzja ułatwiona zachodzi przy udziale białek pomocniczych, które uczestniczą w transporcie jonów i substancji o większych masach cząsteczkowych, nadal zgodnie z gradientem stężeń. Białka pomocnicze odgrywają rolę przenośników błonowych lub kanałów jonowych. Przenośniki błonowe posiadają w swej strukturze specjalne miejsce, do którego łączy się określona substancja (np. glukoza). Związanie substancji transportowanej do przenośnika powoduje chwilową zmianę jego konformacji przestrzennej, obrócenie i przeniesienie owej substancji na drugą stronę błony komórkowej.    Białka, które pełnią funkcje kanałów jonowych odpowiadają za transport takich jonów jak Na+, K+, Cl-, Ca2+. Mamy zatem kanały sodowe, potasowe, chlorkowe i wapniowe. Transport ten jest sprawny i szybki, odbywa się zgodnie z różnicą stężeń, a także potencjałem błony komórkowej. Potencjał błonowy jest spowodowany nierównomiernym rozmieszczeniem jonów po obu stronach błony. Po zmianie potencjału błonowego kanały jonowe otwierają się. Zmiana potencjału zachodzi pod wpływem różnych sygnałów np. na skutek pobudzenia błony komórki nerwowej otwierają się kanały sodowe albo też po przyłączeniu neuroprzekaźnika w synapsie nerwowej otwierają się kanały wapniowe.    Transport czynny     Rodzaje i mechanizmy transportu przez błonę Transport aktywny zachodzi wbrew gradientowi stężeń. Biorą w nim udział tzw. pompy jonowe. Pompy to struktury tworzone przez kompleksy białkowe. Przenoszą substancje (jony, glukoza, aminokwasy) dzięki energii pochodzącej z hydrolizy ATP (patrz: Dział I – Skład chemiczny organizmów – Trifosforany nukleozydów). Do takich pomp należy pompa sodowo-potasowa. Jest to enzym, który uczestniczy w aktywnym transporcie jonów potasu i sodu. Utrzymuje równomierne stężenie jonów Na+ i K+ po obu stronach błony komórkowej. Jej działanie jest napędzane energią pochodzącą z hydrolitycznego rozkładu ATP. Na zewnątrz komórki przenikają trzy jony sodu, a do wnętrza dwa jony sodu. W komórkach nerwowych pompa sodowo-potasowa jest niezbędna w utrzymaniu potencjału spoczynkowego błony neuronu. Wyróżnia się 3 rodzaje transportu aktywnego. Są to uniport, symport i antyport. Uniport to transport jednej cząsteczki, symport polega na transporcie dwóch cząsteczek w tym samym kierunku, natomiast antyport to transport dwóch cząsteczek w przeciwnych kierunkach. Przykładem antyportu jest właśnie pompa sodowo-potasowa. Innym przykładem pompy jest pompa protonowa. Jest to białko integralne, dzięki któremu zachodzi transport jonów wodorowych H+ przez błony biologiczne.        

: Data Publikacji.: 08-11-24

BIOLOGIA. Plastydy, chloroplasty i rodopsyna.

: Opis.:    Rodopsyna jest białkiem fotoreceptorowym w komórkach pręcikowych siatkówki oka. Receptor ten bierze udział w kaskadach sygnalizacyjnych umożliwiających przekształcenie sygnału świetlnego w impuls nerwowy.    Napiszę więc o tych plastydach:    Plastydy to owalne organelle, otoczone podwójną błoną biologiczną. Podobnie jak mitochondria, posiadają własne materiał genetyczny plastydowe DNA, oraz rybosomy, dlatego też zaliczane są do organelli półautonomicznych.    Wymienia się kilka rodzajów plastydów. Wszystkie te typy powstają z prekursorów plastydów, jednego rodzaju struktur wyjściowych. Są to niewyspecjalizowane, otoczone podwójną błoną proplastydy. Te komórki nie posiadają wyraźnej struktury wewnętrznej i zewnętrznej. Występują licznie w komórkach embrionalnych i merystematycznych.    Można dokonać podziału plastydów, ze względu na obecność barwników, na bezbarwne i barwne.   Plastydy bezbarwne powstają bez udziału światła i uaktywniają się w procesach metabolicznych. Do plastydów bezbarwnych należą leukoplasty i etioplasty. Leukoplasty to plastydy, których główną rolą jest przechowywanie materiałów zapasowych. Wśród nich wymienia się: lipidoplasty (olejoplasty, elajoplasty), amyloplasty i proteoplasty. Lipidoplasty to plastydy magazynujące tłuszcze. Amyloplasty magazynują węglowodany, w postaci ziaren skrobii, uczestniczące w geotropizmie statolity.   Proteoplasty to plastydy, których zadaniem jest przechowywanie białek w postaci ziaren aleuronowych. Etioplasty to typ plastydu, zabarwiony na kolor żółty, wytwarzany w komórkach potencjalnie zdolnych do fotosyntezy (np. liście), lecz bez dostępu do światła. Po naświetleniu mogą przekształcić się w plastydy barwne - chloroplasty.     Plastydy barwne powstają przy udziale światła. Wyróżnia się chromoplasty, nieaktywne w fotosyntezie i innych procesach metabolicznych. Posiadają one barwniki takie jak czerwony karoten i żółty ksantofil, które nadają barwę kwiatom, owocom, a niekiedy również korzeniom (np. marchew). Chloroplasty są niezwykle aktywne w procesie fotosyntezy oraz w innych procesach metabolicznych. Większość proplastydów przekształca się właśnie w ten typ plastydów. Są one przystosowane do przeprowadzania procesu fotosyntezy.     Chloroplasty są otoczone podwójną błoną biologiczną o różnym stopniu przepuszczalności. Błona zewnętrzne przepuszcza jony, natomiast błona wewnętrzna jest nieprzepuszczalna i wytwarza liczne wypustki nazywane tylakoidami. Tylakoidy ułożone są w płaskie stosiki, zwane granami. Jeden taki stosik to granum. Grana są połączone rozciągniętymi tylakoidami zwanymi lamellami. U chloroplastów granalnych występują grana i lamelle, a w chloroplastach bezgranalnych jedynie lamelle. Wnętrze chloroplastu wypełnia stroma. Jest to roztwór koloidowy, w którego skład wchodzą niewielkie ilości DNA, enzymy biorące udział w fotosyntezie, a także rybosomy typu prokariotycznego które biorą udział w produkcji białek. :)

: Data Publikacji.: 05-11-24